Vanessa Paradis
Koninklijk Circus, 3 november 2013
Laat me beginnen met een bekentenis: als opgroeiende tiener in Aalbeke, was ik zot van de muziek van Jean-Jacques Goldman. Juist, die Franse reserve-Amerikaan. Er was aan Goldman dan ook geen ontsnappen, in die grensstreek. Radio Fun gaf ons de muziek die we zochten - omdat Studio Brussel nog moest worden uitgevonden. En Goldman, tsja. Ik weet het.
Vanessa Paradis kwam later pas op de proppen. In 1987 verbaasde ze zichzelf en de wereld met de monsterhit Joe le Taxi, ze maakte platen met Serge Gainsbourg, met Lenny Kravitz en strikte uiteindelijk Johnny Depp. Ze werd een actreuse, zangeres en (Amerikaanse) mama. En ze bleef er verdomd goed uit zien.
Het huwelijk met meneer Depp lijkt te zijn afgelopen, en de 40-jarige Lolita bracht eerder dit jaar een dubbel-cd uit: Love Songs. Benjamin Biolay stuurde haar acht afgewerkte nummers op, ze zong die in en dook met Biolay in de Brusselse ICP-studio's. Biolay is zo'n beetje de Rick Rubin van Frankrijk: hij bezorgde vedetten als Henri Salvador, Juliette Gréco, Julien Clerc en Françoise Hardy een nieuw leven. En deed dat nu dus met Paradis.
Het was een aangename verrassing dat die Biolay mee op het podium stond in het Koninklijk Circus. Of beter: hij zat. Half verscholen, achteraan, achter een piano. Soms nam hij een gitaar vast, soms een trombone, dan weer een viool. En als eerste bis de micro, om een wondermooi duet (Les Roses Roses) te zingen. Een straffe meneer, die ook ongegeneerd zat te roken op dat podium. Franse rock 'n' roll, quoi.
Aan die bissen was een strak optreden vooraf gegaan. Een volle CIrque, vol franstaligen ook, die Paradis op luid gejuich onthaalden toen ze het podium op stapte. Waar ze een slimme set bracht: wat nieuw werk uit die Love Songs, maar op tijd en stond ook een classic ertussen: Natural High en Pourtant helemaal vooraan; even later al Sunday Mondays (grappig, hoe dat franstalige publiek voor het eerst luidkeels meezong met een Engelse song) en een vlijmscherp Tandem. Vraag me niet of Paradis ook echt zong tijdens Tandem - het leek me iets té verdacht juist en krachtig, in vergelijking met de rest van het optreden.
L'incendie, Joe le Taxi natuurlijk (in een heerlijke rumba-versie), en andere Texas-songs. Ik bedoel maar: Paradis brengt het soort muziek dat je niet op je iPod gaat opzoeken, maar dat je ook niet afzet als het toevallig eens passeert. En ja, ze kan zingen. Niet altijd even zuiver, maar de heerlijk sensuele, hese stem vergeeft veel.
Als ik een vrouw was, zou ik nu zeggen: "ik hoop dat ik er, na twee kinderen, op mijn veertigste ook zo goed zal uitzien als Vanessa Paradis". Want het is en blijft een wondermooie vrouw. Afgetraind, scherp, gespierd - en op dat podium dansend als een nimf, zoals alleen echte Parisiennes dat kunnen.
Slotsom: Vanessa Paradis is op haar veertigste een grande dame uit de Franse muziekwereld geworden. Wat dat ook waard moge zijn. Jean-Jacques Goldman was ook een grand seigneur. Maar vanavond toch eens een playlistje maken met hun muziek. Een beetje France Gall ertussen, en als het echt moet zelfs Patrick Bruel. Maar toch vooral Paradis. Ja.
|
