De rem is niet beschikbaar, niet voor mij. Ben ik hier, ben ik daar, ben het allebei. Op me wolk zit ik daar, alle tijd van de wereld. Alles kan hier en ik vind het master. Om me heen is niks, het centrum van het universum ben ik. Sterren draaien, om me heen, dus ik ben niet alleen. Ik zweef in het niets, het is vreemd En ik zie jullie wel, maar het gaat aan mij voorbij. En ik hoor jullie wel, maar het gaat aan mij voorbij. Ik laat het.. Denken doe ik. Slapen moet ik. Het gaat niet, Vallen en opstaan, daarom bloed ik. Ik klaag niet, Ik praat niet Niks persoonlijks. Ik haat het. Te moe om te haten, te druk om te slapen. Ik hoor alleen mezelf praten dus laat me! En ik zweef in de lucht, op de wolk in me hoofd, er is niets om me heen..
Ik heb het lastig vandaag. Geraak moeilijk vooruit, ben constant afgeleid. Bij het minste ben ik mijn aandacht kwijt. En het lijkt wel alsof ik het geheugen heb van een goudvis en ik miss Bimbo ben vandaag. Zucht. De examenstress en vermoeidheid beginnen hun tol te eisen. Ik heb een plotse opkomst van puisten en heb niet het gevoel dat die wallen onder mijn ogen ooit nog gaan weggaan, die lijken het daar best fijn te vinden. Wat is dit toch.. En morgen is net een belangrijk vak. Nuja, de rest van de week nog. Met andere woorden, het zal weer lang doorwerken worden vanavond als er niet snel verandering in mijn toestand komt. Zucht.
Alweer genoeg gepauzeerd, ik ga verder (proberen) werken.
Vandaag. Zaterdag. Vroeg opgestaan, redelijk vroeg gaan slapen. Gisteren veel geleerd, vandaag ook al een en ander gedaan, wel minder dan gisteren maar geen nood. We hebben morgen ook nog. Weekend. En ik heb er geen zin in. Ik wil niet buitenkomen, liefst van al binnenblijven en me opsluiten. Ik heb geen zin in volgende week, in na de examens. Een overvolle, drukke planning met feestjes waarop iedereen gelukkig moet zijn, ook al vertoef je in het gezelschap van mensen die je al een heel jaar niet kunt verdragen. Ik heb moeite met zo schijnheilige vertoningen. Het enigste wat ik zou willen is een klein feestje, met dezelfde mensen als met wie ik altijd feest. Dan doen we dom en zetten we de muziek op luid, zodat de buren terug wakker worden. En dan heeft er iemand een speciale drank mee, vindt iemand anders zelf een cocktail uit waar we de volgende dag allemaal een hele dag van naar de WC moeten, en dan worden onze oogjes steeds kleiner naarmate de avond vordert, zakken we giechelend steeds verder in onze stoelen en zitten we zo ver dat we nog amper weten waarom we giechelen. Zo'n feestje wil ik, zo'n avonden wil ik. En ik wil de zon, en zwoele zomeravonden, waar het om 23u00 nog steeds lekker warm is.
Ik zweef in mijn gedachten, alles is zo twijfelachtig, en onzekerheid is een groot gedeelte van mijn karakter. Ik ben bang dat ik verdwaal op m'n pad, want ik raak in de war. Ik twijfel aan elke stap omdat falen niet mag.
Studeren is saai. Zo saai, 't is echt niet normaal. Voel mij als een klein kindje, dat net de opdracht heeft gekregen van de juf om flink en stil een puzzel te maken, maar dat een snoepje heeft zien liggen en aan niks anders meer kan denken dan dat snoepje..
Examens .. Niet zo'n toffe periode. Maar we komen er wel door. Eentje waarvan ik zeker ben dat ik gebuisd zal zijn. Een eenuursvak dus uiteindelijk zal het hopelijk niet zoveel schade aanrichten. Aardrijkskunde. Nooit mijn ding geweest.. Hoe kun je een examen ook zo onmogelijk moeilijk maken. In ieder geval, de andere gingen al beter. Hoewel ik niet met zekerheid kan zeggen dat ik erdoor was, mijn gevoel was beter, maar als ik een ding geleerd heb over de jaren heen is dat ik niet op dat gevoel mag afgaan. Er kan altijd vanalles verkeerd geïnterpreteerd zijn/worden. Zal een druk weekend worden, om te leren bedoel ik dan. Maar morgenvroeg slaap ik uit. Heb deze week amper geslapen, de eerste dagen toen ik nog geen examens had gewoon heel slecht, van de stress. En de laatste dagen omdat ik telkens tot 1u ofzo geleerd heb en alweer opstond om te leren om 4u. Is toch niks voor mij, ik heb veel slaap nodig. Maar als het maar voor een korte periode is, heb ik het er wel voor over.Gistern was ik al emotioneel, heb hele tijd wenend zitten studeren omdat ik er zo'n slecht gevoel bij had. Ik was er van overtuigd dat vandaag een groot fiasco zou worden. Uiteindelijk denk ik niet dat de schade zo groot zal zijn als ik dacht, de rampscenario's die ik voor ogen had van volledige blanco pagina's, zijn uitgebleven. Maar het zwaarste moet nog komen .. Hoe ga ik dat overleven, als ik nu al zoveel stress kreeg voor éénuursvakjes als aardrijkskunde .. Ai ai ai .. Dat belooft voor mijn hoofdvakken volgende week..
In ieder geval ik doe mijn best. Meer dan dat kan ik niet doen denk ik ..
You heard there was a party tonight and I would be here, I just saw you looking at me even though she's here. Everytime I turn around you seem to be worried about me, you showed up to the party for all the wrong reasons. She said if you look over again that she will be leaving.. I dont really feel so bad Because I know you're better without her. I can show you tonight, that I, I'll do it better than her.
Sometimes I don't let things go, get emotional and sometimes I'm just out of control.
-
The perfect time will never come; never wait for perfection just make it.
-
The worst thing you could do right now is tell me that I can find someone better then you ... when you're all I want.
-
Every time I see you I smile, not because I'm happy to see you, but because I've realized I'm finally going to be alright without you.
-
You've got to take the good with the bad, smile with the sad, love what you've got, and remember what you had. Always forgive, but never forget. Learn from mistakes, but never regret.
-
Take chances. Be young. Go crazy. Drive fast. Kiss slow. No regrets!
-
Ik laat je vrij en wil niks meer van je horen, want we hebben verloren en verliezen doet pijn..
-
I decided long ago, never to walk in anyone's shadows. If I fail, if I succeed, at least I lived as I believed. No matter what they take from me, they can't take away my dignity.
Because the greatest love of all is happening to me, I've found the greatest love of all inside of me. The greatest love of all is easy to achieve, learning to love yourself, it is the greatest love of all.
Veel te lang geleden .. Blijkbaar had ik niets interessants te melden. Hoewel als ik kijk naar het laatste bericht dat ik gepost heb, damn het lijkt een leven geleden, zoveel is er gebeurd. En eigenlijk loopt het leven maar door.. Maar ik voel me benauwd. Al die regels en beperkingen, het voelt alsof ik klein gehouden word. Alsof ik niet de vrijheid heb, niet de ruimte om te bewegen zoals ik wil bewegen. Het hoort blijkbaar niet. Is het leven dan zo dat je je steeds aanpast aan anderen? Dat je vaak doet wat anderen van je verlangen, met eigenbelang in je achterhoofd; toch zonder er echt aandacht aan te schenken? Hoe gelukkig kan je worden in je leven .. En wat is dat gelukkig zijn dan precies. Waarom moet je binnen de lijntjes kleuren, marcheren zoals de rest dat doet? Waarom zou ik in godsnaam doelen willen verwezenlijken die me opgelegd worden maar waar ik zelf geen behoefte aan heb. Waarom zou ik me aanpassen aan deze wereld, dit leven waarin ik zomaar terechtgekomen ben, zonder daarom te vragen? Begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar voor dit leven. Dankbaar voor de kansen die ik gekregen heb om dingen mee te maken en dingen te doen die me mijn hele leven zullen bijblijven. Ik ben blij dat ik leef. Maar ik heb het gevoel dat ik beperkt word, dat ik vaak niet kan doen wat ik wil omdat het in ogen van andere mensen niet juist is. Niet maatschappelijk aanvaardbaar, een schande zoals ze zeggen. Ik hou ervan alleen te zijn, dan kan ik perfect gelukkig zijn. Daarvoor heb ik geen diploma nodig. Ik hou ervan om met mensen te praten, of ik ze nu ken of niet.. Wanneer kun je trouwens met zekerheid zeggen dat je iemand kent. Daarvoor heb je ook geen diploma nodig .. Ik wil geen geld, materiële toestanden heb ik geen behoefte aan. Ik ben het beu van te moeten. Ik zou willen pakken wat ik nodig heb en zomaar ergens de wereld intrekken, mijn eigen verhaal schrijven, mijn eigen toekomst bepalen. Alles zelf ontdekken, op mijn tempo, op mijn manier. Als ik eraan denk dat ik de komende 5 jaar, minstens, nog zal moeten verslijten met studeren om dan eindelijk mijn diploma te hebben, zodat iedereen trots op me is (hoera) word ik sip. Hoe groot is de kans dat ik aan een job zal geraken waarvoor ik gestudeerd heb.. De 40 jaar die volgen zit ik dan vast aan een of ander onderbetaald kutjobje waarvan ik vast op mijn 35ste een burn out krijg. Sorry, voor dit niet zo rooskleurig toekomstperspectief, ik ben heus geen pessimist.. Er heerst gewoon chaos in mijn hoofd. Wie weet loopt het wel helemaal anders, en word ik ontdekt door een belangrijk persoon en wereldberoemd .. Of misschien begint er wel een of andere rijke prins een affaire met mij. En heb ik de rest van mijn leven stomende hete seks. Of wordt de aarde ineens overgenomen door buitenaardse wezens en worden alle mensen slaven.. Grote chaos in mijn hoofd, zoveel is duidelijk. Ik sta voor de examens momenteel, heb vandaag zo vaak gedacht aan opgeven. Er is toch niet echt een kans dat ik het haal dit jaar, veel leerkrachten zijn er, laten ze duidelijk merken, ook van overtuigd dat ze me volgend jaar terug zullen zien. Maar ik heb al veel gestudeerd, ik doe mijn best, probeer het onderste uit de kan te halen en te doen wat ik kan. Misschien vandaar ook de vragen en de chaos die weer hun kop opsteken. Heb net overlezen wat ik geschreven heb en het komt over alsof ik krankzinnig ben, haha. Rare hersenkronkels van mij, ik ben niet gek, denk ik toch. Een beetje prettig gestoord .. Een tikkeltje raar misschien en een serieuze dromer .. Maar voor zover ik weet is daar niet echt iets mis mee. Er zijn andere dingen die ik vreemder vind, de dag dat ik seks heb in de WC's van eender welk café of in de maïs tijdens een of andere boerenfuif of schimmels vind in mijn mondhoek, DAN zal ik mezelf echt vreemd gaan vinden. Maar zo ver laat ik het vast niet komen.
Of misschien ligt het gewoon aan het feit dat ik mezelf al twee weken thuis opgesloten heb, zonder enig direct sociaal contact (buiten het happy weerzien met mijn ex vorige week; NOT. Die jongen is echt een .. boerenpummel, om het even te verbloemen) en dus hele tijd met mezelf en mijn eigen gedachten opgescheept zit. Tussen de boeken en de schriften, met potlood en stylo bij de hand. Serieus ik voel me een kneusje. Echt zo'n seut die geen leven heeft. En wat erger is, ik doe het mezelf aan, terwijl ik het helemaal niet wil, want het wordt me opgelegd door anderen. Grrr. Een mens zou voor minder geïrriteerd worden. Want ik ben jong, ik zit in de fleur van mijn leven, ik moet genieten nu ik kan! Maar ik heb niet het gevoel dat ik kan/mag genieten, ondanks dat iedere volwassene me dit op het hart blijft drukken. "Je studietijd is de mooiste tijd van je leven, geniet ervan." Genieten van de stress, van de teleurstellingen die ik steeds weer moet incasseren, van de verwijten op school en het onbegrip waar ik op stuit? Neen ik wil geen medelijden, jeetje neen, geen medelijden. Ik wil ook niet het slachtoffer gaan uithangen, uiteindelijk kies ik zelf wat ik doe .. Ik kan als ik wil, er zelf voor kiezen morgen de trein te pakken en te verdwijnen. Zomaar weg. Ik vind dat een spannende gedachte.. Een spannende gedachte die rond sluimert in mijn leven, op de loer om eens toe te slaan.. Maar je weet nooit waar het leven je brengt, misschien kijk ik volgende week overal op een andere manier tegenaan. Misschien ook niet ..
I said I don't want to walk this earth if I gotta do it solo.
See, we used to be a team Runnin the streets We was living out our dream You used to be my rider I was your provider Now we separated in two Oh we was burning up the block And everybody know when we step in the spo See, we was like the dynamic duo Id never thought that you'd go, but you did , you did Oh baby you left and sailed away alone And now you got me trapped up on this island Where nowhere to get home
Zucht .. Zo'n weekend, alweer. WEERAL mijn ex, die vanalles geprobeerd heeft. Maar ik heb hem keihard afgewezen eigenlijk. Ben een beetje trots op mezelf. Pluim voor mezelf. Hij zei dat hij diep vanbinnen voelt dat het nog iets gaat worden tussen ons, en dat hij zich schuldig voelt over de manier waarop hij me behandeld had en dat het ook kwam doordat hij nog niet volledig klaar is voor een nieuwe relatie. Na tienduizend keer proberen komt hij daarmee af.. Smoesjes en die jongen krijgt er echt geen genoeg van. Hij heeft de hele avond in mijn buurt gestaan, hele tijd staan kijken blabla iedere keer als ik ergens heen ging stond hij daar plots ook. En toen ik weg ging kreeg ik smsje dat hij me écht graag ziet en dat hij écht spijt heeft en mij terug wil. Ik dacht jow, jij niet ze. Verder ben ik ook flink bezig voor school, ik heb weinig afleiding. Buiten dan mijn grootste troef die een beetje ziek is, mijn huisdiertje. Ik hoop maar dat hij er vlug doorkomt, gisteren naar de dierenarts geweest enzo. Het is vrij ernstig, en 't beestje ziet wel een beetje af. Maar ik vertrouw erop dat het goedkomt, 't is een sterk diertje en ik mag er eigenlijk vooral ook niet aan denken dat hij er niet meer zou zijn.. Ongelooflijjk hoe je je aan zo'n diertje kunt gaan hechten.En heb al flink gewerkt voor school, zowel vandaag als gisteren. Zaterdag ging iets minder. heb mijn maatje trouwens niet meer gehoord sinds dan, we hebben dus niet afgesproken. Hij zal nu wel weer boos op me zijn, maar ik heb het fut niet om er nog langer energie in te steken. Wat kan ik zeggen buiten sorry? En dat is niet goed genoeg dus dan zeg ik beter niks meer. En ja tuurlijk voel ik mij schuldig .. Maar ook onbegrepen, moet ik dan steeds voldoen aan de verwachtingen die iedereen van me heeft.. Wat als ik daar nu eens geen zin in heb? Voor hem mag ik niet jaloers zijn, moet ik gewoon mijn leuke zelf blijven.. Dan negeert hij me voor van die dingen waarvan ik denk, dit is hoe ik denk hoe ik ineen zit, ik kan heus wel veranderen maar wat als ik gelukkig ben zo? Waarom zou ik dan veranderen? En dan mijn ex, die verwacht dat ik altijd klaar sta als hij zin heeft of als hij weer eens denkt dat hij me graag ziet. Heb ik ook geen zin meer in. En school, dat verwacht dat mijn punten enorm goed zijn, en dat ik meedoe aan alle extra activiteiten en dat ik alle extra taakjes, oefeningen, bijlessen enz bijwoon of afgeef. Heb ik ook geen zin meer in. De jeugdbeweging, ja de leden zijn tof en ja het geeft veel voldoening als ze in je armen komen gelopen dolblij dat ze weer een hele namiddag spelletjes met je kunnen spelen. En ouders die naar je toekomen en positief zijn.. Heel aangenaam. Maar daarna, de andere leiding die klaagt en zaagt om het minste, de ruzie's en onderlinge vetes. Heb er genoeg van. Heb soms zin om een ticket te kopen en te vertrekken.. Mee te nemen wat ik nodig heb en om ergens te gaan genieten van het leven. Om te leren wat het is als je zelfstandig moet zijn, als je er volledig alleen voor staat. Om het leven en mezelf te leren kennen en om de rest van de wereld te ontdekken.. Ik zit zo'n beetje vast hier, steeds hetzelfde patroon, steeds meer tranen en drama en die lucht die meer dan de helft van het jaar grijs en grauw is. Ik wil zon en leven en de warmte voelen op mijn huid. Ik wil mensen met verhalen, echte verhalen en geen drama's zoals hier.
Zaterdag, weekend. Eindelijk. Lekker niks doen. Gisterenavond eens thuis gebleven en vroeg onder de wol gekropen het deed deugd. Heb er toch nog steeds niet zoveel zin in. Komt erbij dat ik met een kopvalling zit, een zot droge keel, dus hele tijd hoesten ook en ik hoor bijna niks. Dat belooft. Doof zal ik alvast niet meer kunnen worden vanavond, want ikben het nu al. En die snotneus is vast ongelooflijk aantrekkelijk. Het weer zit ook al niet mee, de zon wil er maar niet door komen en die wind is zo verradelijk. Krijg hier alweer smsen om drank samen te leggen ook, ik doe niet aan alcohol zie niet aan waarom ik dan bij zou leggen. Ik heb trouwens genoeg van jongens ook, weet niet of ik het al gezegd heb? Maar ik wil er geen meer. Geen vriendjes meer, geen liefde meer. Toch geen liefde op die manier. Snotter snotter. Ik wil thuis blijven en uitzieken. Zucht. Ga nog wat werken voor school.
Ben hier nog ff bezig met groepswerk voor school. KUT. Mag het weer helemaal alleen doen. Snap het nut er niet meer van. Is het fout dat ik hier nog steeds weg wil? Dat ik er alles voor over heb om ver hier vandaan te mogen zijn, om gewoon alleen te zijn en met rust gelaten te worden. Er zou niemand schuld bij hebben, net zoals er niemand echt baat bij heeft dat ik hier nog zit. Kankeralles hier. Heb zelf geen zin in het weekend, zou gewoon willen slapen, slapen, slapen, slapen. Ben moe en ben alles hier beu. Al dat gezaag en geklaag altijd. Grr. Examens kunnen me gestolen worden, school kan de hoogste boom in met al die toffe en begripvolle leerkrachten erbij.
Jongens zijn écht onmogelijk. Het is niet meer normaal. Wat is dat toch de hele tijd? Zit m'n maatje ineens met een ander meisje in mijn hoofd. Je houdt het toch niet voor mogelijk?! Weet niet wat ik daar nu weer mee aan moet. Maar hij zegt dat het zaterdag wel zal uitklaren. Ja fock dat, zal ik hele tijd zitten stressen en somber zitten wachten, voor de zoveelste keer, totdat iemand eruit is of hij me nu wil of niet? Wat is dat toch! Je wilt iets of je wilt het niet! Simple as that. Moet die hele hoempapa van twijfelen en wikken en wegen daar echt altijd bij. Net nu het goed zat, nu we er allebei voor wouden gaan. Heeft ie letterlijk gezegd, komt hij daar nou ineens mee af. Grrrrrrrrrrrrrr. En shit shit, volgens mij is er gewoon geen gelukkige relatie voor mij weg gelegd, 't doet iedere keer ook zo'n pijn eh. Weet het niet meer. En dan zit ie het beetje op mij te steken, dat ik jaloers ben. Nou heb wel reden ook denk ik. Denk dat ik even geen relatie of jongens meer hoef. Ik ben het kotsbeu. De hele tijd die spelletjes en dat geflirt, aantrekken en afstoten. Ik heb er genoeg van. Geef mij maar single life en plezier maken. Zal mijn energie wel in andere dingen steken. In school bijvoorbeeld. No more drama, alleen goeie punten. Ik ga ervoor, jiha.
Wat een kutdag vandaag.. Nou niet echt een kutdag. Heb gewoon al hele dag zo'n depri gevoel. En niks lukt, terwijl ik er eigenlijk wel vol goeie moed aan begonnen was, aan deze dag. Maar het was gewoon heel lastig.. Ik zit in een dipje momenteel. Voel me ff helemaal niet lekker in m'n vel. Weet niet wat ik ermee moet, het zal wel overgaan. Ik zou het op de vermoeidheid van het weekend willen steken, maar ik ben helemaal niet vermoeid. Ik heb telkens lekker geslapen, hoewel ik elke nacht een paar keer ben wakker gesmst. Misschien is dat een goed plan, om mijn nachtrust te bevorderen, mijn GSM 's nachts uitleggen. Snap trouwens ook het nut er niet van, krijg ik 6 of 7 berichten, vaak van dronken mensen, die me dan nog in de laatste 3 berichten vragen 'wrmm 7tutr je nidt trug?'. Waren letterlijk de laatste 3 berichten die ik vannacht kreeg, 3 keer hetzelfde, drie keer met een uur tussen. Tja waarom stuur ik niet terug.. Misschien lig ik te slapen, muts! Ik word er blijkbaar wel 'wakker' van, aangezien ik ze lees.. Want 's morgens kwam er niet op dat ik nieuwe berichten had, hoewel toen ik mijn inbox checkte ze erin stonden, weliswaar gemarkeerd als gelezen. In ieder geval deze nacht gaat ie uit. School was lastig vandaag, hele uitleg gehad over onze uitslag op het einde van het jaar en het feit dat waarschuwingen, buizen, weet ik veel wat voor regeltjes allemaal, er toe doen of je geslaagd bent of niet. Zaten een paar meisjes in mijn klas, compleet te stressen, kom ik gek van. Ik ben al blij als ik mijn helft haal, ik meen het dan spring ik een gat in de lucht, en zij begonnen te stressen met hun 8en en 9es. Ik werd bijna gek. Zit ik daar dan ook hele tijd mee in mijn hoofd.. Haal ik het of niet fack, ik wou dat ik het nu al wist. Het is zo frustrerend je best te doen wanneer het niks oplevert. Het dipje weegt zwaarder door dan ik dacht. Mijn verwarde hoofd is nog verwarder dan anders. En er zijn zo'n paar mensen die die verwarring niet beter maken.. Zo is er mijn broer, waar ik me steeds meer zorgen om maak. Het gaat echt niet goed met hem. Ik bedoel op persoonlijk vlak, maar mijn broer is geen prater.. Dus ik zie wel dat het niet goed gaat met hem, maar heb niet het gevoel dat ik er iets aan kan veranderen. Hij praat niet, hij zegt me niks. Als ik hem iets vraag ben ik direct een zaag of bemoeial. Ik weet het allemaal niet meer.. En dan vriendin van me, die het momenteel heel moeilijk heeft. En die me nogal vaak belast met vanalles, ik ben er graag voor haar, en ze is een goeie vriendin van me, dus dat is allemaal geen probleem. Ik ben ook graag bij haar. Maar toch.. Het begint ook nogal zwaar door te wegen, ze is nu wel in begeleiding maar toch. Ik maak me zorgen om haar. En ik weet dat iedereen problemen heeft en dat het overal iets is, kun je niet onderuit. Er zijn ook zoveel mooie & leuke dingen. Maar ik zie ze precies niet .. Kan ze niet vinden. Zoooooooveel frustraties. Ik wou dat ik hier weg kon, dat ik geen verplichtingen meer had :). En dat ik geen last meer had van al die schuldgevoelens of spijt. Ik ga me even op m'n schoolwerk storten dan. Misschien dat dat helpt om m'n zinnen te verzetten.
