Ik ben Eva
Ik ben een vrouw en woon in Bertem (België) en mijn beroep is bediende bij een verzekeringsmaatschappij.
Ik ben geboren op 30/04/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verhalen lezen en schrijven, wandelen in de natuur, reizen om andere culturen te leren kennen.
Wanneer Xander na zes weken
afwezigheid terug thuiskomt, lijkt er op het eerste gezicht niets aan de hand.
Hij kijkt er naar uit om het normale dagelijkse leven met zijn verloofde Lynn en
zijn dochtertje Sanne terug op te pakken.
Niets blijkt echter nog te zijn
zoals het was voor zijn vertrek. De mensen uit zijn directe omgeving blijken
helemaal niet te zijn zoals hij dacht. Wie kan hij nog vertrouwen? Zal hij er
ooit in slagen zijn oude leven terug te krijgen?
Op deze blog kan je de eerste verise van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten' lezen. Ik hoop dat jullie even veel plezier aan het lezen van dit verhaal zullen beleven als ik heb bij het schrijven ervan. Alvast veel leesplezier toegewenst.
06-11-2016
Vervolgverhaal "Twee gezichten" (41)
VI
De komende nacht was voor velen
een van de onrustigste van de afgelopen weken. Dat was ook helemaal niet
verwonderd. De volgende dag viel immers de eindbeslissing in het proces tegen
Xander Franssens. Een beslissing die de rest van het leven van alle betrokken
partijen mee zou gaan bepalen.
Danny en zijn echtgenote Anja
zaten naar een politieserie op tv te kijken toen ze plots gejammer achter zich
hoorden. Ze dachten eerst nog dat het de kat was die zat te janken voor eten maar
toen ze zich omdraaiden, zagen ze de kleine Sanne huilend in de deuropening
staan. Anja stond onmiddellijk recht uit de zetel en liep naar het meisje toe.
Sanne? Kindje? Waarom lig je
niet in bed? Het is bijna middernacht.
Het meisje bleef de hele tijd
maar snikken en kon amper een woord uitbrengen.
Waar is papa? Is papa boos op
mij?
De vrouw gaf het meisje een
stevige knuffel en probeerde haar zo goed mogelijk gerust te stellen.
Neen, Sanne. Je papa is
helemaal niet kwaad op je. Hij houdt zielsveel van je. Dat mag je nooit
vergeten.
Maar waarom is hij dan weggegaan?
Op school zeggen ze dat hij een viespeuk is en dat hij voor een heel lange tijd
naar de gevangenis gaat. Dat is niet waar, hé?
Ze keek met tranende ogen naar
Danny die nog steeds in de zetel zat. De man stond vervolgens recht en liep
naar haar toe.
Je moet niet geloven wat ze
zeggen, meisje. Voor je het weet is je papa terug thuis. Hij heeft het nu
gewoon eventjes heel druk.
Geloofde hij dat werkelijk? Zal Xander morgen, na zes lange weken,
eindelijk terug met hen mee naar huis komen? In zijn hart hoopte hij alleszins
van wel, maar zijn verstand vertelde hem iets helemaal anders. Wat zal er met
Sanne gebeuren als haar vader straks veroordeeld wordt en voor jaren naar de
gevangenis gaat? Ze hadden haar de laatste weken zo goed mogelijk proberen af
te schermen van de gebeurtenissen, maar dat zal niet blijven lukken. Als Xander
uiteindelijk schuldig bevonden wordt dan zullen ze haar tenslotte toch de
waarheid moeten vertellen. Hoe vertelde je in godsnaam aan een kind van 6 jaar
dat haar papa niet meer terugkomt?
Terwijl Danny met het meisje in
de zetel ging zitten liep zijn vrouw naar de keuken om een beker melk met
honing op te warmen. Hopelijk hielp dat om het kind toch nog enkele uren te
laten slapen. Wat er de volgende dag gebeurde dat zagen ze dan wel weer.
Als
laatste getuige riep de advocaat van Xander Sannes juf van het eerste leerjaar
naar voren. De vrouw vertelde over de eerste keer dat ze Sanne en haar papa
ontmoette tijdens de kennismakingsnamiddag op school een week voor de start van
de zomervakantie. Het meisje was daar samen met haar papa en Lynn naar toe
gekomen. Ze merkte onmiddellijk hoe close zij en haar vader waren. Lynn bleef
de hele tijd op de achtergrond en leek weinig aandacht te hebben voor wat er
gebeurde ondanks het feit dat Xander probeerde haar zoveel mogelijk bij het
gesprek te betrekken. De vrouw besteedde hier verder weinig aandacht aan en
veronderstelde dat dit kwam doordat ze niet de biologische moeder van het kind
was. Van dit uitgelaten meisje bleef niets over op de eerste dag van het nieuwe
schooljaar. Ze was volledig in zichzelf teruggetrokken en zat in de klas voortdurend
afwezig naar buiten te staren.
Na
twee maanden vakantie was de school terug aangebroken. Voor Sanne en haar
vriendinnetje Lore was het een grote dag. De twee meisjes gingen voor het eerst
naar de grote school, maar wat een onvergetelijke dag voor Sanne moest worden
was in werkelijkheid een ware nachtmerrie. In plaats van dat haar papa haar
vergezelde tot aan de schoolpoort liep het meisje samen met haar vriendinnetje
Lore en diens vijf jaar oudere zus Linde de speelplaats op.
De
twee meisjes liepen onmiddellijk naar de andere kinderen van hun klas toe. De
oudere zus van Lore bleef hen de hele tijd in de gaten houden. Ze hadden zich
net op een bank onder het terrasluifel neergezet toen een jongen van hun klas
naar hen kwam toegestapt en luid tegen Sanne riep:
Mijn
mama zegt dat jouw papa een smeerlap is en nooit meer mag vrij rondlopen!
Dat
is niet waar, zei het meisje met een klein stemmetje.
Een
groep meisjes van de vijfde klas van de basisschool dat iets verder aan het
keuvelen was over wat ze in de vakantie allemaal gedaan hadden schrok op van de
luide stem van de kleine jongen en kwam naar het drietal toegelopen. Het
grootste meisje van de groep nam onmiddellijk het woord.
Hoe
was het toen je papa met jou naar bed ging? zei ze op sarcastische toon.
Sanne
wist niet hoe te reageren en wilde weglopen, maar werd door het meisje
tegengehouden.
Hé,
ik ben wel tegen jou bezig.
Laat
haar met rust, kwam Lore tussenbeide.
Waarom?
We zijn gewoon benieuwd naar hoe haar vakantie is geweest. Ben je soms jaloers
omdat jij geen aandacht van ons krijgt?
Ondertussen
had er zich al een hele massa kinderen rond hen verzameld. Sanne wist niet wat
doen en begon stilletjes te snikken.
Oooh.
De baby begint te huilen. Wil je soms een kusje op je muisje hebben?
Op
dat moment kwam Linde door de groep naar hen toegelopen en duwde het meisje van
Sanne af.
Laat haar met rust en zwijg over zaken waar
je niets van afweet.
Bemoei
je er niet mee, stomme koe. Of denk je soms dat je meer waard bent omdat je al in
het laatste jaar zit?
Helemaal
niet, maar ik denk wel dat ik er meer van afweet dan jij!
Laat
je niet doen, Lindsay! riepen de vriendinnen van de pester haar aanmoedigend
toe.
De
twee leerkrachten die die ochtend toezicht hielden op de speelplaats kwamen
naar de groep toegestapt. Ze deden teken naar de andere kinderen dat ze weg
moesten gaan en richtten zich vervolgens op de twee ruziemakende meisjes.
Is
het nu echt nodig om al vanaf de eerste schooldag zon kabaal te maken op de
speelplaats?
Maar
meester, zij
Ik
wil het niet horen, Linde. Jij zou toch beter moeten weten als oudste.
Moest
ik hen dan gewoon laten doen?
Dat
heb ik niet gezegd. Je moest naar ons zijn gekomen zodat wij ons ermee konden
bemoeien in plaats van de ruzie alleen maar erger te maken.
Ondertussen
was juf Lies van het eerste leerjaar erbij komen staan. Ze boog zich naar Sanne
toe en probeerde haar te troosten. Het meisje was volledig in zichzelf gekeerd.
Haar gezicht was rood aangelopen van het huilen en door een krop in de keel kon
ze geen woord uitbrengen. Toen de bel vijf minuten later het begin van de lessen
aankondigde nam de juf haar bij de hand en liepen ze vervolgens samen met de
rest van de klas naar binnen.
Deze ochtend was een zeer bizarre ochtend, de raarste sinds jaren.
Van zodra de dichte mist optrok gebeurde er iets magisch. Heel de straat kleurde rood. Overal waar je maar keek zag je vreemde, rode bollen. Bollen met het gezicht van een prinses ('Snotte Belle'), een piraat ('Jack-A-Hoy'), een DJ ('DJ Niësto'), een judoka ('Ha Choo') en een professor ('Professor Sniff"). Van zodra je ze opraapte begon je onophoudelijk te lachen. De wereld zag er op slag veel vrolijker uit. Weg was alle terreurdreiging en ellende. Voor een keer was Brussel de leukste stad op aarde.
Dus laten we allemaal een rode neus opzetten en
op die manier tonen dat iedere mens uniek is en op zijn eigen manier waardevol.
Een vrolijke Eva
Wil je meer weten over deze leuke actie neem dan zeker een kijkje op http://rodeneuzendag.be/ en hou volgende datum zeker in de gaten: zaterdag 3/12/2016, want dan volgt de grote apotheose!
Sanne,
wat een mooie tekening heb je hier gemaakt. Wil je me daar iets meer over
vertellen?
Het
meisje keek met grote ogen naar de vrouw die voor haar zat.
Dat
is mijn papa terwijl hij aan het zingen is.
Xander
zat met een krop in de keel naar de beelden van zijn dochter te kijken. Het was
de eerste keer sinds zijn arrestatie nu bijna zeven weken geleden dat hij zijn
kleine meid zag. Hoe was het in godsnaam mogelijk
dat hij op geen enkel ogenblik had gezien dat er iets met haar aan de hand was?
Het was verdomme zijn taak om haar te beschermen, maar wat deed hij: hij was de
hele tijd bezig met het promoten van zijn nieuwe cd en het voorbereiden van
zijn zomertournee.Wat voor een
egoïst was hij toch. Hij moest vijf jaar geleden omgekomen zijn in dat
auto-ongeluk en niet zijn vrouw Samantha. Hij wendde zijn blik af van het
televisiescherm en keek naar Lynn die op de bank aan de andere kant van de
rechtszaal naast haar advocaat zat.
Dat
heb je echt heel goed gedaan. Je hebt al heel veel aandacht voor detail, dat
zie je niet bij veel kinderen van jouw leeftijd. Je papa zal wel trots op je
zijn, hé?
Bij
dit complimentje verscheen er een kleine glimlach op het gezicht van het
meisje.
Papa
zegt dat ik dat van mijn mama heb. Zij maakte ook altijd heel mooie dingen.
Toen ik nog niet geboren was, heeft ze al mijn babykleedjes zelf gemaakt.
Mis
je je mama?
Het
meisje knikte met haar hoofdje.
Maar
papa zegt dat ze nu een sterretje aan de hemel is en dat ze van daaruit over me
waakt. Als het donker is, dan zit ik altijd met papa buiten op het terras. We
kijken dan samen naar de sterren.
De
vrouw bladerde door de stapel papier en haalde vervolgens een andere tekening tevoorschijn.
Deze
hier is helemaal anders. Je bent hier veel minder nauwkeurig en drukt ook
harder op je potlood.
Het
meisje leek niet te weten hoe te reageren en keek afwezig naar buiten waar een
vogel aan een graanbol zat te pikken.
Sanne,
wat is er? Wil je er niets over zeggen?
Het
kind schudde met haar hoofd. Er rolde een traan langs haar wang naar beneden.
Als
ik me goed herinner heb je deze gemaakt toen ik je vroeg naar de vakantie. Was
dat soms geen leuke periode?
Neen,
zei ze stilletjes.
Waarom
niet? De meeste kinderen zijn altijd heel blij als het vakantie is.
Papa
was toen weg om voor andere mensen te gaan zingen.
En
dat vond je niet leuk?
Ze
schudde opnieuw met haar hoofdje.
Mis
je je papa?
Ja,
zei ze met een klein stemmetje.
Als
ik me goed herinner was je toen alleen thuis met Lynn. Zij zal je wel goed
verwend hebben, nietwaar?
Het
meisje zat de hele tijd te bewegen met haar handen en keek onrustig om zich
heen. Het leek wel alsof ze bang was dat er iemand tevoorschijn zou komen.
Sanne?
Vond je het niet leuk om alleen te zijn met Lynn?
Neen,
zei ze snikkend. Lynn was altijd boos op me en zat steeds tegen me te roepen.
Ze
was waarschijnlijk ook wel moe om al die tijd alleen met jou te zijn. Jullie
zullen toch ook wel leuke dingen samen gedaan hebben?
Soms,
zei ze onzeker. maar meestal kwam die man langs en dan keek ze niet meer naar
me om. Als ik dan met haar een spelletje wilde spelen riep ze dat ik haar met
rust moest laten.
Bij
het zien van de beelden van het kleine meisje waren er verschillende vrouwen
die een zakdoek uit hun handtas haalden om daarmee hun tranen weg te vegen.
Lynn voelde zich tijdens de hele getuigenis ongemakkelijk. Het was bijna twee
maanden geleden sinds ze Sanne de laatste keer had gezien. Zonder rechtstreeks
met de dochter van haar ex-vriend geconfronteerd te worden was het voor haar
helemaal niet moeilijk om bij haar verklaring te blijven. Hij had het immers in
haar ogen allemaal zelf gezocht. Wat Sanne betrof was dat helemaal anders. Zij
was nog maar een kind en had helemaal geen schuld aan wat er allemaal was
gebeurd. Zij was eigenlijk zelfs het grootste slachtoffer in heel deze zaak. Na
haar mama zou ze nu ook haar papa verliezen. Toen ze de zaal rondkeek kruiste
haar blik toevallig de ogen van Xander. Bij de confrontatie met de droevige
blik in zijn ogen draaide ze zich onmiddellijk terug om en keek met een starre
blik recht voor zich uit naar het televisiescherm dat vooraan in het midden van
de rechtszaal stond.
Onlangs las ik in schrijvenmagazine (jaargang 20 nr. 5) een artikel over de twaalf oerkarakters van storytelling (Mieke Bouma). Via dit artikel besloot ik om een meer gedetailleerde karakterschets van het hoofdpersonage van mijn verhaal 'Twee gezichten' te maken.
Bij het beschrijven van het hoofdpersonage van je verhaal vertrek je van DE PERSONA. Dit is de omschrijving van hoe de buitenwereld je personage ziet en herkent. Dit deel van de karakterschets van het personage zat voor mij al grotendeels in mijn hoofd. Ik had al voor het grootste deel een idee van hoe mijn personage er uitziet en wie hij precies is (zowel op privévlak als op professioneel vlak).
Om een boeiend personage te kunnen neerzetten stopt het hier echter niet bij. Het volstaat niet om je personage alleen van buitenaf te bekijken. Je moet ook weten wie hij of zij in de kern is: Wat is het wilsverlangen van je personage? Door wat wordt hij of zij gedreven? Dit verlangen van je personage richt zich op datgene wat aan het begin van het verhaal ontbreekt en noemen we HET ARCHETYPE.
Op die manier komen we uiteindelijk bij de 12 oerkarakters en hun basisplot.
Een van de oerkarakters van een verhaal is de voedster (https://youtu.be/DCTW9zyJYoE). Volgens Mieke Bouma (http://miekebouma.nl/) ontleent de voedster haar identiteit aan de zorg voor anderen. Valkuil is dat ze zich teveel wegcijfert en haar uitdaging is dat ze behalve voor anderen ook leert zorgen voor zichzelf. Dit archetype wordt om deze reden ook vaak de moeder genoemd en wordt daardoor vooral toegeschreven aan vrouwelijke personages. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat een man ook niet deze drijfveer kan hebben. Zeker niet, zoals in mijn verhaal 'Twee gezichten', wanneer de moeder is weggevallen en de vader daardoor zowel de vader- als moederrol op zich moet nemen.
Als ik het hoofdpersonage Xander Franssens grondig bestudeer dan moet ik vaststellen dat er heel wat kenmerken van dit oerkarakter in het personage zitten. En als ik eerlijk ben dan moet ik zeggen dat ikzelf ook heel wat kenmerken van dit oerkarakter in me heb. Conclusie is dan ook dat ik onbewust een personage heb neergezet dat op een aantal punten ook sterk op mij lijkt.
Wanneer je de karakterschets (persona) van je personage hebt gemaakt en zijn wilsverlangen (archetype) kent, dan kan je vervolgens DE PERMISSE bepalen. Dit is de begin- en eindwaarde van je personage. Waar staat je hoofdpersonage in het begin van je verhaal en waar gaat hij naar toe? Ondergaat je hoofdpersonage een bepaalde transformatie in de loop van het verhaal.
Als ik dit toepas op mijn hoofdpersonage dan kan ik deze transformatie als volgt omschrijven.
- De beginsituatie: In het begin van het verhaal krijgt het personage heel veel erkenning en waardering. Het publiek kijkt naar hem op en verafgood hem. Hij staat altijd in de belangstelling. Dit is echter niet wat hij ook echt zoekt, wat echt belangrijk is voor hem. In werkelijkheid is hij op zoek naar rust en wil hij een goede papa zijn voor zijn dochter. Alleen als hij dat bereikt kan hij echt gelukkig zijn.
- Het plot: Hij valt van zijn voetstuk en wordt door iedereen uitgespuwd en gehaat. Hij voelt zich eenzaam en heeft het gevoel dat hij gefaald heeft als vader.
- De eindsituatie:aangezien ik op deze blog fragmenten plaats van de eerste versie van het verhaal en om de spanning niet weg te nemen vind ik dat ik over het einde van het verhaal hier nog niets kan vertellen; als jullie willen weten hoe het verhaal uiteindelijk zal aflopen en of het hoofdpersonage er in zal slagen om zijn doel te bereiken dan moet je deze blog gewoon verder blijven volgen
En zo komen we dan uiteindelijk bij HET CONFLICT van het verhaal.
Slaagt het personage erin zijn doel te bereiken en wat moet hij daarvoor aankijken, loslaten en veranderen?
Het conflict dat Xander Franssens meemaakt in mijn verhaal 'Twee gezichten' kan je als volgt omschrijven. Hij is eerder een introvert persoon die op zoek is naar rust en een goede papa voor zijn dochter wil zijn Daartegenover staat dat hij de zanger is van een bekende popgroep en door veel mensen wordt aanbeden. Hierdoor is hij vaak lange tijd van huis voor optredens en staat hij steeds in de belangstelling.
Het drijfveer van mijn hoofdpersonage is dan ook dat hij iedereen gelukkig wilt maken, maar daardoor minder tijd heeft voor zijn dochter waardoor hij in conflict komt met het uiteindelijke doel in zijn leven, nl. een goede papa zijn voor zijn dochter.
Door voor elk personage dat een belangrijke rol in mijn verhaal speelt een gedetailleerde karakterschets te maken en hiermee rekening te houden met de gebeurtenissen die zich afspelen in mijn verhaal wil ik het verhaal uiteindelijk nog beter maken. Het verhaal dat jullie op deze blog kunnen lezen is dan ook een eerste versie waar nog veel aan gesleuteld zal worden. ALS JULLIE BEPAALDE OPMERKINGEN HEBBEN OVER DE FRAGMENTEN DIE IK OP DEZE BLOG PLAATS DAN MOGEN JULLIE DIE ALTIJD ALS REACTIE BIJ HET FRAGMENT PLAATSEN. SAMEN MET JULLIE WIL IK ER OP DEZE MANIER NOG EEN BETER EN BOEIENDER VERHAAL VAN MAKEN.
Gisteren was het precies een jaar geleden dat ik met deze blog begonnen ben en dat verdient toch een applausje. Een applausje omdat deze blog nog altijd een belangrijke rol in mijn leven speelt. Er zijn periodes geweest dat ik even afwezig was, maar steeds opnieuw was er een bepaalde drijfveer die me terugbracht naar deze plek.
Als ik een ding het afgelopen jaar geleerd heb, dan is het dat ik meer aan mezelf moet denken en me minder moet aantrekken van wat anderen ergens over zouden denken.
Dat is niet altijd gemakkelijk, vooral omdat ik de tendens naar meer egoïsme in onze wereld helemaal niet zo leuk vind. Respect hebben voor elkaar en er zijn voor elkaar wanneer je elkaar nodig hebt zijn immers voor mij heel belangrijke waarden. Je kan er echter pas echt zijn voor een ander als je ook van jezelf houdt.
Werken aan je dromen moet je dan ook in eerste instantie voor jezelf doen en niet om op die manier waardering te krijgen van anderen of omdat anderen trots op je zouden kunnen zijn. Als je dat bereikt met je droom dan is dat natuurlijk een pluspunt, maar het mag nooit de motivatie zijn om naar een droom toe te werken. Jijzelf moet er namelijk ook plezier aan beleven anders wordt je droom al vlug een nachtmerrie. Je kan ondertussen wel luisteren naar wat anderen er over te zeggen hebben. Hun kritiek moet je dan niet als iets negatiefs zien, maar gebruiken als een manier om jezelf nog te verbeteren en zo nog meer plezier uit je leven te halen. En wanneer mensen achter je rug met je lachen heb dan medelijden met hen. "Waarom medelijden?", hoor ik je denken. Dat is heel simpel. Ze lachen met jou waarschijnlijk omdat ze zelf onzeker zijn over zichzelf en jaloers zijn dat jij ondanks alles toch voor je droom durft te gaan. Dat is dan ook wat ik ga doen: schijt hebben van wat anderen van me denken en gewoon 100% voor mijn dromen gaan. Het is immers mijn leven en als anderen mijn keuzes stom vinden dan is dat hun probleem en niet het mijne.
Geniet van jullie weekend en probeer zoveel mogelijk aan jullie dromen te werken zonder daarbij voortdurend te denken wat anderen er van zouden denken.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik nog een fragment van de eerste versie van mijn vervolgverhaal "Twee gezichten" hier geplaatst heb. Het wordt dan ook de hoogste tijd om jullie te laten weten hoe het verhaal verder gaat. Voortaan zal ik elke zondagavond hier een nieuw fragment van dit verhaal plaatsen.
Het laatste fragment eindigde met de volgende zin: Rustig, Xander. Ze weet wat ze doet. Ze zal
niets doen wat Sanne zou kunnen beschadigen. Jullie konden toen lezen hoe de kinderpsychologe had plaatsgenomen in de getuigenbank. Zal deze getuigenis uiteindelijk voor een positieve wending zorgen of zal het hoofdpersonage hierdoor nog dieper in de problemen komen? Jullie zullen het de komende weken hier te weten komen.
Van
zodra de griffier alles had klaargezet op de tafel vooraan in de rechtszaal
werd het muisstil. Iedereen keek met een blik vol vragen om zich heen. Een
heleboel mensen zaten zenuwachtig heen en weer te schuiven op hun stoel.
Niemand was voorbereid op wat ze nu te zien zouden krijgen. De meesten dachten
wel te weten wat het kind allemaal had meegemaakt, maar om hier rechtstreeks
mee geconfronteerd te worden dat was toch nog iets helemaal anders. Mensen die
zelf kinderen hadden vroegen zich af hoe ze zouden reageren als hun eigen kind
of kleinkind in zon situatie zou terechtkomen. Ze zouden waarschijnlijk de
controle volledig verliezen en dingen doen waar ze later spijt van zouden
hebben.
De
voorzitter richtte zich vervolgens terug tot mevrouw Freud.
Dan
geef ik nu terug het woord aan u. Ga uw gang.
Dankjewel.
Ik besef heel goed dat de beelden die jullie nu te zien gaan krijgen voor velen
onder jullie moeilijk zullen zijn. Heel wat mensen zullen zich waarschijnlijk
afvragen waarom ik dit kind hiermee moet confronteren. De meesten zouden een
kind van haar leeftijd zoveel mogelijk willen afschermen van wat er gebeurd is.
Dat begrijp ik ook, maar het gaat hier uiteindelijk om haar toekomst. Wat hier
zal beslist worden zal de rest van haar leven voor een groot deel mee bepalen. Ik
heb dit meisje nog maar een paar keer gezien en die sessies hebben bij mij toch
al heel wat duidelijk gemaakt. Ik vind het dan ook enorm belangrijk dat ook
jullie hiervan op de hoogte zijn. Alleen op die manier kan deze zaak op een
correcte wijze afgesloten worden.
De
televisie floepte aan bij het beeld van een klein, tenger meisje met een bleek
gezichtje en los, dik krullend bruin haar tot op de schouders. Ze zat in elkaar
gedoken in een zetel met haar teddybeer in haar handen. De psychologe stapte
naar het kind toe en zette zich naast haar neer op de bank. Ze nam een kleurrijke
tekening vast die voor hen op de salontafel lag.
Al jaren neemt het schrijven van verhalen een belangrijke plaats in in mijn leven. Al van kleins af aan droom ik ervan om ooit een eigen boek te schrijven. Toch heeft het tot eind vorig jaar geduurd voor ik hier ook echt mee naar buiten durfde te komen. Schrijven is namelijk zo'n belangrijk deel van mij dat ik gewoon bang was om mijn ware ik te laten zien. Wat zouden anderen hier immers van denken? Zouden ze het niet belachelijk vinden en me hiermee uitlachen?
Als ik hierover nadenk dan is dit eigenlijk heel stom. Waarom zou ik mijn leven laten bepalen door wat anderen zeggen? Het is namelijk mijn leven en niet het hunne. Als zij dat stom vinden, dan is dat hun probleem. Ik wordt gewoon gelukkig van woorden op papier te zetten en dat is hetgene wat telt. Het is op de eerste plaats ik die er blij mee moet zijn.
En dat geldt niet alleen voor deze droom, maar ook voor alle andere zaken in mijn leven. Mijn gevoelens, mijn lichaam, mijn fouten, mijn werk; ze zijn allemaal een deel van mij en bepalen mee wie ik ben. Waarom zou ik al die zaken dan ook verborgen houden voor anderen. Dit is dan ook mijn doelstelling voor de toekomst: niet langer een masker opzetten uit angst om me kwetsbaar op te stellen, maar me laten zien zoals ik echt ben.
groetjes van een zelfzekere Eva
p.s. Met dank aan de tips die je kan vinden op 'Sochicken' (https://sochicken.nl/) werk ik stap voor stap aan het nog leuker maken van mijn leven. Echt een heel interessante site en misschien kan het ook jou helpen om je leven nog leuker te maken. Ik wenst het je alvast toe, want het leven is het mooiste geschenk dat je gekregen heb
"Een goed begin is het halve werk", zo luidt het spreekwoord.
Dit gezegde is zeker en vast van toepassing voor de start van de dag. Om de dag op een goede en energierijke manier te kunnen beginnen is het daarom essentieel dat je EEN GOEDE NACHTRUST hebt. Wanneer je de dag al moe en futloos begint betekent dit immers vaak niet veel goeds voor de rest van de dag. Dit is zeker en vast van toepassing op mij. Als ik al moe start, dan zal ik veel emotioneler reageren, dan wanneer ik goed uitgerust ben en met een fris hoofd begin. Mijn avond- en ochtendroutine moest dus aangepakt worden om meer uit de dag te kunnen halen en ook meer´met schrijven bezig te zijn.
Dit heb ik dan ook gedaan!
Om de dag op een goede manier af te sluiten en niet nog uren in bed te liggen piekeren alvorens ik in slaap val sluit ik mijn dag voortaan af door drie elementen op te sommen waarvoor ik dankbaar ben. Door aan iets positiefs te denken verdwijnen alle piekerende gedachten uit mijn hoofd en zal ik uiteindelijk ook veel beter slapen.
Dit is echter niet genoeg om de volgende dag goed uitgerust te kunnen starten. Voldoende slaap en regelmaat is daarbij ook belangrijk. Daarom zal ik tijdens de werkweek voortaan om tien uur 's avonds in bed kruipen en zorgen dat ik minimum 7,5 uur geslapen heb. Om alle verleidingen hierbij te kunnen bannen verdwijnt mijn i-pad ook uit de slaapkamer en gaan mijn gordijnen dicht zodat ik niet wakker gehouden wordt door het licht op straat
Ik pas deze nieuwe avondroutine nu al twee dagen toe, dit lijkt misschien weinig maar toch merk ik al een verschil. Ik ben 's ochtends veel uitgeruster en geraak ook veel gemakkelijker uit mijn bed. Misschien dat mijn nieuwe ochtendroutine hierbij ook wel een beetje helpt :) . Mijn gsm ligt immers niet meer op mijn nachtkastje, maar in de andere hoek van de kamer zodat ik wel moet opstaan om van dat vervelende geluid van het alarm af te geraken. Daarenboven heb ik ook een nieuwe manier gevonden om in alle rust aan mijn dag te kunnen beginnen: het allereerste wat ik doe nadat ik ben opgestaan is een glas water drinken en vervolgens 10 minuten mediteren. Dit geeft me alvast een veel ontspannender gevoel dan wanneer ik een half uur rusteloos blijf snoezelen in bed om me vervolgens rap rap klaar te maken om aan een nieuwe dag te beginnen.
Om van deze nieuwe routine een goede gewoonte te maken moet ik dit nog minstens een maand volhouden. Daarna is het zo stevig ingewerkt in mijn dagelijkse leven dat ik het automatisch, zonder nadenken zal toepassen. En ik beloof je dat ik deze extra energie zeker zal gebruiken om je via deze blog verder op de hoogte te houden van mijn schrijfavonturen.
Ik wens jullie allemaal een verkwikkende nachtrust toe die je voldoende energie geeft om volledig uitgerust aan de nieuwe dag te kunnen beginnen.
Vorige week had ik het hier over voor wie ik een boek zou willen gaan schrijven en op welke manier ik de doelgroep zou proberen aan te trekken om het boek te gaan lezen.
Aandacht besteden aan de doelgroep is natuurlijk belangrijk om je boek in de kijker te stellen, maar hierbij stopt het niet. Wanneer je een verhaal gaat schrijven dan moet je ook heel veel aandacht hebben voor de personages van je verhaal en in de eerste plaats voor het hoofdpersonage. Je moet het hoofdpersonage door en door kennen, hij of zij moet eigenlijk een deel van jezelf gaan worden.
Om mijn hoofdpersonage beter te leren kennen ben ik uiteindelijk de dierenwereld ingetrokken. Met welk dier zou ik mijn hoofdpersonage het beste kunnen vergelijken?
Waarom in godsnaam je hoofdpersonage vergelijken met een dier? Dat is eigenlijk heel simpel. Mensen hebben immers veel meer gemeen met dieren dan je zou denken. We zijn allemaal levende wezens die met een bepaald doel op deze planeet rondlopen en daarvoor op een bepaalde manier bewegen of 'praten'.
Dieren spelen daarnaast ook een belangrijke rol in mijn leven. Naast het feit dat ik enorm kan genieten van een wandeling in het bos of door de velden haal ik ook heel veel rust uit een bezoek aan een dierenpark of door te stoeien met de hond. Ik hou dan wel van alle dieren, toch is er een dier waar ik een extra warm gevoel bij krijg en dat is nu juist de hond. Misschien komt dat ook wel omdat ik een stuk van mijn persoonlijkheid terugvind in deze dieren.
IK EN DE HOND:
Net als een hond kan ik zeer lief en trouw zijn. Ik zal je niet snel volledig in vertrouwen nemen, maar als ik je mijn vriendschap eenmaal heb gegeven dan zal ik er altijd voor je zijn.
Maar net als met een hond moet je ook bij mij oppassen, want als je op mijn tenen trapt of als ik me aangevallen voel dan kan ik 'gevaarlijk' worden (hetzelfde wanneer je ongevraagd mijn veilige ruimte binnendringt). Dit betekent natuurlijk niet dat ik geweld zal gebruiken om mezelf te verdedigen, maar als je eenmaal mijn vertrouwen beschadigd hebt dan zal ik dat nooit vergeten en zal ik voor altijd op mijn hoede blijven.
Zoals ik in het begin reeds vertelde is het bij het schrijven van je verhaal heel belangrijk dat je je hoofdpersonage door en door kent. En wie zou ik nu beter moeten kennen dan wie dan ook: mezelf natuurlijk! Om die reden heb ik dan ook besloten om de eigenschappen van mezelf die ik herken bij de hond over te dragen naar het hoofdpersonage van mijn verhaal 'Twee gezichten' en dit personage vervolgens te vergelijken met EEN WOLF.
XANDER FRANSSENS vs DE WOLF:
Een wolf wordt door de meeste mensen gezien als een sterk, imponerend beest dat nergens bang van is terwijl het in werkelijkheid een heel schuw dier is dat bang is van mensen.
Op die manier kan je het hoofdpersonage van mijn verhaal ook wel bekijken. Hij is heel populair en lijkt graag in de belangstelling te staan en houdt van optreden voor een groot publiek. Als je hem echter beter leert kennen dan is hij eerder introvert en zoekt hij het liefst de rust en de stilte op. Dit is mede het gevolg van wat hij in zijn kindertijd heeft meegemaakt. Hij is namelijk bang om de mensen die hij graag ziet te verliezen (de dood van zijn moeder toen hij negen jaar was en de scheiding van zijn jongere broer Ben toen hij twaalf jaar was). Als iemand de mensen van wie hij het meeste houdt zou bedreigen dan komt de wolf in hem naar boven en zal hij alles doen om hen te beschermen, net zoals een wolf zijn welpen verdedigt. Het feit dat hij van rust houdt merk je ook aan de plaats waar hij woont, nl. op het einde van een doodlopende straat en niet in het drukke centrum van een stad.
Door het vergelijken van mijn hoofdpersonage met een dier heb ik ook een nieuw idee gekregen om de doelgroep voor mijn verhaal aan te trekken om het verhaal te gaan lezen.
De vorige keer vertelde ik al hoe ik op de achterflap van mijn boek het nevenpersonage, de 16-jarige Lisa Van Der Meeren, zichzelf zou laten voorstellen en de ideale lezer voor het verhaal zou aanmoedigen om dit boek te lezen.
Het is echter niet alleen via de achterflap dat je probeert om je verhaal in de kijker te stellen, maar de cover van je boek speelt hierin ook een belangrijke rol. Eerst had ik het idee om op de cover een gezicht met een vraagteken te plaatsen. Als ik hier echter verder over nadenk dan vind ik dat zo'n cover een saaie, serieuze indruk geeft aan het boek en dat zal een 16-jarige zeker niet aanmoedigingen om naar het boek te grijpen. Een wolf op de cover zetten roept dan weer iets mysterieus op en maakt nieuwsgierig om te lezen. Het brengt ook een gevoel van spanning te weeg bij de eventuele lezer en zal dan ook een grotere aantrekkingskracht hebben op mijn ideale lezer, nl. tieners.
Hiermee weet je al weer heel wat meer over mijn verhaal 'Twee gezichten'. Je kent de ideale lezer van mijn boek en kan je hopelijk ook al een duidelijker beeld vormen van mijn hoofdpersonage.
Dit allemaal op papier zetten heeft mij alvast nog meer zin gegeven om verder te gaan schrijven aan mijn verhaal en dat is wat ik nu ga doen.
Gisterenavond heb ik de knoop definitief doorgehakt.
Ik moet er gewoon durven voor gaan. Niet de hele tijd blijven twijfelen en nadenken over wat ik nu echt nog allemaal wil doen. Ik weet immers wat ik wil, ik durf gewoon niet altijd mijn ware ik aan de buitenwereld te tonen uit angst wat ze er van zouden zeggen en dat ze me zouden uitlachen met mijn dwaze dromen. Daarom zet ik vaak een masker op en dat is gedaan, ik wil de mensen laten zien wie ik echt ben. Als zij dat stom vinden dan is dat hun probleem. Het is immers wie ik ben en ik ben trots op mezelf.
Voordat ik echter 100% kan gaan werken aan mijn dromen en het vervullen van mijn bucketlist moet ik eerst mijn eigen leven opruimen. Dingen weggooien die me belemmeren om er volledig voor te gaan en veel van mijn energie vreten. Jullie moeten echter geen schrik hebben, ik ben niet van plan om grote veranderingen in mijn leven aan te brengen. Ik doe mijn job nog altijd heel graag en met volle overtuiging. Ook mijn vrienden en familie blijven bij nog altijd op de eerste plaats staan. Ik wil in de toekomst dit nog meer naar boven brengen, door bv. wanneer ze iemand zoeken voor een bepaald project op het werk me hier kandidaat voor te stellen want ik weet dat ik het kan en moet geen angst hebben om het ook durven te doen. Daarnaast wil ik ook nog meer gaan investeren in mijn contacten met vrienden en familie. Door meer datgene te gaan doen wat ik echt wil en niet steeds te doen wat anderen van mij verwachten wil ik mijn huidige leven nog mooier maken.
Hoe heb ik dit dan aangepakt? Gewoon heel praktisch door bv. mijn Ipad te nemen en de apps die niet belangrijk in mijn leven zijn weg te gooien, apps die tijd afpakken van zaken die voor mij essentieel zijn. Daarnaast heb ik ook eens mijn mailbox opgeruimd en dat was echt nodig. Elke dag verkwanselde ik immers soms wel tien minuten aan het verwijderen van overbodige nieuwsbrieven zonder die ook maar te lezen. Door op al deze nieuwsbrieven uit te schrijven hou ik nu tijd over voor echt belangrijke dingen. Dit moet je misschien ook wel eens doen. Ik kan je zeggen dat het enorm veel rust in je hoofd brengt wanneer je niet dagelijks ongewenste mails binnenkrijgt en je krijgt op die manier ook meer overzicht over de echt belangrijke mails. En nu ben ik bezig met mijn huis door te lopen en zaken weg te gooien die daar maar liggen, die al jaren niet meer gebruikt worden en ook in de toekomst waarschijnlijk niet meer gebruikt zullen worden (bv. tijdschriften waarvan ik dacht dat ik ze nog zou lezen, maar die daar ondertussen al maanden en soms zelfs jaren gewoon zitten stof op te nemen, kleding die ik al maanden niet meer hebt aangedaan en misschien ondertussen wel te klein zijn of helemaal niet meer in de mode. De voorraadkast, verzorgingskast en medicijnkast nakijken en vervallen spullen er uit halen, ...).
Door op deze manier orde in mijn leven aan te brengen wil ik meer tijd overhouden voor wat echt belangrijk is: familie en vrienden, mijn werk en af en toe tijd voor mezelf inlassen om tot rust te komen (bv. door het lezen van een goed boek in plaats van de tijd voor de televisie te verkwanselen, in bed luisteren naar prachtige muziek, naar buiten gaan en genieten van de rust door te wandelen in het bos of door de velden in ons dorp). Door aan al deze belangrijke elementen meer tijd te besteden en er bewuster mee om te gaan wil ik meer energie overhouden om me echt te gaan focussen op mijn passie voor het schrijven van verhalen.
Dit lijkt misschien contradictorisch. Als je nog meer tijd gaat besteden aan al deze zaken dan moet je toch moe zijn op het einde van de dag waardoor je helemaal geen tijd meer overhoudt voor het schrijven van verhalen? Dat is volgens mij helemaal niet waar. Dit zijn immers zaken die voor mij belangrijk zijn en die me juist energie geven. Door meer tijd te besteden aan de belangrijke zaken en minder tijd te verkwanselen aan tijdvreters ben ik ervan overtuigd dat ik ook meer energie ga hebben om echt te gaan leven.
Wat betekent dit dan precies voor mij?
MINDER
- een masker opzetten uit angst uitgelachen te worden door anderen
- alleen thuis zitten
- moe zijn
- stress hebben, gespannen voelen
- de zaken persoonlijk aantrekken
- emotioneel reageren als iets niet gaat zoals ik wil
- tijd in bed verspelen
- doelloos op internet surfen
- email
- lui in de zetel doorbrengen en naar televisie kijken
- ongezond eten en drinken
- wanorde in huis
- zeuren, klagen
EN MEER:
- AAN DE BUITENWERELD TONEN WIE IK ECHT BEN
- AFSPREKEN MET VRIENDEN
- TIJD DOORBRENGEN MET MIJN METEKIND
- SCHRIJVEN VAN VERHALEN, WERKEN AAN DEZE BLOG
- LEZEN
- WERKEN AAN MIJN BUCKETLIST
- GENIETEN VAN HET BUITENLEVEN
- BEZIG ZIJN IN HET HUISHOUDEN
- BEZIG ZIJN MET MIJN GEZONDHEID DOOR MEER TE BEWEGEN,
- AANDACHT BESTEDEN AAN MIJN LICHAAM
- ONTSPANNEN VOELEN, RUSTIG ZIJN VAN BINNEN
- GEZOND ETEN EN DRINKEN
- GENIETEN VAN WAT DE DAG BRENGT
Door aan al deze zaken meer aandacht te besteden wil ik me uiteindelijk meer ontspannen en rustiger voelen en zo meer energie overhouden voor wat echt belangrijk is.
Ik zal jullie hier zeker op de hoogte houden van hoe ik erin slaag om al deze doelstellingen ook waar te maken. Ik reken hierbij ook op jullie. Wanneer ik van dit pad dreig af te dwalen wijs me er dan op. Samen met jullie maken we er zeker een mooie tijd van.
De boekenwereld bestaat uit zoveel verschillende genres en vormen dat er voor iedereen in de winkel wel een boek te vinden is dat het beste aansluit bij zijn of haar interesses.
Lees je in de eerste plaats om je kennis nog te verbreden of lees je voornamelijk om je te ontspannen na een drukke werkdag? Ik ben er van overtuigd dat er ook voor jou een boek te vinden is dat je zal aanspreken. Zelfs wanneer je niet houdt van ellenlange beschrijvingen, maar vooral een boek openslaat voor de tekeningen en foto's is er voor jou zeker en vast iets geschiktst te vinden.
De doelgroep van je boek is dan ook iets waar je mee moet rekening houden wanneer je een verhaal gaat schrijven. Wie wil je dat je verhaal gaat lezen? Wie moet in de eerste plaats het boek vastpakken en er vanaf de eerste bladzijde zo aan verknocht raken dat hij of zij het boek niet meer kan wegleggen totdat de laatste bladzijde gelezen is?
Als mijn grote droom werkelijkheid zou worden en mijn verhaal 'Twee gezichten' in de winkel zou liggen dan zou het op de afdeling met jeugdboeken liggen. Waarom op deze afdeling? Gewoon omdat het me een enorme uitdaging lijkt om jongeren van vandaag weg te halen van hun smartphone en te laten boeien door een echt boek. Heel wat jongeren zitten immers de hele dag op internet en sociale media. Wanneer ze met elkaar communiceren dan is dat met chatberichten of via sms. Door dit boek te schrijven wil ik hen even weghalen van de moderne technologie en aantonen dat er veel meer in het leven is, dat boeken helemaal niet ouderwets zijn maar de ideale vorm van ontspanning, de ideale manier om rust te brengen in het hectische leven van elke dag.
De ideale lezer voor mijn boek is voor mij een tienermeisje van 16 jaar en om het concreter te maken geef ik haar de naam Lisa Van Der Meeren. Ze houdt van dansen en muziek. Ze is geen rebel, maar heel zorgzaam en familie is enorm belangrijk voor haar. Ze is eerder verlegen en staat niet graag in het middelpunt van de belangstelling; om die reden identificeer ik haar in mijn verhaal niet met het hoofdpersonage, maar met een van de nevenpersonages. Ze is immers de dochter van de beste vriend en manager van het hoofdpersonage. Uiteindelijk zal ze door datgene wat het hoofdpersonage meemaakt en dat tevens een invloed zal hebben op haar eigen leven en het leven van haar ouders en haar twee jongere broers sterker worden en meer zelfverzekerd. Dat is ook datgene wat ik bij mijn ideale lezer naar boven wil brengen: je moet jezelf blijven en doen wat jij belangrijk vindt en je hierbij niet laten leiden door wat anderen zeggen. Je bent goed zoals je bent.
Dit is natuurlijk een risico. Normaal gezien wil je dat je ideale lezer zich kan identificeren met je hoofdpersonage. Het geeft mijn boek natuurlijk iets bijzonders en dat is ook belangrijk als je wil opvallen in de boekenwereld. Om de ideale lezer te kunnen overtuigen om het boek te lezen wil ik dan ook geen korte samenvatting van het boek op de achterflap schrijven, maar laat ik de 16-jarige Lisa Van Der Meeren zichzelf voorstellen op de achterflap en op die manier de lezer overtuigen om het verhaal te lezen.
Hieronder kan je alvast een voorbeeld lezen van hoe de achterflap van mijn verhaal 'Twee gezichten' er uit zou kunnen zien:
Hallo jij daar,
Mijn naam is Lisa Van Der Meeren. Ik
ben 16 jaar en hou van dansen en muziek. Mijn mama zegt dat ik begon te dansen
nog voor ik kon lopen. Van zodra ik muziek hoor heb ik de neiging om te
beginnen bewegen Via muziek kan ik pas echt laten zien wie ik ben. Het is
eigenlijk helemaal niet verwonderlijk dat muziek zo een belangrijke rol in mijn
leven speelt. Mijn vader is namelijk de manager van een populaire band en daar
ben ik altijd heel trots op geweest. Nonkel Xander, de zanger van de groep, is
steeds mijn grote voorbeeld geweest. Die trots is echter een paar maanden
geleden, van de ene op de andere dag, de dieperik in gegaan. Dit boek vertelt
het verhaal van Xander Franssens, maar ook dat van mij en mijn familie. Een leven
dat plots van de hemel in de hel veranderde.
Ik ken nu de doelgroep voor wie ik mijn verhaal wil gaan schrijven en ook hoe de achterflap van het verhaal er moet uitzien, maar daarmee is mijn verhaal natuurlijk helemaal nog niet af. Jullie kunnen hier op deze blog al heel wat fragmenten van mijn verhaal lezen, maar dat is nog maar de eerste versie. Voordat het volledig af zal zijn en ik voor 100% tevreden zal zijn met het eindresultaat zal er nog heel wat werk moeten worden verricht.
Ik hou jullie natuurlijk verder op de hoogte van de vorderingen en zal jullie in de toekomst nog mee laten genieten van deze eerste versie van mijn verhaal.
Wat vliegt de tijd toch snel. Het is al weer bijna zes maanden geleden sinds ik een laatste keer iets gepost heb op deze blog. Ik was nochtans met mijn 35ste verjaardag zo gemotiveerd om je regelmatig op de hoogte te houden over het realiseren van mijn bucketlist. Die bucketlist neemt dan wel nog altijd een belangrijke plaats in in mijn leven, soms kan het echter zo hectisch zijn dat ik amper de tijd neem om er ook echt bij stil te staan.
Het is echter niet omdat ik ondertussen niets op deze blog gepost heb, dat ik er niet mee bezig ben geweest. Afgelopen zomer heb ik een aantal mensen die belangrijk zijn in mijn leven verrast met een wel heel persoonlijke brief. Aan de reacties die ik hierop gekregen heb kan ik zeggen dat de verrassing zeker en vast geslaagd was. Het gebeurt vandaag de dag immers veel te weinig dat je de tijd neemt om nog zelf een brief te schrijven naar iemand om die persoon te bedanken gewoon omdat hij of zij er is. We vinden het meestal vanzelfsprekend dat ze er zijn, terwijl dat helemaal niet zo is. Deze missie op mijn bucketlist was dan ook zeer zeker geslaagd en is misschien wel voor herhaling vatbaar. Daarnaast heb ik tijdens de afgelopen maanden ook even echt de tijd genomen om van de ochtend te genieten. Gewoon 's morgens op blote voeten door het natte gras lopen en vervolgens genieten van een energierijk ontbijt buiten terwijl ondertussen de wereld langzaamaan wakker wordt. Zalig gewoon. Dit zou iedereen zeker eens moeten doen, achteraf heb je immers het gevoel dat je de hele wereld aankan.
Daarnaast heb ik ook genoten van een aantal welverdiende vakanties. Een vakantie waarin ik samen met mijn metekind en haar broer zandkastelen heb gebouwd op het strand en het kind in me terug helemaal naar boven liet komen. En ook een vakantie waarbij ik openstond voor het onbekende om samen met een groep mensen die ik nog nooit ontmoet had er een onvergetelijke tijd van te maken. Een week die we vooral buiten hebben doorgebracht door te genieten van lange wandelingen door de velden en waarbij we opnieuw naar ons lichaam leerden luisteren aan de hand van allerlei yoga-oefeningen. En na al die inspanningen namen we een duik in het zalige zwembad om ons vervolgens te laten opdrogen in een heerlijke relaxzetel. Deze laatste vakantie heeft me tenslotte een ding geleerd en dat is dat ik heel veel rust vindt door me terug te trekken in de natuur en te genieten van wat de wereld om me heen me allemaal te bieden heeft. Je gaat uiteindelijk zelfs zo intens genieten van je omgeving dat je vergeet te denken aan wat er nog allemaal moet gebeuren en de tijd helemaal uit het oog verliest. Een echte relaxvakantie dus waar toch ook plaats was voor wat inspanning.
De volgende stap op mijn bucketlist is verder werken aan het schrijven van verhalen waarmee ik jullie een aangename tijd wil bezorgen. Daar ben ik dit weekend dan ook mee begonnen. Om er terug weer volledig in te komen heb ik eerst en vooral de tijd genomen om datgene dat ik al geschreven heb te herlezen. Dat was uiteindelijk het gemakkelijkste stuk. Daarna moest ik de inspiratie om verder te schrijven opnieuw oprakelen. Hiervoor besloot ik om naar buiten te gaan en in het bos te gaan wandelen. De natuur in en gewoon zien wat er op me afkomt. Ik kan je alvast een ding zeggen en dat is dat dit zeker heeft geholpen. Door het luisteren naar de geluiden uit de omgeving en het voelen aan de schors van bomen die voor geen twee bomen hetzelfde is, kwamen er heel wat nieuwe ideeën bij mij naar boven. Je mag dan ook in de toekomst nieuwe fragmenten van mijn verhaal ' Twee gezichten' hier verwachten.
Tot binnenkort.
En als je je futloos voelt zonder ook maar enige vorm van energie om aan de slag te gaan, trek dan misschien eens de natuur in en je zal merken dat weg van alle moderne technologie er een zekere rust over je heen zal komen die er mee voor zal zorgen dat je opnieuw bergen kan verzetten.
Ik wil jullie niet langer in spanning laten en daarom plaats ik nu een volgende stuk van mijn verhaal 'Twee gezichten'.
Veel leesplezier.
Eva
Dus
als ik het goed begrijp, mevrouw, dan kleefde het meisje werkelijk vast aan
haar oom. Wat denkt u dat de oorzaak daarvan zou kunnen zijn?
Ik
vermoed dat deze reactie in belangrijke mate het gevolg is van de
omstandigheden waarin haar papa is vertrokken.
Bullshit!
onderbrak Lynns advocaat heftig de getuigenis. Ze had haar papa al bijna twee
maanden niet meer gezien. Je kan dan ook niet zeggen dat ze het niet gewoon is dat
hij voor lange tijd uit haar leven verdwijnt.
Dat
klopt inderdaad, meester, ging de vrouw op rustige toon verder, maar deze
keer is het helemaal anders. Als hij op tournee is heeft hij de gewoonte om elke
avond op hetzelfde tijdstip contact op te nemen met zijn dochter via Skype en
dit deed hij ook afgelopen zomer plichtsgetrouw tot tien dagen voor zijn
terugkeer. Vandaag is het geleden sinds zijn arrestatie dat ze hem nog gezien
heeft. Vergeet ook niet dat ze op dat moment een zeer emotionele periode doormaakte
door de hevige ruzie van haar vader met zijn ex-vriendin. Dit allemaal, samen
met het feit dat hij plots door agenten in uniform werd meegenomen, kan niet
anders dan zware littekens bij haar achtergelaten hebben.
Toen
Xander de vrouw hoorde spreken over de zware weken die zijn dochter op dat
moment doormaakte, kreeg hij het zeer moeilijk. Hij voelde zich enorm schuldig
over het feit dat hij nu niet bij haar kon zijn en zou het zichzelf nooit
vergeven dat hij zijn dochter in de steek had gelaten. Lynn had gelijk, hij was
helemaal geen goede vader en misschien was het wel beter voor Sanne als hij volledig
uit haar leven verdween. Wat had ze immers aan een vader die voortdurend de
wereld rondreisde om andere mensen een leuke tijd te bezorgen, maar het niet
zag als zijn eigen kind het moeilijk had?
Volgens
mij laat fysiek misbruik door je vader ook sporen bij je achter. probeerde de
man de getuigenis van de psychologe onderuit te halen. Kan het niet gewoon
zijn dat ze zich bij haar oom veilig voelde, omdat haar vader haar dan niets
durfde aan te doen en zich als de perfecte papa gedroeg?
Dat
denk ik niet, meester. Er zijn heel wat elementen die dat tegenspreken.
Welke
dan wel? reageerde hij op denigrerende toon. Je hebt het meisje amper enkele
keren gezien en je denkt heel de situatie te kennen.
Daarin
heeft u gelijk. Ik kan hier moeilijk een antwoord op geven.
De
man keek triomfantelijk op toen hij merkte dat de getuigenis van de vrouw
helemaal niet die gunstige invloed voor de verdachte leek te hebben als zijn
raadsman liet uitschijnen. Deze triomf verdween echter snel toen hij de vrouw
naar de voorzitter zag toestappen en ze hem een video overhandigde.
Ik
denk dat Sanne zelf dit veel beter kan laten zien.
Toen
Xander merkte welk vervolg de getuigenis van de kinderpsychologe dreigde te
hebben wilde hij rechtstaan uit zijn stoel. Hij wilde ten allen kosten
vermijden dat zijn dochter in heel dit mediacircus betrokken zou worden, ook al
was dit misschien wel de enige manier om zijn onschuld aan te tonen. Zijn
advocaat kon hem gelukkig net op tijd tegenhouden.
Rustig, Xander. Ze weet wat ze doet. Ze zal
niets doen wat Sanne zou kunnen beschadigen.
Na
de getuigenis van Ben Franssens nam de kinderpsychologe plaats in de
getuigenbank. Ze vertelde over haar eerste contact met de dochter van de
verdachte en welke indruk ze daarbij van het meisje kreeg.
Voordat
de kinderpsychologe de wachtruimte binnenstapte had ze via een videofoon het
gedrag van het meisje in de kamer bestudeerd. Het kind leek weinig interesse te
hebben voor het speelgoed in de hoek van de kamer en bleef de ganse tijd dicht
tegen haar oom aanzitten. Toen ze de deur opendeed en naar het meisje toestapte
kroop ze helemaal in elkaar en verstopte haar gezicht in zijn schoot. De man boog
zich daarop naar zijn nichtje toe en probeerde haar tot rust te brengen door
zachtjes met zijn hand over haar haren te wrijven. Na enkele seconden stond hij
uiteindelijk recht en stapte samen met het kind naar de vrouw toe.
Goedenavond,
mevrouw. Ik ben blij dat u ons zo snel nog wilde ontvangen. Ik besef dat u het
waarschijnlijk al heel druk heeft en dat het niet gemakkelijk voor u zal
geweest zijn om nog een gaatje in uw agenda te vinden.
Dat
is helemaal geen probleem. Mijn agenda dient enkel maar om orde in mijn drukke
leven te brengen. Als je met zwaar getraumatiseerde kinderen werkt dan moet je
beseffen dat een vaste afspraak niet altijd mogelijk is. Soms is het belangrijk
om zo snel mogelijk te reageren.
Terwijl
ze tegen de man sprak, keek ze naar het kind naast hem dat zijn arm de ganse
tijd stevig vasthield. Het leek wel alsof ze bang was dat hij weg zou gaan en
haar helemaal alleen zou achterlaten.
Het verhaal 'Twee gezichten' dat je op deze blog kan lezen telt op dit ogenblik al zo'n 66 pagina's en 23008 woorden. Dat is natuurlijk al heel wat, maar zeker nog niet voldoende. In mijn hoofd zitten er nog heel veel ideeën om het verhaal verder te gaan verbeteren. Jullie zullen er dus nog een tijdje van kunnen genieten.
Een verhaal bestaat namelijk altijd uit verschillende versies.
Als schrijver ga je op een kritische manier om met je verhaal. Je bent niet vanaf het eerste ogenblik 100% tevreden. Er zijn altijd wel elementen aan je verhaal die voor verbetering vatbaar zijn.
De eerste versie schrijven is vaak het gemakkelijkste. Je start daarbij met een wit blad en een resem aan ideeën en inspiraties om een leuk verhaal neer te schrijven. In je hoofd is het eindresultaat al fantastisch, nu moet je het nog aan het papier toevertrouwen. Dat lijkt in het begin helemaal niet moeilijk. De woorden vloeien werkelijk neer op het papier. Je bent op dat ogenblik dan wel al tevreden met wat je gepresteerd hebt, maar je beseft ook dat het dit nog niet is. Niets is immers perfect vanaf het eerste moment. Na die eerste versie begint het pas echt. Het voorlopige verhaal is af en nu moet je het verder gaan perfectioneren. Om dit te realiseren ga je het verhaal herlezen en herlezen en laat je het ook door anderen lezen (zoals ik hier op deze blog mijn eerste versie van het verhaal 'Twee gezichten' door jullie laat lezen). Deze herlezing heeft als bedoeling dat je aanpassingen gaat aanbrengen aan je verhaal.
De belangrijkste wetmatigheid bij het schrijven van een verhaal is immers schrappen. Dit gaat niet alleen om het detecteren van spelfouten (de spellingcheck) en het aanbrengen van wijzigingen aan de vorm en stijl van het verhaal. Het gaat veel verder dan dat. Er kunnen tijdens het schrijven van de tweede versie namelijk ook aanpassingen aangebracht worden aan de inhoud van het verhaal. In het schrijversjargon spreek je hierbij van het principe 'Kill your darlings'. Hierbij ga je delen die langdradig zijn of die niets bijbrengen aan het grotere geheel van het verhaal schrappen. Naast schrappen van bepaalde zaken kan het ook gebeuren dat je tijdens het herlezen van je verhaal vaststelt dat bepaalde elementen die een enorme meerwaarde kunnen bieden ontbreken en dus moeten toegevoegd worden aan het verhaal. Ten slotte moet je er als schrijver ook opletten dat je verhaal niet te passief gaat worden. Je moet ervoor zorgen dat er actie zit in je verhaal. Dit kan je doen door het gebruiken van bepaalde werkwoorden, door korte of lange zinnen te schrijven afhankelijk van wat je met die bepaalde zin wilt bereiken, en ook door te gaan beschrijven van wat je wilt zeggen ('show don't tell').
Hierbij wil ik jullie een eerste idee geven van wat er allemaal komt kijken bij het schrijven van een verhaal. Je ziet duidelijk dat een verhaal schrijven veel meer is dan alleen maar ideeën op papier zetten. Ook al is het voor mij maar een hobby, toch blijft het hard werken. Ik wil namelijk dat het een mooi geschreven en boeiend verhaal wordt, een verhaal dat de lezer niet zomaar wil wegleggen maar waarbij de lezer elke dag weer opnieuw uitkijkt naar het vervolg.
Enkele
minuten na de getuigenis van Xander Franssens stapte de griffier naar de
voorzitter toe en fluisterde iets in zijn oor.
U
mag de vrouw binnenlaten, zei de voorzitter tegen hem.
Alle
gezichten draaiden zich nieuwsgierig om naar de deur. Een vrouw van midden de
veertig kwam de rechtszaal binnengestapt. Xanders advocaat keek de vrouw
lachend aan en stapte vervolgens naar voren.
Meneer
de voorzitter, ik denk dat u deze vrouw wel kent. Ze is een gerenommeerd
kinderpsychologe. De broer van mijn cliënt heeft haar een maand geleden
gecontacteerd om zijn nichtje te helpen. Hij had weinig vertrouwen in de
psychologen van de kinderbescherming die sinds de arrestatie van zijn broer het
meisje opvolgen. Ik zou eerst nog enkele vragen aan hem willen stellen voordat
we naar haar gaan luisteren.
Doet
u maar, meester, antwoordde de voorzitter.
Vervolgens
nam Ben Franssens plaats in de getuigenbank.
Ben,
klopt het dat u pas twee weken na de arrestatie van uw broer te weten kwam wat
er was gebeurd?
Inderdaad. Ik was op het bewuste moment met
mijn gezin bij mijn schoonfamilie in het buitenland. Mijn broer wilde mijn
vakantie niet verpesten met dit nieuws.
Xander
is vier jaar ouder dan u. Is hij altijd al zo beschermend geweest? ging de
advocaat verder.
Ja.
Onze vader was een dronkaard. Toen hij op een dag dronken met mij wou wegrijden
heeft Xander dit verijdeld door hem uit de wagen te trekken. Ik denk dat u wel
weet wat er daarna gebeurd is? Aangezien mijn broer op dat moment 12 jaar was,
werd hij door de jeugdrechter naar een gesloten instelling gestuurd.
Omdat
hij zijn jongere broer probeerde te beschermen?
Ja,
maar zo zagen de voorbijgangers en onze grootouders langs vaders kant het niet.
Ze vertelden dat mijn broer als een razende te keer was gegaan en ons vader met
opzet onder een voorbijrijdende auto had geduwd.
En
dat was niet zo?
Neen,
hij wou alleen maar mij beschermen. Hij denkt altijd eerst aan de anderen
voordat hij aan zichzelf denkt. Zo is hij nu eenmaal.
Ben,
je hebt me verteld dat je geen vertrouwen had in de psychologen van de
kinderbescherming. Waarom?
Zij
baseerden zich op het dossier van mijn broer van twintig jaar geleden. Ze
vonden dat dat genoeg bewijs leverde van zijn gewelddadig karakter.
Heeft
er dan nooit iemand aan jou gevraagd wat er toen precies gebeurd was?
Neen,
er waren volgens de jeugdrechter genoeg andere getuigen. Ze wilden mij daar
zogezegd niet mee belasten. Er zou meer naar de kinderen moeten worden
geluisterd in zon situaties, maar dat gebeurt spijtig genoeg veel te weinig.
Wanneer je een kijkje neemt op deze blog vergeet dan zeker niet om ook even naar de volgende pagina te gaan: https://mijndroomblog.wordpress.com/.
Hier kan je nog heel wat andere zaken lezen over de weg die ik afleg bij het uitbouwen van deze leuke hobby, een hobby waarin schrijven centraal staat.
Na
een pauze van zestig minuten werd de hoorzitting om half drie hervat. De eerste
die aan het woord kwam was de verdachte zelf. Hij nam plaats op de getuigenbank
en wachtte nerveus de vragen af van zijn eigen advocaat en de advocaten van de
burgerlijke partij. Nadat hij de vragen omtrent zijn tijdsgebruik tijdens het
betrokken weekend had beantwoord, haalde de advocaat van de tegenpartij de bewuste
foto tevoorschijn. Toen Xander die foto zag, kreeg hij onmiddellijk tranen in
de ogen. Tranen van wanhoop als hij dacht aan wat zijn kleine meid had moeten
doorstaan.
Ik
zou u hierover graag nog enkele vragen willen stellen. Ik ben zelf vader en ik
kan maar niet begrijpen dat iemand zijn eigen kind zoiets zou aandoen.
Ik
heb hier niets mee te maken, reageerde Xander met hese stem. Mijn dochter
betekent alles voor mij. Ik zou haar op dit moment zo graag willen vastpakken
en zeggen dat alles in orde komt.
Vastpakken?
Ja, we hebben gezien wat u daarmee bedoelt.
Maar
ik heb niets gedaan. U moet mij geloven.
Zijn
advocaat schoot hem onmiddellijk ter hulp: Collega, zelfs als mijn cliënt een
pervert zou zijn en ik zeg duidelijk als dan nog zou hij het niet gedaan
kunnen hebben. Heeft u gezien wanneer deze foto gemaakt werd? Mijn cliënt had
die dag een afspraak met zijn groep om de laatste details van de zomertournee
te bespreken.
Goed
geprobeerd, meester. Dat bewijst echter niets. Hij kan dit evengoed gedaan
hebben toen hij s avonds terug thuis kwam. Vervolgens richtte hij zich
opnieuw tot de verdachte: Meneer Franssens, kan u zeggen tot hoe laat die
afspraak precies geduurd heeft?
We
zijn vroeg van start gegaan die dag. Om 8 uur, denk ik. Ik wou op tijd thuis
zijn om nog een leuke avond te kunnen doorbrengen met Lynn en Sanne. Mijn broer
was immers het weekend weg en
Om
hoe laat was u terug thuis? Wilt u alstublieft antwoorden op mijn vraag.
Om
5 uur in de namiddag, geloof ik. Ik weet het niet meer precies.
Vijf
uur, zegt u. Dat betekent dat u vanaf dan, tot de volgende avond wanneer uw
broer terug thuis kwam, alleen was met uw dochter en uw vriendin. U had dus
tijd genoeg voor uw perverse spelletjes.
Ik
heb hier niets mee te maken, stamelde Xander emotioneel. Ik zou mijn dochter
nooit
Denkt
u nu echt dat u mij op die manier kunt overtuigen? Die fotos zeggen meer dan
genoeg. Daarenboven was u als kind ook al geen doetje. We hebben gisteren de
getuigenis van uw vader gehoord en geluisterd naar wat de inspecteur te vertellen
had die belast was met het onderzoek naar het ongeval twintig jaar geleden. Hij
vertelde ons dat u als twaalfjarige geen enkele emotie toonde bij wat er toen
gebeurd was. Ook de opvoeder die u begeleidde schreef dat in zijn dossier. Toen
hij met u naar het ziekenhuis ging om uw vader te bezoeken staarde u de ganse
tijd vervelend door het raam. U toonde op geen enkel moment ook maar enige
interesse in uw vader die daar in coma lag. Deed het u dan werkelijk niets dat
de man die u en uw broer jaren alleen had opgevoed daar lag te vechten voor
zijn leven?
Terwijl
de advocaat van het slachtoffer hem minutenlang zwaar onder vuur nam, dacht
Xander terug aan wat zijn vader hem en zijn broer als kind had aangedaan en ook
aan wat er met hun mama was gebeurd. Die herinneringen deden hem van binnen
koken van woede. Hij slaagde er gelukkig in deze gevoelens in toom te houden en
een nieuwe uitbarsting zoals de vorige dag te vermijden.
Wat
heeft u hierop allemaal te zeggen, meneer Franssens? Waarom reageerde u als
kind zo emotieloos op wat uw vader was overkomen? Volgens mij zit er hier een
duidelijk patroon in. Wanneer u niet krijgt wat u wil, dan zal u de ander dat
ook letterlijk laten voelen.
Xander
schrok op uit zijn gedachten en wist niet onmiddellijk wat te antwoorden.
Meneer
Franssens? Zou u willen antwoorden op mijn vraag alstublieft? drong de
advocaat met harde stem aan.
Met
een krop in de keel nam Xander uiteindelijk het woord: Jullie zeggen dan wel
dat deze man mijn vader is en biologisch klopt dat ook, maar in de praktijk heb
ik hier nooit iets van gemerkt. Mijn broer en ik werden volledig aan ons lot
overgelaten. Die man zat hele dagen op café en was meer dronken dan nuchter.
En
dat praat dit alles goed, vindt u?
Xander
hield zijn ogen gedurende zijn hele getuigenis naar de grond gericht. Wat hij
ook zei, ze wilden hem niet geloven.
Jullie
snappen echt niet hoe het was om met zon man samen te leven. En ik hoop ook
dat jullie dat nooit aan de lijve zullen moeten meemaken. Het was een ware hel,
zowel voor mij als voor mijn broer. We moesten voortdurend op onze hoede zijn.
We konden immers nooit voorspellen hoe hij zou reageren.
Xanders
advocaat stond tenslotte recht uit zijn stoel en liep naar de voorzitter toe.
Meneer
de voorzitter, ik denk dat dit kruisverhoor wel lang genoeg geduurd heeft. Mijn
cliënt wordt hier door de tegenpartij afgeschilderd als een waar monster,
terwijl hij in werkelijkheid een mens van vlees en bloed is die enkel zijn
broer en dochter probeerde te beschermen.
Daarop
deed de voorzitter teken aan de beklaagde dat hij naar zijn plaats mocht gaan.
Xander stond vervolgens recht uit zijn stoel en liep met gebogen schouders
terug naar de beklaagdenbank.
Nadat
Lynn Van Wesemael door de advocaat van Xander op de rooster werd gelegd was het
de beurt aan de moeder van Lore, Miranda (de echtgenote van Ben Franssens),
Danny Van Der Meren, zijn echtgenote Anja en de andere leden van de groep
X-Men om te komen getuigen. Allen toonden ze een positief beeld van de
verdachte. Niemand kon ook maar een ding geloven van de feiten waarvan hij werd
beschuldigd. Er was alleen een probleem. Buiten mevrouw Pauwels was er niemand
die dat weekend contact gehad had met Xander. Danny bevestigde dan wel dat hij
die zaterdagnamiddag met hem had afgesproken, maar die afspraak werd op het
laatste moment geannuleerd door zijn vriend. Waarom wilde hij niet zeggen. Dit
betekende dat er buiten de beschuldigde en het zogezegde slachtoffer, maar drie
mensen op de hoogte waren van wat er werkelijk dat weekend was gebeurd: de twee
vriendinnen van Lynn en de zesjarige dochter van Xander. Aan de getuigenis van
Lynns vriendinnen hadden ze echter niets. Een vriendin was kort nadat Xander
naar zijn manager was vertrokken ook weggegaan en de andere bevestigde volledig
de versie van het slachtoffer, namelijk dat Xander 45 minuten na zijn vertrek
plots als een wilde het terras kwam opgestormd en Lynn een kwartier later
volledig over haar toeren naar beneden kwam gelopen. Er bleef dan ook nog
slechts een manier over om de waarheid aan het licht te brengen en dat was via
Sanne.
