verslag van (o.m.) onze pogingen tot een, na vele jaren onderbreking, "comeback"; verslag van een gedeelde passie, naast onze allergrootste passie, onze mannen Aron en Tomas! verslag van pijn, ontgoocheling, slaaptekort, ongeduld maar ook (af en toe) kleine succesjes, plezier, gezelligheid, spanning, nieuwe ervaringen, grenzen verleggen, enz. (een soap...)
vroegere berichten op http://www.blogweb.be/kurtheidi
26-02-2012
Marathonvoorbereiding (2)
Goede trainingsweek achter de rug. Maandag korte duurloop met wat tkd-oefeningen. Dinsdag op Atla 3x11' tempoloop. Woensdag terug korte duurloop + oef. Donderdag dan 6x1000m op Atla. Een eeuwigheid geleden trouwens dat ik nog wat snelheid heb gedaan. Gisteren was het dan tijd voor de lange duurloop, heb het 2u26' uitgehouden. Ging goed, dit keer had ik, onder een bijwijlen pril lentezonnetje, tijdens de duurloop geen pijn van tkd-blessures . Enig minpuntje: de weegschaal gaat absoluut niet naar beneden. Blijft hardnekkig op 82 geparkeerd, en dat is nog altijd zowat 5 teveel. Maar we eten dan ook zo graag en lekker he .
Zaterdag was een ganse dag taekwondo-stage gepland. Nu blijkt het jammer genoeg geen doorgang meer te vinden. Dus... kan er zaterdag een duurloop worden gepland, gaan we voor minimaal 2u15. De laatste twee langere duurlopen gingen zeer moeizaam, maar dat kwam ook door de zware trainingen van de dagen ervoor. Vorige week waren de dagen ervoor zeer zwaar: op donderdag een heel zware squash-sessie met Filip, op vrijdag een toch wel pittige tkd-training met de nodige sparring (en blessures ). Met als gevolg 2u07 pijn... Wat tkd betreft, zijn we op zoek naar wat meer structuur. Over de ITF-bond is heel veel info te vinden, zijn heel wat boeken geschreven. Maar betreffende de (olympische) WTF-versie is het huilen met de pet op. Hopelijk vinden we bij mensen van de club de nodige informatie, op onze leeftijd is dat nodig, want informatie en nieuwe technieken gaan anders héél snel verloren . Ondertussen gaat de verdere voorbereiding naar Gilze (25 maart) redelijk vlot. Had dat niet echt verwacht. Het is wel een zeer alternatieve voorbereiding, maar ik wil bewijzen dat daar niets mis mee is .
Alles gaat beter en beter. Effe schrik voor griep (Tomas ging plat, volgens de dokter 90% griep) maar het bleek toch weer vals alarm te zijn. Gelukkig maar, want we zijn genoeg ziek geweest deze winter. Om maar van "allerhande blessures" (slik) te zwijgen . Dus begint het weer te kriebelen! Tussen drukke tkd-bezigheden (voorbereiding op gordelexamen, binnenkort stagedag enz.) en de (bijna-)wekelijkse squash-sessie door, probeer ik ook wat te lopen. Enkele tempolopen en langere duurlopen achter de rug, en het gaat beter en beter. Ook de weegschaal is wat (licht) optimistischer gezind, dus misschien is Gilze toch nog haalbaar, al zal het zeker geen topconditie gaan worden. Ook het feit dat we geen wedstrijden meer hebben gelopen, geen weerstandstrainingen hebben volbracht, is een zwaar minpunt, maar ja, dan is het zo maar. Misschien nog proberen om ergens een wedstrijdje mee te pikken, maar dat wordt moeilijk, want voor de rest is het ook in de weekends drukdrukdruk.
Ondertussen weer effe wat minder last van blessures en ziektes. Oppassen, want het kan elk moment weer omslaan . Als er al sprake is van blessures, dan gaat het over pijnlijke schenen en polsen/handen door onze taekwondo-bezigheden. Zo zijn Heidi en ik gisteren tegenover elkaar met sparren uitgekomen met als resultaat -echt waar, ongewild- een jaap van een blessure aan Heidi's rechterscheenbeen. Ze heeft vannacht nauwelijks kunnen slapen van de pijn, pijnstillers en ijs hebben nog niet veel geholpen. Vandaag met Aron nog wat spullen in de Decathlon gaan halen (tkd-schoentjes voor hemzelf, scheenbeschermers/onderarmbeschermers voor Heidi en een toque voor mezelf, want tkd-maatje Erik had me gisteren in mijn b..len gestampt, en dat is niet zo prettig ), maar liever zulk een blessures dan de zoveelste loopblessure. Als het zo verder gaat, zal ik misschien toch meedoen in Gilze op 25 maart. Nog enkele weken afwachten hoe het evolueert, maar de duurloop vandaag van 1u35' in het bos op een keiharde ondergrond bij -9°C voorspelde toch veel goeds. Indien ziekte- en blessurevrij de komende maanden komen we er wel. En ondertussen maar dromen van die 50 km half juli langs de boorden van de Maas .
Afgelopen weekend hebben Heidi en ik geholpen op het Belgisch Kampioenschap Taekwondo dat doorgang vond in Eisden, en georganiseerd werd door onze club, Poom Maasmechelen. 's Vrijdags ben ik eerst gaan helpen bij de opbouw, 's zaterdags hebben we jammer genoeg het BK stijl/poomsae gemist, maar 's zondags was dan de hoogdag, het BK sparring (olympische discipline), voor een afgeladen (eigenlijk te kleine) zaal, een enthousiast publiek, diverse Koreaanse hoogwaardigheidsbekleders (o.a. een minister), en het kruim onder de Belgische kampers die het beste van zichzelf kwamen geven.
Heidi heeft zichzelf ook gegeven: ontelbare hot-dogs, wafels en broodjes heeft ze aan de man/vrouw gebracht. Ikzelf ben vooral bezig geweest met toegangscontrole, en allerlei hulp aan de juryleden. En 's vrijdags met de opbouw van de zaal. Maar we hebben toch ook wat van de wedstrijden kunnen zien, waarbij vooral de wedstrijden van de jeugdige atleetjes fantastisch waren: die bezieling, die passie van de kinderen, echt prachtig om te zien. En 's morgens, hetgeen het Belgisch demo(nstratie)-team bij de opening liet zien: FENOMENAAL! Kapot, maar zeer voldaan gingen we 's avonds de kinderen ophalen, nadat de atleten van ons clubje liefst 6 titels hadden behaald!
Fotootjes van de jeugdkampers van onze club, en van het Belgisch demo-team.
De eerste week van de kerstvakantie terug goed kunnen trainen. Geen taekwondo, dus wat meer mogelijkheden om de nodige kilometertjes af te malen. Enkele leuke trainingen op Atla meegemaakt, en het ging goed.
De tweede week, na nieuwjaar, heel wat minder. Snipverkouden geraakt, het ging van geen kanten om nog wat te trainen. Tijdens de tweede week van het jaar is er nog een stevige bronchitis bij gekomen, en daar ben ik nu nog niet vanaf. Hoestenhoestenhoesten voor kapot, frustrerend is dat. Ondertussen al meer dan drie dagen aan de antibiotica, en veel verbetering is er nog niet te merken. Ik hoop dat de medicatie alsnog aanslaat, anders kan ik terug naar de dokter trekken. En zo heb ik op twee weken tijd twee korte duurloopjes achter de kiezen. En dan te weten dat ik me heb ingeschreven voor de geplande 50 km van Stichting Ultraloop Stein op 14 juli, en terug een marathon wil gaan lopen in Gilze einde maart. Tja...
Hopelijk raak ik volgende week terug aan het trainen, want het ziet er anders slecht uit. Goed nieuws is wel dat ik tijdens deze desastreuze weken niets meer heb gevoeld van een ontsteking , maar dat is tussen al dat gehoest eigenlijk maar een schrale troost. Ook niet fijn als je al die enthousiaste wedstrijdverslagen leest . Fijn voor de loopmaatjes, maar als ik geen wedstrijden meer gelopen krijg, zijn er binnenkort ook geen loopmaatjes meer ... Wél fijn is dat ik mijn huisgenoten heb begeleid naar de taekwondo-trainingen, dat ze er alledrie de nodige fun hebben beleefd, en dat we volgend weekend gaan proberen te genieten van het Belgisch Kampioenschap dat Poom in Eisden organiseert.
Kerstmis was best gezellig. Alleen was het onvermijdelijke eten/drinken er weer bij, en dat was natuurlijk weer minder (alhoewel keilekker). Tegenwoordig durf ik niet meer op de weegschaal te gaan staan, zo erg is het geworden.
Vandaag dan maar nog eens de loopschoenen aangetrokken voor anderhalf uur getaffel in de lichte regen. Zeer moeizaam in het begin, maar naar het eind beter en beter. Was heel content op het einde, heb er ook echt van kunnen genieten. En onderweg beginnen dan weer allerlei dromen zich een weg naar mijn gek hoofd te banen: toch weer marathons, en misschien zelfs ultralopen. Tja, verstand komt met de jaren zeker?
Feit is dat ik een doel nodig heb om naartoe te kunnen werken. Gewoon zomaar wat sporten voor de fun en de gezondheid is, jammer genoeg, niet aan mij besteed. Daarom dan nog maar eens opnieuw plannen voor de lange afstand. Gilze op 25 maart?
Voorwaarden: de ontsteking in mijn rechterbil die zich jammer genoeg weer komt openbaren, moet opnieuw verdwijnen, de last aan mijn achillespezen moet verminderen, de opbouw/training moet goed zijn, en vooral: die weegschaal moet drastisch terug naar beneden! We gaan er voor!
Heidi is ook na een lange periode van inactiviteit, enorme en langdurige last van de luchtwegen, net op dit moment terug aan het lopen geraakt. Seffens als ze terug thuis komt, gaan we wat taekwondo-oefeningen doen. Want de kerstman heeft voor mij een stoot- en trapkussen gebracht! Fun !
Jammer genoeg geen kerstrun in As dit jaar. De weegschaal zegt nog altijd tussen 82 en 83 kg, ik heb me voorgenomen geen wedstrijden te lopen zolang die niet terug onder 80 staat. Het trainen op zich gaat goed. Vorige weken wat meer gelopen, deze week weer wat minder. Het moet ook altijd praktisch mogelijk zijn, en deze week is dat moeilijk. Ben nog altijd 6 weken per week aan het sporten, en daar ben ik al heel blij mee. Maandag langere tijd thuis op de crosstrainer, dinsdag tempoloop bij Atla (op m'n eentje ), woensdag taekwondo, donderdag een pittig partijtje squash tegen Filip, vandaag ga ik fitnessen (vooral loopband) en morgen taekwondo en misschien ook nog wat lopen, we zullen zien. En dan komen we misschien wel aan 7 deze week. Ikke gene sportman meer ?
Echt goed kende ik hem niet. Ik wist dat hij een drietal jaren geleden zijn vrouw had verloren, en had af en toe met hem een praatje, meestal ter gelegenheid van een wedstrijd. In de Champignonloop vochten we vorig jaar nog een mooi duel uit. Zie foto.
Vorige week heeft Frans besloten om uit het leven te stappen.Dat stelde ik vast zondagmorgen bij het doornemen van de overlijdensberichten in de krant. En schrok enorm. Ik wist wel dat hij ondertussen met lopen was gestopt, ik herinner me iets van een slechte ervaring op de marathon van Chicago (waar hij met Rene Meertens naartoe was gegaan) en dat zijn vrouw hem was voorgegaan, maar het blijft toch verschrikken. En het zet je opnieuw met beide voeten op de grond. Frans heeft op de marathon dingen gepresteerd die ik waarschijnlijk nooit zal presteren. Maar dat is het dan ook. Hij is er niet meer. En that's it. Adieu Frans, hopelijk heb je nu rust gevonden.
Gezondheid/ontsteking is steeds beter en beter, de conditie dus ook. Nu al verschillende weken 6maal aan het sporten. Heel afwisselende sporten, maar dat maakt het ook wel plezant. Na 5 jaar alleen maar lopen, mag er ook wel eens iets anders worden gedaan, al wil ik zeker blijven lopen. Vorige week en vanavond een stevige duurloop met de Atla-groep gemaakt, en het gaat duidelijk beter. Vandaag vooral samen met Nikki gelopen, die volop aan het revalideren is. Als hij terug voluit kan gaan, kan ik hem niet volgen, vandaag ging het wel, en dat is natuurlijk wel plezant. Zolang het duurt . Voor de rest is deze week vooral taekwondo en squash geprogrammeerd, misschien nog een keertje lopen, en dan zitten we opnieuw aan 6 keer. Mooi zo. Wat wedstrijden betreft, misschien in As de 5 km meedoen voor de fun, ofwel met oudjaar in Weert, maar ook maar de 5 km, meer zit er voorlopig niet in. Zorgen dat we tegen de cross in hometown Rekem, eind februari, niet door de mand vallen . Gewoon: heerlijk sporten! Meer moet dat voorlopig niet zijn.
Als klein mannetje hoorde ik het bijna dagelijks als mensen tegen mijn pa zeiden: "dat is toch een struis manneke...". Hatelijk vond ik dat. Niet dat ik moddervet was, maar steviger dan wat toendertijd algemeen gangbaar was, was ik zeker. Pas met de puberteit is dat stilletjes aan verminderd, tot de proporties van een "echte atleet" rond mijn 25ste. Toen ik effe later stopte met de atleet uit te hangen, ging het de volgende 10 jaar stelselmatig achteruit. Elk jaar kwam daar zowat 3 kg bij.Tot ik in 1996 terug begon te lopen, en de kilo's er, zeker in het begin, vanaf vlogen. Van 103 kg terug tot zowat 77 kg. Nog ietske teveel om terug op hetzelfde niveau als vroeger te geraken, maar ik was er toch al content mee. Tot er de afgelopen maanden van veel trainen niet veel in huis kwam, en den deze weer uit pure frustratie veel rotzooi begon te vreten. Resultaat: 82 kg op de teller. De laatste weken 6x/week gesport, maar slechts een tweetal keren gelopen. Alhoewel de andere sporten soms best pittig zijn, zoals squash, fitness en taekwondo, verbruik je daarmee duidelijk niet zoveel als met lopen. Tijd dus om terug wat meer kilometertjes te gaan afhaspelen, en hopelijk morgen terug naar de Atla-training te trekken. Want dat is nog altijd het meest motiverend, jezelf meten met anderen. En proberen om achteraf de Duveltjes te vermijden .
Ondertussen al heel wat beterschap. De ontsteking in mijn bil komt af en toe nog eens effe opzetten, maar het is heel wat beter. Afgelopen week toch weer het een en ander gedaan, het is al weken beter: maandag korte souplesseloop, dinsdag korte souplesseloop, woensdag taekwondo, donderdag squash (35' tegen een toch wel hoog tempo), vrijdag tempoloop, zaterdag/vandaag fitness. Ben blij dat we terug zoveel kunnen doen. Ook Heidi is terug wat meer aan het sporten, en de kids gaan graag mee naar tkd en fitness, zo komen ze ook eens uit de zetel. Ook fijn dat we die dingen samen kunnen doen, toch wel een grote meerwaarde.
Vorige week zijn we ook eens met een aantal ouders en kinderen naar de Winning gegaan, waar den deze nogal wat tripel Karmeliet achterover heeft geslagen (heerlijk bier ), zijn we naar Herfstkriebels in Bokrijk geweest waar we uitgebreid kennis hebben kunnen maken met de kunstjes van een van de huidige tienerbands, Bandits, die eigenlijk wel best goed waren. En is het al geruime tijd prachtig weer, genieten is de boodschap. Over een weekje kan het totaal anders zijn.
Fotootje van de kids in de Winning, waar ze alweer de nodige gezonde voeding binnen kregen .
Seffens met Aron naar de taekwondo. Tomas is ziek en Heidi heeft last van haar buikspieren. Die hebben de laatste weken ook heel wat te verduren gekregen . De conditie is terug een beetje stijgende. Maandag gelopen, dinsdag naar Atla geweest, woensdag taekwondo, donderdag een hele stevige wandeling gemaakt, seffens tk en in het weekend nog wat proberen te doen.
De locatie van de ontsteking was blijkbaar opgeschoven . Zat/zit nu achterin de bil. Ik was héél moedeloos aan het worden. De laatste dagen is het echter terug beter, sinds dinsdag, toevallig of niet, terug met Asics aan het lopen. Houden zo.
Nu is het weer eens iets anders . Woensdag moest ik gek genoeg effe sparren met Sylvain. We hadden dat allebei nog nooit gedaan, hadden dat totaal niet verwacht, droegen geen bescherming, enz. Met alle gevolgen vandien. Sylvain's achterwaartste stamp lukte opeens wél, terwijl het daarvoor bij het oefenen totaal niet lukte, en hij raakte me tweemaal met volle kracht, eenmaal op mijn linkerhand en vooral op de middenvinger. Die nu enorm is opgezwollen. De pijn is wat minder, maar ik krijg hem niet meer gebogen of gestrekt, en zal een van dees maar eens naar een dokter trekken . Seffens toch trainen, maar dan zonder te slaan!
Afgelopen week terug wat meer gedaan dan de maanden ervoor. Dinsdag gelopen, woensdag taekwondo, donderdag squash, vrijdag taekwondo, zaterdag fitness. Afgelopen maandag dan de laatste sessie bij Muriel, bedankt om me zo te "vertroetelen"... Maandag en dinsdag dan gaan lopen, dinsdag op Atla-training gemerkt dat er van een conditie nauwelijks nog sprake is . Woensdag taekwondo, seffens Atla-training, waar ik waarschijnlijk nog meer met mijn dikke neus op de feiten wordt geduwd . Morgen dan squash én taekwondo, zaterdag waarschijnlijk fitness, en dan kun je wel van een reactivatie spreken. De ontsteking in kwestie is verleden tijd, maar ik voel toch nog altijd vanalles in de buurt. Hoop dat dat geen slechte tekenen zijn. Probeer me zo goed mogelijk te verzorgen, en de nodige lenigheidsoefeningen te blijven doen, ook zeer belangrijk voor taekwondo. Heup en hamstrings zijn ondertussen heel wat soepeler, maar nog niets vergeleken met iemand die jaren aan taekwondo heeft gedaan, dat is gewoonweg fenomenaal bij sommigen. En het zal zeker geen kwaad kunnen met het oog op het lopen. Gisteren waren we trouwens met drie van de familie bij de taekwondo. Heidi was van wacht, en moest ook naar het condoleren van een sterfgeval bij het personeel. Begon onze kleinste, Tomas, ook opeens mee te doen. Van een verrassing gesproken. Hij heeft de ganse sessie meegedaan, en had er heel veel lol in. Fijn!
Enkele typische momenten uit ons afgelopen weekendje Oostende: Op een terras samen met Miet en Roger en met een dikke Duvel voor ons, en dan tante Nelly die daar opeens voor me staat. Blijken André en zij in het hotel boven het terras te logeren. André die de marathon, de allereerste marathon van Oostende, loopt op zondagmorgen.
Storm, felle storm op zaterdag. De kids die zich daarmee, met de wind, rot amuseren... Voor mij de aanleiding tot de onmiddellijke aankoop van een dikke winterjas .
Oostende zelf. Nooit echt geweest, tenzij misschien als kind op de Mercator. Zeer interessante stad, is bijkomende verkenningen waard.
We mochten iemands appartement gebruiken. Tiptop in orde, volledig en mooi gerenoveerd, en gelegen in een zeer interessante buurt. Waar de vele volkscafés 's morgens om 8 uur al open zijn, maar waar je, als je de hoek omdraait, opeens in een villabuurt terecht komt. Sjiek.
Het water, altijd maar weer dat water. Dat toch altijd een beetje een magische invloed op ons uitoefent.
De start van de marathon, en toch efkes de pijn aan het hartje in de zin van "verdomme, normaal was ik hierbij geweest". 't Was toch heel mooi. André heeft het trouwens prima gedaan.
De frieten van frituur Petit Paris op het kruispunt aldaar. Fantastisch! Ons aangeraden door een bepaalde sympathieke dame uit Diepenbeek. Blijkbaar gebakken in palmolie. Zeer lekker.
De kermis/foor in hartje toeristisch Oostende. De fonkelende oogjes van Aron en Tomas. Alleen jammer dat ze niet mee het spookhuis in wilden (gelukkig maar ).
De wandelingen met de kids tussen appartement en auto, om onze spullen terug in de voiture te krijgen. Heel tof. Terwijl Heidi aan het zwoegen was met de poets .
Enorm levendig stadje. Een aparte mix. Vele herbezoeken waard. Hopelijk zal de volgende over niet al te lange tijd zijn!
Enkele weken geleden bleek Aron opeens interesse te hebben voor taekwondo. Dus wij naar een les van het clubje van Rekem toe. De les viel best mee, maar toen Aron de week erop ziek was, we met nog een aantal vragen zaten, en ik de dames-lesgeefsters wilde contacteren, ik nergens een teln° terug vond, heb ik dagenlang de nodige mails gestuurd, en hen op facebook gecontacteerd, zelfs op momenten dat ze online waren. Resultaat: noppes, nada. Totaal geen reactie.
Na een dagje of vier was ik dat beu, en zijn we dus elders gaan kijken. En zo uitgekomen bij de club van Maasmechelen, Poom. En wie deed mee aan de training? Niet alleen ik en Aron, maar ook Heidi. Zelfs onze Tomas had zich klaargemaakt, maar eenmaal ter plaatse bleek de schroom voor het onbekende toch nog wat te groot. En we hebben ons geamuseerd. Heel anders toch dan de trainingen van die van Rekem. De opwarming bleek best pittig, en we hebben ons goed kunnen uitleven met de nodige slagen en stampen . Was voor ons allemaal wel nodig na toch wel een rotperiode.
Ikzelf had gisteren ook groen licht gekregen van kine Muriel om nog eens te gaan joggen. Joggen dus. Niet trainen op snelheid en explosiviteit, wat bij een tk-training toch wel gebeurt . Ik voel dus nog wel het nodige, straks proberen een halfuurtje rustig te joggen, en dan zien we wel. Feit is dat het dankzij Muriel toch wel flink is verbeterd. Dit weekend kunnen we niet naar de taekwondo-trainingen trekken, maar we zijn alledrie gemotiveerd om er vanaf volgende week weer een flinke lap op te geven !
En het vervolg op het vorige is opnieuw niet zo goed. 's Zondags moeten omdraaien na tien minuten. Ontsteking volle bak terug. Maandag en dinsdag terug naar Gaby, maar die wist het ook niet zo goed. 's Vrijdags was Muriel dan terug, en bleek dat de behandeling misschien toch niet de juiste is geweest. Eindelijk duidelijkheid over de blessure, dankzij Muriel: ontsteking van de adductoren van de heupkop, met uitstraling naar de bil en naar de knie. Na de eerste behandeling van Muriel was de bil geen probleem meer. 's Zondag de kids proberen te volgen op de kidsrun van de Maasrun. Voelde het toch wel enorm. Vandaag maandag de tweede behandeling van Muriel, en ik voel echt wel beterschap. Ondertussen terug naar Francis Tordeur voor een nieuw voorschrift voor kine, want de vorige reeks is ondertussen volledig op. En is jammer genoeg niet zo efficîënt gebruikt. Met terug enkele weken medicatie, moet het mogelijk zijn om over enkele weken terug heel voorzichtig aan op te bouwen. En dit keer geduldig te zijn.
Ondertussen met Aron aan taekwondo begonnen. Is een heel rustig klasje van een clubje van Rekem, maar de lessen worden nu in Smeermaas gegeven. Eenmaal per week, heel chilled, en niet te inspannend. Ideaal om een keertje per week iets anders te doen. En reuze-interessant.
En ook een goede oefening voor de lenigheid, want dat heb je daarvoor echt wel nodig. En lenigheid, dat blijkt een groot probleem te zijn. Gaby heeft mijn heup en hamstrings en onderrug terug heel wat soepeler gekregen, nu ga ik proberen om dat nog wat te verbeteren, en ditmaal te behouden. Want het is toch echt wel belangrijk, en een voordeel als je over de nodige lenigheid beschikt.
En zo zijn we, na een zeer hectische periode, weer in opbouw. Heidi gaat, na wat je een werkongeval kunt noemen, volgende week terug werken, en zal, als de gezondheid het toelaat, ook terug gaan sporten. Aron en Tomas hebben aan de kidsrun meegedaan. Ze gaan nu ook beiden mee fitnessen op zaterdag, en Aron amuseert zich op taekwondo. We worden weer actief. Maar goed ook, want de weegschaal begint weer onnozel te doen ...
Doordat ik eindelijk naar de kine ben getrokken, en dit nogal intens is, is de Maasrun geen optie meer. Doodjammer natuurlijk. Hopelijk komt het trio erna, de Passereljogging, gevolgd door Oostende Marathon en de Ekiden, niet in het gedrang. Normaal moet dat mogelijk zijn. Maar dat zal sowieso ook "gene vette" worden. Tussen de sessies door mag ik af en toe wel lopen, foefel ik een beetje met de intensiteit , maar het is toch niet makkelijk doordat de behandeling toch wel tot de nodige ongemakken leidt. Maar de heup, de hamstrings en de onderrug beginnen duidelijk terug los te komen. Ongelooflijk dat ik in zo'n staat zo'n lastige marathon als Gaia heb kunnen afwerken. Gaby, die in de praktijk van Muriel Bagi in Maasmechelen werkt, heeft al ongelooflijk werk geleverd. Jammer genoeg is dinsdag haar laatste dag, maar ik hoop dat Muriel tijdens de laatste sessies niet veel werk meer aan me gaat hebben.
Ondertussen hier thuis de nodige shit meegemaakt. In zo'n situaties leer je je vrienden kennen. En mooie reacties van mensen waarvan je het niet verwachtte, jammer genoeg soms ook geen reacties van mensen waarvan je het wel verwachtte. Het zij zo. Het maakt sommige dingen alleen maar makkelijker en duidelijker, ook wat het lopen betreft. Sommige voorzetten hoeven alleen maar te worden binnengesjot, maar als bepaalde mensen steeds maar blijven missen, alleen voor doel en zonder keeper voor zich, dan kun je beter geen voorzetten meer geven en zelf proberen te scoren. Genoeg geraaskald, het voorgaande zal gene mens begrijpen .
Morgen nog eens proberen te lopen, maar dat zal niet simpel zijn, Gaby heeft vanalles bij me geforceerd, dat was natuurlijk de bedoeling. Zo vrijdagavond nog een lange duurloop afgelegd van 2u13', maar dat is niet simpel als je enorme pijnlijke plekken hebt. Vandaag met onze Tomas gaan fitnessen, maar hij heeft als 6-jarige meer kunnen doen dan mij, want echt àlles zat vast. Ik zal mijn best moeten doen om hem op de kidsrun van de Maasrun te kunnen volgen .
Manmanman, wat een zware wedstrijd was me dat in Gaia Park. Achteraf ook moeten voelen. Zondag en maandag sowieso niet kunnen lopen, alleen maandag wat gaan fietsen. Dinsdagavond dan wat gaan lopen, maar blijkbaar wat te vroeg. Een verrekkingske opgelopen in de linkerbil. Donderdag nog geen beterschap. Zaterdag met femme en kids gaan fitnessen, dat was een eeuwigheid geleden. En vandaag blijkt dat ik op sommige toestellen wat te ver ben gegaan , heb enorme last van mijn rechterbil en van krampen in het rechterbeen.
Nu, volgende week zal die Spielerei wel wat zijn afgelopen, en kunnen we terug verdergaan, met... de voorbereiding op Oostende! Daar wordt op 9 oktober voor de eerste maal een marathon gelopen, en we gaan van de gelegenheid gebruik maken om Oostende eens te leren kennen, en dit vanuit iemands appartement dat vlakbij start en aankomst zou liggen.
Jo Schoonbroodt was deze week nog aan het polsen om deel te nemen aan Meerssen Marathon. Heel wat deelnemers daar aan de nevenwedstrijden, de 5/10 en vooral de 26 km, gek genoeg is de belangstelling voor de marathon heel wat minder. Nu, Jo, ik zou héél graag deelnemen, maar als ge zoudt voelen wat ik nu voel, is dat zondag uitgesloten . Lijkt me wat te veel van het goede, anders: heel graag. Volgend jaar moet dat er zeker van komen. En de wedstrijd zàl volgend jaar doorgaan, daar ben ik van overtuigd. Mich is me nu aan het overtuigen om de 26 km mee te doen. Dat zou eventueel nog kunnen misschien, maar ideaal was om aan de aflossingsmarathon mee te doen. Maar dat hoeft nu niet meer.
In elk geval zijn we weer vertrokken, en hoop ik volgende week, hopelijk blessurevrij, weer te kunnen opbouwen, niet alleen naar Oostende maar ook naar andere wedstrijden toe zoals de Maasrun en de Passereljogging, waar ik hoop dit jaar hetzelfde beeldje te kunnen krijgen als de voorgaande twee jaren .
.
.
). Met als gevolg 2u07 pijn... Wat tkd betreft, zijn we op zoek naar wat meer structuur. Over de ITF-bond is heel veel info te vinden, zijn heel wat boeken geschreven. Maar betreffende de (olympische) WTF-versie is het huilen met de pet op. Hopelijk vinden we bij mensen van de club de nodige informatie, op onze leeftijd is dat nodig, want informatie en nieuwe technieken gaan anders héél snel verloren 
. 
), maar liever zulk een blessures dan de zoveelste loopblessure.
.
. Voor de rest is deze week vooral taekwondo en squash geprogrammeerd, misschien nog een keertje lopen, en dan zitten we opnieuw aan 6 keer. Mooi zo. Wat wedstrijden betreft, misschien in As de 5 km meedoen voor de fun, ofwel met oudjaar in Weert, maar ook maar de 5 km, meer zit er voorlopig niet in. Zorgen dat we tegen de cross in hometown Rekem, eind februari, niet door de mand vallen 
. Zat/zit nu achterin de bil. Ik was héél moedeloos aan het worden. De laatste dagen is het echter terug beter, sinds dinsdag, toevallig of niet, terug met Asics aan het lopen. Houden zo.
. Woensdag taekwondo, seffens Atla-training, waar ik waarschijnlijk nog meer met mijn dikke neus op de feiten wordt geduwd 
...
, maar het is toch niet makkelijk doordat de behandeling toch wel tot de nodige ongemakken leidt. Maar de heup, de hamstrings en de onderrug beginnen duidelijk terug los te komen. Ongelooflijk dat ik in zo'n staat zo'n lastige marathon als Gaia heb kunnen afwerken. Gaby, die in de praktijk van Muriel Bagi in Maasmechelen werkt, heeft al ongelooflijk werk geleverd. Jammer genoeg is dinsdag haar laatste dag, maar ik hoop dat Muriel tijdens de laatste sessies niet veel werk meer aan me gaat hebben.
