Onze planning voor vandaag loopt een beetje in ’t honderd. De wandeling die we in het natuurpark wilden doen, begint aan het einde van een 34km lange gravelweg, daar kunnen we niet aan. Daarenboven is het weer niet echt wandelgeschikt, het regent, dus we cancellen de wandeling maar volledig.

Mike is tevreden, hij kan zich een paar uur volledig wijden aan zijn nieuwe hobby, kakuro’s oplossen. Na een paar uur vind ik het welletjes en wandelen we het dorpscentrum in, voor het eerst sinds lang gaan we shoppen!! Niet dat we echt veel kunnen kopen want er is geen plaats in de bagage, maar ’t is vooral de idee die telt. Mike koopt een leuke T-shirt als souvenir (opschrift: ‘If a man speaks deep in the NZ forest and there is no woman to hear him, is he still wrong?’, snap ik niet) en ik een nieuwe dagrugzak, een topmodel. De bodemnaad van de vorige is gelost en da’s redelijk onpraktisch als je gaat wandelen.

En dit is veruit het meest indrukwekkende wat we vandaag gepresteerd hebben, morgen doen we terug iets spannends, beloofd!

14-01-2010 om 06:39 geschreven door Mike-Ruth  

Na ons ontbijt maken we ons langzaam klaar om te vertrekken. Ervaring leert ons dat ze het hier niet te nauw nemen met de verplichte uitchecktijd van 10am. Voor we buitenrijden houden we nog even halt aan de dump point om onze watertank te vullen en de grey-watertank te ledigen. Aan de overkant van de weg merk ik twee lifsters op. Ze willen naar Queenstown, dat kan, dat ligt op onze route. (Geen wederhelften in de bosjes deze keer) De twee meiden uit de states gaan daar bungee-jumpen. Oh ja, did it, done it, bought the T-shirt. Heb er eerlijkheidshalve wel bij verteld dat ik sindsdien hoogtevrees ontwikkeld heb. Ze waren er al minder gerust in.

De GPS kiest een weg waar we volgens de kaart niet overmogen met een huurwagen. We begrijpen niet direct waarom en rijden toch door. De route is zo mogelijk nog mooier dan al de voorgaande. Nieuw-Zeeland is een paradijs voor wie graag met de wagen rijdt. Je mag hier wel maar maximaal 100, maar dat stoort voor geen moment. Achter elke bocht is er een nieuw wauw moment. Bovendien zijn de banen maar één baanvak breed. De bruggen worden afwisselend gebruikt door meegaand en aankomend verkeer.

We lunchen in Queenstown, een gezellig stadje dat bulkt van de toeristische adventure activiteiten. Tof. Wij rijden verder tot aan de visitor centre van onze eindbestemming: Te Anau. Dat ligt aan de Sounds. Gigantische landengtes of bergtoppen die langzaam overgaan in de oceaan en alzo kilometerslange fjorden creëeren. Een immens natuurpark  waar je maar 1 weg hebt tot aan de Milford Sounds. Alle anderen zijn onbereikbaar, niet via auto, bus, watertaxi, niks. Met uitzondering van de Doubtful Sounds, daar kan je bij als je meegaat op een georganiseerde tour. Je vaart dan eerst een stuk over Lake Manapouri, dan 20 km over land met de bus waarbij je aan Deep Cove komt en dan kan je beginnen aan de cruise op de Doubtful Sounds. Klinkt allemaal toch sprookjesachtig, niet?  Meteen hebben we een koers voor de volgende dagen. Morgen met de wagen naar Milford Sounds. Die route moet wreed de moeite zijn. Op den duur verwacht je niets anders meer. En overmorgen mee op een georganiseerde daguitstap naar de afgelegen Doubtful Sound. Je kan de Sounds ook doen met georganiseerde overnight cruises maar die zijn vrijwel onbetaalbaar. Bovendien hebben we al onze camper om in te slapen.

Ok, misschien niet zo’n spannende dag gehad als beloofd, maar de volgende dagen zien er weer veelbelovend uit. Hopelijk komt de zon erdoor, dat maakt mooiere foto’s. Al is die kans hier erg klein, hier valt gemiddeld  8000 mm regen per jaar. Dat is, hou je vast, 10X zoveel als in midden België.

Hebben jullie daar nog al eens geluk hé.

Foto’s: uitzichten onderweg, haven van Queenstown

15-01-2010 om 09:45 geschreven door Mike-Ruth  

Zo’n 25 km voor Milford kunnen we de berg niet meer over en moeten we door een tunnel. De tunnel is maar gemaakt voor verkeer in 1 richting, met lichten wordt het verkeer wisselend geregeld, met een interval van 15 min. We vinden het absoluut niet erg, de uitzichten zijn onvergetelijk. De laatste 25 km gaan stijl naar beneden tot op zeeniveau. Met al onze stops tussendoor is het 15u tegen dat we Milford bereiken. Hoewel het ’s morgens bij ons vertrek zwaarbewolkt was, is de zon er ondertussen volledig doorgekomen en de uitzichten op Milford Sound zijn prachtig. We laten deze kans niet liggen en kunnen nog net mee met de boot van 15.25u voor een 2u durende rondvaart door de sound. Stel u voor dat we morgen slecht weer hebben, dan hebben we niks gezien.

De rondvaart door de Sound is geweldig, we gaan van de ene waterval naar (al dan niet door) de volgende en de bergen met sneeuwwitte toppen rijzen uit de zee naar boven. Machtig om te zien. We komen hier te weten dat Captain Cook tot 2x toe voorbij deze Sound is gevaren, zonder de ingang te vinden, pas 50 jaar later wordt hij ontdekt. Eens op de Tasman Sea begrijpen we ook waarom, zelfs van vlakbij kan je niet zien dat er een ingang is tussen de rotsen.

Helemaal overdonderd van al deze natuurpracht beginnen we aan de terugtocht, waarbij we de stukken die op de heenweg nog in de wolken zaten er nu nog als extra bovenop krijgen.

Het was wederom een dag om nooit te vergeten!

Foto’s: Lake Gunn, Ruth duwt een boomstam in 2, vingerhoedskruid (sommige weiden zijn violet van de verschillende tinten van deze plant), impressie van een Deense meermin bij de Marian Falls, spelen in de sneeuw (zo zien jullie maar, we denken aan jullie), de Milford Sound

16-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Deze Sound had Capt Coock wel opgemerkt. Hij vroeg zich echter af of hij wel terug weg zou geraken gezien de stevige inlandse bries die hier altijd aanwezig is bij mooi weer. Dat gaf meteen de naam Doubtful Sound. Hoewel dit eigenlijk fout is, want de Doubtful is een fjord omdat hij ontstaan is uit een hyperactieve gletsjer. Een Sound ontstaat uit een rivier. De enige echte ‘sound’ in Nieuw-Zeeland is die in Marlborough, in het noorden van het Zuidereiland. Om de verwarring compleet te maken ligt het hier vol ‘sounds’ in ‘Fjordland’. Enfin,we leren weer bij.

Het is weer een prachtige dag, hoe langer hoe meer beseffen we dat we ongelooflijk veel geluk hebben met het weer. Veel mensen waar we mee praten doen het eiland in omgekeerde richting en komen van de ene regenzone in de andere. De touringbus pikt ons op aan de camping en we rijden naar Lake Manapouri waar we overstappen in een bootje tot aan een waterkrachtcentrale. Deze is 170m diep in een grot uitgehouwen en kan voldoende energie opwekken om het hele Zuidereiland van stroom te voorzien. Daarna rijden we met de bus tot aan Deep Cove, waar we in boot nr2 (gelukkig een iets grotere) worden overgeladen voor de rondvaart op de Doubtful Sounds.

Volgens Lonely Planet is deze indrukwekkender dan de Milford en vooral minder toeristisch. Dat laatste is zeker waar, we komen maar 1 andere boot tegen en voor de rest zijn we alleen. Je geraakt hier gewoon ook niet op eigen houtje, dus dat maakt het wel speciaal. We zien ook zeehonden en zelfs dolfijnen die nieuwsgierig dichterbij komen gezwommen.

Maar of deze nu echt indrukwekkender is? Wij zijn er niet helemaal uit, Milford leek ons hoger en ruiger, maar dat was natuurlijk de eerste fjord die we zagen…ln elk geval, doubtful.

Foto’s: zicht tijdens ons ontbijt, eerste zicht op Doubtful Sound, Ruth in de Sound, landschappen vanop de boot, luie kajakers, kolonie mooie zeehonden (ge moet ze es ruiken…), De wolken rollen snel binnen op plekjes waar we een half uur geleden nog waren, Dolfijnen, indrukwekkende waterval nr76, rendieren transport.

17-01-2010 om 22:34 geschreven door Mike-Ruth  

Later op de dag bereiken we de Catlins, een gebied met glooiende weilanden, oude bossen en ruige kustlijn. We zien schapen, schapen… schapen. Van die dikke wollige gevallen die dringend geschoren moeten worden, of pasgeschorenen, met zwarte kop of met witte, enfin in alle geuren en kleuren, maten en gewichten. Onze campingkeuze valt wat tegen. De toilet heeft wat weg van een groot uitgevallen aanplakpaal met een gat in de grond, naar de douche zijn we zelfs niet gaan kijken. We vermoeden een waterton in een boom geknoopt of iets dergelijks. We rijden dus nog wat verder en komen aan bij een kleine familiecamping. Onze achterburen zijn Vlamingen uit Leuven dus da’s gezellig. Dat doet onze Belgen-teller weer wat stijgen. Op de Milford Sound-cruise kwamen we ook nog een man uit Beringen tegen. En allemaal maar zagen en klagen over het weer, en wij maar content zijn.

Al gauw ontdekken we dat de camping wel wat last van beestjes heeft. Eerst kunnen we de deur nauwelijks laten openstaan omdat er heel der zwermen hommels binnendringen. Als de avond valt komen de sandflies in actie en moeten we ons volledig insmeren. Morgen dan toch maar verder.

18-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze camping ligt aan een rivier buiten de stad, en dankzij onze maandenlange ervaring zijn we hier goed op tijd om nog keuze te hebben uit een aantal mooie plekken.

De Southern Scenic Route en Catlins zijn een leuk alternatief voor de anders redelijk saaie weg naar het Oosten, maar de landschappen zijn nauwelijks indrukwekkender dan een mooie Ardeense heuvel of een prachtige vallei in de Moezel.  Het zou ook normvervaging kunnen zijn…

Foto’s: regenwoud op weg naar de waterval, de McLean waterval, Ruth duwt wéér een boom uiteen, Catedral caves en een volwassen zeewier

19-01-2010 om 22:06 geschreven door Mike-Ruth  

Het is mistig en regenachtig, maar dat weerhoudt ons niet om naar Dunedin-centrum af te zakken, met als eerste attractie de botaniken hof. Die is mooi aangelegd en wordt duidelijk goed onderhouden, overal zien we jobstudenten op hun knieën onkruid wieden of gazonboordsels knippen.

Van daaruit lopen we verder naar het commerciële centrum via de studentenwijken. Dunedin heeft de oudste universiteit van Nieuw-Zeeland, maar deze tijd van ’t jaar is daar niet heel veel van te merken, ’t is natuurlijk zomervakantie.

In de Scottish Shop slaan we alvast een blikken voorraad Haggis in en we gaan ook even dag zeggen tegen Robert Burns op het centrale plein. Man, laat die hier op zijn kop kakken.

Tegen 15u hebben we het zo wel gezien en staan we toch wel net toevallig voor de cinema. We krijgen een fikse korting met onze Jeugdhuizen-lidkaart en brengen de rest van de namiddag door in het gezelschap van Mr Holmes & Dr Watson. Misschien niet de beste keuze gezien het creatief oud-Engelse taalgebruik en het gebrek aan ondertiteling. Maar we denken dat we de clue toch wel hebben gesnapt. It’s elementary, dear Watson.

Op de terugweg drinken we een pint in het smalste café van het universum (vinden ze toch van zichzelf), bestaande uit een voorgevel van 3m breed en daarnaast een overdekte gang van nog es 2m. Binnen is er eigenlijk geen plaats voor tafels en je bestelt aan het raam in de voorgevel.

Foto’s: The man himself, De blue oyster bar (Police Academy 1 ), het hotel van Robbie, het smalste café

20-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Vanuit Dunedin doen we een kleine omweg om een albatros-kolonie te gaan bezichtigen. De weg ernaartoe is weer spectaculair en brengt ons helemaal tot het uiteinde van het Otago-schiereiland, ten Z-Westen van Dunedin. Voor we echter een albatros kunnen spotten, botsen we op een hoge afsluiting en een visitor centre, waar we 20€/man toegangsgeld moeten betalen om door te mogen lopen naar de kolonie, en dan heb je nog niet eens de zekerheid dat je een albatros te zien krijgt. Het mogen dan indrukwekkende beesten zijn, dat hebben we voor geen enkele volgel over. Dit is typisch N-Zeeland, voor alles vragen ze inkom en soms gewoon absurde prijzen. We stellen ons dan maar tevreden met aalschovers en meeuwen.

Op de terugweg geraakt de GPS (de elektronische deze keer) in de war en stuurt ons over de ‘High Cliff Road’. Dit spreekt tot de verbeelding en de weg doet zijn naam eer aan. Waar we voorheen vnl door de mist en wolken reden, stijgen we er nu boven uit en krijgen we indrukwekkende uitzichten op de baai van Dunedin, tussen de wolken- en mistflarden door. We schieten weer van geen kanten op want elke bocht is opnieuw geschikt voor een panoramische foto. Danku madam van de GPS voor deze kleine detour.

We stoppen nog een keer in Oamaru om de ijskast vol te laden voor de komende 3 dagen en draaien dan het binnenland in, richting Mt Cook, de hoogste top van het eiland die afklokt op 3754m. De planten veranderen al snel in een meer dorre alpine-begroeiing dan wat we tot nu al gezien hebben. De regen blijft duidelijk voornamelijk aan de westkant van de Southern Alps hangen. Dor is natuurlijk nog altijd relatief, elk Australische koe zou stikjaloers zijn op de sappige grassen.

De laatste camping (anex visitor centre, anex helicopter centre) voor Mt Cook ligt in het Glentanner dal en biedt ons al een prachtig voorproefje van de met sneeuw bedekte toppen. We hebben geluk, later op de avond breekt de zon door en komt Mt Cook even piepen, en er worden dan ook enthousiast foto’s gemaakt. Lang niet iedereen die hier komt krijgt die kans. We hebben ook een goed uitzicht op het Pukaki meer, dat net zoals de andere meren hier een heel vreemde kleur heeft, veroorzaakt door afzetsel van een gletsjer die door de vallei geschoven is. Het water is melkachtig,en als de zon erdoor komt, turquoise-blauw.

Als alle andere campers stoppen met manoeuvreren en zich binnen installeren voor hun TV, genieten wij buiten van een glas wijn en van de absolute stilte die hier heerst, op het geruis van watervallen na. Meer moet dat niet zijn

Foto’s: panoramische zichten vanop onze camping op oa Mt Cook, koeien naast de High Cliff Road in Dunedin, de albatros-kolonie zit ergens onder de vuurtoren maar konden we dus niet zien, Mt Cook met zijn punt in de zon.

21-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Gewapend met een wandelkaart rijden we tot het einde van de weg, waar Mt Cook Village ligt. Onderweg zien we landschappen die Peter Jackson best wel eens in een film zou kunnen gebruiken. De wolken hangen laag over de donkere bergkammen en geven het geheel een surreëel karakter.

Eigenlijk staan we hier in vogelvlucht op amper 20 km afstand van de Fox Glacier, waar we 10 dagen geleden op gewandeld hebben. Er is echter geen enkele directe weg over de bergen. De kortste is over de Haast Pass, minstens 500 km om.

Wandeling nr 1, ‘de Hooker Valley track’,  begint aan het einde van de Hooker valley Road. Ze loopt door de Hooker Valley, langs de Hooker Hut tot aan de uitlopers van de Hooker gletser, met mooie uitzichten op de Mt Cook en andere bergen. De weersvoorspellingen zijn niet zo denderend, dus we vertrekken voorzien van regenjassen, sjaals en fleecen. De bergtoppen zitten allemaal achter de wolken en het ziet er niet naar uit dat dit snel gaat veranderen. Maar niet getreurd, het regent niet en de temperatuur is perfect om te wandelen. We waren al gewaarschuwd dat de Hooker Valley Track heel populair is, maar treintje lopen met een bus Japanners, nee, dat hadden we niet verwacht. Ok Scotty, Warp Factor 10, oftewel de inmiddels beruchte Ruth-wandelmodus wordt ingeschakeld en al snel verdwijnt de menigte achter ons. Het wandelpad slingert over een rotsige ondergrond de bergen in. We gaan twee hangbruggen over en komen uiteindelijk aan het finale uitkijkpunt bij lake…  u raadt het nooit, juist Hooker. Dat is heel bijzonder omdat de afgebroken gletsjerstukken als gigantische ijsbergen ronddrijven op dit meer. Je verwacht elk moment een ijsbeer tegen het lijf te lopen.

Terug zoals we gekomen waren, halverwege de nest blozende Aziaten ontwijken, en we zijn terug bij ons vertrekpunt. We lunchen in de enige lokale bar en besluiten nog even een kijkje te gaan nemen aan de voet van de Tasman Glacier. De langste gletsjer van het land. Hiervoor moeten we zo’n 10km over unsealed road welke niet toegelaten is voor rental-cars. Dat doen we lekker toch. Onze bus hotst en botst over de gravel tot aan het carpark. Dat staat zoals verwacht natuurlijk vol rental cars. De stouteriken! Hier is niet veel te zien maar er zijn twee korte wandelingen van minder dan een uur die wel mooie uitzichten beloven. De eerste gaat naar de blue lakes. Drie kleine groene! meertjes die perfect geschikt zijn om te zwemmen. De volgende gaat tot aan lake Tasman, ongetwijfeld minder geschikt om te zwemmen want ook hier drijven hele ijsbergen. En jongens, please, stop nu eens met die Global Warming. Hierdoor smelt er ongeveer elke jaar 0,5% gletsjer weg en moeten we een heel eind verder en hoger klauteren alvorens we van de spectaculaire uitzichten kunnen genieten. Als je al de ganse ochtend Chinezen getraiterd hebt kruipt dat in uw knoken.  Mijn benen zijn nu wellicht klaar om het Belgisch Wit-Blauw keurmerk te ontvangen.

Eens terug op de camping zien we met eigen ogen hoe een regenboog echt uit een pot goud, eeuhh turquoise, komt, ongelooflijk.

Foto’s: zichten tijdens de Hooker wandeling, op lake Hooker en Hooker glacier. Extra bloemekes voor de tante, regenboog, panorama’s van lake Hooker en lake Tasman

22-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We verlaten het NZ-hooggebergte en rijden naar Lake Tekapo. Dat rijden is hier steeds een plezier. We kunnen bovendien de I-pod aansluiten op de autoradio. Dat maakt dat we vaak hele stukken luidkeels zitten mee te zingen terwijl we door het landschap zoeven. Probeer dat maar eens op een bus. We maken een ommetje en we komen schor en hees aan bij de zalmkwekerij. Voor een kleine bijdrage mag je daar jezelf rondleiden en krijg je visvoer mee. Doen we. De vissen versmachten elkaar telkens we een beetje korrel in het water werpen. Als je hier invalt ben je vast in een mum van tijd een been kwijt, lijkt me. De vissen worden opgevist met een klein net en dan met een fikste tik op de kop in een eeuwige slaap gemept. Naar eigen zeggen is de zalm hier van een ongeëvenaarde kwaliteit. We laten ons verleiden en kopen twee filetkes, ze zijn nog warm… Verder naar Tekapo.

We checken in op onze camping met alweer een sprookjesachtig decor. Dat is hier niet zo heel moeilijk. Je zal je camping hier al verdraaid goed moeten misplaatsen om niet van een fabuleus uitzicht te kunnen genieten. We lunchen in een lokaal Jappans restaurant waarvan onze reisgids vertelt dat de Sashimi daar bereid wordt met de eerdergenoemde zalm. Het lost onze hooggespannen verwachtingen in en het smaakt heerlijk.

Lake Tekapo staat verder bekend om de uiterst zuivere lucht. De zuiverste van dit halfrond volgens kenners. Toch komen we hier nog Aziaten tegen met een monddoekje. Erg vreemd. Waarschijnlijk zijn die mensen reeds vergroeid met het kleinnood of willen ze niet riskeren om in shock te geraken bij het inademen van zoveel pure lucht. Ik betwijfel of ze het doen om de lucht hier niet te bezoedelen.  

Als ’s avonds de camping volloopt met zware dieselmotoren is de zuivere lucht enigszins ver zoek.

Door de zuivere lucht en het ontbreken van een grote stad in de nabijheid is Lake Tekapo ook bekend om zijn zeer heldere sterrenhemel. Boven op de berg staat er een sterrenwacht. Tegen dat we ons realiseren dat het een heldere nacht gaat worden, zijn alle stargazing tours al volgeboekt. Dan maar sterrenkijken vanop de camping. De maan speelt echter in ons nadeel en om 23u houden we het voor bekeken.

Foto’s: Vis en lake Tekapo

23-01-2010 om 22:28 geschreven door Mike-Ruth  

Traditiegetrouw herdenken de vrienden (de slechtste toch) elk jaar de Schotse poëet Robert Burns. Elk excuus is natuurlijk goed genoeg om een avond whisky-proeverij te doen, maar toch heeft deze Robert Burns Night steeds iets bijzonder. Eerst eten we een stukje Haggis met onverbeterlijke rapen waarna iedereen zelf een stukje Burns voordraagt en wat dan telkens met een teug Schots goud wordt doorgespoeld. De Schotse tongval betert dan ook naarmate de avond vordert. Dit jaar kan ik er uiteraard niet bij zijn, maar ik beloofde skypegewijs toch even binnen te vallen om mijn poëtische bijdrage ten berde te brengen. Dat was bijzonder leuk, al die gezichten nog eens terug zien, net alsof ik er even bij was. Al kijken de mensen hier wel een beetje vreemd op als je hier op de camping een gedicht van 1788 staat op te dragen voor een laptop met een glas Whisky in de hand. Dat je dan vervolgens triomfantelijk naar binnenkiepert om 11h ‘smorgens. Van een stevig ontbijt gesproken. De dag is goed ingezet. Klaar voor een stevige wandeling.

We vertrekken van op de camping naar de Mt John Observatory. Zoals elke zichzelf respecterende sterrenwacht hebben ze ook deze bovenop de heuvel geplaatst. In een half uur tijd klimmen we minstens 300m. Het buitengewoon ontbijt was misschien toch niet zo’n allerbest idee. Drijfnat komen we boven aan terwijl het niet eens zo warm is. Hier hebben we een impressionant 360° zicht over het meer en de bergen tegen de horizon aan. We zien hoe de wolken over de tegenoverliggende bergkam  het meer in rollen en in een kwartier tijd de hele regio bedekken. Via de weides dalen we terug tot aan het meer en zo verder tot aan de camping. Weinig bloemen gezien. Het is blijkbaar niet het ideale klimaat voor weelderige bloemenweides. Mooi tochtje trouwens, bovendien waren we hier bijna gans alleen en dat maakt dat we de stilte hier dan echt kunnen horen.

Fotos:  wolken die binnerollen, schuchter vogeltje met rood borstje ?, bloemen voor de tante, panorama’s van tijdens de wandeling.

Bijlagen:
Robert Burns -Up In The Morning Early.txt (0.5 KB)   

De gasfles van onze camper is leeg, dat kan al eens gebeuren na 4 weken intensief gebruik. De fles opnieuw laten vullen voor 1 maaltijd lijkt ons belachelijk. Er is wel een campkitchen maar dat is struggle for life in het topseizoen, de blauwe walmen van verbrand eten zijn niet te harden en in de mist vind je je eigen potten nauwelijks terug. We nemen het onzekere voor het zeker en gaan uit eten.

Morgen moeten we de camper immers terug binnenbrengen en verblijven we in de YHA van Christchurch. Donderdag vliegen we als alles meezit naar Bangkok. De blog wordt echt nog een spannende thriller zo. Allé voor ons toch. U leest morgen toch verder voor alweer een spannend avontuur…

Foto’s: uitzichten tijdens ons diner

25-01-2010 om 09:54 geschreven door Mike-Ruth  

We pakken in, gaan vluchtig door de camper, en rijden naar Christchurch. Dat gaat trager dan normaal, waarschijnlijk omdat we de laatste nostalgische rit met de camper niet te snel willen laten voorbijgaan. We zeggen nog een paar keer ‘wauw’ voor de mooie landschappen en ademen nog wat extra propere lucht in, kwestie van wat reserve te hebben voor in Bangkok.

Inchecken in de YHA, dat blijft eigenlijk altijd wel een beetje afzetterij. Onze kamer is twee bij twee en er passen net twee bedden in, als we onze bagage erin duwen gaat de deur nimmer open. Gelukkig zijn we een camper gewend en niet claustrofobisch aangelegd. ’t Is wel netjes. Ok bagage gedropt, nu nog naar de carwash en dan de camper terugbrengen. De carwash is van het volautomatische type waarbij er een boog met faciliteiten heen en weer over het stilstaande voertuig gaat. We geloven niet dat dit ontworpen is voor campervans , maar volgens de infoborden vallen we binnen de maximum dimensies. De metalen boog passert op milimeters van de spiegels. Chance, stelt u maar eens voor ….  Het inleveren van de wagen gaat zoals verwacht vlotjes, we worden weeral in het NL verder geholpen door een Hollandse en wat later komt er nog een Lierenaar bijstaan en hun taxi brengt ons terug naar de YHA. In het salon kijken we nog naar 1 van de kwartfinales van de Australian Open. ’s Avonds eten we in het Belgian beer café typisch belgische kost, maar dan toch berooid klaargemaakt met een NZ- accent. Je kan dat vergelijken met frietjes te bestellen in een Hollands frituur. Je weet hoe dat moet smaken maar de finesse is verloren en de mayonaise lijkt  zoete fritsaus geworden. Leve de Klavers! Aan de Leffe van’t vat is niets te verbeteren.

Daarna trekken we  de stad in en duiken in een kleine groezelige maar gezellige bar waar om 22h30 een live bandje van twee begint. Daarmee is de bar al meteen voor de helft gevuld. Na een uur hebben we het wel gehad, zoveel ambiance brengen ze ook niet, en keren we terug naar onze cel.

26-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We hebben een extra dag hier omdat we onze vlucht met een dag verlaat hebben. Anders waren de connecties zo slecht dat we 2 nachten geen bed hadden.

Christchurch wordt ook wel de garden van NZ genoemd en heeft een immense botanieken hof. In een lokale brochure vinden we een stadswandeling. Die doen we. Uiteraard kuieren we nog enkele uren door de tuin, ongeloofelijk, erg groot en tot in de puntjes onderhouden. We lopen langs de kathedraal. Allé ja, als dit een kathedraal is dan moet de St Bavo kerk van Boechout  wel het Montmatre zijn. We bezoeken nog een museum. In de namiddag zien we in de YHA hoe Williams nr 1 naar huis geflikkerd wordt en nr2 bijna. En reserveer ik mits enige extra inspanning een hotel in Bangkok. De Internetreservatie wil nl niet lukken en ik moet alles doormailen. Allé lijkt nu toch in orde. Ah ja over Bangkok gesproken, hoe zit dat nu met ons ontbrekende visum? Volgens het Thais consulaat kunnen we dat mits de nodige inspanningen en fees wel ter plekke bekomen mochten we het ongeluk hebben op een erg formalistisch ambtenaar te stuiten. Vrij vertaald wil dit zeggen dat er normaal gezien geen probleem zal zijn.

Het reisbureau beloofde contact op te nemen met de luchtvaartmaatschappij, maar daar horen we tot hiertoe niets meer van, straks es bellen als ze daar wakker zijn.

Voilà, en daarmee is het hoofdstuk Nieuw-Zeeland eigenlijk afgesloten. Het was verdorie een mooi hoofdstuk. Op naar Azië en een nieuw avontuur!  In’t beste geval kunnen jullie vrijdag ergens lezen wat onze eerste indrukken van Bangkok zijn…  in ‘t ergste geval meer foto’s van den botanieken hof.

Foto’s : Hortensias, Begonialaan, cactussen,mariaplantje,Dahlialaan, schapenkoppen in alle kleuren, rode lantaarn.

27-01-2010 om 07:51 geschreven door Mike-Ruth  

Allebei gepakt met een grote rugzak en een kleine langsvoor murwen we ons door de klapdeuren van YHA, richting Cathedral Square. Daar kunnen we de 5$-bus op die je voor 7$ naar de luchthaven brengt. We zijn hier flink te vroeg maar we moeten nog ontbijten en dat gaat nu eenmaal beter met wat minder bagage. Bovendien geeft ons dat wat extra tijd mocht de checkin problemen geven omdat we geen visum hebben voor een lang verblijf in Thailand. Dus onmiddellijk naar de checkin. Bummer, die gaat pas om 12 open. Eens het zover is gaan we naar de balie, we trekken ons beste communicantengezicht en liegen snoeihard over een pakje lucifers.  We worden op ons woord geloofd dat we maar 20 dagen in Thailand gaan verblijven. We krijgen onze boarding pass voor onze vlucht naar Sidney en meteen ook de boarding pass voor onze connectie naar Bangkok. Dat is slecht nieuws voor zij die hoopte op extra foto’s van de botanische tuin van Christchurch. Zodadelijk gaan we  het vliegtuig op. Het zal een lange dag worden. We landen in Thailand iets voor middernacht lokale tijd. Maar daar is zo’n 6h vroeger als hier. In’t beste geval een volgend bericht uit de Rambuttri Village Inn. Centrum Bangkok .

foto’s:  De not so 5$-bus.

28-01-2010 om 02:09 geschreven door Mike-Ruth  

Het was half 2 deze morgen tegen dat we, groggy, in onze hotelkamer aankwamen. Alles is vlot verlopen. Noch Qantas, noch Thailand maakte een probleem van onze documenten. Eerst een vlucht van 3u naar Sydney en aansluitend een 9-uur durende naar Bangkok.  Ge voelt dat toch.

Onze bagage komt weer braaf van de band gerold en dan op zoek naar een taxi. We hadden ons goed voorbereid en lopen recht naar de balie van de public taxis, waar ze de naam van je hotel in het thais overschrijven zodat de chauffeurs weten waar naartoe. Gezien het late uur verloopt de rit vlot, hoewel we geen idee hebben hoe snel hij rijdt, de snelheidsmeter op het dashboard blijft mooi op 0 staan. Hij stelt ons ook een aantal vragen, waar we geen snars van begrijpen dus knikken maar gewoon ja. Als hij de autostrade oprijdt, moeten wij als klant de ‘péage’ betalen, ook dit wisten we op voorhand. Alleen, de chauffeur houdt, zonder iets te zeggen, de helft van het wisselgeld bij. We zijn nog maar een half uur ’t land in en worden al in’t zak gezet! 10 Minuten daarna wordt ons vertrouwen in de mensheid hersteld Er is weer een péage-post en de rest van ons wisselgeld wordt bovengehaald om deze te betalen. Efficiënt.

Ons hotel is niet het meest idyllische wat je hier kan vinden, maar ligt wel supercentraal en op wandelafstand van veel bezienswaardigheden, midden in de backpackers-buurt. De kamer is een beetje klinisch maar wel proper en met airco. We kruipen doodmoe in ons bed maar toch lukt slapen niet echt meer, voor onze inwendige klok is het eigenlijk al 8u ’s morgens.

We zijn dan ook vroeg op en gaan op pad op zoek naar ontbijt. Het is buiten al heet en tropisch vochtig, na 10 min plakken we al van het zweet. We vinden een gezellig terras voor het ontbijt en kuieren daarna de stad in op zoek naar wat cultuur. Dat is een hele ervaring als je net van één vd zuiverste plekjes van de planeet komt. De verkeersgeur van een massastad met meer dan 10 miljoen inwoners in een mix met de aanéénsluiting van Thaise eetstallekes is apart. Dat krijg je nu éénmaal niet op een foto. Sommige slapen op straat, andere wassen zich in de rivier.

Het eerste complex is het Grand Palace en de Wat Phra Kaew (tempel van de emerald Boeddha). De gebouwen zijn prachtig versierd in alle mogelijke kleuren en liggen te schitteren in de zon. Blijkbaar zijn ze wat inspiratie zijn gaan opdoen in de Efteling voor het ontwerp van hun tempelwachters. Bij elke tempel die we binnengaan moeten we onze schoenen uitdoen en je moet gehurkt gaan zitten met je tenen weg van Boeddha.

Meer spectaculair is eigenlijk de Wat Pho, het oudste complex van de stad. Het bevat het grootst aantal Boeddha afbeeldingen en een 46m lange en 15m hoge liggende Boeddha, klaar om naar het nirwana te gaan. We zijn echt onder de indruk van dit beeld. Het blijft frappant hoe elk geloof zijn eigen gigantische bouwwerken optrekt om hun God te eren die eigenlijk bescheidenheid en nederigheid predikt.

Binnen dit complex bevindt zich ook de Massage-school en hoe kan je een bezoek aan Thailand nu beter inzetten dan met een Thaise massage? Voor geen 10€ krijgen we allebei een kneed, duw, wring en stootbeurt van 30 min, al onze knoken kraken en krakken onder de getrainde handen van de masseurs. Echt ontspannend kan je dat echter niet noemen. Eens het gedaan is lijk je dan wel op wolkjes te lopen. Ben benieuwd hoe mijn rug hierop gaat reageren als ik morgenvroeg opsta. Dat is waarschijnlijk de truuk, je hebt dan vast een nieuwe rekbeurt nodig.

We keren terug naar ons hotel met de rivier taxi’s en terwijl we lunchen komt de dagelijkse stortbui naar beneden. Niet dat dat verkoeling brengt, maar kom.

We houden het hierbij vandaag, de reis zit nog wat in de knoken (hoewel, na die massage?) en de vochtige hitte ondertussen ook.

Eerste indruk: superleuke festivalstad vol tegenstellingen tussen hyperrmodern tegenover eeuwenoude traditie. Elk straatje dat je indraait, elke winkeltje dat je binnengaapt of menu die je leest, er zijn steeds opvallende details die gans anders zijn dan wij gewend zijn. Tof,  al verstaan we geen snars van wat zij hier Engels menen te noemen.

Foto’s: het zwembad op het dak van ons hotel, de tempelwachters van de Efteling, Wat Phra Kaew, schoenen uit voor je binnenkomt!, zelfs de parasols zijn in 24 karaat goud (hoewel, als je goed kijkt kan je de origine toch nog zien, typisch), nog wat Wat Phra, torens van Wat Pho, de boeddha-beelden van Wat Pho en de liggende boeddha van 45 m

29-01-2010 om 12:38 geschreven door Mike-Ruth  

Dag 2 in Bangkok. Eerste job is uitzoeken waar we treintickets kunnen kopen voor Chiang Mai. Het wemelt van reisbureau’s maar de reisgidsen waarschuwen voor corruptie dus we gaan ten rade bij de tourist info. Na veel gemolewiek en moeite begrijpen we dat we best rechtstreeks naar het station gaan. Dat ligt spijtig genoeg langs de andere kant van de stad. Dat is dus weer een hele trip en boottochtje voor we daar zijn. Het Puzzel-Engels is echt lachwekkend, ze spreken van elke lettergreep de 2 eerste letters uit, reduceer daar alle R-en uit en daar moet je het mee doen. Za’ we’ wen’ zeke’?

In’t station verloopt alles verbazingwekkend vlot. In de luxe-coupés zijn geen 1st klas bedden meer vrij voor de komende dagen, maar 2^e klasse lukt nog wel en die is ook fatsoenlijk, pas in 3^e klasse verschijnen de kippen en consoorten, laten we ons beloven. Tickets gekocht, morgen om 19.35u vertrekken we en dan zijn we de dag erna om 9.45u in Chiang Mai.

Aan het station nemen we een tuktuk naar de Wat Arun (tempel van de Dageraad). Tuktuks zijn 3-wieler- brommers die je tegen een vooraf afgesproken prijs naar je bestemming brengen. Op voorhand onderhandel je over de prijs. Als een rasechte onderhandelaar bedingt Mike 50% korting, die uiteindelijk zonder veel moeite wordt toegestaan. Tegen een  angstaanjagende snelheid raced onze TT ons naar onze  bestemming. Na 40 min en massa’s diesel in de longen komen we groen aan bij de Wat Arun. De tempels zijn volledig met mozaïek bedekt. De hoogste toren is 82 m hoog. En ja, overal Boeddha-beeldjes natuurlijk.

Van daaruit gaan we naar Khao San Road, zowat dé backpackersstraat van Bangkok. Hier kan je aan elk kraampje de hele collectie van de Witte Uil of Sfinks-Mundial vinden, tegen een fractie van de prijs natuurlijk. Op’t einde van onze reis gaan we ons hier toch es laten gaan, er kan nog een valies extra mee naar huis.

Voor het avondeten volgen we de tip van een doorgewinterde vegetariër en schuiven we in een achterstraatje aan voor het zaterdagavond buffet. We eten ons een ongeluk van de overheerlijke schotels, de keuze is enorm, verschillende thaise curries, warme pasta, springrolls, okra, bruine kleefrijst met mango en warme banaan overgoten met een gearomatiseerde cocos(of soja?)melk en geroosterde sesamzaadjes…en een hoop groenten die we zelfs niet herkennen maar heerlijk smaken. Loopt het water jullie al in de mond? Ongetwijfeld het meest verfijnde en aromatische dat we hier tot hiertoe gegeten hebben. Om ongelimiteerd van dit lekkers te kunnen blijven smullen moeten we 99 baht/persoon neertellen (2€). Op de terugweg  ondergaan we voor het slapengaan nog een feet massage (Ruth) en een back en shoulders beurt (Mike) . We betwijfelen of dit wel zo slaapbevorderend werkt dan we gehoopt hadden. Vlak voor het hotel loop ik toch nog een ex-collega op het lijf zeker ( zie foto).

Foto’s:  foto’s op weg naar ’t station,bloem, station, lunch met zicht op Wat Arun,  Khao San Road   day –night , eetstallekes, onze stamkroeg, footmassage, Siemens sales responsible.

30-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

 Als echte profs in de discipline snel-rugzak-pakken gaat dit al bijzonder geroutineerd. We laten alles veilig achter in het hotel en lopen nog wat rond door de straten van Bangkok. We wilden naar een floating market gaan die aangegeven staat als goed alternatief voor de heel drukke en vnl voor toeristen georganiseerde andere markten, maar bijgevolg is er geen enkele tuktuk of taxi die ons er naartoe wil brengen omdat ze dan hun commissie bij de handelaars niet kunnen opstrijken. Er zou wel een bus naar ginder rijden maar dat lijkt ons toch wat riskant gezien we geen Thais lezen/spreken en dus onmogelijk kunnen duidelijk maken waar we willen afstappen. Op een plan wijzen is hier niet altijd een goei alternatief, vele kunnen ons alfabet niet lezen en blijven gewoon naar uw plan staren en onverstaanbare dingen mompelen.

31-01-2010 om 10:54 geschreven door Mike-Ruth  

We nemen de taxi naar het station en hier wachten we in de vertrekhal tot we onze nachttrein op kunnen. De voorzieningen zijn hier beter als bij ons. Er is een supermarkt, cafetarie, eetstallekes, sushi-bar, douches en naar toilet gaan kan hier voor 2 bath (0,04€). We zijn net aan ons plankje rauwe vis begonnen als er om 18h stipt de nationale hymne door de luidsprekers knalt. Iedereen veert recht en staakt met whatever ze aan het doen zijn. Ook onze sushi  laten we daarvoor even koud worden. Erg vreemd.

Om 19h kunnen we de trein op. Het cabinepersoneel is net propere lakens en dekens aan het verdelen over alle bedden. Ik zoek mijn zetel/bednummer op en verdeel de lakens voor het topbed en onderste bed.  Dat wordt me niet in dank afgenomen. In overduidelijk Thais  wordt alles terug op een hoopje gegooid en het topbed dichtgeklapt naar het plafond toe. We hadden het precies niet begrepen. Nog voordat we vertrokken zijn krijgen we een menu aangeboden waaruit we een keuze aan diner en ontbijtformules kunnen maken. Diner ok, ontbijt laten we zo. Ik heb zojuist in de stationswinkel reeds een simplistisch ontbijt samengesteld. Het diner is zoals je dat kan verwachten in een trein of vliegtuig, eenvoudig maar verzorgd. Iets later dan voorzien vertrekken we en idd de reisgids heeft niet gelogen, het schokkelt voortdurend heen en weer alsof de sporen hier zomaar wat improvisoir zijn neergegooid terwijl het hele stel niet sneller gaat dan pakweg 50km per uur. Er is commotie op de trein, wat er net gaande is weten we niet maar we zien heel wat verschillende uniformen in ijl tempo de trein op en neer lopen. Het toestel stopt en maakt rechtsomkeer ( da’s niet zo moeilijk met een trein). Een uur later komen we opnieuw in Bangkok aan. Zo gaan we er dus niet komen hé. We krijgen anders wel waar voor ons geld.

Uiteindelijk vertrekken we nogmaals en we schokkelen  van station tot station met onze special rapid expresstrein. Die heeft vaak meer weg van een Chinese duikboot die tegen de straalstroom in vaart. Het cabinepersoneel spreekt enkel Thais, al zijn ze door de jarenlange ervaring meester in een spelletje Hints, er is geen airco maar aan het plafond hangen om de twee meter zwenkventilatoren. Dat brengt genoeg verkoeling.

 Pas later op de avond wordt duidelijk hoe het met de bedden zit. Zodra er iemand aanstalte maakt om te gaan slapen wordt het bed weer naar beneden geklapt en vervolgens professioneel door het treinpersoneel opgemaakt. Ook ’s ochtends breken zij het bed weer op zodra je wakker bent. Ik slaap goed. Het lijkt net alsof er iemand de hele tijd aan je bed staat te wiegen wat afgewisseld wordt met een dreun die gemakkelijk een 5 haalt op de schaal van Richter. Zo’n drie uur later dan verwacht komen we toe in Chiang Mai, we hebben dan 16u op de trein gezeten.

We installeren ons in het guesthouse, uitgebaat door een Hollander. De kamer is netjes en ruim en de douche welkom maar erg verfrissend. Er komt geen warm water uit de kraan. Van 1 ding zijn we ondertussen al overtuigd, als een Hollander je niet gekl*t heeft is hij  het vast vergeten…Ruth gaat aan de receptie van haar oren maken en er komt onmiddellijk iemand kijken. Ok, naar de andere kant draaien aan die kraan dus en véél geduld hebben. Het warm water moet duidelijk van héél ver weg komen.

Wat later gaan we op jacht naar een stadplan en vissen uit wat we hier zeker wensen te beleven. ‘s Avonds duiken we de avondmarkt in wat toepasselijk de Night Bazaar heet. Een oneindig aantal kraampjes van gadgets tot textiel tot straatkeuken, live muziek, en voor we het goed beseffen paradeert er een jonge olifant door de straat. Neen, geen roze. We houden een pitstop in de Benelux bar waar we door een Nederlands koppel nog een drankje aangeboden krijgen. Dat slaan we niet af. Als we later onze rekening krijgen staan onze drankjes er gewoon bij ons mee  op natuurlijk. Wat was dat gezegde ook weer?

01-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We zijn stipt, Nanu vertelt ons dat we nog even wachten op een ander koppel. Wat later zijn Kelly en Stewart, een jong stel uit North Carolina, bij ons en vertrekken we naar de markt. Ik dacht al heel wat van de Aziatische keuken te kennen maar al snel blijkt dat de Thaise heel erg specifieke ingrediënten en technieken heeft. Bovendien gaan we alles vegetarisch bereiden en zonder synthetische smaakversterkers. Op de markt krijgen  we uitleg over Galanga, Kaffir,TVP, Tofu, zwarte-, rode-, jamijn, en sticky rice met bijorende steamers en zoveel meer, alles gaat in een snelvaart over ons heen, als ik erin slaag 10% te onthouden van alles wat me hier verteld wordt dan heb ik al heel wat bijgeleerd. Na een uurtje shoppen staan we terug bij May en slaan we aan het chopchopchoppen en sliceslicesliceën. Daarna krijgt elke deelnemer een receptenboek waarin 14 recepten staan. Sommige zien er heel erg smakelijk uit. Ik ben eens benieuwd welke we hier vandaag zullen maken. Dat lijkt de eerste te zijn de Tom Yam Soup. Ieder deelnemer krijgt zijn wok toegewezen. We maken drie variaties op deze zoet zurige soep met de smaak van chili kokos en Kaffir.

Tot onze verbazing wordt de wok snel afgewassen en gaan we verder met recept twee.

In drie uur tijd bereiden we allemaal achtereenvolgens, houd je vast:

-Tom Yam Soup

-Tom Kha Soup

- Pumpkin Soup

- Fried Vegetables with either ginger or Cashew nuts

- Pad Thai

- Peanut sauce

- Massaman Curry

- Green Thai Curry

- Pumpkin Humus

- Spring Roll

- Green Papaya Salad

- Mango with sticky Rice

Telkens we een gerecht af hebben proeven we en brengt manlief de resultaten van onze wok naar beneden, geen idee wat er mee gebeurt. Na drie uur koken gaan we naar beneden en daar staan de 44 kommetjes op tafel. We eten nog wat we kunnen, de overschot gaat naar het massagesalon van de buren.

Als dessert maken we de mango met sticky rice. Zij die het al gegeten hebben weten dat dit ronduit een fantastische smaakervaring is. Voor de anderen , ge moet nog maar eens komen eten eens we terug zijn. De kookcursus was echt een geweldige ervaring, ook het feit dat we maar met 4 deelnemers waren, maakte het veel persoonlijker. We hebben ons goed geamuseerd. Nanu haar Engels was redelijk verstaanbaar, en we lachten ons een ongeluk toen ze vol verbazing moest vaststellen dat noch de Amerikanen, noch wij een rijstkoker in huis hadden. Ze keek ons aan alsof het een doodzonde was.

We willen ons verblijf in Chiang Mai verlengen met 1 dag, dat gaat spijtig genoeg niet. Onze guesthouse is volgeboekt en  blijkbaar zal dat zowat overal in de stad het geval zijn daar er dit weekend een bloemenfestival wordt gehouden. Jammer, dat zullen we dan moeten missen. We vertrekken overmorgen dan maar meteen naar Chiang Rai, nog 200 km verder noordwaarts midden in de golden triangle. Eerst nog snel door de stad op toerist-info jacht zodat we morgen toch nog iets kunnen doen op onze laatse volledige dag in Chiang Mai. Geen flauw idee trouwens waarom alle officiële tourist info’s in Thailand steeds ver buiten het centrum liggen.

Foto’s: god en afgod, de ingrediënten voor Tom Yam Soup, aan de wok, chef Mike, het resultaat van 3u hard werken,  mango met sticky rice, het kookclubje

02-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth