Vandaag 15 september! De datum dat ons spruitje uitgerekend was, maar ze heeft ons allemaal goed liggen gehad en besloot 15 dagen eerder te komen! En hoe! Hier volt een gedetailleerd verslag van de geboorte. Opgelet voor de gevoelige lezertjes, ik heb er geen doekskes omgewonden!
Véél leesplezier!

Maandag 31 augustus: Ik ga naar de laatste theorieles bij de vroedvrouw over de eerste nazorgen in het moederhuis van moeder en kind. Ik word ook eens aan de monitor gelegd om te weten hoe zoiets werkt, en om het hartslagje en de eerste weeën op te sporen. Baby is zeer rustig, en van die weeën is er niet veel te bespeuren. Eens thuis bel ik nog uitgebreid met een vriendin over koetjes en kalfjes, antwoord ik via email op een uitnodiging van vriendinnen om s’anderendaags s’middags iets te gaan eten al grappend met “als ik niet op de bevallingstafel lig te puffen, zal ik er graag bij zijn”. Wanneer ik s’ avonds in bed duik, denk ik ‘Oef, we hebben september gehaald’, want ik had toch liever een septemberkindje…

Dinsdag 1 september:

4u30 s’morgens: Ik kan niet slapen van mijn dikke buik die helemaal gespannen staat – een harde buik – noemen ze dat, een pijnloze wee. Niets om zich zorgen om te maken, maar ik kan er niet van slapen. Daarbij voel ik om de 5 botten de nood om naar het toilet te lopen en een ‘kakske’ te doen, al komt er bitter weinig uit. Wanneer ik op het toilet zit, zie ik het leeg urinepotje staan dat ik diezelfde morgen nog met nuchtere pipi zal moeten vullen voor het bloedlabo. De urine is voor de maandelijkse toxoplasmosecontrole, en ik laat ook meteen een bloedtest nemen die ze nodig hebben als ik eventueel een péridurale verdoving wens, eens het grote moment daar…

6u: De harde buik blijft maar aanhouden en ik voel regelmatig een klein piekje pijn opzetten, niets erg hou ik me voor. Ondertussen rammelt diezelfde buik van de honger, maar ik mag niets eten vooraleer ik dat potje tenminste tot de helft heb gevuld. Bij elke wc-beurt wring ik dan ook elk druppeltje eruit…

7u: De harde buik is opgehouden, maar nu krijg ik om de minuut een pijnlijke scheut in onderbuik en rug, die maar een 10tal seconde aanhouden, maar toch… ik kan er niet meer onderuit, dit zijn mijn eerste weeën, maar dat wil niets zeggen, die krijg je soms al dagen voor de waarechtelijke bevalling dus ik blijf rustig, ik vind het alleen maar gek dat ik ze al zo snel op elkaar krijg, normaalgezien liggen tussen de eerste weeën enkele uren en kort dat langzaam af… Goed nieuws, mijn potje is eindelijk gevuld en ik stop flauwtjes een muesli bar in mijn mond. Laurent is ondertussen ook al opgestaan en grinnikt ‘ist voor vandaag?’ Ik puf ondertussen de weeën weg met de ademhalingsoefeningen en de fameuze heupbewegingen. (tijdens de weeën moet je je heupen naar voor en achter kantelen zodat de baby beter naar beneden kan zakken, dit samen met langzame uitademingen)…

7u30: Enige stress komt opzetten, Laurent en ik zitten op elkaars lip voor een pietlulligheid en ik wijs hem erop dat het nu niet echt het moment is om ‘ambras’ te maken, daar is hij gelukkig mee eens ;-) Ik bel het moederhuis op voor enige raad. Eens mijn situatie uitgelegd, raden ze me aan om een warme douche te nemen, en me proberen te ontspannen, als het dan nog steeds niet beter is, toch maar eens langs te komen.

7u45: Tijd voor Laurent om naar het werk te vertrekken, maar we twijfelen… het eerste uur heeft hij vergadering daarna gaat hij in het atelier werken, we spreken af dat ik hem om 9u bel met verder nieuws. Gelukkig ligt zijn werk maar 5 minuutjes van thuis.

8u30: Na een warme douche en rustige ademhalingsoefeningen, blijft de situatie hetzelfde, de weeën worden zelfs heviger. Wanneer ik op bed probeer te ontspannen voel ik mijn maaginhoud naar boven komen, ik heb nog net de tijd om een kussen van zijn kussensloop te ontdoen en dat als ‘kotszakske’ te gebruiken, spijtig genoeg ‘niet’ waterdicht. Ik taffel naar beneden en bel Laurent op met de vermelding dat het ‘tijd is om te gaan’, ‘ik ben direct daar’ zegt hij. Tussen de weeën rommel ik de laatste benodigdheden bij elkaar voor het moederhuis.

9u15: Laurent is thuis en schiet in 6^de versnelling, hij maakt de achterbank van de auto comfortabel, laad alles in de koffer, en geeft een mega-been aan Luna de hond, zodat die ook haar bezigheid heeft, want wie weet hoe lang blijven we weg?

Ik leg me op de achterbank en we vertrekken richting Perpignan, ik hoop dat er niet te veel verkeersdrukte op de weg is… elk hobbeltje op de weg voelt pijnlijk aan, en ik concentreer me op mijn ademhaling.

10u: We komen aan op het moederhuis, terwijl Laurent de auto gaat parkeren zoek ik mijn weg al naar de ‘werkkamers’. Ik wordt er opgevangen door een vroed-man, jawel een man, maar hij straalt  ongelofelijk veel rust uit en het voelt meteen goed aan. Ik leg me op het aangewezen bed, terwijl hij mijn dossier bestudeert. Hij vraagt naar de resultaten van die fameuze bloedtest voor de péridurale en leg hem uit dat ik die nog niet heb laten doen. “Dan zullen we die meteen doen, want het resultaat hebben we pas binnen een uurtje” zegt hij me. Laurent is er ondertussen ook bij, en de vroedman controleert eerst de ontsluiting: 4cm en de baarmoederhals is al goed elastisch (heeft moeders thee van frambozenblaadjes dan  toch goed geholpen?). Het is dus degelijk voor vandaag en de bevalling wordt plots realiteit! Ik word aan de monitor gelegd voor het controleren van baby’s hartslagje en de weeën… weer voel ik mijn maaginhoud naar boven komen en kots ik het mooi opgemaakte bed onder. Mijnheer vraagt tot tweemaal toe of dat ik mij niet wens te douchen of in bad wil – blijkbaar mag ik niet blijven stinken ;-) – en ga ik in op het voorstel van het bad. Telkens als er een wee opkomt, sproeit Laurent warm water op mijn onderrug wat de pijn verlicht. Tussen de weeën voel ik me kiplekker en grap ik dat ik maar beter van dit badmoment kan profiteren, want dat hebben we thuis niet, Laurent geeft me helemaal gelijk! Na 20 minuten gebadderd te  hebben kom ik eruit, en beginnen de eerste kleine bloedingen.

11u: Mijnheer controleert nog eens de ontsluiting en ik zit ondertussen al aan 6 cm, “Misschien krijg je de kans niet meer voor een pijnloze’ bereidt hij me voorzichtig voor.”so be it” denk ik en maak me er niet druk over. Ondertussen zet ik me op een grote springballon, waardoor ik beter mijn heupbewegingen kan doen, bij elke wee masseert Laurent de onderrug wat de pijn héél draagbaar maakt, ik heb ook het geluk dat het steeds korte weeën zijn, die niet langer duren dan een tiental seconden.

11u30: we worden gevraagd om naar de bevallingskamer te verhuizen, waar een nare medicatie geur hangt. Laurent vraagt me of dat hij niet eventjes naar buiten mag, maar ik heb natuurlijk veel liever dat hij bij mij blijft, en verzeker hem dat zijn massages de pijn zoveel dragelijker maakt….na een tiental minuutjes ziet hij er toch maar bleekjes uit, en besef ik dat het hem misschien eventjes te veel wordt, en laat ik hem gaan met de smeekbede “het kort te houden”. Ik ben nu helemaal alleen in de bevallingskamer en vind dat maar best ook, ik loop nu constant toerekes en masseer zo goed ik kan zelf mijn weeën weg. Ondertussen hoor ik in de kamer naast mij de vroedman regelmatig naar het labo bellen voor de resultaten van Ielde Uufkens. Ergens ben ik opgelucht dat ik die bloedtest niet op voorhand heb laten doen, want als ik de keus had dan zou ik waarschijnlijk de verdoving genomen hebben uit angst voor de pijn, terwijl mijn gevoel mij geruststelt dat ik het wel aankan. De Uitspraak “Diegene die angst heeft om af te zien, ziet nu al af van zijn angst” heeft me de laatste maanden dan ook veel geholpen voor de mentale voorbereiding, ik denk dan ook niet aan wat komen zal, maar blijf in het ’nu’,  ik verzet me niet tegen de pijn, maar laat het door me stromen…ik voel geen angst maar eerder een blindelings vertrouwen.

11u50: De weeën worden heviger, ik masseer nog harder maar het haalt minder uit. Ineens ga ik door mijn knieën en begin ik te persen. Het is sterker dan mezelf, mijn lichaam neemt het van me over. Ondertussen komt de vroedman binnen en vraagt naar enige waarnemingsveranderingen en breng ik hem op de hoogte van de persneigingen. Hij heeft ondertussen ook de labo-resultaten die positief zijn, maar hij vreest dat het te laat is. Laurent is ondertussen ook terug. Ik leg me op de bevallingstafel en hij controleert de ontsluiting, die inderdaad totaal is. “Mag ik bij de volgende wee dan beginnen te persen?” vraag ik. “Klein momentje” zegt hij, “ik moet alles nog klaarzetten”. Heel eventjes lijkt hij me iets “te zen” en pers ik toch bij de volgende wee.

12u10: Laurent wilt me steunen en legt zijn warme hand op mijn broeierig lichaam, wat me onwel maakt, en ik vraag hem me niet aan te raken. Arme Laurent denk ik, hij lijkt me een beetje van de kaart… Ik heb het zo warm dat ik ook mijn t-shirt uittrek en lig nu poedelnaakt op de bevallingstafel – het kan me geen bal schelen – foefen en borsten zien ze hier toch dagelijks in al vormen en formaten en de mijn zullen noch de mooiste noch de lelijkste zijn. Daarbij wil ik dat de baby meteen in contact komt met mijn huid in plaats met een stofke…

Eerste perspoging: Geïnspireerd op al de bevallingsfragmenten ooit op film gezien, kreun ik het royaal uit, maar wordt ik meteen op mijn vingers getikt. Mijnheer informeert me vriendelijk dat het niet de bedoeling is dat ik ineenkrimp en het uitproest maar dat ik mij moet concentreren op mijn ademhaling en zo lang mogelijk moet duwen. Even voel ik de drang om toch effe te vermelden dat dat voor hem gemakkelijk praten is, en dat ‘mijnheer’ hier niet met zijn pootjes in de lucht ligt en dat ook nooit zal moeten doen. Maar vent of géne vent, ik moet wel toegeven dat mijnheer op dat moment toch veel meer bevallingservaring heeft dan ik. Ik hou dus wijselijk mijn mond en besluit mijn energie in belangrijkere zaken te steken.

Tweede poging: Ik duw zo lang mogelijk geluidloos, en wetend van mijn theorielessen, adem ik langzaam uit tijdens het duwen. Zo pers je minder krachtig maar is de bevalling wel minder agressief voor de baby. Spijtig genoeg zijn de meeste vroedvrouwen het hier niet mee eens en vragen ze te duwen met ingehouden adem, mijne vroedman maakt daar deel uit, en vraagt bij de volgende wee met ingehouden adem te duwen en enkel op het laatste uit te blazen.

Derde poging: Geluidloos en met ingehouden adem duw ik met al de krachten van m’n lichaam, en trek ik me met mijn armen hélemaal recht…weer niet goed. Ik moet me niet rechttrekken maar eerder mijn rug krommen en die tegen de tafel duwen…

Ondertussen is mijn gynaecologe opgeroepen en komt ze erbij staan. Vroedman en gynaecologe maken rustig een praatje “amaai, tis rustig vandaag hé”. “Mag het even terug op mij komen” denk ik…

Vierde Poging: Geluidloos, met ingehouden adem, en zonder recht te komen duw ik tot mijn longen lijken te ontploffen, en mijn lichaam begint te trillen van de inspanningen. “Héél goed zo!”, “Ah, eindelijk” denk ik. Zo nog een paar keer, we zien al een stukje van het hoofdje!

Vijfde poging: Ik herhaal de eindelijk gekende oefening… hap naar adem en duw een tweede keer op de aanmoedigingen van vroedman en gynaecologe. Ik val uitgeput neer, en denk “die geraakt daar nooit uit!”. Het is niet mooi om te zeggen, maar het voelt aan als een grote kaka die er niet uit kan, die “te” groot is. “Bullshit Hilde", denk ik, "dit gaat je lukken”, ik adem langzaam uit en ontspan elk vezeltje in mijn lichaam…

12u37: Zesde poging: ik voel de wee aankomen, neem diep adem en duw zo hard ik kan, hap een tweede keer naar adem, duw en hoor eindelijk de verlossende woorden “stoppen met duwen”…en “neem je baby maar” … Ik buig naar voren en grijp naar een klein hoopje mens helemaal wit. Ik kan mijn ogen niet geloven, en – het klinkt onnozel - ik ben verwonderd dat er een echt kindje is uit gekomen met alles erop en eraan. Ik kijk naar Laurent en hij lijkt me al even verwonderd, de kersvers papa knipt de navelstreng door en de baby wordt met verschillende handdoeken ingewikkeld en op mij gelegd. De gynaecologe vraagt of dat we al gekeken hebben of dat het een jongen of een meisje is. Ach nee, nog niet aan gedacht, ik worstel me door de hopen handdoeken naar de bron, en als eerste zie ik het stukje navelstreng en zeg ik verwonderd “ah, een jongen”! Maar  nee, het is een meisje! De papa helemaal in de wolken dat zijn wens is uitgekomen… Kleine Maya is geboren…

12u40: “Nog even duwen voor de moederkoek” vraagt mijnheer. Ik heb de moederkoek niet gezien, maar het voelde aan als een hele biefsteak! Vervolgens een paar verdovingsprikken op de gevoelige plek aangezien het beetje gescheurd is en vervolgens genaaid moet worden.

Ons kindje ligt op mij en ik kan mijn ogen niet van haar afhouden, ik ben onder de indruk van haar dik neusje en vooral haar spierwitte haartjes –ergens had ik me aan een donkerder haardos verwacht. Papa kijkt met de tranen in de ogen naar z’n dochtertje, en we worden allebei overspoeld door een mengeling van emotie en kalmte. Dat mini-mensje in mijn armen voelt meteen zo natuurlijk aan, en ik bevestig graag het cliché: die pijn ben je inderdaad meteen vergeten, straffer zelfs, ik voel me kiplekker! Enkel sterf ik een beetje van de honger en de dorst. Laurent vraagt of ik wat water wil, waarop ik dorstig ja knik, maar waarop de vroedman zegt dat ik nog 2 u nuchter moet blijven voor in het geval dat er complicaties optreden, al die tijd moet ik dan ook in de ongezellige bevallingsruimte blijven. Maya laten ze nog wel een tijdje op mij liggen en ik laat haar voor het eerst kennis maken met het melkmachien! Maar van lotsen komt er nog niet veel van in huis.

Ik zeg tegen Laurent dat we een berichtje hebben gekregen op onze gsm. Hij vraagt hoe dat ik dat nu weet? “Omdat ik dat gehoord heb tijdens de bevalling” glimlach ik, “mijn zintuigen stonden op uiterst scherp”. Verbaasd kijkt Laurent naar het bericht op de gsm: “Hilde, waar zit ge? We wachten op je in het restaurant…” Ik lach. Ik had het toch gezegd: “als ik niet op de bevallingstafel lig, ‘dan’ zal ik erbij zijn”

Na 40 min. gaat Maya mee met de vroedvrouwen en de papa, voor de eerste verzorgingen, daarna brengen ze haar terug bij mij tot dat we samen naar onze kamer mogen. In die tijd proberen we haar samen met een vroedvrouw haar nog eens aan de borst te leggen. De vroedvrouw neemt mijn tepel, nijpt er ferm in, en sleurt die naar de mond van de baby. Ik bijt de pijn weg en heb serieus goesting om haar een patat tegen hare appel te geven! Na een paar pogingen heeft Maya de bedoeling gesnopen en lotst ze lustig, alsof ze nog nooit iets anders heeft gedaan.

Ondertussen voel ik het onder de gordel het bloed stromen en probeer ik zo goed als ik kan de pamperkes op zijn plaats te houden. Ook de eerste napijnen komen opzetten, die nog wel een paar dagen zullen aanhouden, net zoals de bloedingen. Ik ben blij als ze me komen wassen en voel me meteen een stuk frisser. We mogen ook eindelijk naar onze kamer, nummer zeven, een geluksgetal denk ik! Eens in de kamer denk ik nog maar aan één ding en dat is ETEN! Het is ondertussen al 3u in de namiddag en heb niets meer gegeten van de avond daarvoor (die mueslibar tel ik niet mee). Eindelijk komen ze met een 4-uurtje: een thee met een koekje… de hongerige wanhoop staat blijkbaar af te lezen op mijn gezicht, en een vroedvrouw vraagt of dat ik nog graag mijn maaltijd van deze middag heb? “Ooh ja” zucht ik. Ik verorber de maaltijd en het 4 uurtje, laat geen kruimeltje over en zelden heeft een maaltijd mij zo gesmaakt!

De rest van de namiddag verloopt rustig en krijg ik verschillende leuke telefoontjes uit België. Één daarvan is mijn vriendin die me gisteren nog had opgebeld en kon haar ogen – of beter haar oren – niet geloven, bijna dacht ze dat het een grap was! “En ge klinkt zo goed, tis precies of ge komt just uit uwen hof!” Typisch iets van haar om het zo uit te drukken, maar ik voel me inderdaad geweldig goed “Ik zou nog gemakkelijk een marathonneke kunnen gaan lopen” lach ik haar terug, “Weliswaar een kleintje hé, tblokske om!”

Wanneer ik m’n moeder May aan de lijn heb, leg ik haar uit dat we de naam Maya hebben gekozen zodat ze de naam van haar oma bij zich draagt…wat haar nog trotser maakt dan dat ze al was!

Ik vind dat Maya ongelofelijk veel op mijn 1 jaar jongere broer Peter lijkt. Wanneer mijn broer me opbelt, zeg ik hem dat ik precies een klein Peterke in mijn armen heb, allé een klein Petra’ke. “Dan kan het alleen maar een schoon kind zijn” zegt die…tja, voor éne keer kan ik niet anders dan hem hélemaal gelijk geven!

Tegen 20u gaat Laurent moe maar tevreden naar huis en ga ik mijn eerste nacht als kersverse moeder tegemoet, en wat voor een nacht! Maar dat vertel ik wel een andere keer…

Dikke kus van de kersverse mama en papa!

15-09-2009 om 00:00 geschreven door de mama