(Meer dan) 1 jaar gratis concerten Verslagjes van concerten in 2008 & 2009 & 2010 & 2011
28-06-2014
Triggerfinger
Triggerfinger Werchter, 28 juni 2014
Een natte, behoorlijk apatische wei die de tijd wil doden tot het hoofdgerecht wordt geserveerd - de Stones. Een gitaar, een bas en een drum. Het leek een onmogelijke strijd voor Triggerfinger: het trio kon onmogelijk de 60.000 zielen winnen in een festivalset van een uur. En toch, en toch. Ze hebben ze niet allemaal overtuigd, maar Ruben Block en de zijnen toonden wél wat harde blues en rock kunnen teweegbrengen: enthousiasme en beleving
Het probleem van TW Classic is al langer bekend, en ik zal er dus ook niet veel meer woorden aan vuil maken. Een meute VIP's geniet van hapjes en drankjes, loopt bij de eerste klanken van een optreden (of iets later) de Golden Circle in en observeert. Voor een groep op dat immense podium moet dat een hel zijn: je optreden start met een lege ruimte voor je (Seasick Steve vond dat ook al zo'n raar gevoel), en je ziet dat die dan langzaam wordt gevuld, niet door je die-hard fans die normaal op de eerste rijen staan, maar door een ietwat ouder, bezadigd publiek. Begin er dan maar eens aan.
Triggerfinger deed dat dus - eraan beginnen. Ze zagen dat het niet helemaal lukte, dat de respons vanop de wei behoorlijk onderkoeld bleef. Dus staken ze een tandje bij. En nog eentje. En nog een. Tot rock pure seks werd - Block hanteerde zijn gitaar als ware het een krols wijf dat het hard van doen had, Mario Goossens geselde zijn drumvellen tot ze onze trommelvliezen deden bloeden. En Polle wisselde funky grooves af met snoeiharde uithalen op zijn bas.
Het resultaat: een geweldige set, die je weer deed verzoenen met echte rock. Hard, meedogenloos, no mercy, geil en buitengewoon af. Geen lawaai, maar melodieën verpakt in seks. Een oplawaai. Waardoor uiteindelijk ook de wei de regenjasjes afgooide, en in het slechtste geval goedkeurend knikte. Maar onbewogen bleven er maar weinig.
