Door
het venster van mijn leven lopen sporen in het zand leiden mij
naar verre dromen geven mij daar weer een hand
Langs die
zee vond ik de duinen op en neer liep daar mijn pad en met de
voetstap die ik maakte verloor ik telkens wat er was
Maar
al deed ik dan verdwalen en zag mijn hart steeds weer de
vloed toch wist ik in mijn gedachten dat mijn spoor steeds
verder moest
Daarom volg ik nu mijn sporen die ik zachtjes
achterliet loop terug wat was verloren laat mijn ware ik weer
zien
|