V

Enkele minuten na de getuigenis van Xander Franssens stapte de griffier naar de voorzitter toe en fluisterde iets in zijn oor.

“U mag de vrouw binnenlaten,” zei de voorzitter tegen hem.

Alle gezichten draaiden zich nieuwsgierig om naar de deur. Een vrouw van midden de veertig kwam de rechtszaal binnengestapt. Xanders advocaat keek de vrouw lachend aan en stapte vervolgens naar voren.

“Meneer de voorzitter, ik denk dat u deze vrouw wel kent. Ze is een gerenommeerd kinderpsychologe. De broer van mijn cliënt heeft haar een maand geleden gecontacteerd om zijn nichtje te helpen. Hij had weinig vertrouwen in de psychologen van de kinderbescherming die sinds de arrestatie van zijn broer het meisje opvolgen. Ik zou eerst nog enkele vragen aan hem willen stellen voordat we naar haar gaan luisteren.”

“Doet u maar, meester,” antwoordde de voorzitter.

Vervolgens nam Ben Franssens plaats in de getuigenbank.

“Ben, klopt het dat u pas twee weken na de arrestatie van uw broer te weten kwam wat er was gebeurd?”

 “Inderdaad. Ik was op het bewuste moment met mijn gezin bij mijn schoonfamilie in het buitenland. Mijn broer wilde mijn vakantie niet verpesten met dit nieuws.”

“Xander is vier jaar ouder dan u. Is hij altijd al zo beschermend geweest?” ging de advocaat verder.

“Ja. Onze vader was een dronkaard. Toen hij op een dag dronken met mij wou wegrijden heeft Xander dit verijdeld door hem uit de wagen te trekken. Ik denk dat u wel weet wat er daarna gebeurd is? Aangezien mijn broer op dat moment 12 jaar was, werd hij door de jeugdrechter naar een gesloten instelling gestuurd.”

“Omdat hij zijn jongere broer probeerde te beschermen?”

“Ja, maar zo zagen de voorbijgangers en onze grootouders langs vaders kant het niet. Ze vertelden dat mijn broer als een razende te keer was gegaan en ons vader met opzet onder een voorbijrijdende auto had geduwd.”

“En dat was niet zo?”

“Neen, hij wou alleen maar mij beschermen. Hij denkt altijd eerst aan de anderen voordat hij aan zichzelf denkt. Zo is hij nu eenmaal.”

“Ben, je hebt me verteld dat je geen vertrouwen had in de psychologen van de kinderbescherming. Waarom?”

“Zij baseerden zich op het dossier van mijn broer van twintig jaar geleden. Ze vonden dat dat genoeg bewijs leverde van zijn gewelddadig karakter.”

“Heeft er dan nooit iemand aan jou gevraagd wat er toen precies gebeurd was?”

“Neen, er waren volgens de jeugdrechter genoeg andere getuigen. Ze wilden mij daar zogezegd niet mee belasten. Er zou meer naar de kinderen moeten worden geluisterd in zo’n situaties, maar dat gebeurt spijtig genoeg veel te weinig.”

“Oké. Bedankt voor je getuigenis.”