Ik ben Eva
Ik ben een vrouw en woon in Bertem (België) en mijn beroep is bediende bij een verzekeringsmaatschappij.
Ik ben geboren op 30/04/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verhalen lezen en schrijven, wandelen in de natuur, reizen om andere culturen te leren kennen.
Wanneer Xander na zes weken
afwezigheid terug thuiskomt, lijkt er op het eerste gezicht niets aan de hand.
Hij kijkt er naar uit om het normale dagelijkse leven met zijn verloofde Lynn en
zijn dochtertje Sanne terug op te pakken.
Niets blijkt echter nog te zijn
zoals het was voor zijn vertrek. De mensen uit zijn directe omgeving blijken
helemaal niet te zijn zoals hij dacht. Wie kan hij nog vertrouwen? Zal hij er
ooit in slagen zijn oude leven terug te krijgen?
Op deze blog kan je de eerste verise van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten' lezen. Ik hoop dat jullie even veel plezier aan het lezen van dit verhaal zullen beleven als ik heb bij het schrijven ervan. Alvast veel leesplezier toegewenst.
10-03-2017
Het boek of de film?
Een tijdje geleden heb ik het hier gehad over het boek "Jeugd" van Paolo Sorrentino.
Afgelopen woensdag heb ik de film waarvoor dit boek het scenario vormde bekeken en als ik een conclusie mag trekken dan is het wel dat deze film al mijn verwachtingen, en zelfs veel meer dan dat, heeft ingevuld. Het is een prachtige film. Een film met een rustig tempo die je echt de tijd bied om te genieten. De grapjes die in het boek vermeld worden komen in deze film ook veel beter tot zijn recht. Naast het feit dat het verhaal van de film een rustig tempo kent komt er ook wel wat actie aan bod via de sterke emoties van de personages. De film is met andere woorden echt een aanrader voor mensen die op zoek zijn naar een ontspannende film voor een gezellige avond met vrienden. Ik ben er van overtuigd dat je na het bekijken van deze film helemaal tot rust bent gekomen na een drukke werkdag.
Door het bekijken van de film heb ik het uiteindelijke verhaal ook veel beter begrepen. De film is dan ook een echte meerwaarde voor het boek. Via het boek leer je de grote lijnen van het verhaal kennen. Het boek is vooral een omschrijving van de gebeurtenissen terwijl de film naar mijn mening veel dieper gaat en je als lezer ook echt meeneemt in het verhaal.
Op die manier moet ik dan ook mijn mening dat het boek vaak veel beter is dan de film herzien. In de meeste gevallen blijf ik als lezer na het bekijken van de film van een boek op mijn honger zitten. Ik vind vaak dat er in de film iets essentieels ontbreekt. Dit heb je helemaal niet bij deze film. Benieuwd? Bekijk dan zeker de film en ik ben er van overtuigd dat je net als ik na twee uur volledig ontspannen zult zijn en klaar om met een fris hoofd verder te gaan.
Een overtuigde lezer die met plezier naar de film van een boek heeft gekeken of moet ik zeggen het boek van een film heeft gelezen.
Er had al verscheidene keren
een onbekende man in politie-uniform aangebeld bij zijn buren waardoor meneer
Weetal, nieuwsgierig als hij is, besloot om te gaan kijken wat er aan de hand
was.
Meneer de agent, kwam het
klein, verrimpeld mannetje naar de hoofdinspecteur en zijn team toegestapt, er
is niemand thuis. Juffrouw Van Wesemael zit op dit ogenblik in de rechtszaal.
Zoals u wel weet gaat ze vandaag eindelijk te weten komen welke straf die
smeerlap die haar verkracht heeft zal krijgen. Haar vriend is meer dan een uur
geleden ook vertrokken. Hij zal waarschijnlijk bij haar zijn om haar te
steunen. Het is zon mooi koppel, meneer. Ik hoop dat ze zo snel mogelijk
kunnen verdergaan met hun leven en dat die smeerlap zijn verdiende loon
krijgt.
Bedankt voor die informatie,
meneer, zei de hoofdinspecteur vriendelijk, maar verveeld. We hebben echter
weinig tijd en zouden graag verder doen met datgene waarvoor we gekomen zijn.
Geen probleem. Doet u maar
gerust verder. Ik zal niet in de weg lopen. U moet wel begrijpen dat ik
ongerust was toen ik plots onbekenden voor het huis van mijn buren zag staan
terwijl die niet thuis zijn. Wat is er eigenlijk aan de hand? vroeg het ventje
nieuwsgierig.
Als u echt wilt weten wat er
aan de hand is, ga dan terug naar binnen naar de televisie kijken. Het zal niet
lang duren voor u alles te weten komt, maar laat ons met rust, zei de man
ongeduldig.
Mompelend liep het ventje weg. Het is altijd hetzelfde met die onbeschofte
agenten. Om gewone burgers lastig te vallen hebben ze tijd genoeg, maar de
echte criminelen laten ze vrij rondlopen. Hij had zo te doen met dat kleine
meisje. Van hem mochten ze die vent zijn ballen afsnijden zonder verdoving en hem
in de vergeetput smijten zodat hij niemand nog pijn kon doen. Met mannen die
kinderen zoiets aandeden moest men geen enkele compassie hebben.
Terwijl de oude man terug naar
binnenliep deed de inspecteur teken naar de slotenmaker dat hij de deur mocht
openbreken.
Ik weet het niet, fluisterde
ze terwijl haar ogen op de grond gericht waren. Het was voortdurend een komen
en gaan van mensen bij Xander thuis. Iedereen zou dit gedaan kunnen hebben.
Wat! riep ik woedend uit.
Wil je nu zeggen dat het mijn schuld is dat mijn dochter verkracht werd!
Meneer Franssens, rustig
alstublieft. probeerde de voorzitter me te kalmeren.
Terwijl ik me terug neerzette
op de bank keek ik haar met een gezicht vol tranen aan en zei met een
geëmotioneerde stem:
Ik zou mijn dochter zoiets
nooit aan doen. Ik deed alles om haar te beschermen. Dat heb je zonet zelf nog
gezegd, Lynn.
Ik denk dat het beter is als
we de hoorzitting even onderbreken zodat de gemoederen kunnen bedaren, ging de
voorzitter verder. Ondertussen kan het politieteam langsgaan bij het huis van
Lynn en Jonas. Waar is uw vriend nu trouwens, juffrouw Van Wesemael? Hij zat de
voorbije dagen steeds trouw naast u in de rechtszaal en juist vandaag is hij
afwezig.
Hij had een belangrijke afspraak
die hij niet kon verzetten, meneer. Hij voelde zich schuldig dat hij niet bij
mij kon zijn vandaag, maar ik zei hem dat hij al genoeg voor mij gedaan had en
dat ik zijn steun van de laatste weken nooit zou vergeten.
Gisteren ben ik op het werk gestart met een nieuwe opleiding rond 'kwaliteitsvolle en klantgerichte communicatie'. Eerst stond ik wat sceptisch tegenover heel deze opleiding, maar op het einde van de eerste les sta ik helemaal open voor wat ik de komende lessen allemaal ga leren. Zo zie je maar, een eerste indruk is niet altijd de juiste J
Ik hoor je nu al afvragen : Wat heeft dit te maken met het schrijven van een verhaal?
Wel, dat is heel simpel. Een belangrijk aspect bij het omgaan met klanten is dat je weet wie de klant is en hoe je hem of haar het beste kan benaderen. Om hierin meer inzicht te kunnen hebben zijn we de les dan ook gestart met het focussen op de kleuren van de klant.Je kan mensen op basis van hun karaktereigenschappen en gedragingen onderverdelen in vier kleuren : blauw, rood, groen en geel. Bij mij zelf overheersen vooral de kleuren blauw en groen en dat was eigenlijk helemaal geen verrassing. Want ja, om de klant beter te kunnen helpen moet je in de eerste plaats jezelf beter kennen.
Via deze oefening komen we dan uiteindelijk terecht bij het schrijven van een verhaal. Wanneer je een verhaal schrijft heb je namelijk ook te maken met een klant en die klant is uiteindelijk de lezer van wie je wilt dat die je boek gaat lezen.
Ik ga het hier nu echter niet hebben over de lezer van je verhaal, maar wel over de personages van je boek. Door met deze vier kleuren te gaan werken wil ik de personages van mijn verhaal nog echter gaan maken. Om dat te kunnen doen moet ik hen door en door kennen en hiervoor ga ik deze oefening gebruiken. Aan de hand van hun karaktereigenschappen ga ik bepalen welke kleuren overheersen bij elk personages en op die manier ga ik vervolgens ook de relaties tussen de personages onderling gaan verbeteren. Door te weten welke kleur overheerst bij elk personage ga ik immers beter zien wat de personages gemeenschappelijk hebben, maar ook welke kenmerken van elk personages een conflict kunnen veroorzaken met een ander personage. Want ook al heb je een goede relatie met iemand dat wil nog niet zeggen dat alle contacten altijd zonder problemen zullen verlopen. Iedereen heeft immers zijn kleine kanten en gebreken waar anderen het soms wel eens moeilijk mee kunnen hebben.
En zo kom ik dan toch weer bij de lezer van het verhaal terecht. Want door zelf als schrijver de personages beter te leren kennen en ook hun relaties met andere personages beter te begrijpen zal het namelijk voor de lezer gemakkelijker worden om zich met een bepaald personages te kunnen identificeren en dit zal dan ook alleen maar een positieve invloed hebben op de rest van het verhaal.
Ik weet dan ook wat me de komende dagen te doen staat en dat is de personages van mijn verhaal nog beter leren kennen om zo een nog beter verhaal te kunnen afleveren.
Zo zie je maar : zelfs tijdens mijn gewone werk kan ik inspiratie opdoen voor mijn verhaal.
Een geïnspireerde Eva
Maar voor ik verder kan schrijven aan mijn verhaal "Twee gezichten" moet ik me eerst nog focussen op een andere klant en dat is de klant waar ik mee in contact kom tijdens mijn gewone werk.
Ik wist niet wat ik hoorde toen
Lynn vertelde over de plannen die zij en Jonas enkele maanden geleden hadden
gemaakt om zoveel mogelijk geld bij elkaar te verzamelen. Ik had het gevoel dat
mijn leven een grote leugen was geweest. Ik kon me uiteindelijk niet langer
inhouden en onderbrak bruusk haar getuigenis.
Lynn, waarom heb je me nooit
iets over die problemen verteld? En waarom heb je me nooit gezegd dat je het
moeilijk had met al die aandacht voor Sanne? Je wist toch dat je voor alles bij
mij terecht kon. We konden
Meneer Franssens, wilt u
zwijgen alstublieft. U krijgt later nog kans genoeg om iets te zeggen.
Ik zette me volkomen hulpeloos
terug neer op mijn plaats in de beklaagdenbank en luisterde verslagen verder
naar wat Lynn te vertellen had.
Gaat u verder, juffrouw Van
Wesemael.
Lynn richtte haar hoofd op en
keek me met vochtige ogen aan.
Het het spijt me, Xander,
zei ze stotterend. Ik besef nu dat wat ik gedaan heb fout was. Ik was echter
tot over mijn oren verliefd op Jonas en toen hij me over zijn problemen
vertelde, wilde ik niets anders dan hem helpen.
Ik schudde niet begrijpend met
mijn hoofd.
Oké, juffrouw, onderbrak de
voorzitter Lynns getuigenis. Ik begrijp dat je je vriend wilde helpen, maar
wat was dan de bedoeling van die map die we in de slaapkamer van de verdachte
hebben gevonden. Dat was toch helemaal niet nodig als jullie enkel van plan
waren om hem te chanteren. En was het niet voldoende om alleen maar naaktfotos
van dat meisje te maken, moest ze ook nog seksueel misbruikt worden?
Daar weet ik helemaal niets
van, meneer de voorzitter. Dat moet u geloven. Ik had die map voor de
huiszoeking bij Xander thuis ook nog nooit gezien en ik zweer je dat ik
helemaal niets weet van dat seksueel misbruik bij Sanne. Ik ben er zelfs van
overtuigd dat ook Jonas zoiets nooit zou doen. Anders zou ik hem nooit geholpen
hebben.
Nu kan ik helemaal niet meer volgen,
juffrouw. Aan de ene kant zegt u dat de beschuldigde helemaal niets fout heeft
gedaan en aan de andere kant bent u er ook van overtuigd dat uw vriend Jonas
nooit zoiets zou doen. Het feit blijft wel dat dit kind seksueel misbruikt
werd. Wie heeft dat dan volgens u wel gedaan?
Heb jij dat ook al gehad? Je bent een boek aan het lezen en op hetzelfde moment gebeurt er ergens in de wereld iets vreselijks. Nu ja, het nieuws staat elke dag vol met afschuwelijke dingen. Je kan dit dan ook helemaal niets speciaals noemen. Wat dit dan wel zo bijzonder maakte is dat ik de gebeurtenissen die op dat moment plaatsvonden rechtstreeks verbond met het boek dat ik op hetzelfde ogenblik aan het lezen was. Deze bijzondere ervaring wil ik hier graag met jullie delen.
Ik heb het in dit geval niet over de plot van het verhaal, maar wel over de locatie waar het verhaal zich afspeelt. De centrale plaats in dit boek is een luxehotel met welnesscentrum gelegen in de Alpen. Wat het nog specialer maakt is dat het boek geschreven is door een Italiaanse auteur, Paolo Sorrentino. Ik denk dat jullie nu wel zullen snappen waar ik naartoe wil. Op het moment dat ik met het lezen van dit boek startte had er immers een lawine plaatsgevonden in Italië waarbij een luxehotel in de Alpen volledig bedolven werd onder de sneeuw. Het leven kent soms toch wel van die rare stappen: dat ik net op dat moment dit boek moest lezen.
Niet alleen de plaats waar het verhaal zich afspeelt geeft me een raar gevoel, maar ook de titel van het boek: "Jeugd". Bij dit drama waren er uiteindelijk slechts 11 overlevenden en 3 puppies en van die elf mensen waren er de vier kinderen die zich op het moment van de lawine in het hotel bevonden. Kinderen zijn onze toekomst en ook dit komt in het boek aan bod. Je hebt aan de ene kant de 80-jarige Mick Boyle, een scenarist en regisseur die aan het einde van zijn carrière staat, en een groep jonge scenaristen waarmee hij samenwerkt om zijn laatste meesterwerk, zijn testamentfilm, te schrijven. Aan de andere kant heb je Fred Ballinger, een 80-jarige musicus en dirigent, die tijdens zijn verblijf in het hotel een kleine jongen leert kennen die begint viool te leren spelen en dat doet met zijn eigen meesterwerk, nl. "Canzone Piacevole numero 3".
Bij het lezen van dit boek heb ik dan ook regelmatig stilgestaan bij de slachtoffers van dit drama en door de omschrijving van het hotel in het boek had ik het gevoel dicht bij hen te zijn en de omgeving te zien waar zij zich bevonden en gelukkig waren voor het drama begon dat hun het leven zou kosten of hun leven helemaal zou veranderen. Dit boek was voor mij dan ook een manier om even stil te staan bij de slachtoffers en hen te gedenken.
Maar genoeg over mijn eigen ervaringen tijdens het lezen van dit boek. Waarover gaat het boek nu precies? Volgens mij is het belangrijkste thema van dit boek het volgende : ouder worden en aanvaarden dat het tijd is om de fakkel door te geven aan de jeugd.
Terwijl meestal eerst het boek geschreven wordt en pas later beslist wordt om van het boek ook een film te maken is het bij dit boek eigenlijk helemaal anders verlopen. Dit boek is namelijk geschreven als het scenario van een film, meerbepaald de film "Jouth".
Het boek vertelt het verhaal van twee oudere mannen van 80 jaar die het moeilijk hebben met het loslaten van het verleden en verder te gaan met hun leven zoals het op dat ogenblik is. Ze hebben het vooral moeilijk met het aanvaarden van hun leven zoals het nu is. De eerste man is Fred Ballinger. Deze man is musicus en dirigent en is in het hotel voor een rustige vakantie en om niets te doen. Hij is zoals hij het zegt op pensioen en wil niets meer met zijn vorige leven te maken hebben. De tweede man is Mick Boyle. Een scenarist en regisseur die daar met een groep jonge scenaristen is om zijn laatste meesterwerk te schrijven. Hij kan moeilijk afscheid nemen van dit leven en blijft er op die manier krampachtig aan vasthouden.
In de loop van het boek komen we stap voor stap meer te weten over de drijfveren van de twee mannen en dat heeft voor beide mannen eigenlijk te maken met een vrouw.
Voor Fred Ballingen is dit Melanie, zijn vrouw en de sopraan van zijn beste stuk, "Canzone Piacevole numero 3". In het begin krijg je de indruk dat ze al tien jaar dood is en dat hij daarom niet meer wil musiceren. Op het einde van het verhaal ontdek je echter dat zijn vrouw al tien jaar in een verzorgingsinstelling in Venetië ligt en dat hij het moeilijk heeft om haar daar zo hulpeloos en afhankelijk te zien liggen.
Voor Mick Boyle is dit Brenda Morel, een bekende actrice van 80 jaar waar hij al jaren mee samenwerkt. Op het einde ontdekken we dat zowel hij als zij al jaren stiekem op de ander verliefd is. Op een bepaald moment krijg je zelf de indruk dat het slot dat de scenaristen uiteindelijk voor de film hebben gekozen ook het slot van hun verhaal wordt, nl. "Michael, ik hou van je."
Naast het feit dat dit verhaal eigenlijk het scenario van de film "Jouth" vormt, is er nog een ander verband dat dit boek heeft met een film. Vooral in het begin van het verhaal heb je als lezer niet het gevoel dat je een boek aan het lezen bent, maar eerder het scenario van een film. Er zit op dat moment ook weinig emotie in het verhaal en je krijgt vooral een omschrijving van wat er allemaal gebeurt. Het vertelt daarnaast ook het verhaal van Mick Boyle en het scenario van zijn nieuwe film waaraan hij met een jonge groep scenaristen aan het werken is. Op dit moment lijkt het andere personage, Fred Ballinger, gewoon een bijpersonage die als toeschouwer aanschouwt wat er allemaal aan het gebeuren is. Op het einde weet je dat dat eigenlijk niet waar is en dat hij in feite de belangrijkste figuur in het verhaal is.
Vanaf p.182 verandert de sfeer voor mij helemaal en komen er veel meer emoties aan bod. Wat er dan precies gebeurt, dat moeten jullie zelf gaan ontdekken. Ben je benieuwd geworden naar het vervolg ga dan zeker dit boek lezen. Heb je de film "Jouth" al gezien dan kan het ook interessant zijn om het boek te lezen en te ontdekken of het boek echt volledig gebaseerd is op de film, want meestal zijn de film en het boek toch niet helemaal hetzelfde en daar ben ik ook in dit geval heel nieuwsgierig naar. Zal de film me evenveel kunnen bekoren als het boek? Ik laat het jullie hier zeker weten.
Jawel, dit was allemaal een
opgezet spel. Jonas en ik hoopten op die manier voldoende geld bij elkaar te
verzamelen om zijn schulden terug te betalen en samen een nieuw leven te kunnen
beginnen in het buitenland.
De voorzitter schudde niet
begrijpend met zijn hoofd.
Ik snap het niet, juffrouw Van
Wesemael.
Ik heb dit allemaal ook niet
gewild. Je moet me geloven. We wilden Xander enkel met deze fotos chanteren.
Ik wist dat hij alles zou doen voor zijn dochter. Toen hij echter vroeger dan
voorzien terugkeerde van zijn tournee dreigde heel ons plan in duigen te
vallen. Jonas vertelde me dan dat we geen andere keus meer hadden dan naar de
politie te stappen en alles openbaar te maken.
De jonge vrouw boog schaamtelijk
haar hoofd en leek even niet meer te weten wat zeggen.
Nadat ze enkele uren ervoor door Xander uit zijn huis was
gezet, keerde ze nog diezelfde avond terug om haar persoonlijke spullen op te
halen. Er ontstond een hevige ruzie tussen de twee waarbij Lynn op de trap ten
val kwam. De jonge vrouw besefte onmiddellijk dat haar voet gebroken was: hij
voelde warm aan en als ze hem probeerde te bewegen kreeg ze zware pijnscheuten
waarbij de tranen in haar ogen stonden. Xander reikte haar zijn hand aan om
haar recht te helpen, maar ze weigerde en duwde hem van zich af. Hij moest nu niet proberen om de gentleman
uit te hangen. Het zou haar niet op andere gedachten brengen. Integendeel
zelfs, ze was dat schijnheilig gedoe van hem meer dan beu. Ze zou zichzelf wel
redden, dat had ze altijd al moeten doen. Het lot leek haar zelfs een
handje te willen helpen toen er plots een paniekerig gegil door het huis klonk.
Xander draaide zich in een ruk om en rende de trap op, naar zijn dochter,
zonder ook nog maar een moment om te kijken naar Lynn die daar kermend op de
grond lag. Zie je wel. Hij geeft helemaal
niets om me. De enige die van me houdt, is Jonas. Ik ben het dan ook verplicht
aan hem om hem te helpen.
Van zodra hij uit het zicht verdwenen was, vergat de jonge
vrouw de pijn in haar rechtervoet en kroop overeind. Dit was haar kans, haar moment om definitief met hem af te rekenen. Hij
zou nog spijt krijgen dat hij haar op deze manier behandeld had. Ze stapte
hinkend naar de kast in de inkomhal en trok de deur open. Toen ze zijn lederen
jekker aan een van de kapstokken zag hangen begon ze heimelijk te glimlachen:
Perfect. Die zal je de eerste dagen toch niet aan doen. Wat zullen de mensen
wel niet denken als ze zien welke fotos van je dochter je op zak hebt tijdens
je optredens. Ze opende vervolgens haar handtas en haalde er een witte envelop
uit die ze in een van de zakken van zijn jas stak. Daarna deed ze de kastdeur
terug dicht, keek nog even achterom om zeker te zijn dat er niemand was en
verliet tenslotte het huis. Dit is je verdiende loon, klootzak. Je kan me niet
zomaar als goedkope kinderoppas gebruiken en me dumpen als een stuk vuil als je
me niet meer nodig hebt. Het is te hopen dat je niet voor mij naar de politie
gaat. Neen, dat zal je niet doen. Daar ben ik zeker van. Je zal proberen wat er
het afgelopen weekend gebeurd is uit de media te houden om dat stomme kind van
je te beschermen. Voor een keer zal jouw bezorgdheid voor haar me goed van pas
komen. Hinkend, met haar blouse half open en haar haren in de war wandelde ze
de oprit af en hield enkele meters verder een wagen tegen die haar naar het
ziekenhuis bracht.
Bij deze onthulling ontstond er
dadelijk een enorm geroezemoes in de rechtszaal. Iedereen keek verward om zich
heen. De mensen konden maar niet vatten wat ze zojuist gehoord hadden. Was heel deze heisa alleen maar het gevolg
van de jaloezie van een vrouw voor de relatie van een vader met zijn dochter?
Wat bedoelt u, juffrouw? vroeg
de voorzitter verbaasd. Ik hoop dat u begrijpt wat deze verklaring betekent?
Ja, meneer de voorzitter. Ik
heb hier goed over nagedacht en ben tot het besluit gekomen dat er geen andere
optie is. Het wordt tijd dat de mensen de waarheid kennen en dit is in de
eerste plaats belangrijk voor Sanne. Zij heeft haar papa nodig. Dat besef ik
sinds gisteren meer dan ooit.
Wat wilt u nu precies zeggen?
Dat meneer Franssens helemaal niets verkeerd gedaan heeft? En wat dan met al
die zaken die bij hem thuis werden aangetroffen? U gaat toch niet zeggen
Het eerste weekend van 2017 zit er alweer op. Afgelopen zaterdag was het een spekgladde dag buiten. Om ongelukken te voorkomen besloot ik dan ook om die dag binnen door te brengen. Je zou denken dat de rust en stilte van thuis ideaal zijn om verder te schrijven aan mijn verhaal. Toch is het niet dat wat ik gedaan heb. Voordat ik kan verder schrijven moet ik namelijk niet alleen rust brengen in mijn hoofd, maar ook mijn woning op orde brengen na de drukke en gezellige feestdagen. Pas daarna ben ik volledig klaar om me te focussen op mijn voornemen voor 2017: meer tijd besteden aan schrijven, niet alleen aan het schrijven van verhalen maar ook aan het schrijven van artikels voor deze blog. Dat tweede is alvast gelukt met deze post en dat betekent dan ook dat het me dit weekend gelukt is om tot rust te komen na een drukke werkweek :)
Het rust brengen in mijn hoofd heb ik gedaan door het lezen van het poëtische boek "Zijde" van Allessandro Baricco. Dit boek vertelt het verhaal over het leven van een man en zijn hachelijke avonturen om zijderupsen uit het buitenland naar zijn thuisland te brengen waar ze verwerkt worden tot prachtige zijde. Daarnaast gaat het ook over de liefde die tijdens al deze reizen van de man een belangrijke rol spelen. De titel "Zijde" verwijst dan ook naar mijn mening niet alleen naar de delicate stof die wordt voortgebracht door de zijderups, maar ook naar de broosheid van de liefde tussen twee mensen. In dit opzicht lijkt het thema van dit boek ook heel sterk op het thema van het boek "Een soort van liefde" van Alicja Gescinska. Deze twee boeken zijn dan zeker ook een aanrader voor mensen die houden van boeken die een diepere laag hebben en geen oppervlakkig verhaal vertellen.
Nog veel leesplezier toegewenst en een goed begin van de nieuwe werkweek, maar hou het zeker veilig op de weg.
Stipt om een uur in de namiddag
verzamelde iedereen in de rechtszaal voor de eindbeslissing in de zaak tegen
Xander Franssens. Voordat de voorzitter iets kon zeggen stapte de advocaat van
Lynn van Wesemael naar voren en nam het woord.
Meneer de voorzitter, alvorens
we met de slotpleidooien starten zou mijn cliënte graag nog iets willen
zeggen.
De mensen in de zaal keken
verbaasd om zich heen.
Kan dit niet even wachten?
reageerde de man streng. Na de slotpleidooien krijgen zowel het slachtoffer
als de beschuldigde de tijd om iets te zeggen.
Oké dan. Als u denkt dat wat
zij te zeggen heeft nog belangrijk kan zijn voor deze zaak, dan mag uw cliënte
naar voren komen. Zij is uiteindelijk een van de slachtoffers en we kunnen haar
behoeften dan ook niet negeren. Hij deed teken naar haar dat ze plaats mocht nemen in
de getuigenbank.
De jonge vrouw leek eerst nog
wat te aarzelen, maar stapte uiteindelijk met zelfverzekerde stap naar voren.
Juffrouw Van Wesemael, dan
geef ik nu het woord aan u.
Ze nam nog een laatste keer
diep adem en stak uiteindelijk van wal.
Eerst en vooral zou ik
iedereen willen bedanken voor de enorme steun die ik de laatste weken gekregen
heb. Die steun heeft me echt deugd gedaan. Ik heb ze echter helemaal niet
verdiend. Terwijl ze aan het woord was keek ze de hele tijd recht voor zich
uit en durfde ze Xander niet in de ogen te kijken. Het zou natuurlijk het
gemakkelijkste zijn als ik bleef zwijgen en gewoon bij mijn verhaal bleef. Dat
is echter niet de juiste oplossing en ik zou mezelf waarschijnlijk nooit meer
in de spiegel durven kijken. Daarom heb ik besloten om mijn klacht tegen Xander
Franssens volledig in te trekken. Hij heeft helemaal niets fout gedaan. Ik was
enkel jaloers op de band die hij met zijn dochter heeft. Zij kwam altijd op de
eerste plaats bij hem. In het begin had ik daar geen problemen mee, maar toen
ik Jonas terug ontmoette en hij mij zijn onverdeelde aandacht gaf moest ik
toegeven dat ik niet bij Xander bleef omdat ik verliefd op hem was. Ik bleef in
feite bij hem omdat ik genoot van de media-aandacht die ik daardoor kreeg. Hij
was alleen maar een goede vriend voor me, niet meer en niet minder.
Omdat een boek niet altijd dik moet zijn om leuk te zijn om te lezen is het volgende boek dat ik hier aan jullie wil voorstellen "Zomer in New York" van Chantal Van Gastel.
Het boek telt amper 62 pagina's en is ideaal om te lezen wanneer je weinig tijd hebt, maar toch houdt van een goed boek. Je zou het natuurlijk in een ruk kunnen uitlezen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb het boek in kleine stukjes gelezen: op de tram naar het werk en terug naar huis, thuis tussen andere klusjes door, ... . Daar is het ook ideaal geschikt voor. Het is misschien niet het meest literaire werk, maar dat hoeft voor mij niet. Voor mij moet een boek in de eerste plaats leuk om te lezen zijn en een ideaal tijdverdrijf wanneer je wat tijd voor jezelf nodig hebt om tot rust te komen na een drukke werkdag.
Het boek "Zomer in New York" neemt je mee op reis naar de wereldstad New York, hoe kan het ook anders :) . Via het hoofdpersonage leer je de stad kennen. Het geeft je zelfs zin om er zelf ook naar toe te gaan. Dit is zelfs een van mijn to do's op mijn bucket list. Als er een stad buiten Europa is die ik graag zou willen leren kennen dan is het wel New York en door dit boek te lezen heb ik er nog meer zin in gekregen.
Naast het feit dat het boek je mee op reis neemt naar een andere stad is het ook een liefdesverhaal. Het hoofdpersonage Lucy uit dit boek wordt immers niet alleen verliefd op de stad, maar ook haar gevoelens voor een vriend die ze jaren niet meer gezien heeft wakkeren in de loop van het verhaal geleidelijk aan terug op.
Ik zou dit boek dan ook vooral willen aanraden aan mensen die houden van reisverhalen, maar die een vleugje romantiek in een boek ook zeker niet willen missen.
Heb je weinig tijd om te lezen of ben je nog op zoek naar een leuk boek om mee te nemen op reis denk er dan misschien aan om dit boek eens te gaan lezen. Ik ben alvast van plan om in de toekomst nog boeken van deze schrijfster te lezen. Gewoon even wegzinken in een mooi verhaal en op die manier tot rust komen na een drukke werkdag, dat zijn voor mij de ideale ingrediënten voor een fantastische avond en dat heb ik bij dit boek zeker gevonden. Bedankt Annick dat ik via jou deze schrijfster heb mogen leren kennen.
Toen Jonas die ochtend om zeven
uur opstond, deed Lynn alsof ze nog aan het slapen was. Ze hoorde hem in de
badkamer een douche nemen en toen hij tien minuten later de voordeur achter
zich dichttrok, pakte ze snel haar gsm uit haar handtas en belde naar haar
advocaat. Het was belangrijk dat ze hem nog voor de hoorzitting van die
namiddag kon spreken. Jonas zou haar deze keer niet tegenhouden. Heel deze
leugen had al veel te lang geduurd. Als ze zichzelf nog in de ogen wilde kunnen
kijken dan moest ze nu de waarheid vertellen. Wat de gevolgen daarvan ook
zouden zijn.
Ondertussen zijn we bij hoofdstuk vier van de eerste versie van mijn verhaal "Twee gezichten" aanbeland. In dit hoofdstuk komen we eindelijk te weten wat er met het hoofdpersonage gaat gebeuren. Zal hij er in slagen de jury ervan te overtuigen dat hij niets te maken heeft met alles wat er gebeurd is? Jullie komen het te weten in de loop van de volgende weken.
HOOFDSTUK 4
Het verdict
I
De laatste dag van mijn proces
was aangebroken. Ik ging eindelijk te weten komen welke straf ik zou krijgen.
De vorige avond had ik me al voorbereid op het ergste. De blikken van het
publiek in de zaal spraken boekdelen. Het feit dat ik ook nog eens een populair
meisjesidool was sprak daarbij zeker niet in mijn voordeel. Het tegendeel was
waar, het maakte de afschuw bij de mensen alleen maar groter. Ik was er zelfs
van overtuigd dat dit de rechter er nog meer van zou overtuigen mij de zwaarste
straf te geven. Ik was immers voor veel tieners een voorbeeldfiguur en de
impact van de feiten waarvan ik werd beschuldigd was dan ook veel groter dan
wanneer ik een volstrekt onbekende was geweest.
Om twintig na twaalf werd ik door
een bewaker uit mijn cel gehaald en overgebracht naar de rechtbank. Ik voelde
me net een koe die naar de slachtbank werd gebracht, onwetend van wat er stond
te gebeuren,. Ik besefte dat het leven dat ik de laatste jaren geleefd had
gedaan was en dat ik enkel nog kon afwachten. Ik had mijn toekomst op dit
ogenblik niet meer zelf in handen, het waren anderen die daar nu over zouden
gaan beslissen.
Afgelopen week heb ik tijdens de ritjes met de tram naar het werk en terug naar huis een nieuw boek gelezen. Het boek "Happy single in de war" van Annemarie Postma.
In dit boek bundelt de schrijfster, Annemarie Postma, de columns die ze heeft geschreven voor een Nederlands dagblad. Het is dit keer geen fictieboek, wat ik normaal lees, maar het is naar mijn mening wel op die manier geschreven. Het zijn immers verschillende verhaaltjes waarin de schrijfster over een aantal actuele onderwerpen vertelt, onderwerpen die vrouwen van vandaag bezig houden. Ze vertelt over deze onderwerpen niet op een saaie, droge manier maar je krijgt de indruk dat je een kortverhaal aan het lezen te bent.
Als ik dit boek aan iemand zou aanraden, dan is het op de eerste plaats aan mensen die op dit ogenblik zoekende zijn naar hun ware ik, naar wie ze werkelijk zijn. Je lijkt tijdens het lezen van het boek namelijk persoonlijk aangesproken te worden door de schrijfster. Ze doet je nadenken over je leven, over wie je echt bent en wat je echt wilt doen in je leven.
Het is een boek dat ik normaal niet zou kopen, maar ik ben blij dat ik het nu heb en ik ben er van overtuigd dat het me zal inspireren om verder te gaan met het werken aan mijn dromen, nl. het schrijven van verhalen. Daarnaast is het gewoon ook wondermooi geschreven. Tijdens het lezen van het boek vergeet je dat je een non-fictieboek aan het lezen bent. Je wordt zo meegesleept door het boek dat je alles om je heen vergeet. Ik ga het zeker in mijn nachtkastje bewaren zodat ik er steeds weer naar kan teruggrijpen wanneer ik het nodig heb.
Ik hoop dat ik jullie via deze blog ook kan inspireren om aan jullie eigen dromen te werken.
Ook Xander had de afgelopen
nacht geen oog dichtgedaan. Hij stond aan het getralied raam naar buiten te
kijken en dacht aan zijn dochtertje Sanne toen de bewaker zijn ontbijt kwam
brengen.
Je laatste uren in deze cel
zijn aangebroken, smeerlap! Geniet nog van de rust die je hier hebt. Vanaf
morgen is het immers gedaan en krijg je eindelijk je verdiende loon op Prison
Island.
Enkele uren later aan de
ontbijttafel bij Ben Franssens en zijn gezin. Zijn vrouw Miranda gaf net een
flesje nutrilon aan hun jongste zoontje Bas toen hij de eetkamer kwam
binnengestapt. Hij zette zich neer aan tafel en nam voor zichzelf een tas met
zwarte koffie. Zijn vrouw keek hem ondertussen met een bezorgd gezicht aan.
Liefje, waarom blijf je niet
nog wat in bed liggen? Het wordt vandaag nog een zware dag.
Waarom? Om daar te liggen
piekeren? zei hij op een sombere toon. Toen hij naar zijn twee zoontjes aan de
tafel keek klaarde zijn gezicht echter onmiddellijk op. En daarenboven, ik kan
jou toch niet helemaal alleen voor die twee kleine rakkers daar laten zorgen.
Hun oudste zoontje Samuel gleed
van zijn stoel en kwam naar zijn papa toegelopen.
Papa! Papa! riep het jongetje
uitgelaten. Er komt vandaag een koe naar school.
Ben keek niet begrijpend naar
zijn vrouw.
Het is niet koe, maar clown
schatje, verbeterde Miranda hun zoontje. De kleuters gaan vandaag naar het
circus op het dorpsplein, legde ze vervolgens uit aan haar man.
Dat klinkt leuk, jongen.
Ga jij ook mee, papa?
Ik zou wel willen Sam, maar
dat gaat jammer genoeg niet. Ik heb nog heel veel werk voor de boeg.
Waarom niet? vroeg het
jongetje beteuterd. Mama gaat ook mee.
Miranda kwam daarop naar de
twee toegestapt en bukte zicht naar het kind.
Papa heeft vandaag een zware
dag jongen, maar als je het leuk vind dan kunnen we later nog een keer gaan
samen met je papa en je kleine broertje.
Daarop begonnen de ogen van de
kleuter te fonkelen.
Joepie!!!
Maar eet nu je boterhammetje
op dan kunnen we op tijd naar school vertrekken.
Een week geleden had ik het hier over mijn commitment bij het schrijven van mijn verhaal "Twee gezichten".
Om een extra stok achter de deur te hebben heb ik hiervoor een deadline bepaald, een datum waartegen mijn verhaal volledig af moet zijn. Die datum is uiteindelijk mijn 36ste verjaardag op 30/04/2017 geworden.
Een deadline bepalen is een ding, je aan die deadline houden is iets helemaal anders. Het is immers gemakkelijk om je deadline steeds weer naar een latere datum te verschuiven en om dit tegen te gaan heb ik op deze blog een klok ingesteld die aftelt naar deze belangrijke datum. Ik ben benieuwd of het mij met deze extra druk zal lukken om me aan deze deadline te houden.
Het volgende boek dat ik aan jullie wil voorstellen is het boek "Een soort van liefde" van Alicja Gescinska.
Als je de titel leest dan is je eerste indruk dat het een liefdesverhaal is, maar naar mijn mening is het veel meer dan dat. Het gaat inderdaad over liefde en over de verschillende vormen van liefde die een mens kan ervaren, maar het is ook een verhaal over keuzes maken en hoe die keuzes je eigen leven maar ook het leven van de mensen om je heen kunnen beïnvloeden. Want dat is uiteindelijk waar het om gaat in het leven. Je leven is eigenlijk een soort van snelweg. Vanaf een bepaald ogenblik lijkt het leven als in een sneltrein voorbij te gaan, maar op verschillende momenten kom je op een kruispunt te staan in je leven, een moment dat je even moet stilstaan om na te denken wat je vervolgens gaat doen en de keuze die je dan maakt zal niet alleen de loop van jouw verdere leven gaan bepalen maar ook de loop van het leven van de mensen om je heen. Dit is uiteindelijk waar het ook om draait in dit boek, nl. in je leven hou je van verschillende soorten mensen op verschillende manieren en die liefde voor die mensen speelt mee een invloed op de keuzes die je maakt in je leven wat dan weer een invloed heeft op de relaties die je met de verschillende mensen onderhoudt in de toekomst.
Het boek "Een soort van liefde" vertelt het verhaal van twee vrouwen en hun relatie tot een man, professor Raymond 'Ray' Vernon. De eerste vrouw is Elisabeth 'Lizzie', een jonge vrouw uit Boston (VS) en de dochter van deze man. De tweede vrouw is Anna, Een vrouw afkomstig uit België, meerbepaald Leuven, die als jonge twintiger een jaar naar de Verenigde Staten is gegaan als uitwisselingsstudent om haar eindwerk rond de persoon 'Emily Dickinson' voor te bereiden en tijdens haar verblijf in de VS professor Vernon leert kennen.
Het boek zelf is opgebouwd uit vijftien hoofdstukken. De eerste vier hoofdstukken kreeg ik als lezer de indruk dat het om een en dezelfde persoon ging, nl. de dochter van een man die net overleden is en die geen goede relatie met haar vader had. Op het einde van hoofdstuk vier en in de loop van hoofdstuk vijf wordt echter duidelijk dat het hier om twee verschillende personen gaat. Elk hoofdstuk komen we afwisselend meer te weten over beide vrouwen. Naar het einde van het boek toe, vanaf het laatste deel van hoofdstuk dertien en meerbepaald de laatste zin van dit hoofdstuk 'Elisabeth opent de eerste envelop met een vuil keukenmes. Het is een handgeschreven brief.' en het volgende hoofdstuk lijken de twee personen terug een te worden. Het laatste hoofdstuk maakt dat de cirkel helemaal rond is wanneer het verhaal eindigt daar waar het begonnen is. Op dat moment begrijp je ook beter het citaat van Emily Dickenson die in het begin van het boek te lezen staat,nl. 'Liefde is als het leven - louter langer'. Uiteindelijk vat deze zin de kern van het hele verhaal mooi samen.
Nieuwsgierig geworden naar dit boek? Ik hoop het alleszins. Het was voor mij even doorbijten in het begin, maar toen ik het boek uit had was ik blij dat ik het gelezen had. Het is immers wondermooi geschreven met heel wat passages waarbij je als lezer toch even moet stilstaan. Het boek doet je nadenken en dat komt misschien ook omdat de schrijfster van dit boek een filosofe is.
Toen Jonas iets na middernacht
wakker werd, zag hij hoe zijn vriendin Lynn onrustig door het venster naar
buiten zat te staren. Hij zette zich recht in bed en keek haar een tijdje
woordeloos aan.
Liefje, wat is er aan de hand?
Kom toch terug in bed liggen? Het is berenkoud.
De jonge vrouw keek hem
verstrooid aan. De gebeurtenissen van de afgelopen dag bleven maar door haar
hoofd spoken. Telkens als ze haar ogen sloot, zag ze de videobeelden van Sanne weer
voor zich.
Jonas, ik ben bang dat wat we
nu doen helemaal niet juist is. Het grootste slachtoffer in heel deze zaak is niet
Xander of ikzelf, maar Sanne en zij heeft in feite niets met dit alles te
maken.
Zet het uit je hoofd, Lynn.
Morgen is alles achter de rug en dan kunnen we het definitief achter ons laten
en ergens anders volledig opnieuw beginnen.
Maar dat kan ik niet, Jonas.
Begrijp dat toch.
Snap je het dan niet, liefje.
Ze proberen gewoon op je gemoed te werken via dat kind. Je mag hier niet in trappen.
Je moet je aan ons verhaal houden en dan komt alles in orde.
Maar ?
Niets te maren! Wat wil je dan
doen, Lynn? De waarheid vertellen? Daar is het nu veel te laat voor.
Een groot woord. Een woord waar heel wat betekenis achter zit, maar dat ook heel veel motivatie van jezelf verwacht. Commitment is immers een verbintenis die je met jezelf aangaat om iets belangrijks te bereiken. Die verbintenis ben ik ook met mezelf aangegaan toen ik een jaar geleden ben gestart met deze blog. De belangrijkste motivatie hierbij was voor mij vooral om anderen mee te laten genieten van de verhalen die ik schrijf. Andere mensen tussen de drukte van elke dag door een moment van ontspanning en plezier bieden om nieuwe energie te kunnen opdoen is voor mij een belangrijk doel in mijn leven. Als ik op die manier de wereld mee een beetje mooier kan maken, dan is mijn missie geslaagd.
Toch lukt het me niet altijd om me helemaal aan deze afspraak met mezelf te houden. Dit komt vooral door de angst die ik van binnen voel om me volledig bloot te geven aan anderen. Angst dat het verhaal waar ik met zoveel passie en plezier aan aan het schrijven ben door anderen volledig wordt afgekraakt en dat ze me ermee zullen uitlachen. Door die angst durf ik niet altijd mijn ware ik te laten zien en dat is eigenlijk stom. Het is namelijk wie ik ben en als anderen daar problemen mee hebben, dan is dat vooral hun probleem maar zeker niet het mijne. Met het einde van 2016 en de start van een nieuw jaar in zicht ga ik dan ook de commitment met mezelf aan om voortaan deze blog echt regelmatig te onderhouden en wekelijks jullie met iets nieuws plezier te doen. Daar draait het namelijk om in het leven, gewoon genieten van wat de dag je brengt en je niets aan te te trekken van wat anderen erover zeggen. Laat je eens verrassen door onverwachte dingen, want dat zijn vaak de mooiste dingen die je meemaakt en blijven je meestal het langste bij.
Hiermee heb ik dan mijn goede voornemen voor 2017 gemaakt. Gewoon genieten van elke dag en schijt hebben van wat anderen van me denken.
En als ik eerlijk ben heeft de slotshow van de 'Rode neuzenactie' van dit jaar die vorige avond werd uitgezonden op de televisie ook wel mee een invloed gespeeld bij deze belangrijke commitment die ik met mezelf heb gemaakt.
Gisteren ben ik op het werk gestart met een nieuwe opleiding rond 'kwaliteitsvolle en klantgerichte communicatie'. Eerst stond ik wat sceptisch tegenover heel deze opleiding, maar op het einde van de eerste les sta ik helemaal open voor wat ik de komende lessen allemaal ga leren. Zo zie je maar, een eerste indruk is niet altijd de juiste J
Het volgende boek dat ik aan jullie wil voorstellen is het boek "Een soort van liefde" van Alicja Gescinska.
