Na de getuigenis van Ben Franssens nam de kinderpsychologe plaats in de getuigenbank. Ze vertelde over haar eerste contact met de dochter van de verdachte en welke indruk ze daarbij van het meisje kreeg.

Voordat de kinderpsychologe de wachtruimte binnenstapte had ze via een videofoon het gedrag van het meisje in de kamer bestudeerd. Het kind leek weinig interesse te hebben voor het speelgoed in de hoek van de kamer en bleef de ganse tijd dicht tegen haar oom aanzitten. Toen ze de deur opendeed en naar het meisje toestapte kroop ze helemaal in elkaar en verstopte haar gezicht in zijn schoot. De man boog zich daarop naar zijn nichtje toe en probeerde haar tot rust te brengen door zachtjes met zijn hand over haar haren te wrijven. Na enkele seconden stond hij uiteindelijk recht en stapte samen met het kind naar de vrouw toe.

“Goedenavond, mevrouw. Ik ben blij dat u ons zo snel nog wilde ontvangen. Ik besef dat u het waarschijnlijk al heel druk heeft en dat het niet gemakkelijk voor u zal geweest zijn om nog een gaatje in uw agenda te vinden.”

“Dat is helemaal geen probleem. Mijn agenda dient enkel maar om orde in mijn drukke leven te brengen. Als je met zwaar getraumatiseerde kinderen werkt dan moet je beseffen dat een vaste afspraak niet altijd mogelijk is. Soms is het belangrijk om zo snel mogelijk te reageren.”

Terwijl ze tegen de man sprak, keek ze naar het kind naast hem dat zijn arm de ganse tijd stevig vasthield. Het leek wel alsof ze bang was dat hij weg zou gaan en haar helemaal alleen zou achterlaten.