Vorige week had ik het hier over voor wie ik een boek zou willen gaan schrijven en op welke manier ik de doelgroep zou proberen aan te trekken om het boek te gaan lezen.

Aandacht besteden aan de doelgroep is natuurlijk belangrijk om je boek in de kijker te stellen, maar hierbij stopt het niet. Wanneer je een verhaal gaat schrijven dan moet je ook heel veel aandacht hebben voor de personages van je verhaal en in de eerste plaats voor het hoofdpersonage. Je moet het hoofdpersonage door en door kennen, hij of zij moet eigenlijk een deel van jezelf gaan worden. 

Om mijn hoofdpersonage beter te leren kennen ben ik uiteindelijk de dierenwereld ingetrokken. Met welk dier zou ik mijn hoofdpersonage het beste kunnen vergelijken?

Waarom in godsnaam je hoofdpersonage vergelijken met een dier? Dat is eigenlijk heel simpel. Mensen hebben immers veel meer gemeen met dieren dan je zou denken. We zijn allemaal levende wezens die met een bepaald doel op deze planeet rondlopen en daarvoor op een bepaalde manier bewegen of 'praten'.

Dieren spelen daarnaast ook een belangrijke rol in mijn leven. Naast het feit dat ik enorm kan genieten van een wandeling in het bos of door de velden haal ik ook heel veel rust uit een bezoek aan een dierenpark of door te stoeien met de hond. Ik hou dan wel van alle dieren, toch is er een dier waar ik een extra warm gevoel bij krijg en dat is nu juist de hond. Misschien komt dat ook wel omdat ik een stuk van mijn persoonlijkheid terugvind in deze dieren.

Net als een hond kan ik zeer lief en trouw zijn. Ik zal je niet snel volledig in vertrouwen nemen, maar als ik je mijn vriendschap eenmaal heb gegeven dan zal ik er altijd voor je zijn. 

Maar net als met een hond moet je ook bij mij oppassen, want als je op mijn tenen trapt of als ik me aangevallen voel dan kan ik 'gevaarlijk' worden (hetzelfde wanneer je ongevraagd mijn veilige ruimte binnendringt). Dit betekent natuurlijk niet dat ik geweld zal gebruiken om mezelf te verdedigen, maar als je eenmaal mijn vertrouwen beschadigd hebt dan zal ik dat nooit vergeten en zal ik voor altijd op mijn hoede blijven.

Zoals ik in het begin reeds vertelde is het bij het schrijven van je verhaal heel belangrijk dat je je hoofdpersonage door en door kent. En wie zou ik nu beter moeten kennen dan wie dan ook: mezelf natuurlijk! Om die reden heb ik dan ook besloten om de eigenschappen van mezelf die ik herken bij de hond over te dragen naar het hoofdpersonage van mijn verhaal 'Twee gezichten' en dit personage vervolgens te vergelijken met EEN WOLF.

Een wolf wordt door de meeste mensen gezien als een sterk, imponerend beest dat nergens bang van is terwijl het in werkelijkheid een heel schuw dier is dat bang is van mensen.

Op die manier kan je het hoofdpersonage van mijn verhaal ook wel bekijken. Hij is heel populair en lijkt graag in de belangstelling te staan en houdt van optreden voor een groot publiek. Als je hem echter beter leert kennen dan is hij eerder introvert en zoekt hij het liefst de rust en de stilte op. Dit is mede het gevolg van wat hij in zijn kindertijd heeft meegemaakt. Hij is namelijk bang om de mensen die hij graag ziet te verliezen (de dood van zijn moeder toen hij negen jaar was en de scheiding van zijn jongere broer Ben toen hij twaalf jaar was). Als iemand de mensen van wie hij het meeste houdt zou bedreigen dan komt de wolf in hem naar boven en zal hij alles doen om hen te beschermen, net zoals een wolf zijn welpen verdedigt. Het feit dat hij van rust houdt merk je ook aan de plaats waar hij woont, nl. op het einde van een doodlopende straat en niet in het drukke centrum van een stad.

Door het vergelijken van mijn hoofdpersonage met een dier heb ik ook een nieuw idee gekregen om de doelgroep voor mijn verhaal aan te trekken om het verhaal te gaan lezen.

De vorige keer vertelde ik al hoe ik op de achterflap van mijn boek het nevenpersonage, de 16-jarige Lisa Van Der Meeren, zichzelf zou laten voorstellen en de ideale lezer voor het verhaal zou aanmoedigen om dit boek te lezen. 

Het is echter niet alleen via de achterflap dat je probeert om je verhaal in de kijker te stellen, maar de cover van je boek speelt hierin ook een belangrijke rol. Eerst had ik het idee om op de cover een gezicht met een vraagteken te plaatsen. Als ik hier echter verder over nadenk dan vind ik dat zo'n cover een saaie, serieuze indruk geeft aan het boek en dat zal een 16-jarige zeker niet aanmoedigingen om naar het boek te grijpen. Een wolf op de cover zetten roept dan weer iets mysterieus op en maakt nieuwsgierig om te lezen. Het brengt ook een gevoel van spanning te weeg bij de eventuele lezer en zal dan ook een grotere aantrekkingskracht hebben op mijn ideale lezer, nl. tieners.

Hiermee weet je al weer heel wat meer over mijn verhaal 'Twee gezichten'. Je kent de ideale lezer van mijn boek en kan je hopelijk ook al een duidelijker beeld vormen van mijn hoofdpersonage.

Dit allemaal op papier zetten heeft mij alvast nog meer zin gegeven om verder te gaan schrijven aan mijn verhaal en dat is wat ik nu ga doen.

Tot binnenkort.

een geïnspireerde Eva