Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
14-11-2011
Naar school
Oef, Lena is terug naar school. Wat voor een kind zo vanzelfsprekend is, is hier een hele uitdaging. Het is weeral 2 weken geleden dat Lena haar boekentas op haar rug mocht hijsen. Dit schooljaar was ze al veel vaker niet op school dan wel. Ze had er dan ook ongelofelijk veel zin in vanmorgen. Ik herkende zelfs een beetje 'eerste-schooldag-stress'. Ook voor mij is dit een herademing. Eindelijk een voormiddag rust in huis en tijd voor huishouden zonder kinderhandjes!
En Kaspertje was plots ook een andere jongen aan de schoolpoort: geen traantjes en geen gesleur aan mijn been, maar hij stapte met grote passen de poort binnen. Hopelijk blijft dit mooie scenario even duren, meer heeft een mama niet nodig om gelukkig te zijn.
14-11-2011 om 10:50
geschreven door Eva
12-11-2011
Bakkers in spe
Wat gebeurt er als ik tiramisu maak en cake bak? Dan heb ik 4 helpende handjes die overal aan en bij willen zijn. Ze roeren, kloppen eiwit, voegen suiker toe en bekvechten om wie wat mag doen. Maar het liefst van al likken ze de kom uit en de klopper en de lepel af. Dan is het even stil hier in huis!
Ik heb geen tijd om grote verhalen te schrijven, want ik ben druk bezig met het maken van heuse feestjurkjes voor Emma en Lena. De tijd begint stilaan te dringen, want het feest komt dichterbij. De hoop om ook een hemd voor Kasper te produceren heb ik vandaag opgegeven. Ik heb plan B benut en ben een hemd en een broek gaan kopen voor hem. Dat verlicht de tijdsdruk toch een klein beetje.
12-11-2011 om 20:24
geschreven door Eva
09-11-2011
Tijd
Er is hier een probleem met tijd. Lena heeft er teveel en ikzelf te weinig. Lena begint zich stilaan te vervelen. Want bijna alle activiteiten zijn te vermoeiend. Ik weet niet wat eerst doen: het to-do-lijstje voor de komende 4 dagen lijkt er eerder eentje om over 10 dagen te spreiden. Of misschien zijn dagen met 30 uur een oplossing? Tsja, minder slapen is een andere oplossing en helaas de meest voor de hand liggende...
Lena haar dag werd trouwens opgefleurd door de komst van juf Sofie. Het is ongelofelijk om te zien dat ze na het lesmoment zo vrolijk is. Dat stond in schril contrast met het skype-moment met de klas deze morgen. Toen was Lena heel droevig en wilde ze niks zeggen. Ze mist de school weer heel hard. Volgende week proberen we terug een beetje naar school te gaan. Lena's gemoed heeft dat nodig.
Vandaag gingen we ook terug naar de kinesist. Dat was maanden geleden. Maar Lena's conditie gaat de laatste tijd zo hard achteruit dat een beetje gedoseerde beweging echt aan de orde is. Het was een blij weerzien met Véronique. Het stickerblad hing nog te pronken aan haar kast. Zo kon Lena na een flinke les gewoon verder plakken waar we ooit het rijtje eindigden.
09-11-2011 om 23:31
geschreven door Eva
07-11-2011
2 jurkjes
Het weekend produceerde ook 2 nieuwe jurkjes, in een warm winters stofje en nog gevoerd ook, voor de koude dagen die stilaan in aantocht zijn. (en als testversie voor de 2 jurkjes die er stilaan dringend moeten aankomen)
(wel niet letten op wat de meisjes eronder hebben, want dit was een snel pasmoment, zonder juiste attributen)
07-11-2011 om 19:01
geschreven door Eva
De kapper!
De vakantie is voorbij, tijd om terug naar school te gaan... voor Kasper. Die dat met frisse tegenzin deed. Want Lena ging niet mee. En Lena bleef met heel veel tegenzin bij mama...
De vrouwtjes trokken eerst naar het ziekenhuis voor een controle. En de bloedwaarden zijn op de goede weg, joepie! Vanavond mogen we de chemopillen herstarten, aan een halve dosis voorlopig. Laat ons hopen dat dat goed gaat. Daarna trokken Lena en ik richting kapper. Ik vermoed dat het ruim 2 jaar geleden was dat Lena nog een kappersstoel beklom. En ze heeft ervan genoten, dat is zeker. Veel mocht de kapper niet knippen, want dat haar moet groeien, zo snel mogelijk!
07-11-2011 om 15:09
geschreven door Eva
06-11-2011
Nog meer kunst
Sinds Lena's thuiskomst donderdagavond is er maar heel weinig gebeurd ten huize Adams. Er stond vooral veel rust op programma, met tussendoor een dosis spelen en eten. Dat eten gaat gelukkig terug goed. Lena koos het weekendmenu en dat helpt natuurlijk.
Gisteren gingen we er even tussenuit: richting optreden van Kapitein Winokio. Allebei de kindjes zijn grote fan van de kapitein. De rest van het weekend werd hier weer luid meegebruld met de CD's. Het optreden zelf vonden de kinderen heel leuk. Lena genoot vanop de voorposten, terwijl Kasper van achteruit, dicht bij mama's broek, tussen de benen door gluurde. Hij blijft een held op sokken...
Vandaag probeerden we alweer creatief te zijn met rustige binnenactiviteiten. Mijn 2 kleine kunstenaars produceerden elk een doek. Geniet maar mee van de foto's.
06-11-2011 om 22:48
geschreven door Eva
04-11-2011
Kunst van een ziekenhuiskind
'Ik ben in het ziekenhuis en hang vast aan een paal met fluogele zakken vol chemoridders. Er staat een groot bed met wielen. Achter het venster gluurt een ander ziek kindje, zonder haar. We mogen zwaaien door het raam, maar helaas niet bij elkaar op de kamer spelen. Ik heb wel al weer haartjes, maar ik vind ze niet mooi: vroeger waren ze blond en lang, nu donkerder en ze krullen. Ik tekende eerst gele haren, maar omdat ik boos ben maakte ik ze zwart. Ik kijk zo graag naar buiten, naar de zon en de wolken en ik hoop altijd dat er een mooie regenboog tevoorschijn komt.' Lena
04-11-2011 om 13:58
geschreven door Eva
03-11-2011
Terug thuis
We zijn terug thuis, met z'n allen, sinds vanavond. Lena's lever recupereert spectaculair snel. Ze is wel nog erg moe en eten is een strijd, maar we zien het wel zitten thuis. En als het niet zou lukken, is het ziekenhuis niet veraf.
Kasper was in elk geval heel erg opgetogen met zus haar thuiskomst. Hij week geen seconde van haar zijde. Vannacht stond hij trouwens op met heel veel vragen. Het lege bed van Lena deed hem nadenken over het ziek zijn van zus. Hij wil zo graag voor haar zorgen en als ze in het ziekenhuis is, dan kan hij dat niet doen. Dat maakte hem droevig. Wat een uitspraken voor een 3-jarige...
03-11-2011 om 19:26
geschreven door Eva
02-11-2011
Beter
Het gaat beter vandaag, oef. Lena is geen plat hoopje meer. Gisteren kwam ze niet uit haar bed, vandaag lag ze er nauwelijks in. Tegen 17h sloeg de vermoeidheid wel hard toe. De ziekenhuisnacht was vlug voorbij en een middagdutje zat er -zoals altijd- niet in. Dan crasht dat meisje natuurlijk in de vooravond.
Het was dan ook een drukke ziekenhuisdag: met boeken en spelletjes, met knippen en plakken, met poppen en knuffels die moesten aangekleed worden en met de productie van een mooi schilderij. Ik had jullie graag laten meegenieten van het resultaat, maar helaas is het fototoestel nog niet in het ziekenhuis gearriveerd. Uitstel is geen afstel: een foto volgt zeker nog.
Het eten lukt langzaamaan terug. Beschuitjes met confituur zijn haar favoriet momenteel. Voor de plateau met ziekenhuiseten duikt ze nog ostentatief weg onder haar deken en brult ze oerkreten tot hij weer uit haar kamer is. Ik denk dat ze een trauma heeft van ziekenhuiseten, na haar vele Uz-verblijven. Ik kan haar eerlijk gezegd geen ongelijk geven. In Deinze is het eten wel veel lekkerder, maar die plateau ziet er hetzelfde uit en dan slaan de stoppen toch door. Ik krijg het verschil maar niet uitgelegd aan mijn temperamentje...
En dan het allerbelangrijkste: de levertesten stijgen niet meer, maar ze beginnen langzaamaan te dalen. Ze zijn nog steeds ruim 60 keer de normaalwaarde, maar dat ze zo snel al op de terugweg zijn had niemand verwacht. Naar de oorzaak van het leverfalen hebben we nog steeds het raden. We zullen het maar op 'een virus' houden.
02-11-2011 om 22:15
geschreven door Eva
01-11-2011
Acute hepatitis
Na een dag ziekenhuis zijn we zover: ze heeft een acute hepatitis of leverontsteking. Alleen weten we nog niet vanwaar die ontsteking komt. Hopelijk van een banaal virus dat even plots weer zal verdwijnen als het kwam.
Wanneer er zoiets acuut en ernstig gebeurt, word je toch maar weer geconfronteerd met de kwetsbaarheid van een mens. En met de angst die bij die kwetsbaarheid hoort.
Gelukkig voelt Lena zich sinds vanmiddag al een stuk beter. De dosis vocht heeft veel deugd gedaan. Vanmorgen was ze een hoopje ellende toen ik haar de spoedopname binnendroeg. Vanavond kon ze stilaan weer lachen.
Voorlopig blijft ze wel in het ziekenhuis. Minstens tot de levertesten een bocht maken in de goede richting. En dat kan misschien wel een tijdje duren. Bezoek van kinderen is uit den boze. Gezonde volwassenen zijn wel welkom in het ziekenhuis in Deinze, kamer 228.
01-11-2011 om 22:54
geschreven door Eva
In 't ziekenhuis
Alles begon bij de bloedcontrole van vrijdagmorgen. Lena haar levertesten waren toen al flink gestegen. Ze had echter nergens last van, dus spraken we af om maandagmorgen gewoon opnieuw te controleren. Gisterenochtend waren alle levertesten echter helemaal ontspoord. En toen begon het braken, tot ze vannacht en vanmorgen helemaal niks meer kon binnenhouden.
Sinds vanochtend zitten we in het ziekenhuis. Waar de leverproblemen vandaan komen, weten we nog niet goed. Hopelijk van een simpele virale infectie. Maar de dosis extra vocht zorgt er in elk geval voor dat Lena stilaan een klein beetje herleeft.
Haar humeur is wel onweerachtig. Ze had andere plannen in haar vakantieweek. En mama trouwens ook.
01-11-2011 om 12:14
geschreven door Eva
30-10-2011
Groenteam
In de vooravond trok ik met Lena richting scoutslokaal. Papa en broer waren daar al de hele middag aan het werk. Dankzij de rustige middag, kon Lena ook nog een beetje werk aan. Ze genoot van het rondhollen. De avond werd afgerond met een een gezellig kampvuur en met 2 glunderende kindjes aan de rand van het vuur. Hartverwarmend!
Lena ging zelf even met het fototoestel aan de haal. Dat levert foto's op vanuit een ander perspectief. Ze doet dat zo graag en ik denk dat ze ook wel talent heeft. Kijk maar mee:
30-10-2011 om 22:48
geschreven door Eva
Nagenieten
Vanmiddag is papa aan het werk aan het scoutslokaal.
Kasper nam zijn kruiwagen en grote tractor mee om te helpen.
Mannen en machines, dat blijft toch een wonderlijke combinatie.
Ondertussen hebben de vrouwtjes een rustige zondagmiddag.
Lena haalde haar doos verjaardagskaarten uit de kast en bekeek ze nog eens
zorgvuldig allemaal.
Ja, alle cadeau's, groot en klein worden hier met zorg behandeld!
30-10-2011 om 16:22
geschreven door Eva
In 't nieuw
Lena werd afgelopen vrijdag alweer verwend met een prachtig cadeau.
Van een lieve mama kreeg ze een fleurige paarse jurk.
Al het hele weekend is ze er onafscheidelijk mee.
Bedankt lieve schenkster!
Voor Kaspertje kocht ik zelf een nieuwe broek.
Zin om te poseren had hij helemaal niet.
En als hij verdrietig is, dan is dat welgemeend.
Hij is de laatste dagen zo moe...
Al weken had hij af en toe koorts.
Vooral tegen bedtijd had hij vaak meer dan 38 graden, maar eigenlijk was hij
niet echt lastig,
dus ging hij gewoon zo het bed in.
Hoesten doet hij al weken, vooral 's nachts.
Maar mama vindt hoesten geen reden voor ongerustheid.
Donderdagavond kwam de buurjongen langs om even in zijn oortjes te laten
piepen.
En nu mama haar valies in de living stond, deed ze eindelijk eens de moeite om
naar Kasper zijn longen te luisteren.
Was dat verschieten!
Die jongen piepte en kraakte en rochelde ...
Hij was veruit het ziekste kindje dat ik die dag zag.
Soms is het geen voordeel om een dokter-mama te hebben en zo lang te moeten
rondlopen voor er naar je gekeken wordt...
Lena heeft haar eerste volledige schoolweek achter de rug!
De voorbije week ging ze echt full-time naar school, op een ziekenhuisbezoek op
vrijdagmorgen na.
Het was geleden van juni 2010 dat ze dat deed; toen was ze nog een klein
meisje, in de eerste kleuterklas.
Week na week gaat haar conditie vooruit, meestal met muizenpasjes, maar het
gaat vooruit.
De juf zegt dat ook haar concentratie dag na dag beter wordt, eindelijk.
De zware chemokuur van begin september ligt ook al wel even achter ons en dat
is duidelijk merkbaar.
Gelukkig is het nu vakantie om wat te recupereren.
Want daar is ze na deze week wel echt aan toe.
Gisteren werd de vakantie heel leuk ingezet, met een uitgesteld
verjaardagsfeestje.
Lena mocht een namiddag spelen bij een klasvriendinnetje en dat deed haar veel
deugd.
Alleen toen mama haar terug kwam ophalen, was ze zo boos...
De vermoeidheid speelde haar heel erg parten, na de drukte van het samenspelen.
En dan gaat ze zo gemakkelijk door het lint...
Ze wilde ook echt heel graag daar blijven. Ik denk dat ze heel wat speelschade
heeft in te halen.
Voor het verjaardagsfeestje maakte mama een gek rokje in 2 identieke
exemplaren:
1 voor de jarige en 1 voor Lena.
Uiteraard koos Lena zelf het stofje!
Tijdens Lena's uitstapje had ik zelf even tijd om te helpen
aan het nieuwe huis.
Met de hulp van bouwvakker en tuinman Kasper werden de zonnebloemresten
uitgedaan
en heel wat struiken gesnoeid.
Het was een heel leuke middag voor mezelf.
Ik zou zo graag komende week nog wat verderdoen daar.
Alleen is dat niet evident met Lena erbij.
Als er iemand goesting zou hebben om de komende week even op 1 of 2 lieve
kindjes te passen,
laat het gerust weten!
Dan kan ik zelf nog wat verderwerken aan dat nieuwe huis en die nieuwe tuin.
Eerder deze week ontdekten de kinderen een klein drama:
het fietsvlagje aan de aanhangfiets was verdwenen.
Nu de conditie stilaan beter is, wagen we ons af en toe terug op de fiets.
We moeten nog doseren, maar kleine ritjes beginnen weer te lukken.
En natuurlijk kan dat niet zonder vlagje.
Restjes stof en een beetje vlieseline brachten de oplossing:
30-10-2011 om 16:12
geschreven door Eva
26-10-2011
Oef!
Ongeveer 4 maanden nadat ik voor het eerst een draad in de naaimachine prutste, is hij een feit: de langverwachte winterjas. Hij heeft bloed en zweet gekost; gelukkig geen tranen. Het aannaaien van de knopen bleek de moeilijkste horde. De jas is behoorlijk dik en de naaimachine beantwoordde dat met een gebroken naald. Dus werden de knopen verder met de hand aangenaaid en dat bezorgde me gisterenavond zelfs een bloedende vingertop...
Maar voor de stralende ogen van een kind, heb ik wel wat over. Ze koos de knopen immers helemaal zelf. (ze hadden er trouwens maar 1 set meer in Deinze en Lena ging helemaal zelf vragen of er nog meer konden besteld worden, waarop de winkeldame beloofde het Vlaamse Veritas-land rond te bellen op zoek naar nog 2 exemplaren; die kinderogen deden ook daar wonderen, zo veel zelfs dat ik nog korting kreeg erbovenop!; er zijn dan ook niet veel mama's die er zo vaak overdag komen met een groot buggy-meisje; ze beginnen ons daar al te kennen) Ook de stof werd eveneens zorgvuldig uitgezocht door de kleine dame zelf. Tussen de duizenden stofjes op het stoffenspektakel, koos ze de meest kleurrijke uit. (het vrouwtje achter mij in de rij aan de kassa raadde me trouwens af om de stof te kopen, want we gaan ze te snel beu zijn, volgens haar; ik kan er wel mee leven en mijn meisje vindt het super, al die kleurtjes) De voering werd een katoenen bloemetje van de 'Sleepstraat-Turk', simpel en vooral goedkoop.
Genoeg woorden, tijd voor de foto's: (alleen jammer dat zelfs vlak na het middageten ons tuintje al voor 90% in schaduw gehuld is; maar er is beterschap op komst, volgende winter wonen we hopelijk niet meer hier!)
Ondertussen ging hij weeral de clown uit. Zo heeft iedereen zijn functie in ons gezin.
26-10-2011 om 15:03
geschreven door Eva
24-10-2011
Knuffelquilt!
De postbode bracht vandaag weeral leuke pakjes. Deze keer was er een groot cadeau voor Kasper. Hij straalde bij het openmaken. Het doet hem zo'n deugd om ook eens iets te krijgen. Zijn zus krijgt zo vaak pakjes en leuks; het ligt niet in zijn aard om daarover te mopperen of om jaloers te zijn, maar vandaag zag je het geluk in zijn ogen staan. Een groot pak voor hem en niks voor zus... Hij kreeg een prachtige knuffelquilt. Bedankt aan de lieve makers! Na de zwemles en een warm bad (hij komt altijd thuis van het zwembad met blauwe lipjes)..., dook hij onder zijn nieuwe deken. Glunderend bekwam hij van zijn dag. Ook Lena verwerkte haar drukke schooldag in de zetel. Geniet maar mee van het heerlijk rustige kinder-tv-moment.
Er was nog een tweede postpak: een langverwachte lap stof die moet dienen voor een nakend trouwfeest. Ik moet er dringend mee aan de slag. Ik wil een poging wagen om 2 kinderjurkjes te maken, eentje voor Lena en een tweede voor nichtje Emma. Dat zal ik wel tot een goed einde brengen, hoop ik. Ik wil in hetzelfde stofje ook graag een hemd voor Kasper maken. Dat heb ik nog nooit gedaan en ik weet helemaal niet of het zal lukken. Knoopsgaten maken lukt in ieder geval nog niet echt proper, dus ik hoop dat ik hier of daar een beetje hulp of advies kan sprokkelen. Maar eerst moet ik die winterjas voor Lena verder afwerken. De ochtendtemperatuur roept daar al een hele week om. 't Is aan tijd dat het me ontbreekt, nu ik terug (een beetje) werk. Hij is bijna klaar, maar nog steeds niet helemaal.
Donderdag eindigde ik mijn verhaal bij een Kaspertje met diarree en koorts. Vrijdagmorgen was Kasper gelukkig terug springlevend. Maar helaas was Lena dan een hoopje ellende. Ze had het vuile beestje van broer natuurlijk opgescharreld. School was vrijdag dus weeral niet aan de orde. In plaats daarvan trokken we richting ziekenhuis voor een bloedafname. Als een vodje lag ze de rest van de dag in de zetel, eerst thuis bij mama en daarna bij oma. Zaterdag was ze gelukkig al veel beter. In de voormiddag ging ze zelfs even mee naar de opbouw van het etentje van de ouderraad op school. Maar na 2 uur rondlopen was de energie alweer op en was het dringend tijd voor nieuwe dosis rust. 's Avonds ging ik alleen naar het schooletentje. Papa bleef thuis met de kindjes... En ik moet toegeven dat ik hartzeer had, toen ik op school Lena's klasvriendinnetjes zag ravotten. Vooral als er 2 lieve meisjes kwamen vragen waarom Lena niet mee was. Lena zat al om 18h in bed, helemaal uitgeput... Maar hoe leg je dat uit aan de andere 5jarigen? Op zo'n momenten blijft de confrontatie met alles wat niet kan en mag toch hard voor mij. Stilaan zijn we het hier allemaal wel een beetje beu: Lena die voelt dat ze niet kan wat haar leeftijdsgenootjes doen, papa die noodgedwongen thuis moest blijven, mama die haar gezinnetje moest missen op het schoolfeest. (maar die tegelijk wel blij was om eens even weg te zijn; want vooral het altijd samenzijn met Lena ben ik echt moe)
Maar laat ik jullie vooral het goede nieuws van het weekend niet onthouden: papa werkte zowel zaterdag als zondag heel hard verder aan het nieuwe huis. De muren groeien aan en papa is een autobrug rijker, iets waar hij al jaren van droomt!
24-10-2011 om 22:43
geschreven door Eva
20-10-2011
Zin in vakantie...
Vanavond ging Lena nog maar eens helemaal door het lint. Ze ging 3 dagen na elkaar naar school en dat weegt door. Ze weet met haar emoties geen blijf, door intense vermoeidheid. Het is zo moeilijk voor onze kleine meid om haar gevoelens te verwoorden. Dus ontaarden allerlei verschillende emoties meestal in grote woede; gevolgd door ontroostbaar verdriet. Gelukkig was papa al thuis om te helpen troosten!
Kasper kwam als een vodje van school. Eerst dacht ik dat hij ook gewoon moe was. Maar al gauw bleek dat hij flinke diarree heeft, met koorts.... Maar hopen dat Lena het beestje niet krijgt. Handhygiëne is en blijft hier de hoofdregel!
Mama overwon vanavond de wasmand. Na de scoutsbalweek was het een beetje uit de hand gelopen: 1m 20 op te plooien kleren en alle wasdraden nog vol met drogende dingen... Alles is weggewerkt, oef.
Het bal hangt ook nog flink in mijn lijf. Misschien word ik toch een beetje te oud om een hele week met slaapgebrek zomaar te verteren. Ofwel is het voorbije jaar iets te energievretend geweest, zodat de vermoeidheid stilaan zwaar begint door te wegen... Ik heb het gevoel dat ik aan een ontspannende vakantie toe ben, helaas ben ik net beginnen werken en staat pauze niet meteen in de agenda gepland. Voorlopig dient het werk om de batterijen op te laden; het is daar gezellig druk en er is daardoor geen tijd om aan de zorgen van thuis te denken.
Lena met haar blauwe verjaardagsneus en haar laatste postpak: een wondermooi geborduurd t-shirt met bijhorende broek van een lieve, onbekende Nederlandse dame.
20-10-2011 om 22:44
geschreven door Eva
19-10-2011
Op controle
Vandaag ging Lena op controle in het prinsessenziekenhuis. Al sinds gisterenavond worstelde ze met een flinke dosis stress hiervoor. Dat was nochtans echt niet nodig: Lena verdraagt de therapie wonderwel en spartelt zich zo vlot mogelijk door alles heen. Zo tellen we de pillendagen verder af en de bloedafnames op, richting einde. De volgende zware chemokuur was gepland voor 16 november, maar ze wordt uitgesteld naar 23 november. Zo kunnen we op 19 november genieten van een trouwfeest! Het stofje en de patroontjes voor de kinderkleertjes zijn al gekozen; nu nog een beetje tijd om achter de naaimachine te kruipen...
19-10-2011 om 19:45
geschreven door Eva
Kom op appels
De actie 'Kom op appels' is weer volop aan de gang. De opbrengst van de actie gaat volledig naar de organisatie van een jaarlijks vakantiekamp voor kinderen met kanker. Als jij nu appels koopt, kunnen Lena en haar ziekenhuisvriendjes in juni op kamp.
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
