Johnny Marr

Maandag 4 augustus 2014

Lokerse Feesten

Het is me zelden overkomen, maar meneer Marr kreeg het voor mekaar. Ik heb een uur lang een man in beate bewondering aangestaard. Sprakeloos was ik haast – het klaterende gitaarspel, de verrassend goede stem, de songs – dit was een optreden waarbij nu eens àlles klopte. Op het feit na dat het maar een uur duurde. En ook bij het roze hemdje kun je je vragen stellen…

Wie was de geniale helft van The Smiths? Marr of Morrissey? Als je puur op gevoel afgaat, denk je: Morrissey. De man heeft de stem, de attitude en het slechte karakter dat The Smiths groot maakte.  En dat dacht ik ook toen ik de man  een paar jaar geleden in Antwerpen aan het werk zag. Ja, hij lijkt een enorme eikel. Ja, zijn ego is waarschijnlijk groter dan dat van de hele Anderlecht-kern samen. Natuurlijk zorgde de gitaar van Marr voor een groot, belangrijk deel, voor die typische Smiths-sound. Maar zo’n gitaar, die vervang je toch gemakkelijk?

Verrassing dus in Lokeren. Want niet de gitaar, wel de stem is gemakkelijk te vervangen. Waar Morrissey zich door de Smiths-klassiekers werkte, gesteund door sessiemuzikanten die vooral heel luid speelden, stond Johnny Marr ontspannen en (vooral) heel graag op het podium. Stemvast, zonder kapsones, en met een sprekend gemak schotelde hij twaalf nummers voor. Zes ervan van The Smiths. Eentje van Electronic, het project dat hij met Bernard Summer van New Order opzette. En een cover van The Crickets: I fought the Law. Resten dus nog vier eigen nummers, uit zijn eerste, vorig jaar verschenen, soloplaat.

Marr is een god. Echt waar. Achttien was hij toen hij The Smiths oprichtte, en de status van gitaarheld verdiende. Nadien zat hij in The The, in The Cribs, in Electronic, werkte hij met Neil Finn mee aan 7 Worlds Collide. Twee jaar geleden stond hij nog relaxed op het podium in Lokeren als begeleider van Brian Ferry. Onopvallend te zijn – ik denk niet dat ik hem één keer hoorde uithalen op gitaar.

Deze keer deed hij dat eigenlijk ook niet. Ubercool kwam hij naar voor, op de catwalk, om rustig Getting Away with it (van Electronic) met flarden gitaar te larderen. Please, Please Please (van The Smiths) was van een uiterste zeldzame schoonheid – eindelijk hoorde je de song zoals Marr hem vast altijd in het hoofd had. In Word Start Attack (uit zijn soloplaat) hoorde je waar Franz Ferdinand de mosterd vandaan haalde. En New Town Velocity (‘Our last single!’) is gewoon een keigoede song.

Goed: het publiek reageerde vooral op de Smiths-klassiekers. Panic (als tweede nummer al), Stop me if you think you’ve heard this before, een schitterend Bigmouth Strikes Again,en als uitsmijters een geweldig How Soon is Now? en een subliem There is a Light that Never goes out. Geen seconde miste je Morrissey. Geen enkel moment hoopte je op die reünie van The Smiths: laat Marr zijn ding maar doen, tot het einde der tijden. Als dat even kan. Stop me… kondigde hij aan als ‘an old folk song from Manchester, England’, Generate!Generate groeg hij op aan René Descartes, Bigmouth leidde hij in met de kreetjes Oh no! I’m freaking out! I’m freaking out’!. I fought the Law werd opgedragen aan Joe Strummer.

Dit is één van de betere optredens uit de lijst. En dan druk ik me zeer voorzichtig uit. Neen, ik wil niet zover gaan om me aan te sluiten bij zijn laatste woorden:  To die by your side, would be a wonderful way to die. Maar laat Marr asjeblieft terugkeren. Hij is nog maar 51 jaar, er kunnen dus nog 15, 20 jaar geweldige concerten volgen. Please, Please, Please.