Wat als je dient te wachten of
gewoonweg de ingebeelde luxe van tijd hebt?
Kinderlijk verbeeldingsvermogen neemt het dan over..

Slecht geslapen, zonet te lui geweest om de lichtschakelaar van de keuken te gebruiken.
Veel te veel koffie-korrels bij het hete water in de tas gedaan.
Het overtollige gekorrel uit de tas willen halen in diezelfde duisternis.
’T Is niet gelukt en de vingers zachtjes aangebrand.
En dat allemaal omdat de voorbije dagen zoveel verbeelding is gepasseerd waarvan het zonde is om te negeren.
Het licht aansteken zou ideeën kunnen doen vergeten.
Soms werkt dat strip- Eureka- lampje net even anders.

Eergisteren de 2^e vaccinatie voor dol op honden gaan halen. Wederom op de spoeddienst. Cesar had gezegd dat een clinica die vaccinatie mogelijk niet op voorraad heeft aangezien die in Chile gratis is. En iedereen houdt wel van een beetje gratis, dus dan toch maar naar een hospital. Betalend want voor een vaccinatie ziet men u niet graag op een spoeddienst aankomen.
Ik was aanwezig bij het ochtendgloren en geen kat  te bespeuren. Men vertelt mij dat ik niet op de spoed moet zijn maar ik gebaar me van krommen toeristen- haas.
Dus laat men mij maar flink doen,  ik doe voor hen hetzelfde.
Tijd vliegt en zo ook de gedachten;

Om vliegende tijd te doden,
denkend aan
‘’wat is in Chili groter of kleiner dan in Belgi뒒.
Kleiner is;

- De gemiddelde gestalte van de Chileense mens. Wij zijn reuzen ten opzichte van de kabouters hier.
- Het aantal kilobyte dat per internetverbinding opgesoupeerd kan worden.

Groter is;

- Het land zelf en de beschikbare oppervlakte per inwoner.
- Al het fruit.
- De zin om gezond te leven; In elk parkje staan uit metaal vervaardigde basic- fitnesstoestellen. Op de heenweg naar het ziekenhuis, om 7uur ’s ochtends, zag ik door de vitrines van de gym al mensen danig staan zweten. Fruit kost hier 80 eurocent per kilo en een snickers-reep meer dan bij ons.
- Alle insecten.
- Het aantal familiaire honden en duiven.
- Het personeelsbestand; In de winkels hebben ze 3 maal zoveel werknemers dan in België; de 1^e om het werk te doen, de 2^e om de rug te krabben van de 1^e en de 3^e om te zien of dat lekker is voor de 1^e. Neen, de doorsnee Chileense werknemer zou verzuipen in het werktempo van ons machtig Europa.
- Files; omdat het tempo lager ligt terwijl er toch evenveel mensen zijn.
- Het aantal stakingen, omdat men in Chili ‘’werken’’ op een andere manier benadert.
- Het aantal mini-marktjes en avondwinkels. Iedereen heeft hier de dubbele nationaliteit; Pakistan lijkt mij de voor de hand liggende keuze.
- Het aantal lelijke tattoos die te tellen zijn in het straatbeeld. Je kan het je niet jong genoeg bedenken of men heeft al wat onuitwisbare inkt op het lichaam staan.
- De bergen want wij hebben met ‘’de barac frituur’’ 1 boulette van een heuvel van, ruw geschat, 670 meter en Nederland is zo vlak als een hamburger.
- De vleesproductie; Het Chileense vlees is van enorm goeie kwaliteit en dat voor een spotprijs.
Ik vraag me af of onze ‘’wit-blauw steak’’ niet stiekem hiervandaan komt. Even lekker maar zoveel duurder. En als je die saignant bakt, heb je de kleuren van de Chileense vlag.
Dat is misschien ver gezocht maar Chili is dan ook niet bij de deur en ik heb op dit moment teveel tijd.
- De bezorgdheid om de toerist in het ziekenhuis die voor nutteloze diensten betaalt.  Men steekt mij in een modieus kleedje met open rug en blote kont en wordt 2 maal gecontroleerd op koorts, bloeddruk, uitslag en geduld..
En dat voor maar 15euro, dat is een prikje.
En zo geschiedde ook.


Op aanraden van Julien de Fransman, die we ontmoet hebben in El Calafate, besluiten we om naar Valparaiso te gaan omdat tijdens het weekend in Santiago alles sluit.
Een pittoresk stadje aan de kust.
Een mengelmoes van kleurrijke huisjes en flats,

gebouwd op de hellingen die de kustlijn omwallen.
Een hoofdstraat met talloze vertakkingen die op hun beurt in verbinding staan met eindeloos veel trapjes, gangetjes en liften voor mensen die met een lactose- intolerantie of hartprobleem kampen.
Want gegarandeerd beginnen kuitjes door dat melkzuur te branden
en gaat de hartslag stevig de hoogte in bij het beklimmen van die stadsgangen.

Ergens in die wirwar vind je het huis van Pablo Neruda, wereldwijd bekend om zijn werk.
Ik ken hem niet.
Ook een Via Via- restaurant zoals er 2 in Leuven zijn.
Die ken ik wel.
Een wereldcafé, zo is er ook 1 in Peru, Ecuador en Argentinië.
Een concept zoals de Hardrock cafés. Maar dan voor de iets rustigere mens.
Blijkt dat ze daar Belgische bieren hebben. Duvel, Marredssous, La Chouffe, Liefmans én Rochefort 10! Men belooft u de hemel en die krijg je daar ook.
Blijkt dan 1 van het Chileense mannenkoppel die de Via Via uitbaat, in Antwerpen heeft gewoond.
Hij spreekt wat Nederlands en doet dat beter dan wij zijn taal beheersen.
Er gratis bovenop krijg je Felix the Housecat die uw tafel en alles wat erop ligt komt opluisteren en -eten.
Een aanrader!


Dag 2 werd ingepalmd door een tocht naar duinen, zo hoog als een flatgebouw.
Trip van 25 kilometer waarvan 10 te voet. De helft daarvan vergezeld door een straathond.
Lieve hond. Hij bijt niet. Want men bijt de hand niet die je te voeden geeft, zegt een Belgisch spreekwoord. Maar verstaan Chileense honden dat wel?

Onderweg passeren we de vismarkt. Zeegeur vult de neus.
Kopers en verkopers als mieren door elkaar. Af en toe een rat die wegvlucht uit de menigte.
Pelikanen zijn toeschouwers. Wachtend op een snoepje én op de 1e rij.

Want het zijn de smeerlapjes van het strand. Af en toe een meeuw in de gigantische bek nemen. Gewoon omdat het kan en om efkes te tonen wie de baas is in de keet.

De duinen worden groter bij het benaderen ervan. Dit is logisch.
Zo ook het besef dat het weer een pijnlijke affaire gaat worden om de top te bereiken.
Maar het is het waard. Een voorsmaakje van de woestijn die we later in het Noorden van Chili gaan zien.
De branding van de golven op de rotsen.
Fijn, mul zand.
De wind die het als een laag bij de grondse schuurmachine door de lucht jaagt.
Robben brullend op de achtergrond.
Pelikanen die als een eskadron van fighterjets geruisloos over je heen vliegen.
Rust..
Wegzinken in het zand en in gedachten.

- Hoe komt het dat golven altijd recht op de kust afrollen, Overal ter wereld, op hetzelfde moment? Ja, dat is verplaatsing van energie in water. Vanwaar komt die energie? Maan, wind, licht, aardbevingen?
- Die robben. Hoe kruipen ze op die steile rots? ’s Morgens bij hoogtij? Om er een ganse dag op te liggen, tam te wezen en honger te krijgen? Om er pas ’s avonds vanaf te kunnen en een hapje te zoeken?
- Waarom brullen die zo tegen elkaar? En dan vooral bij valavond. Tegen Koning Rob, op de top van z’n rots, omdat de onderdanen met een hongerke zitten? Of uit frustratie tegen de vis die ze niet kunnen pakken omdat er bij laagtij te weinig water is en teveel bodem. En een duikje naar die vis pijn gaat doen.
- Hoe hoog kunnen pelikanen vliegen? En hoe zit dat dan wanneer je in Bolivia op 4000 tot 6000 meter hoogte vertoeft? Kunnen die dan relatief gezien hoger vliegen dan de pelikanen aan de zee? Of wonen die niet in Bolivia…

Enfin…
Ere wie ere toekomt,
De mooie foto’s komen op Ilse’s conto.

20-04-2015, 05:35 geschreven door Kenny  

17-04-2015, 12:15 geschreven door Kenny  

Laatste dag bij het internationaal gezelschap en die ochtend is best grappig.

Wakker om 7, Chris de Amerikaan horen trippelen en die snijdt ´s morgens altijd wat fruit in de keuken. Aussie Ben blijft zoals verwacht in z’n mand liggen.

Tijd om naar de living te tsjokken met een tas koffie in de hand, waarop het lijkbleek gezicht van de gebronzeerde Spanjaard Nacho de kamer komt ingelopen, 1 been in de broekspijp, de andere in zijn hand, samen met nog 7 andere dingen;

- Fuck, fuck, what’s the time man?
- 7:30, Nacho..
- Shit, fuck.. Fu-fu-fuck!
- Do you need to go to school or work, Nacho?
- Work, somebody is waiting for me, do you have a cell? Ondertussen met trillende hand al 1 kous aangedaan, de andere broekspijp nog steeds in z’n linkerhand.
- No man, no Chilean SIM!
- Mine isn’t charching and I don’t know why!
- Nacho, your keys!
- Yes, thank you!
- I’ll keep the door open for you.
- Thanks, man, th…

En weg was ie.

Met ongebonden veters de trap aflopend, boxer op z’n hoofd, andere kous rond z’n oren. Blij dat ik de voordeur hoorde dichtklappen en daar geen bloederig boeltje moest opkuisen.

Alvast geen schildpaddengangetje..
Enkele dagen geleden, bij het aankomen op de interim- verblijfplaats voor dat weekend, zag ik een hond bij een bouwwerf staan.
De hond bleef trouw aan de poort zitten terwijl de bouwvakkers een nieuw gebouw uit de assen van het oude deden rijzen.
Tijdens het weekend zag ik de hond  op de verlaten bouwwerf rondzwerven.
Ooit die verhalen gelezen van hondjes die niet van de zijde van gestorven baasjes willen wijken?
Al is het maar die koude grafzerk bewaken.
Wat een lieve perro. Trouw als ie zijn kan.

We verlaten het huis voor de laatste keer.
Lieve perro zit naast de voordeur.
Kijkt me aan met die puppyblik.
Vertederend steek ik mijn hand uit voor die vervolmakende aai
en..

Hapklaar is Kees.
En Jaap ,
die zit in de vinger.

Zoals een kleine die net kei hard geschrokken is,
wegdraaiend van de hond.,
en zoals ne flinke met bloeiend  vingerke,
niet geklaagd,
zoekend naar wat ontsmettingsalcohol want met die vuile hond weet ge maar nooit.
Maar, hey, ik heb 3 vaccinaties tegen dolheid voor honden gehad,
dus kan ik tegen een klein aaitje van de hondenmond.
Maar dat werkt zo dus niet, zegt googlehond.
Neen hoor, it buys you some time vooraleer die 1e symptomen opduiken, zegt ie.
Stijve nek, check,
die slechte matras.
Prikkelbaarheid, check,
want ge bent lastig op uzelf.

Dan toch naar Hospital Clinica omdat ge toch nooit zeker bent van een viruske.
En waar heeft die vuile perro allemaal niet uitgehangen vooraleer ie bedacht om van een vinger zijn ontbijt te maken.

Aan de infobalie van de urgentia bijt ik van mij af;
‘’ Soy moridido por un perro qui tiens rabia possible.
en ik heb hulp nodig, nu! Por favor!’’
Zij, in haar beste Spaans tegen mij:
‘’Euh, ik versta u niet. Trekt u hier maar e nummerke señor en zet u maar als ne flinke in de rij.

14-04-2015, 15:39 geschreven door Kenny  

Aangezien Cesar zijn dochter bij zich heeft moest een nieuwe slaapplaats gezocht worden.

Via de Ninja Turtle Leonardo, de kerel die ons het Rut nummer heeft bezorgd zijn we in 1 van zijn appartementen beland. Een overprijsd piepklein kamertje waar  zelfs die muis claustrofobie zou krijgen, daarom dat er geen zitten. Maar we zijn die kerel wat verschuldigd dus…
De andere bewoners maken het gebrek aan plaats goed.
Een Nederlandse Amerikaan die je al van verre ziet staan. Kleine kerel maar groots in humor. Lachen.
Een Andalousiër die de 1^e zijn partner in crime is. En een Australiër die zich een Chileense vriendin heeft aangemeten. Leuke bende.
Eergisteren een feestje gehouden waarbij de host 1 Valeska de toog in een soort wet T-shirt contest, zonder wet, op de bar-toog hield en de Ninja in een rondo aan het breakdancen was gegaan. Het was eerder uitleven dan dansen en gelukkige brak ie niets maar het feit dat ie zich zo gaf op de ‘’sterren van de dansvloer’’ was aandoenlijk.

Nu naar een auto gaan kijken van een Chileense grijsaard want de Duitsers waren niet tevreden met het bod op hun getransformeerde camper. Ze waren zelfs gedegouteerd. Grijns.

Bu-si-ness is bu-si-ness zou Balthazar Boma zeggen.

12-04-2015, 14:38 geschreven door Kenny  

Om in Chili dan maar ook iets te kunnen doen, heb je een RUT nummer nodig.
Dat gaat van naar de dokter gaan tot een bankrekening openen. Naar toilet gaan kan nog net en misschien had het beter geweest dat ook dit niet mocht want dan had ik me sneller kwaad gemaakt om dat nummer te bekomen.
Het is een schildpaddengangetje geweest.  Die gang zo smal dat die schildpad niet kan voorbijgestoken worden. Bureaucratie is hier nog lammer dan in den Belgique. Of is het de taal die ons ons parten speelt? Want ze spreken hier iets anders hebben we ondervonden. Iets Spaans-achtig en dat is niet overdreven.

Van de Registro Civil naar de Service Impuerto Interior. Naar de Belgische Ambassade geflipperd waar men zei dat men enkel Chilenen verder hielp. Van je landgenoten, een madam met Antwerps accent, moet je het hebben.
Want Antwerpen is ’T stad en de rest is parking.
Van Belgisch grondgebied naar de autorijschool getuft en daaropvolgend bij Buitenlandse Zaken geparkeerd waar we geen visum kregen en terug per turtle naar de SII. Nog is naar de registro en dan even bij de pakken gaan zitten.
Out of the box denken dus.
Het vreemdelingenlegioen ofzo.
Naar een hostel gaan om info te vergaren want daar spreekt men Inglès. Russische Anna verwijst ons door naar Leonardo.
We zoeken die Ninja Turtle op en 24 uur later staan we met alle paperassen via de notario als 2 hazen terug op het SII/ kantoor. Impuertos hielp ons nu fijntjes verder. Als je voorbij die versterkte burcht van een infobalie raakt dan lijken Chilenen opeens aardige mensen. Met wat op voorhand vertaalde zinnen bekomen we dat schild waarmee we onze reis  op eigen schildpadtempo kunnen verder zetten..
Dus,
die vooruitgang gevierd met een fles Stella op Plaza des Armes en dat ging niet zonder slag of stoot.

Van het terras weggejaagde Chilenen die het op ons Europees gerief gemunt hadden, duiven die hetzelfde plan met de pizza hadden

en daklozen die de halve pint van het meisje naast ons in het vizier hadden.
Scheelt dat ons een bal ?
Nope, want we hebben die RUT.
Waar een wil is, is een weg en daarvoor breek je hier een huis af.
Ons hazenpad komt er sowieso.

10-04-2015, 00:42 geschreven door Kenny  

Cesar is een man van zijn woord.
Zijn familie ontmoet op de weg naar het hart van de Andes, de vallei van de Maipu.
Gustavo, Felipe, en Isabel tot de 4^e macht.
Want zowel zijn moeder, zus, nanny en ex-vrouw heten zo.
Leuk,  zo´n familiefeestje waar steeds 4 hoofden draaien wanneer de naam door het huis schalt.
Zo´n gezellig huis waar het een constant binnen- en buitengeloop is.
Elk om z´n eigen redenen:
Cesar om de wijnkelder van vader te plunderen,
Gustavo doet hetzelfde met de frigo,
Zus Isabel omdat ze mensen rondom zich heen wil.
Maar ook 1 gemeenschappelijke; La mama.
Een crème van een vrouw die er veel jonger uitziet dan doet vermoeden. Die Chileense zon..
Een hippie moeder met alle benodigde attributen om aan die levensstijl te voldoen.

Met de 4x4 doorheen 100 km smalle wegen, naar het begin van de vallei.
Een krachtige raftrivier die wat lager staat dan normaal.
Uitzonderlijk mooie taferelen onderweg.
Een uur hobbelen later staan we aan banos de Morales. Hot Springs, een toeristische trekpleister,  waar de boel net sloot. Wij zouden wegens gebrek aan kennis Spaans gewoon zijn teruggekeerd.
Cesar wist een onbekend plaatsje een paar kilometer verderop waar het heet water gewoon uit de grond borrelt.  Na nog meer gehobbel en gewiebel doemen de kalkterrassen omgeven door stoom voor ons op. Geur van zwavel en hete aarde kruipen in je neus. De relaxerende modder zorgt ervoor dat ge helemaal opstijft en gewoon begint in te dutten zonder dat te beseffen.
Tam ritje terug naar Santiago. 

Daags nadien, naar de zee, via Valparaiso naar Vina Del Mar en Concon. Ook maar een dik uur vanuit Santiago waar het drukker is dan in pakweg Blanki Bergen. Achteraf gezien was de vallei van Casablanca, een wijngaard onderweg, best mooier dan dat plaatsje aan zee maar de trip ernaar was belangrijker. Al was het maar om die handige kennis van de Chileense wegen te ontdekken. Tis hier met péage te doen. Zoals eerder verteld, ‘’goeie ideeën´´ worden overgenomen vanuit het buitenland. In dit geval, La douce France al worden hier de tolhuisjes bezet  door een aangenamer volkje.

’S avonds de stad gaan ontdekken, Cesar is een voorzichtig man. Ervoor zorgend dat we niet in louche bars terecht kwamen hebben we gewoon rondgelopen. Was al prettig op zich.. En toch de kriebel van de dansbenen die ik mezelf had aangemeten. Andere keer. Waar het veiliger is. In de rimboe ofzo. 

Zondag, Paasdag, megamarkt op Franklin Avenida. Ge kunt u niet voorstellen wat daar verkocht wordt. Alles dus.
Nieuw badkamer gerief, wc´s, lavabo´s en dàt even duur  als het nieuwste paar nike voetbalschoenen.
De allereerste spelconsole waar generatie jaren 80 de kiem legden voor de 1^e grijze haren.

Alles om je nieuwste marihuana plantage in mekaar te knutselen.
Zelfgemaakte, artisanaal vervaardigde hakenkruisen en andere nazi- memorabilia.  
Uw eigen folterkamer met de teletijdmachine rechtstreeks vanuit 1302 geteleporteerd.
En dat maar voor een prikje.
Van welk tuigje, mag zelfs zelf gekozen worden.

 
Tof om die gedachten op te rakelen, want er staat saaie boel te wachten. Deze week trachten dat RUT nummer te bekomen. Die auto te kopen en verder te trekken..
Genoeg van Santiago en haar bureaucratie gezien.

06-04-2015, 12:17 geschreven door Kenny  

Chili is een land met enorme voordelen.
Ingesloten tussen de pacific en de Andes en dat voor 5000km lang.
Door de natuur verkregen grenzen: Daarvoor is gevochten, maar omdat het er zo moeilijk ‘’terrein te winnen’’ is, is logisch dat dit niet lang bleef duren. Uitputtingsslagen waren het. En zo heeft Chili wat terrein in het zuiden aan Argentinië mogen prijsgeven. Want die waren met meer.

Maar je kan je inbeelden dat men , Chili zijnde, door dit natuurlijk fenomeen kan kiezen tussen;
‘’Laat me gerust’’ of ‘’welkom hier in ons land’’. Dit zonder veel poespas.
Want van internationale wateren naar Chili varen is niet hetzelfde als van Afrika naar Lampedusa in de Middellandse Zee.  Das meer plas dan poes.
Of dat een tripje door de Andes niet hetzelfde is als zo eentje door de Vlaamse of Waalse Ardennen. Aangezien bij ons enkel everzwijnen zitten, die Obelix allemaal al opeet, en ge in de Andes opgegeten wordt door vleesetende mieren, mieren zo groot als konijnen.
Poeslieve konijnen, zo groot als geiten, waarbij ge hun territorium niet doorkomt zonder dat pakske slaag.
Geiten als stieren on steriods, if you mess with the bull, be prepared to get the horns.
Door El Halluepen, De Chileense Yeti- Obelix, niet bepaald de stoeipoes.
Liever niet via the Andes.

Soit, nu begrijp ik waarom dat er geen eetwaren binnengesmokkeld mogen worden.
1. Gewoon al omdat ze het kunnen eisen.
2. Als een ziekte binnenkomt dan geraakt dat hier ook niet meer weg.
Nee, geen ebola-bananen, Hiv- apen of malariakrekels voor Chili.
Met de dolle koeienziekte hebben ze geen probleem, die wandelende vleesfabrieken worden direct naar den Andes verbannen ter diner voor El Halluepen.
Terwijl nemen Chilenen elk goed idee over vanuit Japan, China and the USA alsof het hun eigen was.
Kortom, begrip voor de veiligheidsmaatregelen want het bewijst z’n nut, als meest welstellend land van Zuid Amerika, op Uruguay na.

 Vanuit (de vergelijking Argentinië vs.) Chili:

- Argentijnen zijn arroganter wegens de Europese invloed en dat merk je ook aan de mens in de straat. En dat zeggen ze zelf.

- Chilenen lachen met Argentijnen om hun arrogantie aangezien die helemaal misplaatst is wegens de economische crisis die er heerst.

- In Chili spelen er geen muzikanten in de metro terwijl in die van Buenos Aires 18 woofers naast elkaar staan. Daniël, de Braziliaan in B.A. is vergeven van het talent en verdient meer in de metro dan ie zou verdienen met een doordeweekse bureau-job.

- Engels wordt in Argentinië beter begrepen,  maar goed dat we er weg zijn. We moeten Spaans leren.

- Chili is duurder, ‘’welstellend zijn’’ in Z.Amerika gaat evenredig omhoog met ‘’ de prijs in het algemeen’’ . Behalve in Venezuela.  Dat is voor later, want daar zijn wat issues… Maar even ter verbijstering; 30 condooms kost je 630 euro.
Om de populatie in te dijken? Lijkt eerder de manier om het omgekeerde te bereiken.
Of de reden zou; laten we goedkope slaven kweken; moeten zijn.

- Argentinië is breed en lang terwijl Chili vooral lang is en daardoor efficiënter te bezichtigen. Neem wat diagonalen door het land en je mist minder dan in den Argentinos.

- In Chili is het een courante zegswijze dat een vrouw in de tijd van de maand geen mayonaise kan maken. Want je hebt geduld nodig vooraleer de mayonaise pakt. Rare jongens, die Chilenen.

- Als je dronken bent, in je bed kruipt, de draaimolen in de duisternis zijn/haar ding doet,
Gooi dan een been uit bed zodat ie de grond raakt. El ancla, het anker, het werkt.

- Ilse een kei is in het vinden van de juiste hosts. Dat geldt al voor in beide landen die we bezocht hebben.

05-04-2015, 17:23 geschreven door Kenny  

Na het Ministerio del interior debacle, een bus tot in het centrum van Santiago De Chili genomen om een Amerikaan te ontmoeten die een kamer voor 1 nacht ter beschikking stelde.
Mister Peter Taylor, een 48 jarige gids, en some things on the side, die hier 11 jaar vertoeft maar nog steeds niet weet wat ie met z´n leven wil. Klein gezellig ding, dat appartement. Dat eigenlijk in z´n geheel het territorium is van z´n levenspartner. A creature from hell, een zwarte kat,… Tromgeroffel..
Tay- lor genaamd. Als een duivel zonder drietand. Foute vergelijking want zijn nagels zijn eruit getrokken (en met reden) maar zijn tanden heeft ie nog.
Zoals een blinde zijn gehoor verbetert wegens het ontbreken van zicht, zo heeft Taylor 2 slagtanden in z’n bek steken.
He’s a walrus, koekoeketjsoe.
Na een heus ‘’wie heeft de langste- getouwtrek’’, een plaatsje kunnen bemachtigen in Taylors Kingdom. Geen sinecure in het rijk van Satan.
Weer leuk feestje, want iedereen vindt het aandoenlijk om Europeanen te ontvangen.
Voel me soms een Tamagotchi of Furbie.
Maar als dat de manier is om op het budget te letten, zal er om het uur om eten gevraagd worden.
En slaap,
én aandacht,
enzo..
Peter bleek wat een warhoofd te zijn en al bij al goed dat dit maar voor 1 nacht was.

Van dat ene kingdom naar het andere.
Aankomend aan een adres op Avenida Carmen, en starend naar het krot dat nummer 664 was, toch even bedenkingen wanneer aan de andere kant van die deur een slachtpartij gaande was
,want zo hoort het in Chileense huishoudens blijkbaar.
Toch nog even het huisnummer gecheckt en de klamme handjes droogden op bij het bemerken van het nummer 644.

Nen toren van Babylon met conciërge die de deur voor je openhoudt en een mannetje, Cesar Clericus genaamd, die ons kwam verwelkomen. Hij kan ook voor Cesars vader Brutus doorgaan want hij is zo breed als ie groot is.
En net zoals de Romeinse versie, met zijn eigen keizerrijk.
Enfin, een internationaal moto-bedrijf, door Cesars padre gerund waarbij hij instaat voor de technische kant van het bedrijf.
Cesar heeft vrienden overal en geeft ons om de haverklap mee waar ie ons allemaal mee naartoe wil nemen.
een motorijder die hij kent zal ons zijn beste tricks vertonen,
een seafood restaurant,
Uitgaan in de beste keten die hij kent. En dat zijn ze allemaal.
Naar hot springs in de Andes,
Hell, even to the moon als het van hem afhangt!
We kunnen gebruik maken van het zwembad, jacuzi, gym en bbq op de 23ste verdieping waar het zicht op de stad fe-no-me-naal is.
Het is Cesars 1^e keer dat ie aan couchsurfen meedoet en voor ons ook.
Wij koken in ruil voor de gastvrijheid en aangezien het een ‘’ik heb nooit leren koken keizer’’ is, is zijn koninkrijk op dit moment te klein voor zijn blijheid.
Zeker omdat we elk dag 12 Heinekens meenemen.
Want naast de grootste Bob Marley van Santiago is ie ook de meest hardcore drinker van Chili.
En aangezien hij het gezelschap leuk vindt, zijn gat onder tafel kan schuiven na het werk met mes en vork in aanslag, Europeanen hosten een soort statussymbool is, mogen we nog een weekje langer blijven tot zijn dochter bij hem wordt afgezet en die klein haar kamer graag terug wil.

Gepromoveerd tot persoonlijke chef. Tafeltjes dekken en met potjes en pannetjes spelen.
Tof, want misschien is het de laatste keer dat er het komende jaar in zo’n well equipped keuken mag gerotzooid worden.
Die Chileense keuken, my kingdom.
Dat van Ilse, de afwasbak.
Als een keizerin, zélf gekozen.

01-04-2015, 17:45 geschreven door Kenny  

Laatste avond in B.A. met de mensen van het gastverblijf. Een verzameling van persoonlijkheden in de letterlijke en figuurlijke zin.
Een Argentijnse psycholoog,
een Braziliaanse muzikant met een Argentijns nomad-lief, zoals ze zelf graag die sticker krijgt opgekleefd.
Een Spaanse travellady die als secretaresse bij Pepsi&co werkt.
En nog een Argentijnse die in een plaatselijk hostel werkt.
Een Hollands mamzelleke en een Belgisch ketje. En een vet dikke kat die de naam Minny op haar paspoort had staan.

Sociale, hulpvaardige mensen die van the basic life houden. Vrienden, eten, drinken, delen..
Die Braziliaan maakt pizza’s zoals geen Italiaan kan. En al de rest drinkt alcohol zoals enkel Belgen kunnen. Soit, zonder de Ieren te discrimineren. Leuk feestje en even vette kater als 5 uur later de wekker ging voor een KLM vlucht op de l’aeropuerto.
In vergelijking met Aerolinas Argentinas ; het aards paradijs van het luchtruim. 
Die vergeten tenminste de speaker niet af te zetten wanneer de piloten een beetje sarcastisch zitten te zeveren in hun front seat. Of nee,
dat was leuk.
Die grap werd gemist om de vlucht perfect te maken. Want dat was ze bijna, toen ‘Interstellar’ op het zetelscherm voor me draaide.

Vlekkeloos, tot de luchthaven in Santiago De Chili.
- Heeft meneer groenten, planten of vlees mee, da mag ni?
- Nee, ze Juffrouw. Gracias.
- Wilt meneer dit formuliertje ondertekenen?
- Das zeker ze, juffrouw. Gracias.
- Wilt meneer dan even met mij meekomen?
- ‘’Ja ze juffr… Hoe, waarom dan?’’; gracieus vragend.
- Wa is dees banan en dezen appel en dees 2 pruimen?
- … Jama, jama, pruillip…

Soit, van het kaske naar de muur gespeeld en 2 bureau’s verder bij de chef van El ministerio del interior beland. Op zijn badge stond Rodrigo Casanova vermeld.
Denkende; Ja lap, bij ne patser.. Toch een beetje een ei in mijn broek, en ook dat moogt ge niet importeren..
Een paar grapjes nadien, waarbij enkel de moemoe achter mij mee lachte, (of mij uitlachte) en een paar lo siento’s van mijnentwege verder, mocht ik gaan zonder de boete van omgerekend 150 euro te betalen aangezien ik een newbie in Chili was.
Meevaller, maar aangezien Ilse mij aan het uitlachen was voor de controle mocht een beetje zweten ook haar deel zijn.
Dus;
- En?
- Ja, prijs he, 150 euro boete.
- Wa? De smeerlappen.. Duur fruit.
- Ja ja.
En net als we de arrival zone, die bepakt is met wachtenden en flikken, betreden;
- Zou ge het erg vinden als t  ni waar was?

Een paar tikken gekregen, beiden met grijns maar om een andere reden.
Vrouwen onder de wachtenden die giechelden, verbouwereerde, en een flik die Ilse de vermanende vinger gaf dat ze dat niet meer mocht doen.

I think I love Chili Gonzales already.

31-03-2015, 13:24 geschreven door Kenny  

… Maar dan met een beetje inflatie erbij en zonder slavernij, behalve de Chino´s dan. Die worden uitgebuit. Een beetje de Paki´s van bij ons.
Zoals eerder verteld, heb je in Buenos Aires gewoonweg alles. Qua leven, geur of kleur.
Al verschilt wat je er vindt van wijk tot wijk en van straat tot straat.
Alles is opgedeeld in blokken. Ga een blok (te) ver en je waant je in een andere streek met andere gewoonten.
In de agglomeratie is het net wat meer chaos wat dat betreft en loopt alles vloeiend in elkaar over.

Zo toch in Tigre. Met de elektrische trein die max 50 km/u kan of wil, kom je er na een uur aan.
Een pittoresk stadje met op de weg naar de befaamde groentemarkt een megalomaan casino. Zo groot als het Antwerps sportpaleis. Bizar.
Een ander litteken op het gelaat van Tigre, maar dan een mooi, is de deltamonding die door de stad kronkelt en ze verdeelt. Tientallen kleine bewoonde eilandjes gecreëerd door de rivier die ook de enige verbinding is met het vasteland.
Terwijl de stad modern is, is het in de monding wat ouderwetser.

 

Elke bewoner heeft z’n gammele bootje dat aan de persoonlijke steiger bengelt.
De mensen zitten met een boekje op het uiteinde ervan. Kids springen van de steiger via een tarzan- liaan de bruine rivier in.
Ietwat geïsoleerd van de ‘buitenwereld’ maar toch met elkaar verbonden, daar in die delta.
Romantisch, maar als ge u bedenkt hoe het leven eraan toe gaat…
De facteur die met een kano de brievenbussen afgaat. Steigerke op, steigerke af. Of zou men hun post zelf moeten ophalen?
Drijvende winkels die van deur tot deur gaan of zou men daar proviand inslaan om de volgende 3 wereldoorlogen door te kunnen komen en tegelijk om wat 2takt te besparen?
Kindjes die met de stoomboot worden opgehaald om naar school te gaan.

Flikken hebben daar de fijnste job. Cruisen met jetski’s op de delta.
Word je beboet voor dronken varen?
Heeft iedereen zijn (nood)generator of moet je bij de buren een bekertje elektriciteit gaan lenen als je eilandje weer eens onder water staat. Jep, tis er schering en inslag.
De antwoorden kan ik u niet geven want de kapitein van de toeristenboot mocht je niet storen. Aangezien varen en terwijl Facebooken al 2 dingen tegelijk zijn en meer kan een mannenbrein niet aan. En de enige ijverige matroos aan boord, die lag een tukkie te doen.
Maar als je van ‘basic’ houdt is het er best gezellig tussen al dat groen.
De moderne Nijl zonder de rare hoedjes en kleedjes en andere farao’s.
Je moet er enkel het aapje- of nijlpaardje-kijk van de toeristen bij nemen. 

Terug in B.A. , de locals en de luierikken gebruiken de afkorting voor Buenos Aires, en een paar blokken verder komen we in Cematorio Chacarita aan.  De grotere, minder toeristische versie van Cementerio de la Recoletta.
Terwijl in het 2^e het aantal mausoleums dicht op elkaar bepakt staan, is hier de orde, zoals in de structuur van de stad goed bewaard. Alles in blokjes gegoten. Straten tussen de graven in. Anderhalve kilometer lang, een halve breed.
Het dorp van de doden.

Met mausoleums als main attraction.
De urnen in catacomben onder het dorp. De onderwereld.

31-03-2015, 13:08 geschreven door Kenny  

In 1938 werd in Buenos Aires, Argentinië iets uitgevonden hetgeen voor velen van mijn vrienden en (ex-) collega’s de BFF bij uitstek is.
De Mariposa Chair of beter bekend als de BKF stoel(?). Genoemd naar de genieën die de eenvoud hadden heruitgevonden.
Bonet, Kurchan & Ferrari Hardoy.
Men zegt soms wel is smalend; ‘’Jaja, het warm water opnieuw uitgevonden.’’
Wel, die boys kwamen fijnzinnig genoeg dicht in de buurt ervan.

We hebben het hier over the butterfly chair!

De loze vissertjes onder Luchthaveninspectie collega’s hebben het steeds in hun broekzak steken.
De Geert VDH, wanneer ie zijn huis niet weer heruitvindt of een poolzaal aan zijn kot bouwt en eindelijk het zichzelf gunt om met een Leffe in zijnen hof te genieten, zal het in z’n tuinhuis hebben staan.
Jongeheer Baetens die in 1 van z’n designstoelen aan zijn zwembad achterover leunt, wil er gemakshalve een paar aankopen..
De jongelui van Steenokkerzeel die ze bovenhalen bij de jaarlijkse asado aan het bankske, with special features om hun canette bier in te klikken.
Die New kids met een Schultenbrau of Bruun uit Wognum- gewijs met de onmisbare Amstel.
Kortom, we kunnen niet meer zonder.

Iedereen heeft het en niemand weet waar ie vandaan komt. Of ‘kwam’, liever.
Nope, genen (Ikea-)Zweed, het waren Argentijnen.
En dit allemaal omdat we stommelings in het museum, ne vlinderscheet groot, van architectuur belandden.

‘’Ja’’; zei die jonge enkeling die de tentoonstelling bewaarde en bewaakte; ‘’ Wij willen hommage brengen aan de uitvinding en de mensen laten weten dat het hier in B.A. is uitgevonden.’’ En terecht.

Beetje bizar ook; Dat men daar zolang mee heeft gewacht. Het had allemaal niet gehoeven als die heren gewoon een patent hadden aangevraagd. Want net zoals de uitvinding van de verbrandingsmotor van een auto, en de patenten erop, heeft de geschiedenis geleerd dat dit voor wat deining in het water kan zorgen.
En terwijl de auto in 1938 in Buenos Aires ook al zijn toertjes reed, zie je anno 2015 tussen de chaos van die stalen rossen op de baan nog ‘paard en kar’ en ‘kar en man’ rondhossen.
Het verleden en het heden in dezelfde stad, op het zelfde moment.

27-03-2015, 14:05 geschreven door Kenny  

 Groot Buenos Aires,

Aantal inwoners gelijk aan;
1 keer België plus de helft van Wallonië, gans Snokkeziel en een straat in pakweg Wognum samen.
12 miljoen inwoners bepakt op een 10^e van Vaderlands oppervlakte.

Bruisende boel,
zo’n stad waar de een zijn dood de ander zijn brood is,
zo’n stad waar een probleem een veelvoud aan opportuniteiten biedt, wanneer je het aandurft ze te oogsten. Al lijkt het voor vele mensen in het straatbeeld, het eeuwig najagen van de pot goud daar waar de regenboog de aarde raakt.

Dat is makkelijk praten want met host Mariano, een veelzijdige veganistische alternatieveling, met dat gat in de boter gevallen! Superleuk, gezellig appartementje, met alle voorzieningen zolang het maar ecologisch is. Wat ontzegt die man zich zoveel. Zelfs een zacht matras hoort daar niet bij.
In Argentinië betaal je voor de watervoorziening een vast bedrag zonder extra’s bij overmatig gebruik.
Het gevolg is dat iedereen hier een zwembad heeft. Van ijzeren badkuip tot het luxe alternatief. Behalve Mariano uiteraard.
Ook lekt bijna elke kraan. Repareren uit spaarzaamheid hoeft dus niet.
Behalve bij Mariano.
Probeer maar eens door dat druppelgetik heen te slapen. Dat is hetzelfde als iemands pinkie, tijdens het slapen, in een glas koud water te steken. Gegarandeerd, (bed)wateren.
Een waterbed zou lekkerder zijn, Mariano.

Openbaar vervoer is spotgoedkoop. 30 cent om per bus de stad te doorkruisen.
Gratis initiatie turnen- ring discipline in de bus ook. De handvaten boven je hoofd hangen aan touwen. Best goeie fitness en de chauffeur moedigt je hierin ook aan. Nu, het kan ook ; ‘’schuif eens door, k*ttoeristen!’’ geweest zijn.
Daar kunnen onze De Lijn en Nederlandse Connexxion nog een puntje aan zuigen. En meestal is het ook dat puntje waar je je op die stoel bevindt want die mannen spelen Formule 1 met hun bolides.

Kleurtjes in overvloed!!
Te mooie street art. Op bijna elke hoek van de straat of simpelweg op de huizen zelf.
U afvragend of dit gestimuleerd wordt om het straatbeeld op te smukken, of vrije expressie te bevorderen in navolging van la revolucion.
Of is het die ene snuiter die ’s nachts de straten afschuimt op zoek naar nog een lege plaats.
De Robin Hood van de spuitbussen.

Muziek in overvloed!!
La Bomba Di Tiempo, een drum- bongo- djembe-conga event waar de file zich al een uur voor begin rond de volgende hoek van de straat kronkelt. Dansende massa die gek wordt wanneer die volgende inleiding weer uitbarst in Oor-ver-dovend ritme! Aanrader. Collega- reizigers, locals en ander gespuis. Ze zitten er allemaal met hetzelfde doel. Genieten. Het wordt, als dat nodig is, nog makkelijker met een liter Quilmes voor 5euro 50. Let op je budget zodat een rit met de taxi nog kan. Want enkele straten lopen tot ‘thuis’ is al gauw 7 kilometer. Hardleers ondervonden.

Voetbal, Football, Fútboll!!
Was Cordoba een beke loco dan is Buenos dat nog meer.
Net na San Telmo, een kunstenaarswijkje is La Boca een waar kunstwerk.
Niet esthetisch mooi maar wanneer beseffend wat hun club voor hen betekent.. Overweldigend.
Alles kleurt er in het geel en blauw, alles is Boca Juniors.
De eeuwige sworn enemy van die andere club in Buenos Aires; River Plate. Mensen geven hun arm voor een ticket voor dat duel. Liefst hun linker, zodat ze met de andere hun vuilnisbakken, lantaarnpalen, auto’s in de clubkleuren kunnen beschilderen.
Zelfs de bomen langsheen de straten ademen BOCA uit.
Zuurstof voor het volk.

Ja..
Ben fan.

Bijlagen:
re.jpg (321.5 KB)   
re5.jpg (399.3 KB)   
re6.jpg (234.5 KB)   
re7.jpg (231.7 KB)   
re9.jpg (269.6 KB)   

Overal heb je hier Securidad of beveiligingsmaatregelen. In banken, winkels, reisbureau’s… Maar de echte Fort Knoxies zijn de keten waar Pedigree Pal verkocht wordt. I kid you not. En dat wordt met onderstaande duidelijk.

 
Naast ´cervesas, dos en por favor´ is ´perro´ 1 van die basiswoorden die je automatisch aanleert.
Het stikt hier van de honden. Allemaal loslopend, al dan niet van een baasje. Te herkennen aan een ooit gekochte uitgerafelde halsband. Al zou het me niet verbazen dat de hond met nagelnieuwe band ook baas- loos is. Die de keerzijde van overdreven luxe en comfort leren kennen heeft en het na 2 dagen op een loopje heeft gezet om zich te vervoegen tussen de rest van de speelse, ietwat eigenwijze vagebonden.

In Ushaia, An Army of Five, mezelf als de 5^de musketier erbij gerekend. Die rascals hebben ons kilometers gevolgd, bergop en –af, door dalen en door beken. Stoppen aan de deur van het gastverblijf en terugkeren, hijgend en schuimbekkend.
In El Calafate, ne perro negro, die eenden voor ons opjoeg, in het park aan je zijde ging liggen, tot aan de  bushalte meeliep waar de zon hem gezelschap hield wanneer de shuttlebus ons wegvoerde. Later op de avond, dezelfde tegengekomen met 2 vriendjes in z’n zog. Ja, weer een feestje.
Hier in Cordoba, wederom een zwarte ouwe, die mensen die ons lootjes of andere prullaria wilden aansmeren gewoonweg weg blafte, met de ‘slagtanden’ in aanslag, de staart kwispelend. Die z’n poot op mijn arm legde wanneer ik weg zou gaan…
En dan doe je; Ooooh, en dan geef je die perro je laatste beetje eten.
En daar is het hen om te doen, tuurlijk weten zowel jij en die hond dat. Maar zij rekenen op suckers zoals ik. Met een hondenhart of hart voor honden. En het werkt. Want sommige van die knarren doen dat al 10 jaar lang in steden als Cordoba.
Zalig, zo’n hondenleven.

22-03-2015, 03:23 geschreven door Kenny  

Cordoba: Nog eens in een stad zijn. Doet goed.
Geroezemoes en drukte rondom je heen. Wat anders dan enkel oorverdovende stilte en natuur.
De stad van de studenten en het aantal bars zijn daar een referentie van.
De stad van onze eigen Matias Suarez en andere voetbalgekte die we voor de eerste keer konden aanschouwen. 100 jarig bestaan van Club Atletico Belgrano maar het leek wel een feest te zijn dat het begin der tijden kon kenmerken; Maar misschien is dat voor die Belgrano’s wel zo.

Het is hier begin herfst en de teller schiet boven de 30 graden. In een kleedje van smog komen ‘’zwoel en bedrukt’’ tot uiting. Zo ook de vrouwen die langs de avenue paraderen; Schoonheidsidealen worden door Cordobezen/anen, who knows (weeral),  hoog in het vaandel gedragen. En geloof me, dat wordt er met de paplepel in gegoten. Door de strot geramd lijkt mij, als je die minderjarigen in veel te weinig textiel gehuld ’s nachts door die feeëriek verlichte straten hoort giechelen.
Kids eten pas rond 21u en hangen in de stad rond tot een uur of Assepoestertijd.
Zoals in alle sprookjes hoort er bij feeën en prinsessen ook een draak- of boogeyman-personage bij.
Het ene niet zonder het ander. Linke boel als je het mij vraagt.
Wie zijn wij om een cultuur te be- of te veroordelen als je die(/dat) Europese (gebrek aan) waarden en normen gewoon bent. Zal enkel maar frappanter worden hoe noordelijker we gaan tot de grens met gespeeld conservatief United States of Whatever.

Cordoba is als een film:
Voorgaande als ‘Pretty Woman’, enkel die Julia’s met getaande huid.
‘Requiem for a dream’ wanneer je die kerels, die met dan ook alles, over de straat ziet sjouwen;
matrassen in de hand, frigo’s op de velo, golfplaten op een driewieler, karton in een zak zo groot als een huis. Is a way of life en daar sol je niet mee. En dat laatste werd duidelijk wanneer ik karton voor onze assado wou meenemen. Boze mujer riep me ‘mi casa, mi casa’ toe.
Bij deze weet U, geachte lezer, dat kartonnen bakstenen hier het meest kostbare goed zijn, na hun ‘’domingos es assado- dag’’.
‘’Zondag is bbq- dag’’ schijnt dat te betekenen. En het is waar, want men heeft 10 minuten hun Latijn in mij gestoken om dat in de supermercado diets te maken toen ik hout voor de bbq wou kopen. Met handen en voeten uitleggen is de 4^e monkey na horen, zien en zwijgen.

- Sigaretten heb je hier voor 2euro.

- Beste Moijito ever voor 4euro 50.

- De meeste Argentijnen zijn heiliger dan de paus en slaan een kruisteken bij elke kerk en/of Mariabeeld dat ze passeren.

-  Second skin blijnpleisters bestaan hier niet. Poessie- voetjes van de gringo ontwaren een lach op een Argentijns gelaat.

Bijlagen:
20150319_214049.mp4 (8 MB)   

In El Calafate aan het wachten op de couchsurf-host, maar internet stak daar een stokkie voor.
Fijn , dan maar een hostel. Proper ding, enkel wat duur. Meevaller eigenlijk want daar verkocht men de Alternative tour naar de Perito Moreno.
Alternative klinkt altijd goed. Ook in Argentinië?

Hostels afschuimen om mensen op te pikken en via een hobbelig parcours dat veel langer duurde dan de normale weg is dus alternative. En opeens;
Condors, Caracas vogels karkassen oppeuzelend langs de weg, landschappen, een enthousiaste 2talige gids die verdomd veel wist op de meest – haha-nu-eens-een- klote-vraag - die kon bedacht worden.
babylama’s melk uit de papfles voederen, geiten die hun deel willen en daar hun horens voor gebruiken en een kat die in de zon ligt te spinnen en dat terwijl de wind bijna een tyfoon vormt. De regenboog maakt alles nog beter.

En dan was ie er; Perito Moreno. Zoals eerder gegist: Pissend op de glacier Martial.
Aankomend en bemerken dat iedereen debiel aan het wachten is op dat ijs dat van 40 meter naar beneden dondert. Haha denk je dan, tot dat dat denderende ijs met luide knal het water raakt, je te laat bent omdat geluid trager dan licht is en je je gedwee bij die aan-de-rand-debielen schaart in de hoop wat vallend ijs mee te pikken… 
Miljaar wat een beest; Krakend, opschuivend natuurgeweld,
Te groot, te wijd, te, te, te…
Enkel niet te koud, gemiddeld 0.7 graden zegt gids Fransisco. Vreemd.. Loofbomen die de rand begrenzen maar die moeten oppassen wanneer..
Winter is coming!

Bootje varen tot dichtbij de glacier en dan gebeurde het;
Iedereen flink op het stoeltje tot dat Capitan Rodrigo aangaf dat de deuren tot het dek opengingen.
En dan mag je nog snel zijn, maar de Chinezen zijn eerst, draai of keer het hoe je het wil.
Trendy pakjes komen uit voegen en spleten gekropen en verdringen de rest van de beschaving tot een 2^e rangs plaats. Onvoorstel- en spelbaar. Zou een overdreven kraaienpootjes- lift de moeite zijn om ongehoorzaam en ontembaar te mogen zijn? Eens nakijken wat dat kost bij, Nog zo’n creature maar dan van bij ons, Jef Hoeyberghs...

Wist je datjes;
- Alcohol is hier van slechte kwaliteit maar is evenredig met het gevoel de volgende dag.

20-03-2015, 14:04 geschreven door Kenny  

Bon, het zijn dan 3 dagen in dezelfde kledij geworden.
Maakt niet, want ge ruikt jezelf toch niet meer na een tijdje maar dat het Spaanse vrouwelijke armadagezelschap hun jeep-ruitje ostentatief opendraaide was een teken aan de wand.
Voorgaande was wat gelogen aangezien Ilse gevraagd werd een check uit te voeren waarbij de diplomatische ‘ valt allemaal best wel mee’  ervan af spatte.
Nochtans zaten we achteraan de quatro maal quatro.
Over Giribaldi pass naar lago Escondido wat zoveel betekent als the hidden lake.
Best grappig aangezien deze gewoon open en bloot naast the only way out of Ushuaia ligt en dat is den N3 die door gans Argentinos kronkelt. De route 66 ten zuiden van de evenaar, als je wil.
Rare jongens die Ushuaianen of Ushuandiers –dezen.

Wat ze wel als de beste doen is BBQ maken, in het gezelschap van een paar lepe vossen in de bossen, die in je gezicht je liefste schuchtere vriend zijn terwijl de lelijkste achter uw gat met uwe steak gaat lopen. Ook in Argentinië is ‘ ogen op uw gat hebben’ van toepassing.
Met wat koppijnwijn was die terugrit een gezellig kakelgibberfestival geworden en werd ‘geur’ wat opgeschoven op dat Latijns Amerikaans prioriteitenlijstje.
Den Andre-gids, grappige pee  , vertelde in zijn beste Engels over de Biebers.
Vreemd terwijl  Imagine van de Lennon door de speakers knalde.
Bleek achteraf bij een hoop takken dat ie de 13 in een dozijn Justins wat verwarde met de  plaatselijke beverfamilie.
Enfin, hij deed dat alvast beter dan ons Spaans gehakketak.

Om verveling tegen te gaan zijn we wat keet gaan schoppen in de plaatselijke Argentinas Aerolinas boit en na het boeken van vluchten naar El Calafate, Cordoba en Buenos Aires kregen we onze bagages terug.
Een eervolle vermelding voor onze Gastheer Eduardo die – ma dan ook- iedereen kent in Ushuaia. Inclusief de luchthaven bimbo. Lees; schoon kind, met een rokske zo kort dat de jartellekes spontaan naar uw hals springen , versmachtend zodat je niet meer durft te klagen. En dan sprak ze nog het beste Engels van  –waarschijnlijk- gans Argentinië en omstreken.

Lagoon esmeralda en Glacier Martial.

Heel kort en bondig over het 1^e ;
Waw , mijn gedacht. Trip daar naartoe is volop natuur en 2 uur later kom je aan een gletsjermeer tussen bergen in, cold as hell en met wat zon kleurt ze Esmerald groen/ blauw. Te mooi om op foto te nemen, tenzij ge dat echt kunt.

Het 2^e was 300 meter stijgen over een trip van 1700 meter zonder iets tegen te komen buiten jezelf.
Ilse als dartelend veulen, mezelf als knokige bejaarde berggeit.  
En dat voor een poessie gletsjer waar Perito Moreno op pist moest ie dat kunnen.
Nu dat, weten we morgen of de dag erna…  

Bijlagen:
12-03-2015 (13)re.jpg (207.2 KB)   
12-03-2015 (36)re.jpg (449.5 KB)   
14-03-2015 (15)re.jpg (644.7 KB)   
15-03 (10)re.jpg (723.3 KB)   

15-03-2015, 00:00 geschreven door Kenny