Steve Wynn bracht net een nieuwe plaat uit, Crossing Dragon Bridge. Hij nam ze op in het mooie Ljubljana in Slovenië, waar hij letterlijk de Drakenbrug over moest om van zijn hotel naar de studio van kameraad Chris Eckman te stappen. Eckman, die in dit Dragon Bridge Orchestra trouwens ook gitaar speelt. Wynns vrouwtje Linda Pitmon zit het mannelijke deel van het publiek zot te maken op drums, Erik van Loo dus op bas (elektrisch zowel als staande bas), Rodrigo D'Erasmo zorgt met zijn viool voor (Oost-)Europese invloeden en Chris Cacavas doet het op piano en accordeon. En samen zorgen ze voor een zéér fijne avond.

De beste songs uit Crossing Dragon Bridge, had Steve Wynn in maart al uitgeprobeerd op een klein publiek. Toen nog akoestisch, in Antwerpen. In de AB Club was er niet veel méér volk - ik schat hoogstens 150 man. Maar alles ging dus wel steviger. Het was fijn om die songs nog eens terug te horen, in die andere uitvoering: Manhattan Fault Line, Punching Holes in the Sky... Hei, ik lijk het verslag van 2 maart gewoon te herhalen... Maar het zijn dan ook niet toevallig dezelfde songs die beklijven, die blijven staan. The Deep End is wondermooi, met Steve alleen op gitaar en Rodrigo D'Erasmo op viool. Het nummer is trouwens op een vreemde manier tot stand gekomen: Wynn schreef het, nam het helemaal alleen op in Eckmans studio, waarna Eckman er een strijkje van acht violen bovenop plakte.

Ja, we kregen ook nog eens de Medicine Show, tot grote vreugde van een deel van het publiek, dat duidelijk om sentimentele redenen naar de AB was afgezakt.

Steve Wynn lijkt me een toffe gast, die plezier heeft in wat hij doet en dat gewoon graag doet. Liedjes maken, op een podium staan, een publiek entertainen. Mij bezorgde hij in ieder geval weer een zeer aangename avond.

Een behoorlijk schizofrene houding, als je het mij vraagt. En misschien ook de reden waarom Dando compleet onderuit is gegaan. Drank en drugs, weet je wel. Vorig jaar werd hij op de Lokerse Feesten uitgejouwd - hij struikelde over zijn eigen voeten, hij vond de gitaarakkoorden niet en kwam ongevraagd én alleen een bisnummer brengen. Pijnlijk, zielig. In de Botanique, voor 5 procent van het aantal toeschouwers van de Lokerse Feesten, was hij behoorlijk nuchter - hij lachte tijdens het optreden, praatte met de groep, deed zijn ding. Wat hem beleefd applaus opbracht, geen uitzinnige reacties.

The Lemonheads werden in 1986 opgericht, bestonden tot 1997, en werden in 2006 nieuw leven ingeblazen. De enige constantes die tijd: Dando, drugs, alcohol. Verder speelde zowat iedereen die een drumstel en/of een basgitaar had, bij de Lemonheads mee. Alleen Axl Peleman nog niet, al twijfelen we daar soms wel aan. Nu was de bezetting in ieder geval weer veranderd, en deze keer was het een goeie personeelswissel. De bassist hield Dando namelijk onder controle. De nummers volgden elkaar in een snel tempo op, we kregen wat we verwachtten (It's a Shame about Ray was aardig, My Drug Buddy toepasselijk, Into Your Arms en if I Could Talk I'd Tell you waren ok) en zelfs de ellende met zijn gitaarpedalen (zijn gitaar viel tot vier keer toe uit) kon hem niet uit zijn humeur brengen. Tijdens de solo-set (waarin grappige nummers als Outdoor Type de revue passeerden - een soort punk-country-folk) werd het hem toch even te veel, bij de derde panne. Hij begon het nummer opnieuw, vloekte na drie seconden iets 'dat-ie dat nummer sowieso niet wou spelen' en verdween. Iedereen lachen: zo kennen we onze Evan weer... The Lemonheads kwamen terug voor een bis, speelden die (zijn gitaar viel wéér uit, maar de bassist zong en speelde door alsof er niks aan de hand was) en verdwenen. Minder dan een uur speelden ze - en dat is toch wel extreem kort, voor wie er 21 euro voor neertelde.

Gelukkig hadden we voor the Lemonheads kunnen genieten van het prima voorprogramma: Racoon. Een kwartet uit Zeeland, dat heel fijne, verzorgde nummers bracht - het contrast met Dando had niet groter kunnen zijn. Leuke nummers - Good& Ugly, My Town, Hero's in Town, fijn allemaal. Met dé hoofdbreker van de avond: ze smokkelden een stukje muziek binnen dat begon met "6 am, Day after Christmas..." De hele avond heb ik me lopen afvragen van welk liedje het kwam... (Het is het begin van Brick, van Ben Folds Five).

Maar goed: al bij al een fijne avond gehad. Met vier Hollanders die hun best deden, en een Amerikaan die te veel in de rock 'n' roll-droom gelooft.

De Lokerse Feesten staan op een belangrijk kruispunt. Blijven ze feestelijk, met veel drank en vuurwerk en kermis in de buurt? Of gaan ze nog méér voor de muziekliefhebber? Zondagavond, op de slotdag van de Lokerse Feesten, werd het schisma bij momenten pijnlijk duidelijk. De helft van het plein stond ook zondagavond vol mensen die kwamen feesten - pinten drinken, luid lallen, vrienden terugzien. De andere helft komt voor de schitterende affiche. Maar die twee groepen worden bijzonder moeilijk te verzoenen. Ik hoorde af en toe meer een beter hoe de klusjesman iemands huis om zeep had geholpen, dan ik Alanis Morissette hoorde zingen. Ik kan me voorstellen dat de situatie vroeg of laat ontspoort.

Maar goed: die slotdag dus. Buffalo Tom mocht die openen, en deed dat zoals mocht verwacht en gehoopt worden: luid, vol overgave, met veel lawaai. Te veel, vonden veel feestvierders, en ze bestormden de tent waar oordopjes werden uitgedeeld. Buffalo Tom was goed, maar bracht niks nieuws. En zal dat waarschijnlijk ook nooit meer doen.

Het was wachten op Alanis. De Canadese (intussen genaturaliseerd tot Amerikaanse) is nu 33 jaar, ziet er goed (zij het wat mollig) uit en heeft net een nieuwe cd uit. Haar zevende studio-album, haar vijfde sinds "Jagged Little Pil' uit 1995. Die plaat zette voor haar de wereld op z'n kop. Moet je even nagaan: je bent 21 jaar, schrijft een plaat vol persoonlijke nummers over bedrog, scheiden en lijden. En dan verkoop je er dertig miljoen exemplaren van. Dertig miljoen! Met zo'n druk kan geen enkel mens om. Ook Alanis niet. Sinds die plaat, holt ze een beetje zichzelf achterna, en zoekt ze haar leven. Bij Indische goeroe's, bij foute mannen, waar ze ook denkt iets te vinden. Alleen: goede muziek bracht het niet meer op. Wel veel middelmatig werk, en dieptepunten als 'Jagged Little Pil Acoustic', die alleen via Starbucks te koop was, in de VS.

Nu bracht ze Flowers of Engagement uit, en het is de eerste redelijke plaat sinds 1995. Ze is blijkbaar weer door een vriendje in de steek gelaten, en dat levert haar aardig materiaal op. Maar tijdens de Lokerse Feesten bleek nog maar eens hoe zwaar dat debuut weegt. Ironic, Hand in my Pocket, àlle nummers uit Jagged Little Pil werden meegezongen. De nieuwe liedjes quasi genegeerd. Alanis Morissette was prima bij stem, gaf zich ook helemaal - mooie scènes toen ze met de mondharmonica in duel ging met een van de gitaristen. Maar: veel nummers kregen vreemde arrangementen mee, en werden net een stapje te traag gespeeld.

Het Lokerse plein was tevreden - de ene helft omdat Alanis Morissette een aardige set bij elkaar had gespeeld. De andere helft omdat het bier fris en lekker was.

De homo's van Lokeren (en van ver daarbuiten, hoop ik voor de Lokerse meisjes) tekenden in ieder geval present, vrijdagavond laat. En ze werden beloond. Grace Jones ziet er beter uit dan vijftien jaar geleden - de Wellness-kliniek heeft vruchten opgeleverd. Ze is weer een waardig stijlicoon geworden: knap, waardig, uitdagend en vooral: vrolijk. Ze had hier zin in, en met haar ook haar band. De grooves zaten meteen juist (de belachelijke videoclip vooraf vergeten we maar even), en vooral: Grace Jones kan zingen. Diep, hoog, sexy grommen of uitdagen. Alles zit erin. En alles komt er ook uit. Libertango was ronduit mooi (alleen jammer dat de klank van de accordeon niet goed kwam).

Je moet ook Grace Jones zijn om ongestraft Frans te praten tussen de nummers door, of om iets te mompelen als: 'ik ben blij om weer in Frankrijk te zijn', even later gevolgd door 'je ne sais pas très bien où je suis maintenant'. Het zal mij ook worst wezen waar ze is, eigenlijk: laat ze maar fijn de decadentie vertegenwoordigen, zo lang ze maar af en toe eens flink voor supergrooves zorgt als vanavond. Lekker!

Macy Gray bracht naar Lokeren vijf muzikanten mee, en twee achtergrondzangeressen. De muzikanten met een fuschia pruik (het waarom ontgaat me nog steeds), de zangeressen in een fuschia, sexy kleedje. De ene was klein en tenger, de andere groot en breed. Maar ze zongen en dansen onweerstaanbaar, aanstekelijk, sexy. Macy Gray niet: blijkbaar is zij van oordeel dat ze nu persoon in dienst heeft om voor haar het werk op te knappen. Zelfs het zingen. Het duurde tien minuten (of drie nummers) voor Macy eindelijk wat verder kwam dan gewauwel en gebabbel, en ze toch wat zong. Na twintig minuten kregen we een rits hits - When I see you stak het vuur aan de lont. En Macy Gray leek te gaan zingen, voorwaar.
In m'n verslag voor Exit Live omschreef ik mevrouw Gray als een diesel op jaren: het duurde heel lang voor ze op temperatuur was, en ze er toch nog in slaagde om een feestje te bouwen. Maar ik vermoed vooral dat ze vooraf al een feestje had gebouwd, en ze zo stoned als een garnaal op het podium stond. Naar het einde toe, had ze zelfs haar (glinsterende, Las Vegas-stijl) microfoonstandaard nodig om rechtop te blijven staan. En na het optreden duurde het een eeuwigheid voor ze de backstage in kwam: ze had blijkbaar eerst 'iets' nodig op het podium.

Neen, Macy Gray heeft geen future so bright she's got to wear shades. We hadden het kunnen weten: meewerken aan Night of the Proms is niet bepaald een carrièreboost voor internationale sterren. Gray loopt nog steeds het succes van haar debuut achterna, en is blijkbaar vergeten dat dat succes werd gesteund door hard werken tijdens optredens. Nu leek ze maar één keer echt geboeid, en overtuigd van wat ze zong: tijdens de coverversie van Radioheads' 'Creep'. What the hell am I doing here, I don't belong here...

Toen de vier jonge snaken van Melee aan hun optreden begonnen, stond er echter nog maar een handvol mensen op het terrein. Een beetje pijnlijk: de Amerikanen smeten zich wel, maar je vroeg je eigenlijk af waarom... Toen één vrouw hen gewoon 'yeah' toeriep, waren ze zo blij met een reactie uit het publiek, dat ze er zelfs op inspeelden. Kom je helemaal uit ZUid-California, sta je in Lokeren (godbetert) voor vijftig man liedjes te spelen... Rock 'n' Roll? Ik weet het toch niet.
Maar ik wist dan ook niet goed wat Melee was. Tot ik de twee radiohitjes vooraf beluisterde: Imitation en Built to Last zijn ijzersterke popsongs, gedreven door een piano en een wilde gitaar, en prima zangpartijen van Chris Cron. Live bleef dat allemaal zeer stevig overeind: Cron ziet er wat onbeholpen uit (een lange slungel, eigenlijk), maar zijn stem doet het wel. En die twee nummers konden zelfs op bijval rekenen. Imitation zat heel vroeg in de set, maar voor Built to Last stond het plein al wat meer gevuld - en overal zag je de herkenning op de gezichten, en mensen die meezongen, meewiegden. Schoon liedjes.

Voor Melee wordt het nu zaak nieuwe nummers te schrijven die minstens even goed zijn - en dan zijn ze misschien vertrokken. Op 27 september staan ze in de AB Club - en dat is in ieder geval al iets om geweldig naar uit te kijken. Melee voor fans, bij fans, in een intieme setting... Ja, dat kan werken.

Nu staat hij weer scherper - en zijn Crows met hem. Het is intussen een 7-koppige groep geworden (er ontbreekt dus een naam in het lijstje hierboven), met vooraan de drie gitaren. Hun nieuwe cd, Saturday Nights and Sunday Mornings, grijpt in het eerste deel terug naar het recept van hun beste plaat (hun tweede), Recovering the Sattelites. En dat blijkt ook live. Ze putten niet alleen het meeste uit die cd, maar hun geluid is ook weer ruwer, rauwer geworden.

Deze zomer treden de Counting Crows vrijwel uitsluitend op festivals op (morgenavond al op Werchter), en in de States touren ze met Maroon5. In de AB hadden ze de avond en het publiek voor zich alleen - 'we won't do much talking, we want to play all those songs', zei Duritz. En hij was van zijn woord. Mister Jones, Around Here (met Mary, Queen of Arkansas van Springsteen er doorheen verweven); Have You Seen me Lately, A Long December, Angels of the Silences, Monkey,... Uit de nieuwe cd nauwelijks drie nummers - When I Dream of Michelangelo, 1492 en Hanging Tree.

De overvolle en oververhitte AB genoot, met volle teugen. Van de muziek, van Duritz. Zelfs van het laatste nummer - Take a Holiday in Spain, een nummer van de Hollandse groep Bluf. Tja. Niemand is perfect.

Zelden met zoveel tegenzin naar een optreden gegaan als dinsdagavond. Er waren redenen zat om niet naar Elbow te trekken: ik wou nog niet uit de roes stappen waar Springsteen me de avond voorheen in had gedompeld; het was snikheet en de Botanique is (letterlijk) een serre; en de muziek van Elbow wordt gelaagd genoemd - is dus moeilijk en zwaar en triest. Maar zie: het viel allemaal best mee. Meer nog: af en toe amuseerde het me zelfs.

Elbow wordt door critici in één adem genoemd met supergroepen als Radiohead en Coldplay. Wat bij mij dan weer een associatie oproept met Valium. Hun vierde cd, The Seldom Seen Kid, lijkt hetzelfde lot beschoren als hun eerdere platen: door de muziekwereld de hemel in geprezen, maar verder geen resultaat.Geen verkoop, geen hits. Is dat jammer? Eigenlijk wel - die vierde cd bevat een paar fantastische nummers, de muziek klinkt wel heel mooi en zanger Guy Garvey heeft een hemelse, zuivere stem. De Botanique stond in ieder geval eivol, dinsdagavond: de oude die-hard fans die de groep al jaren volgen (en prettige conversaties schreeuwden met Garvey); de nieuwsgierigen die de hele Elbow-Coldplay-hype van op de eerste rij wilden beoordelen, en verder de halve Belgische muzieksien - van artiesten tot zowat iedere recensent of radiomaker.

Elbow begon bijzonder bombastisch: cd-opener Starlings kreeg trompetmuziek mee (of waren dat samples?), en twee zangeresjes/violistes stapten mee het podium op. Maar vanaf het tweede nummer, The Bones of You, werd het duidelijk: dit is een goeie groep. Muzikanten die weten waarmee ze bezig zijn, die met klankkleuren toveren en de juiste sfeer scheppen voor Garveys stem. En die stem stààt er: zuiver, mooi, meeslepend. Garvey is wel zo'n kilo of vijftien te zwaar, en gaf zelf toe dat hij praatjes slaat met het publiek om op adem te komen - het optreden zou dan ook nauwelijks anderhalf uur duren. Ja, helemaal anders dan Springsteen met z'n drie uur rock.

De set wisselde hoogtepunten af met ronduit vervelende songs. Vooral uit het oudere werk putten de vijf uit Manchester in hun reserve van trage nummers. En zoals iemand naast me in het zaaltje opmerkte: 'zo moeten ze er geen drie na elkaar spelen, of ik val in slaap'. Maar de hoogtepunten maakten veel goed. New Born (uit hun debuutcd) begon traag, maar kreeg een opzwepende finale mee. Grounds for Divorce was ronduit schitterend en betoverend. De nummers uit die vierde plaat kregen live een extra dimensie mee. Recensenten schreven vooraf dat je de cd vier keer moest beluisteren om de 'ware kracht' van de songs te appreciëren - wat natuurlijk ongelooflijke onzin is: een nummer is raak of het is het niet. Wel, live waren die nieuwe dingen allemaal buitengewoon raak. Mirror Ball was nog zo'n prachtding - een mens zou er enthousiast van worden. Het publiek deinde zachtjes mee - om echt uit de bol te gaan was het echt wel veel te heet in het zaaltje. In zijn betere momenten deed dit Elbow me denken aan het memorabele optreden dat Radiohead ooit gaf in Vorst Nationaal, om OK Computer te promoten. Toen wist je niet wat je hoorde, klonk alles perfect en werd je (of je dat nu wou of niet) door Radiohead meegezogen in hun bizarre wereld. Elbow staat nog niet zo ver. Maar nog één goede plaat met klassesongs, en ze kunnen hetzelfde werk afleveren live.

Die Revival is more of the same: goeie rocksongs, die net zo goed veertig jaar geleden op een CCR-album hadden kunnen staan. Of dat erg is? Natuurlijk niet. Hoe veel Jamie Ollivers er ook komen, de beste recepten haal je nog steeds uit het kookboek van de boerinnenbond. En dat kwam Fogerty bewijzen in (een slechts voor drie kwart volgelopen) Vorst.

Van bij de eerste noot (de intro van Travelin Band) werd het duidelijk: dit zou een plezante avond worden. Fogerty, 61 jaar intussen, is verbazend goed bij stem, klinkt nog steeds al voorheen, en is een pure entertainer. Zijn groep was er enkel en alleen om hem te bedienen. En die groep deed dat perfect. Eén drummer, één bassist, één Hammond-orgelist, drie gitaren en Fogerty zelf die elk nummer een andere gitaar kreeg om de solo's en leads voor zijn rekening te nemen. De orgelist speelde dan ook af en toe nog eens gitaar mee, zodat er bij momenten een heuse gitaarmuur werd opgetrokken. Zonder dat het ooit een soep werd - het geluid bleef goed en helder.

Ik was zowat de jongste in het publiek - en met mijn 42 jaar wil dat toch al wat zeggen. Veel houthakkershemden, veel hard-rockers, veel cow-boyhoeden en veel maatpakken. En iedereen genoot, want we kregen waarop we hoopten: een avond bladeren in het grote CCR-boek van rocksongs die in ons collectieve geheugen gebrand staan. Travelin' Band, Bad Moon Risin', Green River, Who'll stop the Rain, Lookin' out my Backdoor,... Iedere artiest droomt van zo'n openingsvijftal. Gogerty was energiek, converseerde met zijn publiek, en had er duidelijk zin in. Op het einde van het optreden riep hij: 'I actually like doing this, as you might have noticed'. En ja, we noticeden het. Uit zijn nieuwste cd haalde hij slechts drie nummers (Don't you Wish it was true, een wereldverbeteraarssong, River is Waiting, een CCR-klassieker, en Broken Down Cowboy, een trager nummer). Het optreden kende een dipje toen hij minder bekende nummers bracht en met viool en zelfs accordeon de bayou- en zelfs country-invloed toenam.

Maar met Have you ever seen the Rain ontplofte de zaal: iedereen dansen, iedereen meezingen. Down the Road, Down on the Corner, Up Around the Bend (met Scott en Tyler Fogerty mee op gitaar, waardoor er zeven gitaristen op het podium stonden), Hey Tonight, Old Man is Down the Road, Fortunate Son, Rockin' all Over the World,... Eindelijk nog eens een artiest aan het werk gezien die ons komt plezieren. Je kreeg constant het gevoel dat Fogerty dit deed omdat hij ons wou tevreden stellen, dat hij ons dankbaar was omdat we hem kwamen bekijken en beluisteren. En niet,zoals met al te veel groepjes het geval is, dat wij blij mogen zijn omdat zij beslisten op tournee te gaan. En ja, op het einde werden de liedjes iets te snel en slordig gespeeld, en begon zijn stem het te begeven. En ja, de hardrock-drumsolo's waren er een beetje over. Maar het was toch een fantastisch optreden.

Setlist:

Nu stond Malkmus met zijn nieuwe groep, the Jicks, in diezelfde AB. Het is te zeggen: in de AB Box - de kleinere versie van de zaal. En die Box was niet helemaal volgelopen. Malkmus mag dan een levende legende zijn, toch spreekt hij blijkbaar minder tot de verbeelding dan in zijn drugs- en alcoholovergoten verleden bij Pavement. En dat is zeer, zeer jammer. Want dit was een van de betere concerten van het jaar.

Ik vraag me af hoe Malkmus zich deze dagen voelt. Waarschijnlijk goed - hij leek heel ontspannen, maakte grapjes met de groep en het publiek. Maar ergens moet er toch spijt zijn:bijvoorbeeld omdat hij niet veel eerder Pavement had opgeblazen om met echte muzikanten aan de slag te gaan. Want die Jicks kicken verdorie ass. De drumster, Janet Weiss, is grandioos: ze houdt de boel bij elkaar, en zorgt ervoor dat Malkmus alle ruimte krijgt om zijn ding te doen. Het is dan ook nog eens bijzonder sexy, zo'n vrouwelijke drummer. Met een bassiste erbij, weet een gezonde man niet waar eerst kijken op het podium.
Alhoewel: naar Malkmus kijken, natuurlijk. Het genie bracht net zijn vierde post-Pavement plaat uit, Real Emotional Trash, en het is veruit de beste van de vier. We kregen 'm ook bijna integraal te horen - van opener Dragonfly Pie over Gardenia, Cold Son, Baltimore, Hopscotch Willy, Elmo Delmo tot We Can't Help you. Mooi hoor. Het blijft natuurlijk moeilijke muziek: per song zitten er nog steeds drie of vier melodielijnen, soms is het zelfs niet duidelijk of ze een nieuw liedje inzetten of niet. Maar het is allemaal wonderbaarlijk mooi gespeeld, met Malkmus in een absolute glansrol op gitaar.

De epische, psychedelische rock van Malkmus is dus niet gemakkelijk, maar werd duidelijk wel door het publiek gesmaakt. Dat publiek luisterde en bewonderde, heel beleefd, en applaudiseerde na afloop. Af en toe werd iets geroepen (Thanks for coming to Brussels), maar het bleef allemaal behoorlijk netjes. Waarschijnlijk enerzijds omdat het publiek vooral uit veertigers bestond, anderzijds omdat de geweldige Pavement-hitjes (Stereo, Shady lane of Here, bijvoorbeeld) ontbraken.

Malkmus is een grote meneer. We kunnen alleen maar hopen dat hij de plaats, ruimte, tijd en geld blijft krijgen om zijn ding te doen.

The Police is zo'n juke-box. De groep is aan een wereldwijde afscheidstournee bezig, nu al veel te lang, en speelt daarin avond na avond netjes wat de mensen verwachten. Op het podium denken ze aan het geld dat de tour hen opbrengt, wat ze later met dat geld zullen doen, na de tour. En gehoorzamen ze gedwee wanneer het publiek een ander knopje indrukt: dan gaat het tempo wat omhoog, wordt er eens gelachen, wordt er een ander ego opgeblonken en dwalen de gedachten weer af naar het spaarboekje van de achterkleinkinderen...

De Police maakte fantastische muziek: legendarische elpees met geweldige songs. In 1977 richtte de Amerikaanse drummer Stewart Copeland de groep op, in 1984 spatte alles uiteen. De ego's waren te groot geworden: Sting was acteur-zanger, Copeland voelde zich miskend als oprichter en Summer beschouwde zichzelf als het genie van de groep. Eénmalige reunies maakten duidelijk dat de drie elkaar niet meer lustten, tot ze plots in 2007 toch weer samenkwamen voor een wereldtournee. Nu houden ze er echt mee op, beloofden ze: na deze tour nooit meer samen.

Dus moest je er in Werchter wel bij zijn. De vraag was: hoe goed kunnen drie heren op leeftijd, The Police naspelen?

Het antwoord: heel erg goed. The Police, dat is dus duidelijk Sting. Ja, het gitaarspel van Summer is vaak virtuoos en zorgt voor verluchting. Ja, het slagwerk van Copeland doet de songs vooruit drijven. Maar het is de fladderende bas van Sting, en zijn o zo kenmerkende stem (zelfs met een grijze baard!) die The Police echt maken. 
Waarmee meteen de sterkte en de zwakte van dit optreden werden aangegeven. Stings stem is uniek, en kwam verrassend goed uit de verf. De zwakte dan:na een half uur wil je wel eens een andere stem horen. Met hun drieën kunnen ze sowieso al niet eindeloos variëren in klankkleuren, het waren dus vooral de ritmes die voor afwisseling zorgden.

Maar ik zoek spijkers op laag water. De drie heren op leeftijd kunnen The Police heel netjes naspelen - geholpen met een tape met extra zanglijnen. De wei genoot ervan om even in 1979 te zitten, sommigen spraken vreemde talen (Outlandos d'Amourregetta De Blanc, Zenyatta Mondatta nog aan toe!), maar iedereen zong vooral mee, liet zich leiden door massamenner Sting, stoorde zich niet aan de af en toe routineuze show op het podium, en was heeeel blij en vrolijk. Het was genieten van de hoogtepunten en soms ergeren bij uitgesponnen nummers die uiteindelijk half de mist in gingen.Mij viel het op dat de drie op het podium elkaar nauwelijks aankeken, dat Summer maar één keer lachte, en dat ze niet één keer zeiden 'We are the Police'.Maar ik ben een muggenzifter, dus. Stiekem, heel stiekem, zong ik mee - ie eee eee ooh.

Setlist
1. Message in a Bottle *** 2. Walking on the Moon *** 3. Demolition Man *** 4. Voices/When the World Is Running Down *** 5. Don't Stand So Close
to Me ** 6. Driven to Tears*** 7. Hole in My Life *** 8. Every Little Thing She Does Is Magic *** 9. Wrapped around Your Finger *** 10. De Do Do Do De Da Da Da *** 11. Invisible Sun *** 12. Can't Stand Losing You *** 13. Roxanne *** 14. King of Pain *** 15. So Lonely ***16. Every Breath You Take
*** 17. Next to You

Iggy Pop kon dat ook niet. Natuurlijk blijft het energiek, en moetje bewondering hebben voor de leeftijd van de man (zestig jaar!), of gewoon voor het feit dat hij er na zijn heroïnejaren nog is. De Stooges, dat zijn een paar fijne nummers (No Fun, I Wanna Be Your Dog dat hier lichtjes de mist in ging, 1970 dat wél heel mooi was). En Iggy, die blijf springen en roepen en dansen en springen en zijn ontbloot bovenlijf tonen.
Maar: ik zag het al een keer te veel. Op festivals. Toen wou ik Lust for Life horen, nu No Fun. Maar Iggy bleef dezelfde, met zijn groep of met zijn Stooges: loos gaan voor een muur van gitaargeweld. Fans het podium oproepen, laten meedansen en - zingen. Het podium afduiken en tussen het publiek gaan staan...

Met de legende van de Stooges heb ik een mathematisch probleem. De groep verocht tussen 1967 en 1974 maar een handvol platen (letterlijk); hun optredens waren rampzalig (feedback met stofzuiger-solo's), hun alcohol-en heroïnemisbruik liep de spuigaten uit. De groep viel begin jaren zeventig uiteen: David Bowie producete een plaat (Raw power), haalde Iggy naar Engeland - maar Iggy Pops heroïneprobleem werd te groot. En nu wordt diezelfde groep als 'bijzonder invloedrijk' genoemd. Indien iedereen die nu zegt te zijn beïnvloed door een oude Stooges-plaat, effectief ooit die plaat kocht, was de groep nooit gesplit, maar telden ze hun centen op de Bahamas.

Maar goed: laat die copycats hun pleziertje. De Stooges in 2008 zijn oud, maar zorgen voor datgene waar de fan voor komt: ambiance, trucjes (microfoon in de broek, broek open, water over hoofd kappen, microfoonstandaard kaportgooien) en af en toe een flard geniale muziek. Maar dan wel muziek van veertig jaar geleden. Tsja, daarvoor zijn dit waarschijnlijk ook de Classics.
Setlist:
Loose *** Down On The Street*** 1969 *** I Wanna Be Your Dog *** T.V. Eye *** Dirt *** Real Cool Time *** No Fun ***  1970 *** Mindroom *** Fun House /L.A. Blues *** Skull Ring *** My Idea Of Fun *** Search & Destroy *** Bis: I Got A Right *** Little Electric Chair

Knopfler besloot te doen waar hij zin in had. Muziek maken - voor films. De studio induiken met vrienden als Bob Dylan. Een plaat opnemen en touren met Emmylou Harris. En zie: Knopfler werd plots wél weer ernstig genomen. Zijn virtuoze gitaarspel kreeg de erkenning die het verdiende. Neen, opwindend zou Knopfler niet meer worden, maar dat wou hij ook niet. Vijf solo-cd's brachten trage, schone liedjes - de ene keer folky (The Ragpicker's Dream), de andere keer slepend (zijn nieuwste, Kill to Get Krimson).

In een overvol Vorst Nationaal kregen we een avond lang al die Knopflers samen te zien en te horen. Zes heren struinden het podium op, ontspannen, om te doen wat ze graag én goed doen: muziek maken. De eerste nummers gingen compleet de mist in door een totaal foute geluidsbalans - Knopfler stond steeds wilder aanwijzingen te geven over hoe het geluid moest worden bijgestuurd. Onbegrijpelijk, toch. Pas bij 'What it is' (uit Sailing to Philadelphia) kwamen de o zo typische stem en even kenmerkende gitaarriedels er eindelijk door. Uit zijn nieuwe plaat slechts twee nummers (wat toch weinig is om een nieuwe plaat te promoten): 'True Love will never Fade' viel aardig mee, maar 'The Fish and the Bird' bleek live een even grote miskleun te zijn als op plaat. Vervelend.

Een steeds warmer wordend Vorst (warm? zeg maar: heet) ontplofte een eerste keer bij 'Romeo and Juliet', met meteen erachteraan 'Sultans of Swing'. Daarvoor kwamen al die veertigers dus: om Dire Straits nog eens te horen. Sultans werd traag gespeeld, met een versnelling naar het einde toe. Daarna 'Marble Town' uit die Ragpickers' Dream, een aardig folky deuntje. Het optreden sloot af met nog een Dire Straits-klassieker: Telegraph Road. En toen had ik het zo'n beetje gehad, eigenlijk. Knopfler speelt onwaarschijnlijk goed gitaar, maar er waren net wat te  veel nummers met een identieke opbouw: traag beginnen, versnellen, solo, vertragen, solo, versnellen, solo, aanzwellen, solo, enzovoort.

En kijk: als eerste bis kregen we 'Brothers in Arms', en alles was vergeten en vergeven. De grote gitaar die plots in het decor opdook (en die we kennen van de Brothers in Arms platenhoes) was blijkbaar nog niet helemaal fiscaal afgetrokken uit een Dire Straits-tour, en mocht ook nog even meedoen. Met 'Our Shangri-la' maakte Knopfler nog even duidelijk dat dit niet Dire Straits was (weer zo'n zwak nummer, ongeïnspireerd gebracht), en 'So far Away' kreeg een slordige versie mee. De afsluiter was gepast: 'Going Home', uit de soundtrack voor Local Hero.

De mensen kregen waarvoor ze gekomen waren: mooie gitaarklanken, een paar Dire Straits-klassiekers en een vrij sobere show waarin de muziek centraal stond.

Eén zaak moet me toch nog van het hart. Niet voor het eerst, was Vorst Nationaal schandalig over-verkocht. Achter de laatste stoeltjesrijen, stonden mensen drie rijen dik te zweten. Het is een regelrechte schande dat hiervoor tickets worden verkocht: die mensen zien nauwelijks iets, de klank is boven in de nok nog slechter dan beneden. Op de gallerij van de eerste verdieping moesten mensen zelfs op de vloer gaan zitten, of ze zagen het podium niet eens. Misschien iets minder inhalig (inhalerig?) zijn in het vervolg, en tevreden zijn met een 'gewoon' uitverkocht Vorst.

Setlist:
Cannibals - Why aye Men - What it is - Sailing to Philadelphia - True Love will never Fade - The Fish and the Bird - Hill Farmers' Blues - Romeo and Juliet - Sultans of Swing - Marble Town - Postcards from Paraguay - Speedway at Nazareth - Telegraph Road - Brothers in Arms - Our Shangri-La - So Far Away - Going Home

Doemdenkende, duistere Noren: je komt ze niet elke dag tegen. En dat is maar goed ook.Madrugada poduceert behoortljk deprimerende muziek, en op het einde van een zonnig en heet pinksterweekend past eerder een exotisch optreden dan deze Scaninavische heavy blues.

Gitarist én songwriter Robert Buras overleed vorig jaar, en toen al verwachtte iedereen het einde van Madrugada. Maar de zesde cd werd toch uitgebracht, gevolgd door een tour - waarschijnlijk de allerlaatste. Na vijftien jaar zwartgallige muziek de stekker eruit: zoiets moeten we wel euthanasie noemen.

Tindersticks meet Radiohead, maar dan zonder de goede liedjes. In de hete AB startte het nog opwindend: drie gitaristen, één bas en een drummer die stakke rock speelde, zanger Silvert Hoyern die zijn basstem liet gelden. Het derde nummer al was hun laatste (en enige) sigle: Look Away Lucifer. En daarna gingen ze op de rem staan, en kregen we een uur lang moeilijke, zware muziek te horen. Wat ze doen, doen ze goed  - maar ze doen maar één ding. Er zat geen verrassing in, geen variatie. Een One Trick Poney.

Om met een positieve noot af te sluiten: het optreden duurde hoop en al anderalf uur. Meer moest dat deze keer écht niet zijn.

http://www.myspace.com/wearemadrugada
http://www.emi.no/madrugada/

Man man man - wat een optreden. Een heldere klank, ik achtte het onmogelijk voor een live-optreden. Vele jaren geleden zag ik hier Radiohead ook al eens toveren met klanken, en vanavond was het allemaal nog straffer. Buddy Miller op gitaar was in-druk-wekkend wanneer het hoorde en paste, Dennis Crouch en Suart Duncan kwamen uit het behang tevoorschijn wanneer de muziek het toeliet. En T Bone Burnett was de hogepriester die deze hoogmis van de goede smaak dirigeerde. Indrukwekkend, of zei ik dat al?

Van bij de eerste noten was het raak. Hemelse stemmen, duivelse muziek. Een avond lang van rock naar folk, bluegrass naar blues. Een magnifieke reis door de muziekwereld. Met schitterende versies van Zeppelin-nummers: When The Levee Breaks als bis, met banjo-intro en violen die de gitaar van Jimmy P. vervangen. Wat deed denken aan de Seeger-sessions van Springsteen: ook die toverde met muziek van toe en nu.

Hoogtepunten? Er waren geen andere. 'Trampled Rose' van Tom Waits werd door Krauss naar nieuwe extases gebracht. 'Down to the River to Pray' uit die Coen-film was hemels mooi, met Plant in het achtergrondkoortje... Dit soort avonden kan alleen maar lukken met dit soort mensen: zij die alles al meemaakten, die niks meer te bewijzen hebben, en zichzelf daardoor volledig wegcijferen voor de muziek...

Het optreden van het jaar. Nu al.

http://www.robertplantalisonkrauss.com/site.php
SETLIST :
01. Rich Woman 02. Leave my woman alone 03. Black dog 04. Sister Rosetta 05. Through the morning 06. Let your loss 07. Fortune teller 08. In the mood 09. Black country woman 10. Shut it tight 11. Bon temps roule 12. Trampled rose 13. Green pastures 14. Down to the river 15. Killing the blues
16. Nothing 17. Battle of evermore 18. Please read the letter 19. Gone gone gone
ENCORE :
20. One woman man 21. Your long journey 22. When the levee breaks

Maar eerlijk: Murphy zelf, alleen, op een podium - dat had ik nog niet mogen meemaken. Waar ik nu al ferme spijt van heb. De man is er 59, komt uit New Jersey (net als Springsteen), bracht zijn eerste plaat uit in 1973 (net als Springsteen) en gooide er meteen hoge ogen mee, bij critici - net als...  juist. Het grote verschil met de Boss: Murphy rukte zich los uit de New Jersey swamps, werd een wereldreiziger en bracht na 1977 geen echt belangrijke platen meer uit. Hij werd een singer-songwriter: een liedjessmid die intussen 30 platen uitbracht, maar daarbij alleen op belangstelling kon rekenen van een kleine schare hondstrouwe fans. Murphy werd een troubadour, ging in Parijs wonen en spreidde zijn creativiteit over muziek en literatuur.

Het veranderde allemaal toen hij de Normandische gitarist Olivier Durand ontmoette. Durand is een gitaarwonder, een tovenaar op vijf (of zes) snaren, en zijn virtuoze spel paste wonderwel bij de liedjes en de stem van Murphy. Elliott Murphy cijferde zich op platen en optredens weg: zijn gitaarspel werd louter begeleiding, zijn stem een instrument naast de gitaren van Durand.

Om zijn dertigste plaat voor te stellen (Notes from the Underground), speelden Murphy en Durand in een al maanden uitverkochte AB Club. Gelukkig snapte ook hij dat een loutere cd-voorstelling (elf liedjes afhaspelen en weer naar huis) niet iets is waar mensen op zitten te wachten. Dus bracht hij gewoon een steengoede set, vol afwisseling. Diamonds by the Yard, Green River, The Last of the Rock Stars: hij putte uit zijn dertig platen, en pas na drie kwartier kwamen Ophelia en Razzmatazz uit zijn nieuwe plaat aan de beurt. Waarbij werd bevestigd dat Murphy het nog steeds kan. Meer dan 100 optredens per jaar, en dat merk je. Hij kent zijn bepekerkingen, maar weet ook dat hij ijzersterke songs heeft. Pneumonia Alley is fantastisch, Scandinavian Skies wondermooi. En het sterkste nummer van de cd, 'And General Robert E. Lee' kreeg ook live een superversie mee.

Murphy zette de bisronde in met 'LA Woman' van the Doors. 'Omdat ik er mezelf aan wil herinneren dat ik veel geluk heb', zegt hij. 'Jim Morrisson kwam in 1971 naar Parijs, en stierf drie maanden later. Elliott Murphy woont sinds 1989 in Parijs, and he's still alive!'. Waarna, op vraag van het publiek, een beklemmende versie van Sicily volgde (I don't want to be a sad troubadour in the South of Sicily): zijn microfoon begaf het, dus zong hij het zonder versterking.

Een geweldig fijne avond, muzikaal zeer sterk, die doet uitkijken naar 4 oktober. Dan komt Murphy met de volledige groep (the Normandy All Stars) naar de AB terug. En tijdens één van zijn vorige passages in België (in Verviers) speelde hij liefst 4 uur 40 minuten. De verwachtingen worden nu dus al naar ongekende hoogtes gebracht.

http://www.elliottmurphy.com/

Tindersticks is vijf jaar geleden gesplit. Ze hadden netjes om de twee jaar een nieuwe plaat afgescheiden, maar zanger Stuart Staples had het eeuwige geruzie wel gehad en ging solo. Vorig jaar kwamen ze dan toch samen om een nieuwe plaat te maken, The Hungry Saw. En die bleek meer oude, getrouwe Tindersticks te bevatten. Moeilijke, sombere teksten met muziek die vaak recht van soundtracks te lijken komen; de fantastische stem van Staples, en vooral: mooie liedjes.

Het beste nieuws was echter dat de groep van zes naar drie leden is teruggebracht. Dat heeft zo zijn gevolgen: de plaat was in een week opgenomen en zelfs gemixt - je hebt plots de helft minder meningen, zinnetjes en egootjes. Ook op het podium heb je minder zielen die met de eer willen gaan lopen. Staples is de echte baas, centraal vooraan - maar achter hem staan prominent de keyboards centraal, en tussen hen in de gitaar. Verder op dat podium: negen vrienden-muzikanten. Een basgitaar, een drum; drie blazers en vier strijkers. Die duidelijk ondersteunen, die de muziek beter en mooier maken.

En daar draait het om bij Tindersticks: mooie muziek. Geen kleffe grapjes, nauwelijks contact zelfs met het publiek. Geen spreidstand tijdens gitaarsolo's: iedereen spant zich gewoon in om de muziek zo mooi mogelijk te kunnen brengen. Vroeg in de set al mijn absolute favoriete Tindersticks - Flicker of a Little Girl - dat zelfs even vrolijk dreigde te worden.

Maar neen, vrolijk word je niet van dit soort optredens. Het is genieten van muzikale pracht, van schoon samenspel. En dank zij de stem van Staples, word je zelfs af en toe betoverd. Het woord dat me tijdens My Sister, de eerste (en lange) bis, te binnen schoot, was: waardig. Dit is een waardige groep met waardige muzikanten die zich waardig gedragen.

http://www.tindersticks.com

Set list: Introduction / Yesterdays tomorrows / The flicker of a little girl / Come feel the sun / e-type / The other side of the world / The organist entertains / Dying slowly / If you’re looking for a way out / Sleepy song / Say goodbye to the city / Travelling light / The hungry saw / Mother dear / Boobar come back to me / All the love / The turns we took // Encore: My sister / Her /  She’s gone

De mooiste concertzaal van het land was niet uitverkocht voor het Amerikaanse trio. Maar wie er was, beleefde een memorabele avond. Energiek en vooral: heel erg luid. Zo klonk Sebadoh.

De geschiedenis eerst. Toen Lou Barlow uit Dinosaur Jr werd geschopt, richtte hij met gitarist Eric Gaffney Sebadoh op. Ze namen platen op met aftandse cassetterecorders, speelden op oude gitaren en speelden met geluidjes en klanken. Drummer Jason Loewenstein kwam erbij, en hun eerste tape (The Freed Man) werd een lp en een cd, in 1989. En de geschiedenis was geschreven. Sebadoh zou nog acht platen maken in de tien jaar die zouden volgen. Platen met korte, energieke nummers. Platen die dus school maakten. Loewenstein ontpopte zich als song-writer, en de ego's botsten. Sebadoh splitte een handvol keer. Trad op in verchillende bezettingen. Tijdens een Loolapalooza-optreden was de maat vol voor Gaffney: halverwege de set verliet hij het podium (en de groep), en bekogelde hij Barlow met stenen. Barlow, die op zijn beurt de Folk Implosion oprichtte, en daar ook bescheiden succesjes mee boekte.

Nu zijn de drie dus weer samen voor een reünie-tour, al is samen wat veel gezegd. Voor een keer stond ik helemaal vooraan, op de eerste rij, om de gevechten tussen de groepsleden zeker niet te missen. Ik zag verveelde blikken, pseudo-vedetten (pseudo, want mijn vrienden weten niet wie die drie zijn) die elkaar geen blik gunden. Macho's die weigerden het slotakkoord aan een ander te laten, waardoor nummers rommelig werden afgesloten. Liedjes die fout werden ingezet. Gaffney die 'The Freedman' bejubelt, Barlow die roept 'fuck that record', Gaffneys gezicht dat meteen op onweer staat.

Klinkt behoorlijk negatief - maar toch was het een formidabele avond. Want het klonk verdomd goed. Echte venten die vloeken op het podium, die ruzie maken, veel pinten drinken en vooral: luid gitaren laten rocken. Zo hoort het. Echte rock. Rock 'n' roll. Waw.

Barlow gebruikt een versleten akoestische gitaar, die letterlijk met tape aaneen hangt. Maar hij jaagt de klank door zoveel apparaatjes en versterkers, dat er een indrukwekkend lawaai uit komt. Alsof er een leger elektrische gitaren op het podium staat. Met het publiek praten doet hij nauwelijks - daar zorgt Gaffney voor, na een uurtje - wat dan eindelijk voor een iets warmere respons uit de zaal zorgt. De drie wisselen ook van plaats: Gaffney start op drums, Barlow op gitaar en Loewenstein op bas. Na vijf nummers speelt Barlow bas, Gaffney gitaar en Loewenstein (J-Lo) drums. En zo gaat dat nog een paar keer - en bij iedere wissel speelt het macho-gedrag weer op: wie durft de meeste tijd uit te trekken om de gitaar te stemmen?

Maar het klink dus. Het swingt. Korte, opzwepende nummers. Voor de diepzinnige teksten hoef je niet te komen - bij Barlow begrijp je af en toe nog een woord, bij de twee andere is het gebrul. Het wordt ook steeds duidelijker dat vooral Loewenstein straalbezopen is, of compleet stoned. Het nummertje Visibly Wasted is dan ook gepast.

Al bij al een vreemde avond, maar wel: heeeeel plezant. En op de eerste rij wordt plots ook duidelijk waarom mannen als deze op zo'n podium willen staan. Ik ben veruit de lelijkste in de rij (geheel in tegenstelling tot mijn aanwezigheden in café Het Steen): rondom mij bewegen mooie, half blote jongedames zich bijzonder wulps. Muziek? Forget it: it's about sex, man.

http://www.sebadoh.com/