Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
14-04-2013
Hard labeur
De lentekriebels maakten de boer(in) in ons wakker. 2 weekends werd er hard gewerkt in de tuin. Een stukje van onze 'weidetuin' werd omgevormd tot moestuin. Of we doen een poging ten minste. Want met dat boeren hebben we eigenlijk geen ervaring. Het is wel een goede stiel tegen stress en gepieker. Na de bewogen week, bracht de zon en buitenlucht rust vandaag.
Vorig weekend kroop mijn man op zijn kraan en begon het sleuren met betonbalkjes.
Dit weekend kreeg het gesleur een vervolg. Ook een aanhangwagen vol compost werd geschept, geharkt en onder gefreesd. En er werd gezaaid en geplant.
Er waren 4 kleine helpende handjes. Ze schepten en reden met kruiwagens. Vakkundig werden bordjes uitgezocht en namen geschreven. En van al dat werken werden ze ook moe.
We zijn nog niet klaar; valavond verplichtte ons te stoppen. Maar wel al heel tevreden met het voorlopige resultaat!
Heerlijk, een Ricard in de avondzon!
14-04-2013 om 22:31
geschreven door Eva
13-04-2013
Oef!
Wat heb je me bang gemaakt deze week, lieve Lena. Nooit eerder sloeg de angst me zo om het hart.
Het begon met een bloedonderzoek, woensdag. De klinisch bioloog in Deinze was er niet gerust in. Ze vond 'rare' lymfocyten in je bloedstaal. Tegelijk modderde je al 6 dagen aan: slap, moe, hangerig, buikpijn, minder eetlust en nachtelijk zweten.
Je bloedstaal werd naar het Uz gestuurd om verder te onderzoeken. Ook daar kwamen de klinisch biologen niet tot een geruststellend antwoord... En dan sloeg de schrik toe. Paniek in het hart; eindeloos veel gedachten in het hoofd. Niet willen vooruitdenken, maar het toch doen. Een slapeloze nacht...
En vrijdagmorgen in alle vroegte nuchter naar het Uz voor een resem onderzoeken. Terug naar de afdeling waar we nooit meer wilden komen. Je was hysterisch voor de beenmergpunctie.
In de namiddag werd je thuis vertroeteld door papa. Want die prik in je been deed verdomme pijn. Zelf probeerde ik 'gewoon' te gaan werken.
Gelukkig kwam het verlossende telefoontje al om 5 uur. Tussen mijn eigen consultaties door. Niks aan de hand. Paniek voor niets. Oef!
Waarschijnlijk hangt er een hardnekkig virus in je lijfje. En ben je in de Ardennen flink in het rood gegaan.
Ik hoop vooral dat we zo'n dag als vrijdag niet meer hoeven mee te maken.
Het heerlijkste moment van de dag: jou een slaapwelkus mogen geven, na een drukke en bewogen dag. Je ziekenhuisbandje heb je nog steeds aan, als trofee van een voormiddag afzien in het ziekenhuis.
13-04-2013 om 22:40
geschreven door Eva
07-04-2013
Paasvakantie @Ardennen
We genoten van een heerlijk ontspannende week, in een prachtig landhuis in Polleur, vlakbij Spa.
Een foto voor opa: ja, dit is dus de Hoegne, met ons verblijfsplekje op de achtergrond.
We wandelden.
Sommigen verstopten zich onderweg achter een boom.
We stopten om te rusten, zon te tanken en lekkers te smullen
én om stenen te gooien!
We genoten van alledaagse dingen.
Zelfs de paashaas vond de weg naar de Ardennen!
We gingen kijken naar bevroren watervallen en tussen de dwarrelende sneeuwvlokken verkenden we het bijhorende pretpark, met maar enkele medebezoekers. Ijskoud, maar nergens wachtrijen!
Rondom het huis bouwden ze kampen!
En zochten ze uit wie de grootste is... Conclusie: de grootste is niet altijd de oudste!
Helaas waren er ook in de Ardennen crisissen...
Gelukkig was er apero om energie bij te tanken.
Morgen is het terug werkdag... Met tegenzin, maar met nieuwe energie duwen we terug op 'play' van het drukke leven.
07-04-2013 om 23:15
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
