Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
31-05-2011
Fanclub
Vandaag ging Lena een ganse dag naar school. Dat was al van donderdag geleden. Ze voelde zich tiptop. Zelfs vanavond was ze nog fris en genietbaar. Dit was de beste schooldag van het (korte) schooljaar!
Als Lena aan de schoolpoort verschijnt, dan begint een uitgebreide fanclub meteen te roepen. Langs alle kanten weerklinkt haar naam! En ik word bestormd door een zwerm kleuters, waarvan de helft vraagt wanneer Lena eens mag komen spelen. Sommigen vragen zelfs wanneer ze komt slapen!
De schoolstart is voor Lena heel intensief. Ze heeft niet echt extra prikkels nodig nu. Bij vriendjes gaan slapen, dat zal nog niet voor meteen zijn. De nachtrust is veel te belangrijk. Eens een uurtje gaan spelen zal binnenkort wel tot de mogelijkheden behoren. Maar voorlopig is geduld een mooie deugd.
31-05-2011 om 21:41
geschreven door Eva
30-05-2011
Huiswijf
Ik ben een echt huiswijf aan 't worden! En al zeg ik het zelf, ik ben er stilaan goed in aan 't worden. (zolang ik het niet elke dag moet zijn)
De ochtend verloopt hier tegenwoordig in alle rust. Zelfs een boekje voorlezen hoort bij de dagelijkse ochtendrituelen. Daarna wordt de fiets volgeladen en trapt het gespan richting school. Mama fietst ineens door naar de bakker en geniet van een rustig ritje terug langs de Leie. Dan is het tijd voor een ochtendloop. Nu Lena naar school gaat, kan mama er eindelijk weer alleen op uit. Om te bekomen neem ik nog meer me-time, bij de krant en koffie. De rest van de voormiddag wordt gevuld met bedden verversen en het terras opruimen en vegen.
Om 11h45 ga ik Lena ophalen op school, uiteraard met de fiets. Het was leuk op school, maar zo druk en luid... De andere kindjes zijn té wild, vindt onze kleine wildebras. Ze wil niet meer terug in de namiddag.
Zo heb ik mijn kleine huiswijfje weer aan mijn zij. Ze helpt me om een boodschappenlijstje te maken. Ze kiest zo graag wat we eten. We gaan naar de winkel, voorbereid, met een menu in het hoofd. Amai, dat was ooit anders; vroeger stond ik in de winkel en moest ik mijn hoofd eens scheef houden en een beetje gokken wat ik allemaal nodig had. Uiteraard was ik toen de helft vergeten...
Na het shoppen is het tijd voor de tuin: het gras wordt afgereden, de borders onkruidvrij gemaakt en de kruidentuin uitgekuist. Om af te koelen verhuizen we richting binnenwerk: stofzuigen, dweilen en een beetje breien. Lena keek gisteren diep in mijn ogen en vroeg om een poppentrui te maken. Ik ben al halverwege het breisel. Het resultaat volgt eerstdaags.
Na schooltijd laat ik de kindjes afkoelen in een zwembadje. Ook de buurjongen komt meespelen. Het is dolle waterpret. De kindjes genieten van verse aardbeien op het bankje. De jongens spelen verder, terwijl Lena al zit te rillen op mijn schoot. Veel kan ze toch nog niet verdragen. Ze krijgt zichzelf niet opgewarmd. Mama duffelt haar kleine meisje in handdoeken en wrijft haar lekker warm. Na het zwembadje volgt het warme bad.
Tijd voor een verse maaltijd. Met sla uit oma's tuin en kruiden uit onze tuin. Zoals het een echt huiswijf betaamt.
Kindjes in bed; niet zonder verhaaltje natuurlijk. En dan tijd om te strijken. Vooraleer naar de sport te vertrekken.
Amai, ik deed vandaag weer van alles en tegelijk niks. Mijn bewondering voor de vrouwen de elke dag huisvrouw zijn blijft in elk geval stijgen.
30-05-2011 om 20:28
geschreven door Eva
29-05-2011
Gisteren bleven de kindjes bij opa en oma Deinze. Mama ging een ganse dag bijscholen en papa werkte aan het nieuwe huisje. Samen met opa speelden ze met de treinen. Opa probeert zijn passie voor sporen over te dragen!
Lena ging met oma naar de Ceder, spelen op de speeltuin. Kasper ging zwemmen met tante Hanna. 't Was leuk, maar vermoeiend.
Vandaag hielden we het rustig. Uitslapen is nog steeds niet de beste kwaliteit van onze kindjes. Om 7h40 stonden ze vrolijk te zingen aan ons bed. De voormiddag vulden ze met veel spelen: met de puzzels, met de poppen, met de verkleedkleren.
Papa ging verder bouwen, maar nam wel zijn tijd om vanmiddag te komen eten. Na het eten had Lena veel plezier met papa. Ze rolden lachend over de grond.
In de namiddag kwam de zon piepen en trok ook mama met de kids naar onze werf. Amai, papa heeft hard gewerkt dit weekend. Hij metste de binnenmuren van de kinderkamers, installeerde de definitieve regenwaterpomp en maakte licht in de donkere kelder.
Om 18h gingen de kindjes slapen. Hopelijk is Lena morgenvroeg helemaal uitgerust voor een nieuwe schooldag.
29-05-2011 om 19:55
geschreven door Eva
27-05-2011
Weerbots
Het is een misverstand dat Lena nu genezen is en dat we 'er' vanaf zijn, nu ze terug naar school mag.
Gisteren beleefden we een normale dag. Een dag zoals er vroeger alleen maar dagen waren. Maar zo'n normale dag was voor ons wel ruim 10 maanden geleden. Mama ging werken van 9h tot 15h30. De kindjes werden om 8h stipt op school afgezet en pas om 16h afgehaald. Gelukkig mocht Lena wel even gaan middagpauzeren bij oma.
Maar vandaag kwam de weerbots. Vrijdag blijft onze ziekenhuisdag, nog minstens voor de komende 68 weken. Elke vrijdagmorgen moet er bloed geprikt worden. Nu Lena geen catheter meer heeft, is ze doodsbang van die bloedafname. Het is alsof haar reserve 'flink zijn voor prikken' opgebruikt is. Al moet ze achteraf wel telkens toegeven dat het eigenlijk wel meeviel... Bovendien was ze doodmoe vandaag. De hele dag lang zat er geen fut meer in mijn meisje. Ze wilde niet stappen of fietsen, maar koos de buggy voor elke verplaatsing. En ze wilde zelf helemaal niet naar school vandaag. Ze voelde dat alle energie op was. Een beetje kleuren, verder kwam ze niet. De rest van de dag lag ze in de zetel onder haar deken en ze staarde naar de televisie.
27-05-2011 om 21:30
geschreven door Eva
25-05-2011
Uitstelgedrag
Ik lijd aan uitstelgedrag. Waarschijnlijk heeft dat te maken met een diepgewortelde nostalgie naar mijn studententijd. Het keuringsbewijs van mijn auto vervalt morgen. Het groene oproepbriefje lag al weken naar me te lachen op mijn bureau. Ik lachte het altijd weg door er iets anders bovenop te leggen. Vandaag was het van moeten, want morgen ga ik een ganse dag naar het werk. Zo bracht ik deze prachtige dag wachtend door. En wachten is niet mijn beste eigenschap, zeker niet na maanden van wachten naast een ziekenhuisbed. 2 uur en 15 minuten duurde het vooraleer het mijn beurt was. Genoeg gezeurd! Dit is niet waarvoor deze blog bijgehouden wordt.
Met Lena gaat het nog steeds goed. Na 3 dagen school staat ze stilaan wel vol blauwe plekken.... Voorzichtig zijn is o zo moeilijk voor haar!
Woensdagmiddag betekent gelukkig wat rust. We bleven netjes thuis. De kindjes speelden rustig met de poppen. Ze kleurden uren, samen aan het kleine tafeltje. Opa en oma Brugge kwamen op bezoek. Ze genoten van een ijsje. Ze speelden buiten met de fietsjes. En gingen vroeg slapen.
25-05-2011 om 19:33
geschreven door Eva
24-05-2011
Moe!
De school is leuk, maar de schoolstart is wel heel lastig. Er zijn vele nieuwe prikkels: een nieuwe klas, een nieuwe juf, nieuwe vriendjes. Er is dus bij thuiskomst heel wat te vertellen én te verwerken.
Ons kleine vrouwtje wil natuurlijk niet gemakkelijk toegeven aan de vermoeidheid. Ze wilde opnieuw kost wat kost een hele dag naar school. De middagpauze wordt wel optimaal gebruikt om te rusten, als voorwaarde om in de namiddag terug te gaan.
Vanavond eindigde de vermoeidheid in een onstilbare huilbui. Al voor 7 uur viel ze snikkend in slaap. Misschien moeten we morgen een rustdag inlassen?
Verder niks dan lof over de school. Ze voelt zich al helemaal op 't gemak daar. Ze is zo gelukkig met het herwonnen contact met leeftijdsgenootjes. Ze heeft zelfs al nieuwe vriendinnetjes!
24-05-2011 om 19:36
geschreven door Eva
23-05-2011
'ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit'
De eerste schooldag zit erop. Het was een fantastische dag. 't Viel veel beter mee dan we op voorhand gedacht hadden. Het is wonderlijk hoe gemakkelijk een kind zich aanpast aan een heel nieuwe situatie.
Vanmorgen stond ze vol enthousiasme mama aan te moedigen om naar school te vertrekken. Het kon niet snel genoeg gaan. Poseren voor een fototje bij het vertrek vond ze zelf eigenlijk helemaal overbodig. 'Mama, we moeten wel op tijd op mijn school zijn!' Onderweg zong ze achterop de fiets uitbundig vrolijke deuntjes. Van enige stress geen spoor meer...
Aan de schoolpoort nam ze haar broertje bij de hand en stapte met flinke tred de speelplaats op, zonder om te kijken, alsof het nooit anders was geweest.
Vanmiddag ging ik haar halen. Ze was vrolijk aan het spelen op de speelplaats. Op de fiets kwam er een woordenvloed. Het hele verslag van de voormiddag. En vooral met wie ze al allemaal gespeeld had. 'Mama, ik mocht vanmorgen iets vertellen in de kring; ik heb verteld van onze leuke vakantie aan zee!'
Na het middageten kroop ze prompt in de zetel, onder haar deken. 'Ik ga snel rusten, zodat ik straks terug naar school kan!'
De geplande halve dag... werd dus ineens een ganse dag. Na een dik half uur flink rusten in de zetel, kon mama de smekende blik om terug naar school te mogen niet teleurstellen.
Toen ik haar om 4h oppikte zei ze al geeuwend dat ze nog helemaal niet moe was!
Lena is zo vrolijk vandaag. Ze huppelt en zingt. Ze overlaadt papa en mama met kusjes. Wat betekent die school toch veel in een kinderleven!
En mama geniet ook. Van de herwonnen vrijheid. Van rust tijdens het lezen van de krant. Van boodschappen doen zonder kwetterend vogeltje in de kar. Van groenten kuisen, zonder kinderhandjes die willen helpen.
23-05-2011 om 22:01
geschreven door Eva
22-05-2011
School
't Was een leuk en druk weekend.
Nu ik stilaan meer dingen mag, zijn we niet meer zo aan huis gekluisterd.
We fietsten veel en speelden aan het scoutslokaal.
We gingen eten bij de buren en plukten bloemen aan het nieuwe huisje.
Gisterenavond was er hier een feestje met tante Sara en tante Hanna en opa en oma.
Vanavond sloten we het weekend af met versgebakken pannenkoeken. Da's pas echt feest.
Morgen mag ik naar school. Voor het eerst dit schooljaar. Het zal 327 dagen geleden zijn dat ik in een klasgroep zat. Maar toch is het vroeger dan verwacht. Toen ik ziek werd, had de dokter gezegd dat het zeker niet voor dit schooljaar zou zijn. 't Is dus een onverwachte meevaller. En ik ben er heel blij mee, net zoals papa en mama.
Naar school gaan zal niet gemakkelijk zijn in 't begin. Ik ben niet meer gewoon om te moeten delen. Ik ben niet meer gewoon om met kindjes te spelen. Ik hoop dat ik snel terug mijn draai gevonden heb. Het is heel spannend nu. Ik ben ook wel een beetje bang.
Vandaag heb ik gelukkig weinig tijd gehad om na te denken. Papa en mama zwegen ook bewust de hele dag over de school. Om de stress niet op te drijven. Hopelijk kan ik een beetje slapen vannacht. Want bij het nachtkusje beseft ik het plots terug: 'ik mag morgen naar school! 't is toch echt waar, mama?'
22-05-2011 om 20:19
geschreven door Eva
19-05-2011
Stadsloop
Voor wie het zou interesseren: de uitslag van de stadsloop zou ik jullie nog meegeven. Ik ging als nummer 3704 over de meet in de 10 km in een tijd van 59 minuten en 12 seconden. (inclusief een beetje sluikreclame voor Trancefusion) Daarmee hield ik nog 832 lopers achter mij.
Maar het was vooral heel erg leuk om te doen. Misschien wagen we ons volgend jaar wel aan een 2de poging.
Na 48h zonder blogpost, zal ik jullie verblijden met een extra lang bericht, inclusief foto's. Tjsa, mama heeft soms ook iets beter te doen dan bloggen, naar de algemene vergadering van het werk gaan bijvoorbeeld. Daarna genoot ik met de collega's een film van 'Victoria Deluxe' over de wijk waarin ik werk(te!). Wie komend weekend nog een uitstap zou willen plannen en van mensen en verhalen houdt, 't is echt een aanrader.
Dinsdag begon de sleur er hier wat in te zitten en hingen de kindjes voortdurend in elkaars haren. (ja, dat kan weer, nu Lena haar hoofdje terug vol haartjes staat) Gelukkig bracht woensdag variatie. Woensdagvoormiddag knutselde mama met Lena. Het was dringend tijd om een afscheidskado voor juf Eva te maken. Lena werkte met volle overgave aan een kaartje. Samen versierden we kussenslopen. Tegen de middag kwam juf Eva voor de voorlaatste les aan huis. Samen met haar trof Lena allerlei voorbereidingen voor de allerlaatste les.
In de vooravond mocht Lena naar oma Kris, om er bloemetjes te planten in de tuin en vooral om er een nachtje te slapen. Zo kon mama met Kaspertje gaan zwemmen en hem een portie extra aandacht geven. Hij genoot met volle teugen. Van het zwembad en vooral van de grote glijbaan. Van het rustige avondeten met papa en mama. Van zijn boek én zijn verhaaltje, zonder inmenging van zus. Hij knuffelde en glunderde!
Ook vanmorgen was het heerlijk rustig: Kasper en mama alleen aan het ontbijt, tijd voor een lang verhaal, ruim op tijd aan de schoolpoort. Pas daarna ging ik Lena ophalen bij oma. Ze was een heel pak rustiger dan de voorbije dagen. Het heeft duidelijk deugd gedaan om even uit het thuisritme te zijn en te genieten van de aandacht van oma en opa.
Vanavond na schooltijd was het party-time. Voor 1 keer mocht ook Kasper meegenieten van het thuisonderwijs. Er waren kado'tjes: van Lena voor de juf en van de juf voor Lena. Lena kreeg een prachtig nachtlampje. Uiteraard brandt dat nu naast haar op haar kamer.
Juf Eva ontdekt de geheimpjes op de achterzijde van de kussensloop:
En dan was het tijd voor het muziekpak dat ze gisteren samen maakten. Het was een plezier om aan te zien!
Tijd om cakejes te versieren:
En te smullen!
De laatste les aan huis van juf Eva zit erop.
We zullen haar wel een beetje missen. We willen haar heel erg bedanken voor de vele mooie momenten, voor de talloze prachtige knutselwerkjes, voor het vervoer van Kasper van school naar huis, voor de extra uren, bovenop haar fulltime job en vooral om Lena's zon te zijn in lange, bewolkte weken.
Maar dit afscheid is niet droevig. Het is een heugelijk moment. Het is tijd om het normale leven terug op te nemen, om gewoon zoals alle kindjes (af en toe) naar school te gaan.
Geen rust in huis vandaag. Wel een prikkelbaar klein meisje. Ze fladderde van hier naar daar. Ze kon zich op niks concentreren. De schoolstress is haar aan 't bekruipen. Gelukkig hebben we de schoolstart niet te lang op voorhand aangekondigd. Maar blijkbaar te toch te lang. Hoe moeten we dat hier zo nog volhouden tot maandag?
Vanmorgen nam Lena afscheid van juf Adèle van de UZ-school. Op 16 februari kwam ze voor de eerste keer bij ons thuis. Ik herinner me die eerste les nog alsof het gisteren was. Lena zat samen met de juf onder de tafel te spelen. Sindsdien kwam juf Adèle elke week 2 uur. Lena genoot echt van die momenten. Bedankt juf!
Vanmiddag trok mama er met Lena op uit. De dames gingen samen winkelen. Stappen zag Lena nog niet zitten, maar in de buggy genoot ze van de wandeling. Zo kon ze haar hoofd eens even leegmaken.
Het wordt stilaan tijd dat het hier in huis wat minder rond Lena draait. Kasper is precies niet gelukkig de laatste dagen met al die aandacht voor het verhaal van zijn zus. Hij is voortdurend boos en opvliegend. Hij wil niks vertellen tegen papa en mama. Hij heeft al 3 dagen op rij een ongelukje in zijn broek, iets wat hij al maanden niet meer deed. Het wordt dringend tijd dat mama nog eens een moment speciaal voor hem uittrekt. Helaas weet ik voorlopig niet wanneer ik dat kan doen.
17-05-2011 om 22:09
geschreven door Eva
16-05-2011
Pakje is weg!
Jaja, het is gelukt. Mijn pakje is weg. Al sinds augustus ga ik door het leven met mijn pakje. Het heeft vele prikken uitgespaard. Maar het was ook soms vervelend: als ik op mijn buik wilde slapen, als ik wilde rollebollen en vooral in het bad.
't Was vroeg opstaan vanmorgen. Ik poseerde nog snel voor een laatste keer met pakje. Tegen 9h30 lag ik op het operatiekwartier in dromenland. Een uurtje later was ik klaarwakker, met mijn trofee (het verwijderde draadje) in de hand.
Ik ben heel blij dat het weg is, maar ook een beetje bang. Bang voor de prikjes die ik vanaf nu terug zal moeten krijgen in mijn arm. En ook een beetje bang voor de school die dichterbij komt.
Nog een klein beetje herstellen. 't Is echt aftellen nu. En dan mag ik terug naar school. Eerst halve dagen.
Ik ging daarnet met mama langs bij juf Leen. Juf Leen vertelt morgen aan mijn klasgenootjes dat ik binnenkort terugkom. Ik zie er tegenop om alles over mijn ziekte te moeten uitleggen aan mijn vriendjes. Ik heb ook schrik dat ze allemaal iets over mijn haar zullen zeggen. Ik hoop dat de juf hen al een beetje uitleg kan geven.
16-05-2011 om 20:35
geschreven door Eva
15-05-2011
Papa-dag
Vandaag zorgde papa voor de kindjes. En dat gebeurt niet zo vaak. Het was dan ook heel leuk en Lena wilde wel graag papa's grenzen verkennen en testen. De kindjes haalden zowat alle speelgoed uit, op alle verdiepingen van het huis. Bij mama moeten ze steeds eerst opruimen voor ze met iets nieuw beginnen spelen.... Ze gingen ook uitwaaien in de speeltuin en kwamen er vriendjes van school tegen.
Ondertussen ging mama lopen in Gent. Samen met vele collega's van het werk deed ze mee aan de stadsloop. We waren met z'n allen ingeschreven voor de 10 km. Mama begon er toch wel met een bang hartje aan. Tot december deed ze 10 jaar lang geen sport. Sinds december wel weer, maar de conditie is nog helemaal niet in orde. De langste afstand die ze tot nu toe liep was 7 km, op het strand 2 weken geleden. En de looptrainingen waren ook niet erg frequent... Ongeveer 1 x per 2 weken deed ik een grote toer. Maar goed, het is gelukt en het was leuk. Er stonden vele bekenden langs het parcours en je wordt echt meegestuwd door de bende lopers. Net geen uur deed ik erover, denk ik. De uitslag staat pas overmorgen online.
Morgenvroeg is het weer tijd voor die andere realiteit: samen met Lena reist mama terug naar het Uz om hopelijk 's avonds zonder catheter thuis te komen.
15-05-2011 om 20:45
geschreven door Eva
14-05-2011
Het bos
Toen we onze bouwgrond kochten, lang voor we aan het huis zelf begonnen, plantten we wat bomen aan. Ik denk dat het ondertussen 3 jaar geleden is. We hadden de ambitie om een bosje te creëren achteraan in onze tuin. Stilaan begint het bos vorm te krijgen. De bomen die we 3 jaar geleden kochten zijn lang niet meer de enige die er staan. We kregen hier en daar een boom, we plantten wat wilgenpoten en kochten afgelopen najaar fruitbomen. Ook spontaan begonnen er takken te schieten, die we al enkele jaren insnoeiden. Ondertussen zijn dat al flinke bomen geworden. Alles is zo goed aan het schieten nu, dat we stilaan wat bomen mogen doen verdwijnen (de wijkers) om de andere meer lucht en licht te geven (de blijvers). Zo haalden we vandaag de eerste boom neer in ons bosje.
Bovendien maakten we vanmiddag een gestructureerde composthoop. Tot nu toe lag ons groenafval gewoon op een hoop. Maar die hoop was stilaan een woestenij aan het worden... Met de dikke takken van het snoeihout van deze lente, vlocht mama een muurtje om de composthoop achter weg te steken. Ondertussen reed papa het gras af in het bos. We maakten alle bomen onderaan onkruidvrij en bedekten de wortels met hooi. Kortom, we deden een namiddag aan bosbeheer.
Al dat werken in de tuin is inspannend en tegelijk zo ontspannend. Het lukt ons tegenwoordig beter om van alles in onze nieuwe tuin te doen dan om verder te bouwen aan het huis. Vooral nu we met hele gezin terug naar daar kunnen om er samen bezig te zijn, is het echt een plezier om buiten te werken. De kindjes amuseerden zich met takken en hooi. Ze speelden met de kruiwagen en hun schopjes. Ze tekenden op straat en hielpen de planten water geven. Tot iedereen doodmoe was.
We eindigden de dag met een badsessie: alle 4 vuil en moe, maar voldaan in bad.
Of dit de ideale voorbereiding was op mama's 10 km van morgen zal ik maar in het midden laten.
14-05-2011 om 21:36
geschreven door Eva
13-05-2011
Witte cellen x 3!
Rust of niet, Lena's cellen zijn spectaculair gestegen, zowel de rode cellen, als de bloedplaatjes, als de witte cellen. En op die laatste zaten we te wachten! De halvering van de chemopillen die ze elke avond moet nemen heeft duidelijk een groot effect. De ingreep om de catheter uit te halen is opnieuw gepland, komende maandag al. Amai, wat een aangename verrassing dat we dat zo snel nog konden regelen in het UZ. Het aftellen is terug begonnen: 'nog 3 keer slapen, hé mama'. En Lena's humeur is al de hele namiddag euforisch. Ik ben beladen met wel 1000 kusjes. Laat ons hopen dat ze niet opnieuw een ontgoocheling tegemoet gaat.
13-05-2011 om 20:04
geschreven door Eva
12-05-2011
Moe...
De oppas van de mutualiteit kwam vandaag nog een dagje. Lena knutselde, schilderde en tekende samen met haar. En het resultaat mocht er best wel zijn.
Ondertussen had mama tijd voor een bezoekje aan de kapper, een ziekenhuisbezoek bij een collega en een voordracht voor Kind en Gezin. Het deed deugd om eens een dag zonder mijn dochter op baan te zijn.
Vanavond gingen we met z'n allen even naar het nieuwe huis. Het plantgoed van gisteren moet nu natuurlijk elke dag water krijgen. Voorlopig gebeurt dat met emmers. Maar papa is de definitieve regenwaterpomp aan 't aansluiten. Binnenkort hebben we dus een tuinslang daar. Ik kijk er al naar uit!
Lena was vanavond alweer heel moe. Zo moe dat er geen land mee te bezeilen was... Het dringt echt niet tot haar door dat ze meer moet rusten. Overdag wil ze doodgewoon niet gaan liggen, 's nachts slaapt ze onrustig en helemaal niet diep en opstaan doet ze steevast voor de wekker afloopt...
12-05-2011 om 22:27
geschreven door Eva
11-05-2011
Onkruid
't Was een leuke, drukke dag. Deze voormiddag kwam juf Adèle. Lena spurtte naar de voordeur toen de bel rinkelde. Het was dan ook 2 weken geleden, door onze zeetrip van vorige week. De 2 uurtjes met de juf waren veel te snel voorbij naar Lena's zin. Maar ze had geluk: na schooltijd kwam ook juf Eva. Lena vindt die schoolmomenten aan huis echt de leukste uren van de week.
In de namiddag trok mama met de kindjes naar ons nieuwe huis. Het is hoog tijd om daar de strijd met het onkruid aan te gaan. Mijn armen zinderen nog na van de vele strelingen van de netels en de distels. Lena en Kasper hielpen me flink met hun schop en kruiwagen. De 'prikplanten' kennen ze al goed en die laten ze voor mama. We plantten er ook een rijtje zonnebloemen en een pompoen- en een courgetteplant. Zo groeit er deze zomer toch ook al iets waar we wat aan hebben. 4 uur lang waren we er aan het werk, maar eigenlijk lijkt er nauwelijks iets veranderd. De laatste maanden is alles wat blijven liggen in en rond de nieuwbouw. Misschien moeten we nog eens een dag helpende handen zoeken om eens wat verandering te zien...
11-05-2011 om 22:51
geschreven door Eva
10-05-2011
Temperamentje
Wat een vrouwtje en vooral wat een temperamentje.
Rusten staat niet vooraan in haar woordenboek. Zelfs als ze 's avonds doodop is, is het nog een heel gedoe om haar in bed te krijgen. Overdag een dutje doen is al helemaal uit den boze.
't Was een dag thuis zoals we er al heel veel hebben gehad: samen met mama koken, een beetje strijken, een beetje in de tuin werken... boekjes lezen, kleuren, met de poppen spelen...
Maar hoe dan ook zijn we weer een dag dichter bij het einde van de behandeling.
10-05-2011 om 22:27
geschreven door Eva
09-05-2011
Ontgoocheling...
Eens te meer leerden we dat we niet mogen vooruit plannen. Gisteren dachten we dat we vanavond cathetervrij zouden zijn en dat Lena volgende week terug naar school zou kunnen. Maar....
Vannacht sloeg de onrust toe bij Lena. Om 3h was ze al klaarwakker en wilde ze meteen naar het grote ziekenhuis vertrekken. Ze was niet voor rede vatbaar en eindigde in het grote bed, tussen papa en mama. Ook daar kon ze de slaap niet vatten. Ze lag te woelen en te wroeten. En haar ogen bleven wijd open. Toen mama vanmorgen opstond om te douchen viel ze eindelijk in slaap. Na 10 minuten moest ik haar wekken om te vertrekken...
Om 6h40 waren we op de opnamedienst in het UZ. Het enige voordeel aan dit uur is dat er nog geen ochtendfiles zijn. Om 8h30 was de operatie gepland. Tot mama vertelde dat Lena's bloedwaarden vrijdagnamiddag niet zo goed waren. Een bloedafname en 2 uur later werd beslist door de oncologen dat de ingreep niet mocht doorgaan. Met zo weinig witte bloedcellen en neutrofielen zou de wondheling veel te lang duren. Er zit maar 1 ding op: wachten tot de witte bloedcellen vriendjes krijgen. En dan de operatie opnieuw plannen.
Voorlopig dus niet languit in het bad. Voorlopig ook niet naar school.
De gevolgen leken niet goed door te dringen bij Lena. Ze haalde haar schouders op toen mama het op school vertelde bij het afhalen van Kasper. Tot vanavond, vlak voor bedtijd. De adrenaline van de voorbije nacht en dag begon weg te ebben. En de woede en het verdriet kwamen boven.
Hopelijk slaapt ze vannacht een beetje. En kunnen we morgen met nieuwe moed aan een nieuwe dag beginnen.
09-05-2011 om 21:48
geschreven door Eva
08-05-2011
Tuindag
De voorbije dagen bleef er niet zoveel tijd over voor berichtjes. En soms is de zin ook wel een beetje zoek. Dat komt omdat we stilaan meer en meer beginnen leven buiten de muren van ons huisje. Toen we altijd thuis moesten blijven of in het ziekenhuis logeerden, was er veel meer pc-tijd. Wij zijn dus zelf niet rouwig om de minder frequente blogposts.
Vrijdag kwamen we terug van het weekje aan zee. Lena had helemaal geen zin om naar huis te komen. Ze mopperde de hele terugweg. Vrijdagnamiddag moesten we bovendien voor een bloedcontrole naar het ziekenhuis. Ze wilde echt niet mee. Gelukkig konden we in de dezelfde uitstap ook een pasgeboren baby bezoeken, zo had de trip naar het ziekenhuis gelukkig ook een positieve kant. Het bloedresultaat deed ons wel even schrikken: alle bloedwaarden zijn flink gezakt... Ze heeft maar net 1000 witte cellen meer en ook de rode cellen en de bloedplaatjes namen een diepe duik. Dit zijn de naweeën van de zware chemokuur in de paasvakantie. We moeten dus heel voorzichtig blijven de komende week, want de weerstand is niet optimaal momenteel.
Vandaag was een heerlijk rustige dag thuis. Als moederdagkado bleeft papa de hele dag thuis. Amai, dat was lang geleden: een man in huis om klusjes te doen! Een mooier geschenk kon ik mij niet inbeelden. Hij maakte het compostvat leeg, ruimde op in de tuin en hielp groenten en bloemen zaaien en planten. Allemaal dingen die mama normaal alleen moet doen. De kinderen ravotten de hele dag in de tuin. 8 zwarte voetjes waren het resultaat van een leuke dag.
Morgenvroeg reizen we terug naar het uz. Om 7h al moeten we nuchter op de dagkliniek zijn. Lena's Hickman-catheter wordt uitgehaald. Opnieuw een stapje dichter richting een normaal leven.
08-05-2011 om 21:37
geschreven door Eva
05-05-2011
Windmolentjes
Deze voormiddag verkenden we de dijk met de fiets. De wind is nu helemaal gaan liggen en dus waaiden de kindjes niet meer van hun fiets. Ze kozen een windmolentje als aandenken aan deze mooie week aan zee.
Vanmiddag speelden Lena en Kasper aan de waterlijn. Met de voetjes in het water, op en neer op het ritme van de golven. Tot Kasper een natte broek had...
Zonet pakte mama al wat bagage in. 't Was een heerlijke week hier aan zee. Jammer dat ze bijna voorbij is. Maar morgen zien we papa terug en daar kijken we alle drie naar uit.
(mama kon vandaag geen foto's kiezen, teveel genietende gezichtjes, dus zet ik er maar weer veel op)
05-05-2011 om 21:00
geschreven door Eva
04-05-2011
Bezoek!
Het was een rustige voormiddag. Zowel oma als mama deden deze voormiddag een grote strandloop. De kindjes kleurden en speelden gezelschapsspellen.
Na de middag kwam er langverwacht bezoek: tante Bieke kwam met de kindjes. De wind waaide vandaag heel wat minder en zorgde voor een heerlijk warme namiddag in onze duinen, vlak naast het appartement. De meisjes speelden dat het een lieve lust was. Ze kookten met blaadjes en onkruid en heel veel zand. De jongens liepen de bergen op en af, verstopten zich en veroverden zandbergen. Het was een zalige zonnig middag. Met pannenkoeken en limonade. En met moe gespeelde kindjes.
Na het avondeten brachten we oma naar het station. Nu is mama hier terug alleen met de kindjes. Papa is al de hele week hard aan het werken thuis. We willen hem een dikke duim zenden. We missen hem wel een beetje, maar zijn vooral heel trots op hem.
Een uurtje geleden kwam Lena terug uit haar bed gekropen. Ze was aan het piekeren. Ze vroeg zich weeral af of de chemoridders wel zouden winnen. Ze telt nu echt wel af naar het verwijderen van de Hickman-catheter: nog 5 keer slapen. En ik heb haar daarnet verteld dat ze misschien binnenkort terug naar school mag. Hopelijk maakt dat vooruitzicht haar een beetje vrolijk. Ze is net terug gaan slapen, in het grote bed, op papa zijn plekje. Hopelijk brengt dat een beetje rust.
04-05-2011 om 21:37
geschreven door Eva
03-05-2011
Schelpjes en zand
De wind blijft hier hardnekkig blazen. Zo hard dat de kindjes bijna weggeblazen worden op het strand.
Vanmorgen gingen we schelpjes rapen. Maar de wind zorgde ervoor dat Lena en Kasper het maar even volhielden. De oogst was toch groot. Ze amuseerden zich achteraf met het afspoelen en sorteren.
In de vooravond trokken we naar Beauvoorde, naar restaurant ''t Scheurvliet', van mama's tante Veerle en nonkel Mark. Als je ooit eens in de buurt zou zijn: je kan er heerlijk genieten van lekkere menu's in het restaurant of rustig op het terras vertoeven met een streekbier of ijscoupe of pannenkoek. Je moet maar eens gluren op hun website.
Lena at er vandaag zoals ze in geen tijden gegeten heeft. Ze smulde eerst een ijsje, dan speelden we in de grote tuin en daarna at ze nog een volledig kindermenu. Ze likte de laatste restjes saus van haar bord met een frietje. De zeelucht werkt niet alleen goed op de nachtrust, maar ook op de eetlust.
In alle stilte verdween papa vanmorgen vroeg. De kindjes hebben er niks van gemerkt. Hij reed recht van hier naar het werk in Deinze. Het is jammer dat hij niet kan blijven, maar de job roept.
Even later kwam oma al aan. Ons geduld werd nog hard op de proef gesteld. De trein had 35 minuten vertraging. En de kindjes waren niet bepaald in de mood om lang te wachten op het perron.
Maar hun geduld werd beloond. Oma zorgde voor entertainment in de duinen. Ze liepen de bergen op en af, wel 100 keer. Vooral het vallen lokte telkens een heerlijke schaterlach uit.
Lena en Kasper gingen alweer doodmoe slapen. De winderige zeelucht werkt vermoeiend. Maar ze slapen hier ook veel beter en langer dan thuis. Ik denk dat ik hier nog even wil blijven.
02-05-2011 om 22:39
geschreven door Eva
01-05-2011
Dag 2 aan zee
Fotoverslag van een dag aan zee.
Wat een lange slapers vanmorgen! Pas om 10h rolde het laatste Adamsje uit zijn bed. De kindjes kriebelden papa wakker... En ze namen hem mee naar het strand, om zandkastelen te bouwen. Mama bleef deze voormiddag thuis om te koken. Ze trok wel nog fototjes vanop het terras:
Jaja, dit is dus het zicht vanop het terras van ons appartement.
Na de middag speelden de kinderen 'gezellig' gezelsschapsspelletjes.
Daarna vertrokken we met de tram naar De Panne. We genoten eerst van een rustig optreden in een kleine tent. Lena en Kasper stonden met open mond op de eerste rij.
Tijd voor een Mojito aan de Oxfam-toog en wat verpozing in het zand.
Na het volgende optreden trokken we naar de dijk, voor een terrasje. De kinderen wilden zo graag een ijsje. En ze smulden, met glinsterende oogjes!
Daarna genoten we van het volgende optreden:
Voor de muziekliefhebbers: Guido Belcanto was verrassend goed, Yevgueni bracht heel veel sfeer in de tent en De Dofijntjes XXL waren heerlijk absurd en brachten natuurlijk nog veel meer sfeer. Jammer genoeg haalden we The Original Wailers niet meer... De kindjes waren om 19h zo moe dat we de tram terug naar ons huisje namen.
01-05-2011 om 23:06
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
