verslag van (o.m.) onze pogingen tot een, na vele jaren onderbreking, "comeback"; verslag van een gedeelde passie, naast onze allergrootste passie, onze mannen Aron en Tomas! verslag van pijn, ontgoocheling, slaaptekort, ongeduld maar ook (af en toe) kleine succesjes, plezier, gezelligheid, spanning, nieuwe ervaringen, grenzen verleggen, enz. (een soap...)
vroegere berichten op http://www.blogweb.be/kurtheidi
Onze plannen voor de Bilzenrun: Heidi 5 km, ikzelf 10 km, en de kids daarna de kidsrun. Nu, van die kidsrun kwam niets meer in huis, want de regen viel de ganse dag met bakken uit de hemel. Alleen de 5 km werd gedeeltelijk gespaard. Dus hebben Aron en Tomas moeten wachten tot ma en pa hun loopje hadden gedaan, om daarna met volle goesting de brasserie te gaan opzoeken . Eerst was Heidi aan de beurt. Ondanks haar zeer beperkte looptrainingen, ging het toch al heel wat beter dan in Munsterbilzen. Uiteindelijk wist ze zelfs het (natte) podium op te klimmen in haar categorie! Den deze verging het heel wat moeilijker tijdens de 10 km. Twee jaar geleden nog 7de, nu niet in de top 20. Harken om onder de 40' te geraken. Dat lukte uiteindelijk toch nog vlot, alhoewel de schoenen heel zwaar waren geworden door al die nattigheid. Maar uiteindelijk beter loopweer dan bij 30°C waar Bilzen in het verleden een patent op leek te hebben. Uiteindelijk was het een mooie dag. Heel wat oude bekenden tegen het lijf gelopen. Bij het doornemen van de uitslagen ook een heel aantal mensen gemist, maar dat hopen we een volgende keer goed te maken. We zijn terug gemotiveerd en genieten er met volle teugen van, en dat is hetgene dat telt! Enkele "sfeer"beelden (met dank aan Bult):
Moe? Kapot! Topfit? Bès te gek! Supergemotiveerd trokken we met ons ganse gezin richting Munsterbilzen voor de jaarlijkse Kristoffelloop. Aron en Tomas zouden de kidsrun meelopen (Aron voor de laatste keer want volgend jaar is onze kerel daarvoor te oud ), Heidi en ik zouden aan de 5 (correctie 5.2) km meedoen. Onze kids deden dat supergoed, Aron werd tweede en Tom zesde van het groepje aanwezige kinderen. Om zich direct na aankomst te storten op de inhoud van de bekomen snoepzak...
Daarna probeerden wij ons met onze oude knoken op gang te trekken. Omdat er de eerste km's een wreed felle tegenwind stond, probeerden we ons met een achttal te verstoppen achter de niet al te brede rug van Kevin Vanbrabant, die geacht werd op dit moment de sterkste te zijn. Dat leidde tot bijwijlen mooie taferelen, het treintje dat dan weer naar links, dan weer naar rechts trok. Daarna werd doorgetrokken. Nog een tijdje samen gelopen met Danny Curvers, die ik trouwens al heel lang niet meer had gezien, om dan op zoek te gaan naar de nummer vier, die ik na een lange inhaalrace, op minder dan 100 m van de meet, kon verschalken. De eindtijd, 19.45 over 5.2 km is om te janken, maar gezien de langzame eerste kilometers en de nog lang niet optimale conditie wel te begrijpen. Toch nog vierde en eerste veteraan (+40).
Heidi werd, nadat er de laatste weken door omstandigheden van lopen weer niet veel in huis kwam, en na vele jaren geen wedstrijdje meer te hebben gelopen, toch nog mooi vijfde dame (derde seniore -40), zodat we, na het nuttigen van een aantal lekkere Keizer Karels, allebei het podium mochten opklimmen en een hele stapel handdoeken mee naar huis konden nemen . Voor herhaling vatbaar!
De kuiten zijn, sinds ik terug ben beginnen lopen, voortdurend een probleem geweest. Een viertal keren een scheurtje in de kuitspier, met de nodige miserie tot gevolg, maar ook een aantal keren een contractie of verrekking, net zoals vorige week tijdens de Atla-training (op mijn eentje) of enkele weken ervoor na de verschrikkelijke (maar o zo mooie) Geuldalloop. Maar: verstand gebruikt en 't is ondertussen alweer verleden tijd. Nu verder verstand gebruiken. En: ik heb me jeanettenkousen aangeschaft, ter recuperatie na wedstrijden en zware trainingen, want voorlopig krijg ik die dingen in het openbaar niet aan . Nog een fotootje van de Geuldalloop:
'k Had me al ingeschreven voor de Overmuntheloop, maar wat heb ik afgezien de week ervoor! Die verzuring in de kuiten, enorm gewoon, nooit meegemaakt. Vanalle middeltjes geprobeerd, maar het beterde nauwelijks. 's Vrijdags (de Geuldalloop was 's zaterdags) pas terug wat kunnen lopen, en nog enorme last. 's Zaterdags leek het draaglijk, dus toch maar naar Urmond getrokken, voor een (redelijk) vlakke wedstrijd over bijna 7 km. Niet zoveel volk daar. Het nageslacht van Patrick Delait had de jeugdwedstrijden al gedomineerd. Daarna vertrokken we met een kleinere groep, waarvan de meesten dan ook nog de 3,4 km bleken te lopen. De eerste km ging goed, maar daarna begonnen de kuiten opnieuw parten te spelen. En dus stokte het tempo ook (heel) wat. De laatste km's nog een duelletje uitgevochten met een jonge kerel, die ook nog eens werd gehaast. Heeft zich toch kapot moeten lopen, om net voor me te eindigen . Bleek dat ie nog derde was geworden. Zonder kuitperikelen was die plaats dus voor mij geweest, maar ik ben er niet kapot van . Ondertussen heb ik van Heidi lange kousen geleend, en blijken ook die lange janettenkousen toch wel hun nut te hebben. Zal er mij dus ook maar gaan aanschaffen, al zal ik ze voorlopig enkel maar na wedstrijden/zware trainingen, en onder een lange broek dragen .
Maar eens naar een wedstrijdje getrokken, al was het niet helemaal van harte. De goesting was (alweer) ver te zoeken. Maar 'k heb nu eenmaal doelen nodig, en die waren er de laatste tijd niet echt. Tenzij je blessurevrij raken een doelstelling kunt noemen. En wat voor een wedstrijd! De Geuldalloop met start en aankomst in Berg en Terblijt kun je eigenlijk wel een bergloop noemen, met ondermeer de Lijkenweg als "killer". Bedoeling was om nog eens de nodige weerstand op te doen. Het werd meer dan dat... Dit kuiken trok namelijk de verkeerde schoenen, trials, aan, in de veronderstelling dat er de nodige "pratsj" zou liggen. Niet dus. Omdat de zooltjes me een vorige keer (Mesjerberg) enorm hadden gehinderd, heb ik ze eruit gehaald. Met als resultaat: veel te grote schoenen . Die nauwelijks nog dempten, vooral tijdens de enorm lange afdalingen, op een overwegend stenen ondergrond, speelde dat serieus parten. Met als gevolg: verzuring van de kuiten, met volledige verzuring op het eind. En dat zou nog bijna een week duren... Over de wedstrijd kunnen we dan ook kort zijn: enorm afgezien, maar meer door die verzuring dan door de inspanning . Het zal me (alweer) leren... Toch ook wel een beetje content dat ik nog eens een wedstrijd had gelopen. Nou ja, gelopen... Het kan alleen maar beteren nu.
Vorige zaterdag hebben we allevier examen afgelegd om de gele gordel taekwondo te behalen, én we zijn allevier geslaagd! Een fotootje ter bewijs. Van Aron is er jammer genoeg enkel de neus en zijn rechteroog te zien (naast trainer Skevos) . Tom heeft zich natuurlijk tussen de meisjes genesteld . Een ander bewijs was mijn rechterhand, die zondag heel opgezwollen was . Maar dat hebben we er graag voor over, no pain no gain! (op de foto klikken om te vergroten)
Een heerlijk weekje zee (foto's volgen), gevolgd door een week heel weinig slaap en stress, en wat volgt er dan? Natuurlijk een stevige kuitverrekking . Donderdag enorme last van de taekwondo-training van woensdag, maar toch maar gaan lopen. Had ik nooit mogen doen . Waarschijnlijk nog geen scheurtje opgelopen, maar het voelt nog altijd niet goed. Zondag dus ook geen Treechloop, had eindelijk nog eens een wedstrijd gepland. Nu opnieuw verstand aan het gebruiken, of tenminste aan het proberen om deze te gebruiken . Volgende wedstrijden zullen voor mei zijn, heb daar ondermeer de Geuldalloop en Overmuntheloop in de agenda zien staan, en die staan me natuurlijk wel aan. Heidi en de kids zijn volle bak terug aan het tkd-en, begin mei staat ons gordelexamen op het programma. En daarna zullen we hopelijk met een GELE band rondhuppelen . Steve had ons ook al uitgenodigd voor een provinciale training Sekwondo, dat belooft... Maar eerst maar eens terug aan het lopen geraken, want we waren toch terug goed bezig. Heidi heeft de laatste dagen door wachtdienst ook weinig kunnen doen, dus: terug hup met de beentjes!
Na jaren vol met blessures, studies, carrièremoves , hebben we eindelijk een nieuwe start genomen. Ikzelf ben eindelijk blessurevrij, en er is toch ergens een klik gemaakt. In de zin van eindelijk eens die dingen zelf te gaan doen, de dingen die ik anderen altijd aanraad. Maar zelf nooit doe . Toch wel goeie tips die ik aan anderen geef, maar nooit zelf toepaste . Heidi heeft een mooie mix gevonden van lopen, taekwondo en fitness. Ze is terug heel goed bezig. Onze grote liefde blijft sowieso de atletiek. Maar omdat we/ik een jaartje ouder worden, lijkt het best om dit te combineren met wat andere sporten, alleen al vanuit preventief oogpunt. Zolang mogelijk van onze favoriete sporten, liefst samen, genieten is de boodschap. En zolang wij het goede voorbeeld blijven geven, zullen ook onze twee flinkerds hopelijk gemotiveerd zijn om sport als uitlaatklep te hanteren. Toch wel essentieel voor het opbouwen van bepaalde vaardigheden die we allemaal min of meer nodig hebben in ons leven. Genieten!
Morgen is het eindelijk zover. De marathon van Gilze. Kleinschalig initiatief, waar alles nog draait rond het lopen zelf, en rond het geweldige goede doel. Organisatie De Lotgenoten is voor een groot gedeelte samengesteld uit (ex-)kankerpatiënten. Die al dan niet het lopen (en de Mont Ventoux opfietsen) hebben opgenomen in hun revalidatie. Prachtig toch.
Terwijl Heidi en de kids richting dierenpark Oliemeulen in Tilburg trekken (vooral bekend voor de slangen en spinnen die de bezoekers "lijfelijk" entertainen ), trekt den deze ten strijde. Met toch wel een aantal grote vraagtekens , wegens een zéér alternatieve voorbereiding (met veel taekwondo en squash), nog wat overgewicht, geen wedstrijden meer sinds de zomer van vorig jaar, nauwelijks interval/weerstandstrainingen, maar wél met een goed gevoel: prima duurlopen en tempolopen, de nodige spierspanning opgebouwd, én nauwelijks nog blessureproblemen (met gelukkig een goede reactie op een contractuur). De ontstekingen lijken verleden tijd, alleen de achillespezen willen nog niet altijd mee. Maar dat zijn maar twee kleine peesjes . Het wordt morgen prachtig weer, we kijken er geweldig naar uit! Verslag Een mooi weertje richting Gilze. Tot in Eindhoven. Opeens heel erg mistig. Ter plaatse zo'n 5 à 6°C, waar we allemaal niet op gekleed zijn. Een mooie bende in Gilze, vooral veel aflossingsploegen, de marathonafstand met slechts weinig deelnemers. Op voorhand dacht ik dat er eentje, een Waal, wel eens concurrentie zou kunnen zijn, en dat bleek ook tijdens de wedstrijd. Rustig vertrokken, en toch was er maar eentje die kon volgen. Wat een luxe . Diverse malen dacht ik dat hij moest lossen, hijgen dat het niet meer normaal was, maar toen ik na een probleemloze 15 à 16 km een korte sanitaire stop moest inlassen, was de vogel vliegen. Tot km 32 bleef het verschil beperkt, maar toen kreeg ik mijne klop: maagproblemen, en de legendarische man met de hamer: pijn van mijn tenen tot aan mijn oren, verkramping tot en met, en toen was het enkel nog overleven. Bleek ook achteraf, over de laatste 10 km heb ik meer dan 8 minuten extra gedaan dan gemiddeld ervoor. Kapot toen ik uiteindelijk toch bij de meet kwam.
En nu met zeer gemengde gevoelens. Een shit-tijd (3u28'), een gemiste kans op een overwinningske, frustratie over de voorbereiding (of het gebrek eraan), enz. Maar toch ook een zekere trots, want ik heb heel diep gezeten met die blessures. Ben blij dat ik terug aan het lopen ben, en hoop nu wat meer blessurevrij te kunnen trainen, en dan misschien terug wat niveau te kunnen halen. Taekwondo en squash: nog wel, maar heel wat beperkter, wil de looptrainingen terug gaan opbouwen, en dan zien we wel weer. De goesting is er alleszins terug, ondanks de extreme stramme toestanden in mijn lijf momenteel .
Vorige week paniek in de keet. Na een stevige tempoloop opeens een contractuur in de linkerkuit. En, eindelijk, EINDELIJK, eens mijn verstand gebruikt: heel veel ijs de eerste twee dagen, de eerste dag rust, de tweede dag crosstrainer, en pas de derde dag terug proberen lopen, en gelukkig ging het groene licht toen terug aan. Oef .
Voor de rest gaat alles vlot. De duurloop van 2u30 ging, ook al door het gezelschap van Jos Stegen, José Garcia, en een aantal van Atla tijdens het eerste uur, redelijk gemakkelijk. Wat een verschil met de 3 zeer moeizame uren van de week ervoor, maar dat had ook andere redenen .
De tempolopen zitten erop, nu nog een duurloopje van 2 uren zaterdag, en voor de rest wat loslopen, en we komen er wel. Op de website van de Lotgenoten beginnen er nu toch wat meer concurrenten op de lijst te verschijnen. Het is een kleinschalige wedstrijd, een mooie wedstrijd met een pracht van een organisatie met een prachtig doel. Waar alles uiteindelijk ook nog om het lopen draait, en daar is het ons toch ook vooral om te doen.
Alles, behalve de overdosissen calorieën, gaat "smoothy". Netjes alles kunnen afwerken afgelopen week. Tempoloop van 40', taekwondo, squash, duurloopje op vrijdag, en als kersje op de taart een lange duurloop op zondag. Na zaterdag dus. Zaterdag waren An, Tamara, Geert en Mark op bezoek, en waren de drank en spijzen weer in groten getale aanwezig . Nu, het was reuzegezellig, en dat is het voornaamste. Maar zondag voelde ik me toch niet al te fit. 's Middags nog naar de spaghettidag van de school van Aron en Tomas geweest, en daarna maar vertrokken. Maar ja, dat ging dus niet zo goed. Voelde me enorm opgeblazen. Leek me dan toch de ideale gelegenheid om daar vanaf te geraken . De eerste twee uren ging het dan nog redelijk, al hield het niet op met regenen. Maar toen werd het al wat moeizamer. En moeizamer. En moeizamer. Heb het toch 3u00 volgehouden. In plaats van de vooropgestelde 2u30. Qua planning ook beter. Nu wordt het qua duurlopen afbouwen. Volgende week 2u30, de week voor de marathon 2 uren. Voor de rest nog enkele tempolopen en een intervaltraining. En hopelijk toch nog een kilootje kwijt geraken . De volgende weken valt het nogal mee wat die schranspartijen betreft. Allez, voorlopig toch ... Kijk geweldig uit naar de marathon. Heb al 7 maanden geen wedstrijd meer gelopen. Heidi en de kids gaan tijdens de marathon opnieuw naar dierenpark Oliemeulen in Tilburg. Daar zijn ze drie jaren geleden ook geweest, en was een heel sjieke belevenis. Daarna kunnen ze een kapotte Kurt terug proberen te revalideren , al zal het hopelijk niet al te erg zijn, toch wel veel geleerd van de calvarietocht van drie jaren geleden, dat wil ik nooit meer meemaken.
Goede trainingsweek achter de rug. Maandag korte duurloop met wat tkd-oefeningen. Dinsdag op Atla 3x11' tempoloop. Woensdag terug korte duurloop + oef. Donderdag dan 6x1000m op Atla. Een eeuwigheid geleden trouwens dat ik nog wat snelheid heb gedaan. Gisteren was het dan tijd voor de lange duurloop, heb het 2u26' uitgehouden. Ging goed, dit keer had ik, onder een bijwijlen pril lentezonnetje, tijdens de duurloop geen pijn van tkd-blessures . Enig minpuntje: de weegschaal gaat absoluut niet naar beneden. Blijft hardnekkig op 82 geparkeerd, en dat is nog altijd zowat 5 teveel. Maar we eten dan ook zo graag en lekker he .
Zaterdag was een ganse dag taekwondo-stage gepland. Nu blijkt het jammer genoeg geen doorgang meer te vinden. Dus... kan er zaterdag een duurloop worden gepland, gaan we voor minimaal 2u15. De laatste twee langere duurlopen gingen zeer moeizaam, maar dat kwam ook door de zware trainingen van de dagen ervoor. Vorige week waren de dagen ervoor zeer zwaar: op donderdag een heel zware squash-sessie met Filip, op vrijdag een toch wel pittige tkd-training met de nodige sparring (en blessures ). Met als gevolg 2u07 pijn... Wat tkd betreft, zijn we op zoek naar wat meer structuur. Over de ITF-bond is heel veel info te vinden, zijn heel wat boeken geschreven. Maar betreffende de (olympische) WTF-versie is het huilen met de pet op. Hopelijk vinden we bij mensen van de club de nodige informatie, op onze leeftijd is dat nodig, want informatie en nieuwe technieken gaan anders héél snel verloren . Ondertussen gaat de verdere voorbereiding naar Gilze (25 maart) redelijk vlot. Had dat niet echt verwacht. Het is wel een zeer alternatieve voorbereiding, maar ik wil bewijzen dat daar niets mis mee is .
Alles gaat beter en beter. Effe schrik voor griep (Tomas ging plat, volgens de dokter 90% griep) maar het bleek toch weer vals alarm te zijn. Gelukkig maar, want we zijn genoeg ziek geweest deze winter. Om maar van "allerhande blessures" (slik) te zwijgen . Dus begint het weer te kriebelen! Tussen drukke tkd-bezigheden (voorbereiding op gordelexamen, binnenkort stagedag enz.) en de (bijna-)wekelijkse squash-sessie door, probeer ik ook wat te lopen. Enkele tempolopen en langere duurlopen achter de rug, en het gaat beter en beter. Ook de weegschaal is wat (licht) optimistischer gezind, dus misschien is Gilze toch nog haalbaar, al zal het zeker geen topconditie gaan worden. Ook het feit dat we geen wedstrijden meer hebben gelopen, geen weerstandstrainingen hebben volbracht, is een zwaar minpunt, maar ja, dan is het zo maar. Misschien nog proberen om ergens een wedstrijdje mee te pikken, maar dat wordt moeilijk, want voor de rest is het ook in de weekends drukdrukdruk.
Ondertussen weer effe wat minder last van blessures en ziektes. Oppassen, want het kan elk moment weer omslaan . Als er al sprake is van blessures, dan gaat het over pijnlijke schenen en polsen/handen door onze taekwondo-bezigheden. Zo zijn Heidi en ik gisteren tegenover elkaar met sparren uitgekomen met als resultaat -echt waar, ongewild- een jaap van een blessure aan Heidi's rechterscheenbeen. Ze heeft vannacht nauwelijks kunnen slapen van de pijn, pijnstillers en ijs hebben nog niet veel geholpen. Vandaag met Aron nog wat spullen in de Decathlon gaan halen (tkd-schoentjes voor hemzelf, scheenbeschermers/onderarmbeschermers voor Heidi en een toque voor mezelf, want tkd-maatje Erik had me gisteren in mijn b..len gestampt, en dat is niet zo prettig ), maar liever zulk een blessures dan de zoveelste loopblessure. Als het zo verder gaat, zal ik misschien toch meedoen in Gilze op 25 maart. Nog enkele weken afwachten hoe het evolueert, maar de duurloop vandaag van 1u35' in het bos op een keiharde ondergrond bij -9°C voorspelde toch veel goeds. Indien ziekte- en blessurevrij de komende maanden komen we er wel. En ondertussen maar dromen van die 50 km half juli langs de boorden van de Maas .
Afgelopen weekend hebben Heidi en ik geholpen op het Belgisch Kampioenschap Taekwondo dat doorgang vond in Eisden, en georganiseerd werd door onze club, Poom Maasmechelen. 's Vrijdags ben ik eerst gaan helpen bij de opbouw, 's zaterdags hebben we jammer genoeg het BK stijl/poomsae gemist, maar 's zondags was dan de hoogdag, het BK sparring (olympische discipline), voor een afgeladen (eigenlijk te kleine) zaal, een enthousiast publiek, diverse Koreaanse hoogwaardigheidsbekleders (o.a. een minister), en het kruim onder de Belgische kampers die het beste van zichzelf kwamen geven.
Heidi heeft zichzelf ook gegeven: ontelbare hot-dogs, wafels en broodjes heeft ze aan de man/vrouw gebracht. Ikzelf ben vooral bezig geweest met toegangscontrole, en allerlei hulp aan de juryleden. En 's vrijdags met de opbouw van de zaal. Maar we hebben toch ook wat van de wedstrijden kunnen zien, waarbij vooral de wedstrijden van de jeugdige atleetjes fantastisch waren: die bezieling, die passie van de kinderen, echt prachtig om te zien. En 's morgens, hetgeen het Belgisch demo(nstratie)-team bij de opening liet zien: FENOMENAAL! Kapot, maar zeer voldaan gingen we 's avonds de kinderen ophalen, nadat de atleten van ons clubje liefst 6 titels hadden behaald!
Fotootjes van de jeugdkampers van onze club, en van het Belgisch demo-team.
De eerste week van de kerstvakantie terug goed kunnen trainen. Geen taekwondo, dus wat meer mogelijkheden om de nodige kilometertjes af te malen. Enkele leuke trainingen op Atla meegemaakt, en het ging goed.
De tweede week, na nieuwjaar, heel wat minder. Snipverkouden geraakt, het ging van geen kanten om nog wat te trainen. Tijdens de tweede week van het jaar is er nog een stevige bronchitis bij gekomen, en daar ben ik nu nog niet vanaf. Hoestenhoestenhoesten voor kapot, frustrerend is dat. Ondertussen al meer dan drie dagen aan de antibiotica, en veel verbetering is er nog niet te merken. Ik hoop dat de medicatie alsnog aanslaat, anders kan ik terug naar de dokter trekken. En zo heb ik op twee weken tijd twee korte duurloopjes achter de kiezen. En dan te weten dat ik me heb ingeschreven voor de geplande 50 km van Stichting Ultraloop Stein op 14 juli, en terug een marathon wil gaan lopen in Gilze einde maart. Tja...
Hopelijk raak ik volgende week terug aan het trainen, want het ziet er anders slecht uit. Goed nieuws is wel dat ik tijdens deze desastreuze weken niets meer heb gevoeld van een ontsteking , maar dat is tussen al dat gehoest eigenlijk maar een schrale troost. Ook niet fijn als je al die enthousiaste wedstrijdverslagen leest . Fijn voor de loopmaatjes, maar als ik geen wedstrijden meer gelopen krijg, zijn er binnenkort ook geen loopmaatjes meer ... Wél fijn is dat ik mijn huisgenoten heb begeleid naar de taekwondo-trainingen, dat ze er alledrie de nodige fun hebben beleefd, en dat we volgend weekend gaan proberen te genieten van het Belgisch Kampioenschap dat Poom in Eisden organiseert.
Kerstmis was best gezellig. Alleen was het onvermijdelijke eten/drinken er weer bij, en dat was natuurlijk weer minder (alhoewel keilekker). Tegenwoordig durf ik niet meer op de weegschaal te gaan staan, zo erg is het geworden.
Vandaag dan maar nog eens de loopschoenen aangetrokken voor anderhalf uur getaffel in de lichte regen. Zeer moeizaam in het begin, maar naar het eind beter en beter. Was heel content op het einde, heb er ook echt van kunnen genieten. En onderweg beginnen dan weer allerlei dromen zich een weg naar mijn gek hoofd te banen: toch weer marathons, en misschien zelfs ultralopen. Tja, verstand komt met de jaren zeker?
Feit is dat ik een doel nodig heb om naartoe te kunnen werken. Gewoon zomaar wat sporten voor de fun en de gezondheid is, jammer genoeg, niet aan mij besteed. Daarom dan nog maar eens opnieuw plannen voor de lange afstand. Gilze op 25 maart?
Voorwaarden: de ontsteking in mijn rechterbil die zich jammer genoeg weer komt openbaren, moet opnieuw verdwijnen, de last aan mijn achillespezen moet verminderen, de opbouw/training moet goed zijn, en vooral: die weegschaal moet drastisch terug naar beneden! We gaan er voor!
Heidi is ook na een lange periode van inactiviteit, enorme en langdurige last van de luchtwegen, net op dit moment terug aan het lopen geraakt. Seffens als ze terug thuis komt, gaan we wat taekwondo-oefeningen doen. Want de kerstman heeft voor mij een stoot- en trapkussen gebracht! Fun !
:
.
en 't is ondertussen alweer verleden tijd. Nu verder verstand gebruiken. En: ik heb me jeanettenkousen aangeschaft, ter recuperatie na wedstrijden en zware trainingen, want voorlopig krijg ik die dingen in het openbaar niet aan 
. Bleek dat ie nog derde was geworden. Zonder kuitperikelen was die plaats dus voor mij geweest, maar ik ben er niet kapot van 
. 
. Een ander bewijs was mijn rechterhand, die zondag heel opgezwollen was 
. Donderdag enorme last van de taekwondo-training van woensdag, maar toch maar gaan lopen. Had ik nooit mogen doen 
), trekt den deze ten strijde. Met toch wel een aantal grote vraagtekens 
. Diverse malen dacht ik dat hij moest lossen, hijgen dat het niet meer normaal was, maar toen ik na een probleemloze 15 à 16 km een korte sanitaire stop moest inlassen, was de vogel vliegen. Tot km 32 bleef het verschil beperkt, maar toen kreeg ik mijne klop: maagproblemen, en de legendarische man met de hamer: pijn van mijn tenen tot aan mijn oren, verkramping tot en met, en toen was het enkel nog overleven. Bleek ook achteraf, over de laatste 10 km heb ik meer dan 8 minuten extra gedaan dan gemiddeld ervoor. Kapot toen ik uiteindelijk toch bij de meet kwam.
.
. 
), maar liever zulk een blessures dan de zoveelste loopblessure.
