Het team van hoofdinspecteur De Goede wilde net het huis verlaten toen ze vaststelden dat stagiair Green nergens te bespeuren was.

“Heeft iemand de jongen Thomas ergens gezien?”

“De laatste keer dat ik hem gezien heb, zat hij boven in de studeerkamer, chef.”

Net op dat moment kwam de jonge stagiair de trap afgelopen.

“Waar zat jij? Heb ik bij het begin van de huiszoeking niet gezegd dat ik jullie om kwart na drie terug beneden verwachte? Als je deze job graag zou willen doen, dan zou ik me maar aan de bevelen van m’n overste houden!”

“Het spijt me, meneer. Ik denk echter dat ik iets ontdekt heb in het bureau.”

De hoofdinspecteur keek de jongen ongelovig aan. Na een keer hard gevloekt te hebben haastte hij zich met de rest van zijn team naar boven.

06-06-2017 om 09:33 geschreven door Eva

Het was vijfentwintig minuten na drie in de namiddag. De schooldag was net afgelopen. Op de overvolle parking naast het schoolgebouw was het zoeken naar een vrije parkeerplaats. Miranda had geluk. Er reed net een wagen weg toen ze het plein kwam opgereden. Hopelijk was dit een gunstig teken en zou het tij voor haar familie eindelijk keren. Ze deed haar wagen op slot en liep naar het gebouw waar de kleuterklassen gevestigd waren. Ze keek de andere ouders zo weinig mogelijk aan om nieuwsgierige vragen te ontwijken. Toen ze de deur opendeed en naar binnen wilde stappen werd ze tegengehouden door een journalist van de commerciële omroep.

“Mevrouw, u bent toch de schoonzus van Xander Franssens? Zou ik u enkele vragen mogen stellen?”

“Sorry, meneer. Ik heb nu geen tijd. Mijn zoontje zit op mij te wachten.”

De vrouw wilde verdergaan, maar de journalist blokkeerde de deur.

“Wilt u mij alstublieft doorlaten?” keek ze hem smekend aan.

Ondertussen had er zich al een massa volk rond het tweetal verzameld.

“Wat heeft u te zeggen op wat het slachtoffer Lynn Van Wesemael daarnet in de rechtszaal verteld heeft? Volgens haar kan iedereen uw nichtje verkracht hebben.”

“Ik heb hier niets op te zeggen.”

“Voelt u zich soms schuldig om wat er gebeurd is? Jullie woonden toch in hetzelfde huis, nietwaar? Heeft u dan nooit gemerkt dat er iets aan de hand was?”

“Ik heb nooit iets gemerkt, omdat er nooit iets gebeurd is! Alles wat Lynn verteld heeft, is een leugen! Zij was enkel geïnteresseerd in het geld van mijn schoonbroer en de aandacht die ze door hem kreeg!”

Ze duwde de journalist van zich af en liep de gang op naar het klasje van haar oudste zoontje.

“Waarom reageert u toch zo aanvallend, mevrouw?!” riep de journalist haar nog na. “Heeft u soms schrik dat er nog andere zaken aan het licht gaan komen?”

29-05-2017 om 06:38 geschreven door Eva

VI

De huiszoeking was bijna een uur bezig toen hoofdinspecteur De Goede zijn team samenriep voor een korte evaluatie. Ze verzamelden rond de plastieken tuintafel met vier verschillende keukenstoelen in de eetkamer. Het aanrecht stond nog vol met het keukengerei van de vorige avond. Vanuit het grote schuifraam had je zicht op een kleine, onverzorgde binnenkoer. Heel de inrichting van deze oude stadswoning deed je onmiddellijk beseffen dat de bewoners het niet breed hadden. Een groter contrast met de luxe villa van de verdachte was niet mogelijk.

“Gasten, we zijn nu ruim zestig minuten binnen en hebben nog steeds geen verdachte elementen gevonden. Het lijkt erop dat het slachtoffer Lynn Van Wesemael de waarheid gesproken heeft en dat ze niets te maken hebben met het dossier van kindermisbruik tegen de beschuldigde. Uit de rekeninguittreksels die we gevonden hebben kunnen we concluderen dat er inderdaad financiële problemen waren en dat ze daardoor waarschijnlijk de foute keuzes gemaakt hebben. Nu ja, het is hoe je het bekijkt, het is misschien wel dankzij deze fout dat we meneer Franssens hebben kunnen ontmaskeren en het misbruik bij zijn dochter hopelijk hebben kunnen stoppen.”

Alle medewerkers waren het volmondig eens met de conclusies van hun chef. Ze waren opgelucht dat ze eindelijk met heel deze farce konden stoppen. Waarvoor was dit eigenlijk allemaal nodig geweest? Ze hadden al meer dan genoeg bewijs verzameld dat deze vent schuldig was. Als hij geen bekend zanger was geweest dan had heel deze heisa waarschijnlijk niet plaatsgevonden en dan zat die pedo nu al lang opgesloten in de zwaarbeveiligde gevangenis op het kunstmatig aangelegde eiland vlak buiten de stad.

19-05-2017 om 08:02 geschreven door Eva

25-04-2017 om 21:05 geschreven door Eva

V

De woorden van Lynn bleven maar door mijn hoofd spoken: iedereen zou dit gedaan kunnen hebben. Wat als ze gelijk had en dat het inderdaad iemand was die ik volledig vertrouwde die mijn dochter had misbruikt? Neen, daar mocht ik niet aan denken. Lynn had al gelogen over wat er dat weekend werkelijk was voorgevallen. Wie zegt dat ze over al de rest wel de waarheid had gesproken?

Ik schrok op uit mijn gedachten toen Danny en Ben de cel binnenkwamen en zich naast me op het bed neerzetten. Ik wist niet wat ik tegen hen moest zeggen. Wat als…?

“Broer, ik heb je toch gezegd dat alles in orde ging komen. Deze avond ben je terug thuis.” Ben klopte aanmoedigend met zijn hand op mijn schouder.

“Jij lijkt daar wel heel zeker van te zijn, Ben. Is er iets dat jij weet waar ik nog niet van op de hoogte ben?”

“Wat bedoel je, Xander? Je denkt toch niet dat ik…”

“Waarom niet? Lynn heeft gelijk. Iedereen kan het gedaan hebben.”

“Dus jij geloofd dat leugenachtige kreng boven je eigen broer. Dat na alles wat ik de laatste weken voor je gedaan heb. Wat zit ik hier in godsnaam nog te doen?”

Ben liep met snelle tred naar de celdeur en wilde net op de deur kloppen om hem buiten te laten toen Danny hem tegenhield.

“Mannen, rustig alsjeblieft. Het is verschrikkelijk wat er gebeurd is, maar het heeft geen enkele zin om elkaar verwijten te maken. We zijn allemaal enorm gespannen waardoor we dingen zeggen die we eigenlijk niet menen.”

“Je hebt gelijk, Danny,” viel ik mijn goede vriend in de rede. “Het spijt me dat ik dat gezegd heb, Ben. Ik snap ook wel dat ze alleen maar probeert om haar eigen hachje te redden. Ik voel me alleen zo schuldig dat ik Sanne niet heb kunnen beschermen.”

Ik legde mijn hoofd verslagen tussen mijn benen.

“Wat als ze niets vinden bij Lynn en Jonas thuis? De kans is nog altijd reëel dat ze mij dan van alles de schuld geven.”

19-03-2017 om 19:35 geschreven door Eva

IV

Er had al verscheidene keren een onbekende man in politie-uniform aangebeld bij zijn buren waardoor meneer Weetal, nieuwsgierig als hij is, besloot om te gaan kijken wat er aan de hand was.

“Meneer de agent,” kwam het klein, verrimpeld mannetje naar de hoofdinspecteur en zijn team toegestapt, “er is niemand thuis. Juffrouw Van Wesemael zit op dit ogenblik in de rechtszaal. Zoals u wel weet gaat ze vandaag eindelijk te weten komen welke straf die smeerlap die haar verkracht heeft zal krijgen. Haar vriend is meer dan een uur geleden ook vertrokken. Hij zal waarschijnlijk bij haar zijn om haar te steunen. Het is zo’n mooi koppel, meneer. Ik hoop dat ze zo snel mogelijk kunnen verdergaan met hun leven en dat die smeerlap zijn verdiende loon krijgt.”

“Bedankt voor die informatie, meneer,” zei de hoofdinspecteur vriendelijk, maar verveeld. “We hebben echter weinig tijd en zouden graag verder doen met datgene waarvoor we gekomen zijn.”

“Geen probleem. Doet u maar gerust verder. Ik zal niet in de weg lopen. U moet wel begrijpen dat ik ongerust was toen ik plots onbekenden voor het huis van mijn buren zag staan terwijl die niet thuis zijn. Wat is er eigenlijk aan de hand?” vroeg het ventje nieuwsgierig.

“Als u echt wilt weten wat er aan de hand is, ga dan terug naar binnen naar de televisie kijken. Het zal niet lang duren voor u alles te weten komt, maar laat ons met rust,” zei de man ongeduldig.

Mompelend liep het ventje weg. Het is altijd hetzelfde met die onbeschofte agenten. Om gewone burgers lastig te vallen hebben ze tijd genoeg, maar de echte criminelen laten ze vrij rondlopen. Hij had zo te doen met dat kleine meisje. Van hem mochten ze die vent zijn ballen afsnijden zonder verdoving en hem in de vergeetput smijten zodat hij niemand nog pijn kon doen. Met mannen die kinderen zoiets aandeden moest men geen enkele compassie hebben.

Terwijl de oude man terug naar binnenliep deed de inspecteur teken naar de slotenmaker dat hij de deur mocht openbreken.

10-03-2017 om 07:49 geschreven door Eva

Lynn schudde met haar hoofd.

“Ik weet het niet,” fluisterde ze terwijl haar ogen op de grond gericht waren. “Het was voortdurend een komen en gaan van mensen bij Xander thuis. Iedereen zou dit gedaan kunnen hebben.”

“Wat!” riep ik woedend uit. “Wil je nu zeggen dat het mijn schuld is dat mijn dochter verkracht werd!”

“Meneer Franssens, rustig alstublieft.” probeerde de voorzitter me te kalmeren.

Terwijl ik me terug neerzette op de bank keek ik haar met een gezicht vol tranen aan en zei met een geëmotioneerde stem:

“Ik zou mijn dochter zoiets nooit aan doen. Ik deed alles om haar te beschermen. Dat heb je zonet zelf nog gezegd, Lynn.”

“Ik denk dat het beter is als we de hoorzitting even onderbreken zodat de gemoederen kunnen bedaren,” ging de voorzitter verder. “Ondertussen kan het politieteam langsgaan bij het huis van Lynn en Jonas. Waar is uw vriend nu trouwens, juffrouw Van Wesemael? Hij zat de voorbije dagen steeds trouw naast u in de rechtszaal en juist vandaag is hij afwezig.”

“Hij had een belangrijke afspraak die hij niet kon verzetten, meneer. Hij voelde zich schuldig dat hij niet bij mij kon zijn vandaag, maar ik zei hem dat hij al genoeg voor mij gedaan had en dat ik zijn steun van de laatste weken nooit zou vergeten.”

20-02-2017 om 18:37 geschreven door Eva

10-02-2017 om 08:21 geschreven door Eva

III

Ik wist niet wat ik hoorde toen Lynn vertelde over de plannen die zij en Jonas enkele maanden geleden hadden gemaakt om zoveel mogelijk geld bij elkaar te verzamelen. Ik had het gevoel dat mijn leven een grote leugen was geweest. Ik kon me uiteindelijk niet langer inhouden en onderbrak bruusk haar getuigenis.

“Lynn, waarom heb je me nooit iets over die problemen verteld? En waarom heb je me nooit gezegd dat je het moeilijk had met al die aandacht voor Sanne? Je wist toch dat je voor alles bij mij terecht kon. We konden…”

“Meneer Franssens, wilt u zwijgen alstublieft. U krijgt later nog kans genoeg om iets te zeggen.”

Ik zette me volkomen hulpeloos terug neer op mijn plaats in de beklaagdenbank en luisterde verslagen verder naar wat Lynn te vertellen had.

“Gaat u verder, juffrouw Van Wesemael.”

Lynn richtte haar hoofd op en keek me met vochtige ogen aan.

“Het… het spijt me, Xander,” zei ze stotterend. “Ik besef nu dat wat ik gedaan heb fout was. Ik was echter tot over mijn oren verliefd op Jonas en toen hij me over zijn problemen vertelde, wilde ik niets anders dan hem helpen.”

Ik schudde niet begrijpend met mijn hoofd.

“Oké, juffrouw,” onderbrak de voorzitter Lynns getuigenis. “Ik begrijp dat je je vriend wilde helpen, maar wat was dan de bedoeling van die map die we in de slaapkamer van de verdachte hebben gevonden. Dat was toch helemaal niet nodig als jullie enkel van plan waren om hem te chanteren. En was het niet voldoende om alleen maar naaktfoto’s van dat meisje te maken, moest ze ook nog seksueel misbruikt worden?”

“Daar weet ik helemaal niets van, meneer de voorzitter. Dat moet u geloven. Ik had die map voor de huiszoeking bij Xander thuis ook nog nooit gezien en ik zweer je dat ik helemaal niets weet van dat seksueel misbruik bij Sanne. Ik ben er zelfs van overtuigd dat ook Jonas zoiets nooit zou doen. Anders zou ik hem nooit geholpen hebben.”

“Nu kan ik helemaal niet meer volgen, juffrouw. Aan de ene kant zegt u dat de beschuldigde helemaal niets fout heeft gedaan en aan de andere kant bent u er ook van overtuigd dat uw vriend Jonas nooit zoiets zou doen. Het feit blijft wel dat dit kind seksueel misbruikt werd. Wie heeft dat dan volgens u wel gedaan?”

06-02-2017 om 19:09 geschreven door Eva

“Jawel, dit was allemaal een opgezet spel. Jonas en ik hoopten op die manier voldoende geld bij elkaar te verzamelen om zijn schulden terug te betalen en samen een nieuw leven te kunnen beginnen in het buitenland.”

De voorzitter schudde niet begrijpend met zijn hoofd.

“Ik snap het niet, juffrouw Van Wesemael.”

“Ik heb dit allemaal ook niet gewild. Je moet me geloven. We wilden Xander enkel met deze foto’s chanteren. Ik wist dat hij alles zou doen voor zijn dochter. Toen hij echter vroeger dan voorzien terugkeerde van zijn tournee dreigde heel ons plan in duigen te vallen. Jonas vertelde me dan dat we geen andere keus meer hadden dan naar de politie te stappen en ‘alles’ openbaar te maken.”

De jonge vrouw boog schaamtelijk haar hoofd en leek even niet meer te weten wat zeggen.

Nadat ze enkele uren ervoor door Xander uit zijn huis was gezet, keerde ze nog diezelfde avond terug om haar persoonlijke spullen op te halen. Er ontstond een hevige ruzie tussen de twee waarbij Lynn op de trap ten val kwam. De jonge vrouw besefte onmiddellijk dat haar voet gebroken was: hij voelde warm aan en als ze hem probeerde te bewegen kreeg ze zware pijnscheuten waarbij de tranen in haar ogen stonden. Xander reikte haar zijn hand aan om haar recht te helpen, maar ze weigerde en duwde hem van zich af. Hij moest nu niet proberen om de gentleman uit te hangen. Het zou haar niet op andere gedachten brengen. Integendeel zelfs, ze was dat schijnheilig gedoe van hem meer dan beu. Ze zou zichzelf wel redden, dat had ze altijd al moeten doen. Het lot leek haar zelfs een handje te willen helpen toen er plots een paniekerig gegil door het huis klonk. Xander draaide zich in een ruk om en rende de trap op, naar zijn dochter, zonder ook nog maar een moment om te kijken naar Lynn die daar kermend op de grond lag. Zie je wel. Hij geeft helemaal niets om me. De enige die van me houdt, is Jonas. Ik ben het dan ook verplicht aan hem om hem te helpen.

Van zodra hij uit het zicht verdwenen was, vergat de jonge vrouw de pijn in haar rechtervoet en kroop overeind. Dit was haar kans, haar moment om definitief met hem af te rekenen. Hij zou nog spijt krijgen dat hij haar op deze manier behandeld had. Ze stapte hinkend naar de kast in de inkomhal en trok de deur open. Toen ze zijn lederen jekker aan een van de kapstokken zag hangen begon ze heimelijk te glimlachen: “Perfect. Die zal je de eerste dagen toch niet aan doen. Wat zullen de mensen wel niet denken als ze zien welke foto’s van je dochter je op zak hebt tijdens je optredens.” Ze opende vervolgens haar handtas en haalde er een witte envelop uit die ze in een van de zakken van zijn jas stak. Daarna deed ze de kastdeur terug dicht, keek nog even achterom om zeker te zijn dat er niemand was en verliet tenslotte het huis. “Dit is je verdiende loon, klootzak. Je kan me niet zomaar als goedkope kinderoppas gebruiken en me dumpen als een stuk vuil als je me niet meer nodig hebt. Het is te hopen dat je niet voor mij naar de politie gaat. Neen, dat zal je niet doen. Daar ben ik zeker van. Je zal proberen wat er het afgelopen weekend gebeurd is uit de media te houden om dat stomme kind van je te beschermen. Voor een keer zal jouw bezorgdheid voor haar me goed van pas komen.” Hinkend, met haar blouse half open en haar haren in de war wandelde ze de oprit af en hield enkele meters verder een wagen tegen die haar naar het ziekenhuis bracht.

30-01-2017 om 09:15 geschreven door Eva

Bij deze onthulling ontstond er dadelijk een enorm geroezemoes in de rechtszaal. Iedereen keek verward om zich heen. De mensen konden maar niet vatten wat ze zojuist gehoord hadden. Was heel deze heisa alleen maar het gevolg van de jaloezie van een vrouw voor de relatie van een vader met zijn dochter?

“Wat bedoelt u, juffrouw?” vroeg de voorzitter verbaasd. “Ik hoop dat u begrijpt wat deze verklaring betekent?”

“Ja, meneer de voorzitter. Ik heb hier goed over nagedacht en ben tot het besluit gekomen dat er geen andere optie is. Het wordt tijd dat de mensen de waarheid kennen en dit is in de eerste plaats belangrijk voor Sanne. Zij heeft haar papa nodig. Dat besef ik sinds gisteren meer dan ooit.”

“Wat wilt u nu precies zeggen? Dat meneer Franssens helemaal niets verkeerd gedaan heeft? En wat dan met al die zaken die bij hem thuis werden aangetroffen? U gaat toch niet zeggen…”

23-01-2017 om 20:31 geschreven door Eva

Stipt om een uur in de namiddag verzamelde iedereen in de rechtszaal voor de eindbeslissing in de zaak tegen Xander Franssens. Voordat de voorzitter iets kon zeggen stapte de advocaat van Lynn van Wesemael naar voren en nam het woord.

“Meneer de voorzitter, alvorens we met de slotpleidooien starten zou mijn cliënte graag nog iets willen zeggen.”

De mensen in de zaal keken verbaasd om zich heen.

“Kan dit niet even wachten?” reageerde de man streng. “Na de slotpleidooien krijgen zowel het slachtoffer als de beschuldigde de tijd om iets te zeggen.”

“Neen, meneer,” antwoordde Lynns advocaat standvastig.

“Oké dan. Als u denkt dat wat zij te zeggen heeft nog belangrijk kan zijn voor deze zaak, dan mag uw cliënte naar voren komen. Zij is uiteindelijk een van de slachtoffers en we kunnen haar behoeften dan ook niet negeren.” Hij deed  teken naar haar dat ze plaats mocht nemen in de getuigenbank.

De jonge vrouw leek eerst nog wat te aarzelen, maar stapte uiteindelijk met zelfverzekerde stap naar voren.

“Juffrouw Van Wesemael, dan geef ik nu het woord aan u.”

Ze nam nog een laatste keer diep adem en stak uiteindelijk van wal.

“Eerst en vooral zou ik iedereen willen bedanken voor de enorme steun die ik de laatste weken gekregen heb. Die steun heeft me echt deugd gedaan. Ik heb ze echter helemaal niet verdiend.” Terwijl ze aan het woord was keek ze de hele tijd recht voor zich uit en durfde ze Xander niet in de ogen te kijken. “Het zou natuurlijk het gemakkelijkste zijn als ik bleef zwijgen en gewoon bij mijn verhaal bleef. Dat is echter niet de juiste oplossing en ik zou mezelf waarschijnlijk nooit meer in de spiegel durven kijken. Daarom heb ik besloten om mijn klacht tegen Xander Franssens volledig in te trekken. Hij heeft helemaal niets fout gedaan. Ik was enkel jaloers op de band die hij met zijn dochter heeft. Zij kwam altijd op de eerste plaats bij hem. In het begin had ik daar geen problemen mee, maar toen ik Jonas terug ontmoette en hij mij zijn onverdeelde aandacht gaf moest ik toegeven dat ik niet bij Xander bleef omdat ik verliefd op hem was. Ik bleef in feite bij hem omdat ik genoot van de media-aandacht die ik daardoor kreeg. Hij was alleen maar een goede vriend voor me, niet meer en niet minder.”

02-01-2017 om 08:01 geschreven door Eva

II

Toen Jonas die ochtend om zeven uur opstond, deed Lynn alsof ze nog aan het slapen was. Ze hoorde hem in de badkamer een douche nemen en toen hij tien minuten later de voordeur achter zich dichttrok, pakte ze snel haar gsm uit haar handtas en belde naar haar advocaat. Het was belangrijk dat ze hem nog voor de hoorzitting van die namiddag kon spreken. Jonas zou haar deze keer niet tegenhouden. Heel deze leugen had al veel te lang geduurd. Als ze zichzelf nog in de ogen wilde kunnen kijken dan moest ze nu de waarheid vertellen. Wat de gevolgen daarvan ook zouden zijn.

25-12-2016 om 17:52 geschreven door Eva

24-12-2016 om 15:08 geschreven door Eva

Ook Xander had de afgelopen nacht geen oog dichtgedaan. Hij stond aan het getralied raam naar buiten te kijken en dacht aan zijn dochtertje Sanne toen de bewaker zijn ontbijt kwam brengen.

“Je laatste uren in deze cel zijn aangebroken, smeerlap! Geniet nog van de rust die je hier hebt. Vanaf morgen is het immers gedaan en krijg je eindelijk je verdiende loon op Prison Island.”

14-12-2016 om 20:38 geschreven door Eva

Enkele uren later aan de ontbijttafel bij Ben Franssens en zijn gezin. Zijn vrouw Miranda gaf net een flesje nutrilon aan hun jongste zoontje Bas toen hij de eetkamer kwam binnengestapt. Hij zette zich neer aan tafel en nam voor zichzelf een tas met zwarte koffie. Zijn vrouw keek hem ondertussen met een bezorgd gezicht aan.

“Liefje, waarom blijf je niet nog wat in bed liggen? Het wordt vandaag nog een zware dag.”

“Waarom? Om daar te liggen piekeren?” zei hij op een sombere toon. Toen hij naar zijn twee zoontjes aan de tafel keek klaarde zijn gezicht echter onmiddellijk op. “En daarenboven, ik kan jou toch niet helemaal alleen voor die twee kleine rakkers daar laten zorgen.”

Hun oudste zoontje Samuel gleed van zijn stoel en kwam naar zijn papa toegelopen.

“Papa! Papa!” riep het jongetje uitgelaten. “Er komt vandaag een ‘koe’ naar school.”

Ben keek niet begrijpend naar zijn vrouw.

“Het is niet koe, maar clown schatje,” verbeterde Miranda hun zoontje. “De kleuters gaan vandaag naar het circus op het dorpsplein,” legde ze vervolgens uit aan haar man.

“Dat klinkt leuk, jongen.”

“Ga jij ook mee, papa?”

“Ik zou wel willen Sam, maar dat gaat jammer genoeg niet. Ik heb nog heel veel werk voor de boeg.”

“Waarom niet?” vroeg het jongetje beteuterd. “Mama gaat ook mee.”

Miranda kwam daarop naar de twee toegestapt en bukte zicht naar het kind.

“Papa heeft vandaag een zware dag jongen, maar als je het leuk vind dan kunnen we later nog een keer gaan samen met je papa en je kleine broertje.”

Daarop begonnen de ogen van de kleuter te fonkelen.

“Joepie!!!”

“Maar eet nu je boterhammetje op dan kunnen we op tijd naar school vertrekken.”

13-12-2016 om 20:01 geschreven door Eva

11-12-2016 om 20:45 geschreven door Eva

Toen Jonas iets na middernacht wakker werd, zag hij hoe zijn vriendin Lynn onrustig door het venster naar buiten zat te staren. Hij zette zich recht in bed en keek haar een tijdje woordeloos aan.

“Liefje, wat is er aan de hand? Kom toch terug in bed liggen? Het is berenkoud.”

De jonge vrouw keek hem verstrooid aan. De gebeurtenissen van de afgelopen dag bleven maar door haar hoofd spoken. Telkens als ze haar ogen sloot, zag ze de videobeelden van Sanne weer voor zich.

“Jonas, ik ben bang dat wat we nu doen helemaal niet juist is. Het grootste slachtoffer in heel deze zaak is niet Xander of ikzelf, maar Sanne en zij heeft in feite niets met dit alles te maken.”

“Zet het uit je hoofd, Lynn. Morgen is alles achter de rug en dan kunnen we het definitief achter ons laten en ergens anders volledig opnieuw beginnen.”

“Maar dat kan ik niet, Jonas. Begrijp dat toch.”

“Snap je het dan niet, liefje. Ze proberen gewoon op je gemoed te werken via dat kind. Je mag hier niet in trappen. Je moet je aan ons verhaal houden en dan komt alles in orde.”

“Maar…?”

“Niets te maren! Wat wil je dan doen, Lynn? De waarheid vertellen? Daar is het nu veel te laat voor.”

04-12-2016 om 09:56 geschreven door Eva

VI

De komende nacht was voor velen een van de onrustigste van de afgelopen weken. Dat was ook helemaal niet verwonderd. De volgende dag viel immers de eindbeslissing in het proces tegen Xander Franssens. Een beslissing die de rest van het leven van alle betrokken partijen mee zou gaan bepalen.

Danny en zijn echtgenote Anja zaten naar een politieserie op tv te kijken toen ze plots gejammer achter zich hoorden. Ze dachten eerst nog dat het de kat was die zat te janken voor eten maar toen ze zich omdraaiden, zagen ze de kleine Sanne huilend in de deuropening staan. Anja stond onmiddellijk recht uit de zetel en liep naar het meisje toe.

“Sanne? Kindje? Waarom lig je niet in bed? Het is bijna middernacht.”

Het meisje bleef de hele tijd maar snikken en kon amper een woord uitbrengen.

“Waar is papa? Is papa boos op mij?”

De vrouw gaf het meisje een stevige knuffel en probeerde haar zo goed mogelijk gerust te stellen.

“Neen, Sanne. Je papa is helemaal niet kwaad op je. Hij houdt zielsveel van je. Dat mag je nooit vergeten.”

“Maar waarom is hij dan weggegaan? Op school zeggen ze dat hij een viespeuk is en dat hij voor een heel lange tijd naar de gevangenis gaat. Dat is niet waar, hé?”

Ze keek met tranende ogen naar Danny die nog steeds in de zetel zat. De man stond vervolgens recht en liep naar haar toe.

“Je moet niet geloven wat ze zeggen, meisje. Voor je het weet is je papa terug thuis. Hij heeft het nu gewoon eventjes heel druk.”

Geloofde hij dat werkelijk? Zal Xander morgen, na zes lange weken, eindelijk terug met hen mee naar huis komen? In zijn hart hoopte hij alleszins van wel, maar zijn verstand vertelde hem iets helemaal anders. Wat zal er met Sanne gebeuren als haar vader straks veroordeeld wordt en voor jaren naar de gevangenis gaat? Ze hadden haar de laatste weken zo goed mogelijk proberen af te schermen van de gebeurtenissen, maar dat zal niet blijven lukken. Als Xander uiteindelijk schuldig bevonden wordt dan zullen ze haar tenslotte toch de waarheid moeten vertellen. Hoe vertelde je in godsnaam aan een kind van 6 jaar dat haar papa niet meer terugkomt?

Terwijl Danny met het meisje in de zetel ging zitten liep zijn vrouw naar de keuken om een beker melk met honing op te warmen. Hopelijk hielp dat om het kind toch nog enkele uren te laten slapen. Wat er de volgende dag gebeurde dat zagen ze dan wel weer.

06-11-2016 om 19:39 geschreven door Eva

Als laatste getuige riep de advocaat van Xander Sannes juf van het eerste leerjaar naar voren. De vrouw vertelde over de eerste keer dat ze Sanne en haar papa ontmoette tijdens de kennismakingsnamiddag op school een week voor de start van de zomervakantie. Het meisje was daar samen met haar papa en Lynn naar toe gekomen. Ze merkte onmiddellijk hoe close zij en haar vader waren. Lynn bleef de hele tijd op de achtergrond en leek weinig aandacht te hebben voor wat er gebeurde ondanks het feit dat Xander probeerde haar zoveel mogelijk bij het gesprek te betrekken. De vrouw besteedde hier verder weinig aandacht aan en veronderstelde dat dit kwam doordat ze niet de biologische moeder van het kind was. Van dit uitgelaten meisje bleef niets over op de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Ze was volledig in zichzelf teruggetrokken en zat in de klas voortdurend afwezig naar buiten te staren.

Na twee maanden vakantie was de school terug aangebroken. Voor Sanne en haar vriendinnetje Lore was het een grote dag. De twee meisjes gingen voor het eerst naar de grote school, maar wat een onvergetelijke dag voor Sanne moest worden was in werkelijkheid een ware nachtmerrie. In plaats van dat haar papa haar vergezelde tot aan de schoolpoort liep het meisje samen met haar vriendinnetje Lore en diens vijf jaar oudere zus Linde de speelplaats op.

De twee meisjes liepen onmiddellijk naar de andere kinderen van hun klas toe. De oudere zus van Lore bleef hen de hele tijd in de gaten houden. Ze hadden zich net op een bank onder het terrasluifel neergezet toen een jongen van hun klas naar hen kwam toegestapt en luid tegen Sanne riep:

“Mijn mama zegt dat jouw papa een smeerlap is en nooit meer mag vrij rondlopen!”

“Dat is niet waar,” zei het meisje met een klein stemmetje.

Een groep meisjes van de vijfde klas van de basisschool dat iets verder aan het keuvelen was over wat ze in de vakantie allemaal gedaan hadden schrok op van de luide stem van de kleine jongen en kwam naar het drietal toegelopen. Het grootste meisje van de groep nam onmiddellijk het woord.

“Hoe was het toen je papa met jou naar bed ging?” zei ze op sarcastische toon.

Sanne wist niet hoe te reageren en wilde weglopen, maar werd door het meisje tegengehouden.

“Hé, ik ben wel tegen jou bezig.”

“Laat haar met rust,” kwam Lore tussenbeide.

“Waarom? We zijn gewoon benieuwd naar hoe haar vakantie is geweest. Ben je soms jaloers omdat jij geen aandacht van ons krijgt?”

Ondertussen had er zich al een hele massa kinderen rond hen verzameld. Sanne wist niet wat doen en begon stilletjes te snikken.

“Oooh. De baby begint te huilen. Wil je soms een kusje op je muisje hebben?”

Op dat moment kwam Linde door de groep naar hen toegelopen en duwde het meisje van Sanne af.

 “Laat haar met rust en zwijg over zaken waar je niets van afweet.”

“Bemoei je er niet mee, stomme koe. Of denk je soms dat je meer waard bent omdat je al in het laatste jaar zit?”

“Helemaal niet, maar ik denk wel dat ik er meer van afweet dan jij!”

“Laat je niet doen, Lindsay!” riepen de vriendinnen van de pester haar aanmoedigend toe.

De twee leerkrachten die die ochtend toezicht hielden op de speelplaats kwamen naar de groep toegestapt. Ze deden teken naar de andere kinderen dat ze weg moesten gaan en richtten zich vervolgens op de twee ruziemakende meisjes.

“Is het nu echt nodig om al vanaf de eerste schooldag zo’n kabaal te maken op de speelplaats?”

“Maar meester, zij…”

“Ik wil het niet horen, Linde. Jij zou toch beter moeten weten als oudste.”

“Moest ik hen dan gewoon laten doen?”

“Dat heb ik niet gezegd. Je moest naar ons zijn gekomen zodat wij ons ermee konden bemoeien in plaats van de ruzie alleen maar erger te maken.”

Ondertussen was juf Lies van het eerste leerjaar erbij komen staan. Ze boog zich naar Sanne toe en probeerde haar te troosten. Het meisje was volledig in zichzelf gekeerd. Haar gezicht was rood aangelopen van het huilen en door een krop in de keel kon ze geen woord uitbrengen. Toen de bel vijf minuten later het begin van de lessen aankondigde nam de juf haar bij de hand en liepen ze vervolgens samen met de rest van de klas naar binnen.

30-10-2016 om 17:50 geschreven door Eva