Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
01-05-2011
Dag 2 aan zee
Fotoverslag van een dag aan zee.
Wat een lange slapers vanmorgen! Pas om 10h rolde het laatste Adamsje uit zijn bed. De kindjes kriebelden papa wakker... En ze namen hem mee naar het strand, om zandkastelen te bouwen. Mama bleef deze voormiddag thuis om te koken. Ze trok wel nog fototjes vanop het terras:
Jaja, dit is dus het zicht vanop het terras van ons appartement.
Na de middag speelden de kinderen 'gezellig' gezelsschapsspelletjes.
Daarna vertrokken we met de tram naar De Panne. We genoten eerst van een rustig optreden in een kleine tent. Lena en Kasper stonden met open mond op de eerste rij.
Tijd voor een Mojito aan de Oxfam-toog en wat verpozing in het zand.
Na het volgende optreden trokken we naar de dijk, voor een terrasje. De kinderen wilden zo graag een ijsje. En ze smulden, met glinsterende oogjes!
Daarna genoten we van het volgende optreden:
Voor de muziekliefhebbers: Guido Belcanto was verrassend goed, Yevgueni bracht heel veel sfeer in de tent en De Dofijntjes XXL waren heerlijk absurd en brachten natuurlijk nog veel meer sfeer. Jammer genoeg haalden we The Original Wailers niet meer... De kindjes waren om 19h zo moe dat we de tram terug naar ons huisje namen.
01-05-2011 om 23:06
geschreven door Eva
30-04-2011
Zon en zand
't Was een dag vol zon en zand, veel zand. Ik voel het nog kriebelen tussen mijn vingers en de toetsen van mijn klavier.
Vanmorgen sliepen de kindjes lekker lang. Op een heerlijk rustig vakantietempo ontbeten we. Daarna trokken we te voet richting centrum op zoek naar brood en nog wat andere zaken om het weekendmenu compleet te maken. Gelukkig fietste Lena heel flink, want mama kan natuurlijk maar 1 buggy duwen... Vanop de zeedijk genoten we van het uitzicht op de zee. Voor de kindjes werd de roep naar het strand steeds luider. Ze waren nog net in te tomen tot na het middageten. En dan vertrokken we richting strand, gepakt met een grote tas vol zandspeelgoed. Kijk maar naar de stralende gezichtjes! Op het strand zelf was het nogal fris door de strakke wind. We nestelden ons in de duinen, vlak bij het appartement. Een uur of 2 en veel zandconstructies later dook papa plots op van achter een duin. De kinderen waren dolenthousiast. En eerlijk toegegeven, mama was ook wel blij dat ze niet langer alleen was met de kinderen.
Met z'n 4en namen we de kusttram naar De Panne en gingen naar 'Dranouter aan zee'. Papa en mama genoten van de muziek. De kindjes speelden ook daar in het zand met een schop en een emmertje. Zij vooral genoten van de animatie: het springkasteel, de schmink, de stetlopers. Het hoogtepunt van het festival was voor hen ongetwijfeld de puntzak met frietjes. Bovendien mochten ze met de handjes eten, wat een pret. Daar zaten we dan, samen op de trappen van de Esplanade. Met links en rechts van ons andere gezinnen die frietjes aan het smullen waren met hun kroost. Wat doet het deugd om weer gewoon te mogen doen: gewoon onder de mensen komen, gewoon de tram nemen, gewoon frietjes eten. Allemaal dingen die enkele weken geleden nog niet mochten.
Het gaat ons goed hier aan de zee.
30-04-2011 om 22:54
geschreven door Eva
29-04-2011
De zee
Lena voelde zich vandaag al stukken beter. Gelukkig maar, want het was een dag waar ze al heel lang naar uitkeek. Vanmorgen moesten we nog even langs het ziekenhuis voor een bloedcontrole. En de bloedwaarden waren veel beter dan mama had kunnen vermoeden.
De rest van de voormiddag vulden we met valiezen pakken en de auto laden. Amai, d'er moest een berg gerief in, 2 fietsen en 2 loopfietsen incluis. En deze geëmancipeerde mama had de eer om alles alleen te pakken en te laden. 1 kinderstoel moest noodgedwongen verhuizen naar de voorzetel, zodat 2/3 van de achterbank plat kon. Maar goed, kort na de middag waren we weg, mama en de 2 kindjes, richting zee. (met als akkefietje dat Kasper bij vertrek 39 graden koorts had, grr)
We mogen een weekje gaan logeren in een appartement van de vzw Kiekafobee, Noctiluca genaamd. Zowel Lena als Kasper konden er de laatste dagen niet over zwijgen. Ze hebben er heel veel zin in, in dat weekje aan de zee. Het lossen van de auto was nog een veel helser werk voor mama. Mijn kroost was namelijk niet meer tot rust te brengen. Ze huppelden door het appartement. Ze verkenden werkelijk alle kasten en deuren en schuiven. Met een grote kast vol strips, gezelschapsspellen en dvd's moet ik het resultaat niet omschrijven zeker.... Kasper was er ook in geslaagd om een cassettebandje af te rollen en daarna te komen vragen: 'mama, wat is dat?'. Tsja, dat heeft die jongen natuurlijk van z'n leven nog niet gezien!
Na de strijd met alle bagage en het opdekken van 3 bedden, was het eindelijk tijd om de zee te ontdekken. We trokken met veel enthousiasme de dijk op. Goed 500m ver, kregen we een stortbui over ons heen. Lena kon zich nauwelijks rechthouden in de wind. De avondwandeling was dus van korte duur. Ik mocht 2 natte kindjes opwarmen in een warm bad.
We gaan ons hier amuseren, al worden we nog 10 keer natgeregend. Alleen jammer dat papa zoveel werk heeft en nauwelijks tijd kan nemen om mee te genieten van deze vakantieweek.
Het was een ellendige dag. Lena stond op als een lappenpop. Ze kroop in de zetel onder een deken en even later begon ze met overgeven. De hele ochtend bleef ze braken. Zelfs een slokje melk bleef er niet in...
Gelukkig ging het vanmiddag stilaan iets beter. Ze at muizenhapjes van de worteltjes en dronk heel flink.
Behalve het overgeven, heeft ze ook last van een loopneus en een rood oog en ze heeft voortdurend hoestbuien. Zou de treinreis naar Alice van maandag er voor iets tussenzitten? Hebben we ons al iets te ver gewaagd zonder weerstand?
Laat ons duimen dat ze er stilaan bovenop komt! Morgenvroeg gaan we naar het ziekenhuis voor een bloedcontrole. Hopelijk is die goed genoeg om naar de zee te vertrekken...
28-04-2011 om 20:12
geschreven door Eva
27-04-2011
Dag juf!
Eindelijk kwamen de juffen terug. Voor Lena heeft de vakantie ruim lang genoeg geduurd. Ze mist de wekelijkse privémomenten met juf Eva en juf Adèle echt in de vakantieperiodes. Maar vandaag was het een zalige dag: in de voormiddag kwam juf Adèle, in de namiddag juf Eva. Het was wel vermoeiend om zo lang flink te knutselen en te werken. Maar Lena heeft er heel erg van genoten. Bedankt lieve juffen voor de leuke momenten!
Vanavond mogen papa en mama genieten van een avondje wellness. We kregen dat kado in augustus, toen Lena ziek werd, van hele lieve mensen die vonden dat er ook een geschenk voor papa en mama mocht zijn. We gaan ervan genieten , zeker weten.
27-04-2011 om 19:43
geschreven door Eva
26-04-2011
Kasper 3 jaar!
Het feest hadden we zondag al gehad, maar de echte verjaardag was pas vandaag. Onze kleine jongen wordt nu ook stilaan echt groot. Geen pampers meer, geen gehuil meer aan de schoolpoort, geen hulp meer nodig, voor niks, alles 'zelf doen'! Hij vertrok heel vrolijk naar school, met de appelcakejes in de hand. En hij kwam nog vrolijker terug thuis, geschminkt als een piraat, met een kroon op zijn hoofd en met Juleske onder de arm. Jules mocht meteen mee op de tractor, een privilege dat nog niet veel anderen te beurt viel.
Lena bleef vandaag een dagje thuis bij de oppas van de mutualiteit. En mama was blij dat ze niet thuis was, want Lena had een ongenietbaar post-vakantiehumeur. Elke eerste schooldag na een vakantie blijft toch heel lastig voor haar. Ze is dan zo boos op alles en iedereen. Vandaag zei ze ook heel gemeend: 'mijn ziekte is niet eerlijk'.
Mama deed vanmorgen veel papierwerk en grote boodschappen. Na een UZ-week was de koelkast hier echt helemaal leeg. Na de middag ging mama in de tuin werken aan het nieuwe huisje. Ik probeerde de strijd aan te gaan met het onkruid. Ik was er in statig gezelschap: een reiger stond de hele dag aan de beekrand te gluren naar de vissen. Jammer dat ik geen fototoestel bij had.
26-04-2011 om 22:59
geschreven door Eva
25-04-2011
Wonderland
Wat een dag!
Lena en mama gingen op reis naar wonderland. De reis op zich was al een heel avontuur: met de trein van Deinze naar Antwerpen. Ook het openbaar vervoer was ruim 8 maanden verboden terrein. Het was dus heel lang geleden dat Lena nog op de trein zat en dat was heel spannend. Onderweg aten we boterhammetjes, maar helaas moest Lena even later alles overgeven. De chemoridders van de zware kuur zitten nog goed in het bloed en misschien had de stress er ook wel iets mee te maken...
Maar ook met een lege maag, kon het plezier de hele namiddag niet op. Lena genoot, samen met Elfien, van de muziek en de dans. Ze vingen hartjes en applaudiseerden luid, ze zongen en riepen richting podium. En de glimlach op alle kindergezichtjes in de zaal was stralend.
Bovendien kwam Lena op de trein naar huis een klasgenootje tegen. De dag kon echt niet meer stuk.
Terwijl de vrouwtjes erop uit gingen, werkten de 2 papa's hard aan ons nieuwe huis. Amai, er is echt heel veel werk verzet op de werf vandaag. De garage kreeg een dak en de binnenmuren zijn flink opgemetst. Bedankt, Peter!
En Kaspertje ging erop uit. Samen met Ferre paaseieren rapen en feesten. Ook zijn dag was 'zeer heel erg leuk' zei hij vanavond. Bedankt voor de superopvang!
25-04-2011 om 22:58
geschreven door Eva
24-04-2011
Verjaardagsfeestje
Vandaag vierden we de verjaardag van Kasper. Hij is pas dinsdag echt jarig, maar het was nu al feesttijd. En het deed deugd om hem eens alle aandacht te geven. Hij genoot van de kado'tjes, van de taart, van de kaarsjes. De oma's en de opa's, de tantes en de overgrootmoeder genoten van hem. Het was lang geleden dat hij meer aandacht kreeg dan Lena. Het was nog veel langer geleden dat hij meer kado'tjes kreeg dan zijn zus. En de tractor was al maanden zijn droom. Hij was niet meer weg te slaan van zijn nieuwe voertuig.
Vanmiddag vierden we ook al een beetje voor Lena. Haar thuiskomst werd opgevrolijkt met haar lievelingsmenu: roze zalm in de oven met groentensaus én met frietjes. Al de hele week was ze erover aan het dromen.
De voedingsbeperkingen zijn ook flink verminderd. Ze mag vanaf nu terug fruit eten met schil: ze smulde vandaag al van druiven en aardbeien, heerlijk! En ze mag terug chocolade eten. Welke boodschap kan je een kind beter geven de week voor Pasen?
Dat eten is ook heel erg belangrijk geworden in Lena's leven. Tijdens de cortisonekuren zat er geen rem op de honger. Elk half uur kwam ze schooien naar lekkers. Maar nu is eten echt een strijd. De chemopillen veranderen haar smaak heel erg en de zware kuur van afgelopen week werkt zeer negatief op de eetlust. Het is nu een strijd met de weegschaal in de andere richting. En dan is er nog de heel moeilijke balans tussen opvoeden en ziek zijn... Geen sinecure, die eetmomenten hier.
Het goede nieuws na deze kuur is dat het aftellen voor ons nu echt begonnen is. Nog 5 keer eenzelfde kuur als deze week, over 10 weken, over 20 weken, over 30 weken, over 40 weken en over 50 weken. En nog exact 487 avonden chemopillen slikken. We hebben het aftelklokje in de rechter kolom toegevoegd. Zonder grote tegenslagen zal op 24 augustus 2012 de laatste chemopil geslikt worden. Lena zal dan 6,5 jaar zijn en net op het punt staan om naar het eerste leerjaar te gaan. Nog mijlenver weg, maar toch al veel bereikbaarder dan 8 maanden geleden.
24-04-2011 om 22:42
geschreven door Eva
23-04-2011
Ik mis mijn zusje zo erg
Vanmorgen had Kasper een emo-moment bij het ontbijt. Mama komt elke avond naar huis, vanaf het moment dat Lena in dromenland is in het ziekenhuis. Zo kan mama thuis slapen en kan ze 's morgens met Kaspertje ontbijten. Hij kon vanmorgen niet over zijn zus zwijgen. Dat hij ze echt mist. Dat hij niet graag alleen slaapt. Dat hij ook graag mee wil naar het ziekenhuis. Ook voor Kasper is het natuurlijk een lastige tijd. Elke dag naar een andere opvang, mama weinig zien en zusje hard missen. Gelukkig hebben we zoveel lieve vrienden en familie die hem telkens met warmte en liefde omringen. Bedankt aan iedereen die deze week weer voor Kaspertje zorgde!
In het ziekenhuis was het een wacht-dag. Vandaag gebeurde er werkelijk niks in het ziekenhuis. Spoelen en wachten op de bloedafname van 16h. In het weekend is er geen animatie, geen spelbegeleiding, geen speelgoedkar, ... Het wachten duurt dus extra lang. Na de bloedafname trokken we dan ook heel snel naar huis. Mama mocht vanavond bellen voor de bloedresultaten en ze zijn dik ok! We moeten dus geen pillen meer slikken thuis en vooral morgen niet meer op bloedcontrole naar Gent.
Lena is al heel goed hersteld van de chemokuur. Ze at vanmiddag heel flink een groot bord warm eten. Geen ziekenhuiseten natuurlijk, maar een portie eten van mama. Vanavond genoot ze nog even van het mooie zomerweer. Eerst bij oma, waar we broertje ophaalden, daarna aan het nieuwe huisje, waar papa aan het werk was.
23-04-2011 om 23:06
geschreven door Eva
22-04-2011
Bezoek en kado'tjes
Het was een hele leuke dag hier in het ziekenhuis. Met veel bezoek en veel toffe kado'tjes. Het hoogtepunt was natuurlijk het bezoek van de Spaanse familie. Ze vliegen morgen terug naar huis en kwamen me vandaag, na een bezoek aan Gent, dag zeggen in het grote ziekenhuis. Ik zal ze missen, vooral gekke nonkel David. Gelukkig blijft tante Hanna nog in België, voor haar doctoraat aan de KULeuven. Er kwamen ook lieve, onbekende mensen langs met een paaskado voor alle zieke kindjes hier. Ik koos Daisy Duck en kreeg er lekkere paaseitjes bij. En Andries zijn mama kwam langs met een heel leuk verrassingspak. Zo is ziek zijn toch een beetje leuk.
22-04-2011 om 18:45
geschreven door Eva
Heerlijk geslapen
Tijd voor een hele lange badsessie ... De misselijkheid is stilaan aan het verbeteren!
22-04-2011 om 09:38
geschreven door Eva
21-04-2011
De nacht wint van de dag
eindelijk ...
Tijd voor mama om eens naar huis te vertrekken!
21-04-2011 om 20:42
geschreven door Eva
Fotoverslag van een dag
Gisteren hadden we nog geen fototoestel mee naar het ziekenhuis. Het is ook altijd zo'n verhuis hierheen. En speelgoed primeert steeds op andere dingen. Maar we zullen het vandaag goed maken met een fotoverslag. Mama heeft toch niet veel zin om te schrijven.
Oma op bezoek: lekker knuffelen en mijn strijkparels tonen.
Gezelschapsspelletjes spelen op het bed.
Urenlang meezingen met de liedjes op de computer.
Hard nadenken en kleuren.
Een mobiel knutselen met Sofie.
Heel erg misselijk na de ruggeprik.
Een filmpje kijken tijdens het plat liggen. De dvd-speler van de televisie is kapot, maar gelukkig is er de computer.
Wegduiken. Ik wil niemand meer zien of horen. Gordijnen dicht, licht uit.
Nu ben ik bezig aan de bewaakte chemokuur. Dan moet ik een half uur aan de bloeddrukmeter liggen tijdens het inlopen van de chemo. Ik vind het helemaal niet leuk. Ik ben zo misselijk...
21-04-2011 om 18:35
geschreven door Eva
20-04-2011
De uren duren ...
Het was een lange dag vandaag. En de uren duren hier dan nog zo lang ook.
't Is hier heel rustig op de afdeling. Minder dan de helft van de kamers zijn bezet. Daardoor kregen we een grote kamer. Amai, wat een luxe, naar UZ-normen toch. Een kamer van 3,5 op 5 m biedt heel wat meer bewegingsruimte dan eentje van 3,5 op 2,5 m. (ja, dubbel zo veel natuurlijk!) Lena zag al alle hoeken van de kamer, zingend en dansend. Dé bezigheid van de dag was CD's beluisteren en luidkeels meezingen. Tegelijk danste hier een ballerina, sprong er een kikker rond het bed, huppelde er een konijn over het bed. De lieve man met de accordeon liet ook verstaan dat er geen huis mee te houden was, met die kleine dochter van mij. Zolang ze maar vrolijk blijft, vindt mama het allemaal niet erg. Of het nu op of onder de stoel is, over of onder het bed, tussen de gordijnen of op de vensterbank.
We waren al om 7h30 op 3K6, maar pas om 9h30 geraakte mama met Lena's bloedje in het labo. Ik denk dat we toch moeten afleren om vroeg binnen te komen, in de hoop op het einde vroeger naar huis te kunnen... Het eerste uur had er niemand van de verpleging tijd voor ons. En de kamer was nog niet gepoetst, zodat we in de dagzaal moesten wachten. Bovendien moesten we eerst nog naar de neus-keel-oor-arts voor ze de chemo wilden starten. En die afspraak was pas om 14h45... Maar goed, om 16h zijn we dan eindelijk gestart met de chemokuur. Ten vroegste 72 uur na de start kunnen we naar huis. Dat wil zeggen dat we minstens tot zaterdag 16 h op kamer 6307 wonen.
Het consult bij de NKO-arts was trouwens geen leuke belevenis. De arts (assistente natuurlijk) was best wel OK en de diabolo werd vlot verwijderd. (die zat al ruim 4 jaar vastgeroest in Lena's rechter oor!) Maar de drukke weg ernaartoe en de wachtzaal daar, vond mama vreselijk. Lena vertrok vanmorgen thuis zonder hoedje of doekje op haar hoofd, maar met de kap van haar kabouterjas op. Natuurlijk was het vanmiddag om 14h45 niet meteen het geschikte weer om een kabouterjas aan te doen. Dus trokken we met een bloot hoofd op stap. Bovendien torsen we een paal met 2 medicatiepompen en wilde Lena niet stappen. Met de rolstoel dus... Alle ogen worden dan met een magneet naar ons toegezogen. In de polikliniek neus-keel oor was het heel erg druk. Het liep er vol vrolijk spelende kinderen die van de vakantie gebruik maakten om eens op consultatie te komen, denk ik. Naast ons kwam een bejaard koppel zitten: ''t is toch erg hé, madammeke, zo'n kindeke hebben'. Pfff, mama krijgt zo graag van die opmerkingen.! De pomp sprong om de haverklap in alarm. Nog meer starende blikken. Tot overmaat van ramp duurde het wachten er bijna een uur. Ik was eerlijk gezegd opgelucht als we terug op 3K6 kwamen. Hier kijken de mensen niet raar van een pomp meer of minder en zeker niet van een kaal hoofd meer of minder.
Op naar morgen. Al 1 dag (bijna) voorbij. We doen ons best om vrolijk te blijven. En de vele leuke berichtjes op de blog helpen daar zeker bij. Zowat elk half uur wil Lena kijken of er nog een berichtje is bijgekomen...
20-04-2011 om 19:28
geschreven door Eva
19-04-2011
Tegenzin
Met heel, heel veel tegenzin vertrekken we morgen terug naar het UZ. Lena's humeur is vandaag onweerachtig. Het begon al vannacht, om 3h. Ze wilde niet meer slapen. Ze vroeg zich af of de stoute cellen zouden winnen of de chemoridders. Want nu we terug naar het grote ziekenhuis moeten, is ze toch weer echt ziek, denkt ze.
De hele dag hing er onrust in haar lijfje. Ik denk dat ze ook oververmoeid is, maar dat wil ze niet toegeven. In elk geval kreeg ik ze in dit mooie weer niet buiten. Mama wilde graag een beetje onkruid gaan wieden op de werf, maar Lena wilde echt niet mee... Dus bleven we noodgedwongen thuis.
Ook mama heeft eerlijk gezegd geen zin om naar het UZ te vertrekken. Ik kan bij dit weer wel 100 of zelfs 1000 dingen bedenken die ik liever zou doen de komende dagen. Het ellendigste is dat je weet dat die chemo je kind terug ziek zal maken. Net nu ze helemaal aan het herleven is. Ze ziet ook zo op tegen de ruggeprik van donderdag. En mama ook, tegen het urenlang entertainen in ruglig die erop volgt.
Maar laat ons afsluiten met een vrolijke noot. Onze zonnebloemen komen uit! Wat wil je? Met 2 kindjes die dagelijks 2 keer met hun gietertje passeren.
19-04-2011 om 19:14
geschreven door Eva
18-04-2011
Kindjesruil
Vanmiddag kwam een klasvriendje spelen bij Lena. En tegelijk ging Kasper bij het zusje, een klasvriendinnetje van hem, spelen. Handig hé, zo'n kindjesruil. Nu kon Kasper het spel van de groten niet in de war sturen. Mama bakte pannenkoeken met de grote kindjes. Ze speelden heel veel buiten. Het was dolle pret. Alleen kwam vanavond de ontnuchtering dat het bezoek alweer veel te snel weg was. En dat het ziekenhuis terug akelig dicht bij komt. Opnieuw veel ontroostbaar verdriet.
18-04-2011 om 20:03
geschreven door Eva
17-04-2011
Bezoek
Het is dringend tijd om de blog eens bij te vullen, want sommige bloglezers beginnen aan mijn oren te trekken als er lang blogstilte is. Ik zal het goed proberen maken met een lang bericht! Soms is er weinig zin om te schrijven of -zoals dit weekend - veel betere tijdsinvulling dan voor een computer te zitten. En soms kiest mama ook gewoon eens voor haarzelf. Er lag een plan om frequent te gaan joggen en op 15 mei de stadsloop in Gent te lopen. Maar dat plan was de laatste weken heel erg op de achtergrond geschoven. Vanavond heeft mama eindelijk de loopschoenen terug aangetrokken. (en ze is best wel trots op haar toerke van 6,5 km)
Stilaan is het ook steeds moeilijker om alles in Lena's naam te schrijven. Lena is steeds minder begaan met de blog, nu ze minder in het ziekenhuis is en meer energie heeft om te spelen. Hij wordt dus nog zelden geschreven met Lena op schoot. Elke ochtend wil ze wel naar de foto's kijken en de reacties horen, maar het voorzeggen wat erop moet gepend worden, is ze een beetje beu. Mama wil af en toe ook haar eigen verhaal neerschrijven. Want die blog is toch een beetje therapeutisch voor mama. De reacties erop werken in elk geval helend. En dat is de grootste motivatie om te blijven schrijven. Het aantal lezers blijft trouwens nog steeds stijgen. We zijn zelf uiterst verwonderd van het aantal bezoekers per dag, per week, per maand. Het doet deugd dat zoveel mensen het fijn vinden om ons verhaal te volgen.
We moesten nog vertellen over het resultaat van het knutselen van afgelopen week. Lena werkte een hele namiddag ijverig aan een boeket bloemen. Ze knipte, vouwde en plakte. En mama zette haar knutselweerstand op zij om te helpen. Lena plantte ook zonnebloempitten en ze tekende een vlinder. En vrijdag trok ze apetrots met haar cadeau naar Véronique. Als bedankje voor de maanden kinesitherapie.
In zwemtenue... (als je niet echt mag zwemmen, dan speel je toch gewoon dat je wel mag zwemmen!)
De emoties gaan de laatste dagen erg op en neer. Het enige moment is ze supervrolijk en even later boos of droevig. Ook het slapen blijft aanmodderen. Al de hele week is ze elke nacht verschillende keren klaarwakker. Het ziek zijn van donderdag zal er wel voor iets tussen zitten, maar er is zeker meer aan de hand. Er spoken zoveel gedachten door haar hoofdje. Er leven zoveel gevoelens in haar lijfje. En die gedachten en gevoelens zijn zo moeilijk te verwoorden voor een kind van 5. Kijk maar hoe ze hier troost zoekt bij papa (net zoals broer trouwens).
Het grote nieuws van afgelopen weekend is natuurlijk het bezoek waar de kinderen al weken naar uitkeken. Tante Hanna en nonkel David zijn zaterdagavond geland op Belgische bodem. En ze hebben David's ouders en z'n zus meegebracht. De Spaanse familie maakt voor het eerst kennis met ons land. Ze logeren een weekje bij oma en vanmiddag werd hun komst gevierd met een feestelijk diner. Er waren cadeau'tjes voor de kindjes. Er was lekker eten. Er was een heerlijk zonnetje. (gelukkig maar voor de Spanjaarden die zuiderse temperaturen gewoon zijn) Beelden zeggen meer dan woorden:
Heerlijk, nieuwe puzzels, Spaanse bovendien!
Groepsfoto, de Spanjaarden met de kindjes en met tante Sara.
Met nichtje Emma
Lena met Emma en Kasper
17-04-2011 om 22:24
geschreven door Eva
15-04-2011
Beter!
Het ziek zijn was van korte duur. Vannacht had ik nog koorts. Mama is 2 keer opgestaan om te meten en me na te kijken. Maar vanmorgen stond ik op als herboren. Een flink loopoor had alle problemen opgelost. Weg koorts, weg oorpijn. Joepie!
Ik was wel nog moe vandaag. Ik genoot van een wandelingetje vanuit de buggy. Zelf stappen zag ik niet zitten.
Met mijn fantasie was niks mis. Ik speelde dat de zetel een zwembad was en ik liep de hele dag door het huis in zwempak. Zo werd het ten minste nog eens gebruikt na maanden werkloos in de kast te liggen.
Vanmiddag ging ik terug naar het ziekenhuis met mama. Mijn bloedwaarden zijn al iets beter dan gisteren. Oef!
15-04-2011 om 18:47
geschreven door Eva
14-04-2011
Koorts...
Het begon nochtans hoopgevend vanmorgen, de nachtelijke oorpijn was helemaal verdwenen. Ik voelde me tiptop. Ik wilde ook heel graag naar oma vandaag. Mama moest naar het werk en ik mocht er een dagje op uit met oma. Reden genoeg om niet meer ziek te zijn.
Broertje ging vandaag trouwens voor het eerst op kamp. En hij is daar echt wel trots op. Met heel veel zin vertrok hij vanmorgen op muziekkamp. En met glunderende oogjes kwam hij vanavond thuis. Aan aanrader: www.tuimeloor.be
Vanmiddag ging ik met oma nog naar Ikea. Ik was daar nog nooit geweest. Wat een leuke winkel om rond te huppelen! Maar ik kreeg er wel steeds kouder...
Als ik vanavond thuiskwam kroop in mijn hoekje in de zetel, onder mijn rode deken. En ik begon te rillen en te beven. Jaja, daar was de koorts dan... Misschien waren de 3 voorbije slapeloze nachten dan toch een voorbode? Op dus naar het ziekenhuis voor een bloedcontrole en hemoculturen. Dankzij dokter mama mocht ik daarna wel terug naar huis. Ze zal me vannacht in de gaten houden. Als het niet verbetert met siroop, moeten we wel terug naar het ziekenhuis vannacht. Sowieso ga ik morgen terug voor een bloedcontrole.
Laat ons duimen voor een rustige nacht. Want papa en mama beginnen wel een beetje moe te worden na 3 nachten met heel veel opstaan.
14-04-2011 om 22:52
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
