|
Laatste avond in B.A. met de mensen van het gastverblijf.
Een verzameling van persoonlijkheden in de letterlijke en figuurlijke zin.
Een Argentijnse psycholoog,
een Braziliaanse muzikant met een Argentijns nomad-lief, zoals ze zelf graag
die sticker krijgt opgekleefd.
Een Spaanse travellady die als secretaresse bij Pepsi&co werkt.
En nog een Argentijnse die in een plaatselijk hostel werkt.
Een Hollands mamzelleke en een Belgisch ketje. En een vet dikke kat die de naam
Minny op haar paspoort had staan.
Sociale, hulpvaardige mensen die van the basic life houden. Vrienden, eten,
drinken, delen..
Die Braziliaan maakt pizzas zoals geen Italiaan kan. En al de rest drinkt alcohol
zoals enkel Belgen kunnen. Soit, zonder de Ieren te discrimineren. Leuk feestje
en even vette kater als 5 uur later de wekker ging voor een KLM vlucht op de
laeropuerto.
In vergelijking met Aerolinas Argentinas ; het aards paradijs van het luchtruim.
Die vergeten tenminste de speaker niet af te zetten wanneer de piloten een
beetje sarcastisch zitten te zeveren in hun front seat. Of nee,
dat was leuk.
Die grap werd gemist om de vlucht perfect te maken. Want dat was ze bijna, toen
Interstellar op het zetelscherm voor me draaide.
Vlekkeloos, tot de luchthaven in Santiago De Chili.
- Heeft meneer groenten, planten of vlees mee, da mag ni?
- Nee, ze Juffrouw. Gracias.
- Wilt meneer dit formuliertje ondertekenen?
- Das zeker ze, juffrouw. Gracias.
- Wilt meneer dan even met mij meekomen?
- Ja ze juffr
Hoe, waarom dan?; gracieus vragend.
- Wa is dees banan en dezen appel en dees 2 pruimen?
-
Jama, jama, pruillip
Soit, van het kaske naar de muur gespeeld en 2 bureaus
verder bij de chef van El ministerio del interior beland. Op zijn badge stond
Rodrigo Casanova vermeld.
Denkende; Ja lap, bij ne patser.. Toch een beetje een ei in mijn broek, en ook
dat moogt ge niet importeren..
Een paar grapjes nadien, waarbij enkel de moemoe achter mij mee lachte, (of mij
uitlachte) en een paar lo sientos van mijnentwege verder, mocht ik gaan zonder
de boete van omgerekend 150 euro te betalen aangezien ik een newbie in Chili
was.
Meevaller, maar aangezien Ilse mij aan het uitlachen was voor de controle mocht
een beetje zweten ook haar deel zijn.
Dus;
- En?
- Ja, prijs he, 150 euro boete.
- Wa? De smeerlappen.. Duur fruit.
- Ja ja.
En net als we de arrival zone, die bepakt is met wachtenden en flikken,
betreden;
- Zou ge het erg vinden als t ni waar
was?
Een paar tikken gekregen, beiden met grijns maar om een andere reden.
Vrouwen onder de wachtenden die giechelden, verbouwereerde, en een flik die
Ilse de vermanende vinger gaf dat ze dat niet meer mocht doen.
I think I love Chili Gonzales already.
|
