“Sanne, wat een mooie tekening heb je hier gemaakt. Wil je me daar iets meer over vertellen?”

Het meisje keek met grote ogen naar de vrouw die voor haar zat.

“Dat is mijn papa terwijl hij aan het zingen is.”

Xander zat met een krop in de keel naar de beelden van zijn dochter te kijken. Het was de eerste keer sinds zijn arrestatie nu bijna zeven weken geleden dat hij zijn kleine meid zag. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat hij op geen enkel ogenblik had gezien dat er iets met haar aan de hand was? Het was verdomme zijn taak om haar te beschermen, maar wat deed hij: hij was de hele tijd bezig met het promoten van zijn nieuwe cd en het voorbereiden van zijn zomertournee. Wat voor een egoïst was hij toch. Hij moest vijf jaar geleden omgekomen zijn in dat auto-ongeluk en niet zijn vrouw Samantha. Hij wendde zijn blik af van het televisiescherm en keek naar Lynn die op de bank aan de andere kant van de rechtszaal naast haar advocaat zat.

“Dat heb je echt heel goed gedaan. Je hebt al heel veel aandacht voor detail, dat zie je niet bij veel kinderen van jouw leeftijd. Je papa zal wel trots op je zijn, hé?”

Bij dit complimentje verscheen er een kleine glimlach op het gezicht van het meisje.

“Papa zegt dat ik dat van mijn mama heb. Zij maakte ook altijd heel mooie dingen. Toen ik nog niet geboren was, heeft ze al mijn babykleedjes zelf gemaakt.”

“Mis je je mama?”

Het meisje knikte met haar hoofdje.

“Maar papa zegt dat ze nu een sterretje aan de hemel is en dat ze van daaruit over me waakt. Als het donker is, dan zit ik altijd met papa buiten op het terras. We kijken dan samen naar de sterren.”

De vrouw bladerde door de stapel papier en haalde vervolgens een andere tekening tevoorschijn.

“Deze hier is helemaal anders. Je bent hier veel minder nauwkeurig en drukt ook harder op je potlood.”

Het meisje leek niet te weten hoe te reageren en keek afwezig naar buiten waar een vogel aan een graanbol zat te pikken.

“Sanne, wat is er? Wil je er niets over zeggen?”

Het kind schudde met haar hoofd. Er rolde een traan langs haar wang naar beneden.

“Als ik me goed herinner heb je deze gemaakt toen ik je vroeg naar de vakantie. Was dat soms geen leuke periode?”

“Neen,” zei ze stilletjes.

“Waarom niet? De meeste kinderen zijn altijd heel blij als het vakantie is.”

“Papa was toen weg om voor andere mensen te gaan zingen.”

“En dat vond je niet leuk?”

Ze schudde opnieuw met haar hoofdje.

“Mis je je papa?”

“Ja,” zei ze met een klein stemmetje.

“Als ik me goed herinner was je toen alleen thuis met Lynn. Zij zal je wel goed verwend hebben, nietwaar?”

Het meisje zat de hele tijd te bewegen met haar handen en keek onrustig om zich heen. Het leek wel alsof ze bang was dat er iemand tevoorschijn zou komen.

“Sanne? Vond je het niet leuk om alleen te zijn met Lynn?”

“Neen,” zei ze snikkend. “Lynn was altijd boos op me en zat steeds tegen me te roepen.”

“Ze was waarschijnlijk ook wel moe om al die tijd alleen met jou te zijn. Jullie zullen toch ook wel leuke dingen samen gedaan hebben?”

“Soms,” zei ze onzeker. “maar meestal kwam die man langs en dan keek ze niet meer naar me om. Als ik dan met haar een spelletje wilde spelen riep ze dat ik haar met rust moest laten.”

Bij het zien van de beelden van het kleine meisje waren er verschillende vrouwen die een zakdoek uit hun handtas haalden om daarmee hun tranen weg te vegen. Lynn voelde zich tijdens de hele getuigenis ongemakkelijk. Het was bijna twee maanden geleden sinds ze Sanne de laatste keer had gezien. Zonder rechtstreeks met de dochter van haar ex-vriend geconfronteerd te worden was het voor haar helemaal niet moeilijk om bij haar verklaring te blijven. Hij had het immers in haar ogen allemaal zelf gezocht. Wat Sanne betrof was dat helemaal anders. Zij was nog maar een kind en had helemaal geen schuld aan wat er allemaal was gebeurd. Zij was eigenlijk zelfs het grootste slachtoffer in heel deze zaak. Na haar mama zou ze nu ook haar papa verliezen. Toen ze de zaal rondkeek kruiste haar blik toevallig de ogen van Xander. Bij de confrontatie met de droevige blik in zijn ogen draaide ze zich onmiddellijk terug om en keek met een starre blik recht voor zich uit naar het televisiescherm dat vooraan in het midden van de rechtszaal stond.