Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
24-02-2013
op de sukkel
Lena is op de sukkel. Het ene virusje na het andere sluipt haar lijfje binnen. Ze krijgt nauwelijks tijd om te recupereren. Het laatste beestje sloop vrijdag binnen. Ze stond op met buikpijn en op school begon ze te braken. Ik hoorde mijn telefoon niet, maar gelukkig waren opa en oma paraat. Ze haalden een vodje van school.
Gisteren ging het beter. Maar vannacht doolde ze van het toilet naar haar bed, over en weer en nog een keer. Vanmorgen werden we gewekt door een brakende Lena. Niet beter dus... Laat ons hopen dat het nu wel een rustige nacht wordt. En dat het virusbeestje snel de weg vindt naar een andere plek.
24-02-2013 om 23:39
geschreven door Eva
18-02-2013
Bloemenjurk
Ze koos zelf haar stofjes. Even kleurig als altijd.
Ik volgde voor het eerst een naaiworkshop, na al dat prutsen met de naaimachine, helemaal alleen. Ik ging een zondagmiddag naaien bij Griet van deze mooie blog. Ik leerde ontzettend veel. En ben best wel blij met het resultaat, al zit het nog vol onvolmaaktheden. Het volgende jurkje wordt vast nog beter. Nu ik er 1 keer mee gewerkt heb, droom ik wel van een overlockmachine...
Geniet maar mee van Lena's glimlach; mijn meid is klaar voor de lente! Als de zon nog eens komt piepen, maak ik betere foto's, want deze werden bij schemerdonker getrokken, in een haastje, tussen het huiswerk en de zwemles door.
18-02-2013 om 00:00
geschreven door Eva
17-02-2013
Nog kussens
Ons eigen interieur verdient ook een nieuw kussen; of een nieuwe kussensloop ten minste. Want de vorige versie paste helemaal niet bij de mooie schilderijen die Xavier onder de kerstboom kreeg. Ik maakte 3 oranje exemplaren. Zo vliegen de vogeltjes uit de tuin nu ook in de zetel rond.
17-02-2013 om 00:00
geschreven door Eva
15-02-2013
Lang geleden
Het is heel lang geleden dat ik hier aanvulde. Sinds de blogstart liet ik de lezers nooit zo lang wachten op een vers berichtje. En ik word er steeds meer op aangesproken. Zomaar op straat, vragen mensen wanneer ik nog eens schrijf, want elke dag komen ze vruchteloos piepen. Wekelijks telt de blog nog ruim 1600 unieke hits, ontzettend veel...
Wel, ik heb hard getwijfeld om door te gaan met bloggen. Niet iedereen leest namelijk met even goede bedoelingen mee. Een gezonde dosis nieuwsgierigheid ligt in de aard van elke mens. Maar het is niet vanzelfsprekend om ons gezinsleven hier steeds bloot te geven.
Tijdens het ziekteproces van Lena was de blog vaak een hulp en een steun, dus toen was er motivatie om te schrijven. Vandaag staat Lena haar ziek zijn niet meer centraal in ons leven. Het heeft ons veranderd bij alles wat we doen, dat wel, maar we vinden ondertussen een andere balans, gelukkig maar. Tijdens de behandeling van Lena hebben we (noodgedwongen) veel verwaarloosd, niet in het minst de vriendschappen rondom ons. We leefden van opname tot opname, van dag tot dag en er was weinig ruimte en energie voor andere dingen. Te meer omdat het bouwen van ons huis dwars doorheen de behandeling liep. Het is niet altijd eenvoudig om terug aansluiting te vinden bij wat voorheen heel gewoon was... en dat doet soms pijn.
Ondertussen geniet ik van een heerlijk rustige vakantie met de kinderen: geen grote plannen, geen uitstappen, geen reis, gewoon thuis. Maar ons huis op zich is wel genieten: bij de minste zonnestralen warmt het hier heerlijk op, het leeshoekje kreeg nieuwe stoelen zodat ik 's ochtends met zicht op de tuin de krant kan lezen en de kinderen zijn niet weg te slaan uit hun speelkamer. Vandaag speelden ze dat ze in Villa Pardoes logeerden, in het barbiehuisje. Zo zijn ze toch even weg, in een verre fantasiewereld. Ze maken steeds minder ruzie samen en kunnen urenlang honderduit tegen elkaar vertellen. Ze spelen ook dolgraag schooltje, waarbij Lena aan Kaspertje letters aanleert en ...hij is gretig!
Alleen 's avonds blijft de onrust Kasper bekruipen. Hij lijkt ook niet moe, na een middag spelen op zus haar rustige tempo. Gisterenavond zat hij tot bijna middernacht op mijn schoot in de zetel. Een tv-beeld van de spoedopname bracht hem aan het babbelen. Samen keken we naar de foto's van Lena haar ziekteperiode. Hij wil alles weten: over die buis in haar mond en die buis in haar neus. Over hoe die ziekenhuismachines werken. Hij blijft jaloers op de privileges die zus volgens hem zo lang kreeg. De periode dat hij alleen naar school moest en zus thuis bij mama mocht blijven is hij nog niet vergeten.
In januari bleven we hier gespaard van alle virussen. Op school floreerde de griep, maar in hier in huis bleef iedereen gezond. Tot 2 dagen voor de vakantie. Toen was de veer gebroken bij Lena.... Lena is er, afgezien van wat snottebellen, al lang terug bovenop, maar het vervelende virus heeft mij in zijn greep sinds afgelopen zondag. Perfecte timing: na 3 maanden hard werken heb ik eens een week verlof en dan is daar keelpijn en hoest en snot. Het werd dus noodgedwongen een heel rustige start van mijn vakantie. Het was ook geen weer om bomen te snoeien en auto's te wassen, laat ik het daar maar op houden. Sinds vandaag heeft ook papa een kop vol snot...
15-02-2013 om 23:28
geschreven door Eva
Kussen met kusjes
Vorige week was mijn kleine zusje jarig. De kleinste, maar niet de jongste, je weet wel. De andere gezusters dachten lang na wat ze konden schenken. Kusjes en een kaartje, dat sowieso. En een kussen! Voor heerlijke luie zetelavonden, met een tas thee en een portie chocolade; fondant, uiteraard. En niet te vergeten een zalig zacht deken. Want niet iedereen hoeft aan een even hoog tempo te leven. Proficiat zusje! Geniet ervan.
Bij het inpakken van het kado, gaf de poetsvrouw te kennen dat ze het kussen heel mooi vond. Ik maakte dus nog een tweede exemplaar, gelijkaardig, maar toch anders. En gaf dat gisteren ter ere van het Vietnamees nieuwjaar. Want wie poetst terwijl ik tijd heb om te naaien, heeft dat verdiend!
Het werd trouwens eerst vakkundig uitgetest en goedgekeurd.
15-02-2013 om 23:28
geschreven door Eva
'babietjes'
Overal rondom worden baby'tjes verwacht en geboren. (zelfs met 2 tegelijk!) Vorig jaar kwam ik niet altijd tot babybezoekjes en zeker niet altijd tot (handgemaakte) baby-geschenkjes. Sorry aan iedereen die in de drukte en de verhuis vergeten geraakte. Als je eens aan mijn oren trekt, dan haal ik de schade alsnog in! (de geboortekaartjes van voor de verhuis zijn verdwaald...)
Sinds eind vorig jaar lag er een apenkaart te wachten naast de naaimachine. Lang geleden kocht ik een apenstof, met de bedoeling om er een hemd voor Kasper van te maken. Ik vond het schitterend een stofje voor hem. Maar mijn naaiskills reiken nog steeds niet tot een hemd; of ik durf me er op z'n minst nog niet aan wagen. Bovendien weigert Kasper halsstarrig om een hemd te dragen... wat niet bevorderlijk is voor de motivatie. Het apenstofje werd gisteren verknipt tot iets veel mooier: een babyjasje, naar het model van 'Zo geknipt'. Er zitten nog wat onvolmaaktheden in, maar ik ben toch blij met het resultaat. Ik weet zeker dat er nog zo'n jasjes zullen volgen. (helaas niet voor elke baby die er aankomt, want zoveel tijd heb ik vanaf volgende week ook weer niet) Uit de rest van de apenstof krijg ik minstens nog een pennenzak voor Kasper. Zo heeft mijn kleine aap ook wat moois.
Als de ontvanger zou meelezen: het is onderweg en het is met heel veel plezier gemaakt!
Ik maakte vandaag ook een pakje met wat minder werk, anders kan ik die achterstand hier nooit wegwerken. Een filmkaartje, je raadt het al! Dat verdient een t-shirt voor de grote broer.
Ik werkte vandaag ook de berg verstelwerk weg. Die was aangegroeid tot meer dan 40 cm. Papa heeft plots 3 broeken extra in de kast en Lena 2 truien. Ik heb gezworen om de hoop nooit meer zo groot te laten worden! Ik denk dat de naaimachine vandaag wel 20 verschillende kleuren garen zag. Bovendien
haalde ik de 5 broeken die ik laatst voor mezelf aankocht uit de kast
en deed eindelijk de moeite om de pijpen in te korten. Bij sommige vroeg ik me luidop af of het nog de moeite was, na 50 keer wassen. Maar goed, vanaf heden geen omgeplooide randen meer, hoera! Weet je dat ik ook een lege wasmand heb én zelfs een lege strijkmand; een unicum hier in huis!!
15-02-2013 om 23:28
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
