|
Hooverphonic
Zaterdag 2 augustus
2014
Lokerse Feesten
Ik heb het nooit zo
gehad met Hooverphonic. Het is muziek die niet stoort, maar ook niet
begeestert. Op zijn beste momenten kan Alex Callier nummers schrijven én
brengen die naar Massive Attack zwemen. Op zijn beste momenten, zei ik dus. Wat
ook betekent: niet altijd.
Hooverphonic begon
geweldig in Lokeren het was dan ook zowat een thuismatch voor hen. Raymond
Geerts, de gitarist, kwam alleen het podium opgestapt, speelde een riff, en
herhaalde die. En kreeg het gezelschap van twee gitaren. Van David Poltrock op
keyboards. Van Callier op bas. Van een drummer. En van die zangeres, Noémie
Wolfs. En dan herkende je Boomerang. Knap om op een podium ostentatief te
demonstreren hoe je een nummer opbouwt.
Maar: het werkte niet
echt. Geen idee wat er aan schortte, maar het Lokerse publiek reageerde enorm
tam. Na een nummer klonk er nauwelijks wat applaus. Raar. En op zon momenten heb
je natuurlijk het nadeel dat Callier niet bepaald een volksmenner is. Toen hun
Apple laptop het begaf, en het dus twee nummers zonder virtuele strijkers werd
gedaan, gaf hij er een complexe uitleg aan, waar niemand iets van snapte. Een
frontman met iets meer charisma of showmanship in het lijf, had er een
evenement van gemaakt, en het publiek zot gemaakt omdat we Heartbroken in een
zeldzame, uitgepuurde versie konden horen. Nu stonden mensen zich in het haar
te krabben: Wat zei die gast van The Voice nu over Burt Bacharach?, en ging
het moment voorbij.
Een ander manco:
Noémie Wolfs. Van wie de stem af en toe té scherp, te schel klonk. En op die
manier de betovering uit de nummers haalde.
Maar ik wil geen
overdreven kniesoor zijn. Het lijkt iets te vaak op een James Bond-tune, maar:
Hooverphonic heeft intussen toch al aardig wat semi-klassiekers bij elkaar
geschreven. The World is Mine klonk fris en vrolijk en huppelde over de stille
meute heen. Mad About You is een wereldnummer, en zelfs in deze niet-optimale
omstandigheden is het fijn om dat te horen.
|
