Ik ben Eva
Ik ben een vrouw en woon in Bertem (België) en mijn beroep is bediende bij een verzekeringsmaatschappij.
Ik ben geboren op 30/04/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verhalen lezen en schrijven, wandelen in de natuur, reizen om andere culturen te leren kennen.
Wanneer Xander na zes weken
afwezigheid terug thuiskomt, lijkt er op het eerste gezicht niets aan de hand.
Hij kijkt er naar uit om het normale dagelijkse leven met zijn verloofde Lynn en
zijn dochtertje Sanne terug op te pakken.
Niets blijkt echter nog te zijn
zoals het was voor zijn vertrek. De mensen uit zijn directe omgeving blijken
helemaal niet te zijn zoals hij dacht. Wie kan hij nog vertrouwen? Zal hij er
ooit in slagen zijn oude leven terug te krijgen?
Op deze blog kan je de eerste verise van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten' lezen. Ik hoop dat jullie even veel plezier aan het lezen van dit verhaal zullen beleven als ik heb bij het schrijven ervan. Alvast veel leesplezier toegewenst.
30-11-2015
foto 13
Soms moet je ook eens dingen doen die minder leuk zijn. Nu ja, minder leuk is relatief. Je lievelingskleren moeten er immers piekfijn uitzien om er mee een leuke dag van te kunnen maken. Want na de inspanning volgt de ontspanning.
Onthoudt deze leuze wanneer je weer eens iets iets aan het doen bent waar je een broertje dood aan hebt. Je doet het namelijk om er achteraf plezier aan te kunnen beleven.
Dus vlieg er deze week opnieuw goed in op het werk of op school en dan geniet je tijdens het weekend dubbel zo hard van een leuke tijd met familie en vrienden.
Wanneer je plots in een grote menigte de auteur van een van je lievelingsboeken ziet zitten gaat er dadelijk heel wat door je hoofd. Je staat daar met knikkende knieën en weet de eerste seconden niet meer wat doen. Als je dan tenslotte een gehandtekend boek in handen hebt, dan kan je je geluk niet op. Je lijkt wel net een klein kind dat een lolly gekregen heeft van zijn ouders.
Mensen blij maken met zelfgeschreven verhalen dat moet fantastisch zijn. Daarom ben ik ook deze blog gestart om jullie te kunnen vertellen over de weg die ik afleg bij het schrijven van verhalen en wat dat bij mij vanbinnen veroorzaakt. Daarnaast is het ook een eerste manier om mijn verhalen aan het grote publiek te vertellen. Jullie zijn als het ware een eerste recensent die mijn vertellingen mag beoordelen. Hou dan ook deze blog zeker in de gaten. Binnenkort zullen jullie hier namelijk iets heel speciaals vinden. Ik hoop dat het jullie zal vasthouden zoals een spannende serie op de televisie.
Tot later.
Geniet van deze dag (is het nu op het werk of kan je genieten van een dagje verlof: maak er het beste van).
Naast schrijven speelt ook muziek een belangrijk rol in mijn leven.
Het is niet dat ik zelf een muziekinstrument bespeel. Integendeel zelfs, ik heb nooit notenleer gevolgd en toen ik tijdens de eerste jaren aan de middelbare school MO (muzikale opvoeding) kreeg, moest ik concluderen dat dat niets voor mij was. Ik heb echt geen gevoel voor ritme en gehoor voor muziek.
Dit betekent echter niet dat ik niet graag naar muziek luister. Meer zelfs, het brengt me tot rust en doet mijn gedachten even weg dwalen van de sleur van het dagelijkse leven. Door op die manier mijn hoofd leeg te maken, krijg ik vaak inspiratie om te gaan schrijven of een idee voor een nieuw verhaal.
Er zijn verschillende redenen waarom ik graag naar bepaalde zangers luister. Ik bewonder hun talent om zelf liedjes te schrijven en ze volledig af te werken tot op het podium voor het grote publiek (Milow, Stephan Kellogg). Daarnaast kijk ik ook op naar hoe ze als een volwaardige entertainer de mensen een leuke avond kunnen bezorgen met een totaal spektakel van klank, licht en amusement (Stan Van Samang). Maar ook de liedjes zelf kunnen me vaak enorm bekoren en me de kracht geven om me ergens volledig voor te geven. Een cd die echt een positieve invloed op mijn gemoedsgesteldheid heeft, is de cd 'Sterker' van Nick en Simon. De liedjes op deze plaat doen me vaak aan mijn eigen leven denken. Ze hebben zelfs mee een rol gespeeld in de beslissing om mijn passie voor schrijven te delen met anderen en dat ik niet langer mag twijfelen, maar er voor moet durven gaan.
KORTOM: Als je echt iets wilt, dan moet je er voor gaan. Je mag niet twijfelen en je laten tegenhouden door allerlei obstakels. Het zou namelijk jammer zijn als je later moet zeggen dat je niet alles wat je wilde bereiken hebt kunnen realiseren. Als je iets wilt, dan moet je het op de eerste plaats doen voor jezelf. Als jij je goed in je vel voelt, dan straal je dat namelijk uit naar anderen toe.
Volgens Van Dale is een rugzak een tas die op de rug gedragen wordt, met name door trekkers met banden over de schouders. Het is met andere woorden een tas die je kan gebruiken om bezittingen te verplaatsen, een gebruiksvoorwerp.
Een rugzak is echter veel meer dan dat. De rugzak staat ook voor alle ervaringen, herinneringen die je in de loop van je leven verzameld hebt en die je mee maken tot wie je echt bent. Het bepaalt mee je karakter en je draagkracht om met moeilijkheden en met nieuwigheden om te gaan.
Iedereen heeft een eigen rugzak en op een bepaald moment kan die enorm zwaar doorwegen, maar in grote mate blijft het een verrijking voor jezelf als persoon. Zonder die rugzak zou je leven veel minder mooi zijn, hoe zwaar het leven soms ook is. Het maakt iedere persoon namelijk uniek met zijn eigen talenten en gebreken. Je moet het met andere woorden koesteren als een van de mooiste geschenken die je van het leven gekregen heb.
Verschillende brokstukken van een meteoriet zijn neergestort op de aarde. Samen met die meteoriet is er een enorme windvlaag over de getroffen plaatsen getrokken. Dit heeft er voor gezorgd dat sommige steden bijna letterlijk van de kaart geveegd zijn en de huizen die nog rechtstaan zwaar beschadigd zijn. Overal is de elektriciteit uitgevallen. In de straten heerst er een enorme chaos. Duizenden mensen lopen in paniek kriskras door elkaar. Ze zijn bang om wat er hen te wachten staat, maar ook ongerust over wat er met hun familie en vrienden is gebeurd.
Karel en zijn collega's zitten opgesloten in het kantoorgebouw waar ze werken. De helft van het gebouw is door en krachtige windhoos volledig weggevaagd. De man kon nog net op tijd met een tiental collega's beschutting zoeken in de trappenhal. Langs die weg probeerden ze naar de uitgang te lopen, maar de deur naar buiten is geblokkeerd door brokstukken. Het enige wat ze nu kunnen doen is wachten, wachten tot de hulpdiensten hen gevonden hebben. Ondertussen horen ze het gieren van de wind buiten en het paniekerige geschreeuw van voorbijgangers.
Na een helse tocht die wel eindeloos leek te duren; Lotte en Simon hebben geen enkel idee hoeveel tijd er verstreken is sinds het begin van hun avontuur; bereiken de twee tieners eindelijk de rand van het enorm uitgestrekte woud.
"Simon, ik ben bang. Ik wil hier weg. Naar huis."
"Je moet niet bang zijn, Lotte. Ik ben bij jou. Ik zal je beschermen. Dat beloof ik je," probeert de jongen zijn vriendinnetje gerust te stellen.
Hij slaat zijn arm om de schouders van het meisje en samen lopen ze de berg af, naar het dorp dat ze in de verte zien liggen. Wanneer ze vijftien minuten later de eerste woning bereiken, merken ze onmiddellijk dat er iets niet pluis is. Het huis is volledig vervallen. De ruiten op het gelijkvloers zijn ingegooid, de muren zijn met graffiti beklad en het pad naar de voordeur is volledig overwoekerd met onkruid. Terwijl ze verder lopen, komen ze geen enkele levende ziel tegen. De huisraad van heel wat woningen ligt verspreid over de straat. Het lijkt wel alsof de mensen van dit dorp halsoverkop vertrokken zijn. Wat is er hier in hemelsnaam aan de hand?
Ellen zit rustig in een boek te lezen in de woonkamer wanneer ze wordt opgeschrikt door rumoer aan de voordeur. Ze krijgt dadelijk een beangstigend gevoel over zich heen. Wat is er aan de hand? Ze voelt haar hart hevig kloppen in haar keel en haar handen zijn nat van het zweten. Het eerste moment weet ze niet wat te doen. Uiteindelijk besluit ze recht te staan en sluipt stilletjes naar de deur van de inkomhal. Ondertussen houdt ze haar gsm stevig in haar handen geklemd. Aan de deur gekomen kijkt ze via de videophone naar wat er buiten aan de hand is. Als ze ziet dat het lawaai afkomstig is van de kinderen van de buren die buiten op hun fietsje aan het rijden zijn, haalt ze opgelucht adem. Ze heeft zich zorgen gemaakt om niets, gelukkig maar. De jonge vrouw zet zich terug neer in haar zetel en gaat verder met datgene waar ze mee bezig was. Ze is immers benieuwd naar het vervolg van het verhaal.
Af en toe kan het eens echt deugd doen om niets te moeten doen. Gewoon je na een drukke dag op het werk thuis neerploffen in de zetel en genieten van een mooie film of spannende serie op teevee. De boog kan namelijk niet altijd gespannen staan. Soms moet je ook eens tijd maken voor jezelf en niets plannen, maar genieten van wat er op je afkomt en de dag nemen zoals ze komt. Probeer dit ook eens en je zal zien dat je de volgende dag extra energie hebt om er terug 100% tegenaan te ga gaan.
De kamer is kleurloos en kil ingericht. De muren zijn wit geverfd, de omlijsting van de vensters is wit en ook het meubilair in de kamer is volledig wit. Op de witte muren zie je de weerkaatsing van de zon. Als toeschouwer krijg je dadelijk een onpersoonlijk en steriel gevoel wanneer je de ruimte binnenkomt. Toch is deze neutrale omgeving volgens de dokters heel goed voor het herstel van zwaar getraumatiseerde personen. Maria vindt daarentegen dat heel de sfeer in deze kamer het gevoel van verlatenheid alleen maar versterkt.
De 55-jarige mevrouw Pauwels zit zoals elke ochtend in haar zetel in de woonkamer en kijkt met een droevige blik door het venster naar buiten om te zien of de postbode nog niet in aantocht is. Van zodra de man op zijn fiets haar straat komt ingereden staat ze recht uit haar zetel en schuifelt langzaam naar de voordeur toe. Eens buiten lijkt het wel alsof ze door een mug gestoken is. Ze kijkt onrustig om zich heen en haast zich naar de brievenbus. Van zodra ze de post uit de bus genomen heeft, snelt ze terug naar binnen en smijt alles op de eettafel. Ze kijkt vluchtig tussen de verschillende reclamefolders en brieven. Op zoek naar nieuws over haar zoon Michael. Het is al anderhalf jaar geleden sinds ze nog iets van hem gehoord heeft. Hij was net 18 jaar geworden en is zonder boe of ba te zeggen thuis vertrokken.
Het was een regenachtige dag in oktober. De straten en pleinen waren bedekt met een laagje modder en overal waar je stapte moest je oppassen voor vuile plassen. Toch was de 18-jarige Emilie in haar nopjes. Het was immers herfst, haar lievelingsseizoen. Ze vond de natuur in deze periode van het jaar op haar mooist. De bomen in het bos, met al die verschillende kleuren, leken wel op een schilderij van een wereldberoemde schilder. De bladeren die al op de grond gevallen waren bedekten de bodem met een prachtig vloertapijt. Ze genoot ervan om met haar rubberen, kakilaarzen door de bladeren te schuiven. Het gaf haar rust in haar hoofd. Als ze dan 's avonds thuiskwam en opwarmde bij het haardvuur met een lekkere kop warme chocolademelk dan was haar dag compleet.
In plaats van te sakkeren wanneer het weer eens slecht weer is buiten moet je gewoon genieten van de prachtige natuur om je heen. Alleen of samen met de mensen van wie je houdt. Leef in het moment en geniet van de kleine dingen van het leven.
Ik wens jullie een wondermooie avond toe en een leuke zondag.
Eva
p.s. Vergeet niet dat we deze nacht om drie uur de tijd een uur moeten terugdraaien. Je mag met andere woorden een uur langer slapen :)
Een tijdje terug leerde ik de app 'Room for thought' kennen.
Het idee achter deze app is dat je elke dag, op een onverwacht moment een bericht krijgt. Wanneer je de app vervolgens opent wordt er automatisch een foto gemaakt waar je dan iets over kan schrijven.
Dit principe wil ik ook gaan toepassen op deze blog. Ik zal hier regelmatig een nieuwe foto plaatsen en die dan voorzien van een boeiende tekst. Het lijkt me namelijk leuk om de foto's die ik op deze manier gemaakt heb en het verhaal dat erbij ontstaan is met jullie delen.
