Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
22-05-2011
School
't Was een leuk en druk weekend.
Nu ik stilaan meer dingen mag, zijn we niet meer zo aan huis gekluisterd.
We fietsten veel en speelden aan het scoutslokaal.
We gingen eten bij de buren en plukten bloemen aan het nieuwe huisje.
Gisterenavond was er hier een feestje met tante Sara en tante Hanna en opa en oma.
Vanavond sloten we het weekend af met versgebakken pannenkoeken. Da's pas echt feest.
Morgen mag ik naar school. Voor het eerst dit schooljaar. Het zal 327 dagen geleden zijn dat ik in een klasgroep zat. Maar toch is het vroeger dan verwacht. Toen ik ziek werd, had de dokter gezegd dat het zeker niet voor dit schooljaar zou zijn. 't Is dus een onverwachte meevaller. En ik ben er heel blij mee, net zoals papa en mama.
Naar school gaan zal niet gemakkelijk zijn in 't begin. Ik ben niet meer gewoon om te moeten delen. Ik ben niet meer gewoon om met kindjes te spelen. Ik hoop dat ik snel terug mijn draai gevonden heb. Het is heel spannend nu. Ik ben ook wel een beetje bang.
Vandaag heb ik gelukkig weinig tijd gehad om na te denken. Papa en mama zwegen ook bewust de hele dag over de school. Om de stress niet op te drijven. Hopelijk kan ik een beetje slapen vannacht. Want bij het nachtkusje beseft ik het plots terug: 'ik mag morgen naar school! 't is toch echt waar, mama?'
22-05-2011 om 20:19
geschreven door Eva
19-05-2011
Stadsloop
Voor wie het zou interesseren: de uitslag van de stadsloop zou ik jullie nog meegeven. Ik ging als nummer 3704 over de meet in de 10 km in een tijd van 59 minuten en 12 seconden. (inclusief een beetje sluikreclame voor Trancefusion) Daarmee hield ik nog 832 lopers achter mij.
Maar het was vooral heel erg leuk om te doen. Misschien wagen we ons volgend jaar wel aan een 2de poging.
Na 48h zonder blogpost, zal ik jullie verblijden met een extra lang bericht, inclusief foto's. Tjsa, mama heeft soms ook iets beter te doen dan bloggen, naar de algemene vergadering van het werk gaan bijvoorbeeld. Daarna genoot ik met de collega's een film van 'Victoria Deluxe' over de wijk waarin ik werk(te!). Wie komend weekend nog een uitstap zou willen plannen en van mensen en verhalen houdt, 't is echt een aanrader.
Dinsdag begon de sleur er hier wat in te zitten en hingen de kindjes voortdurend in elkaars haren. (ja, dat kan weer, nu Lena haar hoofdje terug vol haartjes staat) Gelukkig bracht woensdag variatie. Woensdagvoormiddag knutselde mama met Lena. Het was dringend tijd om een afscheidskado voor juf Eva te maken. Lena werkte met volle overgave aan een kaartje. Samen versierden we kussenslopen. Tegen de middag kwam juf Eva voor de voorlaatste les aan huis. Samen met haar trof Lena allerlei voorbereidingen voor de allerlaatste les.
In de vooravond mocht Lena naar oma Kris, om er bloemetjes te planten in de tuin en vooral om er een nachtje te slapen. Zo kon mama met Kaspertje gaan zwemmen en hem een portie extra aandacht geven. Hij genoot met volle teugen. Van het zwembad en vooral van de grote glijbaan. Van het rustige avondeten met papa en mama. Van zijn boek én zijn verhaaltje, zonder inmenging van zus. Hij knuffelde en glunderde!
Ook vanmorgen was het heerlijk rustig: Kasper en mama alleen aan het ontbijt, tijd voor een lang verhaal, ruim op tijd aan de schoolpoort. Pas daarna ging ik Lena ophalen bij oma. Ze was een heel pak rustiger dan de voorbije dagen. Het heeft duidelijk deugd gedaan om even uit het thuisritme te zijn en te genieten van de aandacht van oma en opa.
Vanavond na schooltijd was het party-time. Voor 1 keer mocht ook Kasper meegenieten van het thuisonderwijs. Er waren kado'tjes: van Lena voor de juf en van de juf voor Lena. Lena kreeg een prachtig nachtlampje. Uiteraard brandt dat nu naast haar op haar kamer.
Juf Eva ontdekt de geheimpjes op de achterzijde van de kussensloop:
En dan was het tijd voor het muziekpak dat ze gisteren samen maakten. Het was een plezier om aan te zien!
Tijd om cakejes te versieren:
En te smullen!
De laatste les aan huis van juf Eva zit erop.
We zullen haar wel een beetje missen. We willen haar heel erg bedanken voor de vele mooie momenten, voor de talloze prachtige knutselwerkjes, voor het vervoer van Kasper van school naar huis, voor de extra uren, bovenop haar fulltime job en vooral om Lena's zon te zijn in lange, bewolkte weken.
Maar dit afscheid is niet droevig. Het is een heugelijk moment. Het is tijd om het normale leven terug op te nemen, om gewoon zoals alle kindjes (af en toe) naar school te gaan.
Geen rust in huis vandaag. Wel een prikkelbaar klein meisje. Ze fladderde van hier naar daar. Ze kon zich op niks concentreren. De schoolstress is haar aan 't bekruipen. Gelukkig hebben we de schoolstart niet te lang op voorhand aangekondigd. Maar blijkbaar te toch te lang. Hoe moeten we dat hier zo nog volhouden tot maandag?
Vanmorgen nam Lena afscheid van juf Adèle van de UZ-school. Op 16 februari kwam ze voor de eerste keer bij ons thuis. Ik herinner me die eerste les nog alsof het gisteren was. Lena zat samen met de juf onder de tafel te spelen. Sindsdien kwam juf Adèle elke week 2 uur. Lena genoot echt van die momenten. Bedankt juf!
Vanmiddag trok mama er met Lena op uit. De dames gingen samen winkelen. Stappen zag Lena nog niet zitten, maar in de buggy genoot ze van de wandeling. Zo kon ze haar hoofd eens even leegmaken.
Het wordt stilaan tijd dat het hier in huis wat minder rond Lena draait. Kasper is precies niet gelukkig de laatste dagen met al die aandacht voor het verhaal van zijn zus. Hij is voortdurend boos en opvliegend. Hij wil niks vertellen tegen papa en mama. Hij heeft al 3 dagen op rij een ongelukje in zijn broek, iets wat hij al maanden niet meer deed. Het wordt dringend tijd dat mama nog eens een moment speciaal voor hem uittrekt. Helaas weet ik voorlopig niet wanneer ik dat kan doen.
17-05-2011 om 22:09
geschreven door Eva
16-05-2011
Pakje is weg!
Jaja, het is gelukt. Mijn pakje is weg. Al sinds augustus ga ik door het leven met mijn pakje. Het heeft vele prikken uitgespaard. Maar het was ook soms vervelend: als ik op mijn buik wilde slapen, als ik wilde rollebollen en vooral in het bad.
't Was vroeg opstaan vanmorgen. Ik poseerde nog snel voor een laatste keer met pakje. Tegen 9h30 lag ik op het operatiekwartier in dromenland. Een uurtje later was ik klaarwakker, met mijn trofee (het verwijderde draadje) in de hand.
Ik ben heel blij dat het weg is, maar ook een beetje bang. Bang voor de prikjes die ik vanaf nu terug zal moeten krijgen in mijn arm. En ook een beetje bang voor de school die dichterbij komt.
Nog een klein beetje herstellen. 't Is echt aftellen nu. En dan mag ik terug naar school. Eerst halve dagen.
Ik ging daarnet met mama langs bij juf Leen. Juf Leen vertelt morgen aan mijn klasgenootjes dat ik binnenkort terugkom. Ik zie er tegenop om alles over mijn ziekte te moeten uitleggen aan mijn vriendjes. Ik heb ook schrik dat ze allemaal iets over mijn haar zullen zeggen. Ik hoop dat de juf hen al een beetje uitleg kan geven.
16-05-2011 om 20:35
geschreven door Eva
15-05-2011
Papa-dag
Vandaag zorgde papa voor de kindjes. En dat gebeurt niet zo vaak. Het was dan ook heel leuk en Lena wilde wel graag papa's grenzen verkennen en testen. De kindjes haalden zowat alle speelgoed uit, op alle verdiepingen van het huis. Bij mama moeten ze steeds eerst opruimen voor ze met iets nieuw beginnen spelen.... Ze gingen ook uitwaaien in de speeltuin en kwamen er vriendjes van school tegen.
Ondertussen ging mama lopen in Gent. Samen met vele collega's van het werk deed ze mee aan de stadsloop. We waren met z'n allen ingeschreven voor de 10 km. Mama begon er toch wel met een bang hartje aan. Tot december deed ze 10 jaar lang geen sport. Sinds december wel weer, maar de conditie is nog helemaal niet in orde. De langste afstand die ze tot nu toe liep was 7 km, op het strand 2 weken geleden. En de looptrainingen waren ook niet erg frequent... Ongeveer 1 x per 2 weken deed ik een grote toer. Maar goed, het is gelukt en het was leuk. Er stonden vele bekenden langs het parcours en je wordt echt meegestuwd door de bende lopers. Net geen uur deed ik erover, denk ik. De uitslag staat pas overmorgen online.
Morgenvroeg is het weer tijd voor die andere realiteit: samen met Lena reist mama terug naar het Uz om hopelijk 's avonds zonder catheter thuis te komen.
15-05-2011 om 20:45
geschreven door Eva
14-05-2011
Het bos
Toen we onze bouwgrond kochten, lang voor we aan het huis zelf begonnen, plantten we wat bomen aan. Ik denk dat het ondertussen 3 jaar geleden is. We hadden de ambitie om een bosje te creëren achteraan in onze tuin. Stilaan begint het bos vorm te krijgen. De bomen die we 3 jaar geleden kochten zijn lang niet meer de enige die er staan. We kregen hier en daar een boom, we plantten wat wilgenpoten en kochten afgelopen najaar fruitbomen. Ook spontaan begonnen er takken te schieten, die we al enkele jaren insnoeiden. Ondertussen zijn dat al flinke bomen geworden. Alles is zo goed aan het schieten nu, dat we stilaan wat bomen mogen doen verdwijnen (de wijkers) om de andere meer lucht en licht te geven (de blijvers). Zo haalden we vandaag de eerste boom neer in ons bosje.
Bovendien maakten we vanmiddag een gestructureerde composthoop. Tot nu toe lag ons groenafval gewoon op een hoop. Maar die hoop was stilaan een woestenij aan het worden... Met de dikke takken van het snoeihout van deze lente, vlocht mama een muurtje om de composthoop achter weg te steken. Ondertussen reed papa het gras af in het bos. We maakten alle bomen onderaan onkruidvrij en bedekten de wortels met hooi. Kortom, we deden een namiddag aan bosbeheer.
Al dat werken in de tuin is inspannend en tegelijk zo ontspannend. Het lukt ons tegenwoordig beter om van alles in onze nieuwe tuin te doen dan om verder te bouwen aan het huis. Vooral nu we met hele gezin terug naar daar kunnen om er samen bezig te zijn, is het echt een plezier om buiten te werken. De kindjes amuseerden zich met takken en hooi. Ze speelden met de kruiwagen en hun schopjes. Ze tekenden op straat en hielpen de planten water geven. Tot iedereen doodmoe was.
We eindigden de dag met een badsessie: alle 4 vuil en moe, maar voldaan in bad.
Of dit de ideale voorbereiding was op mama's 10 km van morgen zal ik maar in het midden laten.
14-05-2011 om 21:36
geschreven door Eva
13-05-2011
Witte cellen x 3!
Rust of niet, Lena's cellen zijn spectaculair gestegen, zowel de rode cellen, als de bloedplaatjes, als de witte cellen. En op die laatste zaten we te wachten! De halvering van de chemopillen die ze elke avond moet nemen heeft duidelijk een groot effect. De ingreep om de catheter uit te halen is opnieuw gepland, komende maandag al. Amai, wat een aangename verrassing dat we dat zo snel nog konden regelen in het UZ. Het aftellen is terug begonnen: 'nog 3 keer slapen, hé mama'. En Lena's humeur is al de hele namiddag euforisch. Ik ben beladen met wel 1000 kusjes. Laat ons hopen dat ze niet opnieuw een ontgoocheling tegemoet gaat.
13-05-2011 om 20:04
geschreven door Eva
12-05-2011
Moe...
De oppas van de mutualiteit kwam vandaag nog een dagje. Lena knutselde, schilderde en tekende samen met haar. En het resultaat mocht er best wel zijn.
Ondertussen had mama tijd voor een bezoekje aan de kapper, een ziekenhuisbezoek bij een collega en een voordracht voor Kind en Gezin. Het deed deugd om eens een dag zonder mijn dochter op baan te zijn.
Vanavond gingen we met z'n allen even naar het nieuwe huis. Het plantgoed van gisteren moet nu natuurlijk elke dag water krijgen. Voorlopig gebeurt dat met emmers. Maar papa is de definitieve regenwaterpomp aan 't aansluiten. Binnenkort hebben we dus een tuinslang daar. Ik kijk er al naar uit!
Lena was vanavond alweer heel moe. Zo moe dat er geen land mee te bezeilen was... Het dringt echt niet tot haar door dat ze meer moet rusten. Overdag wil ze doodgewoon niet gaan liggen, 's nachts slaapt ze onrustig en helemaal niet diep en opstaan doet ze steevast voor de wekker afloopt...
12-05-2011 om 22:27
geschreven door Eva
11-05-2011
Onkruid
't Was een leuke, drukke dag. Deze voormiddag kwam juf Adèle. Lena spurtte naar de voordeur toen de bel rinkelde. Het was dan ook 2 weken geleden, door onze zeetrip van vorige week. De 2 uurtjes met de juf waren veel te snel voorbij naar Lena's zin. Maar ze had geluk: na schooltijd kwam ook juf Eva. Lena vindt die schoolmomenten aan huis echt de leukste uren van de week.
In de namiddag trok mama met de kindjes naar ons nieuwe huis. Het is hoog tijd om daar de strijd met het onkruid aan te gaan. Mijn armen zinderen nog na van de vele strelingen van de netels en de distels. Lena en Kasper hielpen me flink met hun schop en kruiwagen. De 'prikplanten' kennen ze al goed en die laten ze voor mama. We plantten er ook een rijtje zonnebloemen en een pompoen- en een courgetteplant. Zo groeit er deze zomer toch ook al iets waar we wat aan hebben. 4 uur lang waren we er aan het werk, maar eigenlijk lijkt er nauwelijks iets veranderd. De laatste maanden is alles wat blijven liggen in en rond de nieuwbouw. Misschien moeten we nog eens een dag helpende handen zoeken om eens wat verandering te zien...
11-05-2011 om 22:51
geschreven door Eva
10-05-2011
Temperamentje
Wat een vrouwtje en vooral wat een temperamentje.
Rusten staat niet vooraan in haar woordenboek. Zelfs als ze 's avonds doodop is, is het nog een heel gedoe om haar in bed te krijgen. Overdag een dutje doen is al helemaal uit den boze.
't Was een dag thuis zoals we er al heel veel hebben gehad: samen met mama koken, een beetje strijken, een beetje in de tuin werken... boekjes lezen, kleuren, met de poppen spelen...
Maar hoe dan ook zijn we weer een dag dichter bij het einde van de behandeling.
10-05-2011 om 22:27
geschreven door Eva
09-05-2011
Ontgoocheling...
Eens te meer leerden we dat we niet mogen vooruit plannen. Gisteren dachten we dat we vanavond cathetervrij zouden zijn en dat Lena volgende week terug naar school zou kunnen. Maar....
Vannacht sloeg de onrust toe bij Lena. Om 3h was ze al klaarwakker en wilde ze meteen naar het grote ziekenhuis vertrekken. Ze was niet voor rede vatbaar en eindigde in het grote bed, tussen papa en mama. Ook daar kon ze de slaap niet vatten. Ze lag te woelen en te wroeten. En haar ogen bleven wijd open. Toen mama vanmorgen opstond om te douchen viel ze eindelijk in slaap. Na 10 minuten moest ik haar wekken om te vertrekken...
Om 6h40 waren we op de opnamedienst in het UZ. Het enige voordeel aan dit uur is dat er nog geen ochtendfiles zijn. Om 8h30 was de operatie gepland. Tot mama vertelde dat Lena's bloedwaarden vrijdagnamiddag niet zo goed waren. Een bloedafname en 2 uur later werd beslist door de oncologen dat de ingreep niet mocht doorgaan. Met zo weinig witte bloedcellen en neutrofielen zou de wondheling veel te lang duren. Er zit maar 1 ding op: wachten tot de witte bloedcellen vriendjes krijgen. En dan de operatie opnieuw plannen.
Voorlopig dus niet languit in het bad. Voorlopig ook niet naar school.
De gevolgen leken niet goed door te dringen bij Lena. Ze haalde haar schouders op toen mama het op school vertelde bij het afhalen van Kasper. Tot vanavond, vlak voor bedtijd. De adrenaline van de voorbije nacht en dag begon weg te ebben. En de woede en het verdriet kwamen boven.
Hopelijk slaapt ze vannacht een beetje. En kunnen we morgen met nieuwe moed aan een nieuwe dag beginnen.
09-05-2011 om 21:48
geschreven door Eva
08-05-2011
Tuindag
De voorbije dagen bleef er niet zoveel tijd over voor berichtjes. En soms is de zin ook wel een beetje zoek. Dat komt omdat we stilaan meer en meer beginnen leven buiten de muren van ons huisje. Toen we altijd thuis moesten blijven of in het ziekenhuis logeerden, was er veel meer pc-tijd. Wij zijn dus zelf niet rouwig om de minder frequente blogposts.
Vrijdag kwamen we terug van het weekje aan zee. Lena had helemaal geen zin om naar huis te komen. Ze mopperde de hele terugweg. Vrijdagnamiddag moesten we bovendien voor een bloedcontrole naar het ziekenhuis. Ze wilde echt niet mee. Gelukkig konden we in de dezelfde uitstap ook een pasgeboren baby bezoeken, zo had de trip naar het ziekenhuis gelukkig ook een positieve kant. Het bloedresultaat deed ons wel even schrikken: alle bloedwaarden zijn flink gezakt... Ze heeft maar net 1000 witte cellen meer en ook de rode cellen en de bloedplaatjes namen een diepe duik. Dit zijn de naweeën van de zware chemokuur in de paasvakantie. We moeten dus heel voorzichtig blijven de komende week, want de weerstand is niet optimaal momenteel.
Vandaag was een heerlijk rustige dag thuis. Als moederdagkado bleeft papa de hele dag thuis. Amai, dat was lang geleden: een man in huis om klusjes te doen! Een mooier geschenk kon ik mij niet inbeelden. Hij maakte het compostvat leeg, ruimde op in de tuin en hielp groenten en bloemen zaaien en planten. Allemaal dingen die mama normaal alleen moet doen. De kinderen ravotten de hele dag in de tuin. 8 zwarte voetjes waren het resultaat van een leuke dag.
Morgenvroeg reizen we terug naar het uz. Om 7h al moeten we nuchter op de dagkliniek zijn. Lena's Hickman-catheter wordt uitgehaald. Opnieuw een stapje dichter richting een normaal leven.
08-05-2011 om 21:37
geschreven door Eva
05-05-2011
Windmolentjes
Deze voormiddag verkenden we de dijk met de fiets. De wind is nu helemaal gaan liggen en dus waaiden de kindjes niet meer van hun fiets. Ze kozen een windmolentje als aandenken aan deze mooie week aan zee.
Vanmiddag speelden Lena en Kasper aan de waterlijn. Met de voetjes in het water, op en neer op het ritme van de golven. Tot Kasper een natte broek had...
Zonet pakte mama al wat bagage in. 't Was een heerlijke week hier aan zee. Jammer dat ze bijna voorbij is. Maar morgen zien we papa terug en daar kijken we alle drie naar uit.
(mama kon vandaag geen foto's kiezen, teveel genietende gezichtjes, dus zet ik er maar weer veel op)
05-05-2011 om 21:00
geschreven door Eva
04-05-2011
Bezoek!
Het was een rustige voormiddag. Zowel oma als mama deden deze voormiddag een grote strandloop. De kindjes kleurden en speelden gezelschapsspellen.
Na de middag kwam er langverwacht bezoek: tante Bieke kwam met de kindjes. De wind waaide vandaag heel wat minder en zorgde voor een heerlijk warme namiddag in onze duinen, vlak naast het appartement. De meisjes speelden dat het een lieve lust was. Ze kookten met blaadjes en onkruid en heel veel zand. De jongens liepen de bergen op en af, verstopten zich en veroverden zandbergen. Het was een zalige zonnig middag. Met pannenkoeken en limonade. En met moe gespeelde kindjes.
Na het avondeten brachten we oma naar het station. Nu is mama hier terug alleen met de kindjes. Papa is al de hele week hard aan het werken thuis. We willen hem een dikke duim zenden. We missen hem wel een beetje, maar zijn vooral heel trots op hem.
Een uurtje geleden kwam Lena terug uit haar bed gekropen. Ze was aan het piekeren. Ze vroeg zich weeral af of de chemoridders wel zouden winnen. Ze telt nu echt wel af naar het verwijderen van de Hickman-catheter: nog 5 keer slapen. En ik heb haar daarnet verteld dat ze misschien binnenkort terug naar school mag. Hopelijk maakt dat vooruitzicht haar een beetje vrolijk. Ze is net terug gaan slapen, in het grote bed, op papa zijn plekje. Hopelijk brengt dat een beetje rust.
04-05-2011 om 21:37
geschreven door Eva
03-05-2011
Schelpjes en zand
De wind blijft hier hardnekkig blazen. Zo hard dat de kindjes bijna weggeblazen worden op het strand.
Vanmorgen gingen we schelpjes rapen. Maar de wind zorgde ervoor dat Lena en Kasper het maar even volhielden. De oogst was toch groot. Ze amuseerden zich achteraf met het afspoelen en sorteren.
In de vooravond trokken we naar Beauvoorde, naar restaurant ''t Scheurvliet', van mama's tante Veerle en nonkel Mark. Als je ooit eens in de buurt zou zijn: je kan er heerlijk genieten van lekkere menu's in het restaurant of rustig op het terras vertoeven met een streekbier of ijscoupe of pannenkoek. Je moet maar eens gluren op hun website.
Lena at er vandaag zoals ze in geen tijden gegeten heeft. Ze smulde eerst een ijsje, dan speelden we in de grote tuin en daarna at ze nog een volledig kindermenu. Ze likte de laatste restjes saus van haar bord met een frietje. De zeelucht werkt niet alleen goed op de nachtrust, maar ook op de eetlust.
In alle stilte verdween papa vanmorgen vroeg. De kindjes hebben er niks van gemerkt. Hij reed recht van hier naar het werk in Deinze. Het is jammer dat hij niet kan blijven, maar de job roept.
Even later kwam oma al aan. Ons geduld werd nog hard op de proef gesteld. De trein had 35 minuten vertraging. En de kindjes waren niet bepaald in de mood om lang te wachten op het perron.
Maar hun geduld werd beloond. Oma zorgde voor entertainment in de duinen. Ze liepen de bergen op en af, wel 100 keer. Vooral het vallen lokte telkens een heerlijke schaterlach uit.
Lena en Kasper gingen alweer doodmoe slapen. De winderige zeelucht werkt vermoeiend. Maar ze slapen hier ook veel beter en langer dan thuis. Ik denk dat ik hier nog even wil blijven.
02-05-2011 om 22:39
geschreven door Eva
01-05-2011
Dag 2 aan zee
Fotoverslag van een dag aan zee.
Wat een lange slapers vanmorgen! Pas om 10h rolde het laatste Adamsje uit zijn bed. De kindjes kriebelden papa wakker... En ze namen hem mee naar het strand, om zandkastelen te bouwen. Mama bleef deze voormiddag thuis om te koken. Ze trok wel nog fototjes vanop het terras:
Jaja, dit is dus het zicht vanop het terras van ons appartement.
Na de middag speelden de kinderen 'gezellig' gezelsschapsspelletjes.
Daarna vertrokken we met de tram naar De Panne. We genoten eerst van een rustig optreden in een kleine tent. Lena en Kasper stonden met open mond op de eerste rij.
Tijd voor een Mojito aan de Oxfam-toog en wat verpozing in het zand.
Na het volgende optreden trokken we naar de dijk, voor een terrasje. De kinderen wilden zo graag een ijsje. En ze smulden, met glinsterende oogjes!
Daarna genoten we van het volgende optreden:
Voor de muziekliefhebbers: Guido Belcanto was verrassend goed, Yevgueni bracht heel veel sfeer in de tent en De Dofijntjes XXL waren heerlijk absurd en brachten natuurlijk nog veel meer sfeer. Jammer genoeg haalden we The Original Wailers niet meer... De kindjes waren om 19h zo moe dat we de tram terug naar ons huisje namen.
01-05-2011 om 23:06
geschreven door Eva
30-04-2011
Zon en zand
't Was een dag vol zon en zand, veel zand. Ik voel het nog kriebelen tussen mijn vingers en de toetsen van mijn klavier.
Vanmorgen sliepen de kindjes lekker lang. Op een heerlijk rustig vakantietempo ontbeten we. Daarna trokken we te voet richting centrum op zoek naar brood en nog wat andere zaken om het weekendmenu compleet te maken. Gelukkig fietste Lena heel flink, want mama kan natuurlijk maar 1 buggy duwen... Vanop de zeedijk genoten we van het uitzicht op de zee. Voor de kindjes werd de roep naar het strand steeds luider. Ze waren nog net in te tomen tot na het middageten. En dan vertrokken we richting strand, gepakt met een grote tas vol zandspeelgoed. Kijk maar naar de stralende gezichtjes! Op het strand zelf was het nogal fris door de strakke wind. We nestelden ons in de duinen, vlak bij het appartement. Een uur of 2 en veel zandconstructies later dook papa plots op van achter een duin. De kinderen waren dolenthousiast. En eerlijk toegegeven, mama was ook wel blij dat ze niet langer alleen was met de kinderen.
Met z'n 4en namen we de kusttram naar De Panne en gingen naar 'Dranouter aan zee'. Papa en mama genoten van de muziek. De kindjes speelden ook daar in het zand met een schop en een emmertje. Zij vooral genoten van de animatie: het springkasteel, de schmink, de stetlopers. Het hoogtepunt van het festival was voor hen ongetwijfeld de puntzak met frietjes. Bovendien mochten ze met de handjes eten, wat een pret. Daar zaten we dan, samen op de trappen van de Esplanade. Met links en rechts van ons andere gezinnen die frietjes aan het smullen waren met hun kroost. Wat doet het deugd om weer gewoon te mogen doen: gewoon onder de mensen komen, gewoon de tram nemen, gewoon frietjes eten. Allemaal dingen die enkele weken geleden nog niet mochten.
Het gaat ons goed hier aan de zee.
30-04-2011 om 22:54
geschreven door Eva
29-04-2011
De zee
Lena voelde zich vandaag al stukken beter. Gelukkig maar, want het was een dag waar ze al heel lang naar uitkeek. Vanmorgen moesten we nog even langs het ziekenhuis voor een bloedcontrole. En de bloedwaarden waren veel beter dan mama had kunnen vermoeden.
De rest van de voormiddag vulden we met valiezen pakken en de auto laden. Amai, d'er moest een berg gerief in, 2 fietsen en 2 loopfietsen incluis. En deze geëmancipeerde mama had de eer om alles alleen te pakken en te laden. 1 kinderstoel moest noodgedwongen verhuizen naar de voorzetel, zodat 2/3 van de achterbank plat kon. Maar goed, kort na de middag waren we weg, mama en de 2 kindjes, richting zee. (met als akkefietje dat Kasper bij vertrek 39 graden koorts had, grr)
We mogen een weekje gaan logeren in een appartement van de vzw Kiekafobee, Noctiluca genaamd. Zowel Lena als Kasper konden er de laatste dagen niet over zwijgen. Ze hebben er heel veel zin in, in dat weekje aan de zee. Het lossen van de auto was nog een veel helser werk voor mama. Mijn kroost was namelijk niet meer tot rust te brengen. Ze huppelden door het appartement. Ze verkenden werkelijk alle kasten en deuren en schuiven. Met een grote kast vol strips, gezelschapsspellen en dvd's moet ik het resultaat niet omschrijven zeker.... Kasper was er ook in geslaagd om een cassettebandje af te rollen en daarna te komen vragen: 'mama, wat is dat?'. Tsja, dat heeft die jongen natuurlijk van z'n leven nog niet gezien!
Na de strijd met alle bagage en het opdekken van 3 bedden, was het eindelijk tijd om de zee te ontdekken. We trokken met veel enthousiasme de dijk op. Goed 500m ver, kregen we een stortbui over ons heen. Lena kon zich nauwelijks rechthouden in de wind. De avondwandeling was dus van korte duur. Ik mocht 2 natte kindjes opwarmen in een warm bad.
We gaan ons hier amuseren, al worden we nog 10 keer natgeregend. Alleen jammer dat papa zoveel werk heeft en nauwelijks tijd kan nemen om mee te genieten van deze vakantieweek.
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
