Zondag 8 april, mijn verjaardag en meteen ook mijn eerste zondag van de reeks die ik al werkend zal doorbrengen. Maar vooraleer ik naar het werk vertrek, doe ik m’n cadeautje open. Eentje die ik stiekem voor mezelf gekocht heb, in de apotheker.... Het is 7u s’morgens, iedereen lig nog in bed, en ik sta in de badkamer ‘happy birthday to me’ te neuriën terwijl ik de 2 streepjes fel roos zie kleuren! Een mooiere cadeau voor m’n 29 lentejaren kon ik me niet inbeelden!

S’avonds bij thuiskomst krijg ik m’n home made cadeautje van Maya samen liefdevol met papa geknutseld. Een fleurige pot met geschilderde bloemen in , waarop elke bloem een foto van ons opgeplakt. Ik giechel dat er een bloem te weinig opstaat. Toch niet, zegt Laurent, en wijst naar de 4^de – nog gesloten – bloem in de pot, die ik niet meteen had opgemerkt. “Hoe?” vraag ik verwonderd “had je dan al iets in gaten?” “Nee, waarom? Moet ik dan iets in de gaten hebben?” Ik lach m’n tanden bloot en bevestig dat er al een zaadje aan het groeien is!  “Nu al!” Lacht Laurent groen, want die wou wel wat langer intens proberen! “Straf spul zeker“, grap ik, en we vertellen samen aan Maya dat ze grote zus wordt, waarop deze haar wenkbrouwen optrekt en zoals gewoonlijk charmant lacht, geen flauw idee wat ze te wachten staat!

Eind april komen broer, schoonzus en hun kadee op vakantie op de camping, en maken ze leuke uitstapjes met hun nichtje. Terwijl ik m’n eerste misselijkheden verstopt, genieten zij van een leuke en blijkbaar ook vruchtbare vakantie...

20-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

Ik zou dit goede nieuws van de daken willen schreeuwen, maar we houden het nog voor onszelf en wachten tot de eerste echo. Wat ook betekent dat ik ook de mindere kanten voor mezelf hou. Ik ben van s’morgens tot s’avonds misselijk en krijg geen hap binnen. Ik sta meer als eens groen te draaien aan de receptie, maar blijf vrolijk lachen. Gelukkig is het rustig op de camping en krijg ik veel extra vrije dagen (die ik daarna wel moet inhalen). Tijdens één van m’n vrije dagen, gebeurd er een drama op de camping. Het zoontje van een werkcollega (3,5j), die op de camping woont, overlijdt plots in het zwembad.  Niet verdronken, gewoon een hartstilstand, veroorzaakt door een zeldzame hartafwijking, waar tot dan toe, niemand op de hoogte van was. Heel de camping is in shock en in rouw, en reden te meer om nog even discreet te blijven over ons groeiend wondertje en de kleine dagelijkse probleempjes te relativeren...

Half mei, ik krijg een mailtje van m’n nichtje – net een jaar geworden – dat ze grote zus wordt! Ik stuur onze oprechte felicitaties naar m’n broer en m’n schoonzus, en grinnik in mezelf dat Oma en Bompa Geel hun handen vol gaan hebben. Ook al kriebelt het on-ge-LOOO-fe-lijk. Ik bijt op m’n tanden en zeg niets over het feit dat we samen staan bol te worden! Hun kindje is uitgerekend voor begin Januari, dat van ons begin december, dus wordt het nog spannend wie de eerste wordt.

Zondag 20 mei: het is artisinale markt in ons dorp, met allemaal plaatselijke geproduceerde producten. Laurent neemt voor de eerste keer deel met zijn safraan, en bij deze is dat ook de start van zijn verkoop dat gepaard gaat met veel bellen en bezoeken van restaurateurs om z’n product voor te stellen. Er komt ook een journalist met fotograaf langs, om te luisteren naar Laurent z'n project. We verwachten ons aan een klein artikeltje en zijn stomverbaasd als we op de hoofdpagina van de lokale krant staan! We zijn natuurlijk fier, maar blijven met onze pootjes op de grond, eerst kijken hoe die verkoop verloopt!

19-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

8 juni, verjaardag van Bompa Geel! Ik heb een verrassingspakketje opgestuurd dat pa alleen mag open doen wanneer de familie er is, ik volg alles op afstand via skype. Met verschillende tips wordt er eindelijk een einde gemaakt aan m’n verschrikkelijk stilzwijgen en wordt de eerste echo aan iedereen getoond! Bij een tweede zwangerschap is het verrassingseffect blijkbaar minder groot, vooral omdat Oma Geel aan iedereen al had verteld dat ze eens gedroomd had, dat haar 2 (schoon)dochters tegelijkertijd zwanger waren! Komt het nog uit ook! Dat wil niet zeggen dat iemand minder blij was. Sindsdien wordt er regelmatig zwangerschapsmails tussen de 2 schoonzussen uitgewisseld!

Het tweede grote nieuws van die dag was de melding dat de safraan al uitverkocht was. Het feit dat de verkoop zo vlot ging was tegen al onze verwachtingen in. Het was echter wel maar een hele kleine oogst, dus we blijven met de voeten op de grond, maar toch heel tevreden over dit positief aspect. Laurent kon nu ook voltijds zijn aandacht spenderen aan het voorbereiden van de tweede safraanplantage en daarvoor was hulp in aantocht: busje komt zo, busje komt zo!

Half juni komen en Oma en Bompa Geel, met een overvolle bus, naar hier gebold, om dat mini-buikje zelf te komen bewonderen EN om ons te helpen, dus geen vakantie, daarvoor moeten ze in september nog eens langskomen.

Terwijl op de camping nu goed druk is en ik lange dagen maak, neemt Mama-lief al de huishoudelijke taken uit m’n handen en genieten we 2 weken dagelijks van lekker vers eten. Papa-lief trekt met schoonzoon naar het veld om een tweede serre en de omheining van de tweede safraanplantage recht te zetten. De zomer is hier los gebarsten en het is al flink warm.

De vakantie wordt dan ook afgesloten met een dagje zee!

18-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

Het hoogseizoen gaat van start:

Zaterdag’s vertrek ik thuis om 7u en kom ik weer thuis tussen 22 en 23u.

Zondag’s vertrek ik om 7u30 en plof ik in m’n zetel rond 21u30. S’maandags begin ik een beetje later – 10u – maar ben ik weer pas rond 21u30 thuis. Dinsdag’s doe ik maar een halve dag (13u vetrek – 21u30 terug). Maya gaat dinsdag voormiddag wel naar de onthaalmoeder zodat ik kan bijslapen. Woensdag ga Maya ook een hele dag naar de onthaalmoeder ook al werk ik die dag niet, maar ben ik druk in de weer met boodschappen doen, een minimum aan schoonmaak en huishouden, en het op voorhand voorbereiden van maaltijden. Donderdag en vrijdag is het dan eindelijk weekend, en omdat ik mijn meid 5 dagen zo goed als niet gezien heb, maken we leuke uitstapjes en trekken we naar de zee, het meer of het bos. Om op het werk en terug thuis te geraken moet ik 1,5 uur per dag in de auto zitten, maar ook de andere dagen zit ik vaak achter het stuur.

Niet moeilijk dat de vroedvrouw begin juli aan de alarmbel ging trekken: veel te weinig rust, te lange dagen, te veel rechtstaan, te veel auto. Resultaat, op amper 4 maand zwangerschap, was de baby al ingedaald en duwde die tegen de uitgang. Ook al was de baarmoederhals nog goed gesloten, het risico op een miskraam was relatief hoog. Daar bovenop, heb ik blijkbaar ook een serieuze bloedarmoede. Op het moment zelf lijk ik het allemaal niet te beseffen, en besluit ik om verder te werken, met de belofte mijn werkuren aan te passen en meer te rusten.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik werk dagen van 12u tot 21u, zodat ik elke dag kan uitslapen tot 10u, en doe ik zoveel mogelijk zittend werk. Maar elkens keer dat ik in de auto stap, spookt de gedachte in m’n hoofd: “en wat als dit een rit te veel is?” Een week later moet ik terug op controle. De aangepaste uren en rust leverden hun resultaat. De druk tegen de baarmoederhals is minder groot maar ik blijf mij de minste inspanning (en vooral in de auto) bijna non-stop harde buiken hebben. De vroedvrouw raad me dan ook aan om toch te stoppen met werken, en minstens 2 weken platte rust te nemen. Dit keer is het besef er wel, en ga ik in op haar voorstel. Op 18 Juli gaat dan ook mijn ziekenverlof in.

De opgekropte vermoeidheid valt als een blok over me en de eerste week slaap ik dag in dag uit. Mijn energie is zo laag dat zelfs samen een puzzel met Maya maken er te veel aan is, ik wordt er zelfs een beetje depri van. De tweede week probeer ik me op te peppen en me wijs te maken dat ik weer werk-klaar ben. Wanneer ik mijn collega’s inlicht dat ik terug kom (want de rekeningen moeten ook betaald worden) krijg ik het deksel op m’n neus. Heel nuchter wordt er meegedeeld, dat mijn werkschema niet meer speciaal kan aangepast worden, en integendeel, dat ik een dag extra moet komen – dus meer auto, en dat het ook geen zittend bureau-werk meer zal zijn...

Tot hier toe was ik altijd gewend – of eerder verwend – geweest met een zekere flexibiliteit, de camping-deur stond altijd open om samen naar een oplossing te zoeken, die voor “iedereen” aanvaardbaar is. Het feit dat die deur nu goed toe is, en het begrip met een zwangere collega ineens verdwenen is, komt hard aan. Ik probeer de situatie zo neutraal en nuchter mogelijk te begrijpen, maar toch volgt er een 3 daagse oorlog in m’n hoofd. Ik voel me in een hoekje gedreven en me verplicht te stoppen, al denk ik het seizoen af te kunnen maken op voorwaarde aan een minumum van medewerking. Ik bel m’n moeder en stort in tranen uit, plaatselijke vrienden krijgen m’n beklag te horen, ik draai de situatie en mogelijkheden in alle richtingen maar krijg geen vrede in m’n hoofd, slapeloze nachten en geen vast besluit.

En nochthans, de oplossing is zooo simpel. Hoe ik het ook draai of keer, zelfs met aangepaste uren, blijft het veel auto, een druk schema, en moet ik toegeven dat ik nog niet m’n oude energie terug heb, het zou dus risicovol blijven  en is het dus zowiezo beter om te stoppen. Financieel is dat een serieuze dobber, maar daar dienen spaarcenten voor (als seizoensarbeider heb je geen ziektevergoeding) en de reactie op het werk: Tja, business is business waar iedereen uiteindelijk eerst aan zichzelf denkt, iets wat ik me verplicht nu ook te doen. Aan mezelf denken. De donkere wolken in m’n hoofd trekken open en de zon breekt stilaan door. De volgende dag ga ik naar de dokter voor een ziekte verlenging – er komen dan toch weer tranen opwellen – maar het besluit staat vast: Gedaan voor dit seizoen en de dokter vindt dit meer dan logisch...

17-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

Ondertussen heeft Laurent z’n safraanbollen aangekregen, en is die in de laatste week van Juli begonnen aan het gigantische grote plantwerk: 50 000 bollen in z’n eentje. Sind begin juni is het hier tropisch non stop heet weer, de temperaturen gaan gemakkelijk tot 36° in de schaduw, met amper een zuchtje wind. Mijnheer vertrekt met zonsopgang en komt terug met zonsondergang. Hij maakt lange dagen in een brandende zon met fysiek zwaar werk. En toch komt die steeds met (weliswaar een vermoeide) glimlach thuis, en laat die zich niet ontmoedigen door het aantal bollen en de hoge temperaturen.We hopen dat hij klaar geraakt voor de 9^de september.

Maya gaat zoals gewoonlijk naar de onthaalmoeder en ik zit dus vaak alleen thuis. Terwijl mijn twee lieve huisgenoten bruisen van energie, bots ik  nog regelmatig tegen mijn fysieke grenzen, en wordt ik machteloos van m’n vermoeidheid waardoor ik de indruk heb dat ik voor niets meer goed ben. Nu ik toch ‘vakantie’ heb, probeer ik m’n ideën te verzetten met een dagje zee of camperen op het terrein met het gezin, zodat ik ook eens tussen mijn 4 muren uit ben.

 Op 7 augustus mag ik eindelijk nog eens op controle bij de gynéco. Alles gaat terug goed met de baby en zijn positie, mijn gewicht is prima, alleen trekt ook de gynécologe grote ogen bij het bekijken van m’n bloedanalyse en de duidelijke bloedarmoede. Een gezonde ijzergehalte bij een vrouw ligt tussen de 20 en 150, met een minimum van 10 en een maximum van 250. Ik zit aan 5. Daarbij blijk ik nu ook een lage bloeddruk te hebben. Blijkbaar een wonder dat ik nog niet van m’n stokje ben gedraaid. Héél wakker lig ik er niet van, bij Maya’s zwangerschap zat ik aan 7, en toen heeft er geen haan naar gekraaid – maar toen werkte ik ook niet en had ik geen  (bijna) 3-jarige springer in huis. Dat wil niet zeggen dat ik het probleem minder serieus neem en wil ik meer energie, dus goodbye mijn (bijna) vegetarische gewoontes. Toegeven dat ik de laatste maanden slechte eetgewoontes had, tijdens het werk is het vaak snel een broodje, slaatje of stuk pizza en te weinig tijd om evenwichtig te koken. Daar is de laatste maand gelukkig wel verandering in gekomen. Elke dag m’n portie vlees met verse groenten en fruit, samen met m’n ijzerpillen!

Op 13 augustus mocht ik nog eens naar de gynéco, dit keer voor het leuke gedeelte: Echo’s! Aangezien de onthaalmoeder van Maya op vakantie is, en er geen andere opvang-mogelijkheid was, blijft papa thuis en trek ik alleen naar de foto-shoot. Laurent wil absoluut dat het geslacht een verrassing blijf, bij mij kriebelt het dit keer meer om al iets meer te weten. Maar aangezien ik het geen seconde voor mezelf zou kunnen houden, krijgt de gynécologe toch niet de toelating om tussen zijn/haar benen te kijken en raast ze heel snel over de intieme zone, en vang ik geen glimp op – al verdenkt Laurent me er op dat ik “wel” meer weet, niet dus! Het belangrijkste is dat baby zo gezond is als een visje, en nu ongeveer 630gr weegt. Met als kers op de taart krijgen we een geweldig mooie 4D echo, waar we eindelijk dat lief snoetje op kunnen bewonderen. Sinsdien gaat het beter met me; de echo ligt op onze bureau zodat ik regelmatig naar ons tweede schatje kan kijken en dan voel ik de energie weer opborrelen.

De volgende dag komen vrienden een weekje op vakantie met een pasgeboren baby’tje van 1 maand oud, een jongetje. Dat kleine dutske in m’n armen hebben voelt zo natuurlijk aan dat ik nu nog meer naar de geboorte van onze tweede spruit uitkijk. Ook voor Maya was het een concrete “grote zus” training, die ze prima heeft door staan. Meermaals wou ze baby in haar armen nemen, en wanneer baby weende, probeerde zij hem te troosten met lieve woorden en zachte strelingen. Ze beseft nu ook dat er zo’n klein baby’tje in m’n buik zit, en dat er uit m’n borsten pap gaat komen om aan de baby te geven ( de mama van deze kleine spruit gaf ook borstvoeding). Op bepaalde momenten had ze dan ineens genoeg van al het baby-gedoe, wou ze geen baby meer, was ze zelf een baby en wou ze alle aandacht voor zichzelf!

Ondertussen zijn de vrienden weer naar huis, Laurent naar het veld, Maya terug naar de onthaalmoeder en bevindt ik me weer alleen in het lege huis, dit keer zonder depri’s, want dingen genoeg te doen. Ik ga de tijd nemen om eindelijk mijn blog op te daten (het bewijs), ons huis klaar te somen voor komst baby, website en etikette safraan klaarmaken, lekker eten maken en veel rusten. De komende weekends trekken we er ook op uit, want de boog kan niet altijg gespannen zijn.

 De volgende maanden zullen zowiezo al goed gevuld zijn:

September:

-         Eindelijk 3 kaarsjes uitblazen voor Maya,

-         Begin Maya’s eerste schooljaar!

-         een weekje vakantie met Oma, Bompa, Peter, Jessie, Loeka, en Vava!

 Oktober – November: Onze tweede safraan-oogst

 December: geboorte kleine spruit!

 Ik ga zeker proberen dit keer niet zo lang te wachten om deze blog aan te vullen, en kijk al uit naar jullie reacties!

 In de linker-kolom, bovenaan, kunnen jullie alvast stemmen ofdat Maya volgens jou een zusje of broertje krijgt! Zo kunnen we kijken of ook dit keer de meerderheid het bij het goede uiteinde hadden!

Liefs, de mama en haar groeiende bloeiende bende.

16-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

Hey ik heb een blog! Met liefde gemaakt, maar momenteel sterk ondervoed. Slechte punten Hilde! En nee, geen goede voornemens dat in 2012 daar verandering in kom, want ik ben graag een eerlijk mens en ik ken mezelf en vooral onze agenda voor het komende jaar. Maar laten we eerst beginnen met het verleden jaar en de laatste maanden waar het één achter het ander was.

Laten we beginnen waar we gebleven waren – (her)lees indien nodig het laatste blog artikel). Ondertussen kan ons Maya niet alleen lopen, maar ook klimmen, springen, zingen en dansen! Ze heeft ook bijna al haar tanden, diegene die ontbreken zijn de tanden die ze eigenlijk al moest hebben, en ze heeft diegene al die ze eigenlijk nog niet moest hebben, Soit, maakt nie uit, zolang dat ze er maar (veel) heeft. We proberen haar nog altijd vet te mesten, en al eet ze goed – geen stijgend resultaat op den bascul, dus mejuffer mag extra op controle bij de pediater ivm de gewichtstoename, nochtans ze heeft energie voor 2, en is zo gezond als een visje (op een paar wintermicrobes na). Ik zal ze eens op eetcursus bij haar nichtje Loeka moeten sturen. Ondertussen al 7 maanden oud, en een gezonde nieuwsgierige baby. Alles moet vooruit gaan, en laten we stellen dat zij geen enkel probleem heeft met haar gewichtstoename.

Ondertussen weet iedereen al wel dat we de bergen in verhuist zijn.

Vraag maar aan oma hoeveel kronkels in de weg ze moest doorstaan eer ze in Oms was, niets voor gevoelige magen ( haha).

Oms is een klein bergdorpje op 340 meter hoogte met alles er op en eraan: een gemeentehuis, postkantoor , een dorpsschool en zelfs een bibliotheek. En alles op 5 minuten wandelafstand.

Ik moet de straat maar oversteken en sta zo in het dorpswinkeltje: bakker/beenhouwerij/geldautomaat/gazette-en tabacswinkel/dorpscafé. Na 7 jaar woon ik wéér terug naast een kerkentoren, die graag het geslagen uur nog eens een extra keer slaagt, in geval als ge den tel kwijt geraakt moest zijn. U kan zich wel inbeelden wat dat geeft bij middernacht! Ons huisje is geschilderd in snoepsjes roos (ge kunt nie alles hebben hé) maar binnenshuis heeft het veel charmes. Er is ook een leuk terrasje op de bovenverdieping, waar in de zomer Maya in haar zandbak kan spelen, maar waar er nu bomvol overgebrachte planten van Laurent staan te overwinteren.

Ook binnenshuis zijn we er op vooruit gegaan.

In onze leefruimte staat een lange eettafel waar al onze gasten kunnen aanschuiven.

We hebben nu ook de luxe van 2 badkamers te hebben, ééntje met een bad en de andere met een douche. De keuken is nog niet erg groot maar geeft toch meer bewegingsruimte dan vroeger.

Ieder heeft zijn eigen slaapkamer en de bureau – film kamer (yep, wij overleven nog steeds zonder TV) is op een wip omgetoverd tot een logeerkamer – dus ge komt maar af!

Het huis is volledig onderkeldert en bied dus veel ruimte, dat heeft zo zijn nadeel dat ge dan alles bijhoudt, en dat die kelder nu overvol staat! Ook in de leefruimtes staan hier nog wat dozen die uitgepakt moeten worden, maar die even moesten wachten omdat onze verhuis samen viel met de eerste planting en oogst.

Zo zijn we bij ons nieuwe project ‘ de saffraan plantage’, want gek zijn is gezond, en wie niet waagt, niet wint!

In maart was de kogel door de kerk: Laurent zet een streep onder zijn vast werk, en is dus van Juni officieel werkloos, maar officieus al héél druk bezig met het uitdoketeren van zijn volgend plan. De eerste grote uitdaging was het zoeken, vinden, en kunnen betalen van een landbouwgrond die dan nog eens voldoet aan de eisen van een safraanplantage. De sterren stonden hem gunstig wat die had hij na een paar maand zoeken ook gevonden en na wat onderhandelen en veel wachten was het begin juli officieel: laurent is een grondheer, en mijnheer kon eraan beginnen! In augustus werd de grond (met de hand) ontdaan van het onkruid en de oude wijnstronken, in september plantten we de eerste 30.000 bollen . Begin november konden we de eerste bloemen plukken, 200-300 bloemen om er in te komen want in volle oogst waren het dat maar eventjes 1200 bloemen per dag! En allemaal handwerk hé, eerst de bloem plukken en daarna één voor één ontdoen van de meeldraden = saffraandraad!

Deze draden worden vervolgens gedroogd waardoor ze in volume 80% van hun gewicht verliezen, en dan blijft erniet veel van over hé! Onze oogst is dit jaar niet zo groot maar volgens andere kwekers niet slecht voor een eerste oogstjaar. We brengen dit jaar nog geen saffraan op de markt,  Laurent moet zich nog eerst registreren tot ‘boer’ (ongeveer begin Maart). Voor degene die geïntresserd zijn kunnen ons al wel iets laten weten zodat we voor uw Saffraan kunnen reserveren, want op is op, en dan zal je moeten wachten tot volgend jaar, want saffraan geeft maar 1 keer per jaar.

Ondertussen hebben we ons in de drukte van de feestdagen gegooid.

Maya en ik zijn volop bezig met de voorbereiding van de kerst bij de mammie Simone  in Castelnaudary. Vandaar zakken we enkele dagen later af richting België.

Jaja zet de borrels al maar klaar want we zetten 2012 in op Belgische bodem.

We blijven een weekje logeren op de Rijn van 28 dec tem 5 jan, een week die goed gevuld zal zijn en waarop ik toch heel wat vrienden en familieleden hoop te zien.

Best even een belletje( naar oma en bompa) als jullie speciale ontmoetingswensen hebben.

Zo, ik heb nog veel te doen voor onze afreis, maar hopelijk zie ik jullie binnenkort !

Groetjes Hilde en ço

22-12-2011 om 00:35 geschreven door de mama  

15-03-2011 om 22:22 geschreven door de mama  

Hallo hier nog eens de laatste nieuwtjes van het verre Frankrijk!

Eind januari was de chambre hôte Dieval / Hufkens weer eens volzet, en kregen we (ze zullen het graag horen) de “bomma’s” nog eens over de vloer. Oma Geel en moemoe Kastel kwamen naar de vorderingen van ons Maya kijken. Eerst en vooral de stapvorderingen, ze zou het wel kunnen, maar de ‘wil’ is er nog niet, Maya heeft nog graag een handje, zelfs een pinkje is al genoeg, om in het huis van de ene hoek naar de andere te stappen en buiten op ongelijke paadjes achter hond, poes of kip na te zitten. Dat betekent dus elke dag oefenen, en wanneer ze niet beseft dat niets of niemand haar vast houdt, loopt ze zelf gans alleen, maar vanaf het moment dat ze het door heeft, laat ze zich op haar poep vallen, en wipt ze liever verder wat buiten op de steentjes, niet zo vlot gaat. Maya is begin februari 17 maanden jong geworden dus echt reden om ons zorgen te maken hoeft ook niet, we kunnen er maar beter van genieten van het feit dat we nog niet achter haar moeten crossen en haar constant in het oog moeten houden.

Ook op het kinderheil zeiden ze dat alles prima gaat, alleen dat gewicht hé, ons pluimke is weer maar eens 100gr/maand bijgekomen (ipv gemiddeld 350gr/maand) en bijna 2 centimeter gegroeid. We zullen maar aannemen dat groeien en verdikken niet samen gaat en vooral zo vader, zo dochter! Van de moeder zal ze het niet hebben, die verschoot haar nen bult de laatste keer dat ze op de weegschaal ging staan!

 Dan de spraakvorderingen, ze brabbelt volop, het lijkt wel een japannerke – misschien heeft ze iets te veel in mijn aikido boeken zitten snuffelen – soms kan je er dan een nederlands of  frans woord uit ontcijferen. Heel duidelijk versta je “jas” en “hap”, de gevorderden begrijpen ook: “baaa” lees ‘bal’, “bluu” lees “bloem”, “béé” lees ‘beer’ of ‘peer’, “tatat” lees ‘schildpad’,  “oovwaa” lees ‘au revoir’! Er heeft iemand zelfs gemeend dat ze “oma” heeft gezegd, maar daar waren spijtig genoeg geen getuigen bij!

 Ons meisje is ook een echt danserke, bij het minste muziek staat of zit ze te zwaaien met haar armen, ofdat nu kinderliedjes zijn of deep purple, supertramp, ramstein, sum 41 of U2 is, dat maakt haar allemaal niet uit, en de oogjes van de papa blinken nogal als zijn meisje staat te headbacken op zijn favoriete muziek, de eerste les luchtgitaar heeft ze dan ook al achter de rug!

 Om nog even terug te komen op het bomma-weekend, de kaars voor goei weer, die moemoe had laten branden, had een nevenrechts effect, want het heeft die zaterdag een ganse dag pijpenstelen geregend! Dus zijn we met de bengel naar een binnenspeeltuin geweest, wat zowel voor Maya als voor de ((over)groot)ouders de eerste keer was. Daar heeft mejuffer onderhalf uur met grote ogen en een glimlach tot achter haar oren, van het één speeltje naar het ander gehuppelt, met het grootste succes: het ballenbad! Zondag bleef het dan wel droog en zijn ze hier in het bos met de (achter)kleindochter gaan wandelen. Tja, de grootouders mogen niet ontwend worden van zo’n klein geweld, want binnenkort wordt ze voor een tweede keer oma en bompa. Neenee, niet ten huize Dieval, deze keer is het veel dichter ten huize en wordt broer Peter binnenkort papa! En ik wordt tante, jawatte! Schoonzus Jessie is ondertussen al een 6 maand ver, en alles verloopt goed, en hun wondertje zou het daglicht moeten zien rond eind Mei. Nog even volhouden dus en hier staan al 6 duimpjes omhoog!

 Nu we het toch over kindjes hebben, de eer van deze maand gaat toch naar mijn allerliefste vriendin Angelique die op 3 februari dochtertje “Ona” op deze wereld heeft gezet! Bij deze nog eens een proficiat aan gans de familie Moonen – Milis! En geniet van dat Dutske! Ik zat er natuurlijk weer eens helemaal naast en had op een jongen gegokt, terwijl ik er bij een ander vriendin van overtuigd was dat het een meisje zou zijn, en daar is het een reus van een jongen geworden, bij deze ook een knuf aan Staf Lievens, ondertussen al bijna 3 maand oud! 2011 wordt blijkbaar dus ook een babyboom, want in de familie Hufkens en de vrins-vennekens wordt er ook nog wat uitgebreid, want hoe meer zielen, hoe meer vreugd!

Voila, Voor de rest kabbelt het leventje ten huize Dieval -Hufkens rustig verder.

Laurent droomt van een eigen project in de tuinbouw en dat krijgt een beetje meer vorm. Ik geniet nog van een paar maandjes vakantie, want begin april beginnen we weer op de camping, al zoeken we ondertussen ook wel een meer kindvriendelijke job. In maart komen we nog eens naar België, want met baby’s horen borrels!!

Zodra de reis bevestigd is, horen jullie er meer van ….

12-02-2011 om 14:33 geschreven door de mama  

Uit België weer aan!! Wie goed is krijgt lekkers... en blijkbaar zijn we dat ook geweest want de schoentjes zaten weer goed vol! Sint en Piet ( alias oma en bompa Geel) verwende onze kleine meid Maya met een gans circus en toebehoren zoals dieren en een circustrein. Maya heeft dus weer nieuwe dingen om te ontdekken, want ze begon toch wat uit te kijken op die kleine babyspullen.

Ook ikzelf en Laurent was de goede man niet vergeten, hij vulde onze schoen met lekkere Belgische chocolade en andere snoeperijen. Niet zo goed voor onze tandjes, maar hij passeert maar één keer voor hij de grens overtrekt hé.

Over tandjes gesproken, weten jullie nog dat Maya op haar verjaardag nog geen enkel tandje had. Ze hebben het gehoord in dat mondje van Maya en nu heeft ze er al 4 te poetsen. Maya begint ook allerlei woordjes te brabbelen soms zijn het nog wat klanken, een mengelmoes van Frans en Vlaams? Maar zeg haar iets voor en ze probeert het na te zeggen. Jas, Hap, Bad en Bloem kan je er al uit ontcijferen!

Met het stappen net hetzelfde, ze heeft niets liever dat je met haar rondstapt al dan niet met haar loopwagentje. Niet zo goed voor onze rug maar gelukkig waren er oma en bompa om die taak even over te nemen.

Maya zelf doet niet veel moeite om te staan maar als ze ergens moet zijn geraakt ze er toch. Ze wipt en schuifelt tot ze haar doel bereikt. S' Avonds is het ook hier al snel donker maar het was gezellig bij de ‘stoof’ met een aperitief à la Laurent of een wijntje bij enkele Vlaamse filmen met Franse ondertiteling (met dank aan de fam Wouters).

Ondertussen vernam ik dat het winterweer in België aanhoudt en er een dik pak sneeuw ligt. Hier geen vlokje sneeuw, maar momenteel een stevige wind en soms genieten we nog van een zacht winterzonnetje. Geen witte kerst hier dus, heb ook geen kerstboom gezet, heb er trouwens geen plaats voor en met de feestdagen zijn we toch bij de Franse familie .

Kerstmis is ook hier het (commercieel) evenement van het jaar, oma en ik zijn de jaarlijkse  kerstmarkt van Perpignan gaan ontdekken, die vooral Oma in de smaak viel. Ze vond er meer ideetjes voor cadeautjes en maar één enkel drank en eetstandje, blijkbaar heel anders dan de drank en eetconsumptie gerichte kerstmarkten in België.Het spijtige is dat hier die Kerstmarkten elk jaar net hetzelfde zijn, en dat het nieuwe er dan ook snel af is.

Helaas dus geen Belgische winterpret voor Maya want we blijven met de feestdagen hier. Ik kan hier niet weg omdat het bureau van de ‘Franse Dop’ mij  me op taalcursus heeft gestuurd. Gedurende 4 weken word ik elke dag ondergedompeld In een taalbad Duits, iets wat ik bij mijn werk op de camping goed kan gebruiken. Wegens die voltijdse cursus, Maya en het huisgebeuren, moet ik toegeven weinig tijd voor iets anders over te hebben, en heeft een helpende hand het grootste deel van deze tekst geschreven, anders kwam het er dit jaar niet van! Nen grote merci aan dat hulp-elfje, rara wie zou het zijn?

Voor de rest gaat hier alles goed en richten we ons op het nieuwe jaar, die hopelijk héél wat goeds in petto heeft. Bij deze ook onze warme wensen aan jullie allemaal, gezellig samenzijn tijdens de feesten en een bruisend 2011 toegewenst van mezelf, Laurent en Maya!

Ooooh Eindelijk TANDJES!! Op de leeftijd van 1 jaar en 2 weken, kwam het eerste er dan toch door, beter te laat dan nooit!!

21-12-2010 om 21:40 geschreven door de mama  

« Hey, ik heb een gastenboek !! » ontdekte ik zo’n 2 dagen voor Maya’s eerste verjaardag. Dom hé, je eigen blog niet binnenste buiten kennen! Dat heb je dan met die kant en klare dingen, en ik was er dus van overtuigd dat die gastenboekknop naar mijn eigen mailbox gelinkt zou zijn, maar dat blijkt dus niet te zijn (dat is de “email-mij” knop, wat ook logisch is). Tot m’n moeder zei dat tante Simonne regelmatig iets op de gastenboek zette, en ik nieuwsgierig op dat geheimendeurtje klikte, en stomverbaasd allemaal leuke reacties op het bestaan van mijn blog las, ondertussen al anderhalf jaar oud. Het is zoiets als je hand in je binnenzak steken en daar verwonderd een briefje van 50€ uithalen, een leuke verrassing, een kers op de pure chocoladetaart!

Ondertussen is ons meisje dus 365 dagen oud geworden, en hebben we haar eerste kaarsje helpen uitblazen! Vervolgens werd ze bedolven met allemaal cadeautjes met als het origineelste een videoproject van heel de familie. Oma Geel wou de Belgische familie wat dichter bij Maya brengen, en vroeg wie voor Maya een kinderliedje, gedichtje, toneeltje of dansje wou uitvoeren. De deelnemers werden gefilmd en op DVD gebrand en nu heeft Maya een persoonlijke uitvoering van zo’n 40tal kinderliedjes en verhaaltjes. Persoonlijk was ik ontroerd over het enthousiasme van talrijke familieleden die mee met Oma’s gekke idee op de kar zijn gesprongen. Een welgemeende dankjewel, en de DVD zal hier regelmatig te horen en te zien zijn.

Op 1 september zijn we richting kinderboerderij gereden, waar Maya niet wist waar eerst te kijken, zoveel dieren! In de namiddag zijn we gaan genieten aan de zee, en s’avonds was het kaarsje van heel het feestteam uit.

Ondertussen zijn Oma en Bompa weer in kikkerlandje, en moet ik in krekelland weer zelf de was en de plas doen. Zaterdag is mijn laatste werkdag en dat is niets te vroeg. Ik doe die job graag, maar het feit dat je geen weekends heb, lange dagen maak en meer binnen dan buiten zit, liet me beseffen dat ik ook veel dingen moet laten. Gisteren zag ik de eerste herfstbladeren ronddartelen, en besefte ik damn, de zomer is al voorbij, ik heb er niet veel van gezien. Maar goed, ik mag niet klagen, wij hebben normaal hier steeds een mooie nazomer, en daar ga ik zeker van genieten, en maak al volop plannen, want nog 2 daagjes en de vakantie kan hier eindelijk beginnen!

Hier volgen nog wat fotootjes,

En waag eens een bezoekje aan de gastenboek, hij bestaat!!

09-09-2010 om 16:17 geschreven door de mama  

Hallo iedereen, Tenhuize Dieval-Hufkens, is het een drukke bedoening. Oma en Bompa Geel zijn hier voor 3 weken op vakantie, en verwennen de hartwerkende ouders en kleindochter met huishoudelijke klussen. Op de camping is het nog razend druk, dat ze mijn contract zelfs nog met een week verlengd hebben, 11 september is nu de einddatum. De Vlaamse Oma heeft dan ook meer tijd dan ik om voor het Blog te schrijven, hier volgen dus enkele dagboekfragmenten van de Vlaamse Oma:

In België worden op 15 augustus, de mama’s in de bloemetjes gezet.

Mama Hilde had het te druk met werken zodat ze niet vermoedde dat haar kleine meid een verrassing voor haar in petto had.

Samen met de Vlaamse oma had ze een mooie bloem voor haar geschilderd , die ze kwam afgeven op de receptie waar mama werkt;

Mama Hilde was totaal verrast en kon nu tijdens het werk stilletjes genieten van het kunstwerk van Maya.

Bezoek van oma en bompa

Oma en bompa zijn in augustus 3 weekjes komen overwaaien om op Maya te passen en om haar eerste verjaardag te vieren .

Met een volle bus cadeautjes en werkmateriaal kwamen we  vrijdag 12 augustus toe.

“Werkmateriaal op verlof ?” hoor ik jullie denken.

“ toch wel, want bompa ging ter plaatse Maya’s verjaardag in elkaar knutselen.

Een zandbak voor op het terras moest het worden. Na een weekje schaven en zagen kon de kleine meid profiteren van bompa’s werk.

Het thuisfront gaat het niet graag horen, maar we genieten hier van zomerse temperaturen van meer dan 30°!

Af en toe afkoelen in het zwembad is dus een must, ook voor de Maya.

Ze is een echte waterrat en spettert er duchtig op los, vooral als hondje Luna in de buurt is.

Verder profiteren oma en bompa 100% van hun samen zijn met dochter Hilde, Laurent en onze kleindochter Maya.

Elke dag spelen, boekjes lezen, wandelen, op uitstap gaan, …nee we vervelen ons geen moment. Volgende week wordt Maya al één jaar, wat gaat dat toch snel !

In een volgend blognieuws , verrassen we jullie op de eerste verjaardagsfoto’s.

Nu verblijden we jullie met een leuke foto van onze kapoen

27-08-2010 om 18:25 geschreven door de mama  

Hellokidoki !!

Hier nog eens een nieuwsflash uit het warme zuiden – met momenteel een stevige wind – en tropische temperaturen die nu al 3 weken aanhouden. Maar als ik het zo begrepen hebben, is het in het noorden al even hot!

Hier alles heel goed! Op het werk is het hoogseizoen nu al twee weken van start, en het weekend is doorwerken. Op zaterdag gooien we in de voormiddag zo’n 200 families buiten, en in de namiddag halen we er gemiddeld 250 binnen, met de glimlach natuurlijk! Zondag is het al even druk, want dan komt iedereen langs met hun wensen en klachten: de één heeft te veel zon, de ander te veel schaduw, het huisje komt niet overeen met de foto’s van het reisbureau, bij de één zitten er mieren en de vloer kraakt en bij de ander is het gas op, is er bij aankomst geen toiletpapier voorzien? Nee, mijnheer…en nee, ook geen vuilniszak, gratis wifi? Niet op deze camping. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. De receptie wordt ook vaak omgetoverd tot toeristische dienst. Nederlanders lijken – wat mij betreft – het minst hun vakantie voor te bereiden, en staan het snelst aan de balie met de vraag “wat kunt ge hier zoal doen?” TJA… Naar huis gaan? Haha, geintje!

Vervelen doe we ons dus zeker niet, en ik ben maar al te blij wanneer het maandagmiddag is, want dan begint voor mij het weekend! Het nadeel is echter dat voor de meeste mensen dan het weekend gedaan is, ook voor laurent. Zo mis ik het éne familiefeest achter het ander. Laurent en Maya vertrekken dan alleen op weekend, en ik blijf achter. En dat is wel spijtig, maar ik probeer er niet te veel bij stil te staan. In het weekend zie ik Maya sowieso niet, aangezien ik om 7u15 het huis verlaat, en Maya nog slaapt, en ik ben pas rond 22u terug, en dan ligt ze al terug in haar bedje. Gelukkig werkt Laurent nu met zomeruren, en is ons gezinnetje bijna elke namiddag in de week verenigd, en kunnen we samen siësta houden, want wat doe je anders met zo’n hitte? Zwemmen zou je zeggen! Maar het zwembad van de buren is nog altijd niet gemaakt, en droog water verfrist niet echt. Maya heeft meer geluk, die mag 2 tot 3 keer per dag in haar badje plonsen, met haar nest eendjes. Zoveel eendjes dat er amper plaats is voor baby zelf, maar geen zorg, die plaats maakt ze wel, ze spettert ze er allemaal uit! En dan doet ze “bravo!!”, haar laatste ontdekking: zelf in de handjes klappen, de héle dag door!

10 maand en half jong, en nog steeds geen tandje aan de horizon, ook kruipen interesseert haar niet, maar waar je s’avonds haar hoofdje legt vind je s’morgens haar voetjes, want ons wuzzelmieke draait 360° in haar klein bed. Ander vooruitgang is eerder in het koppeke: Als je het liedje “handjes draaien” zingt, dan doet ze dat ook. En bij het liedje “alle visjes zwemmen in het water” dan kijkt ze richting aquarium, ook al zit ze buiten in de tuin. “Patapouf” is het signaal om in je hand te slaan, een soort van “hi five”, en bij “vliege – vliege”, begint ze met haar armpjes te wapperen! Moet ik er een tekeningetje bij maken of hebben jullie het begrepen? Inderdaad, wij zijn nog steeds helemaal zot van haar en ze palmt ons helemaal in met haar watervalletjes: bababaaaagrrrrr en andere kleine vrolijke geluidjes! Ze begint nu ook zelf te eten en dat is gegarandeerd ‘smossen’, gelukkig hebben we Luna die – enkel met onze toestemming – al te gretig de restjes onder Maya’s stoel gaat oplikken, da’s dan ook weer minder werk voor mij: ik content, Luna contant, Maya content!

Op het werk is het zoontje van een collega maar 9 maand oud, een kop groter en kan al lopen als je hem 2 handjes geeft. Miljaar dacht ik, ons Maya moet is in actie schieten, maar van den andere kant, ieder kind zijn ritme, en laat ons meisje nog maar even klein zijn, want wanneer ze beginnen te lopen gaat het allemaal nog sneller, en binnen een paar maandjes mag ze al dat eerste kaarsje uitblazen!

Over kaarsjes uitblazen gesproken. Gisteren heeft Oma er 50 mogen uitblazen, bij deze nog eens een DIKKE PROFICIAT!!

Een paar foto’s om jullie te doen smelten en tot een volgende keer:

Toen zag het nog groen...

16-07-2010 om 16:50 geschreven door de mama  

Héllo everybody,

Héhé, wat zoeft die tijd toch snel voorbij !

Ik ben ondertussen al meer dan een maand terug aan de slag, en op de camping verloopt alles naar wens. We hebben net een Hollandse storm doorstaan (250 Nederlandse families op de camping: Jeetje!) , en morgen duiken we de Franse lawine in (150 families voor één weekend) en volgende week sluiten we af met een 200-tal Duitse aankomsten, en dan ist weer efkes rustig tot begin Juli!

Het nieuwe ritme voor mezelf, Maya en papa is dus goed ingeburgerd en dat loopt gesmeerd. Papa Laurent vind het heel leuk om in het weekend voor Maya te zorgen, en ook ik wordt in de watten gelegd. S’avonds hoef ik maar m’n beentjes onder tafel te schuiven, terwijl Maya al gewassen, met een vol buikje in bed ligt! Dankjewel chéri!

Ook bij de onthaalmoeder loopt het vlot, enkel schaart ze daar de één ziekte na de ander op en is ze eigenlijk een heel maand ziek geweest. Van een verkoudheid naar een bronchitis, van een bronchitis naar een bronchiolite, en van een bronchiolite naar een kleine keelontsteking. Met gevolg véél koorts, regelmatig naar de huisdokter en een paar keer naar de kinésist, en dat laatste is best indrukwekkend voor zowel kind als ouder! Bij dat al heeft ze wel nooit haar eetlust verloren wat maakt dat ze – zelfs met 39,7° koorts – een vrolijke meid bleef. Na wat hoesten na, is ze dus eindelijk weer helemaal genezen, en nemen wij weer opgelucht adem, want het is toch machteloos toekijken wanner je kleine meid ziekjes is en zo hopen we ten zeerste dat het nu wel genoeg is geweest!

Ondertussen is ze al 8 maand en half oud, en is ze weer een pak gegroeid, onderaan vind je een paar leuke foto's!

tot de volgende,

Hilde en ço

Coucou tout le monde,

ça fait déjà plus qu’un mois que j’ai repris le travail à la réception au camping et tout se passent bien! On vient de résister à une tempête Néerlandaise (250 familles hollandaises qui sont arrivée, il y a une semaine) et on se prépare mentalement pour l’avalanche française demain : une cent cinquantaine famille françaises arrivent pour le week-end d’ascension. La semaine prochaine, on aura une centaines de familles Allemandes… après ça, la calme reviendra jusqu’au début juillet !

Le nouveau rythme pour moi, Maya et Laurent est donc bien instaurer et ça se passe très bien. Laurent adore prendre soin de sa fille pendant le week-end (car je travaille) et je ne suis pas oublié non plus. Le soir, quand je rentre tard, Maya est déjà nourri, lavée et au lit, et le seul chose que je doit faire c’est de mettre mes  pieds sous la table car le repas est tout prêt ! Merci chéri !!!

Pendant la semaine, Maya reste quelques jours chez l’assistante maternelle et ça aussi, se passe très bien. Le seul inconvénient c’est qu’elle attrape très vite les petits maladies qui traîne chez les autres enfants, avec le résultat qu’elle était malade pendant quasiment un mois. D’un bon rhume au bronchite ; d’un bronchite au bronchiolite et d’un bronchiolite à une petite angine ! on était souvent chez le médecin et quelques fois chez le kiné, c’est impressionnant pour l’enfant « et » le parent. Heureusement, elle n’a jamais perdu son appétit, ça fait que –avec même 39,7° de fièvre – elle restait toujours bien souriante ! Aujourd’hui, elle est enfin guéri en espérant que ça reste comme ça, car c’est fatigant pour bébé, et les parents se sentent impuissants quand leur petit bout de choux est maladoune !

Maintenant, elle a déjà 8 mois et demi, voici quelques photo de notre princesse!

à bientôt,

Nous tous

11-05-2010 om 22:36 geschreven door de mama  

Hallo iedereen,

Hier nog eens een teken van leven uit het verre zuiden, want er zijn weer eens 2 maandjes voorbij gevlogen, sinds het laatste blog-artikel! Dus, waar te beginnen?

De Belgische bezoekjes eind januari van oma en grootmoe, en begin februari van tante en nonkel zijn goed verlopen, en iedereen staat weer eens te trappelen van ongeduld om die kleine meid in hun armen te drukken. Ik had dan ook mijn vliegtickets gereserveerd voor mij en Maya voor de periode van maandag 22 tot dinsdag 31 maart. Papa kon niet meekomen wegens tekort aan verlof. Héél spijtig, want ik had graag nog eens een weekje van ons gedrietjes willen genieten, vooraleer ook ik weer aan het werken ga!

Toen ik vorig week dinsdag mijn vliegtickets wou afdrukken, vroegen ze me om de paspoort of identiteitskaartnummer van Maya door te geven. Zonder dat er enig belletje ging rinkelen, dacht ik nog: “slimmeriken, baby’s hebben toch geen pas(poort)! Ik zal morgen is naar ryanair bellen om te vragen hoe ik die formaliteit moet omzeilen.” Wanneer ik s’anderendaags hen opbelden, kreeg ik te horen dat een pas(poort) wel degelijk verplicht is, ook voor baby’s, en dat “dat” duidelijk op hun website vermeld staat (maar niet in het hoofdstuk – baby’s mee op reis – dat ik “wel” uitgepluisd had…). De alarmbellen gonsden door mijn hoofd, en de watervallen moeilijk te stoppen “dit kan toch niet waar zijn?? Een pas(poort) voor naar België te vliegen?? Naar de boskesmannen in Afrika, oké, maar we hebben het hier over ‘Belgium’, een Europees buurland, amper 1300km verder! Ik moet mijn gedachte gaan verzetten, en we zien morgen wel…” en ik ben vervolgens snel naar de aikido gesneld om me te gaan af te reageren. De volgende morgend bel ik terug naar ryanair met mijn teruggevonden “zen-attitude en het optimisme ‘we vinden hier wel een oplossing voor’. Ze stelde me vriendelijk voor om proberen een “paspoort voor noodgevallen” te gaan halen, maar na mij geïnformeerd te hebben, is dat echt alleen voor “nood”gevallen, zoals bv een overlijdenis. Familieboekje of geboorte-akte word niet geaccepteerd op de luchthaven… en een pas(poort) aanvragen duurt minstens 2 weken… stilaan moest ik toch onder ogen zien dat ik mijn reis voor deze keer zou moeten afblazen. Met lood in mijn schoenen kondigde ik het nieuws aan mijn ouders, via mail, omdat ik aan de telefoon alleen maar zou snotteren. Tenslotte besefte ik maar al te goed hoe hard zij uitzagen naar onze komst, en het viel me zwaar hen (en anderen) te moeten teleurstellen vanwege een formaliteit dat ik helemaal over het hoofd had gezien. “Waarom heb ik daar nu niet aan gedacht” spookt het regelmatig n m’n hoofd. Nu ja, zij weten ook wel dat ik zoiets niet expres gedaan heb, en zij komen dan maar eind april naar hier gevlogen. En als morgen nu juist net die vlieger uit de lucht valt, waar wij eigenlijk hadden in moeten zitten, dan val ik op mijn knieën dat ik dat verdomde pas(poort) ben vergeten! Enfin, misschien hadden we zowiezo toch niet kunnen gaan, want Maya is gisteren ziek geworden: koorts, hoesten en keelpijn. En in plaats van naar Belgium te vliegen, zullen we naar de dokter mogen rijden!

Mijn tickets heb ik kunnen omzetten naar een vliegreisje later op het jaar, in oktober, want eerder kan ik niet weg aangezien ik opnieuw begin te werken. Yep, 3 april ga ik terug aan de slag als receptioniste in een camping aan zee, waar ik 2 jaar geleden ook heb gewerkt (vorig jaar kon ik niet wegens mijn zwangerschap).

Toen mijn uurrooster in de bus viel, moest ik toch wel even slikken: zaterdag, zondag en maandag werk ik van 8u s’morgens tot 19u/ 20u s’avonds, wat wil zeggen dat ik m’n meisje gedurende 3 dagen bitter weinig zie. De rest van de week is het dan wel rustiger, waardoor ik mijn schade kan gaan inhalen. Voor papa zal het ook wel een héél aanpassing zijn, want nu zal hij in de weekends voor zijn kleine meid moeten gaan zorgen. Maar dat zal wel lukken, vorige zaterdag heeft hij de eerste test doorstaan. Ik ben een dagje gaan skiën, terwijl hij thuis met Maya bleef. Natuurlijk had ik een héél handleiding geschreven, met het reilen en zeilen van een doorsnee dag voor een baby van 6 maand en een half – tja, ik kon het niet laten! Maar het is hem prima af gegaan! Mij heeft het ook geweldig deugd gedaan, om eens een héle dag weg te zijn en me gewoon eens een dagje te amuseren, weg van de luier en pap-toestanden. Want sinds de geboorte van Maya, had ik mezelf toch wel een beetje weggecijferd, en weinig ontspanning aan mezelf toegewijd buiten de enkele uurtjes aikido per week (dat er ook niet elke week van komt). M’n moeder glimlachte: “ik wist niet dat mijn dochter een verborgen ski-talent had” hmm, talent is een groot woord, ik kan op latten blijven rechtstaan, allé efkes toch, tot dat de sneeuwvlakte weer eens verdacht dicht bij komt en Bam!

Maya zal vanaf 5 april ook 3 dagen naar de onthaalmoeder gaan, waar we nu al wekelijks een dagje of  2 langsgaan, zodat ze er al aan kan wennen, maar ook dat loopt héél vlot! Dus al bij al, zal het nieuwe ritme wel lukken, eens de organisatie op punt! En oma en bompa Geel zullen ook nog wel een paar keer overkomen, om een handje toe te steken, en de Franse Mamie is er ook nog!

De meeste zullen het misschien wel op het nieuws gezien hebben, maar maandag 8 maart hebben we hier een hele sneeuwstorm doorstaan, op een dag tijd is er hier 50 tot 60cm sneeuw gevallen! Wij waren die zaterdag voor een weekendje naar de grootmoeder vertrokken die in de buurt van Carcasonne woont. Een vriend van ons zei nog, pas op, ze hebben sneeuw voorspelt, maar dat hadden wij goed weggelachen met een “centimeterke smeltsneeuw, zoals gewoonlijk pffff”, daarbij was het zaterdag en zondag stralend mooi weer! Laurent had de sneeuwkettingen nog voor het vertrek uit de auto gehaald, want begin maart heb je dat toch niet meer nodig? Hebben ze ons goed liggen gehad! Maandagmorgen hadden we nog geprobeerd om richting huiswaarts te vertrekken, maar toen we geen steek meer voor onze ogen zag en de auto begon te schuiven, en zo mijne tikker tegen 200km/uur ging, zijn we toch maar braaf terug naar de grootmoe gekeerd! En dat was maar het beste ook, want in Perpignan zat alles blokvast! Laurent is dus de volgende dag naar huis gereden (we waren met twee auto’s daar) en heeft de laatste 100m te voet moeten doen om dat het met een auto niet te doen was. Ik ben met Maya pas een paar dagen later overgekomen, wanneer ik zeker was dat alles terug in orde was. Bij ons thuis zaten we ook zonder elektriciteit en warm water, en dan denk je toch wel 2x na als je met een kindje van 6 maand zit. Wanneer ik donderdag dan naar huis reed, en door het dorp kwam, deed het toch wel vreemd om overal die metershoge sneeuw opgehoopt te zien liggen. Ik herkende mijn eigen dorp bijna niet meer! Ik moest aan een vriendin van me denken, die hier vorig jaar rond de zelfde periode op bezoek was, en die hier een windstorm heeft moeten doorstaan: ook weer geen elektriciteit en warm water, omgevallen bomen (50cm van hun auto) enz. Best wel een avontuurlijk vakantie maar de volgende keer toch liever met “normale” weeromstandigheden. Na een week vollen bak zon, heeft het landschap weer zijn normaal uitzicht aangenomen, en vind je enkel nog in bepaalde schaduwrijke hoekskes de laatste restjes sneeuw. Laat de lente nu maar komen! Alhoewel het voor een 21 maart maar herfstweer is: miezerig, mistig weer met regen in de lucht. Maar ja, na regen komt zonneschijn hé!

Bij deze is het weer eens bedtijd, want wie weet hoeveel keer mag ik er vannacht er weer eens uit voor mijn ziek meisje? Maar dat maakt niet zo uit, belangrijker is dat ze snel beter wordt!

Ik hou jullie op de hoogte,

Groetjes van ons allen!

xXx

Enkele foto's om de pijn van de geannuleerde vakantie te verzachten:

21-03-2010 om 21:58 geschreven door de mama  

20-01-2010 om 21:37 geschreven door de mama  

19-12-2009 om 10:49 geschreven door de mama  

01-12-2009 om 22:05 geschreven door de mama  

Hoi kleine meid van me!

Ik heb al verschillende keren naar jou geschreven toen je nog lekker in mijn buik zat, maar nog niet sinds je eruit bent! De tijd gaat dan ook zo verschrikkelijk snel. Overmorgen ben je al 3 maanden oud...Jeetje, het lijkt nog maar gisteren dat we samen in het moederhuis lagen...

Ondertussen ben je het al helemaal gewend in ons huisje, en heb je zo je eigen plekjes. In je wiegje (lees kinderwagen) lig je het liefst met je billen bloot, zodat je meer bewegingsvrijheid hebt. Je spettelt dan ook hevig met je beentjes, mooi gesynchroniseerd: links, rechts, links, rechts...zo lijkt het wel ofdat je loopt en dat vinden wij natuurlijk geweldig slim van je! Zo heb je sinds een paar dagen ook je duimpje ontdekt. Bij honger of slaap ben je dan ook een echt duimelotje. Een andere grote ontdekking zijn je voetjes. Wanneer je in je zitstoel ligt kan je zo een uur verwonderd naar je wriemelende voetjes kijken, je al afvragend hoe je het klaarspeelt om ze te doen bewegen! Ook ben je onder de indruk van je eigen stemmetje en verschiet je zelf van de hoge, gekke geluidjes die uit je keeltje ontsnappen! De rest van de dag breng je door met slapen, eten, beetje wenen en vooral lekker véél lachen!

Ginga de poes vind jouw zacht speeltapijtje met zijn felle kleurtjes en bengeldende speeltjes "de max", en ze zou er maar al te graag mee spelen, maar daar krijgt ze de kans niet voor van ons...Ook in je bedje gaat ze graag woelen, maar ook dat is verboden terrein voor haar, tot haar grootste fustratie toe! Luna de hond daarentegen vind jouw komst minder indrukwekkend, soms komt ze even aan je snuffelen zonder meer interesse. Wel voelt ze aan dat er minder (wandel)tijd voor haar overblijft en dat vind ze minder leuk, maar goed, binnen een 6-tal maanden kan ze jou  leren lopen!

Verder liggen er hier overal beertjes en knuffels, dat we er geen blijf meer mee weten! Je beseft het nog niet, maar je ben overstapelt met allerlei cadeautjes van wel 100 verschillende lieve mensen: familie, vrienden, kennissen, werkcollega's maar ook mensen waarvan we jarenlang niets van gehoord hebben en die via dit blog op de hoogte werden gehouden van je geboorte!Daarbij denk ik aan het cadootje van het eerste onthaalkindje van je oma - Vincent genaamt - nu zelf volwassen en binnenkort ook papa! Graag wil ik al deze lieve mensen nog eens bedanken!!! Want meid, je bent met je poep niet in de boter gevallen, maar in de slagroom!

Dikke kus,
je mam
X


Coucou ma fille,

je t'ai écrit déjà plusieurs fois quand tu étais encore dans mon ventre, mais pas depuis que tu est née! Et après demain on fête déjà tes 3 mois...ouf, Le temps passe trop vite!

Depuis tout ce temps tu est bien installée à la maison avec tes petits endroits, rien que pour toi. Tu adores être dans ton berceau, fesses nues pour que tu peux mieux bouger. Tu gigottes tellement tes jambes bien synchroniser: droit, gauche, droite, gauche...que ça donne l'impression que tu cours! Trop marrant! Depuis quelques jours, tu as aussi découvert ton pouce qui te rends service en cas de grosse faim ou fatigue! Ces derniers jours, tu est impressionnée par tes propres pieds, pendant une heure tu les observes en te demandant comment tu fait pour les bouger! Pareil pour ta voix! Parfois tu prends peur de ces bruits aigus qui t'échappent de ta bouche! Le reste du temps tu dors, manges, pleures un peu, mais surtout tu souris beuacoup et ça...on adore!!

Ginga, le chat, aimerait bien aller jouer sur ton tapis d'éveil, mais -comme ton lit - c'est du terrain interdit pour elle, et ça lui plaît pas! Luna, le chien, est moins impressionée par ton arrivée. elle snifle un peu, mais pas plus...par contre, elle sent qu'il y a moins du temps pour aller promener, mais bon, dans 6 mois, elle peut commencer a t'apprendre à marcher!

Ensuite, il y a des pelluches partout dans la maison, on ne sait plus où les mettre! Car tu te le realise pas encore mais tu étais gatée par beaucoup des gens: la famille, les amis, des collègues et cetera! J'aimerai bien les remercier encore une fois pour leurs génorisité et amabilités. Car ma fille, tu n'est pas tombé dans du beurre mais de la crême fraîche!!

Bizou,
ta maman,
X

29-11-2009 om 16:42 geschreven door de mama  

Gegroet iedereen !

Hoe is het daar in kikkerland ? Niet te koud en te nat?

Hier in het zuiden blijft het aangenaam herfstweer met temperaturen rond de 15°. Héél de bende gaat dan ook regelmatig tussen de wijnvelden wandelen. Met de bende bedoel ik met Maya  in de buggy of draagzak, met op kop de hond Luna, en het treintje wordt afgesloten met Ginga de poes..schooon zicht zenne!

Enfin, de laatste paar wandelingen ben ik een beetje minder gerust…het jachtseizoen is hier namelijk volop op gang. Jagers bezetten dan ons bos en wijnvelden, en we horen hier regelmatig de kogels fluiten. Een héle tijd geleden zaten we zo weer eens zonder telefoon, wegens een kogel in de telefoonlijn! Jawel! Niet zover van het huis, dus dat is minder grappig. Ik durf hier op de jachtdagen amper buiten komen, en wanneer zijn die jachtdagen? Zaterdag, zondag en woensdag…DE wandeldagen voor gezinnen met kinderen… logisch is anders, toch? Toen ik zondag – tijdens onze wandeling - weer eens een kogel hoorde fluiten, en zo de schrik van m’n leven pakten – besefte ik hoe vreselijk het moet zijn om in een oorlogsgebied te moeten opgroeien… want daar zijn géén dagen afgesproken, dus zal ik maar niet te hard klagen zekers…maar toch wel oppassen, want éne kogel is genoeg hé…jeetje, het gedacht alleen al!

Enfin, voor de rest gaat hier alles prima. Op woensdag 11 november hebben wij ons 5 jaar samen gevierd, met een afgehaalde chinees en een paar lekkere taartjes. We gaan zeker en vast ons best doen, om daar nog véééle jaren bij te doen.

Maya heeft gisteren haar eerste vaccinatieprik gehad en ook dat is goed verlopen. Ze weegt nu 4,5 kilo en is 57 cm groot, haar nachten doet ze nog niet helemaal door, maar voor de rest is het een zéér kalme en gemakkelijke baby. Zo braaf zelfs dat vrienden van ons, met ook een jonge baby…nu ‘jaloers’ is misschien niet het juiste woord, maar toch ‘onder de indruk’ zijn!

Een weekje geleden kregen we een brief van de ziekteverzekering dat we ons mochten gaan laten inenten tegen de Mexicaanse griep omdat wij in het risicogroep zitten (gezin met zeer jonge kinderen). Een dubbel gevoel stak meteen bij me de kop op. Van de éne kant wil je je kleintje beschermen en géén enkel risico nemen. Van de andere kant heb ik geen goed gevoel bij die vaccinatie, en heb ik daar geen vertrouwen in. Na een paar nachtjes slapen, heb ik dan ook besloten om me niet te laten prikken, maar dat het véél belangrijker is om de hygiënische regels ‘au serieus’ te nemen, zoals grondig de handen te wassen voor contact met kleine kinderen of andere risicogroepen (zwangere vrouwen, verzwakte mensen).

Ik wou graag met Maya eens naar België vliegen rond de feestperiode, maar aangezien ik alle openbare plaatsen vermijd (zoals bv. Supermarkten) om de virus-inpact te ontwijken, zal het voor wat later op het jaar zijn… En als ik niet naar België komt, dan komt een stukje België naar hier. En zo vliegen Oma en Bompa begin december een weekendje naar hier. Want grootouder op afstand zijn, het bevalt hun zwaar …en dat is natuurlijk te begrijpen. Ook ik heb soms last van een mentale dobber door te veel tussen 4 muren te zitten, en zou ook graag wat meer familiale babysitters rond mij hebben gehad. Maar goed, het zij zo!

Oef, bijna 22u. Ik ga hier afsluiten en mijn bedje opzoeken!

Tot de volgende kribbelendekrab!

Dikke kus, Hilde en ço

19-11-2009 om 21:49 geschreven door de mama  

19-11-2009 om 13:59 geschreven door de mama