19-12-2009 om 10:49 geschreven door de mama  

01-12-2009 om 22:05 geschreven door de mama  

Hoi kleine meid van me!

Ik heb al verschillende keren naar jou geschreven toen je nog lekker in mijn buik zat, maar nog niet sinds je eruit bent! De tijd gaat dan ook zo verschrikkelijk snel. Overmorgen ben je al 3 maanden oud...Jeetje, het lijkt nog maar gisteren dat we samen in het moederhuis lagen...

Ondertussen ben je het al helemaal gewend in ons huisje, en heb je zo je eigen plekjes. In je wiegje (lees kinderwagen) lig je het liefst met je billen bloot, zodat je meer bewegingsvrijheid hebt. Je spettelt dan ook hevig met je beentjes, mooi gesynchroniseerd: links, rechts, links, rechts...zo lijkt het wel ofdat je loopt en dat vinden wij natuurlijk geweldig slim van je! Zo heb je sinds een paar dagen ook je duimpje ontdekt. Bij honger of slaap ben je dan ook een echt duimelotje. Een andere grote ontdekking zijn je voetjes. Wanneer je in je zitstoel ligt kan je zo een uur verwonderd naar je wriemelende voetjes kijken, je al afvragend hoe je het klaarspeelt om ze te doen bewegen! Ook ben je onder de indruk van je eigen stemmetje en verschiet je zelf van de hoge, gekke geluidjes die uit je keeltje ontsnappen! De rest van de dag breng je door met slapen, eten, beetje wenen en vooral lekker véél lachen!

Ginga de poes vind jouw zacht speeltapijtje met zijn felle kleurtjes en bengeldende speeltjes "de max", en ze zou er maar al te graag mee spelen, maar daar krijgt ze de kans niet voor van ons...Ook in je bedje gaat ze graag woelen, maar ook dat is verboden terrein voor haar, tot haar grootste fustratie toe! Luna de hond daarentegen vind jouw komst minder indrukwekkend, soms komt ze even aan je snuffelen zonder meer interesse. Wel voelt ze aan dat er minder (wandel)tijd voor haar overblijft en dat vind ze minder leuk, maar goed, binnen een 6-tal maanden kan ze jou  leren lopen!

Verder liggen er hier overal beertjes en knuffels, dat we er geen blijf meer mee weten! Je beseft het nog niet, maar je ben overstapelt met allerlei cadeautjes van wel 100 verschillende lieve mensen: familie, vrienden, kennissen, werkcollega's maar ook mensen waarvan we jarenlang niets van gehoord hebben en die via dit blog op de hoogte werden gehouden van je geboorte!Daarbij denk ik aan het cadootje van het eerste onthaalkindje van je oma - Vincent genaamt - nu zelf volwassen en binnenkort ook papa! Graag wil ik al deze lieve mensen nog eens bedanken!!! Want meid, je bent met je poep niet in de boter gevallen, maar in de slagroom!

Dikke kus,
je mam
X


Coucou ma fille,

je t'ai écrit déjà plusieurs fois quand tu étais encore dans mon ventre, mais pas depuis que tu est née! Et après demain on fête déjà tes 3 mois...ouf, Le temps passe trop vite!

Depuis tout ce temps tu est bien installée à la maison avec tes petits endroits, rien que pour toi. Tu adores être dans ton berceau, fesses nues pour que tu peux mieux bouger. Tu gigottes tellement tes jambes bien synchroniser: droit, gauche, droite, gauche...que ça donne l'impression que tu cours! Trop marrant! Depuis quelques jours, tu as aussi découvert ton pouce qui te rends service en cas de grosse faim ou fatigue! Ces derniers jours, tu est impressionnée par tes propres pieds, pendant une heure tu les observes en te demandant comment tu fait pour les bouger! Pareil pour ta voix! Parfois tu prends peur de ces bruits aigus qui t'échappent de ta bouche! Le reste du temps tu dors, manges, pleures un peu, mais surtout tu souris beuacoup et ça...on adore!!

Ginga, le chat, aimerait bien aller jouer sur ton tapis d'éveil, mais -comme ton lit - c'est du terrain interdit pour elle, et ça lui plaît pas! Luna, le chien, est moins impressionée par ton arrivée. elle snifle un peu, mais pas plus...par contre, elle sent qu'il y a moins du temps pour aller promener, mais bon, dans 6 mois, elle peut commencer a t'apprendre à marcher!

Ensuite, il y a des pelluches partout dans la maison, on ne sait plus où les mettre! Car tu te le realise pas encore mais tu étais gatée par beaucoup des gens: la famille, les amis, des collègues et cetera! J'aimerai bien les remercier encore une fois pour leurs génorisité et amabilités. Car ma fille, tu n'est pas tombé dans du beurre mais de la crême fraîche!!

Bizou,
ta maman,
X

29-11-2009 om 16:42 geschreven door de mama  

Gegroet iedereen !

Hoe is het daar in kikkerland ? Niet te koud en te nat?

Hier in het zuiden blijft het aangenaam herfstweer met temperaturen rond de 15°. Héél de bende gaat dan ook regelmatig tussen de wijnvelden wandelen. Met de bende bedoel ik met Maya  in de buggy of draagzak, met op kop de hond Luna, en het treintje wordt afgesloten met Ginga de poes..schooon zicht zenne!

Enfin, de laatste paar wandelingen ben ik een beetje minder gerust…het jachtseizoen is hier namelijk volop op gang. Jagers bezetten dan ons bos en wijnvelden, en we horen hier regelmatig de kogels fluiten. Een héle tijd geleden zaten we zo weer eens zonder telefoon, wegens een kogel in de telefoonlijn! Jawel! Niet zover van het huis, dus dat is minder grappig. Ik durf hier op de jachtdagen amper buiten komen, en wanneer zijn die jachtdagen? Zaterdag, zondag en woensdag…DE wandeldagen voor gezinnen met kinderen… logisch is anders, toch? Toen ik zondag – tijdens onze wandeling - weer eens een kogel hoorde fluiten, en zo de schrik van m’n leven pakten – besefte ik hoe vreselijk het moet zijn om in een oorlogsgebied te moeten opgroeien… want daar zijn géén dagen afgesproken, dus zal ik maar niet te hard klagen zekers…maar toch wel oppassen, want éne kogel is genoeg hé…jeetje, het gedacht alleen al!

Enfin, voor de rest gaat hier alles prima. Op woensdag 11 november hebben wij ons 5 jaar samen gevierd, met een afgehaalde chinees en een paar lekkere taartjes. We gaan zeker en vast ons best doen, om daar nog véééle jaren bij te doen.

Maya heeft gisteren haar eerste vaccinatieprik gehad en ook dat is goed verlopen. Ze weegt nu 4,5 kilo en is 57 cm groot, haar nachten doet ze nog niet helemaal door, maar voor de rest is het een zéér kalme en gemakkelijke baby. Zo braaf zelfs dat vrienden van ons, met ook een jonge baby…nu ‘jaloers’ is misschien niet het juiste woord, maar toch ‘onder de indruk’ zijn!

Een weekje geleden kregen we een brief van de ziekteverzekering dat we ons mochten gaan laten inenten tegen de Mexicaanse griep omdat wij in het risicogroep zitten (gezin met zeer jonge kinderen). Een dubbel gevoel stak meteen bij me de kop op. Van de éne kant wil je je kleintje beschermen en géén enkel risico nemen. Van de andere kant heb ik geen goed gevoel bij die vaccinatie, en heb ik daar geen vertrouwen in. Na een paar nachtjes slapen, heb ik dan ook besloten om me niet te laten prikken, maar dat het véél belangrijker is om de hygiënische regels ‘au serieus’ te nemen, zoals grondig de handen te wassen voor contact met kleine kinderen of andere risicogroepen (zwangere vrouwen, verzwakte mensen).

Ik wou graag met Maya eens naar België vliegen rond de feestperiode, maar aangezien ik alle openbare plaatsen vermijd (zoals bv. Supermarkten) om de virus-inpact te ontwijken, zal het voor wat later op het jaar zijn… En als ik niet naar België komt, dan komt een stukje België naar hier. En zo vliegen Oma en Bompa begin december een weekendje naar hier. Want grootouder op afstand zijn, het bevalt hun zwaar …en dat is natuurlijk te begrijpen. Ook ik heb soms last van een mentale dobber door te veel tussen 4 muren te zitten, en zou ook graag wat meer familiale babysitters rond mij hebben gehad. Maar goed, het zij zo!

Oef, bijna 22u. Ik ga hier afsluiten en mijn bedje opzoeken!

Tot de volgende kribbelendekrab!

Dikke kus, Hilde en ço

19-11-2009 om 21:49 geschreven door de mama  

19-11-2009 om 13:59 geschreven door de mama  

Hoi lieve Vlaamse lezertjes!

Vandaag kreeg ik een mailtje van de oma met de vermelding dat onze foto van de “derde viergeslacht op rij” vandaag in de Geelse gazet staat! Leuk! (zie pdf in bijlage) In diezelfde mail, vermelde oma subtiel dat ik nog wel eens iets op mijn blog zou zwieren hier tegen het einde van het jaar. Ik had haar daar nochtans niets van gezegd, en voel ik een lichte blog-druk op mijn schouders ;-)

Ik denk er nochtans dagelijks aan dat ik nog eens achter mijn toetsenbord moet kruipen, maar ja, dan lijken er altijd dringender dingen op de proppen te komen. Maar ik kan jullie verzekeren dat hier alles piccobello gaat! Zondag 1 november werd ons Mayaatje al 2 maanden oud! Ze is al stevig gegroeid met een 6 cm,  en weegt nu 4,2 kilo. Ze begint al te reageren met lachjes en aaaaah-tjes, oooo-tjes, eueuh-tjes en grghgrghgrgh-tjes op mijn gekke bekken (die ik natuurlijk héél goed kan trekken). Natuurlijk smelten wij dan als sneeuw voor de zon, en bevestigen we nog maar eens dat wij de mooiste, grappigste en intelligentste baby van het universum hebben ;-).

Ze begint nu ook stilletjes aan haar nachten door te doen, en dat vind de mama niet erg - want toegeven, om de 3u eruit om eten te geven…na 2 maanden begint dat wel te wegen! Nu krijg ik al nachtpauzes van 5 tot 8u. OOoolééé. Bij deze ben ik dan ook beter uitgerust en ben ik gisteren terug begonnen met Aïkido en dat doet deugd! Want ook is alles super vlot gegaan, toch is mijn lichaam, na een zwangerschap – bevalling – en borstvoeding, helemaal stram en stijf! Gisteren kraakte het dan ook langs alle kanten! Papa Laurent bleef thuis om voor zijn dochtertje te zorgen, zodat mama kon gaan ravotten. Papa doet dat trouwens geweldig goed! De papfles geven, badje,de luier verversen …. Hij doet het allemaal even graag! En die luiers zijn dan nog van die wasbare die véle ingewikkelder zijn om aan te brengen, dan gewoon wegwerpluiers. Jaja, we blijven zo groen mogelijk doen. Het is wel wat meer werk maar ik heb er het graag voor over. Wist je dat 1/5 van het huisafval uit luiers bestaat, ongeveer zo’n 5300 wegwerpluiers per kind, die 20 liter water verbruikt om één luier te fabriceren en nog véél meer vervuilt om ze te vernietigen….enfin, ik stond verstelt van die cijfers en ben ik naar een meer verantwoordende manier op zoek gegaan – die trouwens ook véél economischer is. Ik heb gekozen voor de luiers van Disana met de wollen beschermbroekjes, waardoor dat de baby een enorme dikke poep lijkt te hebben J. (Voor meer info, mail-me.)

Om te eindigen nog een leuke anekdote tijdens het verschonen van onze kleine deugniet. Wanneer ze met haar billen bloot ligt en dan moet niezen, dan schiet ze soms met een stevige jet wat gele smurrie uit haar achterwerk. Telkens keer verschiet ik mij rot, en spring ik als een kip zonder kop opzij, maar toch ben ik al ettelijke keren het slachtoffer geweest van haar schietkunde. Daarna begint ze smakelijk te glimlachen alsof ze wilt zeggen: Hihi RAAK!!

Ach, ik vind het allemaal geweldig en ben het zo graag – mama zijn. Met natuurlijk de nodige bezorgdheid. Vorige nacht droomde ik dat we ze haar vergeten waren in de auto en dat we ze nog levend terugvonden maar helemaal rood van het urenlang huilen….manman, ik ben er echt niet goed van geweest! Zo ben ik in haar eerste lange nacht, toch ook maar een paar keer gaan checken of dat alles nog “oké” was…tja, normaal zeker!

Allé, tis hier weer middag. Maya laat van zich horen dat ze honger heeft dus zal ik haar maar eens van haar hongerslijden verlossen!

Tot de volgende!

Bijlagen:
4 geslacht.pdf (20.1 KB)   

Vandaag 15 september! De datum dat ons spruitje uitgerekend was, maar ze heeft ons allemaal goed liggen gehad en besloot 15 dagen eerder te komen! En hoe! Hier volt een gedetailleerd verslag van de geboorte. Opgelet voor de gevoelige lezertjes, ik heb er geen doekskes omgewonden!
Véél leesplezier!

Maandag 31 augustus: Ik ga naar de laatste theorieles bij de vroedvrouw over de eerste nazorgen in het moederhuis van moeder en kind. Ik word ook eens aan de monitor gelegd om te weten hoe zoiets werkt, en om het hartslagje en de eerste weeën op te sporen. Baby is zeer rustig, en van die weeën is er niet veel te bespeuren. Eens thuis bel ik nog uitgebreid met een vriendin over koetjes en kalfjes, antwoord ik via email op een uitnodiging van vriendinnen om s’anderendaags s’middags iets te gaan eten al grappend met “als ik niet op de bevallingstafel lig te puffen, zal ik er graag bij zijn”. Wanneer ik s’ avonds in bed duik, denk ik ‘Oef, we hebben september gehaald’, want ik had toch liever een septemberkindje…

Dinsdag 1 september:

4u30 s’morgens: Ik kan niet slapen van mijn dikke buik die helemaal gespannen staat – een harde buik – noemen ze dat, een pijnloze wee. Niets om zich zorgen om te maken, maar ik kan er niet van slapen. Daarbij voel ik om de 5 botten de nood om naar het toilet te lopen en een ‘kakske’ te doen, al komt er bitter weinig uit. Wanneer ik op het toilet zit, zie ik het leeg urinepotje staan dat ik diezelfde morgen nog met nuchtere pipi zal moeten vullen voor het bloedlabo. De urine is voor de maandelijkse toxoplasmosecontrole, en ik laat ook meteen een bloedtest nemen die ze nodig hebben als ik eventueel een péridurale verdoving wens, eens het grote moment daar…

6u: De harde buik blijft maar aanhouden en ik voel regelmatig een klein piekje pijn opzetten, niets erg hou ik me voor. Ondertussen rammelt diezelfde buik van de honger, maar ik mag niets eten vooraleer ik dat potje tenminste tot de helft heb gevuld. Bij elke wc-beurt wring ik dan ook elk druppeltje eruit…

7u: De harde buik is opgehouden, maar nu krijg ik om de minuut een pijnlijke scheut in onderbuik en rug, die maar een 10tal seconde aanhouden, maar toch… ik kan er niet meer onderuit, dit zijn mijn eerste weeën, maar dat wil niets zeggen, die krijg je soms al dagen voor de waarechtelijke bevalling dus ik blijf rustig, ik vind het alleen maar gek dat ik ze al zo snel op elkaar krijg, normaalgezien liggen tussen de eerste weeën enkele uren en kort dat langzaam af… Goed nieuws, mijn potje is eindelijk gevuld en ik stop flauwtjes een muesli bar in mijn mond. Laurent is ondertussen ook al opgestaan en grinnikt ‘ist voor vandaag?’ Ik puf ondertussen de weeën weg met de ademhalingsoefeningen en de fameuze heupbewegingen. (tijdens de weeën moet je je heupen naar voor en achter kantelen zodat de baby beter naar beneden kan zakken, dit samen met langzame uitademingen)…

7u30: Enige stress komt opzetten, Laurent en ik zitten op elkaars lip voor een pietlulligheid en ik wijs hem erop dat het nu niet echt het moment is om ‘ambras’ te maken, daar is hij gelukkig mee eens ;-) Ik bel het moederhuis op voor enige raad. Eens mijn situatie uitgelegd, raden ze me aan om een warme douche te nemen, en me proberen te ontspannen, als het dan nog steeds niet beter is, toch maar eens langs te komen.

7u45: Tijd voor Laurent om naar het werk te vertrekken, maar we twijfelen… het eerste uur heeft hij vergadering daarna gaat hij in het atelier werken, we spreken af dat ik hem om 9u bel met verder nieuws. Gelukkig ligt zijn werk maar 5 minuutjes van thuis.

8u30: Na een warme douche en rustige ademhalingsoefeningen, blijft de situatie hetzelfde, de weeën worden zelfs heviger. Wanneer ik op bed probeer te ontspannen voel ik mijn maaginhoud naar boven komen, ik heb nog net de tijd om een kussen van zijn kussensloop te ontdoen en dat als ‘kotszakske’ te gebruiken, spijtig genoeg ‘niet’ waterdicht. Ik taffel naar beneden en bel Laurent op met de vermelding dat het ‘tijd is om te gaan’, ‘ik ben direct daar’ zegt hij. Tussen de weeën rommel ik de laatste benodigdheden bij elkaar voor het moederhuis.

9u15: Laurent is thuis en schiet in 6^de versnelling, hij maakt de achterbank van de auto comfortabel, laad alles in de koffer, en geeft een mega-been aan Luna de hond, zodat die ook haar bezigheid heeft, want wie weet hoe lang blijven we weg?

Ik leg me op de achterbank en we vertrekken richting Perpignan, ik hoop dat er niet te veel verkeersdrukte op de weg is… elk hobbeltje op de weg voelt pijnlijk aan, en ik concentreer me op mijn ademhaling.

10u: We komen aan op het moederhuis, terwijl Laurent de auto gaat parkeren zoek ik mijn weg al naar de ‘werkkamers’. Ik wordt er opgevangen door een vroed-man, jawel een man, maar hij straalt  ongelofelijk veel rust uit en het voelt meteen goed aan. Ik leg me op het aangewezen bed, terwijl hij mijn dossier bestudeert. Hij vraagt naar de resultaten van die fameuze bloedtest voor de péridurale en leg hem uit dat ik die nog niet heb laten doen. “Dan zullen we die meteen doen, want het resultaat hebben we pas binnen een uurtje” zegt hij me. Laurent is er ondertussen ook bij, en de vroedman controleert eerst de ontsluiting: 4cm en de baarmoederhals is al goed elastisch (heeft moeders thee van frambozenblaadjes dan  toch goed geholpen?). Het is dus degelijk voor vandaag en de bevalling wordt plots realiteit! Ik word aan de monitor gelegd voor het controleren van baby’s hartslagje en de weeën… weer voel ik mijn maaginhoud naar boven komen en kots ik het mooi opgemaakte bed onder. Mijnheer vraagt tot tweemaal toe of dat ik mij niet wens te douchen of in bad wil – blijkbaar mag ik niet blijven stinken ;-) – en ga ik in op het voorstel van het bad. Telkens als er een wee opkomt, sproeit Laurent warm water op mijn onderrug wat de pijn verlicht. Tussen de weeën voel ik me kiplekker en grap ik dat ik maar beter van dit badmoment kan profiteren, want dat hebben we thuis niet, Laurent geeft me helemaal gelijk! Na 20 minuten gebadderd te  hebben kom ik eruit, en beginnen de eerste kleine bloedingen.

11u: Mijnheer controleert nog eens de ontsluiting en ik zit ondertussen al aan 6 cm, “Misschien krijg je de kans niet meer voor een pijnloze’ bereidt hij me voorzichtig voor.”so be it” denk ik en maak me er niet druk over. Ondertussen zet ik me op een grote springballon, waardoor ik beter mijn heupbewegingen kan doen, bij elke wee masseert Laurent de onderrug wat de pijn héél draagbaar maakt, ik heb ook het geluk dat het steeds korte weeën zijn, die niet langer duren dan een tiental seconden.

11u30: we worden gevraagd om naar de bevallingskamer te verhuizen, waar een nare medicatie geur hangt. Laurent vraagt me of dat hij niet eventjes naar buiten mag, maar ik heb natuurlijk veel liever dat hij bij mij blijft, en verzeker hem dat zijn massages de pijn zoveel dragelijker maakt….na een tiental minuutjes ziet hij er toch maar bleekjes uit, en besef ik dat het hem misschien eventjes te veel wordt, en laat ik hem gaan met de smeekbede “het kort te houden”. Ik ben nu helemaal alleen in de bevallingskamer en vind dat maar best ook, ik loop nu constant toerekes en masseer zo goed ik kan zelf mijn weeën weg. Ondertussen hoor ik in de kamer naast mij de vroedman regelmatig naar het labo bellen voor de resultaten van Ielde Uufkens. Ergens ben ik opgelucht dat ik die bloedtest niet op voorhand heb laten doen, want als ik de keus had dan zou ik waarschijnlijk de verdoving genomen hebben uit angst voor de pijn, terwijl mijn gevoel mij geruststelt dat ik het wel aankan. De Uitspraak “Diegene die angst heeft om af te zien, ziet nu al af van zijn angst” heeft me de laatste maanden dan ook veel geholpen voor de mentale voorbereiding, ik denk dan ook niet aan wat komen zal, maar blijf in het ’nu’,  ik verzet me niet tegen de pijn, maar laat het door me stromen…ik voel geen angst maar eerder een blindelings vertrouwen.

11u50: De weeën worden heviger, ik masseer nog harder maar het haalt minder uit. Ineens ga ik door mijn knieën en begin ik te persen. Het is sterker dan mezelf, mijn lichaam neemt het van me over. Ondertussen komt de vroedman binnen en vraagt naar enige waarnemingsveranderingen en breng ik hem op de hoogte van de persneigingen. Hij heeft ondertussen ook de labo-resultaten die positief zijn, maar hij vreest dat het te laat is. Laurent is ondertussen ook terug. Ik leg me op de bevallingstafel en hij controleert de ontsluiting, die inderdaad totaal is. “Mag ik bij de volgende wee dan beginnen te persen?” vraag ik. “Klein momentje” zegt hij, “ik moet alles nog klaarzetten”. Heel eventjes lijkt hij me iets “te zen” en pers ik toch bij de volgende wee.

12u10: Laurent wilt me steunen en legt zijn warme hand op mijn broeierig lichaam, wat me onwel maakt, en ik vraag hem me niet aan te raken. Arme Laurent denk ik, hij lijkt me een beetje van de kaart… Ik heb het zo warm dat ik ook mijn t-shirt uittrek en lig nu poedelnaakt op de bevallingstafel – het kan me geen bal schelen – foefen en borsten zien ze hier toch dagelijks in al vormen en formaten en de mijn zullen noch de mooiste noch de lelijkste zijn. Daarbij wil ik dat de baby meteen in contact komt met mijn huid in plaats met een stofke…

Eerste perspoging: Geïnspireerd op al de bevallingsfragmenten ooit op film gezien, kreun ik het royaal uit, maar wordt ik meteen op mijn vingers getikt. Mijnheer informeert me vriendelijk dat het niet de bedoeling is dat ik ineenkrimp en het uitproest maar dat ik mij moet concentreren op mijn ademhaling en zo lang mogelijk moet duwen. Even voel ik de drang om toch effe te vermelden dat dat voor hem gemakkelijk praten is, en dat ‘mijnheer’ hier niet met zijn pootjes in de lucht ligt en dat ook nooit zal moeten doen. Maar vent of géne vent, ik moet wel toegeven dat mijnheer op dat moment toch veel meer bevallingservaring heeft dan ik. Ik hou dus wijselijk mijn mond en besluit mijn energie in belangrijkere zaken te steken.

Tweede poging: Ik duw zo lang mogelijk geluidloos, en wetend van mijn theorielessen, adem ik langzaam uit tijdens het duwen. Zo pers je minder krachtig maar is de bevalling wel minder agressief voor de baby. Spijtig genoeg zijn de meeste vroedvrouwen het hier niet mee eens en vragen ze te duwen met ingehouden adem, mijne vroedman maakt daar deel uit, en vraagt bij de volgende wee met ingehouden adem te duwen en enkel op het laatste uit te blazen.

Derde poging: Geluidloos en met ingehouden adem duw ik met al de krachten van m’n lichaam, en trek ik me met mijn armen hélemaal recht…weer niet goed. Ik moet me niet rechttrekken maar eerder mijn rug krommen en die tegen de tafel duwen…

Ondertussen is mijn gynaecologe opgeroepen en komt ze erbij staan. Vroedman en gynaecologe maken rustig een praatje “amaai, tis rustig vandaag hé”. “Mag het even terug op mij komen” denk ik…

Vierde Poging: Geluidloos, met ingehouden adem, en zonder recht te komen duw ik tot mijn longen lijken te ontploffen, en mijn lichaam begint te trillen van de inspanningen. “Héél goed zo!”, “Ah, eindelijk” denk ik. Zo nog een paar keer, we zien al een stukje van het hoofdje!

Vijfde poging: Ik herhaal de eindelijk gekende oefening… hap naar adem en duw een tweede keer op de aanmoedigingen van vroedman en gynaecologe. Ik val uitgeput neer, en denk “die geraakt daar nooit uit!”. Het is niet mooi om te zeggen, maar het voelt aan als een grote kaka die er niet uit kan, die “te” groot is. “Bullshit Hilde", denk ik, "dit gaat je lukken”, ik adem langzaam uit en ontspan elk vezeltje in mijn lichaam…

12u37: Zesde poging: ik voel de wee aankomen, neem diep adem en duw zo hard ik kan, hap een tweede keer naar adem, duw en hoor eindelijk de verlossende woorden “stoppen met duwen”…en “neem je baby maar” … Ik buig naar voren en grijp naar een klein hoopje mens helemaal wit. Ik kan mijn ogen niet geloven, en – het klinkt onnozel - ik ben verwonderd dat er een echt kindje is uit gekomen met alles erop en eraan. Ik kijk naar Laurent en hij lijkt me al even verwonderd, de kersvers papa knipt de navelstreng door en de baby wordt met verschillende handdoeken ingewikkeld en op mij gelegd. De gynaecologe vraagt of dat we al gekeken hebben of dat het een jongen of een meisje is. Ach nee, nog niet aan gedacht, ik worstel me door de hopen handdoeken naar de bron, en als eerste zie ik het stukje navelstreng en zeg ik verwonderd “ah, een jongen”! Maar  nee, het is een meisje! De papa helemaal in de wolken dat zijn wens is uitgekomen… Kleine Maya is geboren…

12u40: “Nog even duwen voor de moederkoek” vraagt mijnheer. Ik heb de moederkoek niet gezien, maar het voelde aan als een hele biefsteak! Vervolgens een paar verdovingsprikken op de gevoelige plek aangezien het beetje gescheurd is en vervolgens genaaid moet worden.

Ons kindje ligt op mij en ik kan mijn ogen niet van haar afhouden, ik ben onder de indruk van haar dik neusje en vooral haar spierwitte haartjes –ergens had ik me aan een donkerder haardos verwacht. Papa kijkt met de tranen in de ogen naar z’n dochtertje, en we worden allebei overspoeld door een mengeling van emotie en kalmte. Dat mini-mensje in mijn armen voelt meteen zo natuurlijk aan, en ik bevestig graag het cliché: die pijn ben je inderdaad meteen vergeten, straffer zelfs, ik voel me kiplekker! Enkel sterf ik een beetje van de honger en de dorst. Laurent vraagt of ik wat water wil, waarop ik dorstig ja knik, maar waarop de vroedman zegt dat ik nog 2 u nuchter moet blijven voor in het geval dat er complicaties optreden, al die tijd moet ik dan ook in de ongezellige bevallingsruimte blijven. Maya laten ze nog wel een tijdje op mij liggen en ik laat haar voor het eerst kennis maken met het melkmachien! Maar van lotsen komt er nog niet veel van in huis.

Ik zeg tegen Laurent dat we een berichtje hebben gekregen op onze gsm. Hij vraagt hoe dat ik dat nu weet? “Omdat ik dat gehoord heb tijdens de bevalling” glimlach ik, “mijn zintuigen stonden op uiterst scherp”. Verbaasd kijkt Laurent naar het bericht op de gsm: “Hilde, waar zit ge? We wachten op je in het restaurant…” Ik lach. Ik had het toch gezegd: “als ik niet op de bevallingstafel lig, ‘dan’ zal ik erbij zijn”

Na 40 min. gaat Maya mee met de vroedvrouwen en de papa, voor de eerste verzorgingen, daarna brengen ze haar terug bij mij tot dat we samen naar onze kamer mogen. In die tijd proberen we haar samen met een vroedvrouw haar nog eens aan de borst te leggen. De vroedvrouw neemt mijn tepel, nijpt er ferm in, en sleurt die naar de mond van de baby. Ik bijt de pijn weg en heb serieus goesting om haar een patat tegen hare appel te geven! Na een paar pogingen heeft Maya de bedoeling gesnopen en lotst ze lustig, alsof ze nog nooit iets anders heeft gedaan.

Ondertussen voel ik het onder de gordel het bloed stromen en probeer ik zo goed als ik kan de pamperkes op zijn plaats te houden. Ook de eerste napijnen komen opzetten, die nog wel een paar dagen zullen aanhouden, net zoals de bloedingen. Ik ben blij als ze me komen wassen en voel me meteen een stuk frisser. We mogen ook eindelijk naar onze kamer, nummer zeven, een geluksgetal denk ik! Eens in de kamer denk ik nog maar aan één ding en dat is ETEN! Het is ondertussen al 3u in de namiddag en heb niets meer gegeten van de avond daarvoor (die mueslibar tel ik niet mee). Eindelijk komen ze met een 4-uurtje: een thee met een koekje… de hongerige wanhoop staat blijkbaar af te lezen op mijn gezicht, en een vroedvrouw vraagt of dat ik nog graag mijn maaltijd van deze middag heb? “Ooh ja” zucht ik. Ik verorber de maaltijd en het 4 uurtje, laat geen kruimeltje over en zelden heeft een maaltijd mij zo gesmaakt!

De rest van de namiddag verloopt rustig en krijg ik verschillende leuke telefoontjes uit België. Één daarvan is mijn vriendin die me gisteren nog had opgebeld en kon haar ogen – of beter haar oren – niet geloven, bijna dacht ze dat het een grap was! “En ge klinkt zo goed, tis precies of ge komt just uit uwen hof!” Typisch iets van haar om het zo uit te drukken, maar ik voel me inderdaad geweldig goed “Ik zou nog gemakkelijk een marathonneke kunnen gaan lopen” lach ik haar terug, “Weliswaar een kleintje hé, tblokske om!”

Wanneer ik m’n moeder May aan de lijn heb, leg ik haar uit dat we de naam Maya hebben gekozen zodat ze de naam van haar oma bij zich draagt…wat haar nog trotser maakt dan dat ze al was!

Ik vind dat Maya ongelofelijk veel op mijn 1 jaar jongere broer Peter lijkt. Wanneer mijn broer me opbelt, zeg ik hem dat ik precies een klein Peterke in mijn armen heb, allé een klein Petra’ke. “Dan kan het alleen maar een schoon kind zijn” zegt die…tja, voor éne keer kan ik niet anders dan hem hélemaal gelijk geven!

Tegen 20u gaat Laurent moe maar tevreden naar huis en ga ik mijn eerste nacht als kersverse moeder tegemoet, en wat voor een nacht! Maar dat vertel ik wel een andere keer…

Dikke kus van de kersverse mama en papa!

15-09-2009 om 00:00 geschreven door de mama  

...dat ben JIJ!

Onze kleine lieve spruit, nog steeds veilig in mijn ronde buik! Maar het einde komt naderbij want daarstraks bij de gynécoloog werd mij verteld dat ik al 1 centimeter ontsluiting heb, en wachten we dus geduldig dat je er hélemaal klaar voor bent.
Wij zijn dat alleszins wel! Je kamer is eindelijk piekfijn in orde, en ook beneden staat alles klaar om je poepje te kunnen verschonen en je voiture/wiegje om een dutje in te kunnen doen. Ook onze koffers voor in het moederhuis, met je eerste warme kleertjes, staan te wachten op het startschot!

Van koffers gesproken, die staan in België ook klaar, want oma en bompa zitten daar op zéér hete kolen en kunnen zich amper bedwingen om in hun bus te springen en richting hun kleinkind te racen. Maar er zitten er wel meerdere onder hoogspanning en de éne laat het al wat sneller merken dan een ander. Ik denk dat de kalmste van ons allemaal 'jij' bent...alhoewel...in de laatste maand maken de meeste toekomstige mama's zich zorgen omdat ze de baby minder voelen bewegen, wegens plaatsgebrek beweegt de baby 'normaalgezien' minder... ik vraag me eerder af waar jij die energie vandaan haalt, en hoe je het klaar speelt om mijn buik in de gekste vormen te laten veranderen! Uren aan een stuk kan je liggen wroeten, vind je de uitgang misschien niet? Moet je maar eens naar boven kijken, want langs daar moet je naar beneden! Hahaha, jaaa, de mama en haar grappen! Wen er maar aan!

Ik zal minder lachen als ik met mijn 2 benen in de lucht lig, en jou er probeer uit te krijgen! De gynécoloog vertelde me dat deze week, de week van de zwaar baby's waren: 4,800 kilo, 5,200 kilo... Nou, ik ga dan toch maar wachten tot de week van de lichtgewichten ;-) Zo'n 3 kilo is voor mij al voldoende! En over gewicht gesproken! Deze maand zijn we maar een klein kilootje bij aangekomen, joepi! Ik maar klagen de laatste keer, maar eigenlijk had ik daar hélemaal geen reden voor want, al zeg ik het zelf, ik zie er fantastisch uit met mijn bolle buik! En papa vind dat ook, ik heb paar dagen geleden nog foto's van ons getweetjes genomen - ik en jij in mijn buik - en toen papa ze zag, zei die vertederd "la jolie maman...", ach wat een schatje!

Binnenkort leer je ons allemaal één voor één kennen, en wees gerust dat is een héle hoop mensen!
Maar tot zover, geniet nog maar van mijn warm nestje, 
ik geniet nog zo lang het kan van je pijnlijke sjotten in mijn heup!

Tot binnenkort,
je mam,
X

28-08-2009 om 17:46 geschreven door de mama  

Coucou,

Voici enfin le dernier echo, qui date de 17 juillet! Mademoiselle ou le jeune homme avais déjà placer sa tête en bas, et son dos étais côté gauche. Pendant la dernière contrôle il avais toujours sa tête vers le sortie, mais maintenant avec son dos côté droite! Et oui, ça bouge toujours énormement dedans!
Aujourd'hui on est le 15 août, et on commence le dernier mois! ça veut aussi dire que à partir d'aujourd'hui, tout les jours peut être le moment choisi par notre enfant de voir la lumière du jour! Il faut donc que je commence à préparer la valise pour la maternité!
à 7 mois de grossesse, le poids de bébé étais estimé à 2 kilo, donc a peu près 3 kilo pour la naissance. Mais la semaine dernière, pendant notre visite à la maternité, la sage femme - apres avoir etudier mon tonneau - disait que ça ne serra pas un poids léger. J'ai dit: "aaaah, me faites pas peur!" Bref, trés bientôt, on serra tout sur lui ou elle, encore un peu de patience!

15-08-2009 om 17:30 geschreven door de mama  

Hello darlings,

Terwijl ik met m'n voetjes lig te plonzen in een emmer fris water, typ ik jullie even over ons laatste gynéco-bezoek, dat we al een paar dagen achter de rug hebben! Er zijn geen nieuwe echo's genomen, dus het was maar een standaardbezoekje met controle van de baarmoederhals, hartslag van de baby en het gewicht van de moeder... alles gaat goed tot dat laatste... ik heb als een kip zonder kop een paar ettelijke secondes naar die cijferkes op de weegschaal staan staren en met opgehouden adem gedacht "ik lees dit hier niet goed". Toen de gynécologe dan maar zelf kwam kijken omdat er bij mij geen piep uitkwam, zei ze "soixante quatorze kilo". Nog niet willen geloven wat mijn ogen zagen, rekende ik even uit: zestig + veertien: vierenzeventig kilo...74 kilo! "Miljaar" mompel ik tegen laurent, nog steeds vast genageld op die weegschaal, "ik ben amper in een maand tijd "4" kilo bijgekomen.." "Maar nee", zegt laurent positief, "gij woog de vorige keer toch al een beetje meer dan 70 kilo?" "Nee nee" roept de gynécologe vanachter haar bureau, mijn dossier controlerend, "ze heeft gelijk, 4 kilo! Teveel ijsjes gesnoept??" Zucht. Dat maakt een totaalsom van 12 kilo. Gemiddeld komt een vrouw tussen de 12 en de 14 kilo bij, dus als ik deze maand "maar" 2 kilo bijkom, dan is alles nog okido, (allé, anders ook zenne), maar aangezien dat ze zeggen dat de laatste maand de zwaarste is, zowel mentaal als in de kilo's...dat beloofd!

Eens terug thuis op ons terras, in het gezelschap van de buurmeid, boom ik door op mijn toegenomen gewicht, en mijmer ik dat al die kilo's toch niet in mijn buik kunnen zitten, en dat het ergens anders toch ook moet zijn 'uitgezet'? Spontaan zegt de buurmeid "sta is ne keer recht, en draait is rond", ik doe dat natuurlijk en eerlijk is eerlijk "yep, tzit ook in uw poep en in uw bovenbillen" grinnikt ze, dat weet ik dan ook weeral!

Pas op, niet dat ik daar een drama over maak, ik troost mij met de gedachte dat het onderstel steviger gebouwd moet zijn, om diejen buik te kunnen dragen ;-). Maar ergens diep in me moppert er toch het stemmetje van het "vrouwelijke" in me, die die volumeuze veranderingen in het onderstel toch een beetje spijtig vind. Maar de overtuigende stem van de moeder in spé komt daar al snel tussen met "tuttuttut, wat moet dat moet, en een bikke vlees aan de kuip, kan geen kwaad" Ik luister braaf  naar moeder en steek zonder schuldgevoel nog een koekske in mijne mond!

De laatste dagen is het hier branderig heet, en zoek ik waar het kan de koelte op, maar heb toch een beetje last van opgezwollen voeten, kuiten en handen, vandaar die emmer water onder de bureau. De nachten doe ik zelden in één keer door, en sta regelmatig op om ofwel zogezegd dringend te gaan plassen, en er dan maar weer 4 druppels uit te persen, om wéér is iets te gaan eten wegens te grote honger, of om mij snel met koud water te douchen en dan vervolgens proberen als een verzopen kuiken toch nog een uiltje te knappen...maar tegen dat ik boven ben, ben ik al bijna weer droog. Dat maakt dat ik te weinig slaap naar mijn goesting en soms dan ook als een brombeertje rondloop!

Vandaag en gisteren zijn we de verkoeling gaan op zoeken aan de zee, wat wil zeggen met de kippen opstaan, zodat we vroeg zijn geïnstalleerd op het strand en tegen de middag terug weg wegens te warm. Wanneer ik besloot om te gaan zwemmen, zei ik al grappend met m'n figuur, pas op "de walvis gaat te water"! Haha, ge kunt er maar beter met lachen hé! Natuurlijk heb ik me we wéér laten vangen door de zuiderse zon, en heb ik mijn jaarlijkse zonnebrand opgelopen. En wie zijn billen verbrand, moet... die insmeren met een zalfke, en dat heeft m'n sjoeke met veel liefde gedaan!

Nog 2 dagen en sjoeke zijn vakantie is gedaan,
dus we gaan daar nog volop van genieten,

tot binnenkort,
zwoele groetjes,
HH

Salut tout le monde,

Avec mes pieds dans l'eau, je vous ecrit le rapport de notre derniere visite chez le génécologue - il y a déjà quelques jours. Elle n'a pas pris de nouveaux echographies, c'étais juste une contrôle du col de l'utérus, la position de bébé et son pulsation cardiaque et le poids de la maman... Tout va bien, sauf le dernier...j'ai bloqué pendant plusieurs secondes sur les chiffres de la balance, et avec une souffle retenu, je me disais "je me trompe, je ne lis pas bien". Car je disait rien, le génécoloque venait verifiér elle même et annoncait en haute voix: "soixante quatorze kilo". Toujours sous choc, je tranduisai le chiffre en flamant pour être sûr: 74 kilo!. "Mèrde" murmurait je entre les dents à laurent "pendant même pas un mois, j'ai pris 4 kilo...". "Mais non" disait laurent positive "la dernière fois, tu pèsait déja un peu plus que 70, non?". "Non non" confirmait la génécologue en consultant mon dossier "elle a bien pris 4 kilo ce mois. Vous avez mangé trop des glaces?". Soupir.... Bon, ça fait un total de 12 kilos, une femmes prends en moyen 12 à 14 kilo pendant la grosesse. Si cette mois je prend "que" 2 kilo, je suis encore dans les normes ;-) et sinon, beh...tant pis!

Une fois à la maison sur notre terasse en companie de notre voisine, toujours dans mon obsession 'poids', je me disait que c'étais quand même pas possible que ce 12 kilo sont seulement dans le ventre, et que autres parties du corps doit avoir pris. Mes les quelles? "Voici, mets toi debout et tourne" proposait ma voisine, et moi je l'ai fait biensûr... "oui, tu a aussi pris dans les fesses et les cuisses!".... bon, un mystère de moins...merci, ma belle ;-)

Attention, je trouve ce prise de poids ne pas catastrophique et je me console avec le pensées que le partie inferieur du corp doit être plus solide pour pouvoir porter ce ventre! Mais le même temps, la petite voix "féminin" en interieur de moi, regrette quand même un peu ces changements volimineuses dans les jambes et fesses. Heureusement est la voix de future maman plus fort, qui me dit "te fait pas de soucis et mange!" Et moi, j'écoute toujours la maman! ;-)

Ces dernier temps il fait hyper chauds ici, une chaleurs que j'ai parfois mal a supporter. Mes pieds, mollets et mains sont légèrement gonflé, ça explique pourquoi j'ai mis mais pieds dans une seau avec de l'eau bien fraîche. Hier et aujourd'hui on étais à la mèr, la vrai vacance!
bon, ça veut dire aussi: se lever tres tôt, pour être tôt à la mer, et vers midi on laisse notre place au chers touristes!

Encore 2 jours, et fini les vacances pour mon chéri,
donc on va encore profiter a font,

à bientôt,
HH

14-08-2009 om 00:00 geschreven door de mama  

06-08-2009 om 00:00 geschreven door de mama  

31-07-2009 om 20:20 geschreven door de mama  

Hier eindelijk een fotootje of 2!!

Op de eerste zie je mijn uitpuilend, mooi rond, buikje. Het voordeel van zo'n tonnetje? Mijn poep 'lijkt' minder dik, hahahaaa.
Gisteren schreeuwde mijn weegschaal "niet met 2, niet met 2", euh toch wel!! Resultaat: 70 kilo!! Aaaaah! Sinds de laatste gyneco-bezoek, is dat er weer 2 kilo erbij, en ik moet de belgische keuken nog ondergaan! Enfin, om te testen ofdat de hangmat wel tegen zoveel gewicht kan, sprong Luna er vrijwillig in, wat een totaalsom van 88 kilo maakte (70 + 18), en ze scheurde toch niet door, hihi!

Donderdag vetrekken we richting Belgium, dus maken we nu alles in orde om met een gerust hart te kunnen vertrekken. Ginga blijft thuis, en eet bij de buren, Luna gaat op vakantie bij mijn schoonouders en gaat daar ook zeker niets te kort komen!

Vorige zaterdag zijn we terug richting Canigou getrokken, ik en sophie hebben de gang geschilderd, terwijl de mannen op jacht gingen naar couscouille. Ze hebben er gevonden, maar moesten wel hoog klimmen, tot 2000 meter! Wat maakt dat er nu een paar kilo couscouille staat te wachten om gepeld en gesneden te worden, en dat is een werkje van lange adem! Voor ons vertrek, moet er nog abrikozenconfituur gemaakt worden, en courgettes snijden en invriezen, het huisje proper achterlaten, en de kinderkamer... die zal weer eens moeten wachten tot terugkeer vakantie! En dat allemaal in een hitte van rond de 30° en kleine wallen onder mijn ogen, ach, nog 3 dagen en tis vakantie...

Geniet van het tropisch belgisch weer,
en tot meer blog nieuws in een tiental dagen!
Groetjes van Hilde en ço

Voici, enfin quelques photos!

Le premier c'est une photo de mon ventrou à 6 mois et demi de grosesse! L'avantage d'un gros ventre? Que mes fesse 'ressemble' moins grosses, hahahaha! Hier, ma balance a affiché le chiffre 70!!! AAAAh, ça fait 2 kilo de plus depuis la denrière visite au gynéco! Et je dois encore survivre la cuisine Belge la semaine prochaine, ai ai ai. Pour savoir que notre hamac supporte tout ce poids, Luna a sauté dedans (ça fait un total de 88 kilo) et le tissu n'a pas craqué! ouf! ;-)

Jeudi, on part vers le Belgique. Donc, on est en train de préparer la maison pour pouvoir prtir avec l'esprit tranquille. Ginga reste à la maison, et mangera chez les voisins. Luna part en vacences chez mes beau parents, et je suis sûr qu'elle va être soigner comme une princesse!

Samedi dernier, on est retourné au canigou. Moi et sophie, on a peint, et les hommes ont aller à la chasse de couscouille! Ils ont trouvé, mais ils ont du grimper trés haut, jusq'au 2000 mètres! ça fait que maintenant il nous attend quelques kilos de couscouilles pour être pêler et couper en petits dés, et ça prends un sacre temps! Avant notre départ, on doit encore faire de la confiture d'abricots, couper et congeler des courgettes, un minmum de ménage, ...et la chambre d'enfant....ça serra pour apres nos vacances...
Tous ça, avec des températures tropique, et avec un certain fatigue.... encore 3 jours et "vacance".

A bientôt, dans un dizaine de jours!
biZzzz, moi et les autres!

29-06-2009 om 16:30 geschreven door de mama  

24-06-2009 om 16:57 geschreven door de mama  

Hoi iedereen,

Het is weer een tijdje geleden, wegens veel gebrik ;-)

Zondag 21 juni, zijn we de bergen ingetrokken voor een bezoekje aan het toekomstig speelkameraadje van onze spruit. Onze bergvrienden, sophie en Eric, zijn sinds 26 mei de trotste ouders van een flinke zoon "Dorian". Natuurlijk werd er dan ook honderduit gepraat over haar eerste moeder-ervaringen zoals de bevalling, de borstvoeding, en de eerste zorgen, zodat ik er weer wat beter op ben voorbereid, vooral op het feit dat het allemaal wel eens minder vlot kan gaan dan men hoopt. Zéér pijnlijke weeën, moeilijke borstvoeding, en gezonde kersverse moedertwijfels... maar dat al heeft me (nog) niet bang gemaakt, en kijk er al weer een beetje meer naar uit, naar die grote dag. Natuurlijk hebben ook de kersverse en toekomstige papa wat ervaringen uitgewisseld, maar ofdat Laurent er nu wat geruster op is, dat weet ik zo nog niet ;-)

Zaterdag keren we waarschijnlijk terug, dan gaan de mannen op jacht naar couscouille. Een typische pyrénéese bergplant, lekker in een salaatje, in soepvorm of als likeur. De vrouwen blijven thuis, en met veel gebabbel en gelach, gaan we de hal schilderen (ze zijn namelijk hun huisje aan het opknappen).

Maandag 22 juni, was het dubbel feest! De franse Oma nodigde ons uit voor haar verjaardag, en wij klonken meteen ook op onze nieuwe auto die we die dag bij de garage zijn gaan ophalen! Nu staat er dus een mooie rode auto voor onze deur, en het is nog een beetje wennen aan dieje 'chique bak'! Minder leuk was mijn eerste bandpijnen in onderbuik en pijnlijke rug, de pijn was draagbaar maar duurde de héle dag door. En het feit dat ik nog vermoeid was van het weekend, maakt dat je minder tegen die pijn op kan. Maar goed, met rust, wat wandelen en een regelmatige massage, ben ik de dag dan toch nog goed doorgekomen, en de volgende dag - na een goede nachtrust - was het al véél beter.

Dinsdag 23 juni, gisteren dus, voelde ik me dan ook terug in topvorm en daar heb ik gretig van geprofiteerd. Zo heb ik de zaag, hamer, en nagels terug bovengehaald en verder getimmerd aan de opbergruimte in de kinderkamer. Wanneer het te warm werd, ben ik ermee gestopt, want de temperaturen lopen hier weer tegen de 30°. Gisterenavond, was het hier het vuurfeest van St. Jean, de juiste betekenis ervan ken ik niet, maar er wordt in elk dorp een vuur aangestoken, en 1 hééél groot vuur op de top van de canigou (berg) dat je zelfs van bij ons goed kon zien!! Dat feest gaat natuurlijk samen met een pint en muziek, dus zijn we gisteren naar het dorp afgezakt om er de sfeer op te snuiven en de dorpsgenoten wat beter te leren kennen. Wat maakt dat we weer eens laat in onze nest zaten! Vandaag hou ik het dan ook wat rustiger aan.

Morgen ga ik nog eens (3de poging) op zoek naar een feest-tenue voor de trouw van mijn allerbeste vriendin, maar toegeven dat dat met mijn bolle buik niet zo simpel is! S'avonds ga ik er op uit met de campingcollega's, waar ik vorig jaar gewerkt hebt, dus zal ik waarschijnlijk weer niet op tijd gaan slapen ;-)

ça fait un moment que je n'ai pas donné des nouvelles, car on n'a pas mal bougé!

Dimanche 21 juin, on est allé rendre visite au futur camerade de notre petit(e). Nos amis de montagne, Sophie et Eric, sont  depuis le 26 mai des heureux et fièrs parents d'un petit garçon 'Dorian'! Biensûr la jeune maman, m'a partager ces premiers experiences de sa matenité - l'accouchement, l'allaitement, premiers soins et cetera - pour que je serrai bien préparer quand ça serra à moi! Il faut que je tient surtout en tête que les choses peuvent se faire moins faciles et evidents qu'on espère: contractions tres douleureux, allaitement difficiles, et ceterea. Et qu'il ne faut pas se décourager trop vite. Tous ça, ne me fait pas (encore) peur, et je reste confiente pour le grand jour. Biensûr, Eric a aussi partager ces émotions avec le futur papa, mais si Laurent a maintenant un esprit plus tranquille pour le jour J, suis pas si sûr ;-)

Lundi 22 juin, double fête!! La future mamie nous avait invité pour fêter son anniversiare, et le même temps on a trinqué sur notre nouvelle voiture, qu'on allait chercher au garage le même jour. Maintenant il y a donc, une jolie voiture rouge devant notre maison, et on doit encore s'habituer à l'idée que cette voiture "classe" et familiale, et beh, c'est le notre! Moins amusant, c'étais mes premiers douleurs du bas de ventre et dans le dos. Le moindre déplacement me faisait mal. Pas de douleurs insupportable, mais qui dure tout la journée. Car j'étais encore fatigué du weekend, je les supporte moins bien aussi. Heureusement avec des massages, repos et petits promenades, j'ai quand même vécu la journée
Le lendemain, apres une bonne nuit, c'étais beaucoup mieux!

Mardi 23 juin, je me sentais tellement en forme, que j'ai continuer 'enfin' le bricolage du dressing dans la chambre d'enfant. Quand il fesait trop chaud, pas loin de 30°, j'ai dû m'arreter, il faut pas abuser quand même! 23 juin, donc aussi la fête de St. jean! Aprés avoir vu l'énorme feu sur le canigou (de chez nous!), nous sommes allé faire un tour dans le village et sa fète. ça  veut dire qu'on étais de nouveau couché tard! ;-)

Donc aujourd'hui; il fait encore plus chaud, je prends cool et je profite de vous écrire au frais dans la maison. Demain je continue ma recherche d'un tenue pour la mariage dans 10 jours, et zut, pas facile avec mon ventrou! Le soir, je vais sortir avec mes collègues de camping, où j'ai travaillé l'été dernier. Donc il va faire tard de nouveau

24-06-2009 om 16:54 geschreven door de mama  

Hallo kleintje,

15 juni 2009..., vandaag zit je exact 6 maanden genesteld in mijn warme buik! En dat heb ik gisteren gevierd door véle babyspulletjes te kopen op een rommelmarkt in een dorpje bij ons in de buurt. Een leuke zitstoel van winnie de pooh voor maar 3€, en vele schattige kleertjes en zo van die mini mini sokjes! Zo mag je dus gerust zijn dat wanneer je klaar bent om naar buiten te komen, dat je dan ook meteen warm zal in geduffeld worden. Voor 12€ waren we weer gesteld, en natuurlijk allemaal in prima staat, anders zou de mama dat natuurlijk niet kopen ;-).

Zaterdag hebben we klein beetje meer geld op gedaan! Want we doen helemaal met het clichébeeld mee, de familie wordt groter, dus de auto ook! Zaterdag hebben we eindelijk die knoop doorgehakt, ik wist niet dat een nieuwe auto kopen zo stresserend was, en hebben we een jonge occasie gekocht. Een peogot 307 break, 2 jaar jong met 50.000 km op zijne teller. Veel begrijp jij daar nog niet van, maar ik kan je verzekeren dat het een veilige familie-auto is, met genoeg ruimte voor Luna de hond, jou en je autostoel, de mama en de papa.

Een paar dagen geleden ben ik ook eindelijk aan jouw kamer begonnen! De rommelhoek is vrij gemaakt, en de eerste werken uitgevoerd voor de ingemaakte opberguimte die daar moet komen. Vandaag ga ik eraan verder doen, want binnen 3 maand moet alles piekfijn in orde zijn!

Iedereen kijkt ongelofelijk uit naar je komst...Gisteren, tijdens de wandeling met Luna, was ik me aan het inbeelden hoe het moet zijn om jou voor de eerste keer in mijn armen te hebben, je voor de eerste keer de borst te kunnen geven, je voor de eerste keer in de armen van je papa te zien, ... hoe het is om naar huis te mogen bellen en al snotterend te fluisteren "Ma, ik ben mama geworden...". Ik kan je verzekeren dat ik dan ook met een serieuze krop in de keel en vochtige ogen ben verder gewandeld... Ach, ik heb er zoveel zin in! Natuurlijk denk ik ook wel aan de bevalling en de bijkomende pijn, maar ik heb daar het volste vertrouwen in dat dat wel goed komt, en ik heb het daar allemaal wel voor over!

Maar goed, back to the reality! Ik ga nu verder doen aan je kamer,
Liefs,
je mama.

Bonjour petit!

15 juin 2009... ça fait exactement 6 mois que tu est insatllé confortablement dans mon ventre! J'ai fêté ça hier, par acheter plein de petites choses pour toi sur un vide grenier! Un transat et plein de petit vêtements trop chouchou! Tout ça pour trois fois rien (12€), et biensûr en supèr état! Donc, tu peux être assurer, quand tu serra prêt de quitter mon ventre, tu aura des vêtements bien chaudes!

Samedi, on a  dépensé un peu plus que 12€! ;-) On respecte le cliché: 'la famille s'agrandi, la voiture aussi!' Samedi, on a achteter enfin une nouvelle voiture! un souci de moins, car je savais pas que ça pourrait être si stressant! Enfin, c'est une jeune occasion de 2 ans, un peogot 307 break, avec 50.000 km sur le compteur. ça te parle pas trop, mais je peux t'assurer que c'est une voiture comfortable, sûr, et spacieux! Comme ça, il y aura assez de place pour toi, Luna, maman et papa!

Il y a quelques jours, j'ai aussi attaquer ta chambre. le coin désordonné est vidé, et je suis en train d'installé des étagères. Aujourd'hui, je vais continuer, car tu serra vite là! Encore trois mois!!

Tout le monde a hâte que tu serra là! Hier, pendant la promenade avec Luna, j'étais en train d'imaginer comment ça peu être de t'avoir dans mes bras pour le première fois... te voir pour la première fois dans les bras de ton papa... ou de pouvoir appeler mes parents et leur dire, avec un voix cassé, fatigué mais heureuse: "Maman, je suis devenu maman...". Je peux t'assurer que j'ai continuer la promenade avec une boule d'émotions dans la gorge et des yeux humides...j'ai tellement envie! Biensûr, je pense aussi à l'accouchement et les douleurs avec, mais je suis confiente que ça va bien se passer, et ce n'est pas la douleur qui va m'empêcher de te mettre sur ce monde!

Mais bon, retour a la réalité, je vais continuer de bricoler dans ta chambre,
Bisous,
Ta maman.

15-06-2009 om 10:49 geschreven door de mama  

Bonsoir tout le monde,

Et oui, ça fait un moment sans nouvelle! Mais pas de nouvelles, bonnes nouvelles!
Hier on est allé chez le gynécologue, et on avais seulement une petite heure d'attente, car on est arrivé expres un demi heure en retard ;-)
Quand même une petite déception, car on n'a pas eu d'echographie!! C'étais seulements quelques examens. Dommage, car on avais vraiment envie de voir nager notre petit bout de chou sur le petit écran. Enfin, l'essentiel c'est que tout va bien! Seulement ce mois..j'ai pris 3 kilo , et pas 1 kilo comme il faut, ai ai ai, mauvais point! Trop grignoté?? Enfait, je suis en train de ratrapper les kilo que je n'avais pas pris au début. Grâce aux nausées, olé! Pendant 6 mois de grosesse, j'ai pris 6 kilo, donc un joli moyen d'un kilo par mois, ouf!

Ensuite, le gynéco m'a démandé si j'ai senti déjà des contractions, j'ai répondu 'biensûr que non', et beh elle m'a répondu "sisi, vous avez même 5 contractions par jours, sauf, vous ne le sentez pas encore!". Et beh...en fait , quand mon ventre est tres tendu, c'est un mini mini contraction. C'est le corps qui se mets à préparer petit à petit pour l'acccouchement! Et moi qui croyait que c'etait le petit avec ces fesses en haut, haha. Ouioui, on apprend des choses. Bientôt je sentirai quand le bébé aura le hoquet! Le ventre va donc bouger sur un ritme régulier. Le bébé respire des petits quantités d'eau et ça lui donne le hoquet,  il aura trop bu, haha! En fait, aujourd'hui je me disait que l'homme a invité pas mal de choses incroyables, mais la nature fait quand même des choses beaucoup plus fort! Une honte, que ces dernies années on la traite si mal,...

Donc, tout va bien, le bébé est devenu un foie-balleur et ça fait mal, et depuis quelques jours, je l'ai senti vraiment rouler sous ma main, et ça fait bizarre, mais c'est génial!
Le gynéco m'a donner aussi un lettre avec la permission de pouvoir prendre l'avion, donc dans 2 semaines je peux allé en Belgique. N'inquitez pas, l'avion est le moyen de voyage le plus adapté pour des femmes enceintes. Car c'est le plus rapide et le moins fatigant.

Aujourd'hui, j'ai réçu mes analyses sanguin mensuels, et j'ai une petite anémie. Rien d'alarmante, car c'est typique pour la femme enceinte. C'est pour cela qeu je dois prendre des comprimés de fer suplementaires. Dans la vie quotidienne, ça fait que je suis plus vite fatiguer, et parfois j'ai la tête qui tourne. C'est pour cela, que je vais arrêter ce roman, et aller me reposer!

Bientôt je mettrai une photo de mon ventrou bien ronde!
ciao!

09-06-2009 om 22:13 geschreven door de mama  

Hoi ginder ver,

Ik had jullie nog niet verteld dat broertje en schoonzus ons een cadeautje hadden gegeven voor onze gastvrijheid. Dat was op zich zeker niet nodig, de deur staat hier altijd open, maar we waren er wel heel blij mee. In het pakje zaten namelijk 2 baby t-shirtjes en op één ervan stond geschreven: "Als je denkt dat ik mooi ben....moet je mijn mama eens zien!" Waarheid als een koe (die niet stinkt) en zoiets mag gezegd worden! ;-) Dus ge moogt er zeker van zijn dat ons kindje dat helemaal gaat afdragen, tot aan den draad versleten, of tot dat hij/zij er letterlijk uitbarst! ;-)

Ja kleintje, ik heb het nog niet dikwijls gezegd op deze blog, maar we kijken al uit naar je komst. Al ben ik ondertussen ook al gewend geworden aan mijn buikje en de bokswedstrijden die erin plaats vinden. Soms lijkt het wel of er vuurwerk is losgebarsten! Dan lig je volgens mij met handen, voeten, hoofd en poep tegekijkertijd te schoppen en beweegt die buik van alle kanten. En dan fluistert de mama: "ja hoor kleintje, doe jij nu maar je oefeningen, zodat je het allemaal al kunt wanneer je het daglicht zie...". Gisterenavond heb je zo hard liggen rollenbollen in mijn buik dat ik er niet kon van slapen. Papa heeft geprobeerd je te kalmeren door zijn hand op je te leggen en te neuriën, maar daar werd je precies alleen maar vrolijker van!

Wanneer je je héél stilletjes houdt, en mama zooo met haar ding bezig is, durft ze héél eventjes te vergeten dat ze zwanger is, maar dan laat je weer van zich horen, en dan weet ik weer dat er een klein mensje in mijn buik zit!
Ik denk dat het zelfs raar zal doen, als ik die buik ineens kwijt ben, maar wat voor een mirakeltje krijgen we ervoor in de plaats!

Maar goed, je mama gaat nu verder doen aan de voorbereidingen van de examens van het buurmeisje! En als ik zelf te veel stress, dan laat je het mij maar voelen, dan gaan we wel eventjes wandelen om verse zuurstof op te doen!

Dikke knuf,
je mam.


Salut tout le monde,

J'avais oublié de vous dire que mon frère et ma belle soeur nous a donné un petit cadeau pour l'hospitalité. C'étais pas nécessaire, car notre porte serra toujours ouvert, mais ça nous a touché quand même. Dans le cadeau il y avais 2 t-shirt pour le bébé avec suscription sur un: (si je traduit bien, car c'est en flammant) "Si tu crois que je suis belle/beau.... faut voir ma maman alors!" Et oui, la vérité peut être dit! Donc c'est sûr, notre bébé va porté ce t-shirt jusqu'a, il ne peut vraiment plus rentrer dedans!

Et oui petit, je ne l'ai pas encore dit souvent sur ce blog, mais on a hâte que tu serra là! Même si je suis bien habitué à mon petit ventre et les matchs de box dedans. Parfois, j'ai l'impression qu'il y a un vrai feu d'artifice dans mon ventre! ça bouge partout le même temps! Dans ces cas, je suppose que tu bouge tes mains, pieds, tête, fesse et autre le même temps a font! Quand tu fait ça, je te dit doucement: "vas y, petit, fait bien tes exercises, pour que tu c'est tout faire quand tu verra la lumière du jour!". Hier soir, tu bougais tellement que ça m'empeché de dormir! Papa a essayé te calmer par mettre sa main sur toi et de chantonner en douce, mais ça t'as reveillé encore plus

Parfois, quand tu ne bouge pas du tout, il m'arrive d'oublier pendant un petit instant que je suis enceinte. Mais très vite tu laisse marquer que tu est bien là, et que je realise qu'il y a une mini personne dan mon ventre!
Je pense même que ça va être bizarre de ne plus avoir en gros ventrou, mais quelle petite miracle on aura dans nos bras!!

Mais bon, je vais continuer de travailler les préparations des examins de la voisine...si je stresse trop, laisse moi le sentir, et on ira promener tout le deux, avec Luna!

Bisou,
ta maman.

27-05-2009 om 16:46 geschreven door de mama  

Hoi lezertjes!

Het is weer een tijdje geleden wat het blognieuws betreft, maar het is me vergeven want ik had hoogvolk op bezoek, namelijk mijn broertje en zijn geliefde! En aangezien dat ik 3 jaar heb moeten zagen om ze tot aan mijn Franse deur te krijgen, kon ik niet anders dan mij 1000% tot hunnen beschikking te stellen! We hebben dan ook héél wat afgebrikt! Gaan wandelen, grotten en burchten bezoeken, minigolven, siesta aan zee of meer, en lekker eten natuurlijk! Broertje had zelfs spéciaal stoofvlees met frietjes voor ons gemaakt. Tja, zijn toekomstig neefje of nichtje moest al wat aan de Belgische lekkerijen wennen hé, en lekker was het zeker! Luna werd door haar Belgische vriendjes strontverwend, en ze nam dat laatste iets te letterlijk op! Tijdens een wandeling kwamen we door een koeienwei, en ik zag ze ineens in het gras rollen, op zich niet raar, alleen vond de juffer het geweldig leuk om in een énorme verse koeienvlaai te rollenbollen!!!! (zie foto) JAKKES!! Dat was wel lachen, maar achteraf ook STINKEN geblazen!! Eens thuis mocht ons groen bergkoetje dan ook meteen den douche in, en toen lachte ze héél wat minder groen, hahahaa...

Ondertussen zijn broertje en lover weer in kikkerlandje beland en is het ineens verdacht stillekes in huis, Luna verveelt zich rot wegens minder aandacht en het is weer Franse kost

Verder is hier het wasmachine in panne gevallen, en stond de badkamer + keuken onder water, olééé. Probleempje met de filter, maar mijne Mc Gyver heeft het al bijna gefixt! Ach, we relativeren dat hé, de buren hebben ook een wasmachine en liever nu die panne dan in oktober, wanneer dat ge een mand babywas per dag hebt! Want we doen het waarschijnlijk op z'n groen met herbruikbare luiers! En nee, dat is niet meer een katoenen doek met veiligheidsspeld aan zijn buik prikken, ook de groene technologie staat niet stil! ;-)

Voor de rest alles dus prima, nog steeds geen tijd gemaakt voor de kinderkamer, dat zal pas voor half juni zijn. Nu eerst helpen met de examens van het buurmeisje en dan de volgende belgië reis voorbereiden (van 2 tot 8 juli). Ondertussen moet er ook nog een auto gekozen worden, want ook dar zijn we nog niet uit. Dus verveling zal er niet inzitten.

Op foto 2 zie je mijn mini-buik tijdens de minigolf, met broertje aan de slag die tegen mij verloren heeft, hihihi!
GELUKKIGE VERJAARDAG trouwens!!

Tot de volgende!
groetjes,
de Mama & ço


Bonjour tout le monde,

ça fait un petit moment que je n'ai pas écrtit quelque chose sur ce Blog, mais je me le pardonne car j'avais de visite d'haute importance: mon frère et sa copine ;-). Et parce que ça fait depuis 3 ans que je demande de venir, j'étais obligé de me bien d'occuper d'eux! Donc, on a bougé beaucoup! Promener, visiter des choses, faire la sieste à la mèr ou à la plage, et biensûr, bien manger. Mon frère avais même préparer une specialité Belge: carbonade avec frites! Pour montrer à ce Français (laurent) qu'est que c'est la vrai bouffe ;-) et pour habituer déjà sa future nièce ou futur neveu aux spécialités Belges. Mais il faut dire, c'étais trés bon! Luna étais gaté par ces camerades Belges, et elle a fait quelques bêtises! Comme rouler royalement dans une trés grande crotte de vache, bien fraîche!!! (vois photo 1) BAH! On étais mort de rire, mais aprés ça pué de la mort aussi!! Une fois à la maison, passage obligatoire à la douche, et là, elle a moins rigolée, hahaha!

Mon frère et sa copine sont déjà reparti en Belgique. La maison fait vide, Luna s'ennuie et plus des bons petits plats Belges...
Donc, on a repris le ritme français avec une mauvaise constatation qu'il y avais une fuite sur la lave linge... résultat: salle de bain et cuisine inondés, Oléé. Mais il faut relativé, mieux que maintenant qu'en octobre, quand on aura une panier de linge de bébé par jour, car on va utiliser des couches re-lavable. En plus, mon Mc Gyver a presques reglé la problème, merci!

Sinon, tout va bien ici! Toujours pas trouver le temps pour m'occuper de future chambre d'enfant. ça serra pour après le 15 juin. D'abbord je vais aider ,comme je peux, la voisine et ses examin qui arrivent! Préparer la prochaine voyage en Belgique (2 au 8 juillet) et choisir une nouvelle voiture, car c'est toujours pas fait. Enfin, on ne va pas s'ennuiyer!

Sur photo 2, vous voyez mon mini ventre, pendant le minigolf, avec mon frère qui a perdu!! Hihi!
BON ANNIVERSAIRE mon frère!! (24/05)

à très bientôt,
Bises,
La Mama & ço

25-05-2009 om 11:03 geschreven door de mama  

16-05-2009 om 20:56 geschreven door de mama