Hallo iedereen,

Hier nog eens een teken van leven uit het verre zuiden, want er zijn weer eens 2 maandjes voorbij gevlogen, sinds het laatste blog-artikel! Dus, waar te beginnen?

De Belgische bezoekjes eind januari van oma en grootmoe, en begin februari van tante en nonkel zijn goed verlopen, en iedereen staat weer eens te trappelen van ongeduld om die kleine meid in hun armen te drukken. Ik had dan ook mijn vliegtickets gereserveerd voor mij en Maya voor de periode van maandag 22 tot dinsdag 31 maart. Papa kon niet meekomen wegens tekort aan verlof. Héél spijtig, want ik had graag nog eens een weekje van ons gedrietjes willen genieten, vooraleer ook ik weer aan het werken ga!

Toen ik vorig week dinsdag mijn vliegtickets wou afdrukken, vroegen ze me om de paspoort of identiteitskaartnummer van Maya door te geven. Zonder dat er enig belletje ging rinkelen, dacht ik nog: “slimmeriken, baby’s hebben toch geen pas(poort)! Ik zal morgen is naar ryanair bellen om te vragen hoe ik die formaliteit moet omzeilen.” Wanneer ik s’anderendaags hen opbelden, kreeg ik te horen dat een pas(poort) wel degelijk verplicht is, ook voor baby’s, en dat “dat” duidelijk op hun website vermeld staat (maar niet in het hoofdstuk – baby’s mee op reis – dat ik “wel” uitgepluisd had…). De alarmbellen gonsden door mijn hoofd, en de watervallen moeilijk te stoppen “dit kan toch niet waar zijn?? Een pas(poort) voor naar België te vliegen?? Naar de boskesmannen in Afrika, oké, maar we hebben het hier over ‘Belgium’, een Europees buurland, amper 1300km verder! Ik moet mijn gedachte gaan verzetten, en we zien morgen wel…” en ik ben vervolgens snel naar de aikido gesneld om me te gaan af te reageren. De volgende morgend bel ik terug naar ryanair met mijn teruggevonden “zen-attitude en het optimisme ‘we vinden hier wel een oplossing voor’. Ze stelde me vriendelijk voor om proberen een “paspoort voor noodgevallen” te gaan halen, maar na mij geïnformeerd te hebben, is dat echt alleen voor “nood”gevallen, zoals bv een overlijdenis. Familieboekje of geboorte-akte word niet geaccepteerd op de luchthaven… en een pas(poort) aanvragen duurt minstens 2 weken… stilaan moest ik toch onder ogen zien dat ik mijn reis voor deze keer zou moeten afblazen. Met lood in mijn schoenen kondigde ik het nieuws aan mijn ouders, via mail, omdat ik aan de telefoon alleen maar zou snotteren. Tenslotte besefte ik maar al te goed hoe hard zij uitzagen naar onze komst, en het viel me zwaar hen (en anderen) te moeten teleurstellen vanwege een formaliteit dat ik helemaal over het hoofd had gezien. “Waarom heb ik daar nu niet aan gedacht” spookt het regelmatig n m’n hoofd. Nu ja, zij weten ook wel dat ik zoiets niet expres gedaan heb, en zij komen dan maar eind april naar hier gevlogen. En als morgen nu juist net die vlieger uit de lucht valt, waar wij eigenlijk hadden in moeten zitten, dan val ik op mijn knieën dat ik dat verdomde pas(poort) ben vergeten! Enfin, misschien hadden we zowiezo toch niet kunnen gaan, want Maya is gisteren ziek geworden: koorts, hoesten en keelpijn. En in plaats van naar Belgium te vliegen, zullen we naar de dokter mogen rijden!

Mijn tickets heb ik kunnen omzetten naar een vliegreisje later op het jaar, in oktober, want eerder kan ik niet weg aangezien ik opnieuw begin te werken. Yep, 3 april ga ik terug aan de slag als receptioniste in een camping aan zee, waar ik 2 jaar geleden ook heb gewerkt (vorig jaar kon ik niet wegens mijn zwangerschap).

Toen mijn uurrooster in de bus viel, moest ik toch wel even slikken: zaterdag, zondag en maandag werk ik van 8u s’morgens tot 19u/ 20u s’avonds, wat wil zeggen dat ik m’n meisje gedurende 3 dagen bitter weinig zie. De rest van de week is het dan wel rustiger, waardoor ik mijn schade kan gaan inhalen. Voor papa zal het ook wel een héél aanpassing zijn, want nu zal hij in de weekends voor zijn kleine meid moeten gaan zorgen. Maar dat zal wel lukken, vorige zaterdag heeft hij de eerste test doorstaan. Ik ben een dagje gaan skiën, terwijl hij thuis met Maya bleef. Natuurlijk had ik een héél handleiding geschreven, met het reilen en zeilen van een doorsnee dag voor een baby van 6 maand en een half – tja, ik kon het niet laten! Maar het is hem prima af gegaan! Mij heeft het ook geweldig deugd gedaan, om eens een héle dag weg te zijn en me gewoon eens een dagje te amuseren, weg van de luier en pap-toestanden. Want sinds de geboorte van Maya, had ik mezelf toch wel een beetje weggecijferd, en weinig ontspanning aan mezelf toegewijd buiten de enkele uurtjes aikido per week (dat er ook niet elke week van komt). M’n moeder glimlachte: “ik wist niet dat mijn dochter een verborgen ski-talent had” hmm, talent is een groot woord, ik kan op latten blijven rechtstaan, allé efkes toch, tot dat de sneeuwvlakte weer eens verdacht dicht bij komt en Bam!

Maya zal vanaf 5 april ook 3 dagen naar de onthaalmoeder gaan, waar we nu al wekelijks een dagje of  2 langsgaan, zodat ze er al aan kan wennen, maar ook dat loopt héél vlot! Dus al bij al, zal het nieuwe ritme wel lukken, eens de organisatie op punt! En oma en bompa Geel zullen ook nog wel een paar keer overkomen, om een handje toe te steken, en de Franse Mamie is er ook nog!

De meeste zullen het misschien wel op het nieuws gezien hebben, maar maandag 8 maart hebben we hier een hele sneeuwstorm doorstaan, op een dag tijd is er hier 50 tot 60cm sneeuw gevallen! Wij waren die zaterdag voor een weekendje naar de grootmoeder vertrokken die in de buurt van Carcasonne woont. Een vriend van ons zei nog, pas op, ze hebben sneeuw voorspelt, maar dat hadden wij goed weggelachen met een “centimeterke smeltsneeuw, zoals gewoonlijk pffff”, daarbij was het zaterdag en zondag stralend mooi weer! Laurent had de sneeuwkettingen nog voor het vertrek uit de auto gehaald, want begin maart heb je dat toch niet meer nodig? Hebben ze ons goed liggen gehad! Maandagmorgen hadden we nog geprobeerd om richting huiswaarts te vertrekken, maar toen we geen steek meer voor onze ogen zag en de auto begon te schuiven, en zo mijne tikker tegen 200km/uur ging, zijn we toch maar braaf terug naar de grootmoe gekeerd! En dat was maar het beste ook, want in Perpignan zat alles blokvast! Laurent is dus de volgende dag naar huis gereden (we waren met twee auto’s daar) en heeft de laatste 100m te voet moeten doen om dat het met een auto niet te doen was. Ik ben met Maya pas een paar dagen later overgekomen, wanneer ik zeker was dat alles terug in orde was. Bij ons thuis zaten we ook zonder elektriciteit en warm water, en dan denk je toch wel 2x na als je met een kindje van 6 maand zit. Wanneer ik donderdag dan naar huis reed, en door het dorp kwam, deed het toch wel vreemd om overal die metershoge sneeuw opgehoopt te zien liggen. Ik herkende mijn eigen dorp bijna niet meer! Ik moest aan een vriendin van me denken, die hier vorig jaar rond de zelfde periode op bezoek was, en die hier een windstorm heeft moeten doorstaan: ook weer geen elektriciteit en warm water, omgevallen bomen (50cm van hun auto) enz. Best wel een avontuurlijk vakantie maar de volgende keer toch liever met “normale” weeromstandigheden. Na een week vollen bak zon, heeft het landschap weer zijn normaal uitzicht aangenomen, en vind je enkel nog in bepaalde schaduwrijke hoekskes de laatste restjes sneeuw. Laat de lente nu maar komen! Alhoewel het voor een 21 maart maar herfstweer is: miezerig, mistig weer met regen in de lucht. Maar ja, na regen komt zonneschijn hé!

Bij deze is het weer eens bedtijd, want wie weet hoeveel keer mag ik er vannacht er weer eens uit voor mijn ziek meisje? Maar dat maakt niet zo uit, belangrijker is dat ze snel beter wordt!

Ik hou jullie op de hoogte,

Groetjes van ons allen!

xXx

Enkele foto's om de pijn van de geannuleerde vakantie te verzachten:

21-03-2010 om 21:58 geschreven door de mama