Admiral Freebee
AB, woensdag 12 maart 2014
Verslag: ja
Admiral Freebee? Da's een rip-off. Een charlatan die thuis hoort in Tegen de Sterren Op, Een Neil Young-cloon. Een klojo die al meer dan tien jaar lang hetzelfde liedje herschrijft.
Aan al die lieden die het nodig vinden om onze nieuwe beste vriend Tom Van Laere met dergelijke laatdunkende termen te overladen, heb ik twee woorden: fuck off. Laat de man met rust, want de man doet wat hij doet en hij doet dat verdomd goed. En ik kan het weten, want ik was erbij in de AB, toen hij zijn vijfde plaat (The Great Scam) voorstelde.
Vijf platen lang dus al, schenkt de Admiraal ons aardige songs. Héél aardige songs - er zitten een paar pareltjes tussen, andere zijn hymnes geworden. Natuurlijk klopt het dat sommige van die muziekjes net zo goed in 1978 hadden kunnen worden ingeblikt - maar so what? En natuurlijk is het zo dat veel van die songs net zo goed op plaat 2 of 4 van de Admiraal hadden kunnen verschijnen, maar I repeat: so fucking what? Liever iemand als Tom Van Laere, die steeds weer nieuwe schlemielen laat opdraven in zijn songs, dan arty-farty artiesten die zichzelf bij iedere plaat dringend moeten heruitvinden, of weigeren hun hits tijdens optredens te spelen - 'oh no, not that song'.
Nu: zo'n nieuwe cd voorstellen voor een bomvolle AB is een serieus risico. Het publiek kent de nummers nog niet, je weet dus als artiest niet welke reacties je kunt krijgen. Als je dan ook nog eens een nieuwe groep hebt samengesteld, wordt dat risico nog een pak groter. En dan slaan de zenuwen toe. Het eerste deel van de set was dan ook nerveus, rommelig, wat gehavend: jammer voor nieuwe songs als Nothing Else to do, Breaking Away, I don't want to feel bad today...
Maar de Admiraal is natuurlijk niet voor één gat te vangen. Als derde nummer al pleurde hij Always on the Run de zaal in, en dat hielp. Om het publiek wakker te krijgen, om zelfvertrouwen te tanken en om de groep te laten relaxen. "iedereen OK? Inhet begin hadden jullie precies wat koppijn. Precies wat zenuwachtig? Maar da's nu voorbij, dus kan het concert echt beginnen", riep hij. En hij herhaalde het vijf, zes keer - tot voor het laatste bisnummer. En het hielp: de muzikanten kregen er schik in, ze maakten plezier op het podium, en dat straalde af op de zaal. Een zaal die uit de bol ging bij een ijzersterke eindronde, waarin we alle sterke nummers kregen: Einstein Brain, Rags 'n' Run, Living for the Weekend, Faithful to the Night,... Als je zo'n salvo op je publiek kunt loslaten, ben je echt niet slecht bezig.
Ik betrapte er mezelf ook op dat ik referenties zocht. En die ook noteerde: nu klinkt hij wel héél erg Tom Waits. Of: dit zou de jonge Bob Seger kunnen zijn. Maar het stoorde niet, integendeel. Want niet alleen zijn timbre veranderde: ook de muziek was verrassend gevarieerd. Met zeven man op het podium heb je natuurlijk meer mogelijkheden, en die benutte hij ook: van funk tot soul, garagerock tot epische anthems - alles bracht hij. En grapjes. Die voor te lachen waren, meestal.
Op 28 juni opent deze Admiraal de festiviteiten voor de Rolling Stones op TWClassic. Ik zou zeggen: ga op tijd naar de wei, en geniet ervan.Ik zal er ook zijn. Om mijn nieuwe beste vriend toe te juichen.
|
