Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
29-02-2012
Snot, overal snot
Met heel veel zin ging Lena maandag terug naar school. Volgens de juf gaf ze zich op school voor de volle 100 %. Ze kwam thuis met veel verhalen, over en van de vriendinnen. Wat heeft ze dat gemist, het kletsen met andere 5-jarige meisjes! En wat doet het deugd om haar weer te horen thuiskomen met al die vertelsels.
Gisterenmiddag mocht ze een uurtje op bezoek in het eerste leerjaar. Ze genoot met volle teugen van die ervaring. Ze mocht er op de computer werken en was zo blij om te zien dat er ook in het eerste leerjaar nog soms gespeeld mag worden.
Helaas kwam ze gisterenavond al thuis met een lading snot. Het werd een lastige nacht, met een flink verstopte neus en een vervelende hoest. De vrees is dus waarheid geworden: ze heeft al na 2 dagen een virus te pakken. Gelukkig is er nog geen koorts en blijft het bij hoesten en snotteren. Vanmiddag was de energie wel helemaal op. Ze kon alleen nog huilen en treuren. Na een middagdut, gaat het alweer een beetje beter.
29-02-2012 om 17:09
geschreven door Eva
Nieuws!
Vandaag zat de nieuwsbrief van de ouderraad in de boekentas. En kijk eens wie erin staat!
Het slaapritueel had vanavond veel voeten in de aarde, bij Kaspertje dan toch. Rond 19h lagen de kindjes in bed. Lena lag bijna meteen in dromenland, na een druk en vermoeiend weekend. Maar broertje wilde niet slapen. Zijn grote hoofd ging aan het werk, met veel en grote gedachten. Bovendien is hij nogal koppig van aard en als hij niet wil, dan... Hij kwam wel 10 keer uit bed gekropen en maakte er op den duur echt een spelletje van. Het was uiteindelijk na 22h als de rust op de bovenverdieping eindelijk neerdaalde.
Vandaag vierden we de verjaardag van tante Hanna. Mijn kleinste zusje heeft tram 3 genomen. En voor de gelegenheid kwam de Spaanse nonkel uit Rome overgevlogen, waar hij post-doctoreert. Want tante Hanna woont voor haar doctoraat een hele periode in Leuven. Kunnen jullie nog volgen?
Als nonkel David even in België is, wordt hij geadoreerd door mijn kroost. Ze wijken echt geen seconde van zijn zijde. Gisterenvoormiddag mochten de kindjes al op uitstap met hem en tante Hanna naar de Brielmeersen. Vandaag solliciteerden ze om beurten voor zijn schoot. Helaas vliegt hij morgen al terug weg, maar net die magie maakt hem zo speciaal!
Gisterenmiddag gingen Kasper en Lena spelen bij vriendjes Juta en Rune. Ze kregen er cake en pannenkoeken, speelden verstoppertje in het ganse huis en ravotten buiten in het lentezonnetje. Het was een topdag. Bedankt voor de super-opvang!
Ondertussen werkten papa en mama verder aan het huis. Papa isoleerde samen met Koen en opa Patrick ruim de helft van het dak. Opa Luc en ikzelf snoeiden 60 bomen en verhakselden al het snoeiafval. Dankzij de helpende handen, werd er een pak werk verzet. Bedankt allemaal! We staan weer een klein stapje dichter bij de verhuis.
Morgen gaat Lena terug naar school. Ze heeft er heel veel zin in! Het is dan ook 34 dagen geleden... Hopelijk houdt ze zich recht tussen de vele virussen. Want wat voor een ander een 'gewone' verkoudheid is, betekent voor Lena soms veel miserie. Haar langer thuishouden, is echter geen goede optie voor haar morele gezondheid. Ze snakt naar haar vriendinnetjes en het schoolleven. We kunnen alleen maar hopen dat ze niks opraapt...
26-02-2012 om 23:09
geschreven door Eva
24-02-2012
Dagen zonder vlees
Ik doe mee. Jij ook? Al is het maar 1 dag. Je vermindert je ecologische voetafdruk er aanzienlijk mee.
Woensdag aten we een verse linzenschotel. De kinderen waren fan, echt waar! Alleen het woord onthouden is nog moeilijk. Gisteren at ik op het werk, handgemaakte courgettekoekjes met yoghurtsaus. Dat is echt een topgerecht op het werk, heerlijk klaargemaakt door onze lieve huiskok.
Lena vindt stilaan haar energie terug. Ze speelt en knutselt, ze vertelt en ze lacht. Wat een verschil met 1 week geleden!
Gisteren hadden de kinderen een topdag. Ze mochten een namiddag spelen bij juf Sofie, dé juf van allebei: Kasper zit bij haar in de klas en Lena krijgt thuisonderwijs van haar. De discussie van wie de juf nu eigenlijk echt is, wordt hier in huis frequent gevoerd. Ze hebben allebei genoten van hun namiddag daar: ander speelgoed en een ander speelvriendje, lekkere taart en een film van Sneeuwwitje, zo maak je kinderen echt gelukkig... Heel erg bedankt voor deze fantastische opvang!
Vandaag vertrok Kasper op muziekkamp. Hij telde al de hele week af naar vanmorgen en ik moest hem tegenhouden of hij stond een uur te vroeg aan de deur. Vanavond vertelde hij honderduit over de Vriezeman en hij zong én hij ging vlot slapen, doodmoe. Lena bleef thuis met de oppas van de mutualiteit. Ze knutselde en maakte een mooie creatie met strijkparels. Ook zij heeft genoten van haar dagje met 100% aandacht.
Hoe goed het ook gaat met de kindjes, toch lijkt het of de batterijen bij papa en mama stilaan leeg geraken. Papa droomde gisteren luidop van een lange reis, met ons 4, naar een rustige, verre bestemming. Liefst zonder bloedcontroles, zonder telefoon, zonder zorgen, zonder werk. Wat hebben we zin om er even helemaal uit te zijn... Die verhalen van vrienden die terugkomen van een fantastische skireis met het gezin zinderen hier na...
De vele weekends alleen werken aan het huis beginnen door te wegen bij Xavier. En dan is er nog zijn grote hart, dat telkens van alles belooft, aan vrienden, aan familie, aan de scouts... Als iemand zin en tijd zou hebben om zaterdag op de kindjes te passen, dan kan ik hem nog eens gaan helpen aan het huis. Als iemand een ongelofelijk drang zou hebben om te helpen op de werf, laat het gerust weten. Misschien helpt dat om de moed terug te vinden.
23-02-2012 om 23:02
geschreven door Eva
22-02-2012
Kort berichtje
Veel nieuws is er niet hier. Papa en mama werken hard deze week en de kindjes worden uitbesteed. Ze gingen 2 opeenvolgende dagen bij oma en opa Deinze. Gisteren was een topdag voor Kasper: hij ging zwemmen met oma!
Gisterenmorgen werd Lena's bloedje gecontroleerd. Eindelijk zijn de bloedwaarden de hoogte in geschoten, na 15 dagen chemostop en een cruciale bloedtransfusie. Gisterenavond zijn we (eindelijk) herstart met de chemopillen. Het aftelklokje rechts onder, is al lang niet meer correct. Door het vele stoppen met chemopillen de laatste maanden, zal de therapie zeker een flink stuk verlengd worden. Maar we zijn al blij dat we nu terug op de rails zitten. En we leerden alweer dat we niet te ver vooruit mogen denken / tellen / dromen ...
22-02-2012 om 10:44
geschreven door Eva
19-02-2012
Genieten!
Het gaat beter met Lena, veel beter. Zo'n zak bloed verricht echt wonderen. Als een bloglezer nog zou twijfelen om donor te worden... (en vertel Lena en haar vriendjes op de afdeling niet dat je bang bent van een prik)
Vandaag was het een échte zondag, met een eitje-ontbijtje én met z'n 4en aan de ontbijttafel. Daarna vertrok papa naar de werf, maar slechts voor enkele uren. Een half dagje verlof mag wel eens, zeker omdat er de rest van de week weer hard zal moeten gewerkt worden. Papa zit tot over z'n oren in het werk met een nakende opening van een winkel en zelf ga ik de komende week extra werken. Net op het drukste moment van het jaar, zijn er verschillende collega's afwezig. En mijn collega's sprongen al zo vaak voor mij in, dat het nu mijn beurt is om iets terug te doen, met veel plezier trouwens! Voor de kindjes betekent dat natuurlijk wel dat ze de hele vakantie uitbesteed worden. Maar ik moet toegeven dat ik meer opzag tegen een week thuis met de kinderen, dan tegen een week hard werken... Ik ben het stilaan een beetje beu om thuis te zijn met de 2 patatjes. Vooral omdat Kasper nog steeds niet echt constructief is...
Tot halverwege de namiddag liepen de kinderen rond in hun pyjama. Na de middag gingen ze samen met papa in bad. Gewone dingen samen kunnen doen, heerlijk!
In de vooravond vertrokken we op uitgesteld nieuwjaarsbezoek naar Lena's pépé. Lena genoot, vooral van het spelen met baby Zenna. De kindjes bleven ook extra lang op en dat maakte de dag natuurlijk helemaal een vakantiedag. Hoe fris ze morgenvroeg om 7h zijn, zullen we dan wel zien...
Gisteren ging mama naar de afscheidsviering van lieve, kleine Marie. Kindjes horen niet te sterven, maar te leven... Helaas verliezen sommige kinderen nog steeds de strijd tegen de 'stoute cellen', zoals Lena ze noemt. Gelukkig genezen al meer kinderen dan vroeger, maar elk kind dat overlijdt is er één te veel. Onder andere daarom willen we een benefiet organiseren op 25/08, om het kinderkankerfonds extra middelen te geven om onderzoek te doen naar nieuwere en betere behandelingen. Van Marie en haar gezin hebben wij in elk geval geleerd dat we moeten genieten van de gewone dingen, op gewone dagen. Een grote les van een prachtige kleine prinses. Hopelijk ook voor jullie?
19-02-2012 om 00:00
geschreven door Eva
17-02-2012
Een opkikkertje
Toen ik daarnet thuiskwam, vond ik een ruiker fleurige bloemen op tafel. De bloemen dragen het opschrift 'een opkikkertje ... geniet ervan'. Alleen weet niemand hier in huis van wie ze komen... In elk geval van iemand met het hart op de juiste plaats!
Als het even minder gaat, dan zien we niet alleen het aantal bloglezers stijgen, maar voelen we de warmte van alle mensen om ons heen. Gelukkig staan we er niet alleen voor en hebben de nieuwe sociale media het voordeel dat we ons verhaal kunnen delen. Hoe dan ook blijft dubbel: de openheid maakt je kwetsbaar, maar opent tegelijk veel deuren.
Hoe het ondertussen met Lena gaat, weet ik zelf niet zo goed. Ik werkte tot na kinderbedtijd en liet Lena in handen van de lieve oppas van de mutualiteit. Vanmorgen kwam ons kleine meisje in elk geval vrolijk en fris uit haar bed. Ik denk dat de extra rode celletjes hun effect al hebben. Oef!
17-02-2012 om 23:06
geschreven door Eva
16-02-2012
De rode redding?
De titel klinkt als een album van Suske en Wiske. Laat ons hopen dat het zakje bloed hier wat soelaas brengt. Lena is echt uitgeput. Ze heeft helemaal geen kracht meer. Tot eergisteren probeerde ze zich steeds kranig en sterk te houden. Gisteren en vandaag zonk de moed haar in de schoenen bij het minste. Ze huilde voor zowat alles. Juf Sofie kwam deze voormiddag nog voor wat afleiding zorgen in het ziekenhuis. Maar daarna was Lena niet meer aanspreekbaar. Ik moest haar eten vanmiddag zelfs in haar mondje lepelen. Toen broer na school op bezoek kwam, zei ze geen woord. Ze staarde ... een wit meisje ... in een wit bed.
Als ouder sta je machteloos bij dat alles. Je ziet je kind afzien, maar kan niks doen om haar te genezen. Je ziet haar huilen bij de prikken en kan alleen maar troosten. Net als elke mama, denk ik, zou ik in haar plaats de pijn en de vermoeidheid willen dragen.
Gelukkig kreeg ik een onverwachtse koffie aangeboden met een leuke babbel erbij bovendien van iemand die tot voor kort een onbekende was maar met een warm hart mee hielp denken voor het benefiet van 25/08. Boeken met koffie én met een heerlijke babbel! (maar ik zei al eerder dat het een winkel naar mijn hart is)
16-02-2012 om 20:16
geschreven door Eva
15-02-2012
het is op...
Alle reserves zijn op... Lena geraakt er maar niet bovenop. 3 weken zijn er voorbij sinds de vorige kuur. En haar bloedwaarden blijven zakken. Ze voelt zich ook ellendig: geen kracht, geen fut. Vandaag huilt ze bijna onophoudelijk; het is op...
We gingen al 2 keer naar het ziekenhuis. Vanmorgen voor een bloedcontrole. Enkele uren later kwam de ontnuchtering dat de bloedwaarden nog gezakt waren. In overleg met de oncoloog werd beslist dat een bloedtransfusie zich opdringt. Vanmiddag gingen we terug naar het ziekenhuis, om bijkomende bloedbuizen te laten afnemen voor een kruisproef. En morgenvroeg gaan we dan binnen voor een zak bloed. Hopelijk brengt die wat energie en verse levenskracht.
En hoe is het met Wieske? Ze is terug naar school, want ze woont de klas. Maar Kasper kreeg een andere knuffel van de juf: een heuse kikker. Die moet Wieskes functie overnemen en het slachtoffer zijn om tegen te mopperen. Helaas lijkt hij deze functie niet met zoveel glans te vervullen als Wieske zelf...
Bij Lena sloeg de verveling toe vandaag. 'Ik weet niet wat doen; ik verveel me; ik wil zo graag terug naar school.' Niks kon haar nog boeien deze morgen. Onder lichte dwang ging ze mee boodschappen doen. Eens in de winkel kwam ze er helemaal door, vooral als ze het menu voor 's middags helemaal zelf mocht samenstellen. Ze koos kleine tomaatjes -daar zou ze zich ziek in eten- en gebakken champignons, een topper hier. Vanmiddag haalde ik het assortiment plasticine boven. Ik heb haar urenlang niet meer gehoord. Ze bleef maar rollen en snijden en boetseren. Oef, weer een lange thuisdag voorbij.
Kasper kwam daarnet zielsgelukkig van school. Hij kreeg Wieske, de klaspop, mee. Als hij nu wil mopperen, moet hij dat tegen Wieske doen en niet meer tegen mama of papa of Lena. Maar hij heeft geen tijd om te mopperen vanavond. Wieske heeft al zijn aandacht nodig. Wat een logé toch kan doen! En vooral: wat een schitterend idee van Kasper zijn juf!
13-02-2012 om 17:13
geschreven door Eva
12-02-2012
Tot altijd
Vanmiddag ging ik naar de film met de collega's van het werk.
Het was niet 'zomaar' een film, het was 'Tot altijd'. Een film over graag zien en toch moeten loslaten. Een film over doodgraag leven en toch sterven. Een film over ziek zijn, over beperkingen en grenzen. Een film over vreugde en verdriet en de hele dunne grens daartussen.
Voor mij was het vooral een film over leven, hét leven. Het is een levensles voor de levenden.
Nu het ziek zijn in ons leven zo'n prominente rol heeft ingenomen, komt alles nog veel dichter op de huid.
De belangrijkste les voor mij blijft dat we moeten spreken over ziek zijn en doodgaan, zoals we spreken over het leven. Dat taboes en angsten niet nodig zijn. Dat mensen die middenin een ziekteproces zitten, er net willen over vertellen. Dat de dialoog deuren opent. Hoe moeilijk die dialoog soms ook is.
(ik hoop dat ik een beetje aan die dialoog kan helpen door deze blog voor iedereen leesbaar te maken)
Na de film kregen we de kans om na te babbelen met Nic Balthazar. Dat maakte de film natuurlijk nog intrigerender en boeiender. En gaf nog meer stof tot nadenken.
Deze mooie namiddag kwam er dankzij een fantastische collega-huisarts uit onze praktijk. Hij was de huisarts van Mario van voor de diagnose tot na zijn overlijden. Hij leerde mij al vele wijze levenslessen, op en naast de werkvloer.
Voor de tweede nacht op rij hield Kasper het hele huis wakker. Hij huilde en treurde, tot lang na middernacht. Hij wilde zelfs niet geknuffeld en getroost worden. Hij is boos op Lena, op mama, op papa, op de school, op alles. Het duurt stilaan allemaal een beetje te lang... Bovendien is die nabehandeling toch zwaarder dan verwacht en begint dat bij iedereen hier wel door te wegen. Zeker bij die kleine jongen, die de tijd dat het nog duurt helemaal niet kan inschatten. En als hij zo moppert, komen ook bij Lena weer meer vragen en angsten.
Het was een lastige dag hier in huis. Kasper met een rothumeur en Lena met te weinig cellen... Even genieten van de het ijs op de Leie zit er voor ons niet in. Vanmiddag ging ik er wel even op uit met de kindjes. Ze speelden een uurtje bij Rune en Juta en vergaten even hun zorgen.
Straks komt papa thuis, hopelijk met pannenkoeken. De verkenners bakken het hele weekend verse pannenkoeken om hun kas te spijzen en wij hebben wel zin in een zoet avondmaal. En in een gezellig moment met het hele gezin, want die zijn hier erg schaars in drukke werktijden.
11-02-2012 om 18:20
geschreven door Eva
09-02-2012
Mijn mannen
Ik kwam van de vergadering van de ouderraad, daarnet en ik vond mijn 2 mannen op de grond, op de zolderverdieping. Kasper huilde, heel zielig, met heel zijn lijfje, zoals alleen hij dat kan; het klonk hartverscheurend. Hij zat op schoot bij papa die hem knuffelde en troostte, zo teder en lief...
Kasper is niet meer het kleine Kaspertje van augustus 2010. Hij maakt tegenwoordig heel bewust het ziek zijn van Lena mee. Hij was ontroostbaar omdat hij altijd alleen naar school moet en zo vindt hij de school niet meer leuk. Hij vertelde dat hij de hele dag aan Lena denkt op school en haar heel erg mist op de speelplaats. Vooral als hij Lena's vriendinnen ziet spelen, mist hij zijn zus. Amai, zoveel woorden voor een jongen van 3.
Bovendien deed zijn oortje pijn en vond hij dat hij ook eens een siroopje verdiende. Want het is niet eerlijk, Lena krijgt zoveel siroopjes en hij nooit...
Nu liggen ze allebei te slapen in het grote bed, die mannen van mij. Of ik nu meteen in het kinderbedje moet kruipen is nog maar de vraag. In elk geval is het ongelofelijk lief en schattig om ze dicht tegen elkaar te zien liggen. Een moederhart is toch zo snel vertederd! Het hartverscheurende gehuil van daarnet is alweer helemaal verteerd zo.
09-02-2012 om 23:44
geschreven door Eva
Kleine stapjes
Ik wil iedereen bedanken voor de fijne antwoorden op het vorige blogbericht! Het doet deugd om al jullie reacties te lezen en een beetje kennis te maken met de mensen aan de andere kant van het internet. Het blijft me verbazen hoeveel 'onbekende' mensen Lena's blogje volgen. Het is leuk dat sommigen nu net iets minder onbekend zijn.
Dinsdag ging ik werken, na anderhalve week verlof. Ik start telkens met gemende gevoelens terug. Enerzijds wil ik graag bij Lena blijven en genieten we samen van het rustige thuis-zijn, maar tegelijk was ik wel blij dat ik er weer even 'uit' was, uit het thuis-zijn. Op het werk heb ik helemaal geen tijd om aan de zorgen van thuis te denken, zeker niet nu de virale infecties en een nakende griepepidemie voor een overvolle agenda zorgen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik de werkdrukte veel beter kan relativeren dan vroeger. Ik blijf me wel schuldig voelen ten opzichte van de collega's dat ik maar weinig extra's kan opnemen. De opvangmogelijkheden voor Lena zijn er wel, maar hebben veel beperkingen. Dinsdag bleef ze een dag bij oma, verder komt de thuisopvang van de mutualiteit haar gezelschap houden.
Met Lena gaat het heel stilletjes bergop. Ze genoot van de lesmomenten met juf Sofie. Vanmorgen maakten ze samen een huis voor de elfjes. Lena kan zo opgaan in knutselen en creëren, echt een plezier om haar bezig te zien. Gisterenmiddag genoot ze van het gezelschap van nichtje Emma. Al nam dat wel heel veel van haar energie, zodat ze 's avonds echt op was.
O ja, er is ook nog goed nieuws over het nieuwe huis: sinds gisteren zijn we een garagepoort rijker. Alweer een stapje vooruit!
09-02-2012 om 15:28
geschreven door Eva
06-02-2012
Moe
De vermoeidheid slaat toe bij Lena. Het leek een erg rustig weekend, maar zelfs binnen spelen met broer heeft veel krachten gevraagd. Vandaag lag ze bijna de ganse dag in de zetel, onder haar zonnedeken. De doos met 100den postkaarten werd bovengehaald en 1 voor 1 werden ze nog een keer uitgebreid bestudeerd. Kaarten die Lena kreeg van bekenden en onbekenden op haar verjaardag en voor nieuwjaar 2011 en 2012. Zo kroop de tijd wat sneller voorbij.
Na schooltijd kwam ze wel uit de zetel. De drang om samen met broer een kamp te maken was te groot. Gisteren maakten ze een huis, vandaag een ziekenhuis. Telkens verboden voor volwassenen, uiteraard!
De malaise is wel begrijpelijk als je Lena's bloedwaarden kent. Vrijdag waren ze al flink naar beneden aan het duiken. Daarom planden we vandaag een extra bloedcontrole. En die toont een verdere daling van alle cellen, witte, rode en vooral de plaatjes. Het gevolg is: alweer geen weerstand meer, dus zo weinig mogelijk contact met (mogelijks zieke) mensen en heel goed opletten voor vallen en botsen. Bovendien zijn alle chemopillen terug gestopt... in de hoop dat het bloed snel recupereert. Zo komt het einde van de behandeling natuurlijk nooit in zicht...
Ondertussen blijft het lezersaantal van de blog stijgen. Het blijft me verbazen dat er nog dagelijks bezoekers bijkomen. Meer dan 10000 lezers in de maand januari, meer dan 2800 de voorbije week! Blijkbaar boeit Lena's verhaal of gluren mensen graag in een ander leven binnen? Ik hoop dat ik met ons verhaal kinderkanker een beetje onder de aandacht kan brengen. Kinderen horen niet ziek te zijn of dood te gaan, kinderen horen te leven. Maar wie er toch mee te maken krijgt, wil er graag over vertellen, dat hoor ik ook van andere ouders. Voor gezinnen van een kind met kanker is ziek zijn zo'n wezenlijk deel van het leven geworden. We staan ermee op en gaan ermee slapen; of slapen er niet meer door... En zo wordt ook deze mama stilaan moe...
Soms ben ik wel benieuwd wie al die lezers zijn. In elk geval blijven zowel Lena als ik blij met alle reacties die we hier krijgen. Want het zwaarst om dragen, blijft het isolement.
06-02-2012 om 17:26
geschreven door Eva
05-02-2012
Tussen hoop en vrees
Met Lena gaat het elke dag een klein beetje beter. Met ups en downs, weliswaar, maar toch in stijgende lijn. Vrijdagmiddag speelde ze zelfs eventjes buiten in de verse sneeuw.
Het weekend was heel rustig. We genoten van de zon, van achter het glas en haalden even een frisse neus buiten. Maar de koude is niet aan Lena besteed. Ze kan zichzelf moeilijk verwarmen: te weinig reserves, vrees ik.
Vandaag waren we alle 4 thuis! Een uitzonderlijk rustige zondag, waarop zelfs papa het te koud vond om te gaan bouwen. De kinderen maakten een heus kamp in de living, met dekens en stokken en veel poppenkinderen. Soms was het grote liefde in het kamp; het volgende moment kroop er eentje naar buiten met dikke tranen. Broer en zus, kat en muis; ze kunnen elkaar niet missen, maar tegelijk kunnen ze het niet laten om de andere te pesten.
Al het hele weekend zijn mijn gedachten bij Marie. Marie is een dappere prinses die de strijd tegen de kankercellen leek te winnen, tot afgelopen woensdag alles plots keerde. Ik wil haar en haar gezinnetje heel veel sterkte en moed toewensen in deze moeilijke dagen. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dit moet zijn als ouder, weten dat je je kind moet afgeven. Ik wou dat ik iets kon doen voor mama Julie... Meer dan haar hier een hart onder de riem steken, kan ik helaas niet.
Gelukkig leven wij met hoop. En beseffen we eens te meer hoeveel geluk we hebben.
05-02-2012 om 20:53
geschreven door Eva
02-02-2012
Warmte
Op deze ijskoude winterdag, mag er al eens iets gezegd worden over warmte. Ik hoor en lees zo vaak dat de maatschappij hard en eenzaam en rechts geworden is. Sinds Lena ziek is, ontmoet ik nochtans vele warme mensen. Er zijn - echt waar - nog veel mensen met een groot hart, die zomaar grootse dingen doen. Soms doen mensen kleine dingen, die voor ons een wereld van verschil maken en die daarom net zo groots zijn. Soms krijgen we prachtige geschenken, die we in onze stoutste dromen zelfs niet durfden bedenken. Vaak komen ze van mensen die we voorheen zelfs helemaal niet kenden. Maar die door ons verhaal te lezen en te volgen, iets willen betekenen voor Lena en voor ons. Hoe we al die mensen ooit kunnen bedanken, weet ik niet. Maar wat ik wel weet, is dat we wat minder moeten zagen en klagen. Het leven is te kort om daar energie in te steken. Dat we blij moeten zijn, als een kind, met elk fijn geschenk, groot of klein, dat onverwachts ons pad kruist.
Het grootste geschenk tijdens Lena's ziek zijn, is ongetwijfeld het thuisonderwijs. Nu Lena stilaan wat meer krachten heeft, knutselde ze ijverig met juf Sofie. Ze maakten samen elfjes, met het Elfenboek als voorbeeld. Ik hoorde Lena gibberen en lachen, echt hartverwarmend. Bedankt juf Sofie!
Vandaag stond de postbode alweer met een heel mooi pak aan de deur. Lena ontving het enthousiast en zag meteen haar eigen naam staan om de flap. 'Mama, een pakje voor mij!' In het pakje vond ze hippe beenwarmers en een hele collectie leuke haarspeldjes. Ik denk dat ik vanavond zal moeten onderhandelen om alles uit te krijgen voor het slapengaan. Er zat ook een superleuke muts en wanten in het pak. Lena vond dat die voor broer Kasper waren, omdat hij de bijhorende broek al heeft. En Kasper ontving het moois na schooltijd met een grote glimlach. Hij is zo blij als er ook voor hem een pakje is. Bedankt Petra! We genieten er écht van!
02-02-2012 om 16:55
geschreven door Eva
01-02-2012
Bananenmilkshake
Het verhaal van maandag kreeg een vervolg dinsdag. Lena was slap, misselijk, ellendig. Het grote verschil tussen maandag en dinsdag was dat de lasten en de zorgen gisteren niet voor mij waren. Er kwam een thuisoppas van de mutualiteit en zo kreeg ik voor eerst sinds de start van Lena's kuur de kans om er even uit te zijn. Onze koelkast had namelijk dringend verse input nodig. Bovendien levert een ziek kind ook een papierberg op en was het hoog tijd om nog wat instanties met een bezoek te verblijden. Echt blij word ik daar zelf trouwens niet van. Het is onbegrijpelijk dat je in dit elektronische tijdperk nog zoveel uren in wachtzalen van diverse (sociale) diensten moet doorbrengen. Gelukkig werd mijn dag goedgemaakt met een bezoek aan Ikea: moois bekijken en berekenen voor het nieuwe huis, dat geeft positieve energie. Alleen kijken lukte niet in Ikea; ik kocht wat lappen stof en heb veel zin om mijn naaimachine terug boven te halen, alleen ben ik nog op zoek naar een dosis tijd...
Vandaag begon stilletjes en rustig: Lena kwam deze voormiddag niet van haar plekje in de zetel. Maar bij de thuiskomst van Kasper kwam daar verandering is. Samen begonnen ze te spelen en van alles uit te halen. Wat is het fijn om terug over speelgoed te struikelen! Ondertussen is Kasper naar de turnclub, om zijn energievat verder te laten leeglopen. Net op tijd, want Lena is weer aan rust toe.
Ik vond vanmiddag een tros overrijpe bananen in de fruitmand en maakt een lekkere verse milkshake, uiteraard met de assistentie van kinderhandjes. Lena wil nauwelijks eten, maar drinkt wel heel flink. Ze dronk 2 grote bekers milkshake en kikkerde er echt van op. Het is echt haar drankje aan het worden na de chemokuren: lekker en calorierijk.
En Kasper zijn oog? Dat was eerst dik en blauw, daarna rood en paars en stilaan wordt het geel en ontzwelt het. O ja, hij heeft ondertussen ook een ferme buil op zijn voorhoofd, verstopt onder zijn blonde lokken. Maar klagen doet hij niet: werkmannen zijn stoer en huilen niet, zegt hij!
01-02-2012 om 17:12
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
