Hallo hier nog eens de laatste nieuwtjes van het verre Frankrijk!

Eind januari was de chambre hôte Dieval / Hufkens weer eens volzet, en kregen we (ze zullen het graag horen) de “bomma’s” nog eens over de vloer. Oma Geel en moemoe Kastel kwamen naar de vorderingen van ons Maya kijken. Eerst en vooral de stapvorderingen, ze zou het wel kunnen, maar de ‘wil’ is er nog niet, Maya heeft nog graag een handje, zelfs een pinkje is al genoeg, om in het huis van de ene hoek naar de andere te stappen en buiten op ongelijke paadjes achter hond, poes of kip na te zitten. Dat betekent dus elke dag oefenen, en wanneer ze niet beseft dat niets of niemand haar vast houdt, loopt ze zelf gans alleen, maar vanaf het moment dat ze het door heeft, laat ze zich op haar poep vallen, en wipt ze liever verder wat buiten op de steentjes, niet zo vlot gaat. Maya is begin februari 17 maanden jong geworden dus echt reden om ons zorgen te maken hoeft ook niet, we kunnen er maar beter van genieten van het feit dat we nog niet achter haar moeten crossen en haar constant in het oog moeten houden.

Ook op het kinderheil zeiden ze dat alles prima gaat, alleen dat gewicht hé, ons pluimke is weer maar eens 100gr/maand bijgekomen (ipv gemiddeld 350gr/maand) en bijna 2 centimeter gegroeid. We zullen maar aannemen dat groeien en verdikken niet samen gaat en vooral zo vader, zo dochter! Van de moeder zal ze het niet hebben, die verschoot haar nen bult de laatste keer dat ze op de weegschaal ging staan!

 Dan de spraakvorderingen, ze brabbelt volop, het lijkt wel een japannerke – misschien heeft ze iets te veel in mijn aikido boeken zitten snuffelen – soms kan je er dan een nederlands of  frans woord uit ontcijferen. Heel duidelijk versta je “jas” en “hap”, de gevorderden begrijpen ook: “baaa” lees ‘bal’, “bluu” lees “bloem”, “béé” lees ‘beer’ of ‘peer’, “tatat” lees ‘schildpad’,  “oovwaa” lees ‘au revoir’! Er heeft iemand zelfs gemeend dat ze “oma” heeft gezegd, maar daar waren spijtig genoeg geen getuigen bij!

 Ons meisje is ook een echt danserke, bij het minste muziek staat of zit ze te zwaaien met haar armen, ofdat nu kinderliedjes zijn of deep purple, supertramp, ramstein, sum 41 of U2 is, dat maakt haar allemaal niet uit, en de oogjes van de papa blinken nogal als zijn meisje staat te headbacken op zijn favoriete muziek, de eerste les luchtgitaar heeft ze dan ook al achter de rug!

 Om nog even terug te komen op het bomma-weekend, de kaars voor goei weer, die moemoe had laten branden, had een nevenrechts effect, want het heeft die zaterdag een ganse dag pijpenstelen geregend! Dus zijn we met de bengel naar een binnenspeeltuin geweest, wat zowel voor Maya als voor de ((over)groot)ouders de eerste keer was. Daar heeft mejuffer onderhalf uur met grote ogen en een glimlach tot achter haar oren, van het één speeltje naar het ander gehuppelt, met het grootste succes: het ballenbad! Zondag bleef het dan wel droog en zijn ze hier in het bos met de (achter)kleindochter gaan wandelen. Tja, de grootouders mogen niet ontwend worden van zo’n klein geweld, want binnenkort wordt ze voor een tweede keer oma en bompa. Neenee, niet ten huize Dieval, deze keer is het veel dichter ten huize en wordt broer Peter binnenkort papa! En ik wordt tante, jawatte! Schoonzus Jessie is ondertussen al een 6 maand ver, en alles verloopt goed, en hun wondertje zou het daglicht moeten zien rond eind Mei. Nog even volhouden dus en hier staan al 6 duimpjes omhoog!

 Nu we het toch over kindjes hebben, de eer van deze maand gaat toch naar mijn allerliefste vriendin Angelique die op 3 februari dochtertje “Ona” op deze wereld heeft gezet! Bij deze nog eens een proficiat aan gans de familie Moonen – Milis! En geniet van dat Dutske! Ik zat er natuurlijk weer eens helemaal naast en had op een jongen gegokt, terwijl ik er bij een ander vriendin van overtuigd was dat het een meisje zou zijn, en daar is het een reus van een jongen geworden, bij deze ook een knuf aan Staf Lievens, ondertussen al bijna 3 maand oud! 2011 wordt blijkbaar dus ook een babyboom, want in de familie Hufkens en de vrins-vennekens wordt er ook nog wat uitgebreid, want hoe meer zielen, hoe meer vreugd!

Voila, Voor de rest kabbelt het leventje ten huize Dieval -Hufkens rustig verder.

Laurent droomt van een eigen project in de tuinbouw en dat krijgt een beetje meer vorm. Ik geniet nog van een paar maandjes vakantie, want begin april beginnen we weer op de camping, al zoeken we ondertussen ook wel een meer kindvriendelijke job. In maart komen we nog eens naar België, want met baby’s horen borrels!!

Zodra de reis bevestigd is, horen jullie er meer van ….

12-02-2011 om 14:33 geschreven door de mama  

Uit België weer aan!! Wie goed is krijgt lekkers... en blijkbaar zijn we dat ook geweest want de schoentjes zaten weer goed vol! Sint en Piet ( alias oma en bompa Geel) verwende onze kleine meid Maya met een gans circus en toebehoren zoals dieren en een circustrein. Maya heeft dus weer nieuwe dingen om te ontdekken, want ze begon toch wat uit te kijken op die kleine babyspullen.

Ook ikzelf en Laurent was de goede man niet vergeten, hij vulde onze schoen met lekkere Belgische chocolade en andere snoeperijen. Niet zo goed voor onze tandjes, maar hij passeert maar één keer voor hij de grens overtrekt hé.

Over tandjes gesproken, weten jullie nog dat Maya op haar verjaardag nog geen enkel tandje had. Ze hebben het gehoord in dat mondje van Maya en nu heeft ze er al 4 te poetsen. Maya begint ook allerlei woordjes te brabbelen soms zijn het nog wat klanken, een mengelmoes van Frans en Vlaams? Maar zeg haar iets voor en ze probeert het na te zeggen. Jas, Hap, Bad en Bloem kan je er al uit ontcijferen!

Met het stappen net hetzelfde, ze heeft niets liever dat je met haar rondstapt al dan niet met haar loopwagentje. Niet zo goed voor onze rug maar gelukkig waren er oma en bompa om die taak even over te nemen.

Maya zelf doet niet veel moeite om te staan maar als ze ergens moet zijn geraakt ze er toch. Ze wipt en schuifelt tot ze haar doel bereikt. S' Avonds is het ook hier al snel donker maar het was gezellig bij de ‘stoof’ met een aperitief à la Laurent of een wijntje bij enkele Vlaamse filmen met Franse ondertiteling (met dank aan de fam Wouters).

Ondertussen vernam ik dat het winterweer in België aanhoudt en er een dik pak sneeuw ligt. Hier geen vlokje sneeuw, maar momenteel een stevige wind en soms genieten we nog van een zacht winterzonnetje. Geen witte kerst hier dus, heb ook geen kerstboom gezet, heb er trouwens geen plaats voor en met de feestdagen zijn we toch bij de Franse familie .

Kerstmis is ook hier het (commercieel) evenement van het jaar, oma en ik zijn de jaarlijkse  kerstmarkt van Perpignan gaan ontdekken, die vooral Oma in de smaak viel. Ze vond er meer ideetjes voor cadeautjes en maar één enkel drank en eetstandje, blijkbaar heel anders dan de drank en eetconsumptie gerichte kerstmarkten in België.Het spijtige is dat hier die Kerstmarkten elk jaar net hetzelfde zijn, en dat het nieuwe er dan ook snel af is.

Helaas dus geen Belgische winterpret voor Maya want we blijven met de feestdagen hier. Ik kan hier niet weg omdat het bureau van de ‘Franse Dop’ mij  me op taalcursus heeft gestuurd. Gedurende 4 weken word ik elke dag ondergedompeld In een taalbad Duits, iets wat ik bij mijn werk op de camping goed kan gebruiken. Wegens die voltijdse cursus, Maya en het huisgebeuren, moet ik toegeven weinig tijd voor iets anders over te hebben, en heeft een helpende hand het grootste deel van deze tekst geschreven, anders kwam het er dit jaar niet van! Nen grote merci aan dat hulp-elfje, rara wie zou het zijn?

Voor de rest gaat hier alles goed en richten we ons op het nieuwe jaar, die hopelijk héél wat goeds in petto heeft. Bij deze ook onze warme wensen aan jullie allemaal, gezellig samenzijn tijdens de feesten en een bruisend 2011 toegewenst van mezelf, Laurent en Maya!

Ooooh Eindelijk TANDJES!! Op de leeftijd van 1 jaar en 2 weken, kwam het eerste er dan toch door, beter te laat dan nooit!!

21-12-2010 om 21:40 geschreven door de mama  

« Hey, ik heb een gastenboek !! » ontdekte ik zo’n 2 dagen voor Maya’s eerste verjaardag. Dom hé, je eigen blog niet binnenste buiten kennen! Dat heb je dan met die kant en klare dingen, en ik was er dus van overtuigd dat die gastenboekknop naar mijn eigen mailbox gelinkt zou zijn, maar dat blijkt dus niet te zijn (dat is de “email-mij” knop, wat ook logisch is). Tot m’n moeder zei dat tante Simonne regelmatig iets op de gastenboek zette, en ik nieuwsgierig op dat geheimendeurtje klikte, en stomverbaasd allemaal leuke reacties op het bestaan van mijn blog las, ondertussen al anderhalf jaar oud. Het is zoiets als je hand in je binnenzak steken en daar verwonderd een briefje van 50€ uithalen, een leuke verrassing, een kers op de pure chocoladetaart!

Ondertussen is ons meisje dus 365 dagen oud geworden, en hebben we haar eerste kaarsje helpen uitblazen! Vervolgens werd ze bedolven met allemaal cadeautjes met als het origineelste een videoproject van heel de familie. Oma Geel wou de Belgische familie wat dichter bij Maya brengen, en vroeg wie voor Maya een kinderliedje, gedichtje, toneeltje of dansje wou uitvoeren. De deelnemers werden gefilmd en op DVD gebrand en nu heeft Maya een persoonlijke uitvoering van zo’n 40tal kinderliedjes en verhaaltjes. Persoonlijk was ik ontroerd over het enthousiasme van talrijke familieleden die mee met Oma’s gekke idee op de kar zijn gesprongen. Een welgemeende dankjewel, en de DVD zal hier regelmatig te horen en te zien zijn.

Op 1 september zijn we richting kinderboerderij gereden, waar Maya niet wist waar eerst te kijken, zoveel dieren! In de namiddag zijn we gaan genieten aan de zee, en s’avonds was het kaarsje van heel het feestteam uit.

Ondertussen zijn Oma en Bompa weer in kikkerlandje, en moet ik in krekelland weer zelf de was en de plas doen. Zaterdag is mijn laatste werkdag en dat is niets te vroeg. Ik doe die job graag, maar het feit dat je geen weekends heb, lange dagen maak en meer binnen dan buiten zit, liet me beseffen dat ik ook veel dingen moet laten. Gisteren zag ik de eerste herfstbladeren ronddartelen, en besefte ik damn, de zomer is al voorbij, ik heb er niet veel van gezien. Maar goed, ik mag niet klagen, wij hebben normaal hier steeds een mooie nazomer, en daar ga ik zeker van genieten, en maak al volop plannen, want nog 2 daagjes en de vakantie kan hier eindelijk beginnen!

Hier volgen nog wat fotootjes,

En waag eens een bezoekje aan de gastenboek, hij bestaat!!

09-09-2010 om 16:17 geschreven door de mama  

Hallo iedereen, Tenhuize Dieval-Hufkens, is het een drukke bedoening. Oma en Bompa Geel zijn hier voor 3 weken op vakantie, en verwennen de hartwerkende ouders en kleindochter met huishoudelijke klussen. Op de camping is het nog razend druk, dat ze mijn contract zelfs nog met een week verlengd hebben, 11 september is nu de einddatum. De Vlaamse Oma heeft dan ook meer tijd dan ik om voor het Blog te schrijven, hier volgen dus enkele dagboekfragmenten van de Vlaamse Oma:

In België worden op 15 augustus, de mama’s in de bloemetjes gezet.

Mama Hilde had het te druk met werken zodat ze niet vermoedde dat haar kleine meid een verrassing voor haar in petto had.

Samen met de Vlaamse oma had ze een mooie bloem voor haar geschilderd , die ze kwam afgeven op de receptie waar mama werkt;

Mama Hilde was totaal verrast en kon nu tijdens het werk stilletjes genieten van het kunstwerk van Maya.

Bezoek van oma en bompa

Oma en bompa zijn in augustus 3 weekjes komen overwaaien om op Maya te passen en om haar eerste verjaardag te vieren .

Met een volle bus cadeautjes en werkmateriaal kwamen we  vrijdag 12 augustus toe.

“Werkmateriaal op verlof ?” hoor ik jullie denken.

“ toch wel, want bompa ging ter plaatse Maya’s verjaardag in elkaar knutselen.

Een zandbak voor op het terras moest het worden. Na een weekje schaven en zagen kon de kleine meid profiteren van bompa’s werk.

Het thuisfront gaat het niet graag horen, maar we genieten hier van zomerse temperaturen van meer dan 30°!

Af en toe afkoelen in het zwembad is dus een must, ook voor de Maya.

Ze is een echte waterrat en spettert er duchtig op los, vooral als hondje Luna in de buurt is.

Verder profiteren oma en bompa 100% van hun samen zijn met dochter Hilde, Laurent en onze kleindochter Maya.

Elke dag spelen, boekjes lezen, wandelen, op uitstap gaan, …nee we vervelen ons geen moment. Volgende week wordt Maya al één jaar, wat gaat dat toch snel !

In een volgend blognieuws , verrassen we jullie op de eerste verjaardagsfoto’s.

Nu verblijden we jullie met een leuke foto van onze kapoen

27-08-2010 om 18:25 geschreven door de mama  

Hellokidoki !!

Hier nog eens een nieuwsflash uit het warme zuiden – met momenteel een stevige wind – en tropische temperaturen die nu al 3 weken aanhouden. Maar als ik het zo begrepen hebben, is het in het noorden al even hot!

Hier alles heel goed! Op het werk is het hoogseizoen nu al twee weken van start, en het weekend is doorwerken. Op zaterdag gooien we in de voormiddag zo’n 200 families buiten, en in de namiddag halen we er gemiddeld 250 binnen, met de glimlach natuurlijk! Zondag is het al even druk, want dan komt iedereen langs met hun wensen en klachten: de één heeft te veel zon, de ander te veel schaduw, het huisje komt niet overeen met de foto’s van het reisbureau, bij de één zitten er mieren en de vloer kraakt en bij de ander is het gas op, is er bij aankomst geen toiletpapier voorzien? Nee, mijnheer…en nee, ook geen vuilniszak, gratis wifi? Niet op deze camping. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. De receptie wordt ook vaak omgetoverd tot toeristische dienst. Nederlanders lijken – wat mij betreft – het minst hun vakantie voor te bereiden, en staan het snelst aan de balie met de vraag “wat kunt ge hier zoal doen?” TJA… Naar huis gaan? Haha, geintje!

Vervelen doe we ons dus zeker niet, en ik ben maar al te blij wanneer het maandagmiddag is, want dan begint voor mij het weekend! Het nadeel is echter dat voor de meeste mensen dan het weekend gedaan is, ook voor laurent. Zo mis ik het éne familiefeest achter het ander. Laurent en Maya vertrekken dan alleen op weekend, en ik blijf achter. En dat is wel spijtig, maar ik probeer er niet te veel bij stil te staan. In het weekend zie ik Maya sowieso niet, aangezien ik om 7u15 het huis verlaat, en Maya nog slaapt, en ik ben pas rond 22u terug, en dan ligt ze al terug in haar bedje. Gelukkig werkt Laurent nu met zomeruren, en is ons gezinnetje bijna elke namiddag in de week verenigd, en kunnen we samen siësta houden, want wat doe je anders met zo’n hitte? Zwemmen zou je zeggen! Maar het zwembad van de buren is nog altijd niet gemaakt, en droog water verfrist niet echt. Maya heeft meer geluk, die mag 2 tot 3 keer per dag in haar badje plonsen, met haar nest eendjes. Zoveel eendjes dat er amper plaats is voor baby zelf, maar geen zorg, die plaats maakt ze wel, ze spettert ze er allemaal uit! En dan doet ze “bravo!!”, haar laatste ontdekking: zelf in de handjes klappen, de héle dag door!

10 maand en half jong, en nog steeds geen tandje aan de horizon, ook kruipen interesseert haar niet, maar waar je s’avonds haar hoofdje legt vind je s’morgens haar voetjes, want ons wuzzelmieke draait 360° in haar klein bed. Ander vooruitgang is eerder in het koppeke: Als je het liedje “handjes draaien” zingt, dan doet ze dat ook. En bij het liedje “alle visjes zwemmen in het water” dan kijkt ze richting aquarium, ook al zit ze buiten in de tuin. “Patapouf” is het signaal om in je hand te slaan, een soort van “hi five”, en bij “vliege – vliege”, begint ze met haar armpjes te wapperen! Moet ik er een tekeningetje bij maken of hebben jullie het begrepen? Inderdaad, wij zijn nog steeds helemaal zot van haar en ze palmt ons helemaal in met haar watervalletjes: bababaaaagrrrrr en andere kleine vrolijke geluidjes! Ze begint nu ook zelf te eten en dat is gegarandeerd ‘smossen’, gelukkig hebben we Luna die – enkel met onze toestemming – al te gretig de restjes onder Maya’s stoel gaat oplikken, da’s dan ook weer minder werk voor mij: ik content, Luna contant, Maya content!

Op het werk is het zoontje van een collega maar 9 maand oud, een kop groter en kan al lopen als je hem 2 handjes geeft. Miljaar dacht ik, ons Maya moet is in actie schieten, maar van den andere kant, ieder kind zijn ritme, en laat ons meisje nog maar even klein zijn, want wanneer ze beginnen te lopen gaat het allemaal nog sneller, en binnen een paar maandjes mag ze al dat eerste kaarsje uitblazen!

Over kaarsjes uitblazen gesproken. Gisteren heeft Oma er 50 mogen uitblazen, bij deze nog eens een DIKKE PROFICIAT!!

Een paar foto’s om jullie te doen smelten en tot een volgende keer:

Toen zag het nog groen...

16-07-2010 om 16:50 geschreven door de mama  

Héllo everybody,

Héhé, wat zoeft die tijd toch snel voorbij !

Ik ben ondertussen al meer dan een maand terug aan de slag, en op de camping verloopt alles naar wens. We hebben net een Hollandse storm doorstaan (250 Nederlandse families op de camping: Jeetje!) , en morgen duiken we de Franse lawine in (150 families voor één weekend) en volgende week sluiten we af met een 200-tal Duitse aankomsten, en dan ist weer efkes rustig tot begin Juli!

Het nieuwe ritme voor mezelf, Maya en papa is dus goed ingeburgerd en dat loopt gesmeerd. Papa Laurent vind het heel leuk om in het weekend voor Maya te zorgen, en ook ik wordt in de watten gelegd. S’avonds hoef ik maar m’n beentjes onder tafel te schuiven, terwijl Maya al gewassen, met een vol buikje in bed ligt! Dankjewel chéri!

Ook bij de onthaalmoeder loopt het vlot, enkel schaart ze daar de één ziekte na de ander op en is ze eigenlijk een heel maand ziek geweest. Van een verkoudheid naar een bronchitis, van een bronchitis naar een bronchiolite, en van een bronchiolite naar een kleine keelontsteking. Met gevolg véél koorts, regelmatig naar de huisdokter en een paar keer naar de kinésist, en dat laatste is best indrukwekkend voor zowel kind als ouder! Bij dat al heeft ze wel nooit haar eetlust verloren wat maakt dat ze – zelfs met 39,7° koorts – een vrolijke meid bleef. Na wat hoesten na, is ze dus eindelijk weer helemaal genezen, en nemen wij weer opgelucht adem, want het is toch machteloos toekijken wanner je kleine meid ziekjes is en zo hopen we ten zeerste dat het nu wel genoeg is geweest!

Ondertussen is ze al 8 maand en half oud, en is ze weer een pak gegroeid, onderaan vind je een paar leuke foto's!

tot de volgende,

Hilde en ço

Coucou tout le monde,

ça fait déjà plus qu’un mois que j’ai repris le travail à la réception au camping et tout se passent bien! On vient de résister à une tempête Néerlandaise (250 familles hollandaises qui sont arrivée, il y a une semaine) et on se prépare mentalement pour l’avalanche française demain : une cent cinquantaine famille françaises arrivent pour le week-end d’ascension. La semaine prochaine, on aura une centaines de familles Allemandes… après ça, la calme reviendra jusqu’au début juillet !

Le nouveau rythme pour moi, Maya et Laurent est donc bien instaurer et ça se passe très bien. Laurent adore prendre soin de sa fille pendant le week-end (car je travaille) et je ne suis pas oublié non plus. Le soir, quand je rentre tard, Maya est déjà nourri, lavée et au lit, et le seul chose que je doit faire c’est de mettre mes  pieds sous la table car le repas est tout prêt ! Merci chéri !!!

Pendant la semaine, Maya reste quelques jours chez l’assistante maternelle et ça aussi, se passe très bien. Le seul inconvénient c’est qu’elle attrape très vite les petits maladies qui traîne chez les autres enfants, avec le résultat qu’elle était malade pendant quasiment un mois. D’un bon rhume au bronchite ; d’un bronchite au bronchiolite et d’un bronchiolite à une petite angine ! on était souvent chez le médecin et quelques fois chez le kiné, c’est impressionnant pour l’enfant « et » le parent. Heureusement, elle n’a jamais perdu son appétit, ça fait que –avec même 39,7° de fièvre – elle restait toujours bien souriante ! Aujourd’hui, elle est enfin guéri en espérant que ça reste comme ça, car c’est fatigant pour bébé, et les parents se sentent impuissants quand leur petit bout de choux est maladoune !

Maintenant, elle a déjà 8 mois et demi, voici quelques photo de notre princesse!

à bientôt,

Nous tous

11-05-2010 om 22:36 geschreven door de mama  

Hallo iedereen,

Hier nog eens een teken van leven uit het verre zuiden, want er zijn weer eens 2 maandjes voorbij gevlogen, sinds het laatste blog-artikel! Dus, waar te beginnen?

De Belgische bezoekjes eind januari van oma en grootmoe, en begin februari van tante en nonkel zijn goed verlopen, en iedereen staat weer eens te trappelen van ongeduld om die kleine meid in hun armen te drukken. Ik had dan ook mijn vliegtickets gereserveerd voor mij en Maya voor de periode van maandag 22 tot dinsdag 31 maart. Papa kon niet meekomen wegens tekort aan verlof. Héél spijtig, want ik had graag nog eens een weekje van ons gedrietjes willen genieten, vooraleer ook ik weer aan het werken ga!

Toen ik vorig week dinsdag mijn vliegtickets wou afdrukken, vroegen ze me om de paspoort of identiteitskaartnummer van Maya door te geven. Zonder dat er enig belletje ging rinkelen, dacht ik nog: “slimmeriken, baby’s hebben toch geen pas(poort)! Ik zal morgen is naar ryanair bellen om te vragen hoe ik die formaliteit moet omzeilen.” Wanneer ik s’anderendaags hen opbelden, kreeg ik te horen dat een pas(poort) wel degelijk verplicht is, ook voor baby’s, en dat “dat” duidelijk op hun website vermeld staat (maar niet in het hoofdstuk – baby’s mee op reis – dat ik “wel” uitgepluisd had…). De alarmbellen gonsden door mijn hoofd, en de watervallen moeilijk te stoppen “dit kan toch niet waar zijn?? Een pas(poort) voor naar België te vliegen?? Naar de boskesmannen in Afrika, oké, maar we hebben het hier over ‘Belgium’, een Europees buurland, amper 1300km verder! Ik moet mijn gedachte gaan verzetten, en we zien morgen wel…” en ik ben vervolgens snel naar de aikido gesneld om me te gaan af te reageren. De volgende morgend bel ik terug naar ryanair met mijn teruggevonden “zen-attitude en het optimisme ‘we vinden hier wel een oplossing voor’. Ze stelde me vriendelijk voor om proberen een “paspoort voor noodgevallen” te gaan halen, maar na mij geïnformeerd te hebben, is dat echt alleen voor “nood”gevallen, zoals bv een overlijdenis. Familieboekje of geboorte-akte word niet geaccepteerd op de luchthaven… en een pas(poort) aanvragen duurt minstens 2 weken… stilaan moest ik toch onder ogen zien dat ik mijn reis voor deze keer zou moeten afblazen. Met lood in mijn schoenen kondigde ik het nieuws aan mijn ouders, via mail, omdat ik aan de telefoon alleen maar zou snotteren. Tenslotte besefte ik maar al te goed hoe hard zij uitzagen naar onze komst, en het viel me zwaar hen (en anderen) te moeten teleurstellen vanwege een formaliteit dat ik helemaal over het hoofd had gezien. “Waarom heb ik daar nu niet aan gedacht” spookt het regelmatig n m’n hoofd. Nu ja, zij weten ook wel dat ik zoiets niet expres gedaan heb, en zij komen dan maar eind april naar hier gevlogen. En als morgen nu juist net die vlieger uit de lucht valt, waar wij eigenlijk hadden in moeten zitten, dan val ik op mijn knieën dat ik dat verdomde pas(poort) ben vergeten! Enfin, misschien hadden we zowiezo toch niet kunnen gaan, want Maya is gisteren ziek geworden: koorts, hoesten en keelpijn. En in plaats van naar Belgium te vliegen, zullen we naar de dokter mogen rijden!

Mijn tickets heb ik kunnen omzetten naar een vliegreisje later op het jaar, in oktober, want eerder kan ik niet weg aangezien ik opnieuw begin te werken. Yep, 3 april ga ik terug aan de slag als receptioniste in een camping aan zee, waar ik 2 jaar geleden ook heb gewerkt (vorig jaar kon ik niet wegens mijn zwangerschap).

Toen mijn uurrooster in de bus viel, moest ik toch wel even slikken: zaterdag, zondag en maandag werk ik van 8u s’morgens tot 19u/ 20u s’avonds, wat wil zeggen dat ik m’n meisje gedurende 3 dagen bitter weinig zie. De rest van de week is het dan wel rustiger, waardoor ik mijn schade kan gaan inhalen. Voor papa zal het ook wel een héél aanpassing zijn, want nu zal hij in de weekends voor zijn kleine meid moeten gaan zorgen. Maar dat zal wel lukken, vorige zaterdag heeft hij de eerste test doorstaan. Ik ben een dagje gaan skiën, terwijl hij thuis met Maya bleef. Natuurlijk had ik een héél handleiding geschreven, met het reilen en zeilen van een doorsnee dag voor een baby van 6 maand en een half – tja, ik kon het niet laten! Maar het is hem prima af gegaan! Mij heeft het ook geweldig deugd gedaan, om eens een héle dag weg te zijn en me gewoon eens een dagje te amuseren, weg van de luier en pap-toestanden. Want sinds de geboorte van Maya, had ik mezelf toch wel een beetje weggecijferd, en weinig ontspanning aan mezelf toegewijd buiten de enkele uurtjes aikido per week (dat er ook niet elke week van komt). M’n moeder glimlachte: “ik wist niet dat mijn dochter een verborgen ski-talent had” hmm, talent is een groot woord, ik kan op latten blijven rechtstaan, allé efkes toch, tot dat de sneeuwvlakte weer eens verdacht dicht bij komt en Bam!

Maya zal vanaf 5 april ook 3 dagen naar de onthaalmoeder gaan, waar we nu al wekelijks een dagje of  2 langsgaan, zodat ze er al aan kan wennen, maar ook dat loopt héél vlot! Dus al bij al, zal het nieuwe ritme wel lukken, eens de organisatie op punt! En oma en bompa Geel zullen ook nog wel een paar keer overkomen, om een handje toe te steken, en de Franse Mamie is er ook nog!

De meeste zullen het misschien wel op het nieuws gezien hebben, maar maandag 8 maart hebben we hier een hele sneeuwstorm doorstaan, op een dag tijd is er hier 50 tot 60cm sneeuw gevallen! Wij waren die zaterdag voor een weekendje naar de grootmoeder vertrokken die in de buurt van Carcasonne woont. Een vriend van ons zei nog, pas op, ze hebben sneeuw voorspelt, maar dat hadden wij goed weggelachen met een “centimeterke smeltsneeuw, zoals gewoonlijk pffff”, daarbij was het zaterdag en zondag stralend mooi weer! Laurent had de sneeuwkettingen nog voor het vertrek uit de auto gehaald, want begin maart heb je dat toch niet meer nodig? Hebben ze ons goed liggen gehad! Maandagmorgen hadden we nog geprobeerd om richting huiswaarts te vertrekken, maar toen we geen steek meer voor onze ogen zag en de auto begon te schuiven, en zo mijne tikker tegen 200km/uur ging, zijn we toch maar braaf terug naar de grootmoe gekeerd! En dat was maar het beste ook, want in Perpignan zat alles blokvast! Laurent is dus de volgende dag naar huis gereden (we waren met twee auto’s daar) en heeft de laatste 100m te voet moeten doen om dat het met een auto niet te doen was. Ik ben met Maya pas een paar dagen later overgekomen, wanneer ik zeker was dat alles terug in orde was. Bij ons thuis zaten we ook zonder elektriciteit en warm water, en dan denk je toch wel 2x na als je met een kindje van 6 maand zit. Wanneer ik donderdag dan naar huis reed, en door het dorp kwam, deed het toch wel vreemd om overal die metershoge sneeuw opgehoopt te zien liggen. Ik herkende mijn eigen dorp bijna niet meer! Ik moest aan een vriendin van me denken, die hier vorig jaar rond de zelfde periode op bezoek was, en die hier een windstorm heeft moeten doorstaan: ook weer geen elektriciteit en warm water, omgevallen bomen (50cm van hun auto) enz. Best wel een avontuurlijk vakantie maar de volgende keer toch liever met “normale” weeromstandigheden. Na een week vollen bak zon, heeft het landschap weer zijn normaal uitzicht aangenomen, en vind je enkel nog in bepaalde schaduwrijke hoekskes de laatste restjes sneeuw. Laat de lente nu maar komen! Alhoewel het voor een 21 maart maar herfstweer is: miezerig, mistig weer met regen in de lucht. Maar ja, na regen komt zonneschijn hé!

Bij deze is het weer eens bedtijd, want wie weet hoeveel keer mag ik er vannacht er weer eens uit voor mijn ziek meisje? Maar dat maakt niet zo uit, belangrijker is dat ze snel beter wordt!

Ik hou jullie op de hoogte,

Groetjes van ons allen!

xXx

Enkele foto's om de pijn van de geannuleerde vakantie te verzachten:

21-03-2010 om 21:58 geschreven door de mama  

20-01-2010 om 21:37 geschreven door de mama  

19-12-2009 om 10:49 geschreven door de mama  

01-12-2009 om 22:05 geschreven door de mama  

Hoi kleine meid van me!

Ik heb al verschillende keren naar jou geschreven toen je nog lekker in mijn buik zat, maar nog niet sinds je eruit bent! De tijd gaat dan ook zo verschrikkelijk snel. Overmorgen ben je al 3 maanden oud...Jeetje, het lijkt nog maar gisteren dat we samen in het moederhuis lagen...

Ondertussen ben je het al helemaal gewend in ons huisje, en heb je zo je eigen plekjes. In je wiegje (lees kinderwagen) lig je het liefst met je billen bloot, zodat je meer bewegingsvrijheid hebt. Je spettelt dan ook hevig met je beentjes, mooi gesynchroniseerd: links, rechts, links, rechts...zo lijkt het wel ofdat je loopt en dat vinden wij natuurlijk geweldig slim van je! Zo heb je sinds een paar dagen ook je duimpje ontdekt. Bij honger of slaap ben je dan ook een echt duimelotje. Een andere grote ontdekking zijn je voetjes. Wanneer je in je zitstoel ligt kan je zo een uur verwonderd naar je wriemelende voetjes kijken, je al afvragend hoe je het klaarspeelt om ze te doen bewegen! Ook ben je onder de indruk van je eigen stemmetje en verschiet je zelf van de hoge, gekke geluidjes die uit je keeltje ontsnappen! De rest van de dag breng je door met slapen, eten, beetje wenen en vooral lekker véél lachen!

Ginga de poes vind jouw zacht speeltapijtje met zijn felle kleurtjes en bengeldende speeltjes "de max", en ze zou er maar al te graag mee spelen, maar daar krijgt ze de kans niet voor van ons...Ook in je bedje gaat ze graag woelen, maar ook dat is verboden terrein voor haar, tot haar grootste fustratie toe! Luna de hond daarentegen vind jouw komst minder indrukwekkend, soms komt ze even aan je snuffelen zonder meer interesse. Wel voelt ze aan dat er minder (wandel)tijd voor haar overblijft en dat vind ze minder leuk, maar goed, binnen een 6-tal maanden kan ze jou  leren lopen!

Verder liggen er hier overal beertjes en knuffels, dat we er geen blijf meer mee weten! Je beseft het nog niet, maar je ben overstapelt met allerlei cadeautjes van wel 100 verschillende lieve mensen: familie, vrienden, kennissen, werkcollega's maar ook mensen waarvan we jarenlang niets van gehoord hebben en die via dit blog op de hoogte werden gehouden van je geboorte!Daarbij denk ik aan het cadootje van het eerste onthaalkindje van je oma - Vincent genaamt - nu zelf volwassen en binnenkort ook papa! Graag wil ik al deze lieve mensen nog eens bedanken!!! Want meid, je bent met je poep niet in de boter gevallen, maar in de slagroom!

Dikke kus,
je mam
X


Coucou ma fille,

je t'ai écrit déjà plusieurs fois quand tu étais encore dans mon ventre, mais pas depuis que tu est née! Et après demain on fête déjà tes 3 mois...ouf, Le temps passe trop vite!

Depuis tout ce temps tu est bien installée à la maison avec tes petits endroits, rien que pour toi. Tu adores être dans ton berceau, fesses nues pour que tu peux mieux bouger. Tu gigottes tellement tes jambes bien synchroniser: droit, gauche, droite, gauche...que ça donne l'impression que tu cours! Trop marrant! Depuis quelques jours, tu as aussi découvert ton pouce qui te rends service en cas de grosse faim ou fatigue! Ces derniers jours, tu est impressionnée par tes propres pieds, pendant une heure tu les observes en te demandant comment tu fait pour les bouger! Pareil pour ta voix! Parfois tu prends peur de ces bruits aigus qui t'échappent de ta bouche! Le reste du temps tu dors, manges, pleures un peu, mais surtout tu souris beuacoup et ça...on adore!!

Ginga, le chat, aimerait bien aller jouer sur ton tapis d'éveil, mais -comme ton lit - c'est du terrain interdit pour elle, et ça lui plaît pas! Luna, le chien, est moins impressionée par ton arrivée. elle snifle un peu, mais pas plus...par contre, elle sent qu'il y a moins du temps pour aller promener, mais bon, dans 6 mois, elle peut commencer a t'apprendre à marcher!

Ensuite, il y a des pelluches partout dans la maison, on ne sait plus où les mettre! Car tu te le realise pas encore mais tu étais gatée par beaucoup des gens: la famille, les amis, des collègues et cetera! J'aimerai bien les remercier encore une fois pour leurs génorisité et amabilités. Car ma fille, tu n'est pas tombé dans du beurre mais de la crême fraîche!!

Bizou,
ta maman,
X

29-11-2009 om 16:42 geschreven door de mama  

Gegroet iedereen !

Hoe is het daar in kikkerland ? Niet te koud en te nat?

Hier in het zuiden blijft het aangenaam herfstweer met temperaturen rond de 15°. Héél de bende gaat dan ook regelmatig tussen de wijnvelden wandelen. Met de bende bedoel ik met Maya  in de buggy of draagzak, met op kop de hond Luna, en het treintje wordt afgesloten met Ginga de poes..schooon zicht zenne!

Enfin, de laatste paar wandelingen ben ik een beetje minder gerust…het jachtseizoen is hier namelijk volop op gang. Jagers bezetten dan ons bos en wijnvelden, en we horen hier regelmatig de kogels fluiten. Een héle tijd geleden zaten we zo weer eens zonder telefoon, wegens een kogel in de telefoonlijn! Jawel! Niet zover van het huis, dus dat is minder grappig. Ik durf hier op de jachtdagen amper buiten komen, en wanneer zijn die jachtdagen? Zaterdag, zondag en woensdag…DE wandeldagen voor gezinnen met kinderen… logisch is anders, toch? Toen ik zondag – tijdens onze wandeling - weer eens een kogel hoorde fluiten, en zo de schrik van m’n leven pakten – besefte ik hoe vreselijk het moet zijn om in een oorlogsgebied te moeten opgroeien… want daar zijn géén dagen afgesproken, dus zal ik maar niet te hard klagen zekers…maar toch wel oppassen, want éne kogel is genoeg hé…jeetje, het gedacht alleen al!

Enfin, voor de rest gaat hier alles prima. Op woensdag 11 november hebben wij ons 5 jaar samen gevierd, met een afgehaalde chinees en een paar lekkere taartjes. We gaan zeker en vast ons best doen, om daar nog véééle jaren bij te doen.

Maya heeft gisteren haar eerste vaccinatieprik gehad en ook dat is goed verlopen. Ze weegt nu 4,5 kilo en is 57 cm groot, haar nachten doet ze nog niet helemaal door, maar voor de rest is het een zéér kalme en gemakkelijke baby. Zo braaf zelfs dat vrienden van ons, met ook een jonge baby…nu ‘jaloers’ is misschien niet het juiste woord, maar toch ‘onder de indruk’ zijn!

Een weekje geleden kregen we een brief van de ziekteverzekering dat we ons mochten gaan laten inenten tegen de Mexicaanse griep omdat wij in het risicogroep zitten (gezin met zeer jonge kinderen). Een dubbel gevoel stak meteen bij me de kop op. Van de éne kant wil je je kleintje beschermen en géén enkel risico nemen. Van de andere kant heb ik geen goed gevoel bij die vaccinatie, en heb ik daar geen vertrouwen in. Na een paar nachtjes slapen, heb ik dan ook besloten om me niet te laten prikken, maar dat het véél belangrijker is om de hygiënische regels ‘au serieus’ te nemen, zoals grondig de handen te wassen voor contact met kleine kinderen of andere risicogroepen (zwangere vrouwen, verzwakte mensen).

Ik wou graag met Maya eens naar België vliegen rond de feestperiode, maar aangezien ik alle openbare plaatsen vermijd (zoals bv. Supermarkten) om de virus-inpact te ontwijken, zal het voor wat later op het jaar zijn… En als ik niet naar België komt, dan komt een stukje België naar hier. En zo vliegen Oma en Bompa begin december een weekendje naar hier. Want grootouder op afstand zijn, het bevalt hun zwaar …en dat is natuurlijk te begrijpen. Ook ik heb soms last van een mentale dobber door te veel tussen 4 muren te zitten, en zou ook graag wat meer familiale babysitters rond mij hebben gehad. Maar goed, het zij zo!

Oef, bijna 22u. Ik ga hier afsluiten en mijn bedje opzoeken!

Tot de volgende kribbelendekrab!

Dikke kus, Hilde en ço

19-11-2009 om 21:49 geschreven door de mama  

19-11-2009 om 13:59 geschreven door de mama  

Hoi lieve Vlaamse lezertjes!

Vandaag kreeg ik een mailtje van de oma met de vermelding dat onze foto van de “derde viergeslacht op rij” vandaag in de Geelse gazet staat! Leuk! (zie pdf in bijlage) In diezelfde mail, vermelde oma subtiel dat ik nog wel eens iets op mijn blog zou zwieren hier tegen het einde van het jaar. Ik had haar daar nochtans niets van gezegd, en voel ik een lichte blog-druk op mijn schouders ;-)

Ik denk er nochtans dagelijks aan dat ik nog eens achter mijn toetsenbord moet kruipen, maar ja, dan lijken er altijd dringender dingen op de proppen te komen. Maar ik kan jullie verzekeren dat hier alles piccobello gaat! Zondag 1 november werd ons Mayaatje al 2 maanden oud! Ze is al stevig gegroeid met een 6 cm,  en weegt nu 4,2 kilo. Ze begint al te reageren met lachjes en aaaaah-tjes, oooo-tjes, eueuh-tjes en grghgrghgrgh-tjes op mijn gekke bekken (die ik natuurlijk héél goed kan trekken). Natuurlijk smelten wij dan als sneeuw voor de zon, en bevestigen we nog maar eens dat wij de mooiste, grappigste en intelligentste baby van het universum hebben ;-).

Ze begint nu ook stilletjes aan haar nachten door te doen, en dat vind de mama niet erg - want toegeven, om de 3u eruit om eten te geven…na 2 maanden begint dat wel te wegen! Nu krijg ik al nachtpauzes van 5 tot 8u. OOoolééé. Bij deze ben ik dan ook beter uitgerust en ben ik gisteren terug begonnen met Aïkido en dat doet deugd! Want ook is alles super vlot gegaan, toch is mijn lichaam, na een zwangerschap – bevalling – en borstvoeding, helemaal stram en stijf! Gisteren kraakte het dan ook langs alle kanten! Papa Laurent bleef thuis om voor zijn dochtertje te zorgen, zodat mama kon gaan ravotten. Papa doet dat trouwens geweldig goed! De papfles geven, badje,de luier verversen …. Hij doet het allemaal even graag! En die luiers zijn dan nog van die wasbare die véle ingewikkelder zijn om aan te brengen, dan gewoon wegwerpluiers. Jaja, we blijven zo groen mogelijk doen. Het is wel wat meer werk maar ik heb er het graag voor over. Wist je dat 1/5 van het huisafval uit luiers bestaat, ongeveer zo’n 5300 wegwerpluiers per kind, die 20 liter water verbruikt om één luier te fabriceren en nog véél meer vervuilt om ze te vernietigen….enfin, ik stond verstelt van die cijfers en ben ik naar een meer verantwoordende manier op zoek gegaan – die trouwens ook véél economischer is. Ik heb gekozen voor de luiers van Disana met de wollen beschermbroekjes, waardoor dat de baby een enorme dikke poep lijkt te hebben J. (Voor meer info, mail-me.)

Om te eindigen nog een leuke anekdote tijdens het verschonen van onze kleine deugniet. Wanneer ze met haar billen bloot ligt en dan moet niezen, dan schiet ze soms met een stevige jet wat gele smurrie uit haar achterwerk. Telkens keer verschiet ik mij rot, en spring ik als een kip zonder kop opzij, maar toch ben ik al ettelijke keren het slachtoffer geweest van haar schietkunde. Daarna begint ze smakelijk te glimlachen alsof ze wilt zeggen: Hihi RAAK!!

Ach, ik vind het allemaal geweldig en ben het zo graag – mama zijn. Met natuurlijk de nodige bezorgdheid. Vorige nacht droomde ik dat we ze haar vergeten waren in de auto en dat we ze nog levend terugvonden maar helemaal rood van het urenlang huilen….manman, ik ben er echt niet goed van geweest! Zo ben ik in haar eerste lange nacht, toch ook maar een paar keer gaan checken of dat alles nog “oké” was…tja, normaal zeker!

Allé, tis hier weer middag. Maya laat van zich horen dat ze honger heeft dus zal ik haar maar eens van haar hongerslijden verlossen!

Tot de volgende!

Bijlagen:
4 geslacht.pdf (20.1 KB)   

Vandaag 15 september! De datum dat ons spruitje uitgerekend was, maar ze heeft ons allemaal goed liggen gehad en besloot 15 dagen eerder te komen! En hoe! Hier volt een gedetailleerd verslag van de geboorte. Opgelet voor de gevoelige lezertjes, ik heb er geen doekskes omgewonden!
Véél leesplezier!

Maandag 31 augustus: Ik ga naar de laatste theorieles bij de vroedvrouw over de eerste nazorgen in het moederhuis van moeder en kind. Ik word ook eens aan de monitor gelegd om te weten hoe zoiets werkt, en om het hartslagje en de eerste weeën op te sporen. Baby is zeer rustig, en van die weeën is er niet veel te bespeuren. Eens thuis bel ik nog uitgebreid met een vriendin over koetjes en kalfjes, antwoord ik via email op een uitnodiging van vriendinnen om s’anderendaags s’middags iets te gaan eten al grappend met “als ik niet op de bevallingstafel lig te puffen, zal ik er graag bij zijn”. Wanneer ik s’ avonds in bed duik, denk ik ‘Oef, we hebben september gehaald’, want ik had toch liever een septemberkindje…

Dinsdag 1 september:

4u30 s’morgens: Ik kan niet slapen van mijn dikke buik die helemaal gespannen staat – een harde buik – noemen ze dat, een pijnloze wee. Niets om zich zorgen om te maken, maar ik kan er niet van slapen. Daarbij voel ik om de 5 botten de nood om naar het toilet te lopen en een ‘kakske’ te doen, al komt er bitter weinig uit. Wanneer ik op het toilet zit, zie ik het leeg urinepotje staan dat ik diezelfde morgen nog met nuchtere pipi zal moeten vullen voor het bloedlabo. De urine is voor de maandelijkse toxoplasmosecontrole, en ik laat ook meteen een bloedtest nemen die ze nodig hebben als ik eventueel een péridurale verdoving wens, eens het grote moment daar…

6u: De harde buik blijft maar aanhouden en ik voel regelmatig een klein piekje pijn opzetten, niets erg hou ik me voor. Ondertussen rammelt diezelfde buik van de honger, maar ik mag niets eten vooraleer ik dat potje tenminste tot de helft heb gevuld. Bij elke wc-beurt wring ik dan ook elk druppeltje eruit…

7u: De harde buik is opgehouden, maar nu krijg ik om de minuut een pijnlijke scheut in onderbuik en rug, die maar een 10tal seconde aanhouden, maar toch… ik kan er niet meer onderuit, dit zijn mijn eerste weeën, maar dat wil niets zeggen, die krijg je soms al dagen voor de waarechtelijke bevalling dus ik blijf rustig, ik vind het alleen maar gek dat ik ze al zo snel op elkaar krijg, normaalgezien liggen tussen de eerste weeën enkele uren en kort dat langzaam af… Goed nieuws, mijn potje is eindelijk gevuld en ik stop flauwtjes een muesli bar in mijn mond. Laurent is ondertussen ook al opgestaan en grinnikt ‘ist voor vandaag?’ Ik puf ondertussen de weeën weg met de ademhalingsoefeningen en de fameuze heupbewegingen. (tijdens de weeën moet je je heupen naar voor en achter kantelen zodat de baby beter naar beneden kan zakken, dit samen met langzame uitademingen)…

7u30: Enige stress komt opzetten, Laurent en ik zitten op elkaars lip voor een pietlulligheid en ik wijs hem erop dat het nu niet echt het moment is om ‘ambras’ te maken, daar is hij gelukkig mee eens ;-) Ik bel het moederhuis op voor enige raad. Eens mijn situatie uitgelegd, raden ze me aan om een warme douche te nemen, en me proberen te ontspannen, als het dan nog steeds niet beter is, toch maar eens langs te komen.

7u45: Tijd voor Laurent om naar het werk te vertrekken, maar we twijfelen… het eerste uur heeft hij vergadering daarna gaat hij in het atelier werken, we spreken af dat ik hem om 9u bel met verder nieuws. Gelukkig ligt zijn werk maar 5 minuutjes van thuis.

8u30: Na een warme douche en rustige ademhalingsoefeningen, blijft de situatie hetzelfde, de weeën worden zelfs heviger. Wanneer ik op bed probeer te ontspannen voel ik mijn maaginhoud naar boven komen, ik heb nog net de tijd om een kussen van zijn kussensloop te ontdoen en dat als ‘kotszakske’ te gebruiken, spijtig genoeg ‘niet’ waterdicht. Ik taffel naar beneden en bel Laurent op met de vermelding dat het ‘tijd is om te gaan’, ‘ik ben direct daar’ zegt hij. Tussen de weeën rommel ik de laatste benodigdheden bij elkaar voor het moederhuis.

9u15: Laurent is thuis en schiet in 6^de versnelling, hij maakt de achterbank van de auto comfortabel, laad alles in de koffer, en geeft een mega-been aan Luna de hond, zodat die ook haar bezigheid heeft, want wie weet hoe lang blijven we weg?

Ik leg me op de achterbank en we vertrekken richting Perpignan, ik hoop dat er niet te veel verkeersdrukte op de weg is… elk hobbeltje op de weg voelt pijnlijk aan, en ik concentreer me op mijn ademhaling.

10u: We komen aan op het moederhuis, terwijl Laurent de auto gaat parkeren zoek ik mijn weg al naar de ‘werkkamers’. Ik wordt er opgevangen door een vroed-man, jawel een man, maar hij straalt  ongelofelijk veel rust uit en het voelt meteen goed aan. Ik leg me op het aangewezen bed, terwijl hij mijn dossier bestudeert. Hij vraagt naar de resultaten van die fameuze bloedtest voor de péridurale en leg hem uit dat ik die nog niet heb laten doen. “Dan zullen we die meteen doen, want het resultaat hebben we pas binnen een uurtje” zegt hij me. Laurent is er ondertussen ook bij, en de vroedman controleert eerst de ontsluiting: 4cm en de baarmoederhals is al goed elastisch (heeft moeders thee van frambozenblaadjes dan  toch goed geholpen?). Het is dus degelijk voor vandaag en de bevalling wordt plots realiteit! Ik word aan de monitor gelegd voor het controleren van baby’s hartslagje en de weeën… weer voel ik mijn maaginhoud naar boven komen en kots ik het mooi opgemaakte bed onder. Mijnheer vraagt tot tweemaal toe of dat ik mij niet wens te douchen of in bad wil – blijkbaar mag ik niet blijven stinken ;-) – en ga ik in op het voorstel van het bad. Telkens als er een wee opkomt, sproeit Laurent warm water op mijn onderrug wat de pijn verlicht. Tussen de weeën voel ik me kiplekker en grap ik dat ik maar beter van dit badmoment kan profiteren, want dat hebben we thuis niet, Laurent geeft me helemaal gelijk! Na 20 minuten gebadderd te  hebben kom ik eruit, en beginnen de eerste kleine bloedingen.

11u: Mijnheer controleert nog eens de ontsluiting en ik zit ondertussen al aan 6 cm, “Misschien krijg je de kans niet meer voor een pijnloze’ bereidt hij me voorzichtig voor.”so be it” denk ik en maak me er niet druk over. Ondertussen zet ik me op een grote springballon, waardoor ik beter mijn heupbewegingen kan doen, bij elke wee masseert Laurent de onderrug wat de pijn héél draagbaar maakt, ik heb ook het geluk dat het steeds korte weeën zijn, die niet langer duren dan een tiental seconden.

11u30: we worden gevraagd om naar de bevallingskamer te verhuizen, waar een nare medicatie geur hangt. Laurent vraagt me of dat hij niet eventjes naar buiten mag, maar ik heb natuurlijk veel liever dat hij bij mij blijft, en verzeker hem dat zijn massages de pijn zoveel dragelijker maakt….na een tiental minuutjes ziet hij er toch maar bleekjes uit, en besef ik dat het hem misschien eventjes te veel wordt, en laat ik hem gaan met de smeekbede “het kort te houden”. Ik ben nu helemaal alleen in de bevallingskamer en vind dat maar best ook, ik loop nu constant toerekes en masseer zo goed ik kan zelf mijn weeën weg. Ondertussen hoor ik in de kamer naast mij de vroedman regelmatig naar het labo bellen voor de resultaten van Ielde Uufkens. Ergens ben ik opgelucht dat ik die bloedtest niet op voorhand heb laten doen, want als ik de keus had dan zou ik waarschijnlijk de verdoving genomen hebben uit angst voor de pijn, terwijl mijn gevoel mij geruststelt dat ik het wel aankan. De Uitspraak “Diegene die angst heeft om af te zien, ziet nu al af van zijn angst” heeft me de laatste maanden dan ook veel geholpen voor de mentale voorbereiding, ik denk dan ook niet aan wat komen zal, maar blijf in het ’nu’,  ik verzet me niet tegen de pijn, maar laat het door me stromen…ik voel geen angst maar eerder een blindelings vertrouwen.

11u50: De weeën worden heviger, ik masseer nog harder maar het haalt minder uit. Ineens ga ik door mijn knieën en begin ik te persen. Het is sterker dan mezelf, mijn lichaam neemt het van me over. Ondertussen komt de vroedman binnen en vraagt naar enige waarnemingsveranderingen en breng ik hem op de hoogte van de persneigingen. Hij heeft ondertussen ook de labo-resultaten die positief zijn, maar hij vreest dat het te laat is. Laurent is ondertussen ook terug. Ik leg me op de bevallingstafel en hij controleert de ontsluiting, die inderdaad totaal is. “Mag ik bij de volgende wee dan beginnen te persen?” vraag ik. “Klein momentje” zegt hij, “ik moet alles nog klaarzetten”. Heel eventjes lijkt hij me iets “te zen” en pers ik toch bij de volgende wee.

12u10: Laurent wilt me steunen en legt zijn warme hand op mijn broeierig lichaam, wat me onwel maakt, en ik vraag hem me niet aan te raken. Arme Laurent denk ik, hij lijkt me een beetje van de kaart… Ik heb het zo warm dat ik ook mijn t-shirt uittrek en lig nu poedelnaakt op de bevallingstafel – het kan me geen bal schelen – foefen en borsten zien ze hier toch dagelijks in al vormen en formaten en de mijn zullen noch de mooiste noch de lelijkste zijn. Daarbij wil ik dat de baby meteen in contact komt met mijn huid in plaats met een stofke…

Eerste perspoging: Geïnspireerd op al de bevallingsfragmenten ooit op film gezien, kreun ik het royaal uit, maar wordt ik meteen op mijn vingers getikt. Mijnheer informeert me vriendelijk dat het niet de bedoeling is dat ik ineenkrimp en het uitproest maar dat ik mij moet concentreren op mijn ademhaling en zo lang mogelijk moet duwen. Even voel ik de drang om toch effe te vermelden dat dat voor hem gemakkelijk praten is, en dat ‘mijnheer’ hier niet met zijn pootjes in de lucht ligt en dat ook nooit zal moeten doen. Maar vent of géne vent, ik moet wel toegeven dat mijnheer op dat moment toch veel meer bevallingservaring heeft dan ik. Ik hou dus wijselijk mijn mond en besluit mijn energie in belangrijkere zaken te steken.

Tweede poging: Ik duw zo lang mogelijk geluidloos, en wetend van mijn theorielessen, adem ik langzaam uit tijdens het duwen. Zo pers je minder krachtig maar is de bevalling wel minder agressief voor de baby. Spijtig genoeg zijn de meeste vroedvrouwen het hier niet mee eens en vragen ze te duwen met ingehouden adem, mijne vroedman maakt daar deel uit, en vraagt bij de volgende wee met ingehouden adem te duwen en enkel op het laatste uit te blazen.

Derde poging: Geluidloos en met ingehouden adem duw ik met al de krachten van m’n lichaam, en trek ik me met mijn armen hélemaal recht…weer niet goed. Ik moet me niet rechttrekken maar eerder mijn rug krommen en die tegen de tafel duwen…

Ondertussen is mijn gynaecologe opgeroepen en komt ze erbij staan. Vroedman en gynaecologe maken rustig een praatje “amaai, tis rustig vandaag hé”. “Mag het even terug op mij komen” denk ik…

Vierde Poging: Geluidloos, met ingehouden adem, en zonder recht te komen duw ik tot mijn longen lijken te ontploffen, en mijn lichaam begint te trillen van de inspanningen. “Héél goed zo!”, “Ah, eindelijk” denk ik. Zo nog een paar keer, we zien al een stukje van het hoofdje!

Vijfde poging: Ik herhaal de eindelijk gekende oefening… hap naar adem en duw een tweede keer op de aanmoedigingen van vroedman en gynaecologe. Ik val uitgeput neer, en denk “die geraakt daar nooit uit!”. Het is niet mooi om te zeggen, maar het voelt aan als een grote kaka die er niet uit kan, die “te” groot is. “Bullshit Hilde", denk ik, "dit gaat je lukken”, ik adem langzaam uit en ontspan elk vezeltje in mijn lichaam…

12u37: Zesde poging: ik voel de wee aankomen, neem diep adem en duw zo hard ik kan, hap een tweede keer naar adem, duw en hoor eindelijk de verlossende woorden “stoppen met duwen”…en “neem je baby maar” … Ik buig naar voren en grijp naar een klein hoopje mens helemaal wit. Ik kan mijn ogen niet geloven, en – het klinkt onnozel - ik ben verwonderd dat er een echt kindje is uit gekomen met alles erop en eraan. Ik kijk naar Laurent en hij lijkt me al even verwonderd, de kersvers papa knipt de navelstreng door en de baby wordt met verschillende handdoeken ingewikkeld en op mij gelegd. De gynaecologe vraagt of dat we al gekeken hebben of dat het een jongen of een meisje is. Ach nee, nog niet aan gedacht, ik worstel me door de hopen handdoeken naar de bron, en als eerste zie ik het stukje navelstreng en zeg ik verwonderd “ah, een jongen”! Maar  nee, het is een meisje! De papa helemaal in de wolken dat zijn wens is uitgekomen… Kleine Maya is geboren…

12u40: “Nog even duwen voor de moederkoek” vraagt mijnheer. Ik heb de moederkoek niet gezien, maar het voelde aan als een hele biefsteak! Vervolgens een paar verdovingsprikken op de gevoelige plek aangezien het beetje gescheurd is en vervolgens genaaid moet worden.

Ons kindje ligt op mij en ik kan mijn ogen niet van haar afhouden, ik ben onder de indruk van haar dik neusje en vooral haar spierwitte haartjes –ergens had ik me aan een donkerder haardos verwacht. Papa kijkt met de tranen in de ogen naar z’n dochtertje, en we worden allebei overspoeld door een mengeling van emotie en kalmte. Dat mini-mensje in mijn armen voelt meteen zo natuurlijk aan, en ik bevestig graag het cliché: die pijn ben je inderdaad meteen vergeten, straffer zelfs, ik voel me kiplekker! Enkel sterf ik een beetje van de honger en de dorst. Laurent vraagt of ik wat water wil, waarop ik dorstig ja knik, maar waarop de vroedman zegt dat ik nog 2 u nuchter moet blijven voor in het geval dat er complicaties optreden, al die tijd moet ik dan ook in de ongezellige bevallingsruimte blijven. Maya laten ze nog wel een tijdje op mij liggen en ik laat haar voor het eerst kennis maken met het melkmachien! Maar van lotsen komt er nog niet veel van in huis.

Ik zeg tegen Laurent dat we een berichtje hebben gekregen op onze gsm. Hij vraagt hoe dat ik dat nu weet? “Omdat ik dat gehoord heb tijdens de bevalling” glimlach ik, “mijn zintuigen stonden op uiterst scherp”. Verbaasd kijkt Laurent naar het bericht op de gsm: “Hilde, waar zit ge? We wachten op je in het restaurant…” Ik lach. Ik had het toch gezegd: “als ik niet op de bevallingstafel lig, ‘dan’ zal ik erbij zijn”

Na 40 min. gaat Maya mee met de vroedvrouwen en de papa, voor de eerste verzorgingen, daarna brengen ze haar terug bij mij tot dat we samen naar onze kamer mogen. In die tijd proberen we haar samen met een vroedvrouw haar nog eens aan de borst te leggen. De vroedvrouw neemt mijn tepel, nijpt er ferm in, en sleurt die naar de mond van de baby. Ik bijt de pijn weg en heb serieus goesting om haar een patat tegen hare appel te geven! Na een paar pogingen heeft Maya de bedoeling gesnopen en lotst ze lustig, alsof ze nog nooit iets anders heeft gedaan.

Ondertussen voel ik het onder de gordel het bloed stromen en probeer ik zo goed als ik kan de pamperkes op zijn plaats te houden. Ook de eerste napijnen komen opzetten, die nog wel een paar dagen zullen aanhouden, net zoals de bloedingen. Ik ben blij als ze me komen wassen en voel me meteen een stuk frisser. We mogen ook eindelijk naar onze kamer, nummer zeven, een geluksgetal denk ik! Eens in de kamer denk ik nog maar aan één ding en dat is ETEN! Het is ondertussen al 3u in de namiddag en heb niets meer gegeten van de avond daarvoor (die mueslibar tel ik niet mee). Eindelijk komen ze met een 4-uurtje: een thee met een koekje… de hongerige wanhoop staat blijkbaar af te lezen op mijn gezicht, en een vroedvrouw vraagt of dat ik nog graag mijn maaltijd van deze middag heb? “Ooh ja” zucht ik. Ik verorber de maaltijd en het 4 uurtje, laat geen kruimeltje over en zelden heeft een maaltijd mij zo gesmaakt!

De rest van de namiddag verloopt rustig en krijg ik verschillende leuke telefoontjes uit België. Één daarvan is mijn vriendin die me gisteren nog had opgebeld en kon haar ogen – of beter haar oren – niet geloven, bijna dacht ze dat het een grap was! “En ge klinkt zo goed, tis precies of ge komt just uit uwen hof!” Typisch iets van haar om het zo uit te drukken, maar ik voel me inderdaad geweldig goed “Ik zou nog gemakkelijk een marathonneke kunnen gaan lopen” lach ik haar terug, “Weliswaar een kleintje hé, tblokske om!”

Wanneer ik m’n moeder May aan de lijn heb, leg ik haar uit dat we de naam Maya hebben gekozen zodat ze de naam van haar oma bij zich draagt…wat haar nog trotser maakt dan dat ze al was!

Ik vind dat Maya ongelofelijk veel op mijn 1 jaar jongere broer Peter lijkt. Wanneer mijn broer me opbelt, zeg ik hem dat ik precies een klein Peterke in mijn armen heb, allé een klein Petra’ke. “Dan kan het alleen maar een schoon kind zijn” zegt die…tja, voor éne keer kan ik niet anders dan hem hélemaal gelijk geven!

Tegen 20u gaat Laurent moe maar tevreden naar huis en ga ik mijn eerste nacht als kersverse moeder tegemoet, en wat voor een nacht! Maar dat vertel ik wel een andere keer…

Dikke kus van de kersverse mama en papa!

15-09-2009 om 00:00 geschreven door de mama  

...dat ben JIJ!

Onze kleine lieve spruit, nog steeds veilig in mijn ronde buik! Maar het einde komt naderbij want daarstraks bij de gynécoloog werd mij verteld dat ik al 1 centimeter ontsluiting heb, en wachten we dus geduldig dat je er hélemaal klaar voor bent.
Wij zijn dat alleszins wel! Je kamer is eindelijk piekfijn in orde, en ook beneden staat alles klaar om je poepje te kunnen verschonen en je voiture/wiegje om een dutje in te kunnen doen. Ook onze koffers voor in het moederhuis, met je eerste warme kleertjes, staan te wachten op het startschot!

Van koffers gesproken, die staan in België ook klaar, want oma en bompa zitten daar op zéér hete kolen en kunnen zich amper bedwingen om in hun bus te springen en richting hun kleinkind te racen. Maar er zitten er wel meerdere onder hoogspanning en de éne laat het al wat sneller merken dan een ander. Ik denk dat de kalmste van ons allemaal 'jij' bent...alhoewel...in de laatste maand maken de meeste toekomstige mama's zich zorgen omdat ze de baby minder voelen bewegen, wegens plaatsgebrek beweegt de baby 'normaalgezien' minder... ik vraag me eerder af waar jij die energie vandaan haalt, en hoe je het klaar speelt om mijn buik in de gekste vormen te laten veranderen! Uren aan een stuk kan je liggen wroeten, vind je de uitgang misschien niet? Moet je maar eens naar boven kijken, want langs daar moet je naar beneden! Hahaha, jaaa, de mama en haar grappen! Wen er maar aan!

Ik zal minder lachen als ik met mijn 2 benen in de lucht lig, en jou er probeer uit te krijgen! De gynécoloog vertelde me dat deze week, de week van de zwaar baby's waren: 4,800 kilo, 5,200 kilo... Nou, ik ga dan toch maar wachten tot de week van de lichtgewichten ;-) Zo'n 3 kilo is voor mij al voldoende! En over gewicht gesproken! Deze maand zijn we maar een klein kilootje bij aangekomen, joepi! Ik maar klagen de laatste keer, maar eigenlijk had ik daar hélemaal geen reden voor want, al zeg ik het zelf, ik zie er fantastisch uit met mijn bolle buik! En papa vind dat ook, ik heb paar dagen geleden nog foto's van ons getweetjes genomen - ik en jij in mijn buik - en toen papa ze zag, zei die vertederd "la jolie maman...", ach wat een schatje!

Binnenkort leer je ons allemaal één voor één kennen, en wees gerust dat is een héle hoop mensen!
Maar tot zover, geniet nog maar van mijn warm nestje, 
ik geniet nog zo lang het kan van je pijnlijke sjotten in mijn heup!

Tot binnenkort,
je mam,
X

28-08-2009 om 17:46 geschreven door de mama  

Coucou,

Voici enfin le dernier echo, qui date de 17 juillet! Mademoiselle ou le jeune homme avais déjà placer sa tête en bas, et son dos étais côté gauche. Pendant la dernière contrôle il avais toujours sa tête vers le sortie, mais maintenant avec son dos côté droite! Et oui, ça bouge toujours énormement dedans!
Aujourd'hui on est le 15 août, et on commence le dernier mois! ça veut aussi dire que à partir d'aujourd'hui, tout les jours peut être le moment choisi par notre enfant de voir la lumière du jour! Il faut donc que je commence à préparer la valise pour la maternité!
à 7 mois de grossesse, le poids de bébé étais estimé à 2 kilo, donc a peu près 3 kilo pour la naissance. Mais la semaine dernière, pendant notre visite à la maternité, la sage femme - apres avoir etudier mon tonneau - disait que ça ne serra pas un poids léger. J'ai dit: "aaaah, me faites pas peur!" Bref, trés bientôt, on serra tout sur lui ou elle, encore un peu de patience!

15-08-2009 om 17:30 geschreven door de mama  

Hello darlings,

Terwijl ik met m'n voetjes lig te plonzen in een emmer fris water, typ ik jullie even over ons laatste gynéco-bezoek, dat we al een paar dagen achter de rug hebben! Er zijn geen nieuwe echo's genomen, dus het was maar een standaardbezoekje met controle van de baarmoederhals, hartslag van de baby en het gewicht van de moeder... alles gaat goed tot dat laatste... ik heb als een kip zonder kop een paar ettelijke secondes naar die cijferkes op de weegschaal staan staren en met opgehouden adem gedacht "ik lees dit hier niet goed". Toen de gynécologe dan maar zelf kwam kijken omdat er bij mij geen piep uitkwam, zei ze "soixante quatorze kilo". Nog niet willen geloven wat mijn ogen zagen, rekende ik even uit: zestig + veertien: vierenzeventig kilo...74 kilo! "Miljaar" mompel ik tegen laurent, nog steeds vast genageld op die weegschaal, "ik ben amper in een maand tijd "4" kilo bijgekomen.." "Maar nee", zegt laurent positief, "gij woog de vorige keer toch al een beetje meer dan 70 kilo?" "Nee nee" roept de gynécologe vanachter haar bureau, mijn dossier controlerend, "ze heeft gelijk, 4 kilo! Teveel ijsjes gesnoept??" Zucht. Dat maakt een totaalsom van 12 kilo. Gemiddeld komt een vrouw tussen de 12 en de 14 kilo bij, dus als ik deze maand "maar" 2 kilo bijkom, dan is alles nog okido, (allé, anders ook zenne), maar aangezien dat ze zeggen dat de laatste maand de zwaarste is, zowel mentaal als in de kilo's...dat beloofd!

Eens terug thuis op ons terras, in het gezelschap van de buurmeid, boom ik door op mijn toegenomen gewicht, en mijmer ik dat al die kilo's toch niet in mijn buik kunnen zitten, en dat het ergens anders toch ook moet zijn 'uitgezet'? Spontaan zegt de buurmeid "sta is ne keer recht, en draait is rond", ik doe dat natuurlijk en eerlijk is eerlijk "yep, tzit ook in uw poep en in uw bovenbillen" grinnikt ze, dat weet ik dan ook weeral!

Pas op, niet dat ik daar een drama over maak, ik troost mij met de gedachte dat het onderstel steviger gebouwd moet zijn, om diejen buik te kunnen dragen ;-). Maar ergens diep in me moppert er toch het stemmetje van het "vrouwelijke" in me, die die volumeuze veranderingen in het onderstel toch een beetje spijtig vind. Maar de overtuigende stem van de moeder in spé komt daar al snel tussen met "tuttuttut, wat moet dat moet, en een bikke vlees aan de kuip, kan geen kwaad" Ik luister braaf  naar moeder en steek zonder schuldgevoel nog een koekske in mijne mond!

De laatste dagen is het hier branderig heet, en zoek ik waar het kan de koelte op, maar heb toch een beetje last van opgezwollen voeten, kuiten en handen, vandaar die emmer water onder de bureau. De nachten doe ik zelden in één keer door, en sta regelmatig op om ofwel zogezegd dringend te gaan plassen, en er dan maar weer 4 druppels uit te persen, om wéér is iets te gaan eten wegens te grote honger, of om mij snel met koud water te douchen en dan vervolgens proberen als een verzopen kuiken toch nog een uiltje te knappen...maar tegen dat ik boven ben, ben ik al bijna weer droog. Dat maakt dat ik te weinig slaap naar mijn goesting en soms dan ook als een brombeertje rondloop!

Vandaag en gisteren zijn we de verkoeling gaan op zoeken aan de zee, wat wil zeggen met de kippen opstaan, zodat we vroeg zijn geïnstalleerd op het strand en tegen de middag terug weg wegens te warm. Wanneer ik besloot om te gaan zwemmen, zei ik al grappend met m'n figuur, pas op "de walvis gaat te water"! Haha, ge kunt er maar beter met lachen hé! Natuurlijk heb ik me we wéér laten vangen door de zuiderse zon, en heb ik mijn jaarlijkse zonnebrand opgelopen. En wie zijn billen verbrand, moet... die insmeren met een zalfke, en dat heeft m'n sjoeke met veel liefde gedaan!

Nog 2 dagen en sjoeke zijn vakantie is gedaan,
dus we gaan daar nog volop van genieten,

tot binnenkort,
zwoele groetjes,
HH

Salut tout le monde,

Avec mes pieds dans l'eau, je vous ecrit le rapport de notre derniere visite chez le génécologue - il y a déjà quelques jours. Elle n'a pas pris de nouveaux echographies, c'étais juste une contrôle du col de l'utérus, la position de bébé et son pulsation cardiaque et le poids de la maman... Tout va bien, sauf le dernier...j'ai bloqué pendant plusieurs secondes sur les chiffres de la balance, et avec une souffle retenu, je me disais "je me trompe, je ne lis pas bien". Car je disait rien, le génécoloque venait verifiér elle même et annoncait en haute voix: "soixante quatorze kilo". Toujours sous choc, je tranduisai le chiffre en flamant pour être sûr: 74 kilo!. "Mèrde" murmurait je entre les dents à laurent "pendant même pas un mois, j'ai pris 4 kilo...". "Mais non" disait laurent positive "la dernière fois, tu pèsait déja un peu plus que 70, non?". "Non non" confirmait la génécologue en consultant mon dossier "elle a bien pris 4 kilo ce mois. Vous avez mangé trop des glaces?". Soupir.... Bon, ça fait un total de 12 kilos, une femmes prends en moyen 12 à 14 kilo pendant la grosesse. Si cette mois je prend "que" 2 kilo, je suis encore dans les normes ;-) et sinon, beh...tant pis!

Une fois à la maison sur notre terasse en companie de notre voisine, toujours dans mon obsession 'poids', je me disait que c'étais quand même pas possible que ce 12 kilo sont seulement dans le ventre, et que autres parties du corps doit avoir pris. Mes les quelles? "Voici, mets toi debout et tourne" proposait ma voisine, et moi je l'ai fait biensûr... "oui, tu a aussi pris dans les fesses et les cuisses!".... bon, un mystère de moins...merci, ma belle ;-)

Attention, je trouve ce prise de poids ne pas catastrophique et je me console avec le pensées que le partie inferieur du corp doit être plus solide pour pouvoir porter ce ventre! Mais le même temps, la petite voix "féminin" en interieur de moi, regrette quand même un peu ces changements volimineuses dans les jambes et fesses. Heureusement est la voix de future maman plus fort, qui me dit "te fait pas de soucis et mange!" Et moi, j'écoute toujours la maman! ;-)

Ces dernier temps il fait hyper chauds ici, une chaleurs que j'ai parfois mal a supporter. Mes pieds, mollets et mains sont légèrement gonflé, ça explique pourquoi j'ai mis mais pieds dans une seau avec de l'eau bien fraîche. Hier et aujourd'hui on étais à la mèr, la vrai vacance!
bon, ça veut dire aussi: se lever tres tôt, pour être tôt à la mer, et vers midi on laisse notre place au chers touristes!

Encore 2 jours, et fini les vacances pour mon chéri,
donc on va encore profiter a font,

à bientôt,
HH

14-08-2009 om 00:00 geschreven door de mama  

06-08-2009 om 00:00 geschreven door de mama  

31-07-2009 om 20:20 geschreven door de mama