Na een pauze van zestig minuten werd de hoorzitting om half drie hervat. De eerste die aan het woord kwam was de verdachte zelf. Hij nam plaats op de getuigenbank en wachtte nerveus de vragen af van zijn eigen advocaat en de advocaten van de burgerlijke partij. Nadat hij de vragen omtrent zijn tijdsgebruik tijdens het betrokken weekend had beantwoord, haalde de advocaat van de tegenpartij de bewuste foto tevoorschijn. Toen Xander die foto zag, kreeg hij onmiddellijk tranen in de ogen. Tranen van wanhoop als hij dacht aan wat zijn kleine meid had moeten doorstaan.

“Ik zou u hierover graag nog enkele vragen willen stellen. Ik ben zelf vader en ik kan maar niet begrijpen dat iemand zijn eigen kind zoiets zou aandoen.”

“Ik heb hier niets mee te maken,” reageerde Xander met hese stem. “Mijn dochter betekent alles voor mij. Ik zou haar op dit moment zo graag willen vastpakken en zeggen dat alles in orde komt.”

“Vastpakken? Ja, we hebben gezien wat u daarmee bedoelt.”

“Maar ik heb niets gedaan. U moet mij geloven.”

Zijn advocaat schoot hem onmiddellijk ter hulp: “Collega, zelfs als mijn cliënt een pervert zou zijn en ik zeg duidelijk ‘als’ dan nog zou hij het niet gedaan kunnen hebben. Heeft u gezien wanneer deze foto gemaakt werd? Mijn cliënt had die dag een afspraak met zijn groep om de laatste details van de zomertournee te bespreken.”

“Goed geprobeerd, meester. Dat bewijst echter niets. Hij kan dit evengoed gedaan hebben toen hij ’s avonds terug thuis kwam.” Vervolgens richtte hij zich opnieuw tot de verdachte: “Meneer Franssens, kan u zeggen tot hoe laat die afspraak precies geduurd heeft?”

“We zijn vroeg van start gegaan die dag. Om 8 uur, denk ik. Ik wou op tijd thuis zijn om nog een leuke avond te kunnen doorbrengen met Lynn en Sanne. Mijn broer was immers het weekend weg en…”

“Om hoe laat was u terug thuis? Wilt u alstublieft antwoorden op mijn vraag.”

“Om 5 uur in de namiddag, geloof ik. Ik weet het niet meer precies.”

“Vijf uur, zegt u. Dat betekent dat u vanaf dan, tot de volgende avond wanneer uw broer terug thuis kwam, alleen was met uw dochter en uw vriendin. U had dus tijd genoeg voor uw perverse ‘spelletjes’.”

“Ik heb hier niets mee te maken,” stamelde Xander emotioneel. “Ik zou mijn dochter nooit…”

“Denkt u nu echt dat u mij op die manier kunt overtuigen? Die foto’s zeggen meer dan genoeg. Daarenboven was u als kind ook al geen doetje. We hebben gisteren de getuigenis van uw vader gehoord en geluisterd naar wat de inspecteur te vertellen had die belast was met het onderzoek naar het ongeval twintig jaar geleden. Hij vertelde ons dat u als twaalfjarige geen enkele emotie toonde bij wat er toen gebeurd was. Ook de opvoeder die u begeleidde schreef dat in zijn dossier. Toen hij met u naar het ziekenhuis ging om uw vader te bezoeken staarde u de ganse tijd vervelend door het raam. U toonde op geen enkel moment ook maar enige interesse in uw vader die daar in coma lag. Deed het u dan werkelijk niets dat de man die u en uw broer jaren alleen had opgevoed daar lag te vechten voor zijn leven?”

Terwijl de advocaat van het slachtoffer hem minutenlang zwaar onder vuur nam, dacht Xander terug aan wat zijn vader hem en zijn broer als kind had aangedaan en ook aan wat er met hun mama was gebeurd. Die herinneringen deden hem van binnen koken van woede. Hij slaagde er gelukkig in deze gevoelens in toom te houden en een nieuwe uitbarsting zoals de vorige dag te vermijden.

“Wat heeft u hierop allemaal te zeggen, meneer Franssens? Waarom reageerde u als kind zo emotieloos op wat uw vader was overkomen? Volgens mij zit er hier een duidelijk patroon in. Wanneer u niet krijgt wat u wil, dan zal u de ander dat ook letterlijk laten voelen.”

Xander schrok op uit zijn gedachten en wist niet onmiddellijk wat te antwoorden.

“Meneer Franssens? Zou u willen antwoorden op mijn vraag alstublieft?” drong de advocaat met harde stem aan.

Met een krop in de keel nam Xander uiteindelijk het woord: “Jullie zeggen dan wel dat deze man mijn vader is en biologisch klopt dat ook, maar in de praktijk heb ik hier nooit iets van gemerkt. Mijn broer en ik werden volledig aan ons lot overgelaten. Die man zat hele dagen op café en was meer dronken dan nuchter.”

“En dat praat dit alles goed, vindt u?”

Xander hield zijn ogen gedurende zijn hele getuigenis naar de grond gericht. Wat hij ook zei,  ze wilden hem niet geloven.

“Jullie snappen echt niet hoe het was om met zo’n man samen te leven. En ik hoop ook dat jullie dat nooit aan de lijve zullen moeten meemaken. Het was een ware hel, zowel voor mij als voor mijn broer. We moesten voortdurend op onze hoede zijn. We konden immers nooit voorspellen hoe hij zou reageren.”

Xanders advocaat stond tenslotte recht uit zijn stoel en liep naar de voorzitter toe.

“Meneer de voorzitter, ik denk dat dit kruisverhoor wel lang genoeg geduurd heeft. Mijn cliënt wordt hier door de tegenpartij afgeschilderd als een waar monster, terwijl hij in werkelijkheid een mens van vlees en bloed is die enkel zijn broer en dochter probeerde te beschermen.”

Daarop deed de voorzitter teken aan de beklaagde dat hij naar zijn plaats mocht gaan. Xander stond vervolgens recht uit zijn stoel en liep met gebogen schouders terug naar de beklaagdenbank.