Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
31-05-2012
Woensdag en donderdag
Gisteren even geen tijd om te bloggen. Zelfs op vakantie hebben we een druk leven! Maar het is anders, de dagen zitten hier vol leuke dingen. En aperitieven gaat even voor op aan de computer zitten; ik hoop dat jullie dat begrijpen.
Gisterenmorgen trokken we terug de Efteling in. Lena heeft de smaak van de snelheid te pakken. Ze wilde in de bobbaan en de rollercoaster. Kasper genoot vooral van het kijken naar de attracties. Meer hoeft dat voor hem niet te zijn.
Na de middag vertrok mama naar Gent, voor de herdenkingsplechtigheid van haar collega Nicole. Tegen middernacht was ik terug hier. De rit terug was erg rustgevend: even geen kindergejoel, maar een goede CD op en lekker bollen op een rustige autosnelweg. Tijd om te bezinnen...
Papa bleef in de Villa met de kindjes: ze speelden en fietsten, maakten zeepjes met een knutseloma en reden met telegeleide auto's.
Deze ochtend deden we het laatste rondje Efteling. We wandelden door het Sprookjesbos en rustten uit in het Land van Laaf. Onderweg pikten we nog wat draaimolens mee. Het is erg rustig in het park vandaag; aanschuiven hoeft dus nergens. Tegen de middag was de energie bij de kindjes op. Het is een zware week voor hen, met veel activiteiten en veel indrukken. Ze zullen thuis wel wat moeten bijslapen. Daarnet lagen ze allebei in de snoezelhoek naar een film te staren. En als Kasper echt moe is, dan grijpt hij naar zijn duim. Helaas is hun rustmoment van korte duur, want de step en fiets lachen hun hier zo hard toe!
31-05-2012 om 15:59
geschreven door Eva
29-05-2012
Dinsdag
Another day in paradise! De tijd in de Villa vliegt voorbij. Vanmorgen werd hier geknutseld en geschminkt. Zo konden papa en mama boodschappen doen zonder kindjes. Na de middag deden we nog een rondje in de Efteling. We bezochten het Land van Laaf, pikten onderweg enkele draaimolens mee, gingen een 3D-film bekijken in de Pandadroom en deden een toerke op de bobbaan en de wildwaterbaan. Die voorrangskaart is echt een gerief!
En Lena heeft de smaak van de snelheid te pakken. De bobbaan was voor haar nog maar een begin. Vanavond trok ze voor het eerst de rollercoaster op met papa; ze is net groot genoeg. Ze kwam er stralend en heel trots af. Ze wil morgen meer van dat... Ons kleine meisje wordt echt groot! De kinderdag werd in Villa Pardoes afgesloten met een karaoke op maat. Ik stelde vast dat mijn kinderen echte microbeesten zijn; ik zou niet weten van wie ze dat hebben..
(ze zitten in het vijfde wagentje, papa en Lena)
29-05-2012 om 21:46
geschreven door Eva
28-05-2012
Maandag
Elke dag in de Efteling rondhangen, zou van het goede te veel zijn. En eerlijk: ook zo'n hele leuke dingen vervelen, als je ze te vaak doet. Daarom vandaag bewust geen Efteling op het programma, ook al ligt de achterpoort van de Efteling op ongeveer 50 m van de poort van Villa Pardoes.
We gebruikten vandaag een fiets en een bakfiets van de Villa. Daarmee trokken we het Nationale Park De Loonse en Drunense Duinen in. Dat start hier aan de overkant van de straat en was verrassend mooi. Halverwege de fietstocht stopten we voor een middagmaal. Want vakantie wil ook zeggen dat mama niet elke dag zin heeft in koken. De kinderen genoten van de 'bak', van de frietjes en van zwaaien naar alle voorbijgangers. Papa en mama genoten van de sportieve inspanning, een lekkere maaltijdsalade en een Ricard na de finish. Want het was wel zweten onderweg in de duinen. Genieten jullie mee?
28-05-2012 om 23:16
geschreven door Eva
Maandag ²
De hele namiddag was er waterpret rond Villa Pardoes. De kinderen en de papa's genoten van het ravotten met de tuinslang. Ondertussen zaten de mama's in de schaduw te genieten van het zicht en bij te praten over hun kinderen en het ziekzijn. Verschillende verhalen, maar toch veel herkenbaarheid. Het is fijn om hier samen te zijn.
28-05-2012 om 21:49
geschreven door Eva
Maandag³
Na de inspanning, kwam de ontspanning: een warm bad, een tekenfilm en wat gamen op de iPad.
En toen kwam er een verhalenverteller om de dag af te sluiten. Jonker Voordenvuyst vertelde over een koning en een prins en heel veel liefde. De kinderen genoten en gingen daarna heel rustig slapen.
28-05-2012 om 21:37
geschreven door Eva
27-05-2012
Z. Z.
Het was een Zonnige Zondag in de Efteling; meer hoeft daar niet over gezegd.
27-05-2012 om 21:24
geschreven door Eva
Villa Pardoes
heeft heel veel kinderplezier in huis.
Een grote kast vol verkleedkleren.
Een knutselopa met strijkparels.
Een zandbak.
Vriendjes om achterna te hollen.
En een glijbaan!
27-05-2012 om 21:15
geschreven door Eva
Binnengluren
in het Sneeuwwitje-huisje.
De living
De keuken
De kinderkamer, met het bed van Kasper
de 7 dwergen
de heks
en Lena's bed.
27-05-2012 om 21:09
geschreven door Eva
26-05-2012
Beelden
Beelden zeggen vandaag meer dan duizend worden. We genoten van het mooie weer, van de Villa en van de Efteling. We sloten de dag af met z'n 4en in een groot bubbelbad. Dit is echt genieten!
26-05-2012 om 22:11
geschreven door Eva
25-05-2012
Villa Pardoes
Rijden in druk fileverkeer brengt rust. Je moet je niet opjagen, want je staat toch, net als iedereen, vast. Ruim 2,5 uur zaten we in de bloedhete auto. Maar de beloning was groot: een hartelijke verwelkoming, een prachtig Sneeuwwitje-huisje, een lekker welkomstdiner en leuke kennismakingen met andere gezinnen. Lena straalde de hele avond. Ze heeft al een vriendinnetje en dook meteen de prinsessenverkleedkast in. Kasper had - zoals steeds - meer tijd nodig om te ontdooien. Hij was niet enthousiast om met Pardoes op de foto te gaan. Maar het komt wel goed: de grote zandbak en het vele speelgoed lachen hem toe.
De afgelopen week was 1 van de drukste ooit uit het leven van papa en mama. (de scoutsbalweken even niet in beschouwing genomen) Soms zouden de dagen 30 uur moeten tellen... want nog minder slapen is geen optie. Maar vanaf morgen is er tijd om uit te rusten en te relaxen: we vertrekken een weekje op vakantie, met z'n 4en! Al zal er wel wat bureauwerk en een laptop mee moeten. Op de planning staat toch in de eerste plaats uitslapen en tot rust komen. En we gaan naar een kinderparadijs, naar 't schijnt.
Lena en Kasper tellen al weken af. Sinds het aftellen op 1 hand kan, slaat de vakantiestress toe in hun hoofdjes. Ze geraken 's avonds nauwelijks in slaap door de vele vragen over hoe en wat en ...
Met Lena gaat het ondertussen erg goed. De zona geraakt langzaamaan verteerd en haar energie neemt elke dag toe. Vandaag bleef ze voor het eerst sinds heel lang eten op school.
Vanavond geraakte ik (alweer) niet op tijd weg op het werk. Ik haalde om 17 uur 2 oververhitte kindjes op bij oma ipv om 15h30 aan de schoolpoort. En ik begon aan de laatste rush van deze week: brood halen bij de bakker - zwembadje vullen - kindjes erin - gras afrijden - afwas van deze ochtend doen - kindjes in bad steken, want naast het zwembadje stond de zandbak - haartjes wassen van de kids - wasmachine vullen - droogkast leegmaken - zelf even snel douchen - scoutsbezoek ontvangen - kindjes voederen - verhaaltjes voorlezen - kindjes in bed steken - afwas doen van deze avond (die vaatwasmachine is bijna 3 weken stuk en mijn technieker heeft geen tijd...) - grote mand strijk verwerken - auto leegmaken die nog propvol zat met de spullen van de crea-avond gisteren - creamateriaal sorteren en stapelen - was in de droogkast - volgende wasmachine starten - twintig minuten zoeken naar de papieren van onze reis morgen (is dat een signaal dat ik dringend mijn bureau moet opruimen?) - pc starten - betalingen doen - dringende mails beantwoorden - foto's van het toestel op de pc gooien - 2508-pagina op facebook updaten - bloggen Daar ben ik dus nu! Nog even en ik kan beginnen aan de valiezen.
En papa? Die is net thuis: hij legde de laatste dringende loodjes aan het huis en bracht de hond naar Brugge.
De foto's van deze avond publiceer ik liever niet op de blog; ik had geen tijd om zwembroeken te halen boven... de kids zaten in hun adamskleren in het zwembad, maar daar zijn het toch Adamsjes voor!
Tot morgen, over de grens, in een versnelling lager.
24-05-2012 om 23:43
geschreven door Eva
20-05-2012
naaisels
Ik kroop vandaag terug achter de naaimachine. Met als gevolg dat de strijkmand nog overvol staat te wachten en dat de kinders des huizes tot na de middag in hun pyjama rondhuppelden. Maar ik ben wel blij met het resultaat.
Lena kreeg een nieuwe jurk. Ze koos het oranje stofje met het verhaal van Sneeuwwitje al heel lang geleden. Bijna elke week vroeg ze me wanneer de Sneeuwwitje-jurk er zou komen... Het patroon lag nog langer te wachten, op zin en vooral op tijd. Ze was zo gelukkig met haar nieuwe aanwinst. Nog wat op de groei; gelukkig maar, want ik denk dat ze tegenwoordig elke week een centimeter groter wordt.
Voor Kasper maakte ik een Jacob-broek. Dat deed ik ook al enkele weken geleden, maar deze keer maakte ik een gepaste versie. Die andere moet namelijk nog even in de kast wachten op langere benen. Ook hij koos het stofje zelf. En als ik hem laat kiezen, dan wordt het steevast blauw.
Ze hangen zo graag in elkaars haren, maar soms zijn ze ook lief voor elkaar
en voor de hond
Maar het liefst van al trekken ze gekke bekken, als ik met het fototoestel in de buurt ben.
Na het naaiwerk, was het hoog tijd om de kindjes uit te laten. We gingen met de fiets richting post om pakjes te bussen. Daarna verblijdden we papa op de werf met een hapje en een drankje. Lena reed flink zelf op haar grote fiets. Wat was dat weeral lang geleden! Haar energiepijl gaat duidelijk bergop de laatste dagen. Dat opent mooie perspectieven voor de school morgen.
20-05-2012 om 21:57
geschreven door Eva
19-05-2012
de helende naaimachine
Het is beslist: Lena krijgt terug diabolo's. Op vrijdag 8 juni gaan er verse buisjes in haar oren en worden haar poliepen weggehaald. 3 forse oorontstekingen op minder dan 2 maanden tijd, dat is toch van het goede te veel. Vooral omdat de chemopillen telkens moeten onderbroken worden als ze koorts heeft. De teller van de niet-chemodagen is dankzij de laatste oorontsteking en de zona-besmetting opgelopen tot 77! Maar we blijven positief: gisteren zijn we (eindelijk) terug kunnen herstarten met de 'chemoridderpillen'. En elke dag dat ze die pillen neemt, is er eentje dichter bij het einde van de behandeling. Maar dat tellertje in de rechter kolom moet je dus niet meer geloven; daar komen op z'n minst 77 extra dagen bij.
Woensdagmorgen ging ons meisje trouwens terug naar school. Ook dat was weeral lang geleden. Anderhalf uur hield ze het vol. Volgens de juf had ze zich voor 200% gegeven bij de fotozoektocht in de schooltuin. Doseren staat nog steeds niet in haar woordenboek...
Opa en oma Deinze zijn terug in het land en dat brengt heel veel logistieke steun voor ons mee. Donderdag werden de kindjes opgevangen door oma, zodat opa en Xavier en ik hard konden voortwerken aan het huis. Vrijdagavond mochten de kids bij opa en oma gaan slapen; wij moesten naar een gezellig diner en konden daarna nog afzakken tot in de vroege uurtjes; wat was dat lang geleden! Ook vandaag werd er weer hard gebouwd. Xavier is de elektriciteitskast aan het kableren. Opa is het laatste stukje vloer aan het isoleren. En ik maaide wat gras en de verwilderde tuin. Vandaag werd ik geassisteerd door boer Kasper, op zijn tractor.
Lena ging vandaag naar een verjaardagsfeestje. Daar was een voorwaarde aan verbonden: eerst een middagdut, anders geen feestje. Haar hoofdje was zo aan het malen, dat slapen niet lukte. Maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om haar niet te brengen. Het compromis werd: een uurtje later naar het feestje, zodat de andere kids hopelijk al wat energie kwijt waren.
Een feestje vraagt natuurlijk om een mooi kado'tje. Te meer omdat Kasper daar ook al vaak noodopvang kreeg. Gisteren kroop ik eindelijk terug achter mijn naaimachine. De gebeurtenissen en drukte van de laatste weken hadden de naaimachine al 4 weken in een hoek gedrumd. Ik kon het de laatste tijd niet opbrengen om 's avonds aan de slag te gaan. En nochtans werkt dat naaien zo ontspannend en helend. Gisteren stond er tussen de bloedafname in het ziekenhuis 's ochtends en het etentje 's avonds niks in mijn agenda. Een dag verlof, eigenlijk voor de kinderopvang, maar met zomaar veel tijd. Eigenlijk was er vooral tijd omdat ik mijn pc niet opstartte: geen mails, geen bouwoffertes, geen klusjes voor 2508. Ik begon met een stapel herstellingen: een scheur alhier en een knoop aldaar. Ik passeerde de koelkast en zag de achterstand aan geboortekaartjes hangen... Ik maakte snel 2 slabben; zo kan er al 1 babykado'tje afgevinkt worden. En ik knutselde een turnzak in elkaar, als verpakking voor het geschenk voor het verjaardagsfeestje. De voorbije feestjes maakte ik een rokje voor de vriendinnen, maar dat kon ik die jongen toch niet aandoen. Tijdens Lena haar poging tot middagdut personaliseerde ik nog snel het rugzakje. Ik moet eerlijk toegeven dat ik zin heb in meer naaisels, veel zin. Een broek voor Kasper en een jurk voor Lena zitten in de pipeline.
19-05-2012 om 23:16
geschreven door Eva
13-05-2012
die oortjes toch...
Gisteren nam ik afscheid van mijn lieve collega Nicole. Ik ben niet sterk in afscheid nemen, zeker niet als het voor altijd is... Er zullen nog vele moeilijke en confronterende momenten volgen op het werk. Gelukkig heb ik veel prachtige, warme collega's om alles te mee te delen.
Lena blijft kwakkelen. Vrijdagnacht werd ze wakker met hoge rilkoorts. Ze sliep bij ons in bed, ijlend en zwetend en met heel veel oorpijn. Zaterdagmorgen trok Xavier met haar naar het ziekenhuis voor een bloedafname. Ze mocht tegen de middag wel terug naar huis: de bloedwaarden vielen mee. Het is de derde oorontsteking op minder dan 2 maanden tijd... Ze staat weeral op zware antibiotica, wat haar alweer hevige diarree bezorgt. En de grote zona-pillen slikt ze ondertussen flink verder, 4 keer per dag. We zijn nu bijna 3 weken gestopt met chemopillen... Zo komen het einde van de therapie én een herstart op school natuurlijk nooit in zicht.
Ik ben vooral heel erg trots op mijn kleine meisje! Ze doet zo haar best om flink te rusten en uit te zieken. Ze slikt grote pillen en drinkt vieze poedertjes. En ze moppert nauwelijks. Vandaag trokken de mannen de feestelijke stad in voor de Canteclaerstoet. De scouts reed mee, onder andere met een mooi versierde oplegger. Papa voorzag de truck van de nodige decibels en installeerde een mooi spit, vol kippetjes. Kasper mocht vooraan in cabine van de vrachtwagen zitten en snoepjes uit de ruit gooien. Lena moest alweer noodgedwongen thuisblijven, maar probeerde positief te blijven: 'mama, zo is het lekker rustig thuis, wij met ons 2'. En een uitje naar oma voor moederdag bracht voor de vrouwtjes wat vertier vandaag.
13-05-2012 om 20:53
geschreven door Eva
09-05-2012
Thuis
Het leven valt hier stilaan terug in een normale plooi. Lena is thuis sinds gisterenavond. Ze is wel erg moe en prikkelbaar; in het ziekenhuis heeft ze nooit een schitterende nachtrust. Kasper is vooral blij dat hij niet meer alleen moet slapen. En ik kwam eindelijk eens aan de volle was-en strijkmanden toe, zorgde dat er terug wat eten in huis kwam en schoof aan bij de mutualiteit. Al die papieren die bij dat ziek zijn horen, dat blijft toch een opdracht...
Normaal moesten we vanmiddag naar het UZ voor controle. Deze voormiddag kreeg ik telefoon van haar oncoloog. Ik kon alles telefonisch bespreken en zo kon de afspraak geannuleerd worden. Dat betekende een ongelofelijke herademing: voor het eerst deze week een beetje extra tijd. Die tijd bracht wel veel gedachten en emoties. Ik moet zeggen dat ik deze week liever op het werk ben, bij de collega's die elkaar steunen, dan alleen thuis.
09-05-2012 om 19:52
geschreven door Eva
07-05-2012
pfff
Het is een hele heftige dag geweest voor mij. Soms wou ik dat ik mezelf even kon vermenigvuldigen, om op verschillende fronten tegelijk te zijn.
Ik wilde zelf heel graag op het werk zijn vandaag... Maar Lena heeft ook aandacht nodig in het ziekenhuis en Kasper heeft ook een mama nodig aan de schoolpoort. Gelukkig bestaan er fantastische mensen, die ons en vooral onze kinderen zo'n warm hart toedragen!
Lena werd in het ziekenhuis opgevrolijkt door tante Sara en ook de verpleging gaf haar een dosis extra aandacht. Kasper werd alweer door zijn juf met liefde opgevangen.
Die zona heeft wel meer impact dan verwacht. Tot morgennamiddag wordt Lena in het ziekenhuis intraveneus behandeld. Daarna moet ze nog 8 dagen hoge dosissen pillen slikken. Waarschijnlijk volgt daarna nog 3 maanden nabehandeling, om het vervelende herpesvirus te blijven onderdrukken.
En Lena zelf? Die was vandaag zo boos op haar kankercellen die haar weer aan een ziekenhuisbed kluisteren dat ze met haar knutselschaar haar eigen haar te lijf ging. Toen ze alleen was in het ziekenhuis knipte ze in het wilde weg lokken af. Bij mijn aankomst in haar kamertje kwam het besef over haar daad. Ze viel snikkend in mijn armen. 'Het is niet eerlijk dat sommige mensen ziek worden en doodgaan...'
Juf Sofie kwam haar vanavond met mooie verhaaltjes in slaap lezen. Ik hoop dat de rust in haar hoofdje vannacht een beetje terugkeert.
Ook morgen moet ik haar alleen laten in het ziekenhuis om zelf te werken. Als er iemand morgennamiddag tijd zou hebben om even binnen te springen bij mijn kleine meisje... 't is op kamer 236, in het ziekenhuis in Deinze.
07-05-2012 om 23:42
geschreven door Eva
06-05-2012
Nicole
Lieve Nicole,
Lena en ik zullen je missen. Door de wolken heen waren we net naar de sterren aan het speuren, vanuit Lena haar ziekenhuisbedje. De meest felle, twinkelende ster, dat ben jij, fluistert Lena in mijn oor... We hopen dat er morgen minder wolken zijn; dan zoeken we verder, in de donkere lucht.
Mijn allerliefste collega overleed vandaag... En nu de blog toch mijn plekje geworden is om te mijmeren...
Wat voelt het vreemd om in de verleden tijd over je te schrijven...
Lieve Nicole,
Onze eerste ontmoeting kan ik me nog zo voor de ogen halen;
ik kwam als HIBO solliciteren in de Sleep, aan die ronde tafel in de
Doornzelestraat.
Je liet meteen een grote indruk na: je warmte, je uitnodigende ogen, je
bezielende manier van spreken over de praktijk en over de patiënten.
Je werd mijn praktijkopleider en je leerde me vele aspecten van het
huisartsenvak begrijpen en plaatsen. Je leerde me niet alleen ziekten genezen,
maar vooral zieken begeleiden. Je was
altijd aanspreekbaar voor mijn vragen en bezorgdheden.
Ook toen ik niet meer in opleiding was, stond je deur steeds open voor een
babbel en stond jij altijd klaar met goede raad.En dat deed je niet alleen voor mij. Ik denk
dat iedereen in de Sleep steeds het gevoel had dat hij welkom was bij jou.
Voor mij was je ook meer dan een collega.
Toen ik in bevallingsverlof was, spraken we af op je vrije donderdagen. We
gingen met de kinderen wandelen in de Brielmeersen of praatten bij op een
zonnig terras, genietend van de spelende kinderen rondom.
Je wankele gezondheid was zelden een gespreksonderwerp tot mijn dochter Lena
ziek werd.
Je leefde mee met mij en mijn gezin, maar projecteerde de opnames en
beperkingen ook op die van jou. Zo kreeg ik het laatste jaar ook langzaamaan
voeling met je eigen pijn en angst.
Bij de 3-wekelijkse opname voor jouw infuus, belde je me steeds tijdens het
pijnlijke inlopen van het medicijn. We probeerden dan het vervelende kwartier vol
te praten, zodat je aandacht afgeleid was.
Wat ik voor altijd zal meedragen is dat we de gesprekken
steeds positief afsloten. Jij wist wat terugvechten was. Je moedige, strijdbare
en optimistische houding was je manier van overleven in je eigen medische
kluwen.
En telkens als je aan het werk was, vergat je jouw eigen beperkingen en lijden.
Dan was je er 100% voor die andere, patiënt of collega.
Lieve Nicole,
Je was een klein mevrouwtje, maar een grote madam.
Ik zal je missen.
Ik zal je zorgzame aanwezigheid missen.
Ik zal de vele lange, late telefoongesprekken tussen 2 avondmensen missen.
Ik zal je zondagse berichtjes in het gastenboek op Lenas blog missen.
Ik zal de gezellige avonden in je appartement, bij een glas rode wijn, missen.
Maar je bent zeker niet verdwenen.
Ik draag prachtige herinneringen aan jou mee in mijn verdere
leven.
Je hebt van mij een andere arts én een andere mens gemaakt.
Lena zegt dat je een prachtige ster wordt en dat ze nog veel
tegen jou zal praten
Heel veel liefs en een dikke knuffel voor onderweg,
Gisteren ging de school van Lena en Kasper op stap. Ze legden 2508 km af voor 2508. Bedankt school! Bedankt juffen! Bedankt aan alle stappertjes, groot en klein! Bedankt aan iedereen de een kilometertje sponsorde!
En Lena was dolgelukkig dat ze erbij kon zijn, zoals de peutertjes, in de buggy voortgeduwd, maar ze was erbij. De herinneringen aan gisteren verlichten de pijn van vandaag in het ziekenhuis te zijn.
We hebben geprobeerd de zona thuis te overwinnen. Met grote witte pillen, 4 keer daags. Maar het virus blijkt sterker dan verhoopt. Er blijven blaasjes bijkomen en Lena wordt steeds ellendiger. Ze wil niet meer eten, is heel rusteloos én moe.
Vanmorgen kwam mama thuis na een nachtelijke wachtdienst. Tijd om uit te rusten was er niet: papa heeft vandaag een overvolle agenda, dus moest mama in allerijl opvang zoeken voor Kasper, kindjes aankleden, valiezen maken en met Lena richting ziekenhuis verhuizen. Gelukkig hebben we fantastische vrienden die steeds paraat staan om bij te springen. Hoe kunnen we jullie ooit bedanken?
Ondertussen zijn we 3 venijnige prikken en al enkele infuuszakken verder. Lena haar adertjes zijn stilaan zo doorprikt dat het niet meer eenvoudig is om een infuus te plaatsen... De tranen zijn gedroogd en we schikken ons terug naar het lot van geleefd worden. Ach, de regendruppels zijn even mooi van achter dit ziekenhuisraam.
05-05-2012 om 17:21
geschreven door Eva
02-05-2012
Aftellen
We tellen de dagen af tot de vijfde ziekte van de school is verbannen. Thuis zitten met een ziek kind is wat, maar thuis zitten met een gezond kind dat naar school wil en niet mag, dat is pas echt wat. Lena is haar chemopillen - preventief - nu een week gestopt en ze heeft zich zelden zo goed gevoeld.
Lena's klas is al even ziekte-vrij. Na rijp beraad, werd beslist om Lena morgen naar school te laten gaan. Ik belde met de juf en ik annuleerde de thuisopvang en het thuisonderwijs. Ik kreeg een gelukkig meisje; Lena huppelde op wolkjes bij al dat goede nieuws.
En dan kwam het badmoment, vanavond. Ze deed haar kleren uit en ik ontdekte blaasjes, heel erg pijnlijke blaasjes... Lena heeft een Gordelroos ... de zona ...
Streep door de plannen, weg roze wolk... Gelukkig nog op tijd om advies te rapen in het Uz en net voor sluitingstijd de apotheek aan de overkant van de straat binnen te hollen, tijdens een immense plensbui bovendien. We proberen 24h met pillen; als het niet snel betert, wordt het opname... Gelukkig waren we de perorale chemo al gestopt, dan was dat toch ergens goed voor.
We komen er wel weer over, over deze hindernis. En hoe jammer het ook is voor ons meisje, ik kan dit even heel goed relativeren. Want er zit nog steeds iemand anders vooraan in mijn hoofd.
02-05-2012 om 23:23
geschreven door Eva
01-05-2012
...
Op sommige dagen is bloggen moeilijker dan op andere. Soms komen de woorden vanzelf, maar soms bestaan er zelfs geen woorden voor de dingen.
Gelukkig gaat hier thuis alles goed. Vrijdag en zaterdag ging ik op seminarie. Ondertussen logeerden de kids bij opa en oma Brugge. Zaterdag gingen ze samen naar het Sea Life Center in Blankenberge. Sindsdien vertellen Lena en Kasper verhalen over zeepaardjes en schildpadden, over zeehondjes en haaien.
Zondagavond hadden we een fijn uitje met 4. Het was heel erg lang geleden dat we nog met z'n allen samen ergens heen gingen. De kinderen deden allebei een flinke middagdut, om lang te mogen opblijven 's avonds. Op het 'feest' genoten ze van de lekkere ribbekes en van het fietsen en ravotten met vriendjes en vriendinnetjes. Ondertussen hadden papa en mama tijd om bij te praten met scoutsvrienden.
Morgen is het terug een schooldag. Helaas niet voor Lena. We zijn zo voorzichtig mogelijk en wachten op het uitsterven van de vijfde ziekte op school. Moest het van ons meisje afhangen, dan was ze al lang terug naar school. Ze heeft ondertussen energie voor 10. Ze is boos en ik begrijp haar...
01-05-2012 om 21:41
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
