Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
06-11-2011
Nog meer kunst
Sinds Lena's thuiskomst donderdagavond is er maar heel weinig gebeurd ten huize Adams. Er stond vooral veel rust op programma, met tussendoor een dosis spelen en eten. Dat eten gaat gelukkig terug goed. Lena koos het weekendmenu en dat helpt natuurlijk.
Gisteren gingen we er even tussenuit: richting optreden van Kapitein Winokio. Allebei de kindjes zijn grote fan van de kapitein. De rest van het weekend werd hier weer luid meegebruld met de CD's. Het optreden zelf vonden de kinderen heel leuk. Lena genoot vanop de voorposten, terwijl Kasper van achteruit, dicht bij mama's broek, tussen de benen door gluurde. Hij blijft een held op sokken...
Vandaag probeerden we alweer creatief te zijn met rustige binnenactiviteiten. Mijn 2 kleine kunstenaars produceerden elk een doek. Geniet maar mee van de foto's.
06-11-2011 om 22:48
geschreven door Eva
04-11-2011
Kunst van een ziekenhuiskind
'Ik ben in het ziekenhuis en hang vast aan een paal met fluogele zakken vol chemoridders. Er staat een groot bed met wielen. Achter het venster gluurt een ander ziek kindje, zonder haar. We mogen zwaaien door het raam, maar helaas niet bij elkaar op de kamer spelen. Ik heb wel al weer haartjes, maar ik vind ze niet mooi: vroeger waren ze blond en lang, nu donkerder en ze krullen. Ik tekende eerst gele haren, maar omdat ik boos ben maakte ik ze zwart. Ik kijk zo graag naar buiten, naar de zon en de wolken en ik hoop altijd dat er een mooie regenboog tevoorschijn komt.' Lena
04-11-2011 om 13:58
geschreven door Eva
03-11-2011
Terug thuis
We zijn terug thuis, met z'n allen, sinds vanavond. Lena's lever recupereert spectaculair snel. Ze is wel nog erg moe en eten is een strijd, maar we zien het wel zitten thuis. En als het niet zou lukken, is het ziekenhuis niet veraf.
Kasper was in elk geval heel erg opgetogen met zus haar thuiskomst. Hij week geen seconde van haar zijde. Vannacht stond hij trouwens op met heel veel vragen. Het lege bed van Lena deed hem nadenken over het ziek zijn van zus. Hij wil zo graag voor haar zorgen en als ze in het ziekenhuis is, dan kan hij dat niet doen. Dat maakte hem droevig. Wat een uitspraken voor een 3-jarige...
03-11-2011 om 19:26
geschreven door Eva
02-11-2011
Beter
Het gaat beter vandaag, oef. Lena is geen plat hoopje meer. Gisteren kwam ze niet uit haar bed, vandaag lag ze er nauwelijks in. Tegen 17h sloeg de vermoeidheid wel hard toe. De ziekenhuisnacht was vlug voorbij en een middagdutje zat er -zoals altijd- niet in. Dan crasht dat meisje natuurlijk in de vooravond.
Het was dan ook een drukke ziekenhuisdag: met boeken en spelletjes, met knippen en plakken, met poppen en knuffels die moesten aangekleed worden en met de productie van een mooi schilderij. Ik had jullie graag laten meegenieten van het resultaat, maar helaas is het fototoestel nog niet in het ziekenhuis gearriveerd. Uitstel is geen afstel: een foto volgt zeker nog.
Het eten lukt langzaamaan terug. Beschuitjes met confituur zijn haar favoriet momenteel. Voor de plateau met ziekenhuiseten duikt ze nog ostentatief weg onder haar deken en brult ze oerkreten tot hij weer uit haar kamer is. Ik denk dat ze een trauma heeft van ziekenhuiseten, na haar vele Uz-verblijven. Ik kan haar eerlijk gezegd geen ongelijk geven. In Deinze is het eten wel veel lekkerder, maar die plateau ziet er hetzelfde uit en dan slaan de stoppen toch door. Ik krijg het verschil maar niet uitgelegd aan mijn temperamentje...
En dan het allerbelangrijkste: de levertesten stijgen niet meer, maar ze beginnen langzaamaan te dalen. Ze zijn nog steeds ruim 60 keer de normaalwaarde, maar dat ze zo snel al op de terugweg zijn had niemand verwacht. Naar de oorzaak van het leverfalen hebben we nog steeds het raden. We zullen het maar op 'een virus' houden.
02-11-2011 om 22:15
geschreven door Eva
01-11-2011
Acute hepatitis
Na een dag ziekenhuis zijn we zover: ze heeft een acute hepatitis of leverontsteking. Alleen weten we nog niet vanwaar die ontsteking komt. Hopelijk van een banaal virus dat even plots weer zal verdwijnen als het kwam.
Wanneer er zoiets acuut en ernstig gebeurt, word je toch maar weer geconfronteerd met de kwetsbaarheid van een mens. En met de angst die bij die kwetsbaarheid hoort.
Gelukkig voelt Lena zich sinds vanmiddag al een stuk beter. De dosis vocht heeft veel deugd gedaan. Vanmorgen was ze een hoopje ellende toen ik haar de spoedopname binnendroeg. Vanavond kon ze stilaan weer lachen.
Voorlopig blijft ze wel in het ziekenhuis. Minstens tot de levertesten een bocht maken in de goede richting. En dat kan misschien wel een tijdje duren. Bezoek van kinderen is uit den boze. Gezonde volwassenen zijn wel welkom in het ziekenhuis in Deinze, kamer 228.
01-11-2011 om 22:54
geschreven door Eva
In 't ziekenhuis
Alles begon bij de bloedcontrole van vrijdagmorgen. Lena haar levertesten waren toen al flink gestegen. Ze had echter nergens last van, dus spraken we af om maandagmorgen gewoon opnieuw te controleren. Gisterenochtend waren alle levertesten echter helemaal ontspoord. En toen begon het braken, tot ze vannacht en vanmorgen helemaal niks meer kon binnenhouden.
Sinds vanochtend zitten we in het ziekenhuis. Waar de leverproblemen vandaan komen, weten we nog niet goed. Hopelijk van een simpele virale infectie. Maar de dosis extra vocht zorgt er in elk geval voor dat Lena stilaan een klein beetje herleeft.
Haar humeur is wel onweerachtig. Ze had andere plannen in haar vakantieweek. En mama trouwens ook.
01-11-2011 om 12:14
geschreven door Eva
30-10-2011
Groenteam
In de vooravond trok ik met Lena richting scoutslokaal. Papa en broer waren daar al de hele middag aan het werk. Dankzij de rustige middag, kon Lena ook nog een beetje werk aan. Ze genoot van het rondhollen. De avond werd afgerond met een een gezellig kampvuur en met 2 glunderende kindjes aan de rand van het vuur. Hartverwarmend!
Lena ging zelf even met het fototoestel aan de haal. Dat levert foto's op vanuit een ander perspectief. Ze doet dat zo graag en ik denk dat ze ook wel talent heeft. Kijk maar mee:
30-10-2011 om 22:48
geschreven door Eva
Nagenieten
Vanmiddag is papa aan het werk aan het scoutslokaal.
Kasper nam zijn kruiwagen en grote tractor mee om te helpen.
Mannen en machines, dat blijft toch een wonderlijke combinatie.
Ondertussen hebben de vrouwtjes een rustige zondagmiddag.
Lena haalde haar doos verjaardagskaarten uit de kast en bekeek ze nog eens
zorgvuldig allemaal.
Ja, alle cadeau's, groot en klein worden hier met zorg behandeld!
30-10-2011 om 16:22
geschreven door Eva
In 't nieuw
Lena werd afgelopen vrijdag alweer verwend met een prachtig cadeau.
Van een lieve mama kreeg ze een fleurige paarse jurk.
Al het hele weekend is ze er onafscheidelijk mee.
Bedankt lieve schenkster!
Voor Kaspertje kocht ik zelf een nieuwe broek.
Zin om te poseren had hij helemaal niet.
En als hij verdrietig is, dan is dat welgemeend.
Hij is de laatste dagen zo moe...
Al weken had hij af en toe koorts.
Vooral tegen bedtijd had hij vaak meer dan 38 graden, maar eigenlijk was hij
niet echt lastig,
dus ging hij gewoon zo het bed in.
Hoesten doet hij al weken, vooral 's nachts.
Maar mama vindt hoesten geen reden voor ongerustheid.
Donderdagavond kwam de buurjongen langs om even in zijn oortjes te laten
piepen.
En nu mama haar valies in de living stond, deed ze eindelijk eens de moeite om
naar Kasper zijn longen te luisteren.
Was dat verschieten!
Die jongen piepte en kraakte en rochelde ...
Hij was veruit het ziekste kindje dat ik die dag zag.
Soms is het geen voordeel om een dokter-mama te hebben en zo lang te moeten
rondlopen voor er naar je gekeken wordt...
Lena heeft haar eerste volledige schoolweek achter de rug!
De voorbije week ging ze echt full-time naar school, op een ziekenhuisbezoek op
vrijdagmorgen na.
Het was geleden van juni 2010 dat ze dat deed; toen was ze nog een klein
meisje, in de eerste kleuterklas.
Week na week gaat haar conditie vooruit, meestal met muizenpasjes, maar het
gaat vooruit.
De juf zegt dat ook haar concentratie dag na dag beter wordt, eindelijk.
De zware chemokuur van begin september ligt ook al wel even achter ons en dat
is duidelijk merkbaar.
Gelukkig is het nu vakantie om wat te recupereren.
Want daar is ze na deze week wel echt aan toe.
Gisteren werd de vakantie heel leuk ingezet, met een uitgesteld
verjaardagsfeestje.
Lena mocht een namiddag spelen bij een klasvriendinnetje en dat deed haar veel
deugd.
Alleen toen mama haar terug kwam ophalen, was ze zo boos...
De vermoeidheid speelde haar heel erg parten, na de drukte van het samenspelen.
En dan gaat ze zo gemakkelijk door het lint...
Ze wilde ook echt heel graag daar blijven. Ik denk dat ze heel wat speelschade
heeft in te halen.
Voor het verjaardagsfeestje maakte mama een gek rokje in 2 identieke
exemplaren:
1 voor de jarige en 1 voor Lena.
Uiteraard koos Lena zelf het stofje!
Tijdens Lena's uitstapje had ik zelf even tijd om te helpen
aan het nieuwe huis.
Met de hulp van bouwvakker en tuinman Kasper werden de zonnebloemresten
uitgedaan
en heel wat struiken gesnoeid.
Het was een heel leuke middag voor mezelf.
Ik zou zo graag komende week nog wat verderdoen daar.
Alleen is dat niet evident met Lena erbij.
Als er iemand goesting zou hebben om de komende week even op 1 of 2 lieve
kindjes te passen,
laat het gerust weten!
Dan kan ik zelf nog wat verderwerken aan dat nieuwe huis en die nieuwe tuin.
Eerder deze week ontdekten de kinderen een klein drama:
het fietsvlagje aan de aanhangfiets was verdwenen.
Nu de conditie stilaan beter is, wagen we ons af en toe terug op de fiets.
We moeten nog doseren, maar kleine ritjes beginnen weer te lukken.
En natuurlijk kan dat niet zonder vlagje.
Restjes stof en een beetje vlieseline brachten de oplossing:
30-10-2011 om 16:12
geschreven door Eva
26-10-2011
Oef!
Ongeveer 4 maanden nadat ik voor het eerst een draad in de naaimachine prutste, is hij een feit: de langverwachte winterjas. Hij heeft bloed en zweet gekost; gelukkig geen tranen. Het aannaaien van de knopen bleek de moeilijkste horde. De jas is behoorlijk dik en de naaimachine beantwoordde dat met een gebroken naald. Dus werden de knopen verder met de hand aangenaaid en dat bezorgde me gisterenavond zelfs een bloedende vingertop...
Maar voor de stralende ogen van een kind, heb ik wel wat over. Ze koos de knopen immers helemaal zelf. (ze hadden er trouwens maar 1 set meer in Deinze en Lena ging helemaal zelf vragen of er nog meer konden besteld worden, waarop de winkeldame beloofde het Vlaamse Veritas-land rond te bellen op zoek naar nog 2 exemplaren; die kinderogen deden ook daar wonderen, zo veel zelfs dat ik nog korting kreeg erbovenop!; er zijn dan ook niet veel mama's die er zo vaak overdag komen met een groot buggy-meisje; ze beginnen ons daar al te kennen) Ook de stof werd eveneens zorgvuldig uitgezocht door de kleine dame zelf. Tussen de duizenden stofjes op het stoffenspektakel, koos ze de meest kleurrijke uit. (het vrouwtje achter mij in de rij aan de kassa raadde me trouwens af om de stof te kopen, want we gaan ze te snel beu zijn, volgens haar; ik kan er wel mee leven en mijn meisje vindt het super, al die kleurtjes) De voering werd een katoenen bloemetje van de 'Sleepstraat-Turk', simpel en vooral goedkoop.
Genoeg woorden, tijd voor de foto's: (alleen jammer dat zelfs vlak na het middageten ons tuintje al voor 90% in schaduw gehuld is; maar er is beterschap op komst, volgende winter wonen we hopelijk niet meer hier!)
Ondertussen ging hij weeral de clown uit. Zo heeft iedereen zijn functie in ons gezin.
26-10-2011 om 15:03
geschreven door Eva
24-10-2011
Knuffelquilt!
De postbode bracht vandaag weeral leuke pakjes. Deze keer was er een groot cadeau voor Kasper. Hij straalde bij het openmaken. Het doet hem zo'n deugd om ook eens iets te krijgen. Zijn zus krijgt zo vaak pakjes en leuks; het ligt niet in zijn aard om daarover te mopperen of om jaloers te zijn, maar vandaag zag je het geluk in zijn ogen staan. Een groot pak voor hem en niks voor zus... Hij kreeg een prachtige knuffelquilt. Bedankt aan de lieve makers! Na de zwemles en een warm bad (hij komt altijd thuis van het zwembad met blauwe lipjes)..., dook hij onder zijn nieuwe deken. Glunderend bekwam hij van zijn dag. Ook Lena verwerkte haar drukke schooldag in de zetel. Geniet maar mee van het heerlijk rustige kinder-tv-moment.
Er was nog een tweede postpak: een langverwachte lap stof die moet dienen voor een nakend trouwfeest. Ik moet er dringend mee aan de slag. Ik wil een poging wagen om 2 kinderjurkjes te maken, eentje voor Lena en een tweede voor nichtje Emma. Dat zal ik wel tot een goed einde brengen, hoop ik. Ik wil in hetzelfde stofje ook graag een hemd voor Kasper maken. Dat heb ik nog nooit gedaan en ik weet helemaal niet of het zal lukken. Knoopsgaten maken lukt in ieder geval nog niet echt proper, dus ik hoop dat ik hier of daar een beetje hulp of advies kan sprokkelen. Maar eerst moet ik die winterjas voor Lena verder afwerken. De ochtendtemperatuur roept daar al een hele week om. 't Is aan tijd dat het me ontbreekt, nu ik terug (een beetje) werk. Hij is bijna klaar, maar nog steeds niet helemaal.
Donderdag eindigde ik mijn verhaal bij een Kaspertje met diarree en koorts. Vrijdagmorgen was Kasper gelukkig terug springlevend. Maar helaas was Lena dan een hoopje ellende. Ze had het vuile beestje van broer natuurlijk opgescharreld. School was vrijdag dus weeral niet aan de orde. In plaats daarvan trokken we richting ziekenhuis voor een bloedafname. Als een vodje lag ze de rest van de dag in de zetel, eerst thuis bij mama en daarna bij oma. Zaterdag was ze gelukkig al veel beter. In de voormiddag ging ze zelfs even mee naar de opbouw van het etentje van de ouderraad op school. Maar na 2 uur rondlopen was de energie alweer op en was het dringend tijd voor nieuwe dosis rust. 's Avonds ging ik alleen naar het schooletentje. Papa bleef thuis met de kindjes... En ik moet toegeven dat ik hartzeer had, toen ik op school Lena's klasvriendinnetjes zag ravotten. Vooral als er 2 lieve meisjes kwamen vragen waarom Lena niet mee was. Lena zat al om 18h in bed, helemaal uitgeput... Maar hoe leg je dat uit aan de andere 5jarigen? Op zo'n momenten blijft de confrontatie met alles wat niet kan en mag toch hard voor mij. Stilaan zijn we het hier allemaal wel een beetje beu: Lena die voelt dat ze niet kan wat haar leeftijdsgenootjes doen, papa die noodgedwongen thuis moest blijven, mama die haar gezinnetje moest missen op het schoolfeest. (maar die tegelijk wel blij was om eens even weg te zijn; want vooral het altijd samenzijn met Lena ben ik echt moe)
Maar laat ik jullie vooral het goede nieuws van het weekend niet onthouden: papa werkte zowel zaterdag als zondag heel hard verder aan het nieuwe huis. De muren groeien aan en papa is een autobrug rijker, iets waar hij al jaren van droomt!
24-10-2011 om 22:43
geschreven door Eva
20-10-2011
Zin in vakantie...
Vanavond ging Lena nog maar eens helemaal door het lint. Ze ging 3 dagen na elkaar naar school en dat weegt door. Ze weet met haar emoties geen blijf, door intense vermoeidheid. Het is zo moeilijk voor onze kleine meid om haar gevoelens te verwoorden. Dus ontaarden allerlei verschillende emoties meestal in grote woede; gevolgd door ontroostbaar verdriet. Gelukkig was papa al thuis om te helpen troosten!
Kasper kwam als een vodje van school. Eerst dacht ik dat hij ook gewoon moe was. Maar al gauw bleek dat hij flinke diarree heeft, met koorts.... Maar hopen dat Lena het beestje niet krijgt. Handhygiëne is en blijft hier de hoofdregel!
Mama overwon vanavond de wasmand. Na de scoutsbalweek was het een beetje uit de hand gelopen: 1m 20 op te plooien kleren en alle wasdraden nog vol met drogende dingen... Alles is weggewerkt, oef.
Het bal hangt ook nog flink in mijn lijf. Misschien word ik toch een beetje te oud om een hele week met slaapgebrek zomaar te verteren. Ofwel is het voorbije jaar iets te energievretend geweest, zodat de vermoeidheid stilaan zwaar begint door te wegen... Ik heb het gevoel dat ik aan een ontspannende vakantie toe ben, helaas ben ik net beginnen werken en staat pauze niet meteen in de agenda gepland. Voorlopig dient het werk om de batterijen op te laden; het is daar gezellig druk en er is daardoor geen tijd om aan de zorgen van thuis te denken.
Lena met haar blauwe verjaardagsneus en haar laatste postpak: een wondermooi geborduurd t-shirt met bijhorende broek van een lieve, onbekende Nederlandse dame.
20-10-2011 om 22:44
geschreven door Eva
19-10-2011
Op controle
Vandaag ging Lena op controle in het prinsessenziekenhuis. Al sinds gisterenavond worstelde ze met een flinke dosis stress hiervoor. Dat was nochtans echt niet nodig: Lena verdraagt de therapie wonderwel en spartelt zich zo vlot mogelijk door alles heen. Zo tellen we de pillendagen verder af en de bloedafnames op, richting einde. De volgende zware chemokuur was gepland voor 16 november, maar ze wordt uitgesteld naar 23 november. Zo kunnen we op 19 november genieten van een trouwfeest! Het stofje en de patroontjes voor de kinderkleertjes zijn al gekozen; nu nog een beetje tijd om achter de naaimachine te kruipen...
19-10-2011 om 19:45
geschreven door Eva
Kom op appels
De actie 'Kom op appels' is weer volop aan de gang. De opbrengst van de actie gaat volledig naar de organisatie van een jaarlijks vakantiekamp voor kinderen met kanker. Als jij nu appels koopt, kunnen Lena en haar ziekenhuisvriendjes in juni op kamp.
Het is achter de rug, het 46ste scouts- en gidsenbal! Het was weer een groot, maar toch gezellig feest. Bedankt aan alle bezoekers, jong en ouder.
Op dit moment overheerst 1 gevoel: vermoeidheid. Meer dan andere jaren is al mijn energie vandaag op. Het was een zware voorbereidende week met veel te weinig slaap. Bovendien kwam dit bal na een zware periode met Lena en een recente start op het werk. De laatste maand zijn de dagen te lang en de nachten te kort. Het wordt dringend tijd om daar een beetje verandering in te brengen.
Maar het bal was ook genieten: van het samen opbouwen met een leuke bende, van een nachtelijk drankje na de opbouw, van de positieve reacties van vele bezoekers, van een dinerke midden de Brielpoort op maandag tijdens de laatste loodjes van de afbraak, van een enkele dagen zonder kinderen, van een weekend zonder tijd om na te denken over onze eigen zorgen.
De kindjes vertrokken vrijdagmorgen richting Brugge. Niet zonder eerst even de fuiflocatie te verkennen, zodat ze wisten waar papa en mama de hele week uithingen. Een ritje met de heftruck maakte het plezier compleet (al was er wel eerst ruzie wie eerst mocht en rolden er even dikke tranen)
Opa en oma brachten vanmiddag de kindjes terug naar Deinze. Ze waren allebei hyperenthousiast toen ze papa en mama terugzagen. Hun glunderende knuffels zijn zo hartverwarmend op zo'n moment!
17-10-2011 om 21:52
geschreven door Eva
13-10-2011
Moeilijk gaat ook
Het blijft een moeilijke combinatie: ons kleine meisje en voldoende rusten. Ze wil zo graag 'gewoon' doen: naar school gaan, er blijven eten, spelen, ravotten. Maar helaas lukt dat maar enkele uren. Met de fiets naar school gaan is al de hele week niet aan de orde, hoe ellendig ik het ook vind om met de auto aan de schoolpoort te moeten aanschuiven. Het kleine ritje zorgt ervoor dat ze al halverwege haar energievoorraad zit tegen dat ze aan de schoolpoort is. En rusten is zo lastig: ze verzet zich mentaal zo hard tegen haar bed. Dus gaat ze in de vooravond steeds vaker door het lint. Door de vermoeidheid weet ze geen blijf meer met haar emoties. En dan wordt slapen nog moeilijker...
Bovendien begint ook broertje nu te piekeren over het gedrag van zijn zus. En kan hij dan ook niet meer in slaap geraken...
Vannacht sliepen ze allebei een nachtje bij opa en oma en blijkbaar bracht de andere omgeving wel rust. Ze slapen daar ook niet in dezelfde kamer, dus dat scheelt. Hopelijk zijn ze nu allebei een beetje meer uitgeslapen.
Papa en mama zijn ondertussen begonnen aan de opbouw van het Scouts-en Gidsenbal. Gisteren rees de grote tent uit de grond. Het wordt weer een leuke, maar vermoeiende week. (alsof we nog niet moe genoeg waren?!)
Zelf zin om een danspasje te wagen? Iedereen is van harte welkom zaterdagavond! Wie weet, tot dan?
en daar werd uitbundig voor gezongen. Vanmorgen aan zijn bed; vanavond herhaalden de kindjes hun recital aan de telefoon. Je had het moeten zien: elk met een micro in de hand en veel getrommel en de telefoon midden tussen hen in. Ze waren om 18h alweer rijp voor het bed en toen was papa nog lang niet thuis.
Lena ging vandaag opnieuw een halve dag naar school. Ondertussen gingen papa en mama een offerte bespreken voor de ramen en deuren van het nieuwe huis. Jaja, er komt echt schot in de zaak op de werf! Vanmiddag deed Lena het heel rustig aan thuis. En toch was ze om 18h al doodop. De energievoorraad blijft dus nog steeds zeer gelimiteerd.
De brievenbus bracht vandaag opnieuw een verrassing. Alweer een cadeau van een lieve onbekende dame, uit Nederland deze keer. Lena haar oogjes straalden bij het openmaken. (Er wordt zeker nog een fotootje gepost.)
10-10-2011 om 22:54
geschreven door Eva
09-10-2011
Feestje
Dankzij het doseren, lukte het om vrijdagmiddag naar het circus te gaan met de school. Lena genoot van de clowns en de acrobaten; Kasper was vooral onder de indruk van de dieren. 's Avonds ging Lena voor het eerst sinds heel lang naar de naschoolse opvang in de Brieltuin. En ook daar heeft ze van genoten, om 'gewoon' terug naar de opvang te mogen. Ze speelde er met Lisa, net zoals ze er 1,5 jaar geleden deed. Wat zijn kinderen toch ongelofelijk!
Na de drukke vrijdagmiddag stond er zaterdag vooral rust op het programma. De kindjes speelden op 't gemak met de poppen en deden allebei een flinke middagdut. Ondertussen metste papa flink verder aan het huis. In de namiddag maakte ik samen met Lena en Kasper een frangipannetaart, een appeltaart, een flan en een grote kom tiramisu. Dankzij de hulp van 4 kinderhandjes werd dat een middagvullende activiteit. Het resultaat mocht er zijn: een heerlijk geurend huis!
En waarvoor maak je taarten? Voor een feest natuurlijk. Vanmiddag vierden we de 30ste verjaardag van Lena haar pépé. Het was een heus verrassingsfeest én het wat geslaagd! Taart en koffie, vrienden en veel kindjes, gezelligheid troef. Lena was bij thuiskomst wel doodmoe. Hopelijk is ze morgen voldoende uitgerust om naar school te kunnen. Ze lag alvast om 18h30 in dromenland.
4 baby's op een rij! (eentje was er op de foto wel even van door)
09-10-2011 om 20:39
geschreven door Eva
06-10-2011
Doseren
Doseren, daar komt het dus op aan nu. Volledige schooldagen zijn echt te hooggegrepen. Vanmorgen ging Lena dan maar naar oma. Om vanmiddag heel voorzichtig enkele uurtjes van de school te kunnen proeven. Morgen plannen we hetzelfde scenario: eerst bloedcontrole, dan een voormiddag oma en in de namiddag naar school. Er staat morgenmiddag een uitstap naar het circus op het programma. En dat wil ze natuurlijk niet missen.
06-10-2011 om 19:11
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
