Na een pauze van zestig minuten werd de hoorzitting om half drie hervat. De eerste die aan het woord kwam was de verdachte zelf. Hij nam plaats op de getuigenbank en wachtte nerveus de vragen af van zijn eigen advocaat en de advocaten van de burgerlijke partij. Nadat hij de vragen omtrent zijn tijdsgebruik tijdens het betrokken weekend had beantwoord, haalde de advocaat van de tegenpartij de bewuste foto tevoorschijn. Toen Xander die foto zag, kreeg hij onmiddellijk tranen in de ogen. Tranen van wanhoop als hij dacht aan wat zijn kleine meid had moeten doorstaan.

“Ik zou u hierover graag nog enkele vragen willen stellen. Ik ben zelf vader en ik kan maar niet begrijpen dat iemand zijn eigen kind zoiets zou aandoen.”

“Ik heb hier niets mee te maken,” reageerde Xander met hese stem. “Mijn dochter betekent alles voor mij. Ik zou haar op dit moment zo graag willen vastpakken en zeggen dat alles in orde komt.”

“Vastpakken? Ja, we hebben gezien wat u daarmee bedoelt.”

“Maar ik heb niets gedaan. U moet mij geloven.”

Zijn advocaat schoot hem onmiddellijk ter hulp: “Collega, zelfs als mijn cliënt een pervert zou zijn en ik zeg duidelijk ‘als’ dan nog zou hij het niet gedaan kunnen hebben. Heeft u gezien wanneer deze foto gemaakt werd? Mijn cliënt had die dag een afspraak met zijn groep om de laatste details van de zomertournee te bespreken.”

“Goed geprobeerd, meester. Dat bewijst echter niets. Hij kan dit evengoed gedaan hebben toen hij ’s avonds terug thuis kwam.” Vervolgens richtte hij zich opnieuw tot de verdachte: “Meneer Franssens, kan u zeggen tot hoe laat die afspraak precies geduurd heeft?”

“We zijn vroeg van start gegaan die dag. Om 8 uur, denk ik. Ik wou op tijd thuis zijn om nog een leuke avond te kunnen doorbrengen met Lynn en Sanne. Mijn broer was immers het weekend weg en…”

“Om hoe laat was u terug thuis? Wilt u alstublieft antwoorden op mijn vraag.”

“Om 5 uur in de namiddag, geloof ik. Ik weet het niet meer precies.”

“Vijf uur, zegt u. Dat betekent dat u vanaf dan, tot de volgende avond wanneer uw broer terug thuis kwam, alleen was met uw dochter en uw vriendin. U had dus tijd genoeg voor uw perverse ‘spelletjes’.”

“Ik heb hier niets mee te maken,” stamelde Xander emotioneel. “Ik zou mijn dochter nooit…”

“Denkt u nu echt dat u mij op die manier kunt overtuigen? Die foto’s zeggen meer dan genoeg. Daarenboven was u als kind ook al geen doetje. We hebben gisteren de getuigenis van uw vader gehoord en geluisterd naar wat de inspecteur te vertellen had die belast was met het onderzoek naar het ongeval twintig jaar geleden. Hij vertelde ons dat u als twaalfjarige geen enkele emotie toonde bij wat er toen gebeurd was. Ook de opvoeder die u begeleidde schreef dat in zijn dossier. Toen hij met u naar het ziekenhuis ging om uw vader te bezoeken staarde u de ganse tijd vervelend door het raam. U toonde op geen enkel moment ook maar enige interesse in uw vader die daar in coma lag. Deed het u dan werkelijk niets dat de man die u en uw broer jaren alleen had opgevoed daar lag te vechten voor zijn leven?”

Terwijl de advocaat van het slachtoffer hem minutenlang zwaar onder vuur nam, dacht Xander terug aan wat zijn vader hem en zijn broer als kind had aangedaan en ook aan wat er met hun mama was gebeurd. Die herinneringen deden hem van binnen koken van woede. Hij slaagde er gelukkig in deze gevoelens in toom te houden en een nieuwe uitbarsting zoals de vorige dag te vermijden.

“Wat heeft u hierop allemaal te zeggen, meneer Franssens? Waarom reageerde u als kind zo emotieloos op wat uw vader was overkomen? Volgens mij zit er hier een duidelijk patroon in. Wanneer u niet krijgt wat u wil, dan zal u de ander dat ook letterlijk laten voelen.”

Xander schrok op uit zijn gedachten en wist niet onmiddellijk wat te antwoorden.

“Meneer Franssens? Zou u willen antwoorden op mijn vraag alstublieft?” drong de advocaat met harde stem aan.

Met een krop in de keel nam Xander uiteindelijk het woord: “Jullie zeggen dan wel dat deze man mijn vader is en biologisch klopt dat ook, maar in de praktijk heb ik hier nooit iets van gemerkt. Mijn broer en ik werden volledig aan ons lot overgelaten. Die man zat hele dagen op café en was meer dronken dan nuchter.”

“En dat praat dit alles goed, vindt u?”

Xander hield zijn ogen gedurende zijn hele getuigenis naar de grond gericht. Wat hij ook zei,  ze wilden hem niet geloven.

“Jullie snappen echt niet hoe het was om met zo’n man samen te leven. En ik hoop ook dat jullie dat nooit aan de lijve zullen moeten meemaken. Het was een ware hel, zowel voor mij als voor mijn broer. We moesten voortdurend op onze hoede zijn. We konden immers nooit voorspellen hoe hij zou reageren.”

Xanders advocaat stond tenslotte recht uit zijn stoel en liep naar de voorzitter toe.

“Meneer de voorzitter, ik denk dat dit kruisverhoor wel lang genoeg geduurd heeft. Mijn cliënt wordt hier door de tegenpartij afgeschilderd als een waar monster, terwijl hij in werkelijkheid een mens van vlees en bloed is die enkel zijn broer en dochter probeerde te beschermen.”

Daarop deed de voorzitter teken aan de beklaagde dat hij naar zijn plaats mocht gaan. Xander stond vervolgens recht uit zijn stoel en liep met gebogen schouders terug naar de beklaagdenbank.

30-03-2016 om 20:45 geschreven door Eva

Nadat Lynn Van Wesemael door de advocaat van Xander op de rooster werd gelegd was het de beurt aan de moeder van Lore, Miranda (de echtgenote van Ben Franssens), Danny Van Der Meren, zijn echtgenote Anja en de andere leden van de groep ‘X-Men’ om te komen getuigen. Allen toonden ze een positief beeld van de verdachte. Niemand kon ook maar een ding geloven van de feiten waarvan hij werd beschuldigd. Er was alleen een probleem. Buiten mevrouw Pauwels was er niemand die dat weekend contact gehad had met Xander. Danny bevestigde dan wel dat hij die zaterdagnamiddag met hem had afgesproken, maar die afspraak werd op het laatste moment geannuleerd door zijn vriend. Waarom wilde hij niet zeggen. Dit betekende dat er buiten de beschuldigde en het zogezegde slachtoffer, maar drie mensen op de hoogte waren van wat er werkelijk dat weekend was gebeurd: de twee vriendinnen van Lynn en de zesjarige dochter van Xander. Aan de getuigenis van Lynns vriendinnen hadden ze echter niets. Een vriendin was kort nadat Xander naar zijn manager was vertrokken ook weggegaan en de andere bevestigde volledig de versie van ‘het slachtoffer’, namelijk dat Xander 45 minuten na zijn vertrek plots als een wilde het terras kwam opgestormd en Lynn een kwartier later volledig over haar toeren naar beneden kwam gelopen. Er bleef dan ook nog slechts een manier over om de waarheid aan het licht te brengen en dat was via Sanne.

29-03-2016 om 20:52 geschreven door Eva

Na even in schok te zijn geweest na wat de advocaat zojuist verteld had, herpakte de jonge vrouw zich en antwoordde op zelfverzekerde toon: “Jonas is gewoon een goede vriend, niets meer. We zijn hem tegengekomen toen we op wandel waren op de zeedijk en hij vroeg of we zin hadden om samen naar de discotheek te gaan.”

“En wat deed u toen met Sanne. U kon haar toch niet de hele nacht alleen laten.”

“Neen en dat is ook niet gebeurd. Een meisje dat we waren tegen gekomen op het strand vond het niet erg om een avond te komen babysitten.”

“En weet u toevallig ook nog de naam van dat meisje?”

“Daar kan ik niet onmiddellijk meer opkomen. Het is ook al zo lang geleden en we hebben haar daarna niet meer gezien.”

“Ik heb voorlopig genoeg gehoord, juffrouw. Wat mij betreft mag u terug naar uw plaats gaan.”

Toen Lynn op weg naar haar plaats voorbij Xander liep, keek ze hem met een triomferend gezicht aan. Hij keerde zijn gezicht van haar weg en boog zich naar zijn advocaat toe.

“Wat heeft dit hier allemaal te betekenen? Ik dacht dat je mijn raadsman was? Op deze manier speel je alleen maar in haar kaarten,” fluisterde hij hem toe.

“Rustig, Xander. Ik weet wat ik doe. Ik had echt niet verwacht dat ze door die berichten op Facebook ineens alles zou opbiechten. Ze heeft daarentegen wel gezegd wat ik wou horen. Ze kon ons op geen betere manier helpen.”

20-03-2016 om 19:48 geschreven door Eva

“Dat is dan uitgeklaard. Wat me ook is opgevallen is dat op heel wat foto’s telkens dezelfde man staat. Kan u dat soms verklaren?”

Lynn wandelde door een van de chicste winkelstraten van de hoofdstad toen ze aan de overkant haar jeugdliefje Jonas dacht te herkennen. Ze wilde zich net terug omdraaien toen ook hij haar in het oog kreeg. Hij zwaaide enthousiast en deed teken dat ze op hem moest wachten. Voordat ze kon reageren was hij de straat al overgelopen en stond vlak voor haar.

“Lynn! Dat is lang geleden. Hoe gaat het met je? Ik heb gelezen dat je eind dit jaar gaat trouwen?”

“Dag Jonas. Het is inderdaad lang geleden dat we elkaar nog gezien hebben. Ik weet nog dat jij na de middelbare school van plan was een jaar rond te trekken alvorens te beslissen over wat je verder met je leven zou gaan doen. Ik had echt niet verwacht om jou hier tegen te komen?”

“Ik heb een afspraak met een interimkantoor voor een kennismakingsgesprek, maar ik heb wel nog wat tijd. Wat denk je ervan om samen iets te gaan drinken dan kunnen we ondertussen wat bijpraten? Ik weet niet ver van hier een leuk eetcafé zijn.”

Lynn aarzelde even, maar besloot uiteindelijk toch op het aanbod van Jonas in te gaan.

“Waarom ook niet. Ik ben wel benieuwd naar wat je tijdens je rondreis allemaal hebt meegemaakt.”

De jonge man wilde zijn arm rond haar schouders leggen, maar ze hield hem tegen.

“Niet hier, Jonas,” zei ze serieus. “Voor je het weet heeft iemand ons gezien en staat onze foto op de voorpagina van een of ander roddelblad.”

Hij keek haar teleurgesteld aan.

“Dat is waar ook. Je bent de vriendin van een van de bekendste mannen van het land.”

19-03-2016 om 15:49 geschreven door Eva

14-03-2016 om 22:04 geschreven door Eva

13-03-2016 om 21:15 geschreven door Eva

23-02-2016 om 22:03 geschreven door Eva

Het is weer een aantal dagen geleden dat ik de laatste keer iets gepost heb. Voor het volgende verhaal dat ik geschreven heb, heb ik een techniek uit de cursus 'Starten met schrijven' bij Wisper toegepast. Nu ja, een aangepaste versie .

22-02-2016 om 00:00 geschreven door Eva

“Oké, ik begrijp dat u haar wou beschermen. Er is echter nog iets dat mij is opgevallen bij het bekijken van die foto’s…”

“Mag ik u vragen hoe u aan die foto’s komt, collega.” onderbrak Lynns advocaat de ondervraging. “Naar mijn weten zijn er geen foto’s van de privéreizen van mijn cliënt in het dossier terug te vinden. Ik denk ook niet dat zij u toestemming gegeven heeft om die foto’s te bekijken.”

“Dat klopt. Daarom is Facebook ook zo interessant. Iedereen kan namelijk zien wat je online zet.”

“Dat kan niet.” reageerde Lynn verbaasd. “Ik heb mijn profiel zo ingesteld dat enkel vrienden kunnen zien wat ik plaats.”

“Inderdaad, juffrouw. Dan zal je zeker en vast ook Lisa Van Der Meren kennen. Ze is een van je vrienden op Facebook.”

Bij het horen van de naam van de dochter van Xanders beste vriend ging er een schok door Lynn heen. Ze had er helemaal niet meer aan gedacht dat ze het tienermeisje meer dan een jaar geleden als vriend had toegevoegd. Dat betekende dan ook dat zij alles wat zij gepost heeft, heeft kunnen lezen.

“U bent ineens zo stil, juffrouw. U gaat me toch niet zeggen dat u dat vergeten was.”

De jonge vrouw schudde met haar hoofd.

Daarop keek de advocaat haar recht in de ogen en ging verder met zijn ondervraging.

16-02-2016 om 06:36 geschreven door Eva

“Stop! Wat komt dit hier in hemelsnaam ter sprake? Het feit of Sanne een gemakkelijk of moeilijk kind is, is van geen enkele tel. Deze vrouw hier werd door haar vader als lustobject gebruikt en hij moet daarvoor gestraft worden …”

“Ik snap dat u dat zo ziet, collega. Zo eenvoudig is het echter niet. Kinderen die door een van hun ouders misbruikt worden ondervinden vaak moeilijkheden in relaties met anderen en vertonen regelmatig gedragsproblemen. Als ik uw cliënte mag geloven dan was daar hier geen sprake van. Vindt u dat niet raar? Voor mij is Sannes gedrag dan ook heel belangrijk in deze zaak.”

Hij richtte zich opnieuw tot Lynn Van Wesemael.

“Wilt u dan nu antwoorden op mijn vraag? Met wie was u die week aan zee? Vergeet niet dat u onder ede staat, juffrouw.”

“Ik was aan zee met Sanne. Dat heb ik toch al gezegd. Mijn twee vriendinnen kunnen u dat bevestigen.”

“Ik twijfel geen seconde dat zij samen met u aan zee waren. De foto’s die u op uw Facebookprofiel geplaatst heeft laten daar geen twijfel over bestaan, maar ze roepen bij mij daarentegen wel vragen op over de al dan niet aanwezigheid van een kind van 6 jaar.”

“Vindt u het dan niet normaal dat ik geen foto’s van Sanne gepost heb na wat haar vader mij heeft aangedaan. Ik deed dat om haar te beschermen. Het is een fantastisch meisje en ze verdient het om in een liefdevol gezin op te groeien. Ik heb gedaan wat ik moest doen om haar tegen hem te beschermen.” Ze wees met een beschuldigende vinger naar Xander. “Hij daar is helemaal niet zo’n fantastische papa als iedereen dacht. Hij heeft zowel mij als zijn bloedeigen dochter misbruikt voor zijn wansmakelijke spelletjes.”

Na deze woorden van het slachtoffer brak er een luid applaus los in de zaal. Deze steun gaf Lynn een goed gevoel en ze keek met een zelfverzekerde blik naar de advocaat van Xander.

15-02-2016 om 08:19 geschreven door Eva

“Meneer de voorzitter, om te beginnen zou ik graag nog een aantal vragen willen stellen aan juffrouw van Wesemael. Er werden mij gisterenavond immers nieuwe feiten in kennis gebracht waarover ik het met de juffrouw graag zou hebben.”

Hierop brak er een enorm geroezemoes uit in de zaal. Van zodra de rust was weergekeerd besloot de voorzitter om het proces twee uur op te schorten. Nadat hij de nieuwe feiten met beide partijen had besproken gaf hij de advocaten nog wat tijd om met hun cliënt te overleggen. Tegen elf uur kwam iedereen terug de rechtszaal binnen. De voorzitter gaf de advocaat van Xander  vervolgens de toestemming om het slachtoffer nog enkele laatste vragen te stellen.

“Juffrouw Van Wesemael, u bent tijdens de afgelopen vakantie een week naar zee geweest, klopt dat?”

“Ja, meester,” antwoordde de vrouw aarzelend, “maar dat wist u toch al.”

“Inderdaad. Ik zou alleen graag willen weten met wie u daar precies was.”

De jonge vrouw keek haar advocaat hulpeloos aan. Die schoot zijn cliënte onmiddellijk ter hulp.

“Meneer de voorzitter, wat doet dat hier ter zake? Meneer Franssens was toen zelfs niet in haar buurt.”

“Goed dat u dat opmerkt, collega. Dat is nu juist wat bij mij heel wat vragen oproept. Het feit dat mijn cliënt toen niet in het land was betekent dat zij tijdens die periode verantwoordelijk was voor zijn dochter.” Hij richtte zich opnieuw tot de jonge vrouw aan de verhoortafel. “Dat klopt toch, juffrouw? U heeft toch tegen meneer Franssens gezegd dat u het helemaal niet erg vond om op zijn dochter te letten tijdens zijn afwezigheid?”

“Dat is waar, meester. Sanne is een heel lief meisje waar je nooit problemen mee hebt. Zij en ik konden heel goed met elkaar opschieten. Ik vind het bovendien spijtig dat we elkaar op dit moment niet meer kunnen zien.”

“Als ik je goed begrijp, Lynn, dan is Sanne helemaal geen moeilijk kind,” ging Xanders advocaat verder.

Ze knikte bevestigend van ja en keek ondertussen naar haar raadsman die onmiddellijk tussenbeide kwam.

12-02-2016 om 17:06 geschreven door Eva

IV

De eerste dagen van het proces kwamen het politieteam belast met het onderzoek naar de klacht van Lynn Van Wesemael tegen Xander Franssens, de kinderbescherming en de getuigen opgeroepen door de advocaat van het slachtoffer aan het woord. Na twee dagen was het dan eindelijk het moment voor de verdediging om de feiten waarvan hun cliënt werd beschuldigd te proberen te weerleggen.

Welke elementen zal de verdediging van de beschuldigde aanhalen om aan te tonen dat hun cliënt met heel deze zaak niets te maken heeft? Wat zal de ontdekking van Lisa Van Der Meeren bijdragen aan de verdediging van de verdachte? Zullen ze hiermee uiteindelijk het bewijs gevonden hebben dat Xander volledig onschuldig is of zal dat de verdachte enkel nog meer in het nauw drijven? Blijf deze blog zeker in het oog houden en je zal kunnen lezen hoe dit verhaal verder zal aflopen.

Tot binnenkort.

En ondertussen nog veel leesplezier en ander plezier toegewenst.

Groetjes,

Eva

11-02-2016 om 21:27 geschreven door Eva

Na haar reactie op het artikel over de arrestatie van Xander postte ze als bewijs hiervan nog een aantal foto’s van haarzelf in een ziekenhuisbed met haar rechterbeen in het verband en blauwe plekken op haar armen.

Toen Danny dit allemaal zag, kon hij zijn ogen niet geloven. Waarom schreef ze toch al die zaken over Xander? Ze wist toch zelf ook dat dit allemaal leugens waren? Het was een stom ongeluk. Xander hield van haar en zou alles voor haar gedaan hebben.

 “Dat is nog niet alles, papa.” Het volgende moment ging het tienermeisje naar de Facebookpagina van Lynn Van Wesemael en klikte daar door naar de fotoalbums. Vervolgens klikte ze een foto aan van een aantal maanden geleden waar de jonge vrouw opstond samen met een onbekende jongeman. Ze keek lachend in de camera, terwijl hij plagend een wolkje slagroom tegen haar neus duwde.

“Wie is die man, papa? Heb jij hem ooit gezien? En dit is niet de enige foto van hem op haar Facebookprofiel.”

Lisa ging verder naar een album met kiekjes gemaakt tijdens de vakantie van Lynn aan zee.

Danny wist helemaal niet meer wat zeggen toen hij de foto’s te zien kreeg. Hij zag afbeeldingen van drie uitgelaten vriendinnen die met de trein op weg waren naar de zee en uit de bol gingen in een discotheek. Naast de drie jonge vrouwen kwam er ook regelmatig een afbeelding terug van dezelfde man als op de eerste foto. Opnames waarop Lynn met hem stond te dansen en ook een foto waar hij op het strand haar rug inwreef met zonnecrème.

Het meisje keek haar vader ongerust aan. “Waar was Sanne op dat moment, papa? Xander was toen nog niet terug van zijn zomertournee en Ben was met zijn gezin in het buitenland.”

De man wist niet wat zeggen. Voor zover hij wist was Sanne samen met Lynn aan zee, maar nu hij deze foto’s zag begon hij te twijfelen. Het leken eerder kiekjes van vriendinnen die samen op vakantie waren, dan van iemand die op reis is met een kind van zes jaar. En wie was die man op die foto’s? Had Lynn soms al maanden een relatie met iemand anders? Hij begreep er helemaal niets meer van. Hij greep tenslotte naar zijn telefoon en belde naar de advocaat van Xander. Ze hadden niet veel tijd meer om aan te tonen dat zijn vriend onschuldig was. Misschien was dit wel dat moment, het moment om Lynn in het nauw te drijven en haar eindelijk de waarheid te doen vertellen. 

08-02-2016 om 15:59 geschreven door Eva

07-02-2016 om 09:20 geschreven door Eva

III

“Papa, wil je even komen? Ik moet je iets laten zien.”

Danny keek op van het dossier waar hij mee bezig was en zag zijn 16-jarige dochter Lisa in de deuropening staan.

“Schatje, kan dit niet even wachten. Ik ben met een aantal belangrijke zaken bezig.”

“Neen, papa. Dit is echt dringend. Je moet NU komen.”

Hij stond recht uit zijn stoel en volgde zijn dochter naar de woonkamer waar haar laptop op de eettafel stond. Het meisje zette zich neer aan tafel, ontgrendelde haar pc en surfte onmiddellijk naar haar Facebookpagina.

“Lisa, ik heb nu echt geen tijd voor die onbenulligheden,” zuchtte Danny. Hij wilde alweer weggaan toen zijn dochter hem op iets wees.

“Wacht, papa. Dit moet je echt zien.”

Wat betekent dit? Wat wil de dochter van Xanders beste vriend en manager aan haar vader laten zien dat zo dringend lijkt te zijn dat hij de zaken waar hij mee bezig is onmiddellijk moet laten vallen? Komt er dan eindelijk een doorbraak in de zaak tegen Xander Franssens of is dit het ultieme bewijs dat aantoont dat Xander niet de persoon was die zij altijd gedacht hadden? Een van de komende dagen zal een nieuw stukje van de puzzel opgelicht worden. 

veel leesgenot

Eva

04-02-2016 om 20:48 geschreven door Eva

II

Miranda kwam uit de slaapkamer van hun jongste zoontje Bas en zag haar man onderuitgezakt in de zetel zitten. Hij zapte lusteloos van de ene zender naar de andere.

Het gezin heeft een eigen leefruimte op de bovenste verdieping van de moderne villa van de broer van haar man. Hun twee jongens hebben er elk hun eigen slaapkamer en naast een kleine zithoek met terras beschikken ze er ook over een aparte badkamer. Ze wonen dan wel samen in één groot huis met Xander en zijn dochter Sanne, maar op die manier beschikken ze toch ook over wat ruimte voor henzelf.

De vrouw zette zich neer in de hoekfauteuil naast haar man. Ze legde haar hand troostend op zijn linker bovenbeen.

“Wat scheelt er toch? Je bent al de hele avond zo afwezig. Daarstraks aan tafel heb je zelfs amper een hap gegeten.”

“Het is mijn broer, Mira. Ik weet echt niet meer wat ik nog kan doen om hem te helpen. Heb ik me dan toch in hem vergist?”

“Ik begrijp dat het voor jou moeilijke weken zijn, maar je mag je niet laten gaan schatje. Seffens wordt je nog ziek en wat dan? Dan kan je je broer zeker niet meer helpen. Je moet gewoon blijven geloven dat de waarheid ooit naar boven komt.”

“Ik weet het, maar door de getuigenis van ons vader lijkt alles nog erger te zijn geworden dan het al was. Waarom kan die man ons niet gewoon met rust laten en voorgoed uit ons leven verdwijnen?”

“Je moet positief blijven. Morgen is het jouw beurt om je verhaal te vertellen. Je zal zien dat alles uiteindelijk weer in orde komt.”

“Ik hoop het Mira. Ik hoop het echt.”

De 8-jarige Ben zat met zijn grote broer aan de eettafel een spelletje ‘Mens erger je niet’ te spelen toen hun vader de woonkamer kwam binnengestrompeld. De man had de hele voormiddag op café gezeten en kwam nu naar huis om iets te eten. Hij liep rechtstreeks naar zijn broer toe.

“Wat zit jij daar te niksen!” riep de man met dubbele tong tegen zijn oudste zoon. “Maak dat je in de keuken bent en iets te eten klaarmaakt! Het wordt tijd dat je volwassen wordt en iets doet voor je kost in plaats van de hele dag op je luie kont te zitten!” Hij gleed vervolgens met zijn rechterarm over de tafel en schoof daarbij het spel dat de jongens aan het spelen waren op de grond. De kleine jongen liep angstig naar zijn grote broer voor bescherming. Toen de man zijn jongste zoon daar als  een klein, bang vogeltje zag staan, kalmeerde hij en liep naar de jongen toe.

“Benny, kom eens hier. Bij papa. Ik heb iets leuks voor je meegebracht. Ik ben echt trots op je.”

Toen Ben zijn vader dichterbij zag komen verstopte hij zich achter de rug van zijn broer Xander. De man liet zich echter niet tegenhouden en greep zijn zoontje vast bij zijn armen en trok hem naar zich toe. Toen Xander tussenbeide wilde komen werd hij door zijn vader uit de weggeduwd.

“Uit de weg jij! Bastaardjong! Dit is iets tussen mij en je broer!”

Vervolgens richtte hij zich opnieuw tot zijn jongste zoon.

“Benny, wat denk je ervan als we samen frietjes gaan eten. Als we moeten wachten tot hij daar iets heeft klaargemaakt dan zijn we straks allebei omgekomen van de honger.” Daarna richtte hij zich terug tot zijn oudste zoon en sprak hem op een vermanende toon toe. “En als we terug thuis zijn, wil ik dat alles hier opgeruimd is, anders zal het je beste dag niet zijn. Begrepen!”

De jongen knikte stilletjes met zijn hoofd en ging op de grond zitten om de rommel die hun vader zojuist had gemaakt op te ruimen. De man verliet ondertussen samen met zijn zoontje Ben de woonkamer. Toen ze de woning verlieten struikelde hij bijna over het trapje aan de voordeur. Ben kon zijn papa gelukkig nog op tijd vastpakken en zo voorkomen dat hij op de grond viel. Ondersteund door zijn zoontje liep de man naar zijn auto die enkele meters verder geparkeerd stond. Voordat hij erin slaagde de deur van zijn wagen te openen viel de sleutel een aantal keren op de grond. Hij wilde net de auto startten toen zijn oudste zoon Xander kwam aangelopen. Het volgende moment ontstond er een hevige ruzie tussen vader en zoon en voor Ben ook maar besefte wat er gebeurde deed zijn broer het autoportier open en trok hem naar buiten. De jongen keek geschrokken naar zijn vader die levenloos op de grond lag.

“Ben, kom mee naar huis,” zei zijn broer tegen hem. “De volwassenen zullen ondertussen wel voor hem zorgen.”

De man was in de armen van zijn vrouw in slaap gevallen. Rond half tien schrok hij wakker van het gerinkel van zijn gsm. Het was Danny met belangrijk nieuws.

03-02-2016 om 19:27 geschreven door Eva

I

Het was ruim twintig jaar geleden dat ik mijn vader nog gezien had, maar toen hij in zijn rolstoel de rechtszaal werd binnengeduwd kwamen alle herinneringen in een flits terug naar boven. Naarmate de getuigenis van de man vorderde begon ik van binnen meer en meer te koken tot ik op een gegeven moment me niet meer kon inhouden en recht sprong uit mijn stoel en begon te roepen. Als mijn advocaat me niet had tegengehouden had ik hem waarschijnlijk ook fysiek aangevallen. De gemoederen raakten uiteindelijk zelfs zo verhit dat de voorzitter verplicht was om de procesdag vroegtijdig te beëindigen. Er waren twee bewakers nodig om me in bedwang te houden en vervolgens terug naar mijn cel te brengen.

Die cel was net groot genoeg voor het plaatsen van een bed aan de ene kant en een tafel met stoel, een toilet en een lavabo aan de andere kant. Via een klein venster met dikke tralies ervoor had ik uitzicht op een troosteloze binnenkoer. De muren waren ooit in een bleekgroene kleur geschilderd. In de loop der jaren was een groot deel van de verf echter afgebladderd en waren er door verschillende personen die in het hok opgesloten hadden gezeten allerlei boodschappen op de muur geschreven.

Sinds mijn opsluiting bijna zeven weken geleden droeg ik een somber, grijs gevangenisplunje. Toen ik na het tumult in de rechtszaal terug in mijn cel werd opgesloten zette ik me terneergeslagen neer op het harde bed en haalde drie foto’s uit de achterzak van mijn trainingsbroek. Ik keek naar de foto’s van mijn dochtertje en overleden vrouw en kreeg dadelijk tranen in mijn ogen. Ik besefte dat ik het die dag volledig verknald had. Wie zou nu nog geloven dat ik er werd ingeluisd en helemaal niets met heel deze zaak te maken had? Hoe kon ik toch zo stom zijn en me opnieuw laten opjutten door die smeerlap?

Ik woonde samen met mijn vier jaar jongere broer Ben en onze werkloze vader in een oud arbeidershuisje aan een drukke steenweg in de buurt van de haven. Onze moeder was drie jaar geleden bij een ongeval thuis om het leven gekomen. Het was herfstvakantie. Ik was alleen thuis. Mijn vader had net met mijn kleine broertje het huis verlaten.

De woonkamer was ingericht met een allegaartje van afgedankte meubelen. Het was bar koud in de kamer. Op de muren zaten verscheidene vochtplekken. Ik zat in de zetel met een wollen deken over me heengetrokken en bladerde ongeïnteresseerd in een bijna uit elkaar vallende strip van De Rode Ridder. Mijn gedachten dwaalden voortdurend af naar mijn mama. In een waas zag ik haar levenloze lichaam beneden aan de trap in de hal liggen. Dit beeld brak iets in me. Ik sprong recht uit de zetel en liep haastig naar buiten waar mijn vader net plaats had genomen achter het stuur van zijn aftandse Peugeot.  Hij wilde net vertrekken toen ik me vooraan op de wagen smeet. Daarop stapte hij woedend uit en kwam naar me toegelopen.

“Wat heeft dit te betekenen!? Had ik je niet gezegd om binnen te blijven!? Wat een onhandelbaar kind ben jij toch! Je moeder heeft je vroeger veel te veel verwend waardoor je nu denkt dat alles mag!”

Omstaanders bleven stilstaan om te kijken wat er aan de hand was.

“IK HAAT JE !!!” brulde ik terwijl ik als een wildeman tekeerging.

“Wat zeg je daar?” vroeg mijn vader ijzig kalm. “Dankzij wie denk jij dat er elke dag eten op tafel komt en dat je naar school kunt gaan? Er zijn andere kinderen van jouw leeftijd die veel minder geluk hebben en die moeten gaan bijklussen als ze iets nodig hebben.”

“Jij doet helemaal niets voor ons!”

“Wat…! Ondankbaar schepsel!”

Toen mijn vader me bij mijn schouders wilde vastgrijpen duwde ik hem met mijn twee handen bruut van me af. Hij verloor daarbij zijn evenwicht en kwam op de grond terecht. Net op dat ogenblik kwam er een auto aangereden. De bestuurder kon niet meer tijdig stoppen en reed hem aan. Ik bleef nog enkele seconden naar mijn vader staan kijken, maar draaide me tenslotte terug om en liep in vliegende vaart weg.

Enkele minuten later werd ik uit mijn gedachten opgeschrikt door een bewaker die mijn cel binnenkwam met mijn avondeten. Voordat ik iets kon zeggen was de man alweer vertrokken. Was dat mijn toekomst? Weggestopt in een klein hok en door alles en iedereen vergeten.

02-02-2016 om 20:44 geschreven door Eva

IV

Het proces was ondertussen al halfweg. Bij afloop van de tweede procesdag zag het er alvast niet goed uit voor Xander. Tijdens de getuigenis van hun vader over wat er twintig jaar geleden gebeurd was, merkte Ben dat bij veel mensen het laatste beetje medeogen verdween. Hij zag hen denken: als een 12-jarige jongen zijn vader zo zwaar kon toetakelen, waar was hij dan als volwassen man allemaal toe in staat. Na al die jaren bleef die klootzak hun leven nog steeds beheersen.

Met het einde van dit korte hoofdstuk zijn we aan het derde deel van het verhaal 'Twee gezichten' gekomen. Het proces tegen het hoofdpersonage Xander Franssens is aangebroken. Zal de verdediging van de beschuldigde erin slagen de onschuld van zijn cliënt aan te tonen of zal de burgerlijke partij uiteindelijk het pleidooi winnen? Ben je benieuwd naar hoe het zal aflopen voor de betrokkenen in dit verhaal blijf dan zeker deze blog in de gaten houden.

Tot binnenkort.

groetjes,

Eva

01-02-2016 om 21:06 geschreven door Eva

III

Terug in mijn cel werd ik opnieuw overweldigd door allerlei donkere gedachten. Ik was natuurlijk blij van iemand anders te horen dat ik er niet alleen voor stond en dat er een heleboel mensen waren die hun uiterste best deden om me hier buiten te krijgen. Mijn proces kwam echter steeds dichterbij en ik vroeg me af of dit allemaal wel voldoende zou zijn. Er waren ondertussen al twee weken verstreken en er was nog steeds geen overtuigend bewijs dat alles wat Lynn verteld had gelogen was. Ik begon langzaamaan de moed helemaal te verliezen. Zou ik er ooit in slagen mijn onschuld aan te tonen?

Ik vervloekte dat ik ooit aan dat stomme talentenprogramma had meegedaan. Als ik geen populaire zanger was geweest dan zou dit allemaal waarschijnlijk niet gebeurd zijn. Ik pakte vervolgens de stapel papier die op de tafel in mijn cel lag vast en maakte er een grote prop van die ik in de vuilnisbak gooide. Ik wou niets meer met mijn leven als zanger te maken hebben. Het was de oorzaak van alles wat er de voorbije maanden gebeurd was. Tenslotte zakte ik terneergeslagen neer op de grond en bleef met mijn hoofd gebogen en mijn armen rond mijn knieën in een hoek van de cel zitten. Wat er daarna gebeurde leek wel een levensechte droom.

De deur van mijn cel ging open en er viel een oogverblindend licht naar binnen. Ik knipperde enkele keren met mijn ogen en vervolgens zag ik hoe een vrouw, volledig in het wit gekleed, naar voren stapte. Het duurde een paar seconden voor ik me realiseerde dat het mijn overleden vrouw Samantha was.

“Sam,” fluisterde ik met trillende stem.

Ze kwam naar me toegestapt en zette zich op haar hurken voor me op de grond.

“Het spijt me dat ik onze dochter niet heb kunnen beschermen. Ik was zo gefocust op mijn zangcarrière dat…”

“Ssstt,” ze legde haar vinger op mijn mond, “je hebt helemaal niets verkeerd gedaan. Je bent een fantastische papa voor onze dochter. Je moet blijven volhouden, schatje. Voor onze kleine meid. Ooit komt de waarheid aan het licht.”

“Ja, maar wanneer? We hebben nog vier weken voor de start van het proces en er zijn nog steeds geen harde bewijzen tegen Lynn.”

“Je mag niet opgeven, schatje. Als je je schouders laat hangen dan is dat voor de buitenwereld een extra bewijs dat je schuldig bent.”

“Het is allemaal zo onwezenlijk, Sam. Hoe is dit toch kunnen gebeuren? Ik wou dat ik wakker werd en dat dit allemaal een grote nachtmerrie bleek te zijn. Ik zou er alles voor geven om samen met jou en onze dochter thuis te kunnen zijn. Waarom moest je toch uit ons leven verdwijnen? Ik kan het zonder jou allemaal niet aan.”

“Ik ben hier bij jou, Xan. Altijd. Vergeet dat nooit.”

Toen ik het volgende ogenblik mijn hoofd oprichtte en naar de deur keek was ze alweer verdwenen. Ik bevond me opnieuw, moederziel alleen, in deze armoedige cel.

27-01-2016 om 19:34 geschreven door Eva

II

Er waren twee weken verstreken toen Danny in de aankomsthal van de luchthaven nerveus stond te wachten tot Ben en zijn gezin de hal binnenkwamen. Hij wist niet hoe hij de man moest vertellen wat er de afgelopen weken gebeurd was. Na lang wachten zag hij hem eindelijk met zijn echtgenote en hun twee zoontjes van 1 en 3 jaar door de schuifdeur naar buiten komen. Hij keek zoekend om zich heen. Danny besefte dat hij op zoek was naar zijn broer en nichtje die hen vandaag normaal zouden komen ophalen. Hij stapte naar het viertal toe.

“Danny? Wat doe jij hier? Waarom komt Xander ons niet ophalen? Er is toch niets gebeurd?”

“Dat is een lang verhaal, Ben. Ik kan je dat beter vertellen als we thuis zijn.”

“Wat?! Er is toch geen ongeluk gebeurd? Zeg me niet dat…”

“Neen. Dat is het niet,” sprak hij op serieuze toon. “Maar laten we vertrekken, dan vertel ik je zo dadelijk alles.”

Buiten het getater van de twee jongens op de achterbank was het in de auto ijzig stil. Ben kon de gedachte maar niet van zich afzetten dat er iets ergs moest gebeurd zijn. Waarom kwam Danny hen anders ophalen op de luchthaven en niet zijn broer en nichtje zoals afgesproken?  Van zodra ze de oprit van de villa opreden merkte hij onmiddellijk dat er iets niet klopte: aan het venster naast de voordeur was er een houten plank aangebracht. Wat was er in hemelsnaam allemaal aan de hand?

Terwijl zijn vrouw in de keuken iets ging halen om te drinken, zette Ben zich naast Danny neer aan de eettafel.

“Vertel me. Wat is er nu in godsnaam gebeurd?”

Danny wist niet waar te beginnen. Hoe vertelde je iemand dat zijn broer al twee weken in de gevangenis zat voor verkrachting en kindermisbruik. Hij besloot te beginnen met het nieuws dat de relatie van Xander en Lynn voorbij was.

“Wat!? Die twee gingen eind dit jaar trouwen!” Ben keek hem met een verbaasd gezicht aan. “Je gaat me nu toch niet zeggen dat dat de reden is waarom Xander ons niet stond op te wachten op de luchthaven?”

De man ademde nog eens goed in en uit en ging dan verder.

“Neen, Ben. Er is veel meer aan de hand. Lynn heeft twee weken geleden klacht tegen hem ingediend voor poging tot verkrachting.”

Ben wist niet hoe hierop te reageren. Verkrachting? Zijn broer? Dat kon niet?

“En dat is niet alles.”

Hij kon niet geloven wat hij vervolgens te horen kreeg. Zijn broer werd niet alleen beschuldigd van poging tot verkrachting, maar zat ook al twee weken in de gevangenis voor seksueel misbruik van zijn eigen dochter en bezit van kinderporno.

“Waarom heeft niemand me hiervan op de hoogte gebracht?” Hij keek met een beschuldigende vinger naar Danny.

“Je broer wilde het niet. Hij wilde jullie vakantie niet verpesten.”

Ben schudde met zijn hoofd.

“En waar is Sanne nu?”

“Zij verblijft voorlopig bij mij.”

Toen Danny klaar was met zijn verhaal zei Ben op standvastige toon: “Ik wil mijn broer zien. Hij moet weten dat we allemaal achter hem staan.”

“Ik weet niet of dat mogelijk is, Ben. Xander mag tot aan zijn proces enkel contact hebben met zijn advocaat.”

“Ik moet hem zien, Danny. Alsjeblieft, doe wat je kan.”

Drie dagen later zat Ben omstreeks twee uur in een apart lokaaltje in de gevangenis te wachten op zijn broer. Hij wist niet wat hij kon verwachten. Hij hoopte alleen maar dat hij hem zou bevestigen dat hij niets met heel deze zaak te maken had en dat er sprake was van een groot misverstand. Toen Xander tien minuten later de kamer werd binnengebracht duurde het enkele seconden voor Ben besefte dat het werkelijk zijn broer was die hij daar zag staan. Hij had hem altijd gekend als een netjes verzorgde man die enorm veel aandacht besteedde aan zijn uiterlijk. Hij leek nog amper een schim van die persoon. Zijn dikke haardos was vettig en in de war. Hij had een stoppelbaard van enkele dagen en zijn ogen waren dof met zwarte wallen. Toen hij zijn broer in het lokaal zag zitten schrok hij op.

“Ben, wat doe jij hier?”

“Dat zou ik beter aan jou vragen, broer. Waarom heb je me niet verwittigd? Ik zou je kunnen helpen om achter de waarheid te komen.”

“Dat heeft geen enkele zin meer,” zei hij terneergeslagen. “De mensen willen mijn vel. Ik zal voor jaren achter de tralies verdwijnen en mijn dochter nooit zien opgroeien.”

“Dat mag je niet zeggen. Ze kunnen je toch niet veroordelen voor iets dat je niet gedaan hebt.”

“Ben, ik moet realistisch zijn. Het proces start binnen een maand en we hebben geen enkel bewijs dat Lynn liegt. Vertel me, hoe was jullie vakantie en hoe is het met Sanne? Ik mis haar vreselijk. Als ik die avond toen ik thuiskwam eerst naar haar kamer was gegaan, dan…”

“Het heeft geen enkele zin jezelf verwijten te maken. We kunnen de klok niet terugdraaien. We moeten nu eerst en vooral zien hoe we Lynn kunnen ontmaskeren.”

Er was een half uur verstreken toen de cipier terug te kamer binnenkwam om Xander opnieuw naar zijn cel te brengen. Toen Ben zijn broer met gebogen hoofd zag vertrekken was hij er meer dan ooit van overtuigd dat hij een manier moest vinden om hem te helpen.

25-01-2016 om 19:32 geschreven door Eva