Mijn tweede bezoek aan de radiotherapie is vlotjes verlopen. In het gezelschap van Silke en Anke, die zich daar in stilte hebben beziggehouden. Ik observeer en kijk wat doelloos rond, ik vind het daar maar platte kak. Geen bekenden, personeel zit verdoken, je kan geen inschatting maken van de aanwezigen. Om toch efkes een thuisgevoelte krijgen dan maar rap een taske thee gaan halen op onco, maar zelfs daar geen bekenden te bespeuren. Tja, niks is meer hetzelfde he. Thuisgekomen dan nog gauw efkes een Huysentruyt moment ingelast en dan lekker soep gegeten. Alleen jammer dat Silke geen kervelsoep lust. Na 2 borden kwam het er dan toch uit: eigenlijk lust ik deze soep wel !
Een rustige dag, in tegenstelling tot gisteren, toen we per ongeluk een beetje te diep in het Cava glas hebben gepiepeloerd. Jij zit maar te zeggen dat je niet weet hoe het komt dat je na 2 glazen al zat bent, maar slecht nieuws Nicole: het waren 2 flessen !!!! ( en een half)Oeps.
Vandaag geweest voor bestraling nummer vijf! Het begint te wennen ! Omdat Anke vandaag thuis was, moest ik ze meenemen en die kleine schat vond dat fantastisch, al die aandacht ! Ondertussen heb ik daar al 'radiotherapie-vrienden', zoals Saskia al zei, de mensen daar legger vlotter contact. Komt dit nu omdat het gewoonlijk de laatste stappen zijn in de kankerbehandeling, ik weet het niet maar het verloopt vlotter. Aan de praat geraakt met twee borstkankerlotgenoten, en bij verder babbelen blijkt die ene vrouw onze 'papa' gekend te hebben en ook op de Siblo te hebben gewerkt, wat een 'kleine' wereld toch ! De andere had dezelfde chemotherapie gehad als ik en had daar ook zo een zware brandwonden van gehad, zodanig dat zij zelf tien dagen is moeten opgenomen worden omwille van de handen en de voeten. Wel was zij borstbesparend geopereerd zonder oksleklierontruiming , maar net hetzelfde type tumor als ik, en net dezelfde symptomen van de chemo. Ondertussen kreeg Anke honger en hebben zij onder hun getweetjes ze verder eten gegeven terwijl ik bestraald werd, een enorm gevoel van solidariteit, je laat je kind in handen van twee vreemden en toch voelt het zo niet, 'soulsisters!'
De bestraling zelf gaat vlotter, mijn arm kan beter omhoog en ze kleven mijn armen vast op het toogje, klein detail : ik ben 'allergisch' voor de 'tape' , waar hebben we dat nog gehoord?. Ik tel niet meer af, was me volledig aan het concentreren om te horen of Anke niet weende. Buitengekomen zat die 'dikke prinses' vrolijk te lachen en rond te kijken. Nog even een propere pamper op het bureau van de radiotherapeute en alles was onder controle. Als dit niet grensverleggend is ....... Nog 20 keer en ik zit er niets mee in, tot hiertoe geen randverschijnselen maar dat zal nog wel komen, ik smeer en smeer maar vanaf beurt tien kan ik roodheid verwachten, we zien wel .
. De dag begon wat turbulent, Anke was de vorige dag ziek geweest en ik was er zondagavond nog met Linda mee langs de spoed geweest omdat ze overgaf en koorts had, niets aan de hand, een 'lentegriepje', oortjes goed, longen goed, zorgen gemaakt voor niets.
Johan moest naar klanten en wilde vlug Anke wegbrengen, dus melkje gegeven, jasje aan en daar kwam de fles er in sneltempo weer uit. Waarom doen kinderen dit altijd op stress-momenten? Vlug propere kleren aan en met de melk nog in haar haartjes, toch naar de 'tanti' gedaan die me geruststelde en zei dat ze zou bellen wanneer het niet goed ging. µ Ondertussen die andere donderwolk naar school gebracht, want die was boos omdat ze het zakje van Anke met één appelsien en één appel en één banaan moest dragen en dat was zooooooo zwaar , en haar benen waren daar zooo moe van en ze kon niet meer stappen ! Weer met een hartslag van vijfduizend naar huis gekomen en daar kwam Saskia al voor onze nieuwe uitstap !
Bij het aanmelden bleek dat er een serieuze vertraging was, dus Saskia wilde even een koffie halen op oncologie. Ik had niets anders verwacht van haar, autisten moet je laten doen........ Hoe is het mogelijk, dacht ik bij mezelf, Saskia, die een aantal maanden geleden moest kotsen van het woord 'oncologie', vraagt nu zelf om er naar toe te gaan, de wereld zit toch raar in elkaar! Op oncologie, toch maar netjes een theetje gedronken omwille van de schrik voor de douwe-egberts effecten, die wel eens fout zouden kunnen aflopen als je heel stil moet liggen , en dan naar de wachtzaal van radiotherapie. Ik zal Saskia laten schrijven wat ze er zelf van vond, ze observeerde vooral. Na de bestraling zijn we gaan winkelen in de gb en vond saskia dat het tijd was dat ik 'kookles' kreeg. Alles gekocht en thuis gaan koken voor man en kind?????de wereld zit nogmaals 'raar' in elkaar !
Vandaag de eerste bestraling, al goed dat Saskia me erop wees, ik zou ze gewoon vergeten zijn, dacht dat het maandag begon ! Johan, chauffeur van dienst ,want uit het dagboek van Marie rose Morell had ik onthouden dat zij niet in staat was om terug te rijden na de bestraling.
Zoals een echte, ingecheckt met mijn abonnementkaartje en geparkeerd op de speciaal gereserveerde plaatsen voor patienten van radiotherapie (eens wat anders dan vip-plaatsen voor het sportpaleis !), geweldig geregeld door het Middelheim, Chapeau ! De deur van de radiotherapie stond al open en een vriendelijke verpleegster begroette me met mijn naam en ook de opmerking dat ze me kende van de korfbal vroeger, tja jongens, ooit......was ik sportief ! Een beetje zenuwachtig toch, een nieuwe fase in 'mijn persoonlijk rampenplan ! Johan nog even een gazetje gaan halen, ik aan de praat met een mevrouw over chemo en dan klaar voor deel 1 van de 25, stipt om 11 uur. Drie verpleegsters legden me op het toestel, net zoals tijdens de simulatie, ze hadden de foto's erbij, ik moest niets doen, zij trokken en duwden tot de puntjes en inmiddels rode geverfde stiftkruisjes op mijn lichaam 'tot op de millimeter' juist lagen. Armen op mijn privétoogje, niet bepaald de meest confortabele houding en dan gingen ze weg met als boodschap: niet meer bewegen !!!!! Rondom mij begonnen er dan dingen een beetje te draaien en wat lawaai te maken en ik me maar concentreren op stilliggen, verdomme dat is moeilijk ! Na twee minuten sliep mijn rechterarm, die leunt op mijn linker pijn-arm, 'shit 'dacht ik 'die gaat hier wegschuiven, ik voel hem vallen', dit gaat fout, zou ik al roepen dat ze de 'noodstop' moeten duwen. Nee, Nicole, concenteer je op iets andersn doe niet flauw, tel wat, of slaap wat !, Hou vol. En ja het is me gelukt, al heb ik gevraagd of ze morgen mijn handen willen vastbinden aan dat toogje, dan voel ik me geruster !
Zeer vriendelijk daar en ze zeiden dat ik muisstil gelegen had, zo flink. Dan nog even wat raad wat mag en niet mag tijdens de bestraling en een jaar niet in de zon, dus sjaaltje van mijn hoofd nu op mijn hals binnenkort ! Buitengekomen stond Veerle me op te wachten. Veerle is een verpleegkundige van het 'support-team' en zij zorgt ervoor dat je de behandelingen zo confortabel psychologisch kan ondergaan, ze heeft me gezien in goede en slechte dagen en hoe zij onthouden wie waar welke behandeling volgt, dat weet ik niet, maar het doet goed, je voelt je geen nummer ! Veerle wees me op de mogelijkheid tot fysio-onco, een fitness programma voor kankerpatienten en dus ben ik me snel met Johan gaan inschrijven want sport-sport-sport !!!!!! Aquagym hoort er normaal bij maar mag niet met de bestralingen, dus volgende week ga ik in jogging naar de bestraling en achteraf wat sporten ! Dit is nog niet het 'grote programma' dat ik vanaf september zal volgen, de herstel en balans, een zeer intens revalidatie programma, waar je naar het schijnt als herboren uitkomt !
Vandaag om tien uur geweest op 'radiologie' voor de simulatie, dwz dat ze kijken of je juist op de tafel ligt als ze hun stralen zullen richten morgen! Ze fixeren zich dan op de tattoepuntjes,......ik snap er niets van, tja zij hebben 'net'iets langer gestudeerd, hoop ik ......
Ik moest toch wel zo een twintig minuten 'stil' liggen met mijn armen naar boven op zo een klein toogje en dat is niet zo makkelijk met die linkerarm, die nog niet echt doet wat hij moet doen, ik heb 'vel' tekort! Ondertussen lig je daar te bedenken wat het zou geven wanneer je wel zou bewegen, en dan begint mijn negatieve fantasie weer de vrije loop te krijgen ! Stel dat mijn arm nu ineens 'spastisch' wordt en die als een waanzinnige begint te bewegen, zouden ze dan ipv mijn borstbeen per ongeluk niet mijn hart 'in frenne' schieten ??? Minuten lijken dan ineens uren te duren en dan te bedenken dat dit 25 keer muisstil moet gebeuren. 'Gewoon je best doen', zei de verpleger, 'anders gaat het fout', niet echt geruststellend, dus ik ben nu al zenuwachtig voor de 'echte' keer morgen ! Ik denk dat ik de boel daar ga vertragen morgen, je kan niet altijd even 'perfect' zijn
Heb het toch maar gehouden bij de gewone tattoepuntjes !!!! Drie kleine stipjes zodat ik voor mijn hele leven geijkt ben ! Ik vond het wat pijnlijk, maar ja ben dan ook niets gewoon ............Volgende week een simulatie bestraling en dan vanaf 29 maart 'the real stuff' ! 10 minuten stilliggen met mijn armen boven mijn hoofd op een steun, je hangt precies op een toog !
Nog even vlug iets schrijven vooraleer ik tattoekes krijg ! Ben aan het bedenken wat ik zal nemen: 'hartjes? dolfijntjes? of de namen van de kindjes en Johan ? Ik moet vanmiddag een proefopname laten maken waar al mijn organen zitten, kwestie van die niet te raken als ze gaan bestralen ! Hopelijk blijven mijn organen goed zitten die weken want soms heb ik het gevoel dat mijn hart in mijn keel zit en mijn maag in mijn borstkas, er is nu ook een lege plaats dus dat kan allemaal opschuiven ,zegt mijn fantasie ! Maandag nog even naar Makar geweest om nog wat lymfevocht te laten opzuigen, hij heeft daar toch wel een serieuze hoop uitgehaald, het bleef maar komen, 3 volle kommen ! Ik had precies een volle waterballon op mijn borstkas, en terug een nieuwe borst ! Dit zou nog twee keer moeten gebeuren, sommige mensen produceren wat meer wondvocht dan een andere maar ik moest me geen zorgen maken, het hoort bij 'het feestje' van de amputatie ! Het voze gevoel is er nog, hopelijk wordt dat daar snel allemaal wakker want dat is een 'shit-gevoel !'. Voor de rest voel ik me goed, de 'pac' is bijna genezen, nog een paar dagen en dan mag de wiek eruit en moet er enkel nog een plakker op, ben eens benieuwd wat voor een litteken dat zal zijn ??????? één ding is zeker, ik verschijn deze zomer nog even niet in bikini..............
En dan nu aftellen naar maandag voor start bestralingen, vijf weken lang, elke dag . Zou het einde in zicht zijn ?
