Andere standpunten

Arianen, aanhangers van de priester Arius, achtten de Zoon van een lager niveau dan de Vader. Men geloofde dat de Zoon vóór de eeuwigheid door de Vader werd geschapen. Men bad wel tot Jezus en Arius en zijn aanhangers noemden Jezus zonder enige reserve "God", waar zij dan wel lagere godheid mee bedoelden dan God de Vader. Of Arius de H. Geest als God zag of beschouwde als een onpersoonlijke kracht valt niet uit zijn geschriften af te leiden.

Socianen, aanhangers van Faustus Socinus verwierpen in navolging van hun stichter de Drie-eenheid en de meeste gangbare dogma’s's die in de meeste Christelijke kerken gangbaar zijn, zoals de erfzonde en de predestinatie maar geloofden wel in de wonderverhalen in de Bijbel, waaronder de Verrijzenis. Volgens Socinus is er maar één God, de Vader. Jezus nam pas zijn aanvang bij zijn geboorte uit de maagd Maria.

Modalisten, ze geloven dat God uit één Persoon bestaat die zich in drie verschillende verschijningsvormen (modi), namelijk Vader, Zoon en Heilige Geest heeft geopenbaard.

Unitariërs, zijn rationalisten die geloven in de eenheid van God. Jezus was een voorbeeldig mens die door God de Vader uit de doden is opgewekt (men speculeert niet over het hoe en wat) en navolging behoeft.

Liturgische tijden of getijdengebed

De vroege Christelijke Kerk ontleende aan het Jodendom het begrip van heilige of liturgische tijd, wekelijks en dagelijks, met bijbehorende liturgische erediensten. Naast de diensten op de Sabbat waren er in het Jodendom dagelijkse gebedsdiensten. Deze kwamen mee naar het Christendom en vormden de basis voor de oorspronkelijke gebedsorde. Er is niet veel tekstueel gbedsmateriaal uit deze tijd overgeleverd, maar toch kan gezegd worden dat minimaal de norm inhield een morgengebed en een avondgebed. Midden in de 3de eeuw hadden deze zich al ontwikkeld tot de metten (Orthros in het Grieks) als morgendienst en Vespers (Esperinos in het Griek) als de avonddienst bij zonsondergang.

De liturgische ontwikkelingen van de 4de eeuw vormden geen breuk met wat voorafging. Hetzelfde geldt voor de esthetische uitbreidingen en verbeteringen. De liturgie nam een vaste vorm aan vanaf ca. 800 A.D, met nadien slechts kleine variaties.

Niet alleen de vorm van de liturgie is betrekkelijk laat in datum, het meeste dat aangenomen wordt als normatief in het Christelijke geloof en leer is ook betrekkelijk laat. De gezaghebbende formulering van de leer van Christus en de Heilige Drieëenheid waren ook producten van de 4de eeuw, het werk van de vroege Oecumenische Synoden in de strijd tegen de ketterij. Ook de vastlegging van de Nieuw Testamentische Canon is uit dezelfde tijd. De hoofdtaken van de vroege Oecumenische Synodes was het formuleren van deze leer, en de belijdenis en de Canon. Deze leer en deze belijdenis werd daarna vanzelf deel van de eredienst. van de vroege Kerk. 

Vroege Oosters Orthodoxe Liturgie

De liturgische riten van alle Oosters Orthodoxe Kerken zijn terug te voeren tot de oorspronkelijke rite die in Jeruzalem gebruikt werd voor de missionaire activiteiten van de Apostelen gericht op de heidenen, en de latere vervolgingen die de Christelijke Kerk zich deed verspreiden vanuit Judea rond de Middellandse Zee en verder. De Apostelen namen hun liturgische gebruiken mee. Dit werd de basis van de Eucharistieviering van de Kerk. De vroege Christelijke Kerk werd niet gekenmerkt door uitgeschreven riten die letterlijk nagevolgd werden, maar volgde een hoog in aanzien zijnde mondelingen traditie van Eucharistische gebeden.

De Joodse Achtergrond

Het vroege Christendom begon met een vorm die waarschijnlijk een aangepaste vorm van de toenmalige Joodse synagogale rite was (ook wel samenkomst of synaxis genoemd) waaraan een Eucharistische viering (die geïnspireerd was op de Tempel rite en/of de huiselijke viering van de (paas)maaltijd). Samen vormden deze twee de kern van de vroege liturgie. De vroegste liturgische riten waren Joods in vorm, want de vroegste Christenen waren Joden die geloofden dat hun Messias gekomen was in de gestalte van Jezus Christus. Uiteindelijk werden deze twee diensten samengevoegd tot één dienst. Door de jaren, mede beïnvloed door de komst van niet-Joodse Christenen, nam de liturgie zijn uniek Christelijke vorm aan.

Vroege Hymnes

Onder de vroegste Oosters Orthodoxe muziek die getuigt van deze overgang, is de hymne "Phoos hilaron." Deze hymne wordt elke avond gezongen of gereciteerd bij het ondergaan van de zon gedurende de Vespers. De tekst van deze hymne werd al aangehaald door Justinus Martelaar rond 150 A.D. in zijn dialoog met Trypho. Hoewel het pre-Byzantijns is, wordt het toch meestal "Byzantijns" genoemd. Het heeft duidelijk een Griekse vorm, terwijl het een tekst heeft die duidelijk Joods is van oorsprong en zich houdt aan de Joodse kalender die de dag rekent vanaf de zonsondergang en niet vanaf de zonsopgang.

De zeer vroege "Hymne aan de Heilige Drieëenheid" werd 1918 in Oxyrrynchus, in Egypte gevonden. Deze hymne is volgens een oude Griekse muzieknotatie opgeschreven die aan het einde van de derde eeuw in onbruik raakte. In de hymne is een ontluikend trinitair theologisch bewustzijn te zien en een duidelijk Griekse vorm.

Naarmate de liturgische vormen zich ontwikkelden werden ze over het algemeen geassocieerd met de plaatsen waar apostelen aan verbonden waren, zoals Jeruzalem, Alexandrië, Antiochië, en Rome. Eerst leken die liturgische riten erg op elkaar, maar later gingen ze uiteenlopen onder invloed van plaatselijke omstandigheden en cultuur.

Oosters orthodoxe Kerk in Europa (hedendaags)

De Griekse Invloed

Na de vervolgingen en de zending onder de heidenen bestond de Kerk vooral uit Grieks sprekende niet-Joden waarvoor de Griekse cultuur en muziek de norm vormden. Zo kreeg de Griekse taal en muzikale stijl een plaats op het fundament van de Joodse eredienststructuur. De vroegste riten in de Oosters Orthodoxe Kerk zijn zulke als de Jeruzalemse liturgie van Jacobus, de Alexandrijnse liturgie van Markus, de Oost Syrische liturgie, de West Syrische liturgie van Antiochië, de Armenische liturgie, en de Koptische liturgie. De meeste liturgische wetenschappers gaan ervan uit dat in de Oosters Orthodoxe Kerk drie hoofdriten zich ontwikkelden: de Oost Syrische, de West Syrische en de Alexandrijnse. Deze liturgieën hadden meer overeenkomsten dan verschillen.

Gedurende de eerste driehonderd jaar van zijn bestaan was de Christelijke Kerk niet erkend door de overheid, dus illegaal, en soms werd de Kerk zelfs vervolgd. Gezien die omstandigheden ligt het voor de hand dat uit die periode niet veel liturgische documenten overgebleven zijn. Pas na Constantijn's edict van Milaan dat in 313 A.D. het Christendom legaliseerde, werd het ook een openbare godsdienst met openbare eredienst. Na 313 kreeg de Kerk een nieuwe rol in de maatschappij en kwamen er liturgische vormen die aangepast waren aan deze publieke functie. De vormen richtten zich op de grote massa die weinig over het geloof wisten.

Bestrijding van ketterijen

Het voorkomen van ketterijen in de 4de eeuw, in het bijzonder in het Oosten, zorgde ook voor de aanpassing van de liturgische rite.

"Het vastleggen in geschreven vorm van de liturgische gebeden is zowel in het Jodendom als in het Christendom een relatief laat fenomeen. In beide gevallen gebeurde het pas toen men het idee had dat de traditie gevaar liep veranderd te worden als men deze niet tot in details vastlegde. Zoals na de grote crisis met het Arianisme.”

Zo kunnen we in de eeuw na de legalisatie van de Kerk verschillende liturgische vormen of riten terugvinden. Ze gingen uit van een uniforme Eucharistische kern die eerder vorm gekregen had en versierden die met muziek en het gebruik van afbeeldingen (iconen), het gebruik van kerkelijke gewaden, indrukwekkende ceremonie, en toevoeging van didactisch materiaal aan de inhoud. De liturgische vorm ontwikkelde zich langzaam door de tijd, en werd mede vormgegeven door de nieuwe rol in de maatschappij en door de bestrijding van de ketterij.

Iconostasis

Als er veel verschillende legitieme liturgische vormen waren in de eerste paar honderd jaar van het Christendom, waarom zijn deze dan in het Oosten en Westen teruggelopen tot een handvol? Uiteindelijk komt dit erop neer dat één vorm van liturgie de norm werd, en dit kwam vooral door niet-liturgische factoren. In de Oosters Orthodoxe Kerk werd vooral de Goddelijke Liturgie van Johannes Chrysostomos de belangrijkste liturgische vorm omdat dat de vorm was die bij voorkeur gebruikt werd in de kathedralen en kerken van de hoofdstad Constantinopel. Zo ging de Roomse rite overheersen in Rome omdat deze deelde in het aanzien van de stad Rome en door andere politieke factoren.

Oosters orthodoxe aanwezigheid in overwegend orthodoxe landen

Oosters orthodoxe aanwezigheid in landen die niet overwegend orthodox zijn

Vroege Liturgische Documenten

Het vroegste bekende liturgische geschrift is in De Apostolische Constituties (ook bekend als de Liturgie van Clemens), een laat 4de eeuws handboek over kerkleer. Het baseert zich op vroegere dergelijke werken en verklaart de leer van de Apostelen door te geven die door Clemens van Rome aan de Kerk gegeven was. "Voor de geschiedenis van de Christelijke eredienst heeft het de waardevolle aard van een voorbeeldrite want in tegenstelling tot riten die in gebruik waren is deze niet aangepast aan de zich ontwikkelende praktijk. In zijn algemene vorm is de rite representatief voor de gebruiken van Antiochië aan het eind van de vierde eeuw, waaraan die van Constantinopel uiteindelijk ontleend zijn." Er is een opvallend grote overeenkomst met de overgeleverde teksten van liturgieën van de 8e eeuw, vier eeuwen later.

De Liturgie van Clemens bevat bijvoorbeeld schriftlezingen, een preek, wegzending van de catechumenen, een uitgebreide litanie, gemeenschappelijke voorbeden, de vredeskus, een processie met de gaven naar het altaar, een anaphora/eucharistisch gebed, voorbeden en communie van de gelovigen.

"De Liturgie van Clemens stelt ons in staat een redelijk nauwkeurige beeld van de laat 4e eeuwse eredienst te krijgen in de provincie Antiochië. Hij getuigt van de consolidatie van de liturgische traditie in het Oosten, parallel aan die rond Ambrosius van Milaan te zien is in het Westen. Het eucharistische gebed, dat ten minste tot de derde eeuw volgens een patroon vrij verwoord werd door de bisschop, werd nu een vastgestelde tekst. Er was natuurlijk niets dat lijkt op de uniformiteit van tekst en praktijk die later karakteristiek werden voor eucharistische vieringen in de hele Kerk. Er konden nog nieuwe eucharistische gebeden gemaakt worden, natuurlijk met inachtneming van de geldig geachte conventies; en een aanzienlijke verscheidenheid bestond in de manier waarop de dienst gevierd werd. Maar de Liturgie van Clemens geeft ons een redelijke richtlijn hoe de basisvorm van de Liturgie van Constantinopel was aan het eind van de 4de eeuw. Hij biedt ons een adequaat beginpunt voor de specifieke ontwikkeling van de Byzantijnse eucharistische eredienst." .

De belangrijkste verschillen in de riten ontwikkelden zich rond het begin van de dienst, het begin van wat oorspronkelijk de Synaxis (samenkomst) geweest was. De vroegste delen waren waarschijnlijk "een bewieroking door de bisschop of de celebrant, gevolgd door het zingen van een groep psalmen, voorafgegaan door de lexicons. Geografisch begint het in het 'verre oosten' van het klassieke Christendom, hoewel de bewieroking later ook aangenomen werd door de centrale groep van Griekse Kerken."

Na de legalisatie van de Kerk konden geestelijken in het openbaar naar de kerk gaan en deze binnengaan en dit gaf de mogelijkheid van ceremonieel. In sommige riten werd de oude traditie om het Evangelie en de andere heilige boeken veilig elders te bewaren tijdens vervolging de aanleiding tot een vormelijke processie waarin zij naar de kerk gebracht werden terwijl de gelovigen psalmen zongen. Dit ontwikkelde zich uiteindelijk tot het vroege deel van de dienst van de Oostelijke Rite, waarin de binnenkomst van de geestelijkheid is opgenomen, de bewieroking van de kerk, het antifonaal zingen van psalmen dat leid tot de Kleine Binnenkomst, en de processie met het Evangelieboek naar het altaar.

De Litanieën

De Litanieën ontwikkelden zich waarschijnlijk uit de psalmzingpraktijk van de gelovigen bij het samenkomen en wachten buiten de kerk. Dit gaat terug tot het Joodse liturgisch gebruik van gecantileerde psalmen en omvatte antifonale zang uit het Jodendom. Nu was er de behoefte en de gelegenheid voor een "gebed van het volk." Waarschijnlijk cantileerde de diaken of de cantor een psalmvers en antwoordde het volk met een standaard refrein. Dan ging de voorganger verder met het tweede vers, waar het volk evenzo op antwoordde, enzovoorts. Dit is duidelijk in de Antifonen waar verzen van de psalm afwisselen met voorbeden.

De eerste Litanie in de Oosterse Rite wordt gewoonlijk de Grote of Uitgebreide Litanie genoemd, want deze omvat elk aspect van menselijke behoefte inclusief gebeden voor de kerk, de wereld, en de hele schepping. De voorganger doet de beden en de hele gemeente bidt samen als het volk antwoordt met "Kyrie Eleison" ("Heer, ontferm U").

De Trisagion Hymne

De toevoeging van de Trisagion Hymne aan de liturgie (de Trinitarische hymne "Heilige God, Heilige Machtige, Heilige Onsterfelijke, ontferm U over ons") kan teruggevoerd worden tot de tijd van Patriarch Proclus (434-446 A.D.), een periode waarin de ketterijen opkwamen. De periode van de belangrijke ketterijen in de Christelijke Kerk was vooral de vierde en de vijfde eeuw. De meest opvallende ketterijen zoals onder andere het arianisme ontwikkelden zich in het Oosten. De Trisagion Hymne wordt gezien als een goddelijke openbaring te Constantinopel in de vorm van een tekst gezongen door de engelen (misschien een Trinitarische verwoording van Openbaring 4:8). De hymne zelf volgt het gebed van het Trisagion dat gezegd werd door de priester, en het is een van de oudste hymnes van de Christelijke Kerk. De hymne is door en door trinitarisch en als zodanig anti-Ariaans van aard; God wordt aangesproken als de Almachtige Vader, Heilige Machtig wordt tegen de eniggeboren Zoon gezegd, en Heilige Onsterfelijke tegen de Heilige Geest.

De Drie-eenheid - Andrei Roeblev

Een parallelle ontwikkeling kan in de Oostelijke liturgie gezien worden in het inlijven van de hymne Monogenes of "Eniggeboren" een antwoord op de Monophysitische ketterij. Deze wordt toegeschreven aan Keizer Justinianus en kreeg een plaats in de Byzantijnse liturgie na de tweede Antifoon rond 535-536 A.D. De hymne werd gelijk deel van de Intocht te Constantinopel en Antiochie, en werd al snel deel van de Griekse riten van de Oostelijke Kerk.

afsplitsingen van het christendom : grote schisma in 1054, de reformatie in 1517 met Luther

De verschillende leerstellingen in verband met de natuur van Jezus

Nestorianisme : De leer dat Jezus Christus zowel een menselijke (de mens Jezus) als een goddelijke natuur (heilige Zoon van God of Logos/Woord) heeft, die zich elk gescheiden uiten. De leer is afkomstig van Nestorius, patriarch van Constantinopel van 428 tot 431. In 431 werd het nestorianisme veroordeeld tijdens het Concilie van Efeze. Het conflict leidde tot het Nestoriaans Schisma, waardoor zij zich afscheidde van de Kerk en bekend is gaan worden als de Kerk van het Oosten.

Monofysitisme : Deze leer ontstond tijdens de christologische controverses van de 5e eeuw. De aanhangers van deze leer waren het niet eens met het nestorianisme en ook niet met de twee-naturenleer van het Concilie van Chalcedon : Christus heeft zowel een menselijke als een goddelijke natuur en deze zijn onafscheidelijk van elkaar in Jezus verbonden. De monofysieten kozen met hun Eutychiaans geïnspireerde christologie voor het benadrukken van de goddelijkheid van Jezus.

Er zijn twee hoofddoctrines die men met het begrip monofysitisch zou kunnen aanduiden:

Eutychianisme houdt in dat de menselijke natuur van Christus feitelijk opgegaan is in de Goddelijkheid, "opgelost als een druppel honing in de zee".

Apollinarisme houdt in dat Christus een menselijk lichaam had en een menselijk "levensprincipe", maar dat de Heilige Logos in plaats is gekomen van het nous of "denkprincipe", analoog maar niet gelijk aan wat we vandaag "geest" of "denkvermogen" zouden noemen.

Miafysitisme : Leer van de oriëntaals-orthodoxe kerken. De leer stelt dat in Christus de goddelijke en de menselijke natuur, zijn samengegaan in één natuur, één godmenselijke natuur, zonder enige scheiding en onveranderlijk. Hiertoe behoren: de Armeens-Apostolische Kerk, de Syrisch-Orthodoxe Kerk van Antiochie, de Koptisch-Orthodoxe kerk, de Ethiopisch-Orthodoxe Kerk, de Eritrees-Orthodoxe kerk en de Malankaarse Syrisch-Orthodoxe Kerk van India. 

Tweenaturenleer (of dyofysitisme) :  De leer houdt in dat Jezus zowel volledig goddelijk als volledig menselijk is en dat deze beide naturen ongescheiden en onvermengd zijn. De tweenaturenleer werd vastgelegd op het Concilie van Chalcedon (451). 

De vraag naar de natuur van Christus ontstond, nadat op het Eerste Concilie van Nicea was vastgelegd dat Jezus gelijk in wezen was aan God de Vader. Dit riep de vraag op hoe het goddelijke en het menselijke in zijn persoon samengekomen waren.

In het westen daarentegen was men van mening dat Jezus twee volledige naturen had, een goddelijke en een menselijke. Deze waren ongescheiden (tegen de Nestorianen) en onvermengd (tegen de monofysieten). In de woorden van de geloofsbelijdenis van Chalcedon was Jezus "volmaakt in zijn Godheid en volmaakt in zijn mensheid". De Tweenaturenleer wordt aanvaard door de Rooms-Katholieke Kerk, de protestantse en de oosters-orthodoxe kerken. 

Bij de tweenaturenleer wordt vaak het voorbeeld gebruikt van water en wijn die het goddelijke en menselijke symboliseren. Ze zijn bij elkaar zonder dat de één de ander opneemt. Ze zijn ongemengd, ongedeeld, ongescheiden en onveranderd.

28-12-2018 om 21:56 geschreven door claudia  

Heilige Drie-eenheid (ook Drievuldigheid of Triniteit)

In veel takken van het christendom gelooft men dat er één God bestaat in drie goddelijke entiteiten: de Vader, de Zoon (Jezus Christus) en de Heilige Geest. Het is van belang in deze leer dat Jezus God én mens is.

De term 'Drie-eenheid' komt niet in de Bijbel voor. Ook een theologie inzake de Drie-eenheid als zodanig wordt niet in de Bijbel aangetroffen. Wel bevatten zowel het Oude als het Nieuwe Testament aanwijzingen en formuleringen inzake de goddelijkheid van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest die de interpretatie ten gunste van een Drie-eenheid ondersteunen.

Oude Testament

Op deze plaatsen is bijvoorbeeld sprake van God die over zichzelf in het meervoud spreekt :

Genesis 1:26 : God sprak: `Nu gaan Wij de mens maken, als beeld van Ons, op Ons gelijkend; hij zal heersen over de vissen van de zee, over de vogels van de lucht, over de tamme dieren, over alle wilde beesten en over al het gedierte dat over de grond kruipt.' 

Genesis 11:7 : Laten Wij neerdalen en verwarring brengen in hun taal, zodat de een niet meer verstaat wat de ander zegt.' 

Op deze plaatsen is er sprake van de H. Geest van God :

Genesis 1:2 : De aarde was woest en leeg; duisternis lag over de diepte, en de Geest van God zweefde over de wateren.

Jesaja 32:15 : …totdat uit den hoge de geest over ons wordt uitgestort: dan wordt de woestijn als een boomgaard, en die boomgaard wordt met een woud gelijkgesteld.

Ezechiël 11:19-20 : Ik zal hun een nieuw hart geven en een nieuwe geest in hun binnenste uitstorten; Ik zal het stenen hart uit het lichaam verwijderen en hun een hart van vlees geven, opdat ze mijn wetten in acht nemen en mijn geboden nauwlettend onderhouden. Zo zullen ze mijn volk zijn en Ik hun God. 

Ezechiël 36:26-27 : Ik zal u een nieuw hart geven en een nieuwe geest in u uitstorten; Ik zal het stenen hart uit uw lichaam verwijderen en een hart van vlees geven. Mijn geest zal Ik in u uitstorten en Ik zal ervoor zorgen dat ge mijn wetten nakomt en mijn voorschriften nauwkeurig onderhoudt.

Vroege theologen verwezen in het algemeen naar plaatsen waar gesproken wordt over engel, woord, geest, wijsheid van de aanwezigheid van God. Zo is er het drievoudige "Heilig!" van de serafijnen in Jesaja 6:3, die in de liturgie in de Trisagion werd overgenomen.

Jesaja 6:2-3 : Serafs stonden boven Hem opgesteld, elk met zes vleugels: twee om het gelaat te bedekken, twee om de voeten te bedekken, twee om te vliegen. Zij riepen elkaar toe: `Heilig, heilig, heilig is Jahwe van de machten; al wat de aarde vult is zijn heerlijkheid.' 

Ook de verschijning van 3 mannen in Genesis 18 werd veelvuldig als aanwijzing voor een Drie-eenheid aangemerkt. Er is sprake van 3 mannen en 1 Heer God.

Genesis 18:1-3 : Eens verscheen Jahwe aan Abraham bij de eik van Mamre, toen Abraham op het heetst van de dag bij de ingang van zijn tent zat. Hij sloeg zijn ogen op en zag plotseling drie mannen voor zich staan. Meteen liep hij van de ingang van zijn tent naar hen toe; hij boog diep en zei: `Wees zo welwillend, heer, uw dienaar niet voorbij te gaan. 

Genesis 18:9-10 : Toen vroegen ze hem: `Waar is Sara, uw vrouw?' Hij antwoordde: `Daar, in de tent.' Toen zei Hij: `Over een jaar kom Ik weer bij u terug; dan zal Sara, uw vrouw, een zoon hebben.'

Genesis 18:22 : Toen gingen de (2) mannen op weg in de richting van Sodom. Jahwe bleef echter nog bij Abraham staan.

Nieuwe Testament

De vroegste formulering in het Nieuwe Testament die een aanwijzing bevat voor het concept van de Drie-eenheid is die van Paulus.

2 Korintiërs 13:13 : De genade van de Heer Jezus Christus, de liefde van God en de gemeenschap van de heilige Geest zij met u allen.

1 Korintiërs 12:3-6 : Daarom verklaar ik u: niemand die zegt: “Jezus is vervloekt,” staat onder invloed van de Geest van God; en niemand kan zeggen: “Jezus is de Heer,” tenzij door de heilige Geest. Er zijn verschillende gaven, maar slechts een Geest. Er zijn vele vormen van dienstverlening, maar slechts een Heer. Er zijn allerlei soorten werk, maar er is slechts een God, die alles in allen tot stand brengt.

Efeziërs 1:3-14 : Gezegend is God, de Vader van onze Heer Jezus Christus, die ons in de hemelen in Christus heeft gezegend met elke geestelijke zegen. In Hem heeft Hij ons uitverkoren vóór de grondlegging der wereld, om heilig en vlekkeloos te zijn voor zijn aangezicht. In liefde heeft Hij ons voorbestemd zijn kinderen te worden door Jezus Christus, naar het welbehagen van zijn wil, tot lof van de heerlijkheid van zijn genade. Hiermee heeft Hij ons begiftigd in de Geliefde, in wie wij de verlossing hebben door zijn bloed, de vergeving van de zonden, dankzij de rijkdom van zijn genade. Die heeft Hij ons meegedeeld als een overvloed van wijsheid en inzicht. Want Hij heeft ons zijn geheim raadsbesluit doen kennen, de beslissing die Hij in Christus had genomen ter verwezenlijking van de volheid der tijden: het heelal in Christus onder één hoofd te brengen, alle wezens in de hemelen en alle wezens op aarde, in Hem. In Christus hebben wij ook ons erfdeel ontvangen, daartoe voorbestemd door de beschikking van Hem die alles tot stand brengt naar het besluit van zijn wil, opdat wij verbreiden de lof van zijn heerlijkheid wij die reeds tevoren onze hoop op de Christus hadden gebouwd. In Christus zijt ook gij, nadat gij het woord der waarheid, het evangelie van uw heil, hebt aanhoord, in Hem zijt ook gij tot het geloof gekomen, verzegeld met de heilige Geest der belofte, die het onderpand is van onze erfenis, tot verlossing van Gods eigen volk, en tot lof van zijn heerlijkheid.

Historisch zeer invloedrijk was de doopformule in Mattheus. 

Mattheus 28:19-20 : Jezus trad nader en sprak tot hen: “Mij is alle macht gegeven in de hemel en op aarde. Gaat dus en maakt alle volkeren tot mijn leerlingen en doopt hen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest en leert hun te onderhouden alles wat Ik u bevolen heb. Ziet, Ik ben met u alle dagen tot aan de voleinding der wereld.”

De formulering in de naam van duidde een eigendomsoverdracht aan. In Jezus’ doop door Johannes de Doper waren zij alle drie verenigd: Jezus, de H. Geest en de stem van de Vader.

Mattheus 3:16-17 : Nadat Jezus gedoopt was, steeg Hij terstond uit het water. En zie, daar ging de hemel open en Hij zag de Geest Gods neerdalen in de gedaante van een duif en over zich komen; en een stem uit de hemel sprak: “Dit is mijn Zoon, mijn veelgeliefde, in wie Ik welbehagen heb.”

Vermoedelijk is deze doopformule een uitbreiding van een eerdere doop "in de naam van Christus". Ook de na het jaar 100 ontstane Didachè  kent al zo'n uitgebreidere doopformule:

Hoofdstuk 7:1-7 : Maar betreffende de doop, dit is hoe jullie moeten dopen. Nadat jullie al deze dingen hebben gezegd, doop in levend water in de naam van de Vader en van de Zoon en van de H. Geest. Maar als jullie geen stromend water hebben, doop dan in ander water, en als jullie het niet in koud kunnen, dan in warm. Maar als jullie geen van beide hebben, giet dan water over het hoofd, drie keer in de naam van de Vader en van de Zoon en van de H. Geest. Maar voor het doopsel, laat hij die doopt en hem die gedoopt wordt vasten, en ook anderen die ertoe in staat zijn, en jullie zullen degene die gedoopt is een dag of twee dagen ervoor laten vasten.

Comma Johanneum

Een marginale aantekening, een glos, kwam tussen de tekst van de Vulgaat terecht en werd geleidelijk niet meer als aantekening herkend. Toen Erasmus een Grieks Nieuw Testament uitgaf, werd het comma Ioanneum er pas in opgenomen toen hij een Grieks handschrift vond waar het in stond. In de vertalingen die uitgaan van de Textus receptus is het te vinden. Zo geeft bijvoorbeeld de Statenvertaling 1 Johannes 5:7-8 als volgt weer:

"Drie zijn er, Die getuigen in den hemel, de Vader, het Woord en de Heilige Geest; en deze Drie zijn Een. En drie zijn er, die getuigen op de aarde, de Geest, en het water, en het bloed; en die drie zijn tot een."

Goddelijkheid van de Vader

De term "God" verwijst in het Nieuwe Testament meestal naar de Vader.

God en de Zoon van God verschijnen als onderscheiden van elkaar in Johannes 3:17 : God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered.

Of bij de steniging van de H. Stefanus in Handelingen 7:55-56 : Maar hij, vervuld van de heilige Geest, staarde naar de hemel en zag Gods heerlijkheid en Jezus staande aan Gods rechterhand; en hij riep uit: “Ik zie de hemel open en de Mensenzoon staande aan Gods rechterhand.”

God is de Vader van Jezus Christus in 1 Petrus 1:3 : Gezegend is God, de Vader van onze Heer Jezus Christus, die ons in zijn grote barmhartigheid deed herboren worden tot een leven van hoop door de opstanding van Jezus Christus uit de dood.

Dit geldt ook voor de toekomst: 1 Korintiërs 15:28 : En wanneer alles aan Hem onderworpen is, dan zal ook de Zoon zelf zich onderwerpen aan Degene die het al aan Hem onderwierp, opdat God zij alles in alles.

Goddelijkheid van Jezus Christus

Reeds de oudste teksten van het Nieuwe Testament beschrijven een nauwe verwantschap tussen God en Jezus: Jezus werkt met goddelijk gezag - zelfs in die mate dat God de Vader in Jezus en door hem Zijn scheppen, oordelen, verlossen en zich openbaren voltrekt. God kent een voormenselijk bestaan en een rol als Schepper van de kosmos van en in Christus.

Kolossenzen 1:15-20 : Hij is het beeld van de onzichtbare God, de eerstgeborene van heel de schepping. Want in Hem is alles geschapen, in de hemelen en op de aarde, het zichtbare en het onzichtbare, tronen en hoogheden, heerschappijen en machten. Het heelal is geschapen door Hem en voor Hem. Hij bestaat vóór alles en alles bestaat in Hem. Hij is ook het hoofd van het lichaam dat de kerk is. Hij is de oorsprong, de eerste die van de dood is opgestaan, om in alles de eerste te zijn,
Hij alleen. Want in Hem heeft God willen wonen in heel zijn volheid, om door Hem het heelal met zich te verzoenen en vrede te stichten door het bloed aan het kruis vergoten, om alles in de hemelen
en op de aarde te verzoenen, door Hem alleen.

Johannes 1:1-18 : In het begin was het Woord en het woord was bij God en het Woord was God. Dit was in het begin bij God. Alles is door Hem geworden en zonder Hem is niets geworden van wat geworden is. In Hem was leven, en dat leven was het licht der mensen. En het licht schijnt in de duisternis maar de duisternis nam het niet aan.
Er trad een mens op, een gezondene van God; zijn naam was Johannes. Deze kwam tot getuigenis, om te getuigen van het Licht, opdat allen door hem tot geloof zouden komen. Niet hij was het Licht, maar hij moest getuigen van het Licht. Het ware Licht, dat iedere mens verlicht, kwam in de wereld. Hij was in de wereld; de wereld was door Hem geworden, en toch erkende de wereld Hem niet. Hij kwam in het zijne, maar de zijnen aanvaardden Hem niet. Aan allen echter die Hem wèl aanvaardden, aan hen die in zijn Naam geloven, gaf Hij het vermogen om kinderen van God te worden; Zij zijn niet uit bloed noch uit begeerte van het vlees of de wil van een man, maar uit God geboren. Het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond. Wij hebben zijn heerlijkheid aanschouwd, zulk een heerlijkheid als de Eniggeborene van de Vader ontvangt, vol genade en waarheid. Wij hebben Johannes’ getuigenis over Hem toen hij uitriep: “Deze was het van wie ik zei: Hij die achter mij komt, is mij voor, want Hij was eerder dan ik.” Van zijn volheid hebben wij allen ontvangen: genade op genade. Werd de Wet door Mozes gegeven, de genade en de waarheid kwamen door Jezus Christus. Niemand heeft ooit God gezien; de Eniggeboren Zoon, die in de schoot des Vaders is, Hij heeft Hem doen kennen.

De relatie tussen Christus als Zoon van God en God de Vader is voor meerdere schrijvers van het Nieuwe Testament heel belangrijk. Een speciale band wordt benadrukt door de Abba-aanroeping en de "erkenning" van de Vader door de Zoon; vooral het evangelie volgens Johannes spreekt van een innige relatie van eenheid en een wederkerige immanentie tussen Vader en Zoon in de liefde. Ook de "Ik ben" uitspraken van Jezus worden gezien als aanwijzing voor de Drie-eenheid.

In deze passage noemde de apostel Tomas Jezus direct “God” :

Johannes 20:27-28 : Vervolgens zei Hij tot Tomas: “Kom hier met uw vinger en bezie mijn handen. Steek uw hand uit en leg die in mijn zijde, en wees niet langer ongelovig, maar gelovig.” Toen riep Tomas uit: “Mijn Heer en mijn God!”.

Ook wordt de term "God" in het Nieuwe Testament op Jezus toegepast :

Johannes 1:1 : In het begin was het Woord en het woord was bij God en het Woord was God.

Romeinen 9:4-5 : Immers, zij zijn Israëlieten, hun behoort de aanneming tot zonen, de heerlijkheid, de verbonden, de wetgeving, de eredienst en de beloften; van hen zijn de aartsvaders en uit hen komt de Christus voort naar het vlees. God, die boven alles verheven is, zij gezegend tot in eeuwigheid! Amen.

Hebreeën 1:5-10 : Heeft God ooit tot een engel gezegd Gij zijt mijn zoon. Ik heb u heden verwekt? Of: ik zal een vader voor hem zijn en hij zal mijn zoon zijn? Wanneer Hij evenwel de eerstgeborene opnieuw de wereld binnenleidt, zegt Hij: Alle engelen Gods moeten Hem hulde brengen. Terwijl Hij van de engelen zegt: Die zijn engelen tot stormwinden maakt en zijn dienaars tot laaiend vuur, spreekt Hij over de Zoon aldus: Uw troon, o God, is voor altijd en eeuwig, en de scepter van het recht is de scepter van zijn koningschap. Rechtvaardigheid hebt Gij liefgehad en onrecht gehaat; daarom, o God, heeft uw God U gezalfd met de olie der vreugde en U geplaatst boven uw gelijken. En elders: In het begin, o Heer, hebt Gij de aarde gegrondvest en de hemel is het werk van uw handen.

Kolossenzen 2:2-3 : Al mijn moeite is erop gericht dat zij goede moed houden en innig in liefde verbonden blijven, en zo komen tot de volle rijkdom van het inzicht in Gods geheim, Christus namelijk, in wie alle schatten van wijsheid en kennis verborgen liggen.

2 Petrus 1:1 : Simeon Petrus, dienstknecht en apostel van Jezus Christus, aan hen die door de goedheid van onze God en Heiland Jezus Christus met ons het voorrecht delen van hetzelfde geloof.

1 Johannes 5:20 : Wij weten dat de Zoon van God gekomen is, en ons inzicht gegeven heeft om de waarachtige God te kennen, en wij zijn in de waarachtige God, want wij zijn in Jezus Christus, zijn Zoon. Dit is de ware God, dit is eeuwig leven! 

Filippenzen 2:5-6 : Die gezindheid moet onder u heersen welke ook Christus Jezus bezielde: Hij die bestond in goddelijke majesteit
heeft zich niet willen vastklampen aan de gelijkheid met God.

1 Korintiërs 8:6 : …toch is er voor ons maar één God, de Vader, uit wie het al voortkomt en voor wie wij bestemd zijn, en één Heer, Jezus Christus, door wie het al bestaat en wij in het bijzonder.

Maar ook indirect worden God en Jezus gelijkgesteld, zoals in uitspraken als "ik ben de Alfa en de Omega", die zowel uit de mond van God als vanuit de mond van Jezus klinken.

Openbaring 1:8 : Ik ben de Alfa en de Omega, zegt God de Heer, Hij ‘die is en die was en die komt,’ de Albeheerser.

Openbaring 22:12-13 : Zie, Ik kom spoedig, en mijn loon breng Ik mee, om ieder te vergelden naar zijn werk. Ik ben de Alfa en de Omega, de eerste en de laatste, de oorsprong en het einde. 

Goddelijkheid van de Heilige Geest

De Geest was volgens Mattheüs en Lukas reeds werkzaam bij de conceptie van Jezus. De aardse Jezus is dan volgens de evangelisten drager ("vol") van Heilige Geest, en vooral volgens Paulus diens middelaar na zijn herrijzenis. In het Evangelie volgens Johannes openbaart de Geest de eenheid tussen de Vader en Zoon, sterker, Jezus verklaart zelfs: "God is Geest", waarmee de aanwezigheid en de werken van God als Geest geloofd konden worden.

Johannes 4:24 : God is geest, en wie Hem aanbidden, moeten Hem in geest en waarheid aanbidden.

Johannes 15:26 : Wanneer de Helper komt, die Ik u van de Vader zal zenden, de Geest der waarheid die van de Vader uitgaat, zal Hij over Mij getuigenis afleggen. 

Handelingen 2:4 : Zij werden allen vervuld van de heilige Geest en begonnen in vreemde talen te spreken, naargelang de Geest hun te vertolken gaf.

Vroege trinitarische formuleringen

Hoe in de Bijbel wordt gesproken over de Vader, de Zoon en de Heilige Geest was bepalend voor de daaropvolgende uitwerking van de leer van de Drie-eenheid. Vooral de rituele praktijk en de gebedspraktijk van de eerste christenen werd erdoor gevormd.

De vroegste duidelijk trinitarisch gestructureerde formuleringen zijn de doopformules en doopbelijdenissen waarin de overdracht van eigendom aan de Vader, de Zoon en de Heilige Geest met drie vragen en antwoorden werden voorbereid en vervolgens uitgevoerd.

Ook in de eucharistieviering werden trinitarische formules aangetroffen: via de Zoon werd de Vader bedankt, vervolgens werd gevraagd om het neerzenden van de Geest. De laatste doxologie verheerlijkt de Vader door de Zoon en met de Geest (of: met de Zoon door de Geest).

Ook de regula fidei van Ireneüs, die onder andere werd gebruikt in de doop catechese, is trinitarisch van structuur.

Theologische ontwikkeling in de 2^de en 3^de eeuw

Ignatius van Antiochië, tweede bisschop van Antiochië, schreef onderweg naar zijn executie als martelaar in Rome rond 110 n. Chr. een serie brieven aan de kerken in Klein Azie. De eenheid van de Vader, Zoon en Heilige Geest komt voor in zijn brief aan Magnesiërs:

Polycarpus van Smyrna werd in 155 n.Chr. als martelaar ter dood gebracht in Smyrna, waar hij ook bisschop was. Ireneüs zei dat hij een leerling was van de apostel Johannes. In zijn laatste gebed voor zijn martelaarschap "prijst, verheerlijkt en zegent" hij de Vader, Zoon en Heilige Geest:

Justinus de Martelaar gebruikte talrijke trinitarische formuleringen, maar hij gebruikt het woord "Drie-eenheid" nergens. Sommigen zijn van mening dat Justinus een unitariër was, vooral door zijn beschrijving van God als hoogste, Christus in de tweede plaats en de Geest in de derde:

Philo (20 v.Chr. - 50 n.Chr.) had - onder invloed van Plato - de Joodse Bijbel zo gelezen dat God de kosmos had geschapen door zijn Woord (Logos), de eerstgeboren zoon van God. Als alternatief, of door verdere emanatie van dit Woord, schiep God door zijn scheppende kracht en zijn koninklijke macht, waarbij deze zowel als zijn krachten werden beschouwd als van hem onderscheiden tussenpersonen, waardoor hij als het ware metafysische afstand tot de materiële wereld kreeg.

Ireneus van Lyon ontwikkelde - onder andere gebaseerd op de proloog van het Evangelie volgens Johannes (1:1-18) - een Logos-theologie. Jezus Christus, de Zoon van God wordt met de pre-existente Logos als essentiële uitvoerder van de schepping en de openbaring van God gelijkgesteld. Ireneüs werkte ook een onafhankelijke pneumatologie uit. De Heilige Geest is Gods wijsheid. Geest en Zoon emaneren niet op een manier die hen op een ander ontologisch (zijnsleer) niveau ten opzichte van de Vader zou plaatsen, maar door "intellectuele emanatie".

Tatianus probeerde een onafhankelijk afwijkend pad, waarbij de Geest ook als dienaar van Christus, van de Logos, optreedt en wordt een voor de wereld verborgen, onveranderlijk neerdalende God.

Het Griekse woord trias voor God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, dat in de Oosters-orthodoxe Kerk nog altijd de gebruikelijke term is voor de christelijke Drie-eenheid, werd voor het eerst gebruikt in de tweede helft van de 2e eeuw door de apologeet Athenagoras van Athene:

Met de termen die we nu met Drie-eenheid vertalen (zoals trias), werd in de late 2de eeuw en vroege 3de eeuw niet verwezen naar een Drie-eenheid zoals die nu als dogma wordt gedefinieerd. Terwijl opvattingen over de Geest relatief onderontwikkeld bleven en in het Nieuwe Testament de Geest niet werd aanbeden, ging het katholieke christendom er in de 2de en 3de eeuw toe over een "een goddelijke natuur" aan Jezus toe te schrijven, en werd stevig bevestigd dat hij "God" werd genoemd. Taal die in de eerste eeuw zeer ongebruikelijk was geweest werd nu de norm; Jezus was nu "God" of "een god", maar niet de enige ware God. Deze goddelijke Zoon (d.w.z. de pre-menselijke Jezus) was op mysterieuze wijze "gegenereerd" door God ofwel vlak voor de schepping (late 2de tot begin 3e eeuw, "logos theologen") of in de tijdloze eeuwigheid (vanaf Origenes).

Hoewel deze ontwikkelingen nieuw waren, was de verering van Jezus dat niet. In tegenstelling tot eerdere theorieën dat deze zich langzaam en onder invloed van de heidenen ontwikkelde, heeft recent onderzoek aangetoond dat Jezus al naast God werd aanbeden in het vroegst bekende christendom. Hoewel de basis voor deze praktijk werd gelegd in het Nieuwe Testament met Gods verheerlijking van Jezus na zijn opstanding, werd vanaf dit moment aangenomen dat de basis was dat in Jezus iets goddelijks aanwezig was.

In de Westerse kerk introduceerde Tertullianus een paar decennia nadat Athenagoras van Athene over "trias" sprak, de overeenkomstige Latijnse term trinitas. Het is een specifiek hiervoor gecreëerde nieuwe samentrekking van tres - drie en unitas - eenheid. Van huis uit advocaat, verklaarde hij het wezen van God in de taal van het Romeinse rechtssysteem. Hij introduceerde de term personae (meervoud van persona - partij in juridische zin) voor de Vader, Zoon en Heilige Geest. Voor de gezamenlijkheid van Vader, Zoon en Heilige Geest gebruikte hij de term substantia, die verwijst naar de juridische status in de gemeenschap. Volgens hem is God is in de substantia één, maar in de monarchia - de heerschappij van de ene God - werken drie personae, Vader, Zoon en Heilige Geest. Volgens een andere versie, ontleende Tertullianus de metafoor van de "persona" aan het theater van Carthago, waar de acteurs maskers (personae) voor hun gezicht hielden, afhankelijk van de rol die ze speelden.

De leer wordt dogma

De leer van de goddelijke Drie-eenheid werd in de 4e eeuw tot dogma verheven. Na alle discussies in de voorgaande eeuwen was de directe aanleiding het standpunt van de Egyptische priester Arius, die van mening was dat de Zoon, omdat Hij door de Vader was verwekt, niet altijd zou hebben bestaan en daarom een lagere positie zou innemen.

Hiertegen kwam verzet van de kant van bisschop Athanasius, die stelde dat de Zoon geheel gelijkwaardig was aan de Vader. In de uitspraken van het Concilie van Nicea (325) werd die gelijkwaardigheid vastgelegd. Op het Concilie van Constantinopel I in 381 na Chr. werd de Heilige Geest aan deze goddelijke gelijkwaardigheid toegevoegd. Definitief werd de leer van de Drie-eenheid vastgesteld op het Concilie van Chalcedon in 451 na Chr.

De uiteindelijke discussie ging over hoe men de verhouding van de Zoon ten opzichte van de Vader moest omschrijven. In het Grieks scheelde het maar een letter, de jota (i): was Jezus gelijkend (homoi-ousios) op God of was Jezus gelijk (homo-ousios) aan God. Het eerste bijvoeglijk naamwoord liet ruimte voor speculaties over de verhouding tussen de Vader en de Zoon, het tweede niet. De twee-naturenleer van de Zoon maakt deel uit van de leer van de Drie-eenheid. Deze houdt in dat de Zoon zowel mens als God is (twee naturen bezit) en dat kwam het beste tot uiting in de tweede term homo-ousios. Daarom behaalde deze term de overwinning op het Concilie van Chalcedon.

Theologische formulering

Het dogma luidt dat de God bestaat uit God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest en dat deze drie Personen (personae) weliswaar zijn te onderscheiden maar niet zijn te scheiden, oftewel God is Eén.

Sommige theologen brengen een hiërarchie aan tussen de drie Personen van de Drie-eenheid. De 'Vader' zou dan de 'schepper' zijn die ademend is. De 'Zoon' ( = Christus) is de verlosser, die ook ademend is. En de Heilige Geest is de 'helper' ofwel de heiliging, de Heilige Geest wordt geademd. Deze gedachten zijn opmerkelijk, omdat een theoloog geen "externalistisch standpunt" kan innemen: hij of zij kan niet buiten de werkelijkheid stappen om God van buitenaf te bestuderen en te beschrijven. Daarom is het in de hedendaagse (wetenschappelijke) theologie gebruikelijk om wel te spreken over de God als Drie-eenheid en te spreken over de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, maar geen uitspraken te doen over hun onderlinge verhoudingen. In het Latijn:

opera ad intra divisa sunt, opera ad extra indivisa sunt:

het handelen is voor de personen binnen de Triniteit onderscheiden, maar naar buiten toe is het handelen ongescheiden, en alleen te benoemen als "het handelen van God". Deze weergave van de Drie-eenheid waarbij de drie personen, Vader, Zoon en Heilige Geest, elkaar zodanig doordringen dat er sprake is van één goddelijke natuur wordt wel omschreven met de term perichorese.

Monotheïsme

Het christelijk geloof is monotheïstisch, net als de islam en het joodse geloof, maar de christenen hangen het geloof van de Drie-eenheid aan.

De Geloofsbelijdenis van Athanasius uit de 5^de eeuw verdedigt het geloof in de Drie-eenheid :

Al wie behouden wil worden, moet voor alles het algemeen geloof vasthouden; als iemand dit niet volledig en ongeschonden bewaart, zal hij ongetwijfeld voor eeuwig verloren gaan. Het algemeen geloof nu is dit, dat wij de ene God in de Drieheid en de Drieheid in de Eenheid vereren, zonder de Personen te vermengen of het wezen te delen. Want de Persoon van de Vader en die van de Zoon en die van de Heilige Geest zijn van elkaar onderscheiden, maar de Vader en de Zoon en de Heilige Geest hebben één goddelijkheid, gelijke heerlijkheid, dezelfde eeuwige majesteit. Zoals de Vader is, zo is de Zoon, zo is ook de Heilige Geest. Ongeschapen is de Vader, ongeschapen de Zoon, ongeschapen de Heilige Geest; onmetelijk is de Vader, onmetelijk de Zoon, onmetelijk de Heilige Geest; eeuwig is de Vader, eeuwig de Zoon, eeuwig de Heilige Geest. En toch zijn Zij niet drie eeuwigen, maar één eeuwige; zoals Zij niet drie ongeschapenen of drie onmetelijken zijn, maar één ongeschapene en één onmetelijke.

Evenzo is de Vader almachtig, de Zoon almachtig, de Heilige Geest almachtig; en toch zijn Zij niet drie almachtigen, maar één almachtige. Zo is de Vader God, de Zoon God, de Heilige Geest God; en toch zijn Zij niet drie Goden, maar één God. Zo is de Vader Here, de Zoon Here, de Heilige Geest Here; en toch zijn Zij niet drie Heren, maar één Here. Want zoals de christelijke waarheid ons noodzaakt elke Persoon afzonderlijk als God en als Here te belijden, zo belet het algemeen geloof ons van drie Goden of Heren te spreken. De Vader is door niemand gemaakt of geschapen of voortgebracht. De Zoon is door de Vader alleen, niet gemaakt of geschapen, maar voortgebracht. De Heilige Geest is door de Vader en de Zoon niet gemaakt of geschapen of voortgebracht, maar Hij gaat van hen uit. Eén Vader dus, niet drie Vaders; één Zoon, niet drie Zonen; één Heilige Geest, niet drie Heilige Geesten. En in deze Drieéenheid is geen sprake van eerder of later, noch van meer of minder, maar alle drie Personen zijn aan elkaar gelijk in eeuwigheid en in hoedanigheid. Daarom moet, zoals reeds gezegd werd, in alle opzichten zowel de Eenheid in de Drieheid als de Drieheid in de Eenheid vereerd worden.

Wie dus behouden wil worden, moet wat betreft de Drieëenheid deze overtuiging hebben. Maar het is voor zijn eeuwig behoud noodzakelijk dat hij ook de vleeswording van onze Here Jezus Christus oprecht gelooft. Het ware geloof is nu, dat wij geloven en belijden, dat onze Here Jezus Christus, Gods Zoon, God en mens is. God is Hij uit het wezen van de Vader, voortgebracht voor de tijden, en mens is Hij uit het wezen van zijn moeder, geboren in de tijd; volkomen God en volkomen mens, met een menselijke ziel en een menselijk lichaam; gelijk aan de Vader naar zijn goddelijke natuur, minder dan de Vader naar zijn menselijke natuur. En hoewel Hij God en mens is, is Hij toch niet twee, maar één Christus. Eén is Hij, echter niet doordat zijn goddelijke natuur in de menselijke veranderde, maar doordat Hij als God de menselijke natuur aannam. Eén is Hij, volstrekt niet door vermenging van naturen, maar door eenheid van Persoon. Want zoals ziel en lichaam één mens zijn, zo zijn God en mens één Christus. Hij heeft geleden voor ons behoud, is neergedaald in de hel en op de derde dag opgestaan uit de doden. Hij is opgevaren naar de hemel en zit aan de rechterhand van God, de almachtige Vader; vandaar zal Hij komen om te oordelen de levenden en de doden.

Bij zijn komst zullen alle mensen opstaan met hun lichaam en zij zullen rekenschap afleggen van hun daden. En zij die het goede gedaan hebben, zullen het eeuwige leven ingaan, maar zij die het kwade gedaan hebben, het eeuwige vuur. Dit is het algemeen geloof. Wie dit niet oprecht en standvastig gelooft, zal niet behouden kunnen worden.

28-12-2018 om 12:44 geschreven door claudia  

Kerk, Keizerrijk en Cultuur

Met ingang van de 4de eeuw zijn er een aantal belangrijke historische en culturele ontwikkelingen geweest die invloed hadden op de kerk, de liturgie en op de praktijk van het geloof. De basisstructuur van de liturgie was al een feit, toekomstige veranderingen spelen zich af binnen die basisstructuur.

De kerk had een bestaan gehad aan de rand van de maatschappij, was zelfs vervolgd. In de RK liturgie zijn er nog sporen van de tijd van vervolging en geheimhouding.

Zowel in de Oostelijke als in de Westerse Kerk werd dit anders toen Keizer Constantijn officieel de Kerk toestond en het een wettige religie was geworden. De Kerk kende een bloei. Maar de overheid bemoeide zich ook met kerkelijke zaken, wat soms veel spanningen veroorzaakte.

De Bekering van Constantijn

Hoewel hij zich niet liet dopen tot kort voor zijn dood in 337 A.D., werd Constantijn Christen en legaliseerde hij het Christendom waardoor het min of meer de staatsreligie werd. Met het Edict van Milaan in 313 A.D., stond hij de Christelijke eredienst toe. Daardoor kwam er een eind aan de periode van vervolging en het ondergrondse karakter van de Kerk. Dit resulteerde in de eerste grote veranderingen in de vorm van de liturgie.

Constantijn de Grote

De vervolging van de Kerk gedurende de vorige 200 jaar was niet continu geweest, het was  afhankelijk van de keizer en de plaatselijke overheid; er waren perioden van betrekkelijke rust en tolerantie geweest, en perioden van actieve vervolging en martelaarschap. Gedurende deze perioden van tolerantie kende de kerk een bloeiperiode en ook gebouwen waren erbij betrokken, maar die mochten niet opvallend of uitdagend zijn. Maar als een "illegale" gemeenschap binnen de staat kon dat niet al te openlijk. Na het Edict van Milaan werd het mogelijk zichtbare kerken te bouwen gewijd aan de eer van God en daar zelfs staatssteun voor te krijgen. De Christelijke eredienst werd een publieke zaak en zorgde ervoor dat de eredienst uitgebreider en meer opgesmukt werd. De  Christelijke eredienst werd nu gezien door niet-gelovigen en moest voor hen begrijpelijk zijn, maar de eredienst moest aan hen ook het gevoel geven dat God met de juiste devotie tegemoet getreden werd. De eredienst was gemeenschappelijk geweest maar werd nu ook openbaar en kreeg een missionair aspect. Het resultaat was een grotere nadruk op handeling en ceremonie in de eredienst.

Deze uitbreidingen in handeling en ceremonie openbaarden zich op verschillende manieren. In plaats van thuis bij welvarende leden of in onopvallende gebouwen werd de eredienst nu gehouden in speciaal ervoor gebouwde kerken. Meer versierde kerkelijke gewaden kwamen in de plaats van de eenvoudige gebedsmantel. Het gebruik van de zangtoon en het zingen van psalmen, gezangen en geestelijke liederen (ontleend aan de Joodse eredienst), werd verder ontwikkeld voor het meer openbare karakter van de eredienst. De zichtbaarheid werd vergroot door dramatisering van de binnenkomst van de geestelijke, door processies en wierook, ook ontleend aan de Oud Testamentische eredienst. Iconen als zichtbaar venster op de werkelijkheid van Christus, zijn heiligen en martelaren, werden steeds meer gebruikt. Deze veranderingen vonden plaats als reactie op de culturele verandering die de Kerk doormaakte toen zij een officiële status kreeg in de maatschappij.

Kerkelijke Gewaden

Dit kan goed geïllustreerd worden aan hand van de ontwikkeling van kerkelijke gewaden. Het meest in het oog lopend is dat zij ontleend werden aan de alledaagse cultuur. In de vroege kerk waren kerkelijke gewaden niet gangbaar (uitgezonderd misschien de eenvoudige gebedsmantel). Dit was ondanks het feit dat Exodus 28 expliciet de gewaden beschrijft die de priester moet dragen. Met uitzondering van een stola, als teken van een ambt, droeg men zijn gewone kleren . Al vroeg was er een kledingstuk dat het ambt aangaf. Polycrates, Bisschop van Efeze, verwijst in 190 A.D. naar de apostelen Johannes en Jacobus die "offerende priesters werden en een mijter droegen." Gregorius van Nazianze legde vast tussen 375-400 A.D. dat er "geen verschil was tussen de kleding van geestelijken (ambtsdragers) en niet-ambtsdragers."

De kleding was ontleend aan de normale en traditionele kleding van de Grieks-Romeinse samenleving. "Wat deze kleding tot speciale liturgische kleding maakte was conservatisme. Toen de kleding van de gelovigen veranderde in de 6de en 7de eeuw onder invloed van de nieuwe wereldse mode, hield de geestelijkheid als laatste vertegenwoordiger van de oude beschaafde tradities de oude beschaafde kleding." Deze 'toevallige' verandering werd een symbolische uitbreiding van de liturgische mogelijkheden. Zo is vaak een Christelijke betekenis verleend aan dingen die eerst functioneel waren, zoals het gebruik van lichten (kaarsen) en wierook tijdens de Eucharistie (oorspronkelijk bedoeld om de onwelriekende geur van een menigte mensen te onderdrukken). Elementen uit het Oude Testament werden behouden en kregen, indien nodig, een Nieuw Testamentische betekenis.

Schoonheid in de eredienst

Schoonheid en het esthetische aspect van de eredienst kregen onder de nieuwe omstandigheden alle kans.

Alexander Schmemann benadrukt dat de esthetische kant de innerlijke verbinding tussen de gelovige en het heilswerk van Christus dichterbij brengt. "het ontvouwen van deze verbinding is precies de inhoud van de Christelijke dienst, van Christelijke poëzie en zelfs van de eredienst zelf."

Vaak wordt er op gewezen dat de schoonheid van de tweeduizend jaar oude eredienst niet 'toevallig' gegroeid is, maar dat de heilige Geest ertoe bijgedragen heeft dat die diep, roerend, inspirerend en betekenisvol is.

Architectuur en Eredienst

De basilica was het type gebouw voor grote groepen mensen in het Romeinse Rijk. Het vormde in feite een rechthoek en de overspanning van het dak werd ondersteund door twee rijen zuilen in de lenterichting van het gebouw. Dit was de vorm van de meeste gebouwen die een wereldlijk doel hadden en overgenomen werden voor de Christelijke eredienst. Het gebouw op zich werd niet het belangrijkst geacht bij de eredienst. Dit blijft de meest gebruikte vorm van kerkbouw in het Westen tot in de Renaissance. Zie hieronder twee gangbare vormen.

St Pietersbasiliek te Rome

De basilica had inherente beperkingen. De rijen zuilen verdeelden de ruimte in drie onderdelen met een half open afscheiding. In grotere basilica’s werd de gemeente in nog meer delen gesplitst. Bovendien zorgde de lengteopstelling voor een grote afstand voor de mensen achterin tot de plaats van handeling.

De vroege Byzantijnse architecten (beginnend in de tijd van Constantijn) losten deze problemen op door een gebouw te ontwikkelen waarin alles aan zijn doel beantwoordde. Het meest dramatische aspect van deze bouwkundige ontwikkeling was het vervangen van de rechthoek als grondplan door een vierkant. Hierdoor waren geen zuilen nodig. Het gebouw werd afgedekt door een koepeldak. De bema met de ark, de lezenaar, en de bisschopszetel konden centraal geplaatst worden zonder hinder voor de gelovigen die zich rond de bisschop en zijn lezers verzamelden voor de synaxis. De gemeente maakte ruimte voor de processie van de heilige gaven naar het altaar en ging daarna om het altaar heen staan.

De Kerk van de Hagia Sophia (Heilige Wijsheid), begonnen door Constantijn "zou het grandioze model worden van het nieuwe type Christelijke kerk, dat misschien wel de beste aanpassing was aan zijn doel dat ooit bereikt was." Hierbij moet wel opgemerkt worden dat de gemeente stond en er geen banken de ruimte fixeerden. Deze situatie bleef bestaan tot in de 17e eeuw.

grondplan van de Hagia Sophia in Istanbul

interieur

mozaiek die Johannes II Comnenus, de Byzantijnse keizer en zijn vrouw Irene laat zien samen met Maria en het kind Jezus (ong 1118)

De Synaxis en de Maaltijd van de Heer (Eucharistie)

In de Oosters Orthodoxe Kerk en de Westers Katholieke Kerk werden deze twee samengevoegd met liturgische verrijkingen zoals het toevoegen van gezangen, het uitbreiden van litanieën, en de toevoeging van de geloofsbelijdenis van Nicea.

De geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel is de tekst waarin voor de eerste keer in de christelijke geschiedenis de fundamentele leerstellingen van het christendom werden vastgesteld:
1. de leer van de incarnatie/menswording van God in de persoon van Jezus Christus en
2. de Triniteitsleer (er bestaat maar één God, maar deze manifesteert zich in drie personen).

De eerste aanzet hiertoe werd gegeven tijdens het eerste oecumenisch Concilie van Nicea in 325 door de kerkleiders (later betiteld als patriarchen) van de 3 grote christelijke centra: Rome, Alexandrië en Antiochië, evenals van de zetel van Jeruzalem. Dit Concilie rekende af met ketterijen zoals het arianisme. Arius, priester in Alexandrië, verkondigde dat Christus geen goddelijke natuur had maar een door God geschapen - weliswaar superieur - mens was en daarom als "Zoon van God" ondergeschikt was aan God de Vader. In antwoord op deze opvatting bepaalde het Concilie van Nicea dat Christus geen halfgod was maar God was en in essentie één met de God de Vader.

De triniteitsleer werd in Nicea nog niet uitgewerkt, want over de Heilige Geest, de derde Goddelijke persoon, werd nog niet gesproken. Dit gebeurde pas tijdens het oecumenisch concilie van Constantinopel in 381. Dit stelde de geloofsbelijdenis van Nicea als onveranderlijk vast met als belangrijkste toevoeging dat de H. Geest als derde goddelijke persoon evenveel God was als God de Vader en Christus de Zoon van God en die, zo zegt de tekst, "voortkomt uit de Vader". In het Latijn luidend: "qui ex patre procedit".

Hoewel de tekst van de geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel nadien door geen enkel oecumenisch concilie meer is gewijzigd en tot op de dag van vandaag formeel geldt als de geloofsbelijdenis van alle christenen, is een ogenschijnlijk kleine toevoeging in de hiervoor genoemde Latijnse tekst een van de oorzaken geweest van het schisma tussen de Kerk van Rome en de oosters-orthodoxe kerken in 1054: na de woorden "ex patre" (= "uit de vader") werd in 589 door het Derde Concilie van Toledo van de Spaanse kerk het woord filioque ("en de zoon") aan de geloofsbelijdenis toegevoegd. Onder aanvoering van keizer Karel de Grote werd dit door de Duitse kerken in 794 als de enig juiste tekst bestempeld en het is sindsdien in de tijdens de eucharistieviering gebruikte rooms-katholieke geloofsbelijdenis blijven staan. Dit hoewel Paus Leo III in 808 aan Keizer Karel de Grote schreef dat hij het fout vond om aan de tekst van de geloofsbelijdenis te sleutelen. De Griekse, later oosters-orthodoxe verwierpen en verwerpen de toevoeging van het 'filioque', omdat daarmee gezegd wordt dat de Heilige Geest voortkomt uit de Vader én de Zoon en dus niet gelijkwaardig God is. En wordt gezien als een ketterse aantasting van de Triniteitsleer.

Ik geloof in één God de almachtige Vader

Schepper van hemel en aarde, van al wat zichtbaar en onzichtbaar is.

En in één Heer, Jezus Christus,

eniggeboren Zoon van God,

vóór alle tijden geboren uit de Vader.

God uit God, licht uit licht, ware God uit de ware God.

Geboren, niet geschapen, één in wezen met de Vader,

en door wie alles geschapen is.

Hij is voor ons, mensen, en omwille van ons heil uit de hemel neergedaald.

Hij heeft het vlees aangenomen door de heilige Geest uit de Maagd Maria

en is mens geworden.

Hij werd voor ons gekruisigd,

Hij heeft geleden onder Pontius Pilatus en is begraven

Hij is verrezen op de derde dag, volgens de Schriften.

Hij is opgevaren ten hemel: zit aan de rechterhand van de Vader.

Hij zal wederkomen in heerlijkheid om te oordelen levenden en doden

en aan zijn rijk komt geen einde.

Ik geloof in de Heilige Geest die Heer is en het leven geeft

die voortkomt uit de Vader en de Zoon

die met de Vader en de Zoon tezamen wordt aanbeden en verheerlijkt;

die gesproken heeft door de profeten.

Ik geloof in de ene, heilige, katholieke en apostolische kerk.

Ik belijd één doopsel tot vergeving van de zonden.

Ik verwacht de opstanding van de doden

en het leven van het komend rijk.

Amen.

28-12-2018 om 00:24 geschreven door claudia  

De Eucharistie en de Opstanding

Jezus werd gekruisigd op Vrijdag, de dag voor de Joodse Sabbat, en is verrezen op Zondag, de derde dag. Daarom vierden ze op de eerste dag van de week de Eucharistie.
Op zaterdagavond begon de zondag. Luke vertelt in Hand 10:7, "Op zaterdag avond kwamen we samen voor het gemeenschapsmaal.

In de vroege Kerk werd de Eucharistie gevierd als onderdeel van een gemeenschappelijke maaltijd (de agapè-viering). Bij deze tafelgemeenschap toonden de gelovigen elkaar de liefde en eenheid die ze in Christus deelden. Ze deelden wat ze konden missen. Als onderdeel van deze maaltijd was er de Eucharistie, het danken voor de genade in Jezus Christus. Het sacrament had de symbolische lading van het Joodse pesachmaal, maar werd nu werkelijk het Lichaam en bloed van Christus, het Lam van God, de transsubstantiatie.

In het begin was het Christendom slechts een van de vele sekten binnen het Jodendom. Ondanks hun verschillen deelden deze allen de Tempeldienst en de synagogedienst, en hadden hun eigen samenkomsten. De continuïteit met de Joodse eredienstpraktijk was derhalve vanzelfsprekend.

De invloed van vervolging op eredienst

De vervolgingen verstoorde het vreedzame samenleven van Joden en Christenen en stuurde de Christelijke eredienst in een eigen richting. De eerste vervolging wordt gemeld in Hand 6 en 7, en resulteerde in het martelaarschap van Stefanus. De vroegste vervolging was van de zijde van de Joodse autoriteiten. Hoewel er in het boek Handelingen al tekenen zijn van de vervreemding tussen de twee gemeenschappen, waar bijvoorbeeld Christenen niet langer welkom zijn in de synagoge en Paulus dreigt gelyncht te worden op het terrein van de Tempel (Hand. 21.) was het een proces dat op niet overal even snel ging en op sommige plaatsen enige eeuwen duurde.

De Kern van de Christelijke Eredienst

De synagogale eredienst structuur bestond uit gebeden, belijdenis, schriftlezing, een preek, en een zegen. En deze vorm werd de kern van de Christelijke eredienst.

Aanwijzingen hiervoor zijn te vinden in de vroegste Syrische kerken, en in de Constitutio Apostolican en de Didache, en in de praktijk van de uiterst conservatieve Nestoriaanse kerken. "De oud Syrische kerk schijnt een gekerstende versie te zijn van een Joodse synagoge." Er is een bema in het centrum, een Ark met voorhangsel en kandelaar waarin het Woord van God bewaard wordt, en een zetel voor de bisschop die lijkt op de zetel van Mozes. Aan deze synagogale elementen was een altaar toegevoegd en de kerk was naar het oosten gericht.

Oud Syrische Kerk

Christelijke kerken waren naar het oosten gericht. Christenen waren gericht op het hemelse Jeruzalem van waar de Messias zou komen en zagen zichzelf als "tempel van de heilige Geest." Het oosten is de plaats van de opgaande zon en voor vroege Christenen was dit "het enige passende symbool van de wederkomst van Christus in heerlijkheid, als Zon der Gerechtigheid in het Loflied van Zacharias (Zacharias die na de geboorte van Johannes de Doper, zijn zoon terug kan spreken)."

‘Geprezen zij de Heer, de God van Israël, 
hij heeft zich om zijn volk bekommerd en het verlost. 
Een reddende kracht heeft hij voor ons opgewekt 
uit het huis van David, zijn dienaar, 
zoals hij van oudsher heeft beloofd bij monde van zijn heilige profeten: 
bevrijd zouden we worden van onze vijanden, 
gered uit de greep van allen die ons haten. 
Zo toont hij zich barmhartig jegens onze voorouders 
en herinnert hij zich zijn heilig verbond: 
de eed die hij gezworen had aan Abraham, onze vader, 
dat wij, ontkomen aan onze vijanden, 
hem zonder angst zouden dienen, toegewijd en oprecht, 
altijd levend in zijn nabijheid. 
En jij, kind, jij zult genoemd worden: profeet van de Allerhoogste, 
want voor de Heer zal je uit gaan om de weg voor hem gereed te maken, 
en om zijn volk bekend te maken met hun redding 
door de vergeving van hun zonden. 
Dankzij de liefdevolle barmhartigheid van onze God 
zal het stralende licht uit de hemel over ons opgaan 
en verschijnen aan allen die leven in duisternis 
en verkeren in de schaduw van de dood, 
zodat we onze voeten kunnen zetten op de weg van de vrede.’ 

Tertullianus spreekt over publiek en privé gebed naar het oosten als een apostolische traditie en het drukte de eschatologische verwachting uit dat Christus zal verschijnen als de Rijzende Zon die nooit zal ondergaan.

Aan de kern van de synagogale eredienst (vaak aangeduid met de term Synaxis of Dienst van het Woord) werd de vervulde tempeldienst toegevoegd, de Maaltijd van de Heer (de Eucharistie), die ingevoegd werd voor de zegen. Dit omvatte het gebruik van Psalmen op reciteertoon zoals gebruikelijk in de Joodse tempeldienst, waar Paulus ook naar verwijst in Efeziërs 5:19 en Colossenzen 3:16 als hij aanmoedigt tot het gebruik van "psalmen, gezangen en geestelijke liederen". 

Vanwege de nauwe banden met de Joodse gemeenschap gingen Paulus en de andere apostelen van Jezus altijd eerst naar de synagoge (als Jood waren ze dat gewend). De christelijke gemeente te Jeruzalem was hoog in aanzien omdat het daar allemaal begonnen was. Je zou kunnen zeggen dat het de "Moederkerk" was en als er vragen rezen werd deze gemeente geraadpleegd. Hierdoor hielden ook de heidenkerken de band met de Joodse eredienstpraktijk. De overeenkomst met de synagogale praktijk laat zien dat de vroege kerk zich niet verzette tegen zijn Joodse wortels.

In zijn boek, De Geschiedenis van de Kerk (18.1) haalt Eusebius, een 4de eeuwse historicus en bisschop, Philo aan, een Joodse historicus die in de 1ste eeuw schreef. Philo beschrijft de Christelijke eredienst als "de hele nacht durende waken voor de grote feesten (vigilie), de geestelijke discipline waarin die doorgebracht worden, de hymnes die we altijd reciteren, en hoe terwijl één man met een regelmatig ritme zingt de anderen in stilte luisteren en invallen bij het refrein van de hymne." Dit moet het antifonale zingen van een litanie (serie gebeden) zijn, een joodse eredienstpraktijk, die Philo herkent. Aan het eind van de 1ste eeuw was de Christelijke Kerk al verbreid over een groot deel van het Romeinse Rijk. Er waren Christelijke gemeenten in de meeste grote steden en ook in veel kleinere. Deze gemeenten bleven de overgeleverde (synagogale) eredienststructuur gebruiken maar met toevoeging van de Maaltijd van de Heer. 
De eredienst zal gewoonlijk eenvoudig geweest zijn, werd in het begin bij welgestelde leden thuis gehouden en in tijden van vervolging in het geheim. Alexander Schmemann stelt dat de liturgische vorm gewoonlijk was: "de bisschop, omgeven door priesters (ouderlingen) met het gezicht naar de gemeente, de Avondmaalstafel, waarop de diakenen de gaven (brood en wijn) die aangeboden werden geplaatst hadden, prediking, gebed, het eucharistisch gebed (gebed voor de communie) en de uitdeling van de heilige gaven (brood en wijn)."

De vrijheid van de eerste jaren toen christenen deel konden nemen aan de Joodse eredienst in Tempel en synagoge en zelf de Maaltijd van de Heer vierden veranderde door de vernietiging van de (tweede) Tempel en de vervolgingen. (zie volgend punt) Er trad een liturgische comprimering op. Onnodig materiaal uit de synagoge dienst werd verkort of verdween. Het effect was een eenvoudiger dienst met dubbele nadruk op het lezen van de Schrift en op de Maaltijd van de Heer. Omdat kerken zich altijd georiënteerd hebben op de vroege kerk lijkt die op de huidige kerken. In zijn inleiding van De Geschiedenis van de Kerk van Eusebius zegt de redacteur dat we in de uitspraken van Eusebius en van de vroege Christenen die hij aanhaalt een kerk zien die we herkennen. "We zien hetzelfde onderscheid tussen mensen met een kerkelijk ambt en mensen zonder, dezelfde onderverdeling van de ambten in bisschop/predikant, priester/ouderling en diaken, dezelfde nadruk op de directe lijn naar de apostelen en op één heilige algemene Christelijke Kerk die beoogd wordt door Christus. We vinden het Christendom ingedeeld in diocesen en kerkprovincies, met aan het hoofd bisschoppen die hoog in aanzien staan."

De tweede tempel

Deze zou voltooid zijn op 12 maart 515 v.Chr. (alternatief 418 v. Chr. bij voltooiing tijdens regering van Darius II), waarna ook de tempeldienst met zijn offerandes hervat kon worden. In het boek van Ezra wordt vermeld dat deze tempel veel bescheidener was dan die van Salomo (ong. 987 v. Chr. tot 587 v. Chr.) en er werd zelfs gehuild als men dacht aan de prachtige tempel van weleer. Er zouden echter nog andere belangrijker verschillen zijn met de voorgaande tempel:

• Een minder belicht maar essentieel verschil met de eerste tempel was dat hier geen Ark van het Verbond meer aanwezig was. De Ark was bij de Babylonische verwoesting verloren gegaan. Hierdoor kon het jaarlijkse ritueel door de hogepriester van het verzoenen van de zonden van het volk tijdens Grote Verzoendag niet meer voltrokken worden.
• Er was geen onafhankelijk joods bestuur onder een lid van het Huis van David meer over Jeruzalem en soms bemoeiden de verschillende vreemde heersers zich met de tempeldienst. Achtereenvolgens maakten de Perzen, de Grieken (na de veroveringen door Alexander de Grote) en de Romeinen er de dienst uit.
• De hogepriester was niet altijd meer iemand uit het huis van Aäron, hoewel dat volgens de Thora verplicht is.

Er kwam een restauratie door Herodes de Grote. Hier een beschrijving van de Tempel:

Als men de trappen van het tempelplein opliep kwam men eerst op een groot plein, waar iedereen mocht komen. Dit plein heette 'het Voorhof'. Om verder te mogen gaan, moest je joods zijn. Als je geen jood was en men kwam erachter dat je toch in de tempel was geweest, volgde de doodstraf. Er stond op een steen geschreven: Geen vreemdeling mag binnengaan binnen de balustrade rond de tempel en omheining, wie daar wordt betrapt is zelf verantwoordelijk voor zijn dood, die het gevolg zal zijn. In de voorste voorhof mochten alle joden komen. Deze voorhof wordt ook wel 'Voorhof der vrouwen' genoemd. Als men verder doorliep ging je door de Nicanorpoort en dan kwam je in de 'Voorhof der priesters'. Daar mochten geen vrouwen komen. Daar stonden het brandofferaltaar en het koperen wasvat. Als men de trappen naar de tempel zelf opliep kwam je eerst in een voorhal. In de tempel zelf mochten alleen de priesters komen. Als men doorliep kwam je in het 'Heilige', waar tien gouden kandelaars met zeven armen, het reukofferaltaar en de tafel der toonbroden stonden. In deze ruimte hing ook het voorhangsel voor het 'Heilige der heiligen' (de achterste ruimte) die leeg was, want de Ark van het Verbond was al tijdens de Babylonische wegvoering verdwenen. Op een Joodse sjekel uit de jaren 132-135 na Chr. is een afbeelding te zien van de voorgevel van de tempel met twee pilaren, Jachin en Boaz.

Slechts zes jaar na de voltooiing ervan, in het jaar 64, werd in 70 de tempel door de Romeinen onder leiding van Titus verwoest. In Rome staat nog de triomfboog van Titus als herinnering hieraan. De Westmuur, die oorspronkelijk onderdeel was van de gigantische muur die het plateau waarop de tempel stond omringde en ondersteunde, bleef staan en is het enige wat nog aan de tempel herinnert. Deze werd een traditionele plaats om de verwoesting van de tempel te betreuren en te bidden voor de wederopbouw ervan evenals voor persoonlijke gebeden, en wordt daarom ook wel de Klaagmuur genoemd

Nadruk op de Eucharistie

In de 2de eeuw werd de Maaltijd van de Heer/Eucharistie gescheiden van het Liefdesmaal (Agape viering). Hierbij kunnen meerdere factoren een rol gespeeld hebben, maar het resultaat was dat de viering van de Maaltijd van de Heer niet meer onderdeel was van een 'gewone' maaltijd.

Het woord Eucharistie betekent dankzegging (zie Lukas 22:16). Bij de instelling van de Eucharistie duidde Jezus Christus het Joodse ritueel om, Hij vulde zichzelf en zijn heilswerk in als betekenis. Na de opstanding komt die duiding pas tot zijn recht.

Door het ritueel van de Maaltijd van de Heer ontving de Christen geestelijke voeding. De Eucharistie was de actualisatie van de doorbraak in Christus. Door hieraan deel te nemen kreeg de Christen deel aan zijn lijden maar ook al een voorsmaak van zijn opstanding."

De deelname aan de Maaltijd van de Heer werd niet gezien als een herdenking maar als een actualisatie, als brandstof die de vlam van vernieuwing gaande hield.

Hierbij kregen de instellingswoorden een centrale rol en werden ze het centrum van het tafelgebed. Deze nadruk werd bijvoorbeeld uitgesproken door Justinus Martelaar, ca 150 A.D., die zei: "Want wij ontvangen deze zaken niet alsof ze gewoon voedsel en drinken zijn... het voedsel waarover de dankzegging is uitgesproken wordt het vlees en bloed van de vleesgeworden Jezus om ons vlees en bloed te voeden." Justinus noemde dit eten Eucharistie, dankzegging of zegening, net als hij de afwassing bij de doop "verlichting" noemde. Voor hem was het een echte en een krachtige handeling van God. Daarom beschouwde Ignatius (Bisschop van Antiochië in A.D. 67, overleed 107 A.D), "de Kerk als een Eucharistische vereniging waarin ze alleen hun ware aard realiseerden als ze de Maaltijd van de Heer vierden en zijn Lichaam en Bloed ontvingen in het sacrament."

De Christelijke vorm van eredienst

Aan het eind van de 1ste eeuw is er in alle regionale varianten een elementaire structuur te ontdekken die gangbaar geworden was. De eredienst aan God richtte zich op Jezus Christus en de Tafelgemeenschap met Hem. In de evolutie bleef ze trouw aan haar oorsprong in de Joodse eredienst die de Heer zelf had in praktijk gebracht en die door God was geopenbaard. Het vergoten bloed van stieren of gieten was niet langer de essentie. Dit offer werd vervuld voor altijd in het Lichaam en Bloed van Jezus Christus, dat nog altijd essentieel is voor het leven van de Kerk in de Heilige Eucharistie (transsubstantiatie). Toen de levens van de Apostelen waren geëindigd, werd de verantwoordelijkheid overgedragen aan de volgende generatie, en werd de aanbidding van God opgericht. De basisvorm van de Liturgie was ingesteld, om verfijnd te worden in de komende jaren, maar nooit zijn basisvorm en betekenis te veranderen.

De grote structurele verandering in de ontwikkeling van de Christelijke eredienst had plaatsgevonden voor het einde van de 3de eeuw. Tot die tijd was het niet ongebruikelijk dat de Christelijke eredienst nog twee gescheiden delen had, de Synaxis (direct ontleend aan de Synagoge ) en de Maaltijd van de Heer. De Maaltijd van de Heer/Eucharistie was alleen voor gelovigen. Gaandeweg werden de twee één. Tegen het eind van de 6de eeuw was het gescheiden houden van de aparte onderdelen ongebruikelijk geworden. De twee onderdelen hadden enige op elkaar lijkende en overlappende gedeelten, die in elkaar geschoven werden. Voor de synthese, hadden de Synaxis en de Eucharistie de volgende onderdelen:"

In de Oosters Orthodoxe Kerk en de Westers Katholieke Kerk werden deze twee samengevoegd met liturgische verrijking zoals het toevoegen van gezangen, het uitbreiden van litanieën, en de toevoeging van de geloofsbelijdenis van Nicea. De bewoordingen varieerden, maar de structuur was hoogstwaarschijnlijk ook al in de 1ste eeuw aangegeven. De Synaxis lijkt veel op de Synagoge dienst. En de Eucharistie is bijna identiek aan de Eucharistie in Rome in 150 A.D. die Justinus Martelaar beschrijft in zijn Eerste Apologie. 

27-12-2018 om 13:50 geschreven door claudia  

Van de site van Noeme Willem Visser : kijk naar zijn prachtige site http://noemewv.nl/CVNWV.htm over de liturgie en de gezangen : heel leerrijk!!! Hier en daar een verduidelijking van wikipedia.

Wat is liturgie of eredienst?

Het woord is afgeleid van het Oudgriekse woord λειτουργία (leitourgia), dat "het werk van het volk" betekent.

Vroege christendom

Het gebruik in de Kerk is ontstaan doordat dit gebruik vaak wordt genoemd in de Griekse vertaling van het Nieuwe Testament (vb. in Handelingen 13:2) Het is een collectief werk dat samengekomen gelovigen verrichten door lof en eer te brengen aan God. Het verwijst hier naar een openbare en welbewuste duidelijk omschreven ceremonie. Later wordt het woord gebruikt om de vieringen van sacramenten aan te geven in de religieuze bijeenkomsten van Christenen. Deze vieringen worden voorgegaan door een priester of voorganger en zijn helpers. Het bestaan van een hiërarchie van bisschoppen, priesters en diakens is reeds uit die tijd bekend.

Overzicht Vroeg-Christelijke eredienst

De Vroeg-Christelijke Liturgie had zijn oorsprong in, en ontleende zijn vormgeving grotendeels aan de Joodse Liturgische Praktijk van de eerste Christenen.

Algemeen: vaste vormen
De vroege Christelijke Kerk was vanaf het begin een liturgisch kerk omdat de Joden gewend waren aan vaste vormen (met mogelijke variatie) in de eredienst. Het Nieuwe Testament verhaalt allerlei voorbeelden van liturgische praktijken, van traditionele Joods praktijken (zoals dat Petrus en Johannes naar de Tempel gaan omdat het het uur van het gebed was) tot Christelijke liturgische eredienst (waarbij ervan uitgegaan kan worden dat de vroege Christenen samenkwamen en eredienst hielden volgens de Joodse traditie en daar hun eigen accenten aan gaven, zoals de duiding van het breken van het brood en het drinken van de wijn in de Maaltijd van de Heer).

Improvisatie binnen vaste kaders
Er wordt vaak gedacht dat de Nieuw Testamentische eredienst spontaan en geïmproviseerd was. Dit is niet waarschijnlijk omdat in de gewoonten van die tijd vaste traditionele formuleringen een hoofdrol speelden. Eigen inbreng van de gelovigen was dan ook eerder volgens gewoonteregels dan compleet spontaan. De "orde" die gebruikt werd gebruikte vormen en formuleringen uit de heilige Schrift. De Oosters Orthodoxe Kerk en in minder mate de Westerse Rooms Katholieke Kerk hebben dit principe van continuïteit soms zelfs als onveranderbaarheid opgevat.

Oorsprong

Vroeg Christelijke eredienst had zijn oorsprong in Joodse vorm en praktijk. De volgelingen van Jezus begonnen niet met iets nieuws, evenmin als Jezus. Ze baden als Joden en hielden hun eredienst als Joden. De eerste Christenen waren Joden die Jezus Christus erkenden als de beloofde Messias en de eredienst die ze hielden volgde de gebruikelijke Joodse vormen. Daarom zien we in het Nieuwe Testament dat de eerste Christenen hun Joodse religieuze praktijken voortzetten, terwijl ze ook op Jezus Christus gerichte praktijken ontwikkelden. Het nieuw geduide maaltijdritueel dat ingesteld was bij het Laatste Avondmaal van Jezus met zijn discipelen werd in de vroege Kerk aanvankelijk afzonderlijk gevierd.

Deze continuïteit van Tempel naar Synagoge tot de vroeg-Christelijke Kerk maakte het mogelijk dat de Christelijke Kerk aan het eind van de 1ste eeuw als een hoog ontwikkelde liturgische vorm had.

Continuïteit

Continuïteit is een opvallend kenmerk van de kerken die zich aansluiten bij de liturgische traditie van het oosten of het westen. De Oosters Orthodoxe Kerk praktiseert de continuïteit zelfs in de vorm van een soort onveranderbaarheid. De Westerse Rooms-Katholieke Kerk deed dit voor de hervormingen van het Tweede Vaticaanse Concilie ook, maar oriënteerde zich toen sterk op de vroegste bronnen, waarbij bleek dat de onveranderbaarheid maar schijn was en er veel veranderd was. De Oosters Orthodoxe Kerk is we getypeerd als "vastbesloten om trouw te blijven aan het verleden, met gevoel voor de levende continuïteit met de Oude Kerk". Deze toewijding om het evangelie te beschermen en om de blijde boodschap en de lof van God in stand te houden komen voort uit de overtuiging dat het geloof aan Christenen gegeven werd door Jezus Christus. Als Christenen "apostolisch" willen zijn, dan moeten ze tot dezelfde kerk behoren die Jezus Christus stichtte, die in de eerste eeuw tot stand kwam. Een Orthodoxe theoloog voerde aan dat "op een bepaalde manier alle Christenen tijdgenoten van Jezus Christus moeten worden..." En dat "de 20ste eeuw niet een absolute norm is , maar de apostolische 1ste eeuw wel."

C.S. Lewis herkende de continuïteit van de eredienst als een erg belangrijk en erg waardevol kenmerk uit praktische overwegingen. Hij ging zo ver dat hij zei dat eredienst moest zijn als een oude schoen; iets dat past, en niet steeds gewenning vergt, iets dat je niet steeds opvalt. Hij eindigt te zeggen "De perfecte kerkdienst is de kerkdienst die zelf geen aandacht krijgt, waar onze aandacht naar God gaat."

De muzikale vormen van vroege Christelijke eredienst waren aanvankelijk Joods, zoals het psalmodiëren van de psalmen. Toen de heidenzending begon, gingen de Christenen ook gebruik maken van Griekse muzikale vormen. De taal in de eredienst werd het Grieks, de algemene taal van het Romeinse Rijk. Geleidelijk kwamen Griekse muzikale vormen en Griekse muziektheorie de Kerk binnen. Binnen twintig tot veertig jaar waren Joodse en Griekse vormen beide te vinden in de Christelijke eredienst, de basisvorm van de Joodse Synagogedienst werd aangehouden (hoewel die uiteindelijke synagogedienstvorm pas later gedocumenteerd is). Binnen honderd jaar werd de muzikale stijl overwegend Grieks, naarmate de Kerk zich verspreidde over het Romeinse Rijk en leefde in een Griekstalige cultuur. Sommige Joodse vormen, zoals het psalmodiëren van de psalmen, bleven in gebruik. Nadat het Christendom officieel toegestaan werd in de 4de eeuw, ontwikkelde deze muzikale stijl zich tot de Byzantijnse Muziek. Byzantijnse muziek werd wijd en zijd in de Kerk gebruikt tot in de 7de en 8ste eeuw.

Hoewel Griekse muziek overheersend was, was het niet de enig gebruikte vorm. In Egypte was er een duidelijk andere vorm, net als in andere (vooral verafgelegen) delen van het Romeinse Rijk. Als er echter sprake is van een norm, dan was dat de Byzantijnse muziek. De twee vroegste Christelijke hymnes, "Foos hilaron" (genoemd door Justinius rond 150 A.D.) en een "Hymne aan de Heilige Drieëenheid" (uit Oxyrrhyncus, Egypte, waarschijnlijk midden 4e eeuw), zijn duidelijk Grieks in muzikale vorm.

De term "vroeg Christendom" betreft meestal de tijd voordat het geloof toegestaan werd door Keizer Constantijn. Theologische ontwikkelingen traden op, ketterijen werden afgewezen naarmate de Kerk meer zicht kreeg op de implicaties van wat er in leven en werken van Jezus Christus was gebeurd, onder leiding van de apostelen en hun opvolgers. Hun eredienst ging hun nieuwer begrip weerspiegelen. De vroegste kerk had twee diensten op de sabbat: een avondmaaldienst en een "Synagoge-achtige" dienst. Gaandeweg werden deze gecombineerd. 

Ontwikkeling van de Christelijke Eredienst

De Oud Testamentische Basis voor de Christelijke Eredienst

Joden hadden ten tijde van Jezus Christus al een traditie van eredienst van zo'n 1500 jaar. Hun geschiedenis was vol met omgang met God die hen riep om Zijn volk te zijn en van wie ze in hun heilige geschriften speciale instructies overleverden ten aanzien van de offerdienst. Hier wordt een patroon getoond dat claimt een weerspiegeling te zijn van de hemel. Deze specifieke vormen van eredienst werden het eerst gezien in de Tabernakel van de vroege Israëlieten en werden vervolmaakt in de Tempeldienst later in Jeruzalem.

1 De eredienst aan God in de Tempel in Jeruzalem was het eerste en meest prominente brandpunt van de Joodse eredienst, deze omvatte de vorm en regelmaat van gebeden en offers.

2 Het Jodendom heeft altijd een constante cyclus van gebeden, zegeningen en maaltijden gekend: dagelijks, wekelijks, maandelijks en jaarlijks. Deze vormden het tweede brandpunt van de Joodse eredienst. In de standaardvorm omvatte het een religieuze praktijk op de dagelijkse gebedsuren en op de jaarlijkse hoogfeesten. De hoogfeesten incorporeerden de offerdienst in de Tempel en inhoudelijk had de Messiaanse verwachting erop een plaats. Deel van deze maaltijden was het "breken van het brood" en de "zegening van de beker", en kende parallellen met zowel de offerdienst in de tempel als het messiaanse feest.

Zoals Fr. Louis Bouyer stelt, "De synagogale eredienst had al vóór Christus zijn noodzakelijke complement in het ritueel van de maaltijden: het familie maal, en nog beter, ten minste ten tijde van Christus, de maaltijden van die gemeenschappen van de gelovigen die samengekomen waren door een gemeenschappelijke messiaanse verwachting..."

Er was een "maaltijd liturgie" voor de gebeden bij de maaltijden en in principe waren deze vereist voor elke maaltijd. De gebeden kregen het grootste belang bij de maaltijden op de hoogfeesten. De hele structuur van het Laatste Avondmaal zoals Lukas die weergeeft weerspiegelt de maaltijd liturgie zoals die gepraktiseerd werd binnen het Jodendom in die tijd. Deze maaltijd gebeden en hun structuur droegen direct bij aan de vormgeving van de viering van de Maaltijd van de Heer door de vroege Christenen.

3 Het derde en latere brandpunt van de eredienst was dat van de synagoge. Voor de doorsnee Israëliet was de Tempel enkel de eigen plaats van eredienst op bepaalde dagen van het jaar en het was in het bijzonder de plaats van de offerdienst. Tijdens de Babylonische ballingschap was eredienst in de Tempel onmogelijk. Een nieuwe vorm van eredienst ontstond, een vorm met het patroon van de tempeldienst maar zonder de daar voorgeschreven offers en met een sterk didactisch element: onderwijzing en herinnering. Deze twee elementen van de Joodse eredienst — in de synagoge en de tempel — vormden samen de basis van de vorm of orde van de liturgie voor de vroege Christelijke Kerk.

Naast de structuur of orde die het vroege Christendom meenam uit de eigen Joodse traditie kan men ook de al bekende cycli van de liturgie vinden — de dagelijkse, wekelijkse, maandelijkse en jaarlijkse cycli van de eredienst, die ook al deel waren van de Joodse traditie (zie het Oude Testament). Handelingen 2:46 zegt: "Elke dag kwamen ze trouw en eensgezind samen in de tempel, braken het brood bij elkaar thuis en gebruikten hun maaltijden in een geest van eenvoud en vol vreugde.". De Apostelen vervolgden hun Joodse eredienst praktijken in de Tempel en braken dagelijks het brood. Dit laatste lijkt te wijzen op het dagelijks vieren van de Maaltijd van de Heer. Deze regelmaat wordt bevestigd in Handelingen 3:1 waar Petrus en Johannes naar de tempel gingen omdat het het uur van het gebed was. Niet alleen vervolgden zij de praktijk van de Joodse eredienst, zij hielden ook de liturgische cyclus aan van dagelijkse gebeden op vaste tijden van de dag naast de hoogfeesten.

Christelijke eredienst vertoonde zo een op Christus gericht patroon dat de traditionele structuur en inhoud van de synagoge-eredienst en van de tempeldienst in belangrijke mate bewaarde, erfenis van wat in het eerste deel van de Heilige Schrift al doorgegeven werd als Goddelijke inzetting. Binnen deze basisstructuur vinden we de Oud en Nieuw Testamentische praktijken van de doop en de Paasmaaltijd die de Maaltijd van de Heer werd (de twee door Jezus Christus zelf volgens de evangeliën expliciet ingestelde sacramenten) en de belangrijkste van de traditionele Joodse religieuze feesten (Pasen en Pinksteren).

De Vorm van de Tempel Dienst

De continuïteit van tempel en synagoge eredienst praktijken karakteriseerde de vroege Kerk en de synagoge vorm werd de basis eredienstvorm voor de Christelijke Kerk. Deze structuur werd al tijdens de Nieuw Testamentische periode aangenomen, terwijl de Kerk nog als een Joodse richting beschouwd werd, een messiaanse sekte die in Jezus Christus geloofde. De fixering van deze vorm vond plaats nog voor er niet-Joden in de Kerk toegelaten werden en voor de verspreiding van het evangelie buiten Judea. Deze basisstructuur moet dus al aangenomen zijn toen de 'heiden zending' begon rond 38 A.D.

Betreffende de Tempeldienst zijn twee zaken belangrijk om te beseffen: 1. De tempeldienst was offerdienst. Het ritme van het geestelijk leven werd gevormd door het vieren van de religieuze feesten met hun bijbehorende offers, waarvoor in de heilige geschriften (in Exodus en Leviticus) gedetailleerde instructies te vinden waren. 2. de aardse eredienst wordt gezien als een weerspiegeling van de hemelse eredienst.

De Bijbel geeft beelden van hoe de hemelse eredienst eruit zou zien. Die vinden we bijvoorbeeld in Jesaja 6, Daniel 7, en Openbaringen 4 en 5. Door sommigen wordt er van uitgegaan dat de aardse eredienst op grond van zulke visioenen werd vorm gegeven, anderen gaan ervan uit dat de beeldvorming in deze visioenen gebruik maakte van de voorhanden religieuze beelden. Exodus 25 tot 27 geeft gedetailleerde informatie over de aard van de tempeldienst, compleet met de opbouw en aankleding van de tempel (met maten), instructies voor de bouw van de Ark, de aankleding van de Tabernakel, details van de priestergewaden, het gebruik van wierook, de aanwezigheid van een altaar, de dagelijkse offers, het gebruik van zalfolie en het gebruik van beelden. 

Exodus 25:17 begint met God's opdracht de Ark van het Verbond te maken, met gedetailleerde instructies. Dit omvat ook de opdracht om twee cherubijnen van goud te maken. "Daar zal ik je ontmoeten, en vanaf die plaats, boven de verzoeningsplaat, tussen de twee cherubs op de ark met de verbondstekst, zal ik met je spreken en je alles zeggen wat ik van de Israëlieten verlang". De genadezetel, of Ark van het Verbond werd gezien als "de lege troon waar niets te zien was, op deze troon was God aanwezig — het enige object dat aanbeden werd in Israël... God sprak van tussen de cherubijnen — onzichtbaar aanwezig op zijn troon — tot Mozes, Aaron, Samuel ... tot Zijn volk. Hier werd het bloed van de verzoening elk jaar gesprenkeld."

De originele Ark, die verdween in het ballingschap, bevatte de Stenen Tafelen van de Wet. Dit werd aanzien zowel als de plaats van het offer en de plaats vanwaar God sprak – de plaats van communie. Dit is een van de redenen dat men in de Orthodoxe Kerken twee cherubijnen aantreft achter het altaar waarop het brood en de wijn worden geconsacreerd om het Lichaam en Bloed van Jezus Christus te worden, die werd geofferd voor de mensheid. En tussen en voor hen is het altaar waarop de communie plaatsvindt in de Eucharistie. Verder staan op het altaar 7 kandelaars (zoals de 7 armige Joodse kandelaar, de Menorah), het licht dat het teken van aanwezigheid van God is. Sommige van deze elementen bleven in de Westerse Rooms-Katholieke Kerken, tot het Tweede Vaticaans Concilie.

Offer in de Christelijke Eredienst

Deze elementen constitueerden de manier waarop eredienst en offerdienst vastgelegd waren in de heilige schriften in Israël. Het offer stond centraal: het offer van een dier om gunstig te stemmen en te verzoenen (eerherstel te bieden) voor de zonden van Gods volk. De vroege Kerk geloofde dat de offerdood van Jezus Christus en Zijn opstanding alle tempelofferdienst verving. In zijn zelfoffer wordt Jezus Christus de genoegdoening voor alle zonden van de mensen; Hij is het Lam van God, die de zonden van de wereld wegneemt (Johannes 1:29). Daarna was er voor Christenen geen noodzaak meer voor extra offers. Het Goede Nieuws van Jezus Christus is dat zonden vergeven zijn in Hem, en in Hem zijn Christenen verzoend met de Vader.

Waarom dan doorgaan met de gewoonten en rituelen van de Tempel? Omdat ze naast offerdienst ook gemeenschap omvatten en omdat ze door de Heilige Schrift voorgeschreven waren. En omdat de tempeldienst vervuld is door Jezus Christus gaat de Christelijke eredienst altijd door, op aarde en in de hemel voor de troon van God. Aardse eredienst heeft een band met de eredienst van het voorgeslacht dat samen met de engelen verenigd is in de hemelse eredienst.

Hebreeën 8 beschrijft bijvoorbeeld de rol van Jezus Christus als de hemelse Hogepriester in tegenstelling met het Oud Testamentische priesterschap. En 'liturgie' is het woord dat beschrijft wat de Hogepriester doet. De passage luidt vanaf het eerste vers als volgt: "De kern van mijn betoog is dat wij een hogepriester hebben die in de hemel plaatsgenomen heeft aan de rechterzijde van de troon van Gods majesteit en die de dienst vervult in het ware heiligdom, de tent die door de Heer en niet door mensenhanden is opgericht. " (8:1,2). De eredienst van de hemel, de liturgie, is door God zelf gevestigd. De brief aan de Hebreeën gaat dan laten zien dat wat op aarde gedaan wordt zijn patroon moet ontlenen aan de hemel — zowel in het Oude als in het Nieuwe Verbond. Letterlijk: " Maar Jezus is dus aangesteld voor een eerbiedwaardiger dienst (liturgie), in die zin dat hij bemiddelaar is van een beter verbond, dat zijn wettelijke grondslag heeft gekregen in betere beloften." (8:6).

Volgens de Bijbel is er eredienst in de Hemel en moet die ons patroon vormen. Het oorspronkelijke Griekse in elke belangrijke vroege tekst is 'leitourgos'. Het betekent liturgie, eredienst, op God gericht dienstwerk. Het is duidelijk waarom de vroege Christenen doorgingen met hun religieuze praktijk rond synagoge en tempel. Zij zagen eredienst als een Goddelijke inzetting die vervuld was door Jezus Christus; in Hem was alles wat God in het Oude Testament had beloofd vervuld. Het was vanzelfsprekend dat in hun eredienst aan God door Jezus Christus de gelovigen de vormen die naar zij geloofden door God zelf aangereikt waren bleven gebruiken.

Er was echter één belangrijke wijziging. De dierenoffers van het Oude Testament waren overbodig geworden door het dienstwerk van Jezus Christus. Ze voltrokken hun eigen traditionele liturgie zoals voorgeschreven in de Heilige Schriften. Die traditionele liturgie maakte het werk van God in Jezus Christus begrijpelijk. De Oud Testamentische eredienst praktijk, nu vervuld en een nieuwe zin gegeven in Jezus Christus, werd de kern van de Christelijke Eredienst als deel van het Nieuwe Verbond.

Vroege Eredienst in Antiochië

Als men zich realiseert dat Joodse eredienst liturgisch was en de eredienst structuur leverde voor de vroege Kerk, en het Nieuwe Testament met het oog hierop leest, dan wordt een andere kant van de zaak duidelijk. De vroegste en duidelijkste verwijzing naar de liturgie is te vinden in Handelingen, het boek dat het begin en de groei van de vroege Kerk verhaalt. De kerk te Antiochië was de eerste niet-Joodse kerk buiten Jeruzalem, gevestigd rond 38 A.D. toen Barnabas gezonden werd om daar te onderwijzen (Handelingen 11:25 v.). Handelingen 13 beschrijft het uitkiezen van Barnabas en Paulus voor de eerste zendingsreis. Dit zal rond 46 A.D. plaatsgevonden hebben in wat toen een stabiele en goed gestructureerde gemeenschap van gelovigen was.

Lukas verhaalt dat de roeping van Paulus en Barnabas het werk was van de Heilige Geest en dat deze plaats vond tijdens de "liturgie". De tekst zegt: "Op een dag, toen ze aan het vasten waren en een gebedsdienst hielden (leitourgounton) voor de Heer, zei de heilige Geest tegen hen: ‘Stel mij Barnabas en Saulus ter beschikking voor de taak die ik hun heb toebedeeld.’ "(Hand. 13:2). Lukas was arts en goed opgeleid. Hij zegt dat de gemeenschap samengekomen was in de traditionele rituele eredienst, ondersteund door vasten, toen de Heilige Geest sprak. In 46 A.D. gebruikte deze vroege Kerk kennelijk de traditionele maar Christelijk ingevulde liturgie. Dit was binnen zestien jaar na de opstanding van Jezus Christus. De continuïteit van de eredienst tussen het Oude en Nieuwe Verbond lijkt hier duidelijk aanwezig.

Joodse bestanddelen van de Christelijke Eredienst

De vorm van de eredienst in de synagoge

De meeste geleerden zijn het er over eens dat de structuur van de Christelijke eredienst bijna direct afgeleid is van de Synagogale vorm van Joodse eredienst. Het belang van de synagoge voor de Joden was vanwege een historische gebeurtenis, de Babylonische ballingschap. Zonder Tempel om eredienst en offerdienst in te houden waren vrome Joden gedwongen om bijeen te komen rond hun oudsten en te luisteren naar het woord van God, om onderwijzing te ontvangen en voor de eredienst aan God. Deze vorm werd behouden en consolideerde na terugkeer uit de ballingschap en werd een normaal onderdeel van het Joodse religieuze leven. De basis was ontleend aan de Tempeldienst, en de diensten werden op dezelfde tijden gehouden als de Tempeldiensten.

De bouw en inrichting van een doorsnee synagoge geeft een indicatie van wat er plaatsvond. Er waren duidelijke kenmerken. De eerste was de zetel van Mozes, die weergegeven werd door de zetels waarop de rabbi's zaten. Deze zetels stonden op een verhoogd platform dat bema genoemd wordt, dat centraal was in de synagoge. Elke synagoge had een Ark, die beschermd was door een voorhangende doek en waarvoor een zevenarmige kandelaar brandde— de Menorah. "De Ark in de synagoge bevatte de Schriften en verwees naar de Ark van de Tempel, zoals het gebouw ook gericht was op Jeruzalem. Het uiteindelijke brandpunt van de synagogale eredienst was het Heilige der Heiligen in Jeruzalem, net zoals het brandpunt van de eredienst in de Tempel het Heilige der Heiligen was."

synagoge

Lukas vertelt dat Jezus gewend was naar de synagoge te gaan en dat hem gevraagd werd de profeet Jesaja te lezen (Lukas 4:16-30). Alfred Edersheim reconstrueert de typerende volgorde: "Bij binnenkomst in de synagoge, of misschien al eerder vroeg de overste van de Synagoge Jezus op te treden als Sheliach Tsibbur (de vertegenwoordiger van het volk). Want, volgens de Mishnah, werd van de persoon die het gedeelte van de profeten las in de synagoge verwacht dat die ook voorging in de gebeden... Jezus beklom de Bema en begon de dienst, staande achter de lessenaar, met gebed. De volgende gebeden werden later in de Joodse traditie aan het begin gebeden:

"Gezegend zijt Gij, O Heer, Koning der wereld, Die het licht gevormd heeft en de duisternis geschapen, Die vrede geeft en alles schept; Die genadevol licht aan de aarde geeft en aan wie er op wonen, en in Uw goedheid dag en nacht het werk van de schepping vernieuwt. Gezegend zij de Heer onze God omwille van de glorie van zijn handwerk, en omwille van de licht gevende lichten die hij gemaakt heeft tot zijn lof. Gezegend zij de Heer onze God, die de lichten gevormd heeft.

Met grote liefde heeft U ons liefgehad, O Heer onze God, en met veel overvloedig erbarmen heeft U zich erbarmt over ons, onze Vader en onze Koning. Omwille van onze vaderen die op U vertrouwden, en Gij onderwees hen in de regels van het leven, ontferm U over ons en onderwijs ons. Verlicht onze ogen in Uw Wet; doe onze harten hechten aan uw geboden; verenig onze harten om uw Naam lief te hebben en te vrezen, dan zullen we niet te schande komen te staan, voor eeuwig. Want Gij zijt een God Die redding bereidt, en die ons waarlijk nabij Uw Grote Naam gebracht heeft zodat wij U en Uw Eenheid liefdevol prijzen. Gezegend zij de Heer, Die in liefde zijn volk Israël koos.”

Hierna volgde (ten minste in de latere gebedenboeken) het Shema (een soort geloofsbelijdenis), bestaande uit drie passages uit de Pentateuch. Na dit gebed nam wie voorging (althans volgens de latere gebedenboeken) plaats voor de ark en reciteerde zegeningen. Hierna werden bij de dag passende gebeden gezegd. Na dit liturgische deel naderde de overste van de synagoge de Ark en haalde de Wetsrol tevoorschijn. Op de Sabbat werd door ten minste zeven personen een opeenvolgend deel van de Wet gelezen, altijd meer dan drie verzen, gevolgd door een gedeelte uit de Profeten. Daarna volgde de uitleg.

Hoewel de vondst in de Genizah van Cairo duidelijk maakt dat de bewoordingen veel minder vast lagen dan voorheen gedacht werd, is het mogelijk dat de volgende rubrieken al wel bestonden:

1.   Een serie gebeden aan het begin van de dienst, met responsen van de gemeente.

2.   De Belijdenis. Na de openingsgebeden volgde een belijdenis van God's trouw tegenover de ontrouw van de mensen.

3.   Voorbede.

4.   Schriftlezingen volgens een rooster..

5.   Uitleg en toepassing

6.   Zegening.

Vroeg-Christelijke kerken leken op de Joodse synagogen. In de oudste Syrische kerken die opgegraven zijn is de zetel van Mozes de zetel van de bisschop geworden, en de halfronde bank die er om heen staat is de zitplaats van de Christelijke priesters. Net als in de synagoge zijn ze in het midden van de gemeente gesitueerd. De bema is ook daar, niet ver van de Ark met de Schriften, die nog steeds op zijn oude plaats is, niet ver van het einde, maar enige afstand van de apsis. Er is nog steeds een voorhangsel en de kandelaar staat er nog naast. De apsis is echter niet meer naar Jeruzalem gekeerd, maar naar het Oosten, een symbool van de verwachting van de wederkomst van Christus. In de Syrische kerk bevat deze naar het oosten gerichte apsis nu het altaar, waar een tweede doek voor hangt ten teken dat daar iets heiligs zich afspeelt.

Het Paasfeest

Het paasfeest is een voorbeeld van een Joodse eredienstpraktijk die door het sterven en opstaan van Jezus Christus een nieuwe duiding kreeg die centraal staat in het Christendom. Op het Paasfeest, één van de drie hoogfeesten van Israël, vierde het volk zijn verlossing door God uit de slavernij van Egypte. Het feest omvatte het offer van een lam in de voorhof van de Tempel, en het deelnemen aan de sedermaaltijd waarbij een deel van het geofferde lam genuttigd werd. Dit lam deed herinneren aan de lammeren die in Egypte geslacht werden; hun bloed werd op de deurposten en dorpels aangebracht om de vernietigende engel tegen te houden. Meer dan enkel symbolisch, zorgt dit geofferde lam weer een jaar lang voor de verlossing van het Godsvolk, terwijl de sedermaaltijd het verhaal levend hield en een soort tafelgemeenschap vormde tussen God en mensen. Om het paasfeest in relatie tot de tempel te kunnen vieren probeerde elke vrome Jood dit zo vaak mogelijk in Jeruzalem te vieren.

Jezus was Jerusalem binnengegaan voor Pasen om zijn laatste avondmaal met zijn discipelen te vieren. Ze vroegen om instructies voor het bereiden van het Paasmaal (Joh. 13:1 en Mt. 26:17), en hij liet ze de voorbereidingen treffen in de bovenzaal. Tijdens dit Paasmaal geeft Jezus een nieuwe duiding eraan door de woorden die overgeleverd zijn als de inzettingswoorden van het avondmaal.

Maar het avondmaal dat Jezus en zijn discipelen vierden was niet de normale sedermaaltijd die immers niet op donderdagavond maar op vrijdagavond, de vooravond van de Sabbat plaatsvond.

Omdat het laatste avondmaal plaats vond op Donderdagavond, de dag voor het Paasfeest, was er geen geslacht lam uit de Tempel. Volgens Johannes vond de dood van Jezus plaats op vrijdag terwijl de lammeren geslacht werden in de Tempel (Joh. 18:28). Jezus werd inderhaast gekruisigd op Golgota opdat men met een schone lei met het Paasfeest zou kunnen beginnen op de vooravond van de Sabbat (vrijdagavond).

Lukas vertelt dat Jezus zijn discipelen aan tafel zei: "Ik heb vurig begeerd dit Pascha met u te eten, eer ik lijd. Want ik zeg u, dat ik het voorzeker niet meer eten zal, voordat het vervuld is in het koninkrijk Gods." (Lukas 22:15-16).

De lammeren die in de Tempel geslacht werden waren onderdeel van het Oude Verbond; het Lam geslacht op het kruis is het Nieuwe Verbond in Jezus Christus, de vervulling van de Wet en de Profeten. Jezus Christus, in het offeren van zijn Lichaam en Bloed, is plaatsvervanger van het offerlam. In plaats van het in de Tempel geofferde lam te delen, offert Jezus zichzelf op en doorbreekt de kringloop van de offercultus. Zo kreeg door het sterven en opstaan van Jezus Christus een Joodse eredienstpraktijk een nieuwe betekenis en werd de Oude Verbond vernieuwd tot Nieuw Verbond. Zo werd de sedermaaltijd getransformeerd tot Eucharistie. De vroege Christenen stelden dan ook dat de Eucharistie hen verloste van de dood en gemeenschap gaf met God. Verlossing en gemeenschap waren al kernpunten geweest en waren in Jezus Christus overweldigend bevestigd.

De Joodse Berakoth

Als het Laatste Avondmaal geen sedermaal was, wat was het dan wel. Er is wel gepoogd het te verbinden met de Joodse traditie van de berakoth. Dit Hebreeuwse woord betekent zegening. Net als het Griekse woord eucharistia is het in de eerste plaats een proclamatie van het wonderbaarlijke werk van God, en is het niet beperkt tot dankzegging voor de ontvangen gave.

Er zijn twee hoofdtypen berakoth in de Joodse traditie: "De ene is een korte formule die snel stereotype wordt en enkel bestaat uit lof en dankzegging, een 'zegening' in de engste zin. De andere is een meer ontwikkelde formule waarin het smeekgebed plaats heeft, hoewel steeds in een 'zegening' context. De eerste begeleidt elke actie van de vrome Jood van zijn ontwaken tot zijn inslapen. De tweede heeft zijn plaats in de Synagoge dienst ('s ochtend, 's middags, 's avonds) of in de maaltijdgebeden, in het bijzonder bij de laatste beker die door alle deelnemers gedeeld wordt."

Deze maaltijd berakoth werd van speciaal belang geacht voor het begrip van de ontwikkeling van de Eucharistie. In principe zou het vereist zijn voor elke Joodse maaltijd, en deel van de inhoud was de verwachting van het messiaanse feestmaal. De maaltijd werd voorafgegaan door verplichte reiniging van de handen, gevolgd door het drinken van de eerste beker wijn door iedere deelnemende persoon met de volgende zegening:

"Gezegend zijt Gij, Heer onze God, Koning van het heelal, die ons de wijn van de wijnstok geeft."

De maaltijd begon dan met de vader van het gezin, of de belangrijkste van het gezelschap, aan het hoofd, die het brood brak dat aan ieder gegeven werd met de volgende zegening:

"Gezegend zijt Gij, Heer onze God, Koning van het heelal, die het brood voortbrengt uit de aarde."

Na de maaltijd nodigde degene aan het hoofd met een beker wijn gemengd met water de anderen uit om te delen in zijn dankzegging met de woorden:

"Laat ons de Heer, onze God, dankzeggen."

En de aanwezigen antwoordden:

"Gezegend hij wiens vrijgevigheid ons voedsel gegeven heeft en wiens goedheid ons het leven gegeven heeft."

Daarna psalmodieerde degene aan het hoofd een serie berakoth (veelal drie), waarvan de eerste herinnerde aan Mozes en een zegening was vanwege de voeding. De twee herinnerde aan Jozua en was een zegening vanwege het beloofde land. De derde herinnerde aan David en Salomo en was een smeking dat het scheppende en reddende handelen van God vroeger zou voortgaan en vernieuwd worden en zijn uiteindelijke vervulling vinden in de komst van de Messias en de vestiging van het Koninkrijk van God. Fr. Bouyer is een van degenen die hier het patroon van de Eucharistie in herkennen.

Er werd vanuit gegaan dat de gebeden die pas in de loop van het eerste millennium opgeschreven werden, eeuwenlang onveranderd mondeling overgeleverd werden. Nu de vondst in de Genizah in Cairo heeft laten zien dat dat niet zo is, kunnen de Joodse tradities van later datum niet meer woordelijk van toepassing geacht worden op de tijd van Jezus.

Toch is het duidelijk dat de Eucharistie tegen de achtergrond van de toen heersende Joodse eredienst vorm kreeg en in het begin bijna uitsluitend qua nieuwe inhoud zich ervan onderscheidde.

Eredienst in de Vroege Kerk

De eerste Joden die geloofden in Christus hielden de traditie van hun voorouders in ere en namen deel aan de eredienst zowel in de Tempel als in de synagoge. Hier voegden zij typisch Joodse gebruiken toe, die in feite omgevormde Joodse gebruiken waren. Deze omvatten de Doop, de Viering van de Maaltijd van de Heer (de Eucharistie), de Agapè viering (gewone maaltijd met zegen), en andere. De doop bestond al in de Joodse religieuze praktijk (speciaal voor bekeerlingen) als een persoonlijke bekering. De Doop werd, net als de Maaltijd van de Heer, omgevormd zowel qua vorm als inhoud door Jezus Christus. De doop werd meer dan berouw om zonden, het gedoopt worden in de Naam van de Drieëenheid verleende ook vergeving en inlijving in het Lichaam van Christus, de Kerk. De Doop werd de eenmalige initiatierite waardoor men de H. Geest ontving en deel ging uitmaken van de Kerk.

Zo hielden de eerste Christenen de door de tempeldienst aangegeven gebedsuren en namen ze deel aan de eredienst in de synagoge. En op de eerste dag van de week kwamen ze op een andere manier samen.

Herkomst van de agapè-viering

De eerste christenen kwamen bij elkaar thuis, in de zogenaamde huiskerken, en brachten zelf brood en wijn mee (mogelijk ook andere gaven). Zij gaven dat af voor het begin van de viering of droegen het aan bij het klaarmaken van de Tafel. 

Slechts een deel van het meegebrachte brood werd gebruikt en wat overbleef kreeg een diaconale bestemming. Men vertelde elkaar verhalen over Jezus Christus en vierde er de agapè-maaltijd. (agapè is het griekse woord voor liefde). Een agapè-maaltijd drukt de liefdevolle verbondenheid uit van alle aanwezigen met Jezus Christus en met elkaar. Men sprak een eenvoudig dankgebed uit en vroeg daarmee Gods zegen over brood en wijn.

In een latere periode werd een onderscheid gemaakt tussen de gezamenlijke maaltijd en de rituele viering met offerkarakter en zegengebed. Tot het jaar duizend gebruikte men tijdens de viering brood dat ook thuis tijdens de maaltijd op tafel stond, later werd dit ‘gewone’ brood vervangen door hosties. Geleidelijk aan is het (eenvoudige) dankgebed uitgegroeid tot het eucharistisch gebed en ontstaat de vorm van eucharistie zoals wij die nu kennen.

27-12-2018 om 12:43 geschreven door claudia  

Heer we aanbidden U gedurende dit seizoen van Kerstmis.

Want een kind wordt ons geboren, een zoon wordt ons gegeven. De heerschappij rust op zijn schouders; men noemt hem: Wonder van beleid, Sterke God, Vader voor eeuwig, Vredevorst. 6Groot is de macht en eindeloos de vrede voor de troon van David, voor zijn koninkrijk; hij zal het stichten en stutten door recht en gerechtigheid van nu af en voor altijd. De ijverzuchtige liefde van Jahwe der legerscharen zal dit bewerken. (Jesaja 9:5-6)

We kiezen ervoor om U in het midden van ons gezinsleven te plaatsen en we vieren Uw geboorte. Houd ons ver van verstrooiing en entertainment en help ons U uit te nodigen in al onze gezinsactiviteiten. Leer ons bidden en help ons U te verheerlijken en aanbidden in ons gezin gedurende deze drukke tijd in het jaar, maar ook doorheen het hele jaar.

Geef ons de Geest van wijsheid en openbaring om Jezus waarachtig te kennen. (Efeziërs 1:17)

Dank U om Immanuel “God met ons” te willen zijn. Open onze ogen om dit elke dag te beseffen als we met anderen bezig zijn.

Wrok, gramschap, toorn, geschreeuw en gevloek, kortom alle boosaardigheid moet bij ons verdwijnen, zodat we goed zijn voor elkaar en hartelijk. We moeten elkaar vergeven zoals God ons vergeven heeft in Christus. (Efeziërs 4:32)

Toon ons creatieve wegen om buiten ons gezin lief te hebben en zorg te dragen voor anderen. Vervul ons met Uw overvloedige liefde voor degenen die dreigen verloren te gaan. Leer ons daden van goedheid te stellen voor degenen die in nood zijn. Moge ons gezin een verfrissing en licht zijn voor de anderen. We vragen U om redding te schenken aan degenen in ons gezin die U niet kennen. Open hun hart voor U grote liefde voor hen. Help ons Uw Waarheid te delen en Uw licht te zijn. U bent de Redder van de wereld. We houden van Uw Woord en kiezen om het Woord het middelpunt van ons gezinsleven te zijn.

Want het woord van God is levend en krachtig. Het is scherper dan een tweesnijdend zwaard en dringt door tot het raakpunt van ziel en geest, van gewrichten en merg. Het ontleedt de bedoelingen en gedachten van de mens. (Hebreeën 4:12)

We verlangen om ons geestelijk in overeenstemming te brengen met U en met Uw Woord en dat elke dag. We willen bidden en een groter geloof en gehoorzaamheid tonen in ons leven voor Uw goddelijke Wil. We verheugen ons om Uw geboden te volgen zoals iemand die een grote rijkdom bezit. We overwegen Uw geboden en beschouwen Uw wegen. We zullen Uw Woord niet negeren. Open onze ogen zodat we wonderbaarlijke dingen zien in Uw wet. We lopen op het pad van Uw geboden, want U hebt onze harten bevrijd. (Psalm 119)

Leer ons om Uw Woord te verkondigen zowel in ons gezin als bij onze vrienden, school en werkplaats. Help ons de profetische beloften te verkondigen en de goddelijke wetten. We willen de levengevende kracht van Uw Woord ervaren op dagelijkse basis in ons gezin. Toon ons de waarheid van Uw Woord en breng het tot leven door ons gebed.

Moge Jezus ons innerlijk oog verlichten om te zien, hoe groot de hoop is waartoe Hij ons roept, hoe rijk de heerlijkheid van zijn erfdeel temidden der heiligen en hoe overgroot zijn macht in ons is die geloven. (Efeziërs 1:18-19)

In Jezus’ naam. Amen.

27-12-2018 om 06:42 geschreven door claudia  

12/12 Maria, Moeder van de Kerk

Gegroet, mijn lieve kinderen. Jullie denken aan mij in deze tijd, in mijn feesten en verschijningen. Daarom vraag ik jullie: open jullie hart aan mij, zodat ik het kan vullen met de zegeningen van mijn Zoon. Nu meer dan ooit moeten jullie dicht bij de H. Eucharistie zijn.

Zonder het leven dat Jezus geeft met zijn Lichaam, zullen jullie verloren gaan. Ja, mijn kinderen, het ware leven is niet dat van het lichaam, maar het geestelijk leven dat nooit eindigt. Net zoals jullie je sterfelijk lichaam voeden, moeten jullie nog meer de Geest voeden, die jullie zal toelaten om in het eeuwig leven binnen te gaan.

Lieve kinderen, de liefde die God voor jullie heeft is onvergelijkbaar met iets. Zoek om deze grote liefde te verdienen. Vecht tegen Satan, die jullie nooit alleen laat, die de mensheid wil vernietigen – en jullie laten hem dikwijls doen.

Luister niet naar hem in bekoringen. Weersta hem. Wat hij jullie toont als wenselijk is exact wat voor jullie de poorten van de hel opent.

Mijn kinderen, zorg ervoor dat het niet te laat is. Kom regelmatiger naar mij. Mijn Zoon luistert en zegent jullie verzoeken, vooral wanneer ze uit de grond van jullie hart komen.

Bid voor zijn Lichaam in aanbidding, laat Hem jullie moeilijkheden weten. Hij zal naar jullie luisteren en het verhoren als jullie het vragen voor het goed van jullie gezinnen. Lieve kinderen, het gezin werd zwaar op de proef gesteld. Er is in het gezin geen onbaatzuchtige liefde meer. Er is geen eenheid meer, uit gebrek aan liefde.

Ik zeg het jullie, jullie hebben nog tijd. Vertrouw mij jullie kleintjes toe; bid voor hen, anders zullen ze geen toekomst hebben. Ik houd van jullie, Ik bemiddel voor jullie, maar jullie, moeders, moeten vooral de offers voor jullie kinderen aan mij aanbieden en ik beloof jullie dat jullie niet teleurgesteld zullen zijn.

Ik houd van jullie, Ik zegen jullie, Ik druk jullie aan mijn Onbevlekt Hart.

Maria, Moeder van de Kerk

5/12  Onbevlekte Maria

27-12-2018 om 06:06 geschreven door claudia  

Reactie op het Urbi et Orbi van Paus Franciscus (Het Laatste Nieuws)

Goede oproepen van Paus Franciscus :

·        De viering van de geboorte van Jezus Christus

·        Eraan herinneren dat we een goede Vader hebben

·        Wat is belangrijker dan materiele rijkdom in het leven : liefde, naastenliefde, eenvoud

·        Globale oproep tot broederschap onder de volkeren en vreedzaam samenleven tussen mensen van verschillende landen, culturen en religies

·        Vervolgde christelijke minderheden en bevolkingen die het slachtoffer zijn van ideologische, culturele en economische vormen van kolonisatie, helpen

·        Degenen die geen toegang hebben tot voedsel, gezondheidszorg en onderwijs helpen

·        Overweging over de onverzadigbare hebzucht van de mens en hoe we hier ons moeten van afkeren

·        De tegenstelling in herinnering brengen aan degenen die het goed hebben tegenover degenen die in de miserie verkeren

Maar dit is niet genoeg. Hier heb je ineens de redenen waarom Jezus de Kerkleiding in het Vaticaan zal zuiveren tot op het bot. Hij zal toelaten dat het tot bloedens toe gebeurt om ervoor te zorgen dat alle kwaad eruit is. De Kerk waarvan Hij het fundament is, zal opgebouwd worden door de gelovige, trouwe menigte van biddende mensen, die Zijn Wil doen.

Ik zet geen kerstboom dus maakt het mij niet uit . als je vandaag die dingen naar voor brengt ben je even hypocriet als de kerk want een jaar telt 365 dagen en niet 1 dag. en wat die man in rome verteld is misschien waar , maar ik geloof misschien nog meer dan die man of u zonder dat ik daar symbolen voor nodig heb , denk daar maar eens over na.

De hypocrisie in de kerk is inderdaad te veel eraan. Het zijn ook niet perse degenen die vooraan in de kerk zitten die “goed” zijn.

Met een klein pensioentje is het nochtans niet gemakkelijk om onverzadigbaar te zijn. Maar daar zal die paus natuurlijk niets van snappen.

Het Vaticaan heeft inderdaad geld en goederen, zij moet het goede voorbeeld geven.

Hij heeft gelijk, maar dan op voorwaarde dat alle godsdiensten afgeschaft worden. Om te beginnen de katholieke kerk en de islam.

De mensen zijn het geloof in het instituut Kerk verloren. De Kerk moet leiders hebben die het goede voorbeeld geven: geen pedofilie en homoseksualiteit door de vingers zien en de daders een hand boven het hoofd houden.

Geef de gestolen rijkdom terug aan de rechtmatige eigenaars en spreek dan over armoede

De geschiedenis van het instituut Kerk is niet rooskleurig. Veel goede mensen zijn opgelicht en beroofd door de inhalige elite die in de Kerk zat en misbruik maakte van haar positie als Kerk.

Laat ze dan allemaal binnen in Vaticaanstad…

Inderdaad, er is geen enkele migrant te zien in het Vaticaan. Hoe kunnen ze dan de problematiek snappen. Het zal pas zijn als paus Franciscus het mes op de keel gezet wordt door een islamiet, dat de paus het zal snappen. Hoe kun je mensen helpen als zij je zo snel mogelijk de wereld willen uithelpen, geld en goederen afpakken en een kalifaat met sharia willen stichten?

Akkoord maar dan moeten ze niet naar hier willen komen.

makkelijk praten vanuit je ivoren toren... trouwens onze politiek blijft maar armoede importeren. We moeten steeds meer, hetzelfde delen. Logisch dat dan armoede stijgt.

Zwaar bewapende politie agenten moeten de veiligheid van de middernachtmis garanderen aan de Notre-Dame in Parijs. Iedereen wordt gescand. Verscheidenheid van mensen is een rijkdom!

meschien eerst eens binnen hun eigen gemeenschap beginnen .......

De pauselijke zegen Urbi et Orbi: we zijn er vet mee. Beseft de paus wel dat het Vaticaan onmetelijk rijk is geworden door hebzucht, onverzadigbaarheid, oplichting, leugens, afpersing, vriendjespolitiek met de wreedste dictators en misbruik van de goedgelovigheid van gewone mensen?

Was ik paus, ik zou onderwijs promoten zodat elk individu kan nadenken over zijn.haar lot en inzicht verwerven over zijn./haar situatie en beslissingen nemen (gezinsplanning?). Hij mikt alleen op solidariteit. Solidariteit is voorbijgestreefd. Ruilen is gezond.

de grootste hebzuchtige was wel de kerk , die heeft ervoor geroofd en gemoord , dus is ze hypocriet.

En multiculturele samenleving werkt NOOIT

beste paus, dat klopt, maar alleen op voorwaarde dat ook die anderen dan verscheidenheid als een rijkdom zien, en niet als een te overheersen of terroriseren heidendom.

Die paus lijkt wel een verloren gelopen socialist. Hij zal wel anders piepen als zijn kerk verdwijnt in de EU en vervangen wordt door moskeeën. Het einde van zijn kerk!

Hij mag eens een tijdje in Molenbeek gaan wonen

Zegt diegene die omringd is door goud en paleizen. Wat een circus...

dat is dan DE kerk die destijds in afrika ging verkondigen om voorbehoedsmidelen te verbieden en dan zagen om de kloof tussen rijk en arm

Zolang de Kerk niet de moeite doet om abortus uit de wereld te helpen. Erop te wijzen dat voorbehoedsmiddelen geen oplossing zijn voor aids, maar dat er een mentaliteitsaanpassing nodig is, zal God blijven straffen uitdelen.

Als het Vatikaan een deel van zijn rijkdom zou besteden aan noodlijdenden overal op de wereld, in plaats van er steeds over te prediken, dan zouden er véél minder problemen zijn...

27-12-2018 om 05:41 geschreven door claudia  

19/12 Maria, Moeder van Jezus

En het Woord is vlees geworden en kwam om onder jullie te leven. Onder jullie, mijn kinderen, jullie die nog niet begrepen hebben welke grote gave jullie gekregen hebben.

Mijn Zoon heeft zijn leven voor jullie gegeven. Begrijpen jullie dit grote mysterie? Voor jullie allen heeft Hij zich laten kruisigen, voor elk van jullie, en hoe bedanken jullie Hem? Door Zijn Wil niet te doen.

Mijn kinderen, zo niet. Denk ten minste gedurende deze dagen dat Zijn Komst voorafgaan aan Hem, denk er eerst aan Hem vergeving te vragen.

Vergeving voor jullie kleine geloof, vergeving voor al het kwaad dat jullie, kinderen, doen aan elkaar, vergeving voor al de godslasteringen tegen Zijn Vader, vergeving voor de natuur dat jullie vergiftigen.

Mijn kinderen, jullie leven in deze dagen alsof Mijn Zoon Zijn leven niet had gegeven met als enig doel voor jullie de deur van Zijn Koninkrijk te openen, dat anders na de zonde van jullie eerste ouders voor altijd gesloten was gebleven.

Ik dring aan op jullie redding, berouw te hebben over jullie kwaad en goed te doen. Ik ben bij jullie, maar als jullie je hart niet openen voor mij, kan ik jullie er niet toe dwingen. Besef tenminste in deze periode dat enkel uit dat arme kribbetje jullie redding zal komen.

Aanroep de H. Geest, die jullie doet begrijpen hoe uit dat kleine Kind onontbeerlijke genade komt. Ik heb jullie altijd getroost en jullie geholpen temidden van onzekerheden door jullie kracht en moed te geven. Nu vraag ik jullie je hart voor mij te openen. Laat Mijn Zoon jullie herstellen.

Ik zegen jullie, ik dring erop aan omdat het voor jullie goed is en dat van jullie broeders en zusters. Jezus is altijd klaar om te vergeven.

Maria, Moeder van Jezus

16/12 Jezus, jullie Jezus

26-12-2018 om 00:39 geschreven door claudia  

24/12 Jezus, de Redder : Mijn dochter, hoe kun je zeggen “Jezus, waarom luister je niet naar onze gebeden?” Je weet zeer goed dat Ik oneindige goedheid ben. Laat de Schriften vervuld worden. De mens beslist over zijn toekomst en Ik kan hem niet stoppen.

Het is Judas die Mij nog steeds verraadt. Het hart van de mens is een brandende oven van goddeloosheid, nijd, jaloersheid, hebzucht; hij pleegt elk soort zonde tegen Mij.

Hij blijft zich in de plaats van God stellen, vandaag nog meer dan gisteren. Hij begrijpt nog niet dat hij geboren werd uit mijn Heilige Wil. Wees in brede, omdat alles opnieuw de plaats zal innemen waar het hoort.

Bid en zorg dat anderen bidden. Je bent zeer ontstemd over het kleine jongetje dat werd gedood bij zijn besnijdenis. Onthoud, dat zelfs hij werd geboren uit de Wil van God en nu zijn van zijn ontstaan geniet.

Bid in de plaats voor zijn moordenaars. Judas slaat nog steeds toe; hij heeft de capaciteit om het te doen voor nog een klein tijdje. Deze nacht zal je opnieuw Mijn Geboorte herdenken. Wel, richt je dan tot die Kleine Jezus met je gebed vanuit je hart. Bid dat hij vlug terugkeert om vrede te brengen aan zijn lijdende kinderen.

Respecteer Gods tijd, heb vertrouwen, omdat enkel in geloof en vertrouwen je ware vrede zult vinden. Ik houd van jullie en zal niet toestaan dat jullie buiten mijn Wil lijden. Prijs vannacht het Kleine Kind die de Brenger is van Vrede en Liefde.

Ik houd van Mijn kudde en zal niet toelaten dat er nog meer verloren gaan dan Mijn Vader toelaat. Moge Mijn zegen neerdalen op al Mijn mensen die aan het “wachten” zijn.

Jezus, de Redder.

25-12-2018 om 08:05 geschreven door claudia  

24/12 H. Aartsengel Michael :

Geliefde kinderen van God : Ik vind mij omhuld in de liefde die door het Goddelijk Kind wordt uitgestraald in de Geboorte van de “Koning der Koningen en de Heer der Heren,”. De Hemelse koren zingen wat de Schepping in een respectvolle stilte van stille aanbidding doet:

GLORIA IN EXCELSIS DEO, ET IN TERRA PAX HOMINIBUS BONAE VOLUNTATIS. GLORIE AAN GOD IN DEN HOGE EN VREDE OP AARDE AAN DE MENSEN VAN GOEDE WIL. (Lucas 2:14)

Ik kijk naar het Goddelijk Woord dat vervuld wordt en vooral dat de weerloze Godmens beschermd wordt door al Gods Engelen. DAT DE WEGEN WORDEN VOORBEREID, WANT DE REDDER IS GEKOMEN!

De Redder zal, tot het einde der tijden, permanent Zijn kinderen blijven oproepen zodat ze accepteren om gered te worden en dat Zijn Overgave niet voor niets was.

De mensheid is gezuiverd omwille van een gebrek aan gehoorzaamheid en nederigheid… Hoe moeilijk is het voor de mens om naar zijn eigen fouten te kijken en te de Liefde van alle liefdes in zijn broeders te zien!

DE MENS ZOU MOETEN BANG ZIJN DAT HET GEBREK AAN LIEFDE VOOR ZIJN NAASTE, HET GEBREK AAN NEDERIGHEID, HET GEBREK AAN GELOOF HET LICHT VAN DE PERSOONLIJKE LAMP DOOFT.

 Mens, ogen die verduisterd zijn door hoogmoed en koppigheid zijn hinderpalen zodat de oogzalf van Goddelijke Liefde de ogen van degenen die nooit voldoening vinden voor hun redenering, voor hun intellect, niet kan zuiveren. Deze stenen harten zullen dan ook sterk gepolijst worden.

De Grote Schepper wil niet dat iemand van Zijn kinderen verloren gaat, en daarom wordt aan de geleerden niet gegeven wat aan de eenvoudigen en nederigen van hart gegeven wordt, omdat sommigen er nooit zullen toe komen om het Licht van God in een nederig schepsel te erkennen. Maar de nederige zal degene erkennen die zoals hem, het Goede Nieuws brengt. Mensen kijk, sluit jullie ogen niet want de nacht valt!

DE VIJANDEN VAN DIT GODDELIJK KIND ZULLEN IN VERWARRING GEBRACHT WORDEN TOT HET PUNT VAN UITPUTTING, OMDAT ENKEL EN ECHT ENKEL DEGENEN DIE LIEFHEBBEN IN GEEST EN WAARHEID HET LICHT VAN DEZE KONING ZULLEN VINDEN, DIE ZONDER AARDS PARADIJS DE HELE SCHEPPING BEZIT. 

Er komen gebeurtenissen die het hart van de mens als in duisternis zal houden zonder duisternis te zijn en in verwarring, uit angst dat hij zou moeten erkennen hoe eindig hij is. De mens geeft de voorkeur eraan om geïsoleerd te blijven uit angst om toe te geven dat hij God nodig heeft in zijn leven, hij weigert te leren uit angst om te accepteren wat van God komt.

DE KONING DER KONINGEN IS GEKOMEN, ALS EEN KIND DAT GEVOED WORDT DOOR ZIJN MOEDER EN ONZE LIEFDE VERWARMT HEM. O AANBIDDELIJKE GOD, U KUNT ALLES VERWEZENLIJKEN, U BENT ALLES, U WEET ALLES EN U KENT DE ORDE VAN DE SCHEPPING EN DEZE REAGEERT DAAROP. ENKEL DE MENS, DIE U HET MEEST LIEFHEBT, VERWERPT UW LIEFDE EN AANVAARD NIET DAT HIJ GECORRIGEERD MOET WORDEN, INTEGENDEEL, HIJ KOMT ERTOE U TE VERGETEN EN RICHT ALTAREN OP IN ZIJN HART OM ZICHZELF LIEF TE HEBBEN.

Hoe beperkt is de mens die zonder breedte, zich uitstrekt waar hij niet zou mogen en zonder  grenzen, overschrijdt waar hij niet zou mogen! Het houdt zijn spiritualiteit tegen en hij  is niet in staat te transcenderen buiten het zichtbare.

Hoezeer zou ik willen zien dat de mens in zijn geest groeit en de hoogten van de ware Wijsheid van de Heilige Geest bereikt, zonder de groei te stoppen, waarnaar hij zou moeten verlangen omdat hij gelooft in de Almachtige God, Schepper van Hemel en Aarde, van het zichtbare en onzichtbare!

Mens, kijk naar Degene die is gekomen om jullie te redden! Sluit de deur niet, draag het geloof, zeg: “Ik geloof in de Almachtige God, Schepper van Hemel en Aarde” Zeg het, belijd het met het woord, dat het Woord niet werd geschapen, maar reeds bestond van in het begin. Vergeet niet dat in het begin God de Hemel en de Aarde heeft geschapen door het Woord dat bij God was, het was God. (Joh 1:1)

God, die de mens heeft geschapen, kwam niet naar de mens als zondaar, maar Hij heeft de zondaar gered, de zondaar die wenst gered te worden.

MENSHEID, VERWELKOM DE REDDING, WEES ELK EEN LAMP VAN GEBED EN PREDIKER VAN HET GODDELIJK WOORD, WEES ELK EEN BROEDER IN GEEST EN WAARHEID.

Elk gebed is licht, elk gebed is naastenliefde, elk gebed is broederlijkheid. Elk amen is licht, elk amen is een ja, elk amen is liefde. Elke Mis die waardig wordt opgedragen en elke communie die waardig wordt ontvangen wordt uitgebreid tot het geschapene. 

Redding is voor de hele Mensheid en elke daad ten gunste van deze kennis is licht dat zich uitbreidt en herstel brengt. Voor de Hemelse Troon is een daad ten gunste van mensen van goede wil, deze die bemiddelt voor zijn broeders.

WE BESCHERMEN JULLIE, WE STAAN IN VOOR DE MENSHEID EN WE KIJKEN MET DIEPE DROEFHEID NAAR DEGENEN DIE NIET GEESTELIJK INSTAAN VOOR HUN BROEDERS EN NAAR DEGENEN DIE REDDING MINACHTEN.

Mensen van goede wil, stop niet, stop niet en belijd : “Ik geloof in de Almachtige God, Schepper van Hemel en Aarde…”

DIT GODDELIJK KIND IS WEDERGEBOREN IN DE NEDERIGE HARTEN, IN DEGENEN DIE WENSEN HEM TE KENNEN, BIJ DAGERAAD OF BIJ VALAVOND. DIT GODDELIJK KIND IS GEBOREN UIT DE MAAGD MARIA EN ROEPT JULLIE OP TOT BEKERING.

Bid, mensen van goede wil, want de aarde beeft. Het Volk van God bidt en roept, biedt eerherstel en handelt, bemint met Goddelijke Liefde in de eenheid van de Heilige Harten. 

Wees gezegend voor jullie werken,

H. Aartsengel Michael

3 X WEES GEGROET ONBEVLEKTE MARIA, ZONDER ZONDE ONTVANGEN 

Luz de Maria

Broeders :  Ik luisterde naar de H. Aartsengel Michael, die de stem was van de schoonheid van gehoorzaamheid. Hij was vastberaden en tegelijk zacht die degene die trouw is aan God moet hebben voor alles. Hij deed me de sublieme eeuwigheid van de Geboorte van Onze Redder beleven, met eenvoudige woorden, maar diepgaand, en het is een oneindige gebeurtenis waarin de Eeuwige Vader zich aan de mens gaf. 

Geloof ik? Ik geloof, en wat denk jij?

We moeten dit persoonlijk beantwoorden voor het Goddelijk Kind, die zonder te spreken het Eeuwig Woord is en alles weet.

We zijn gezegend om dit Woord te ontvangen van zo’n grote Aartsengel, gelovig, gehoorzaam, nederig, maar de grootste omdat hij God in God heeft erkend.

Broeders: laat ons deze Heilige Geboorte van Onze Koning beleven, zonder te vergeten dat onze broeders rond de wereld leven. Laat ons naar hen gaan met onze liefde, met ons geweten en met: “Ik geloof in de Almachtige God” dat ons geloof bevestigt, verenigd met de wensen van Onze Heilige Moeder.

Ik wens jullie een Heilig Kerstfeest.

Luz de Maria

25-12-2018 om 07:47 geschreven door claudia  

25-12-2018 om 05:24 geschreven door claudia  

17/12 Maria : ter voorbereiding van Kerstmis

Broeders en zusters,

In deze tweede periode van de Advent waarin we worden opgeroepen om deel te nemen in de vreugde van de geboorte van onze Redder, verrast OLVrouw ons, en zoals de lucht zich vrijelijk verspreidt, zo spreekt ook onze Moeder tot ons en raakt ze direct onze harten.

En in ons hart spreekt ze direct tot elk van ons persoonlijk en vraagt ons om binnen te gaan in de Liefde van het Goddelijk Kind Jezus, in die oneindige Liefde waarmee hij met Zijn blik op voorhand  redding aanbiedt aan zielen.

Onze Moeder komt opnieuw ons ontmoeten en leidt ons ertoe gevoelig te zijn voor hetgeen rond ons, broederlijk te zijn, bewust te worden van de theologische deugen van geloof (22 december), hoop (23 december) en naastenliefde (24 december), en Ze leidt ons op subtiele wijze ertoe haar voorbeeld te overwegen om in de voetstappen van Haar Goddelijke Zoon te treden. (Luz de Maria)

Geliefde kinderen van Mijn Onbevlekt Hart:

DE HERINNERING AAN DE GEBOORTE VAN MIJN ZOON NADERT, EN IK WIL MIJN KINDEREN VERENIGEN IN 1 HART MET EENSGEZINDHEID EN DAAROM IN GROTERE GEESTELIJKE KRACHT.

De eenheid van het Godsvolk is onmisbaar op dit ogenblik: kennis is noodzakelijk – de kennis van zichzelf met jullie miserie, en tegelijk ook de kennis van het Goddelijk Woord, zodat jullie niet in verwarring verkeren.

Jullie moeten je excuses opzij zetten waarmee jullie voor Mijn Zoon komen, excuses om geen schuld te voelen omwille van de gehechtheid aan wat werelds is.

Geliefde kinderen, de weg is lang op dit bijna eeuwige ogenblik…

ALS MOEDER WEET IK DAT GELOOF IN ELKE PERSOON GROEIT DOOR DE GIST VAN LIEFDE VOOR MIJN ZOON, TEMIDDEN VAN HET WACHTEN DAT DICHT BIJ HET EINDE KOMT.

Het Huis van de Vader ziet hoe Zijn kinderen verder leven zonder acht te slaan op hetgeen komt, daarom NEMEN JULLIE DEEL AAN HET EUCHARISTISCH VOEDSEL BINNEN DEZE ONEINDIGHEID VAN GOD, ZODAT ELK VAN JULLIE ZOU KUNNEN BINNENTREDEN IN VERBINDING MET DE ONEINDIGE WAARHEID VAN GODDELIJKE LIEFDE ZODAT JULLIE IN STAAT ZOUDEN ZIJN NIET ENKEL TE WACHTEN IN HET TIJDLOZE, MAAR ENKEL TE WACHTEN OP DE WAARHEID.

Als mensen wachten jullie soms geduldig en anderen ongeduldig op de vervulling van wat Mijn Zoon en Ik jullie hebben geopenbaard. Vragen worden gesteld, nieuwsgierigheid soms, en dit wordt een slechte raadgever. Men gaat op zoek naar iets meer en dat leidt jullie op verkeerde wegen, en toch is alles wat jullie nodig hebben in elk van jullie aanwezig.

Het hart moet weten hoe te wachten te beminnen in geloof en geloof te hebben in het wachten. Daarom moeten jullie apostelen zijn die voortdurend werken, zonder te stoppen, en het goede brengen naar jullie naaste. Op die manier leidt het wachten jullie niet tot wanhoop. De mens heeft een gebrek aan zoveel liefde dat hij het niet herkent… Dankbaar zij is iets uit het verleden dat de mens is vergeten; ambitie heeft de geest, gevoelens, verlangens, aspiraties, waarden ingepalmd, en de mens is in slaap gevallen met innerlijke leegheid.

OMWILLE HIERVAN KOM IK JULLIE VRAGEN, KINDEREN VAN MIJN HART, DAT JULLIE SAMEN MET ONS, IN DE KRIBBE, HET TABERNAKEL VAN LIEFDE, BINNENTREDEN IN HET ZICHT VAN MIJN KLEINE JONGEN EN JULLIE JEZELF TOELATEN OM GERAAKT TE WORDEN DOOR DEGENEN DIE GAAT GEBOREN WORDEN EN NOG NIET SPREEKT, MAAR ZONDER SPREKEN, HET EEUWIG WOORD IS.

Daarom is het binnentreden tot aan de kribbe, waar Mijn Zoon is geboren, binnengaan in de nederigheid van Degene die weet en erkent, maar niet arrogant is, noch ophemeling aanvaardt. Hij weet dat de ziel opzwelt en dat het gemakkelijk is voor de mens om van nederigheid naar hoogmoed te veranderen.

In de kribbe krijgt alles een geestelijke betekenis: elk stuk hout, elk stuk stro, elke steen, elke lichtstraal dat binnendringt, elke plant die tussen de stenen groeit, alles is transcendent door de aanwezigheid van Mijn Zoon die door Mij gevoed wordt, zodat Hij in de toekomst HET GODDELIJKE BROOD ZOU WORDEN DAT VAN DE HEMEL IS NEERGEDAALD, GENOT VAN DE ENGELEN EN VOEDSEL VOOR DE ZIEL.

Mijn Jongen ziet er zo kwetsbaar uit dat Jozef bang is om Hem in zijn armen te nemen, en het zal met de jaren zijn dat Jozef Hem zal leren hout te bewerken dat later het Heilig Hout zal zijn waarop Hij zich geeft aan de hele Mensheid.

Degene die aanbeden wordt op dit moment zal veracht worden.

Hij werd geboren in de anonimiteit en sterft in het zicht van degenen die Hem beschuldigen voor de redding van het menselijk ras.

De kribbe is een mysterie van nederigheid en grandeur: van Koning tot dienaar en van dienaar tot Koning voor eeuwig en altijd.

Geliefde kinderen van Mijn Onbevlekt Hart:

DEZE 22, 23 EN 24 DECEMBER WIL IK DAT JULLIE IN HET MYSTERIE VAN DE GODDELIJKE LIEFDE TREDEN DAT ALLE MENSEN VERENIGD IN 1 HART. BIED OP DEZE DAGEN, OM 15 UUR IN ELK LAND, 15 MINUTEN STILTE AAN WAARIN JULLIE JE WERK EN DADEN OVERWEGEN.

Op 22 december : GA OP ZOEK NAAR EEN PERSOON DIE HONGER HEEFT EN BIED HEM VOEDSEL AAN TEZAMEN MET DE GESCHREVEN ZIN: JEZUS ZAL GEBOREN WORDEN EN HIJ HOUDT VAN JOU.

Op 23 december : NA DE STILTE EN DE OVERWEGING IN JEZELF IN HET LICHT VAN DE WAARHEID, GA IN NAAM VAN MIJN ZOON OP ZOEK NAAR IEMAND DIE ZIJN VRIJHEID WERD ONTZEGD EN BRENG HEM WAT BIJZONDER VOEDSEL, TEZAMEN MET DE GESCHREVEN ZIN: JEZUS ZAL GEBOREN WORDEN EN HIJ HEEFT JOU NODIG.

Op 24 december : NA DE STILTE EN EEN INNERLIJK ONDERZOEK ZONDER MASKER: ALS JULLIE EEN BROEDER OF ZUSTER OM VERGEVING MOETEN VRAGEN, DOE HET DAN VANUIT HET HART. ANDERS MOET JE HET NIET DOEN.

ALS JULIE JALOERSHEID GEVOELD HEBBEN TEGENOVER EEN BROEDER OF ZUSTER, ALS JULLIE EEN BROEDER OF ZUSTER HEBBEN AFGEWEZEN, GA DAN NAAR HEN EN VERTEL HEN DAT JE HEN BEMINT. GA DAARNA OP ZOEK NAAR DE ONSCHULDIGEN DIE ONTDAAN ZIJN VAN ALLES EN BRENG HEN EEN MANTEL, HETGEEN WAT MIJN ZOON WERD ONTZEGD. GEEF EEN MANTEL, DEKEN OF VOEDSEL AAN EEN KIND EN VERTEL HEM/HAAR DAT MIJN ZOON JEZUS EN DEZE MOEDER HEM/HAAR BEMINT EN GEEF HEM/HAAR EEN KUS, ZOALS DE HERDERS GAVEN AAN MIJN ZOON, OM EERHERSTEL TE BIEDEN VOOR HET VERRAAD WAARMEE DE MENSHEID MIJN ZOON BELEDIGT.

VOOR DIT TRIDUUM, VRAAG IK DAT JULLIE JE GEESTELIJK VOORBEREIDEN EN JE VERZOENEN MET HET HUIS VAN DE VADER. GA NAAR DE H. MIS. MOGEN DEGENEN DIE KUNNEN EN HET WENSEN VOOR DE H. DRIE-EENHEID HET VAST VOORNEMEN MAKEN OM MET HEEL HUN HART, ZIEL, VERSTAND EN KRACHT ZICH TE BEKEREN EN WEDERGEBOREN TE WORDEN ALS EEN NIEUWE MENS NU EN VOOR ALTIJD.

MOGE ELK SPREKEN TOT MIJN GODDELIJK KIND VOOR DE KRIBBE (OF WAAR MEN ZICH BEVINDT)  OM MIDDERNACHT IN ELK LAND EN ZICH AAN HEM OVERGEVEN ALS ZIJN GEHOORZAAM KIND EN TROUWE DIENAAR.

Geliefde kinderen van Mijn Onbevlekt Hart, moge deze Kerstmis niet nog een zijn van jullie verplichtingen en het vergeten van Mijn Zoon.

Aanbeden Kind Jezus, dat stil in de kribbe ligt, kijkend met Goddelijke Liefde naar degene die komt om U te aanbidden. Ik kom U smeken dat mijn geheugen mijn fouten en zonden niet voor mij verbergt, dat mijn geest geen vat van kwaad is, maar een licht dat de duisternis verjaagt. Ik wil niet zelf schijnen, maar dat U schijnt met Uw Liefde in mijn leven en in de hele Mensheid. Amen.

Ik houd jullie in Mijn Schoot als Moeder van de Mensheid; door mijn Goddelijke beschikking geef ik jullie Mijn Hand om jullie te ondersteunen.

Mijn Liefde in jullie, Moeder Maria

3 x WEES GEGROET ONBEVLEKTE MARIA, ZONDER ZONDE ONTVANGEN

25-12-2018 om 05:16 geschreven door claudia  

KLEINTJES, WEES ZEER VOORZICHTIG OMDAT ER GROTE MANIFESTATIES IN DE LUCHT ZULLEN ZIJN DIE AAN JULLIE GEGEVEN WORDEN  VOORALEER DE WAARSCHUWING KOMT! 23/12/2018

DRINGENDE OPROEP VAN MARIA, DE HULP VAN HET GODSVOLK – BOODSCHAP AAN ENOCH

Kindertjes, de Vrede van mijn Heer is met jullie allen en mijn Liefde en Moederlijke Bescherming vergezellen jullie altijd.

Kleintjes, wees zeer voorzichtig omdat er grote manifestaties in de lucht zullen zijn die aan jullie gegeven worden vooraleer de Waarschuwing komt. De lucht zal zich manifesteren in wolken en jullie zullen getuige zijn van fenomenen die nog nooit eerder door iemand werden gezien. De komst van de Waarschuwing is zeer dichtbij en droevig omdat er nog altijd velen zijn die denken dat deze gebeurtenis voor de toekomst is. Nee mijn kinderen, jullie hebben het zo verkeerd voor, jullie doortocht naar de eeuwigheid staat op het punt te gebeuren; daarom zal de lucht het jullie aankondigen, zodat jullie je kunnen voorbereiden en dat het jullie niet verrast.

Kindertjes, na de Waarschuwing zullen jullie niet langer dezelfde zijn, in de eeuwigheid zullen jullie getransformeerd worden. Mijn Zoon zal zijn kudde de gaven en charisma’s geven dat ze nodig hebben om de grote geestelijke strijd aan te vatten, al zijn schapen zullen verzegeld worde op het voorhoofd met het Bloed van het Lam. Dit zal het teken zijn dat de kudde van mijn Zoon zal onderscheiden van de kudde van mijn tegenstander. Het volk van God zal schijnen met zijn licht en klaar zijn voor de grote geestelijke strijd. Vele Heilige zielen die in deze wereld hebben gestreden tegen de duivel, zullen jullie vergezellen in jullie geestelijke strijd. Ook myriaden van Aartsengelen en Engelen zullen jullie bijstaan; en Ik, jullie Moeder, zal in het gezelschap zijn van Michael en de Hemelse Legers, om het Grote Leger van God te leiden.

Mijn kinderen, de elite van illuminati die mijn tegenstander dienen, zijn klaar om de valse messias te verwelkomen. Al de media en het overgrote deel van de heersers van deze wereld wachten op het signaal om de show van bedrog in hun respectievelijke naties te beginnen. Dit bedrog zal ook projecties van beelden in de lucht inhouden, die het overgrote deel van de mensheid zal doen geloven dat mijn Zoon is teruggekeerd naar deze wereld. Laat jullie niet bedriegen, mijn Zoon zal niet langer naar deze wereld komen, mijn Zoon komt in glorie en heerlijkheid, als koning om te heersen over zijn volk in het nieuwe en hemelse Jeruzalem. Miljoenen zielen zullen verloren gaan door dit bedrog. Ze zullen hun hart openen voor de valse messias en ze zullen hem aanbidden als was hij God zelf. Wat een verdriet voel ik in mijn Moederhart, als ik de ondankbaarheid zie van zovelen die hun rug zullen keren naar mijn Zoon, om de leer van de valse god te volgen! Arme zielen, wanneer ze ontwaken uit het bedrog, zal het te laat zijn voor hen!

Kindertjes, gedurende de tijd van de laatste heerschappij van mijn tegenstander, moeten jullie je gebed vermeerderen en verdiepen, vasten en boete doen, omdat de demonen de aanvallen op jullie wezen zullen intensifiëren. Onthoud dat het jullie laatste heerschappij is, de hel zal zich verplaatsen tot op de aarde en demonen van alle klassen en rangen zullen in jullie wereld dwalen, alle middelen zoekend om het grootste aantal zielen verloren te doen gaan. De demonen van het vlees zullen een menselijke vorm aannemen om mannen en vrouwen te verleiden, en zoeken met hun lust om velen te doen vallen.

Vergeet niet, mijn kinderen, dat mijn tegenstander jullie kent en ook jullie zwakheden; daarom zouden jullie je moeten haasten om met gebed, vasten, boetedoening en de biecht, elke open geestelijke deur die jullie hebben door ongebiechte zonden, te sluiten. Onthoud de 33 opeenvolgende H. Missen zodat jullie de intergenerationele deuren kunnen sluiten. Draag in de H. Missen op het moment van de verheffing (van de geconsacreerde hostie), jullie vaderlijke en moederlijke genealogische boom en jullie voorouders op, zodat jullie bevrijd zijn van deze lasten. Het is tijd voor mijn kinderen om zich aan God te hechten, zoals een tak aan de wijnstok. Dit omdat de dagen van de grote geestelijke strijd naderbij komen en waar jullie op de proef zullen gesteld worden tot jullie schijnen als een smeltkroes.

Opnieuw zeg ik jullie: hier ben ik, jullie Moeder, reken op mij; vergezel mij met het gebed van mijn Heilige Rozenkrans en mijn moederlijke bescherming zal jullie beschermen tegen alle kwaad en gevaar. Houd moed, mijn kinderen, wees niet bang! Als jullie aan mijn zijde blijven staan, zal ik voor jullie zorgen, zoals een hen met haar kuikens. Moge de vrede van mijn Heer in jullie blijven.

Jullie Moeder, Maria, de Hulp van Christenen

Maak mijn boodschappen kenbaar aan de hele mensheid.

25-12-2018 om 04:11 geschreven door claudia  

GELUK GEWENST MET JE

MEER DAN 2000-JARIGE VERJAARDAG,

JEZUS!!!

ALLELUJA!!!

25-12-2018 om 03:30 geschreven door claudia  

En het Woord is Vlees geworden

DANK U GOD, OMDAT U UW ZOON GEZONDEN HEBT OP EEN GLORIERIJKE NACHT OM GEBOREN TE WORDEN UIT EEN MAAGD, OM EEN PERFECT ZONDELOOS LEVEN TE LEIDEN EN TE STERVEN OP HET KRUIS VOOR MIJN ZONDEN. DANK U DAT HIJ DRIE DAGEN LATER VERREES UIT DE DODEN EN DAT WE DEZE KERSTDAG EN ELKE KERSTDAG DE GAVE VAN HET EEUWIG LEVEN DOOR JEZUS CHRISTUS KUNNEN VIEREN. AMEN.

24-12-2018 om 19:33 geschreven door claudia  

MOGEN WE VERVULD ZIJN VAN HET WONDER VAN MARIA, DE GEHOORZAAMHEID VAN JOZEF, DE VREUGDE VAN DE ENGELEN, HET VERLANGEN VAN DE HERDERS, DE VASTBESLOTENHEID VAN DE WIJZEN EN DE VREDE VAN HET CHRISTUSKIND.

ALMACHTIGE GOD, VADER, ZOON EN HEILIGE GEEST, ZEGEN ONS NU EN VOOR ALTIJD.

24-12-2018 om 19:27 geschreven door claudia  

Ik houd van Kerstmis,

Ik houd van baby Jezus in de voederbak met stro,

Ik houd van Maria, de lieve Moeder, uitverkoren om Gods Zoon ter wereld te brengen,

Ik houd van Jozef, de uitgelezen vader die het voorrecht kreeg om Maria en Jezus te beschermen,

Ik houd van de Engelen, die de Hemelse boodschap gingen verspreidden aan de eenvoudige, nederige mensen van goede wil,

Ik houd van de Herders, die vlug hun kudde in de steek lieten om naar de pasgeboren goddelijke Koning te gaan kijken,

Ik houd van de Wijzen, die op weg waren om de koninklijke gaven te komen aanbieden,

Ik houd van de Ster, die licht straalde op de plaats waar het wonder, waar eeuwig zou over gesproken worden, plaats vond,

Ik houd van de ezel en de ezelin die de hele tocht hadden gevolgd en die blij waren op hun manier met de komst van de Schepper.

Ik houd ervan jullie allen een ZALIG KERSTFEEST te wensen.

24-12-2018 om 19:05 geschreven door claudia  

A Christmas Carol – door Charles Dickens (7/2/1812 – 9/6/1870)

‘A Christmas Carol’ is een Victoriaanse allegorie over een oude en verbitterde vrek,  Ebenezer Scrooge, die in de nacht voor Kerstmis een aantal dromen heeft en daardoor tot inkeer komt. Het verhaal werd geschreven tussen september en december 1843 in Manchester en Londen.

Het verhaal begint op kerstavond in Londen, precies zeven jaar na de dood van Jacob Marley. Ebenezer Scrooge en hij waren zakenpartners geweest voor lange jaren. Scrooge was zijn enige zakenpartner en zijn enige vriend geweest. Scrooge had de naam boven het geldwisselkantoor nooit laten overschilderen. Er stond “Scrooge en Marley”. Scrooge werd door nieuwe klanten soms Scrooge genoemd ofwel Marley, maar hij vond beide goed. Maar Scrooge was een hebzuchtige en gierige oude man. Een hart van steen, geniepig, zelfvoldaan en solitair. Zijn koude hart had weerslag op zijn uiterlijk. Hij had rode ogen, dunne blauwe lippen, een puntige neus, ingevallen wangen en een stijve looppas. Zijn hoofd had een ijzige aanblik. Hij zat in een kantoor dat hij amper verwarmde. Hij was ongevoelig voor het weer en liet zich niet meeslepen door meewarigheid. De mensen lieten hem koud en hij liet geen menselijk sympathie toe hem te ontdooien.

Op Kerstavond zat de oude Scrooge in zijn kantoor en was druk bezig. Het was drie uur in de namiddag maar het was donker en mistig buiten en ijzig koud. Kandelaars stonden voor de ramen van de nabijgelegen kantoren. De deur van zijn kantoor stond open om zijn klerk, Bob Cratchit in het oog te houden die brieven aan het overschrijven was. De kolenkit om de kleine ruimte waar de klerk aan het werk was te verwarmen stond in het kantoor van Scrooge en hij liet door zijn gierigheid niet toe dat de klerk wat kolen kwam halen. Fred, een neef van Scrooge, kwam langs om zijn oom een 'gelukkig kerstfeest' te wensen. Scrooge had het er niet op begrepen en spot met de goede gezindheid van zijn neef. Fred is arm, maar dat kan zijn humeur niet vergallen. Scrooge vroeg zijn neef wat voordeel het hem al gebracht had een goed Kerstfeest te hebben. Fred zei dat het naast de verering wegens de heilige oorsprong, altijd een liefdevolle, plezante tijd van vergeving is.

Een tijd dat de mensen hun harten kunnen openen en de mensen helpen die het slechter hebben. Een tijd dat de naaste geen ander ras van schepsels is. Het heeft hem geen goud of zilver in zijn zak opgebracht, maar hij geloofde dat het hem goed deed. Fred nodigde Scrooge uit om kerstdag met zijn gezin te vieren. Maar Scrooge vond het maar niets. Hij vroeg Fred waarom hij eigenlijk getrouwd is. Fred vertelde dat hij verliefd werd. Maar Scrooge vond zijn uitleg al even bespottelijk als het wensen van een goed kerstfeest. Uiteindelijk stuurde Scrooge hem weg zonder meer, en wilde zelfs geen vriendschap met Fred aanvaarden. Fred verliet nog altijd in goede luim het kantoor en wenste de klerk nog een goede kerst, die de klerk hartelijk terugwenste.

Er kwamen ondertussen twee heren binnen om een inzameling te doen voor de armen. Ze wisten dat Marley een vrijgevig man was, maar worden door Scrooge afgepoeierd met de opmerkingen dat de werkhuizen en de armenwet voldoende zijn voor de armen. Als de heren antwoordden dat de armen liever zouden sterven dan terecht te komen in een werkhuis, antwoordde Scrooge "Als ze liever sterven ... dan moeten ze dat maar doen en zo de overbevolking verminderen". Buiten stonden wat arbeiders die gaspijpen aan het dichtten waren, rond een grote stoof. De winkels waren verlicht en versierd met twijgjes en bessen. De burgermeester gaf vanuit zijn ambtswoning orders aan zijn koks en butlers. Ondertussen kwam een kerstzingertje aan de deur, maar Scrooge joeg hem weg. Aan het eind van de dag stemde Scrooge met tegenzin en grommend in met een vrije betaalde dag voor Cratchit op eerste kerstdag, mits hij de tweede kerstdag ter compensatie dan eerder zou komen. De klerk voerde aan dat dit maar een keer op een jaar was, maar Scrooge vond dit maar een armzalig excuus.

Scrooge ging eerst in zijn gewoonlijke taverne eten en nadat hij al de nieuwsbladen had gelezen en de rest van de avond met zijn bankiersboek bezig was, gaat hij naar huis slapen. Hij woont in een statig pand dat vroeger van wijlen Jacob Marley was. Hij had het huis geërfd na de dood van Jacob Marley. Het huis is donker en koud om kosten te sparen. Als hij de sleutel in het slot stak, schrok hij als de klopper op de deur de vorm krijgt van het spookachtige gezicht van Marley. Dat was het begin van een gedenkwaardige nacht. Geluiden in het donker op de trap, geluiden van schuivende grendels en slaande deuren elders in het huis, en een onverklaarbaar gerinkel van de in onbruik geraakte bediendenbel gingen vooraf aan een bezoek van de geest Marley terwijl Scrooge bij de haard zijn haverpap zat te eten. Scrooge geloofde eerst niet in de geest, maar als de geest het verband rond zijn hoofd afdeed, viel zijn onderkaak op zijn borst. Scrooge viel op zijn knieën van schrik.  

De geest Marley droeg een zware ketting rond zijn middel met daaraan symbolische objecten uit zijn leven, maar dan in massief ijzer: geldkisten, sleutels, hangsloten, kasboeken, zware portemonnees en dergelijke. Marley waarschuwde dat het lot van Scrooge nog erger kon zijn, want zijn ketting was zeven jaar geleden al net zo lang als die van Marley, en hij had ze met zijn egocentrische levensstijl alleen maar langer gemaakt. Marley vertelde dat hij zijn ketting door zijn eigen vrije wil gesmeed had tijdens zijn leven. Hij had zich tijdens zijn leven niet onder de mensen begeven en geen naastenliefde en geluk gedeeld op aarde.

Marley besefte nu dat alle onophoudelijke werken van onsterfelijke mensen op aarde naar de eeuwigheid moeten overgaan en dat het goede ervan zich pas dan ontwikkelt. Hij besefte dat een christelijke mens die goedheid beoefent in zijn kleine omgeving zijn leven te kort zal vinden omdat het zo bruikbaar is. Hij besefte dat geen enkele spijt de kans kon goedmaken van het misbruiken van zijn leven. Hij besefte dat de mensen zijn taak waren geweest. Het algemeen welzijn was zijn taak geweest: naastenliefde, barmhartigheid, verdraagzaamheid en vrijgevigheid. Zijn taak als geldwisselaar was maar een druppel water in de oceaan van zijn uitvoerige missie dat hij had gekregen in zijn leven.

“In deze tijd van het jaar lijd ik het meest. Waarom liep ik in de menigte van medemensen met neergeslagen ogen, en keek ik nooit op naar de gezegende Ster die de Wijzen naar een arme woonplaats leidden? Waren er geen arme huizen waar het licht mij zou hebben gevoerd?”

Nu moet Marley als boetedoening rondzwerven om hiervan getuigenis te geven. Marley waarschuwde Scrooge dat zijn huidige levensstijl hem hetzelfde lot zal brengen als Marley na zijn dood. Maar hij kreeg nog een kans en hoop om aan het lot te ontsnappen.

Marley vertelde Scrooge dat hij drie geesten op bezoek zal krijgen. Zij kunnen helpen om zijn leven te beteren. Scrooge zag de geest verdwijnen in de nacht als verwarde geluiden van gejammer, droefheid en spijt in de lucht weerklonken. De lucht was gevuld met geesten die allen ketenen droegen. Hij zag nog een oude geest met een ijzeren brandkast aan zijn enkel, die vol medelijden een armoedige vrouw met kind wilde helpen, maar het niet meer kon. Het is duidelijk : de geesten willen allen tussenkomen in menselijke zaken en ze ten goede keren, maar ze hebben de kracht voor altijd verloren. Scrooge was geschrokken en ging naar bed, denkend dat een goede nachtrust hem goed zal doen.

De volgende dag werd Scrooge verschrikt door de verschijning van de eerste geest om 1 uur ‘s nachts. Hij was zo groot als een kind, maar was een oudere man met lang wit haar en een rimpelloos gezicht. Hij droeg een wit gewaad met gordel omgord, versierd met zomerbloemen en hield een groene tak vast. Vanaf de kruin van zijn hoofd kwam een heldere straal licht. Hij noemde zich de 'Geest van Voorbije Kerstmis'. Hij legde zijn hand op Scrooge’s hart en ze kwamen ineens op een landweg, omringd door velden. Het was de plaats waar Scrooge was opgegroeid. Ze wandelden tot ze een marktstadje zagen in de verte, met een brug en een kerk, aan een rivier gelegen.

Scrooge kende de reizigers die ze tegenkwamen en was blij ze te zien. Hij was vervuld van blijdschap toen hij hoorde dat ze elkaar een prettige kerst wenstten en naar hun huizen gingen. De geest zei hem dat er een nog steeds een kind op de kostschool zat. Scrooge wist dat hij het was en snikte. Ze gingen naar het huis van Scrooge en ze kwamen in een kamer waar een eenzame jongen aan het lezen was bij een vuur. Scrooge weende om zijn arme vergeten zelf. Plotseling kwamen de figuren uit zijn boeken tot leven. Ali Baba, Valentine en zijn broer Orson… Robinsoe Crusoe en zijn papegaai… Op een andere kerstdag toen hij al ouder was werd hij omhelsd door zijn kleine zuster Fan, die hem kwam halen om terug naar huis te keren. Ze vertelde hem dat zijn vader beter was geworden en dat het thuis hemels was geworden. Hij zag zijn schoolmeester die hem behandelde met. Hij werd eraan herinnerd dat zijn zus was gestorven en dat zij hem een neef had nagelaten. Zij was de enige persoon die hem liefde en aandacht had geschonken. Daarna gingen ze de stad in en gingen een kantoor binnen waar Scrooge in de leer was gegaan. Hij zag zijn oude leermeester Fezziwig, een grote man met een pruik achter een grote bureau. Ook zijn vriend Dick Wilkins zag hij terug. Op kerstavond mochten ze de winkel eerder sluiten en daar hadden Scrooge en Dick wel zin in.

De hele familie van Fezziwig en het huispersoneel kwam in de winkel samen en een vioolspeler kwam muziek spelen. Er werd gedanst en gefeest. Scrooge en Dick hadden het enorm naar hun zin en prezen de oude Fezziwig de hemel in. Maar de geest herinnerde Scrooge eraan dat Fezziwig al deze eer niet waard was, omdat het maar een kleine moeite had gekost. Scrooge dacht aan zijn eigen klerk. Daarna kreeg hij zichzelf te zien toen hij gesetteld was. Zijn gezicht begon tekenen te tonen van zorgen en gierigheid. Er was gretige hebzucht in zijn ogen te zien en dit zou hem maken tot de Scrooge dat hij nu was. Hij was niet alleen, maar zat naast een mooi jong meisje. Ze had tranen in de ogen. Ze maakte hem een zacht verwijt dat hij het najagen van rijkdom op de eerste plaats had gesteld ten koste van andere nobele ambities waaronder hun verloving. Ze waren verloofd toen ze nog beiden arm en tevreden waren, tot ze hun werelds fortuin konden vermeerderen. Toen is Scrooge veranderd. Het geluk toen ze nog een van hart waren was veranderd in miserie. Elk streefde nu naar iets anders. Ze verweet hem dat hij zelfs nu haar liefde niet zou proberen terug te winnen omdat er geen bruidsschat aan vasthing. Ze liet hem in de steek.

Het hakte op Scrooge in en hij vroeg om de herinneringen te stoppen. Maar de geest reageerde met een andere scene te tonen. Hij zag in een kamer een vrouw zitten recht tegenover haar dochter. Er waren vele kinderen in de kamer die kabaal maakten. Hij werd er gek van. Hij zag dat de vader thuis kwam samen met een portier die allemaal kerstspeeltjes en geschenken droeg. De kinderen bedolven de arme portier bijna. Vreugde en verwondering om de pakjes alom.

Scrooge keek aandachtig naar de vader die dicht bij zijn dochter en haar moeder kwam zitten bij de haard en hoorde hoe zijn dochter hem “vader” noemde. Het had zijn dochter kunnen zijn. Hij werd somber.

“Belle” zei de man tegen zijn vrouw met een glimlach. “Ik zag een oude vriend van jou deze namiddag.”

“Wie was het?”

“Raad eens!”

”Hoe kan ik dat nu weten?” voegde ze er lachend aan toe.

“Mr Scrooge. Ik ging langs zijn kantoor en er stond een kaars te branden. Ik kon hem nauwelijks zien. Hij zat er alleen. Zijn partner is dood, heb ik gehoord. Hij is nu alleen op de wereld, geloof ik.”

Niet langer in staat de pijnlijke herinneringen te verdragen en met een steeds sterker wordend gevoel van spijt, smeekte hij de geest hem naar huis te laten gaan. Scrooge kwam terug in zijn slaapkamer en viel uitgeput in slaap.

Om 1 uur 's nachts schoot Scrooge wakker alsof hij voelde dat hij wakker moest zijn voor een speciaal doel: de ontmoeting met de tweede boodschapper hem gezonden door de interventie van Jacob Marley. Hij ging naar de kamer naast zijn slaapkamer en zag dat de kamer een verbazingwekkende transformatie had ondergaan. De muren en het plafond waren behangen met groen. Het leek op een kamer in het bos. Op de grond was er een toren aan delicatessen aangelegd: van kalkoenen, gevogelte, worstjes, plum-pudding, taart, oesters, rode appels, sappige sinaasappelen, blinkende peren, immens grote cake en grote kommen vol punch. Er zat een vrolijke reus op een sofa en hij hield een lichtgevende toorts vast. Hij nodigde Scrooge uit om binnen te komen. De geest noemde zich de 'Geest van Huidig Kerstmis'. De geest was gehuld in een groene mantel met een witte vacht als boord. Hij droeg boven zijn donkerbruine lange krullen een hulstkrans met hier en daar een glanzende ijspegel. Zijn kleed werd omgord door een antieke schede, maar er zat geen zwaard in. De geest vertelde dat hij een grote familie had met meer dan 1800 broers.

De geest bracht hem in de stad op kerstdag morgen, waar de mensen de sneeuw ruimden voor hun huizen en van hun daken. In de straat reden er koetsen en karren voorbij. Er hing een mist en ondanks dat de stad een troosteloos aanblik had, hing er toch een vrolijke sfeer. De mensen riepen blijgemutst tegen elkaar. De poelierwinkels en groentewinkels waren nog open en ook de kruideniers. De overvloed aan fijne waren bood een mooi aanblik. De torenspitsen riepen de goede mensen op, en ze gingen in hun beste kleren naar de kerk of kapel. Ondertussen kwamen ontelbare mensen naar de bakkerijen met hun maaltijd om ze te bakken in hun ovens. De geest was zeer geïnteresseerd in deze arme feestvierders en hij sprenkelde een soort magische wierook op hun feestmaal. Het was een speciale fakkel want als er een paar boze woorden klonken tussen sommige mensen herstelde het onmiddellijk hun goede humeur.

Scrooge vroeg of de magische wierook op elke maaltijd zijn werking had op die dag. De geest antwoordde dat het voor elke maaltijd was die vriendelijk werd gegeven en aan een arme het meest. De geest vertelde ook dat er sommigen zijn die beweerden de geest te kennen en hun daden van passie, hoogmoed, onwil, haat, nijd, onverdraagzaamheid en egoïsme in zijn naam stellen. Maar ze deden deze daden in eigen naam. De sympathie voor alle arme mensen leidde de geest ertoe recht naar het huis van Scrooge’s klerk te gaan. De geest zegende de plaats van Bob Cratchit met een sprenkeling van zijn fakkel. De vrouw van Cratchit en de kinderen Belinda, Peter en 2 kleintjes waren allen druk bezig in de leefruimte. Martha, de oudste dochter kwam van het werk bij een hoedenmaaktster en had een gans bij voor de feestmaaltijd. De 2 kleintjes zeiden aan Martha dat hun vader kwam en dat ze zich moest verstoppen voor de grap. Bob Cratchit kwam binnen en had op zijn schouders Tiny Tim, hun kreupele zoontje. Bob zag Martha nergens en was teleurgesteld. Maar Martha kwam vlug tevoorschijn en rende in zijn armen.

Bob kwam terug van de Mis en vertelde dat Tim had gehoopt de mensen hem in de Kerk hadden gezien. Omdat hij kreupel was zouden de mensen op Kerstdag eraan denken wie degene was die de lamme bedelaars deed lopen en de blinden zien.

Allen hielpen bij de karige feestmaaltijd dat bestond uit aardappelen, appelsaus en gans. Allen waren opgetogen en de kleine Tim riep hoera. De maaltijd werd afgesloten met een stevige pudding, appels, sinaasappels en kastanjes die in het vuur werden gepoft. Ieder wenste elkaar een zalige kerstdag en Gods zegen. Bob hield de kleine hand van Tim vast. Hij hield zoveel van de jongen, en mocht er niet aan denken dat hij misschien van hem zou weggerukt worden.

Scrooge vroeg vol medelijden of de kleine Tim het zou halen. Maar de geest zei dat het niet waarschijnlijk was en herinnert hem aan zijn woorden van eerder die dag over het verminderen van de overbevolking. Scrooge is overweldigd door verdriet en wroeging.

De geest: “Ga jij beslissen welke mensen zullen leven en welke sterven? Het zou kunnen dat met het oog op de Hemel, jij waardelozer bent en minder geschikt bent te leven dan miljoenen zoals het kind van deze arme man. O God! Hoor het insect op het blad zeggen dat er teveel leven is onder zijn hongerige broeders in het stof!”

Bob liet weten dat Scrooge, zijn baas eigenlijk degene was die het feest heeft mogelijk gemaakt. Maar zijn vrouw herinnerde hem eraan dat hij een harde en gevoelloze mens was. Toch wilde Bob er niets van weten, en ze toastten dan op zijn gezondheid en op een zalige Kerstdag en een gelukkig nieuw jaar. Bij de vuur dronken ze allen uit een kruikje, aten de gepofte kastanjes en zongen liedjes. Hoewel Scrooge toch voor eventjes een donkere schaduw wierp op het feest, waren ze een gelukkig, dankbaar gezin.

Daarna gingen Scrooge en de geest door de donkere straten van de stad. Het sneeuwde hard. Er waren vuurplaatsen en voorbereidingen voor de feestmaaltijden te zien. Kinderen liepen uit de huizen om hun gehuwde broeders, zusters, neven, nichten, ooms en tantes te begroeten. De geest deelde zijn zegeningen en vrolijkheid uit aan alles die in zijn bereik waren. De jongen die de lantaarnpalen aanstak, lachte luid als de geest voorbij kwam.

Ze kwamen bij een plaats waar mijnwerkers leefden. Er waren houten barakken. De geest ging binnen en er was een blij gezelschap rond een gloeiend vuur. Er was een oude man en zijn vrouw, samen met hun kinderen en hun kleinkinderen, en nog achterkleinkinderen die allen blij feest vierden. De oude man zong een kerstlied van toen hij klein was en de anderen zongen mee in koor.

De geest bleef maar eventjes en vroeg Scrooge stevig zijn gewaad vast te houden. Ze zweefden boven het land en over de zee met kliffen waar het zeewater tegen beukte. Aan de oever stond een vuurtoren. Twee mannen zorgden voor het vuur dat een lichtstraal boven zee verspreidde. Ze wensten elkaar een zalige kerst en zongen een zeemanslied.

De geest bracht Scrooge verder op zee, tot ze ver weg op zee een schip zagen. Ze stonden naast de stuurman aan het roer en officieren stonden op de uitkijk. Elk neuriede een kerstliedje, of vertelde aan een ander over een voorbije kerst dat ze hadden meegemaakt. Hun gedachten waren bij het thuisfront. Aan boord had elk speciaal een goede wens voor elkaar, meer dan op een andere dag van het jaar.

Scrooge was verzonken in gedachten en werd opgeschrikt door een hartelijke lach. Hij herkende zijn eigen neef en bevond zich ineens in een heldere kamer, met de geest die glimlachend aan zijn zijde stond. Zijn neef, zijn vrouw en enkele aanwezige vrienden waren in goede luim. Fred lachte om zijn oom Scrooge, die vond dat kerstdag flauwekul was. Zijn vrouw tikte hem op de vingers dat hij met Scrooge niet mocht spotten. Ze hadden het ook over zijn rijkdom, dat voor Scrooge eigenlijk van geen nut was. Ze vonden het erg dat hij niet opdaagde naar hun feestmaaltijd. Fred richtte het woord tot Topper. Topper was vrijgezel en had een oogje op een van de zusters van Freds vrouw, die er aanwezig waren. Ze waren van oordeel dat Scrooge plezante momenten miste door zijn eigen schuld. Na de thee speelde de vrouw van Fred op de harp en Scrooge herkende het deuntje van op de kostschool. Hij werd zachter en dat eraan dat hij jaren geleden er al had naar kunnen luisteren, als hij met zijn eigen handen de goedheid van het leven voor zijn eigen geluk had kunnen ontwikkelen.

Ze speelden een spelletje blindeman en Topper ging telkens achter dezelfde vrouw aan. Er waren wel 20 mensen aanwezig en allen deden mee met de spelletjes. Scrooge deed in stilte mee met het spelletje om iets te raden, tot grote tevredenheid van de geest. Scrooge was pas helemaal onder de indruk als het gezelschap hem een zalig kerstfeest en gelukkig nieuwjaar wensten, ondanks dat hij niet naar het feest was gekomen.

Daarna gingen de geest en Scrooge nog vele huizen binnen, maar altijd met een happy end. De geest stond naast het bed van zieken en ze werden blijgezind, op vreemde plaatsen en de mensen voelden zich dicht bij huis, bij mensen in miserie en ze werden geduldig en in grotere hoop, bij armoedige mensen, en hij maakte ze geestelijk rijk. In het armenhuis, ziekenhuis, gevangenis en in elk toevluchtsoord, waar de ijdele mens de deur nog niet op slot had gedaan voor de geest, liet hij zijn zegen achter en leerde Scrooge zijn regels.

Het was een lange nacht, en Scrooge twijfelde eraan of het niet langer dan een nacht was. Scrooge merkte op dat de geest zichtbaar ouder werd. Nadat ze een middernacht kinderfeestje hadden bijgewoond had de geest grijs haar gekregen, terwijl Scrooge onveranderd was gebleven.

“Leven geesten zo kort?” vroeg Scrooge.

“Mijn leven op deze bol is zeer kort,” antwoordde de geest. “Het eindigt vannacht om middernacht. De tijd is nabij.”

Scrooge zag dat er onder de mantel van de geest twee kinderen zaten. De kinderen zagen er ellendig, afschuwelijk en angstaanjagend uit. Maar ze waren ook zeer nederig. Scrooge was geschrokken en vroeg of het kinderen van de geest waren. Maar de geest antwoordde dat het de kinderen van de mensen waren. De jongen was Onwetendheid en het meisje was Nood. Ze verpersoonlijkten de belangrijkste oorzaken van het lijden in de wereld. De geest waarschuwde dat men het meest moest opletten voor de jongen, omdat hij het noodlot kon brengen. Als Scrooge vroeg of ze geen plaats hebben om te wonen citeerde de geest hem weer: "Zijn er dan geen werkhuizen? Zijn er dan geen gevangenissen?". Na dit bezoek keerde Scrooge weer terug naar zijn kamer en staat de klok wederom 12 uur.

De derde geest, de 'Geest van Toekomstig Kerstmis', kwam net na middernacht. Het was een grote  stille, zwijgzame, statige geest. Scrooge knielde neer toen hij naderbij kwam. De geest was omhuld door een waas van duisternis en mysterie. Hij was gekleed in een zwart gewaad die zijn hoofd en gezicht en vorm bedekte. Enkel een uitgestrekte hand was zichtbaar. Hoewel Scrooge bang voor hem was, was hij wel bereid om met hem mee te gaan. Ze gingen de stad in en zagen handelaars die druk bezig waren met spullen te verkopen uit een pand. Ze kijken op hun horloges en spraken met elkaar in groepjes bijeen. Op aanwijzing van de geest mengde Scrooge zich bij een groepje en luisterde naar hun gesprek. Ze hadden het over het overlijden van een rijke man van het huis. Ze roddelden dat het maar een goedkope begrafenis zou zijn omdat ze niet wisten of er iemand zou komen. Ze wilden zelf naar de begrafenis komen als er maar een maaltijd was. Ze kenden de overledene niet zo goed en het kon hen ook weinig schelen. Scrooge kende de mannen. Ook de mannen van een ander groepje kende hij heel goed. Het waren zakenmannen die zeer rijk waren en belangrijk waren van aanzien. Hij had er altijd op toegezien dat hij in hun gunst stond op zakenvlak. Ze hadden het over Scrooge en noemden hem de oude “schraper”.

De geest leidde Scrooge naar een deel van de stad waar hij nooit eerder was geweest, maar hij kende de slechte reputatie van het stadsdeel. De wegen waren smal, de huizen ellendig. De mensen waren er dronken, slordig, lelijk. Het stonk er naar vuil en het kwartier was vervuld van misdaad, smerigheid en ellende. Ze kwamen in een winkel waar ijzer, vodden, flessen en dergelijke werden verkocht. Er zat een grijsharige boef van bijna 70 jaar die rustig een pijp rookte bij een houtskoolstoof. De plaats was afgeschermd door flarden stof. Er kwamen twee vrouwen na elkaar binnen die zwaar waren geladen en nog een man in het zwart. Het was de werkster, de wasvrouw en de begrafenisondernemer. Ze kenden elkaar. Ze waren allen samengekomen voor de gelegenheid bij de oude Joe om de persoonlijke spullen van Scrooge te verdelen. Het bleek dat Scrooge in zijn blootje werd begraven omdat de wasvrouw zijn mooiste hemd had meegenomen. Ze hadden het erover waarom Scrooge in zijn leven niet had gezorgd dat hij niet alleen moest sterven. De oude Joe nam een geldbeurs boven en gooide het geld op de grond. Het was hun erfenis. Ze lachten en zeiden dat hij iedereen wegjaagde toen hij leefde, maar dat hij zorgde voor hun erfenis nu hij dood is. Scrooge luisterde met afschuw naar hun gesprek.

Ineens stond Scrooge met de geest in de donkere kamer waar het levensloze lichaam op een bed lag. Het hoofd stak onder een laken, maar de rest van het lichaam was geplunderd, beroofd, onbewaakt, onverzorgd. Er stond niemand die over hem rouwde. Scrooge wist genoeg.

Scrooge wist hoe de dood was. Maar hij wist ook dat de dood was overwonnen door Degene wiens geliefde, vereerde hoofd niet door de dood was getroffen. Hij had een open, milde en waarachtige hand, een dapper, warm en teder hart, en de hartslag van een mens. Zijn goede daden kwamen voort uit de wonden, om de wereld met onsterfelijk leven te zaaien.

Scrooge dacht eraan als deze mens nu zou opgewekt worden, wat zijn gedachten zouden zijn. Gierigheid, harde onderhandelingen, aangrijpende zorgen? Ze hadden hem naar een werkelijk goed einde gebracht!

Hij lag, in het donkere lege huis, met niet een man, vrouw of kind, die zei dat hij aardig was, of een goede nagedachtenis had aan hem. Scrooge had niet de kracht om te kijken of het zijn hoofd was onder het laken. En hij vroeg aan de geest om een persoon te vinden in de stad die aangedaan was door de dood van deze man.

De geest spreidde zijn donker gewaad uit en ineens waren ze in een kamer waar een moeder en haar kinderen zich bevonden.  De vrouw verwachte iemand. Ze keek geregeld door het raam en naar de klok. Er werd geklopt en opende de deur voor haar man. Hij had een bezorgde blik. Hij ging bij het vuur zitten. Hij vertelde zijn vrouw dat hij de schuldeiser had opgezocht om een week uitstel te vragen, maar dat zijn schuldeiser was gestorven. Ze vroeg hem aan wie de schuld zou overgedragen worden. Maar hij wist het niet. Voor die tijd zouden ze het geld hebben en als dit niet het geval zou zijn, geloofde de man dat de volgende schuldeiser niet zo genadeloos zou zijn als deze. Met dit was het gezin gelukkig omdat de man was gestorven.

De geest voerde hem daarna naar het huis van Bob Cratchit waar het een ingetogen kerstfeest was. De moeder en haar dochters hadden hun naaiwerk, Peter was aan het lezen en de kleine Cratchits zaten stil in een hoek. Peter sprak : “En Hij nam een kind en zette het in hun midden.”

De moeder legde haar naaiwerk op tafel en hield haar hand voor haar gezicht. Haar ogen deden pijn. Ze waren allen aan het wachten op hun vader. Toen hij binnenkwam stond zijn thee klaar. Zijn oogappel Tim was reeds overleden. De twee kleine Cratchits klommen op zijn knieën en legden hun kleine wangetjes tegen zijn gezicht en probeerden hem te troosten. Bob was vrolijk tegen hen en prees het naaiwerk van zijn vrouw en de meisjes. Hij was alleen naar de Mis geweest, zonder zijn Tiny Tim.

Hij was de neef van Scrooge tegen gekomen en deze had hem zijn medeleven betuigd. Hij had ook zijn kaartje gegeven zodat Bob altijd een beroep op hem kon doen. Hij was van plan Peter te helpen. Ze spraken nog over de goede geest dat Tiny Tim in hun gezin had gebracht.

Scrooge vroeg de geest wie het lijk was van de man op het bed. Maar de geest ging verder en toonde het kantoor van Scrooge. Hij keek naar binnen, maar zag dat het niet meer zijn kantoor was. De meubels waren niet van hem en de persoon in de stoel was iemand anders. Ze gingen naar de begraafplaats en daar liet de geest de overwoekerde grafsteen van Scrooge zien. Scrooge valt neer op de grond en hij verzekert de geest dat hij zijn leven zal veranderen. Hij belooft Kerstmis in zijn hart te eren, en het heel het jaar indachtig te zijn. Hij belooft in het verleden, heden en toekomst te leven en de drie geesten in zich te laten leven. Hij belooft de lessen dat de geesten hem hebben geleerd te volgen. Hij houdt zijn handen in een laatste gebed om zijn lot veranderd te zien. Op dat moment krimpt de geest ineen.

Scrooge is terug in zijn eigen bed. En het beste van alles was dat de tijd voor hem de zijne was, om herstel te maken. Hij dankt de Hemel en de tijd van Kerstmis dat Jacob Marley hem heeft gewaarschuwd. Hij voelt zich gelukkig als een engel, en vrolijk als een schooljongen, lichthoofdig als een dronken man. Hij roept een zalig Kerstfeest aan iedereen! Een gelukkig Nieuw Jaar aan de hele wereld! Hij lachte, wat hij reeds jaren niet meer had gedaan. Hij komt buiten en er is zonlicht en een heldere lucht. Hij hoort dat het Kerstdag is, en is blij dat hij het niet gemist heeft. Hij beveelt een jongen om een grote kalkoen te kopen en geeft hem geld. Hij stuurt de grote kalkoen naar Bob Cratchit.

Ondertussen komt hij de oude man tegen die de vorige dag naar zijn kantoor was gekomen. Hij groet hem hartelijk. Hij vraagt hem terugbetalingen te doen en hem te komen opzoeken in zijn kantoor. Hij ging naar de kerk, wandelde in de straten, keek naar de mensen die druk in de weer waren, gaf kinderen een aai over het hoofd, bleef bij bedelaars staan en keek in de keukens van de huizen. Alles was hem een plezier. Hij had nooit gedroomd dat een wandeling, en nog zoveel meer, hem zoveel geluk bezorgde. In de namiddag ging hij naar het huis van zijn neef. Hij verzamelde al zijn moed en klopte aan. Het dienstmeisje liet hem binnen en hij riep Fred al van ver. Freds vrouw en het hele gezelschap waren aangenaam verrast en ze vierden een prachtig feest samen en deden erna nog spelletjes.

De volgende dag zorgde Scrooge ervoor dat hij voor Cratchit in het kantoor was. Hij probeerde zijn norsheid te veinzen. En Bob excuseert zich. Maar Scrooge zegt al lachend dit niet meer te accepteren in de toekomst, en gaat hem opslag geven. Hij wenst Cratchit een zalig Kerstfeest en geeft hem een klopje op de rug. Scrooge gaat met hem praten bij een glaasje om zijn gezin te helpen en hij zegt dat Bob een kolenkit naast zich mag zetten om de stoof te vullen.

24-12-2018 om 18:36 geschreven door claudia  

Gebed is een levensverzekering waar je op elk moment een stuk rente kunt laten uitkeren.

De mens zet de puntjes op de i , maar God op het einde van de zin.

Stem voor God en je krijgt een stem.

God neem je niet bij de neus. Hij heeft namelijk een neus voor bedrog.

Is de zonde in de man, dan is de wijsheid in de kan.

De aanhouder wint alleen als hij in God gelooft.

Hoogmoed komt voor de zonde, zonde voor de val.

De mens spant God voor zijn kar. Satan spant de mens voor zijn kar. God spant Satan voor zijn kar.

Alle wegen leiden naar Rome, maar niet alle wegen uit Rome leiden naar de Hemel.

Met ongeloof kom je de aarde rond, met geloof de aarde en de Hemel rond.

Met Gods vergeving koop je zijn paradijs sleutel op de deur.

God geeft geen VZW – vergeving zonder wroeging.

23-12-2018 om 16:50 geschreven door claudia