(Meer dan) 1 jaar gratis concerten Verslagjes van concerten in 2008 & 2009 & 2010 & 2011
16-02-2008
Lady Linn and her Magnificent Seven
Lady Linn and her Magnificent Seven AB Club, 16 februari 2008 Verslag: neen
Ik zat onlangs de oude BRT-jeugdserie Keromar op DVD te bekijken. In de serie zingt Della Bossiers af en toe een liedje. En tijdens één van die liedjes dacht ik aan Lady Linn. Want La Bossiers,bijna 40 jaar geleden, zong beangstigend juist, had een perfectie dictie, maar liet alles zo verdomd zielloos klinken. Lady Linn lijdt aan hetzelfde euvel. Haar act is goed - de witte pakken van de big band-jongens zijn àf - en de muziek zou kunnen swingen (jazz uit de jaren 20 tot 40), maar toch is het allemaal vooral vervelend. Aan de locatie kon het niet liggen: een late zaterdagavond (na Willy Deville), een volle AB Club. Jammer dat het bier in bekers werd geschonken, en niet in koffietassen, of het decor was echt af geweest. Het probleem is dus Lien De Greef, de jonge zangeres van dit groepje. Op haar site herhaalt ze een paar keer dat ze vijf jaar jazz-conservatorium volgde, en eigenlijk had ik daarmee al genoeg kunnen weten. Niet dat ik iets heb tegen het jazz-conservatorium, wel integendeel. Maar muzikanten pakken niet uit met conservatoriumopleidingen - ze koketteren met verslavingen, met foute venten (of vrouwen), met stinkende scheten in tourbussen. Lien doet dat dus niet. Ze zingt ongelooflijk soepel, en vooral: heel juist. Waardoor ze zoveel ziel uit de nummers haalt. Je vraagt je soms af of ze wel begrijpt wat ze zingt, zo bloedloos is het allemaal. En dat is zonde.
Ik wens het niemand toe, maar misschien moet de juffrouw eens een tijd in de goot leven, of samenwonen met een elftal bronstige heren op een dieet van viagra en poppers, moet ze afkicken van een coke-verslaving of een half jaar het tempo van Roland volgen. Enfin, misschien volstaat het om gewoon wat ouder te worden.
Willy Deville and the Mink Deville Band Ancienne Belgique, 16 februari 2008 Verslag: Neen.
Ik was gék van Mink Deville. Aan alles merkte je dat de man gevaarlijk leefde - zijn muziek was altijd dreigend, hij zat aan de heroïne, en hij had een belachelijke snor. Dat de man niet Mink heette, was een detail. Het is een half mirakel dat hij na dertig jaar nog op een podium kan staan. Zijn drugsproblemen waren legendarisch, hij leek voorbestemd om snel, jong en mooi te sterven. Vergeet het dus maar: in de AB stond een man - ongezond mager en bleek, een vreemdsoortig kapsel, lange jas - die ons een geweldige avond bezorgde. Krachtige stem, waarmee hij precies deed wat hij wou, en een vlot ingespeeld, swingend groepje achter hem. Vreemd ook: na het eerste nummer klonk hij duidelijk, verstaanbaar en grappig ('we zijn hier om jullie politieke problemen op te lossen'); twee nummers later waren zijn bindteksten onverstaanbaar gemompel. Maar who cares. Als tweede nummer al Spanish Stroll, later Demasiado Corazon en Italian Shoes,Hey Joe en Cadillac Walk: zoete jeugdherinneringen. Voor mij toch. Willy Deville heeft er een verre reis opzitten - letterlijk en figuurlijk. Van de punkdagen in New York (met Blondie en the Ramones) trok hij naar LA, New Orleans, de Mississippi-delta... En van overal kwamen invloeden mee. Zodat hij het ene moment salsa speelt, daarna rauwe blues braakt, om even later gewoon stevig te rocken. Lange stiltes tussen de nummers, en muzikanten die vragend kijken - hij is de baas, he calls the shots. En hij stort zich in nummers - de cover van Heartbreak Hotel bezorgt me kippenvel. Zijn afsluiter, Let it be Me, zingt hij helemaal alleen, met pianobegeleiding, en het is van een schoonheid die pijn doet. De stem, de intensiteit - een schoon moment, voorwaar. En: er wordt eindelijk nog eens gerookt in de AB. Bij zijn zoveelste sigaret kijkt hij het publiek aan: 'Oh yeah, right, you can't do this, can you?'. Jeugdsentiment is niet altijd ok, maar vanavond bezorgde het ons een fantastisch anderhalf uur.
Het moet zowat 28 jaar geleden zijn dat ik nog een volledig concert van Arno zag. Toen nog met TC Matic, in het cultureel centrum van Marke, op de eerste rij. Sindsdien zag ik nog wel flarden de voorstelling van Charles & les Lulus, of andere projecten waar Arno deel van uitmaakte.
Op Valentijn dus naar Gent, om de meest Belgische artiest aan het werk te zien. De Vooruit stond stampvol, wij helemaal achteraan. Vlak bij de bar een goede plaats, dus. Arno was ziekjes: grieperig, keel en een kop vol snot. De eerste helft van het concert had hij er duidelijk last van hij grolde nog meer dan normaal, en haalde de hoge noten bijlange niet.
Het publiek reageerde ook eerder afwachtend. Zijn grappen gingen er vlot in Staat er haar op? Jot! Of zijn uithalen naar Leterme en Dewever: Ze hebben allemaal een te klein pietje. De VRT: Dat is een stadszendertje, he. New York en Parijs: 13 miljoen inwoners. Vlaanderen: vijf miljoen. En de BVs: Wat stelt dat allemaal voor? Niks!.
De muziek was Arno en zeker in het eerste deel allemaal net niet. Een gitarist die net die noot mist, Serge Feys (wat is die man dik geworden!) die zijn vinger van de toets laat glijden, Arno die niet helemaal bij stem is
Mourir à Plusieurs werd dan ook niet stormachtig onthaald wat je toch kon verwachten van een publiek dat vooraf overtuigd en overwonnen was, en van de laatste single.Het duurde tot Les yeux de ma mère voor er echt emotie kwam in de volledige zaal. Maar dan zat het er ook echt wel goed in. De klassiekers Que Pasa en vooral Oh La La La gooiden alles open. Bathroom Singer, waarin Arno gevaarlijk tekeer ging met cymbalen. En als uitsmijter nog les filles du Bord de Mer, joint joint joint.
Toen stonden wij al klaar aan de uitgang niet helemaal overtuigd.
Arno balanceert, op zijn 57ste, op een gevaarlijke lijn: is hij een clown (die af en toe de waarheid zegt), of is hij een rasartiest? Ik stel de vraag, omdat ik het antwoord niet ken. Misschien voelde hij zich niet lekker genoeg om zich tweehonderd procent te geven, misschien eist zijn leven nu al een te zware tol, misschien was ik gewoon te kritisch (zeker na Neil Young). Maar Arno bracht in ieder geval niet wat ik er vooraf had van verwacht. http://www.arno.be
Nouvelle Vague 25 januari 2008 Muziekodroom, Hasselt
Verslag: ja
Een volgende opdracht, en deze keer géén fijne.
Nouvelle Vague is een project van de Franse producers Marc Collin en Olivier Libaux. In 2004 brachten ze een CD uit met covers van new wave-klassiekers op een bossa nova-ritme geplakt. Verrassend, om de donkere, duistere en zwarte muziek van Joy Division, Buzzcocks, Visage of The Cramps te horen in een zomerse, vrolijke en zonnige versie. In 2006 brachten ze een tweede cd uit, en toen al was voorspelbaar wat ik vanavond zou ondervinden: het is allemaal voorspelbaar
Het is leuk hoor, zon nummer als I Just cant get Enough van Depeched Mode te horen zingen, door bloedmooie Franse zangeressen, een beetje vals, met een Frans accent. Maar de verrassing is vrij snel uitgewerkt, en dan wacht je gewoon op het volgende nummer dat eigenlijk dezelfde behandeling krijgt.
Het publiek valt in drie delen uiteen: de fans, die speciaal voor Nouvelle Vague hier naartoe zijn gekomen; de ongeïnteresseerden die op vrijdagavond niets beter te doen hebben; en ten slotte de New Wave-liefhebbers die zich op een muziekquiz wanen en zo snel mogelijk het originele nummer proberen te herkennen.
Wat ook wel fijn is van Blue Monday (New Order) herken je de tekst, je zingt zelfs mee maar duurt het toch even voor je weet welk nummer het precies is.
Het probleem blijft echter hetzelfde: eens je door hebt dat ze Blue Monday spelen, is het wachten op het volgende nummer.
My Sweet & Tender Hooligan van the Smiths is mooi: zon mooi Frans zangeresje dat zon dreigend nummer ontwapenend zingt, met dat accent, dat speelse het wordt allemaal heel erg sexy. Het volgende nummer: A Forrest van The Cure. En je denkt: more of the same
Nouvelle Vague is gezellige muziek, voor heel eventjes. Jammer genoeg duurt een optreden meer dan eventjes.
Ik dacht regelmatig aan mn vader. Hoe moet hij zich gevoeld hebben, toen plots platen uitkwamen met rock n roll classics, of met beatles-nummers, gespeeld door de Ray Conniff Singers, of James Last? Was dat origineel, creatief, of gewoon platte afzuip?
Een opdracht van Exit, maar wel een fijne. Blackbox Revelation is een duo Vlaamse tieners, dat heel erg aan de White Stripes doet denken: ruig, drum & gitaar, melodieus lawaai. Veelbelovend (ze worden zwaar gehypet), maar ook nog veel werk aan: ze stralen nog geen echte rocknroll uit. Maar faut le faire: in een uitverkochte AB Box staan, voor een publiek dat het jouwe niet is en toch meer dan een beleefd applaus losweken
Maar iedereen kwam dus voor Seasick Steve. De Amerikaan leerde gitaar spelen bij oude blueshelden, speelde mee met Lightniing Hopkins, maar verdween dan van de aardbol. Hij leidde een leven als hobo, als zwerver, bracht tijd door in gevangenissen, en dook plots op bij Jools Holland, in diens nieuwjaarsshow op BBC. Waar hij met een gitaar met drie snaren (!) een aanstekelijk boogie-blues-nummer speelde, en plots ongelooflijk hot werd.
De man ziet eruit als een hobo (lange, grijze baard), kleedt zich als een hobo (jeans overall, Marcelleke) en praat als een hobo (Bring me some booze!) maar het is toch niet helemaal duidelijk of hij the real thing is, of een marketing-product. Hij is in ieder geval de enige homeless person with a homepage on the net; de enige zwerver met gitaarroadies en een eigen t-shirtverkoop.
Niet dat dat allemaal relevant is: van zodra de man speelt en zingt, gebeurt er iets. Hij zit alleen op het podium, met een paar gitaren (en aftandse akoestische, zijn driesnarige elektrische en een tweetal gewone) en zijn Mississippi Drum Machine (een kistje waarop hij de maat stampt). Veel feedback op de versterker, en hij is vertrokken. Hij vertelt eerst het liedje, en speelt het dan wat ook helpt om je in te leven. Over Thunderbird bijvoorbeeld: onder de sterrenhemel, snakken naar Thunderbird de goedkoopste rode wijn die je kunt krijgen. Hobo Low was prachtig hoe laag kun je vallen, zelfs als zwerver.
Een meisje staat vooraan met een bordje te zwaaien waarop ze I love Steve schreef. Hij laat haar op het podium trekken, zet haar op een stoel naast hem, en zingt een droevig maar o-zo-mooi liefdesliedje voor haar. Hij geeft tips voor wie het als hobo wil proberen: I wear my socks up to my knees anders krijg je beten van vervelende beesten, in het hoge gras.
Het hoogtepunt is Dog House Boogie, zijn Jools Holland-nummer. En het is meteen ook het laatste nummer, na iets meer dan een uur. Jon Spencer kan inpakken, RL Burnside mag begraven blijven deze Seasick Steve maakt gewoon prachtmuziek, met een verrassend warme en volle stem, en een overdonderend gitaarlawaai. http://www.seasicksteve.com http://www.theblackboxrevelation.be/
John Watts was ziek. Zonde. Een kop vol snot. De hoge, typische stem van Fisher Z weerklonk dus niet het was eerder een laag, dreigend gegrom. Echt zonde, want de nieuwe nummers die Watts voorstelde, klonken echt wel aardig. Met een normale stem zouden de misschien super geklonken hebben.
Het optreden balanceerde op het randje: misschien had men dit beter gewoon afgelast en uitgesteld. Want de man kon zich duidelijk niet behoorlijk verdedigen. Jammer, jammer.
Het werd zelfs even pijnlijk, toen hij Marliese verkrachtte. Een daad waarvoor hij zich overigens ook verontschuldigde.
Watts praatte overigens opvallend veel met het (zittend) publiek. Grapjes over zijn snotkop. Over onze regering (of het gebrek eraan). Want de man kent ons land. Met Fisher Z brak hij potten in Nederland, Duitsland en België maar tot zijn grote frustratie lukte het nooit in zijn thuisland, het UK. Hij tourt dus nog steeds meer op het vasteland dan in Engeland.
Goeie grapjes dus, een aantal opvallend sterke songs de man evolueerde van een new wave-idool naar een storyteller, genre Ray Davies: interessante, doorgeleefde verhalen op aardige melodietjes.
Zijn laatste cd kwam vreemd tot stand: hij reisde de wereld rond, luisterde in verschillende landen naar verhalen van mensen, en zette die op muziek. In elk land zocht hij dan ook een lokale muzikant, om hem mee te helpen met de liedjes.
Zo kwam hij terecht bij kristof Roseeuw, een Gentenaar die onder andere bij de Flat Earth Society speelt. Ik belde de avond voor het optreden met Kristof, en die had er toen nog geen idee van hoe en wat Watts zou spelen. Ik kende de man ook alleen van Fisher Z ik vond dat een geweldige band, zei Kristof. Hij vond het project met mij heel aardig, vooral omdat ik vlot kan improviseren op zijn muziek. Dat zal ik ook morgenavond moeten doen, want als ik geluk heb, kan ik de nummers waarop ik meespeel, vooraf één keer horen.
Kristof schitterde vooral tijdens The Worker, de Fisher Z-klassieker, met grandioze basloopjes. Setlist (ongeveer toch):
Shades of Grey in the USA ( aka Formica) The Greatest Gift
In de herfst van 2007 kondigde Radio 1 voor zijn avondprogramma Exit een bijzonder opwindende wedstrijd aan. Luisteraars werden uitgenodigd om een verslag door te bellen van een concert waar ze naartoe zouden gaan. De prijs voor de winnaar: een jaar lang (heel 2008) gratis optredens bijwonen
Dat leek me wel wat. En aangezien ik toch kaartjes had voor Bruce Springsteen in het Antwerpse Sportpaleis, schreef ik me meteen voor de wedstrijd in.
En zie: ik werd geselecteerd, en mocht (tijdens de eerste bisnummers van de Boss) een verslagje doorbellen. Ik had een en ander voorbereid, maar uiteindelijk werd het gesprek toch een andere richting ingestuurd door Michaël Robberechts, de Exit-presentator.
Een paar weken later werd ik uitgenodigd voor de grote finale. In de VRT-studios werden de drie door de jury geselecteerde winnaars aan nieuwe proeven onderworpen. We kregen één minuut om onze absolute favoriete cd te bespreken; nog eens een minuut om een ter plekke toegewezen plaat te recenseren, en in een halve minuut moesten we het programma Exit Live aankondigen. In het uurtje voorbereiding zag ik mijn tegenkandidaten zwoegen en zweten en zuchten op hun teksten, en snapte ik: als je die ene minuut vooraf helemaal uitschrijft, haal je het niet. Een paar trefzinnen noteren, en er verder rond praten tot je minuut om is Zo lijkt het allemaal toch een beetje spontaan.
We deden om beurt ons ding met op de achtergrond een tikkende klok, en na één minuut de onherroepelijke gongslag. Herwig Verhovert praatte dan nog wat na, en dat was precies waarop ik had gehoopt: bij improvisatie voelde ik me prima in mijn vel. Mijn cd-besprekingen haalden net de minuut (Born to Run van Springsteen had ik thuis voorbereid, en met Lifes Rich Pageant van REM had ik natuurlijk geluk bij de toegewezen plaat). De aankondiging van Exit Live pakte ik anders aan: 20 namen van uitvoerders en liedjes, krijg je nooit in dertig seconden gepropt. Ik had dus besloten om er een boodschap aan mijn vrouw van te maken: ik zal er volgend jaar niet vaak zijn, want ik wil deze wedstrijd winnen .
Een half uur later zaten we met drie kandidaten in de studio, netjes op een rij, met voor ons de strenge maar rechtvaardige jury. Ze evalueerden ons alle drie kort, en ik voelde dat het goed zat: mijn grapjes waren in de smaak gevallen, de improvisatie had gewerkt, en de originele aanpak van de aankondiging was een schot in de roos.
Ik hoorde de uitzending niet van de finale maar ik hoop dat ze erin geknipt hebben. Want toen mijn naam viel als winnaar, reageerde ik met oei, er zal er thuis eentje boos zijn
En dan nu tijd voor een kleine bekentenis. De eerste mail die ik van Exit kreeg (waarin me werd verteld dat ik was geselecteerd, en dus verslag mocht uitbrengen van Springsteen), werd gestuurd door Jan Sprengers, de producer van het programma. En Jan en ik kennen elkaar twintig jaar. Het is te zeggen we verloren elkaar tien jaar geleden uit het oog, en onze contacten bleven beperkt tot een sporadische e-mail. Maar toch.
Daarom bleef Jan weg van de finale: hij wou de jury niet beïnvloeden, of de andere kandidaten intimideren door te tonen dat we elkaar kenden.
En een tweede bekentenis: ik heb al enige media-ervaring. Ik was meer dan tien jaar journalist, gaf nadien mediatraining aan politici en aan bedrijfsleiders, Dat heeft (in tegenstelling tot mijn vriendschap met Jan Sprengers) natuurlijk wél een rol gespeeld. Zeker in de finale, toen de twee andere kandidaten hun tekst voorlazen, struikelden over woorden, de pointe van hun verhaal niet verteld kregen (omdat ze de minuut hadden overschreden). Maar het feit dat je ooit journalist was, of zelfs dat je mediatraining gaf, is gewoon een voordeel, en maakt er geen oneerlijke competitie van. Het zou pas oneerlijk zijn wanneer je om die reden van deelname wordt uitgesloten.
In ieder geval: ik won dus. Ik kreeg geen stapel DVDs mee naar huis, zoals mijn concurrenten in de finale, maar wel een vage afspraak ik mocht naar concerten gaan, gratis.
Vrij snel werd de prijs overigens uitgebreid: ik mocht niet alleen gratis naar concerten gaan, ik mocht van sommige concerten ook gratis verslag uitbrengen in Exit.
Wat meteen voor een ingewikkelde constructie zorgt. Op dinsdag komt de muziekredactie van Exit samen, en wordt beslist van welke optredens ze de komende week of weken, een verslagje willen. Van vele optredens willen ze dat niet bijvoorbeeld omdat Arno al tien keer optrad in België met dezelfde show. Of omdat Willy Deville wel interessant is, maar die avond Anderlecht Europees voetbalt, en Exit dus is vervangen door Sporza.
Er zijn dus nogal wat soorten optredens die ik meemaak
-Uit de lijst van Radio 1 (dat zijn die optredens waarvoor Radio 1 gratis kaarten heeft en vaak aan luisteraas weggeeft) kies ik die optredens die me zinnen. Soms is er een verslag van nodig, vaak niet. Meestal gaat het hier om twee tickets zo hoeft mijn vrouw geen heel jaar lang boos te blijven op me.
-Optredens waarvoor Radio 1 in principe géén tickets voor heeft, kan ik in sommige gevallen ook bijwonen (ik maakte een zeer ambitieus wenslijstje): indien er een verslag nodig is, kan Radio 1 een ticket aanvragen voor de recensent. Soms lukt dat, soms lukt dat niet. Soms heeft Exit een andere recensent op pad gestuurd, soms vragen ze me op dinsdag om optreden zus of zo bij te wonen
-Optredens waarvoor ik zelf een ticket kocht en waar zij een verslag van willen. Deze zijn in de absolute minderheid, om voor de hand liggende redenen.
Om de inleiding af te sluiten: die verslagjes, dus. Het optimale uur voor Exit is half elf. Wat dus een onmogelijk uur is: een optreden is om half elf zelden afgelopen. Met andere woorden: ik mag meestal de zaal uitrennen tijdens het optreden, een plaats zoeken waar ik GSM-ontvangst heb, de studio bellen en dan wachten tot ze me terugbellen, een paar minuutjes later. Maar hei ik klaag helemaal niet. Integendeel: het is zelfs plezant. En de moeite om er een nummertje of twee voor te moeten missen.
Wat een gedoe toch, om gewoon te zeggen dat ik wat optredentjes heb gevolgd Zoals daar zijn:
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Lady Linn and her Magnificent Seven
