Je staat in dokere velden
jij lang vergeten roos
Je moet het zo ontgelden
je leven is zo broos

Je ruikt in donkere nachten
je lang vergeten geur
Je staat daar trouw te wachten
klopt 's avonds op mijn deur

Je voelt in donkere tijden
je doornen in het hart
Geen bloemblad kan verblijden
je kleurt soms bijna zwart

Je blijft ook in donkere maanden
De hoop is wat je bracht
door jou hou ik mij staande
zo broos en och mijn kracht