Neil Young and Crazy Horse

Dinsdag 6 augustus 2014

Lokerse Feesten

Nog tijdens zijn optreden, barstte de discussie al los op het festivalterrein van de Lokerse Feesten: is dit nu een ongelooflijk langdradige en saaie egotrip van een half-seniele bejaarde rocker? Of is dit een subliem concert van een eigenwijs genie? Ik ga voor optie twee: Neil Young en zijn Crazy Horse zorgden voor een fenomenaal hoogtepunt op de veertigste verjaardag van de Lokerse Feesten. Meer dan twee en een half uur pure muziek, en geen moment heb ik me verveeld.

Van zodra de 68-jarige Young en zijn kornuiten het podium opkwamen, wist je al wat er zou komen. De drie gitaren stonden in een klein kringetje, naar elkaar toegebogen, en startten schijnbaar achteloos met hun verhaal. Een verhaal dat nooit snerpend was, maar wel melodieus bleef. Ik had zelf niet het gevoel dat we naar lange solo’s keken en luisterden: de gitaar van Young smeekte, juichte, vloekte, jammerde en troostte. Frank Sampredo zorgde voor weerwerk – de ene keer onderdanig in dienst van de meester, dan nijdig van zich afbijtend. Bassist Rick Rosas, een oudgediende uit Buffalo Springfield (en vervanger van Billy Talbot, die door een hartinfarct is getroffen) speelde niet één noot te veel, en drummer Ralph Molina vergat je bij momenten zelfs. Meer dan 25 minuten later was dat eerste nummer, het geweldige Down by the River, afgelopen. En je vond het haast jammer.

De bekroning voor Lokeren kwam in het slot van de set: Cortez the Killer. Een nummer uit 1975, maar nog altijd even betoverend. Ook hier weer: de stem van Young, de teksten (die je beter begreep dan wat hij tussendoor mompelde), en de manier waarop de gitaren het verhaal gewoon voort vertelden – uniek. Cortez is sowieso mijn favoriete Young-song, en de versie die ik in Lokeren kreeg, was onvergetelijk.

En tussendoor? Tussendoor maakte The Loner het zijn publiek niet gemakkelijk. Wie kwam voor de radiohits, droop teleurgesteld af. Ja, het akoestisch intermezzo (met Blowin’ in the Wind van Dylan en Heart of Gold) kon op wat meer herkenning rekenen, maar zijn songkeuze was meer ingegeven door de politieke actualiteit dan door de gedachte om occasionele bezoekers te plezieren.Powderfinger was betoverend, Barstool Blues hypnothiserend (ook al werd het nummer na tien seconden afgebroken door een ontstemde Young – omdat een gitaar vals stond. ‘Kun je de gitaar stemmen voor je ze het podium op brengt?’, riep hij uit. Naar de roadie of naar Sampredo, ik weet het niet. ‘Ik weet wat vals is, want ik moet het zingen’, voegde hij er aan toe. Ook hier: geen idee of het een grap was over zijn zangcapaciteiten, of een sneer naar de valse snaar. Ik gok op de grap – want Young was opvallend vrolijk voor zijn doen, en lachte tijdens een mooi Psychadelic Pill zelfs breeduit.

De ziekte van Billy talbot zorgde er ook voor dat op de valreep twee achtergrondzangeressen aan de line-up werden toegevoegd. Talbot nam een deel van de zang voor zijn rekening, wat Rick Rosas blijkbaar niet kan of wil of mag. Dorene en Yadonna Wise, twee zussen die ooit één hitje scoorden met hun groepje Mahogany Blue, voegden een extra tikkeltje soul toe aan het optreden. En ook hier weer viel alles netjes in zijn plooi: de stem van Young, die van de Wise sisters, en de naadloze overgang naar de stem van de gitaren… Mooi, mooi, mooi.

Het overvolle festivalterrein (voornamelijk gehuld in zwarte ‘Earth’ t-shirts, door Youngs roadies aan de ingang gratis uitgedeeld) kreeg als laatste nummer een zinderend Rockin’ in the Free World, waarna Be the Rain  en Who’s gonna stand up and Save the Earth nog volgden. Twee ecologisch geinspireerde songs (net als die t-shirts, trouwens).

Dus: ja, dit was een grandioos concert van een geweldige artiest. Op je 68^ste is het niet evident om nog vooruit te kijken naar komende (wereld)tournees, dus zou dit wel eens een afscheid van zijn Belgische publiek geweest kunnen zijn. En het werd een afscheid in (pure) schoonheid. Een artiest die put uit veertig jaar muziekgeschiedenis, die het normaal vond dat songs op plaat negen, twaalf of veertien minuten duurden – en die dat in de herfst van zijn carrière met bravoure komt spelen, verdient alle respect.

De Lokerse Feesten verloren een deel van hun eigenheid: het optreden van Young was in een mum van tijd uitverkocht, zodat vele habitués zich tevreden moesten stellen met een negen dagen-pas (in plaats van hun gewoonlijke abonnement voor de tien dagen), het terrein stond overvol, en de rest van de affiche van de vijfde dag liet zich gewillig degraderen tot een voorprogramma. In ruil kregen de Feesten (en Inge!) een zalig verjaardagscadeau: een volwaardige set (en geen festivalsetje van Greatest Crowdpleasers) van een fenomenaal man.

Setlist: