23/11 Dunk Island

Hoera, geen pingpongtoastjes maar pancakes. Fantastisch idee, je koopt gewoon een bus die voor de helft gevuld is met magisch poeder. Aanvullen met water, shaken en baken. Ik veronderstel dat je bij ons allang gelijkaardige spullen kopen kan maar voor mij is dit nieuw. Ik zweer immers bij de kookboek van de boerinnenbond en daar begint het recept gans anders. ( Men neme een kip en schudde er twee eiers uit…) Enfin, ik vermoed niet dat jullie deze blog lezen om alle details van pannekoekvariaties te weten te komen.

Ze waren toch lekker. Al kan dat normvervaging zijn.

Dunk Island. Na een korte maar helse rit want we waren al laat, en net dan kies je natuurlijk de verkeerde afslag, komen we net op het afgesproken uur 8h10 aan bij de check-in van onze water-taxi. Wij zijn de eerste. We stappen in door het water, een stijger is er niet, het bootje ligt gewoon voor anker. Dit overpowerde motorbootje vertrekt om 8h45 richting Dunk Island. De muziek wordt smadend harder gezet ‘ So I don’t hear you screaming’ . De pancakes worden nogmaals stevig geschud. Mocht er nog een boertje wringen dan was dat bij deze wel opgelost. 9h55, de 500PK wordt getemd, de boot zet zich terug horizontaal en we stappen alle 6 in het water uit. Eén ding is zeker, ik ga vandaag niet op zo’n banaan zitten die achter een raceboot slingert.

We gaan wandelen en daarna mss nog snorkelen. Voor de 10km lange wandeling rond het eiland schrijven we ons in bij de receptie van de resort. Uit dit logboek kunnen we opmaken dat we de eerste zijn die vandaag vertrekken. Gisteren zijn er drie personen die de wandeling deden. Ach ja, soms moet je het platgetreden pad verlaten. Al na een kwartiertje zien we terug zo’n joekel van een spin vlak naast ons pad. De rest van de wandeling doen we met argusogen om te vermijden om door zo’n web te lopen. We zien spotten nog drie spin-exemplaren, een wegschietend slangetje, hopen kikkers, hagedissen en  enkele zwarte boskalkoenen. Naar boven kijken om vogels te spotten doen we niet.  Al is het concert dat je in zo’n regenwoud te horen krijgt altijd best indrukwekkend. Zo’n drie uur later zijn we terug. We informeren waar de beste snorkelplaats is, blijkt dat we die een uur geleden voorbij gewandeld zijn.  We gaan niet terug, temeer om dat daar niemand anders aan het zwemmen was en dan kan dat snel gevaarlijk worden.  We lunchen en pakken onze crazywatertaxi terug naar Mission Beach. We gaan daar naar het strand en zwemmen in een afgebakende zone tussen de stingernetten.

Foto’s:  Coconut Beach, Coconut on the Beach, water taxi, volgens Ruth het eiland waar Hagar al es op strandt.

25-11-2009 om 12:08 geschreven door Mike-Ruth  

24/11/09 Banana Benders

Diepblauwe zee, parelwitte stranden, idyllische eilandjes, tropische warmte… je wordt dat toch wel beu na 3 weken. We kiezen voor een alternatieve route, het binnenland in. Zo komen we in de Atherton Tablelands, het heuvelachtige achterland van Cairns.

We rijden van groene valleien over nog groenere heuvels, prachtige landschappen krijgen we te zien. Het doet ons aan de Alpen denken, zij het met dat kleine verschil dat er hier palmbomen groeien.

Onderweg maken we een klein ommetje om de Waterfall Circuit te volgen, waarlangs we 3 schitterende watervallen bezoeken.

We zien ook kilometers bananenplantages langs de weg. Daar hebben de inwoners van Queensland meteen hun bijnaam ‘banana benders’ aan verdiend. Ze zijn er zelf dan nog behoorlijk fier op, want als je Queensland binnenrijdt word je verwelkomd door een gigantische plastieke banaan langs de kant van de weg.

Het is echt een verademing om hierdoor te rijden, ook letterlijk. Doordat we hoger zitten is het een stuk minder vochtig en een pak koeler, zo’n 25° halen we hier nog. Een goede beslissing dus.

We passeren het dorpje Yungaburra, waar een platypus-lookout (platypus=vogelbekdier) is. We installeren ons daar gedurende een half uur maar kunnen er geen spotten. Zoals de meeste dieren hier komen ze eigenlijk pas tot leven bij zondsondergang. We zien wel wat eenden en een uiteindelijk toch een Platypus die als bij wonder in een waterschildpad verandert toen hij de oever beklom.

Tegen 13u bereiken we het einddoel van deze dag, Lake Tinaroo. De camping is super rustig en ligt vlak aan het meer, we installeren ons in een  nette zij het wat ouderwetse studio/cabin. Dat is best ok voor 45 €.  In de bar kunnen we nog net lunchen, onze voorraad eten is op en de dichtstbijzijnde supermarkt is een half uur rijden. We bestellen allebei een ‘Burger on the lot’. Dat belooft. Er wordt gerommeld en gebakken in de keuken en 10 min later verschijnen er 2 reusachtige dingen. Zo groot, je krijgt hem niet in je mond en moet dus eerst een stukje vanboven en dan een stukje vanonder eten. Echt alles ligt daartussen, ei, burger, spek, rodebiet, komkommer, tomaat, sla, ananas, ajuin, sauzen, en ga zo maar door. Het is al een ware kunst om dit alles tss twee broodhelften gewrongen te krijgen. ’t Was geweldig lekker.

Uiteindelijk rijden we toch naar de supermarkt voor ons avondeten. Kwestie van geportioneerde groenten slaat het hier echt alles. Je kan hier 1selderstengel kopen, of 2 broccoli-roosjes. Zelfs gedroogde kruiden schep je naar believen in een plastiek zakje dat dan aan de kassa gewogen wordt.

Nog snel een avondwandeling voor het avondeten om die calorieën van de mega-burger terug weg te krijgen en de dag zit er weer op. Voor het eerst sinds lang eten we binnen, het koelt hier danig af op deze hoogte.

Foto’s: Millaa Millaa falls, wachten op een platypus, een platypus gevonden, wonderlijke transformatie in een schildpad

25-11-2009 om 12:10 geschreven door Mike-Ruth  

We trekken naar Daintree, dat ligt nog noordelijk dan Cairns waar we dinsdag onze vlucht naar The Alice op moeten. Veel verder kan hier echter niet. Morgen gaan we nog de ferry op over de Daintree river richting Cape Tribulation en daar stopt het voor de 2WD-voertuigen. Maar zoals gezegd, da’s voor morgen. Tegen de middag zijn we op lokatie. We besluiten de rest van de dag nuttig in te vullen met Crocodile Cruises op de Daintree. Ik neem me voor op deze blog geen flauwe woordspelingen te maken met sommige achternamen. Want denk nu niet dat je in de rivieren veiliger zwemmen kan dan in zee. We leren dat er twee soorten Crocks zijn in de Daintree, de agressievere zoutwaterkrokodillen die tot zo’n 6m lang kunnen worden en de kleinere spitsigere zoetwaterkrokodil die iets hoger op de rivier huist. Voor het gemak worden ze hier als Salties en Sweeties benoemd. Ik vraag me dan ook af wat er net door manlief zijn hoofd gaat als hij ‘Sweety, I’m home’ door de gang roept na zijn dagtaak.

Eerste cruise in het zoutwatergedeelte, 6m lang, dat belooft. Zonder iets op voorhand te boeken kunnen we mee op de cruise van 13u, er is maar 1 ander koppel. Op het gemak tuffen we over de Daintree, waarbij we uitgebreide uitleg krijgen over fauna en flora, zoals altijd met de nodige ludieke opmerkingen. Via CB-zenders praten de verschillende cruise-organisatoren met elkaar en geven door waar er iets te zien valt. Uiteindelijk krijgen we 2 salties te zien, indrukwekkend om ze zo in hun eigen biotoop te bekijken. De oudste van de 2 is bijna zo groot als ik en wordt geschat op 3,5 jaar. Ze kunnen tot 100 jaar worden en  blijven groeien tot hun 40^ste. Dat is zoals bij sommige mensen.

Met hetzelfde ticket kunnen we 12km hogerop aan een nieuwe watersafari beginnen, speurend naar sweeties. Dit bootje zit halfvol en heeft minstens een even ludieke gids. “You may keep your arms overboard, it might actually help to see some sweeties. However, if you’re planning on keeping those parts you might reconsider”

We zien een Phyton en een boomslang want onze gids is meer into snakespotting dan in crockfinding. Deze tijd van het jaar ligt dat sowieso een beetje moeilijk, het is te warm en de krokodillen zoeken dan de koudere diepere lagen op. Geen Sweeties vandaag. De gids raadt ons aan in de winter terug te komen. De tocht gaat langs mangrove-wouden en geeft spectaculaire uitzichten.

Terug op onze camping nemen we nog even een duik in het zwembad, zalig. Ik type ook meteen de blog hier. Voor Ruth eindelijk een zwembad waar ze niet binnen de 15 min kou lijdt. Vervelend dat dit aan de andere kant van de wereld ligt.

Het terras van onze cabin (deze keer een ‘luxe-villa-model’) heeft voor de verandering eens geen uitzicht op zee. We eten ons avondeten met zicht op de jungle op 2 meter afstand. 2 Gecko’s proberen ons te vrijwaren van alle insecten die de buitenverlichting aantrekt, eten genoeg. We zitten terug op zee-niveau = iets te warm en zéér vochtig.

Foto’s: Krokodillen, Koeien, slangen, de ferry  en Ruth Dillen in ons nieuwe tuinontwerp.

25-11-2009 om 12:14 geschreven door Mike-Ruth  

Vannacht voor de eerste keer kennis gemaakt met wat ze hier ‘The Wet’ noemen (hier in’t uiterste noorden hebben ze maar 2 seizoenen, the Wet en the Dry, the Wet begint einde november). Om 23u is het beginnen stortregenen en dat is zo wat blijven doorgaan tot 4u ’s nachts met tussenpauzen van een half uur. Een lichte slaper als ik ben kon ik alles volledig volgen. Des te meer omdat de regen op het golfplaten dak van onze cabin eens zo indrukwekkend klinkt.

Dat neemt niet weg dat we weeral om 8.30u fris op pad waren voor de attractie van de dag: Cape Tribulation. Met de ferry worden we over de Daintree rivier gebracht en daar begint een smal baantje recht door het tropische regenwoud.

Onze eerste stop is het Discovery Center. Een volledig aangelegd educatief parcours voert je door een stuk van het oudste regenwoud op aarde, vergezeld van de uitgebreide commentaar van de Audio Mate. Om de 3 stappen stoppen we voor een nieuw verhaal over beesten en planten. We beklimmen oa de Canopy Tower (27m hoog) waarbij we de verschillende lagen van een regenwoud te zien krijgen. Onze digitale gids vertelt ons trots dat bij de cycloon van een aantal jaren geleden grote stukken regenwoud verwoest waren, maar dat hun ijzeren uitkijktoren de storm overleefd had. Echt iets om trots op te zijn in een ecologisch park. We proberen nog maar es een casuarius te zien, tevergeefs.
Na 2u rondslenteren hebben we het wel gehad en komen we terug aan de receptie, waar een grote tafel koffie, thee en koeken op ons staan te wachten. Gewend aan de gastvrijheid van de australiërs zetten we ons daar neer en willen ons bedienen, wanneer er plots een ranger naar ons komt en vraagt om te verhuizen. De morning tea was bedoeld voor een bus Duitse toeristen. ‘Ach So, macht du nichts an mein freund.’  Maar we vallen genadeloos door de mand. Verplekken dus.

We rijden verder en het baantje wordt alsmaar smaller, de natuur is wederom prachtig. De Blue Mountains vonden wij prachtig, maar dit is toch nog van een ander kaliber.

We rijden tot de weg overgaat in grind en volgens ons ook het einde van de wereld begint. We trekken nog een paar foto’s van het uitzicht.
Op de terugweg stoppen we even bij een lookout en hoor ik ineens een man achter mij zeggen: ‘Allé, da beest da kruipt hier gewoon in mijn broek’. Aha, eindelijk, toch nog vlamingen in Australië, we begonnen al te wanhopen. We doen een hele babbel met dit sympathieke gepensioneerde koppel uit Zoersel. Hun ervaringen zijn zeer gelijklopend als de onze, gaande van het verkeerd inschatten van transfertijd over grote afstanden tot het volledig voorbereid zijn met netbook en skype om dan te beseffen dat het internet hier nauwelijks de snelheid van een telegraaf evenaart en bijgevolg skype dus meestal hopeloos is.

Morgen blijven we hier nog een dag om te relaxen, ’t zit er bijna op aan de oostkust, niet te geloven dat er al een maand voorbij is.

Ondertussen hebben we tijdens de lange ritten onze faunawoordenschat gevoelig uitgebreid. We onderscheiden nu vlot:

De Plat : bijzonder dunne kikker of pad, leeft ontzettend dicht tegen het baanoppervlak.

De Platabi: Een Walabi herleid tot een wegtapijtje

De Plattepoes : spreekt voor zich

De Platypus: Grapje van God. Eend met een identiteitscrisis die hardnekkig probeert te evolueren tot een zoogdier. Kan zich verdomd goed als schildpad vermommen. Ziet  er uit alsof er al eens met de auto over gereden werd.

De Platte Mus : a) elk klein dood vogelke. b) een iets te flauwe française op een uitstap.

27-11-2009 om 02:32 geschreven door Mike-Ruth  

Onze eerste echte nietsdoe-dag sinds we vertrokken zijn, beetje op internet gezeten, boek gelezen aan het zwembad  tot de verveling toesloeg, even omgedraaid en hardnekkig volgehouden tot het gevoel van verveling weer weg was. In de namiddag nog even een omweg gemaakt tijdens het inkopen doen naar de Mossman Gorge.

29-11-2009 om 10:59 geschreven door Mike-Ruth  

We installeren ons in de jeugdherberg van Port Douglas en schrijven ons ineens in voor een snorkeltrip voor zondag. We zitten hier nl heel dicht bij het Great Barrier Reef en er is de mogelijkheid om naar het Outer Reef te gaan snorkelen, wat toch weer uniek is.

Na de middag wandelen we wat rond in Port Douglas en zoeken ons een restaurant voor ’s avonds.

Het wordt ‘2Fish’. Met zicht op het strand bestellen we eerst een bord sashimi, wat verrukkelijk klaargemaakt is en ongelooflijk smaakt. Als hoofdgerecht waagt Mike zich aan Moreton Bay bugs. We hebben hier al dikwijls ‘bugs’ op de kaart zien staan maar geen idee wat het is. We waren al wel zo ver dat het hier niet gaat over insecten maar over één of ander zeebeest.

De bugs laten op zich wachten omdat ze eerst met een risotto aangedraafd kwamen. Volgens mij met opzet gedaan om de spanning wat op te drijven. Uiteindelijk verschijnt er een goed gevuld bord met iets wat lijkt op een lelijke kruising tussen krab en kreeft, maar in een minder definieerbare vorm. Het blijkt er ook naar te smaken. Weeral een beetje wijzer op culinair vlak!

29-11-2009 om 11:01 geschreven door Mike-Ruth  

Om 8u stipt worden we door het busje opgepikt voor onze snorkeltrip.

Zoals de voorgaande keren is de boot vol (30 man), en dat verbaast ons telkens. Het is hier echt laagseizoen, overal super rustig en als je je een halve dag op voorhand gaat inschrijven voor een excursie is er nooit een probleem. En toch zijn die dingen uiteindelijk altijd volgeboekt.

Iedereen laat zijn thongs op de kade achter en weg zijn we. Er wordt ons verschillende keren verteld dat we zéér veel geluk hebben met het weer, er is nauwelijks wind en de zee is zo rustig dat ze naar een unieke snorkelplaats kunnen varen. De snorkelinstructeur is er zelf nog maar 1xgeweest. Meestal staat er teveel wind en is de zee te ruw om tot daar te varen met een kleine boot.

Na een uur varen komen we aan onze eerste stop, Opal Reef. Heel apart. Je zit daar midden op de South Pacific Ocean, 50 km van de dichtstbijzijnde kust, er is geen enkele andere boot… je voelt je dan heel klein. We trekken allemaal onze lycra-suits aan tegen de zon, nemen een noodle om op te drijven en daar gaan we.

Het is niet te beschrijven, dit is écht koraal, zoals je in de natuurfilms ziet. Werkelijk elk zicht is prachtig. Overal waar je kijkt zie je massa’s vissen in elk mogelijk formaat en in adembenemende kleuren, er zijn schitterende exemplaren bij. Je kan ze gewoon allemaal aanraken als dat zou mogen. En dat allemaal net onder de oppervlakte. Het is als zwemmen in wereld’s grootste en mooiste aquarium.

Gezien de lycrapakken nogal allesbedekkend zijn (handen en hoofd gaan er mee in) vergist Mike zich op een bepaald moment van madame. Ik weet nie waar hij haar vastpakte maar ze verschoot in elk geval. Goe gelachen.

De tweede snorkelstop bestaat uit een begeleide trip waarbij de instructeurs uitleg geven over wat je allemaal onder je ziet. Ze duiken ook regelmatig dieper om dingen aan te wijzen, of bv om ons een zeekomkommer te laten aaien. We leren dus nog wat bij ook.
Voor de derde stop varen we helemaal tot het einde van het outer rif . Hierna stopt ook de Plaat en gaat het snel  honderden zelfs duizenden meters de diepte in. Dit zijn stukken die heel weinig bezocht worden door toeristenboten en dus nog in perfecte staat zijn, heel uniek.

De hoogtepunten zijn een witvinhaai, een manta, natuurlijk de Nemo-visjes en massa’s anderen. Sommigen zijn echt enorm groot.

Volledig verzilt worden we terug aan de jeugdherberg afgezet. Het was gewoon een geweldige trip, misschien wel het indrukwekkendste wat we hier aan de oostkust gezien hebben. We vonden de deelname prijs initieel nogal hoog, maar dat waren we rap vergeten. En ze hebben echt hun best gedaan, heel professioneel en met veel interessante uitleg.Mocht je hier ooit komen  boek je trip bij ‘Wavelength’.

We gaan goed slapen vannacht.

Morgen leveren we onze auto in in Cairns en dinsdagochtend het vliegtuig op naar Alice Springs. Benieuwd hoeveel internet ze daar gaan hebben…

29-11-2009 om 11:03 geschreven door Mike-Ruth  

30-11-2009 om 05:48 geschreven door Mike-Ruth  

30-11-2009 om 05:51 geschreven door Mike-Ruth  

Wat is me opgevallen:

Als je van Antwerpen naar de kust rijdt en je doorkruist de polders dan heb je een indruk van de weidsheid van het landschap. Als je door het binnenland van Spanje reist, dan rij je soms wel honderden kilometers tot de volgende stad. Langs de oostkust van Australië rij je vaak honderden kilometers tot het volgende dorp. En dan staat de verlaten Outback er nog aan te komen… Volgens de wegenkaart kan je hier gemakkelijk duizend kilometers rijden zonder een dorp tegen te komen.

Ze weten hoe ze hun land moeten aanprijzen, Australiërs zijn chauvenistisch maar vooral enthousiast genoeg om alles fantastisch te vinden. Maak van uw scheet een donderslag, en dat werkt. De 25.000.000 inwoners slagen erin om jaarlijks 5.000.000 toeristen aan te trekken. Meteen één van de grootste inkomsten van het land. Het is dan ook erg moeilijk om hier op een stukje grond te staan dat geen deel uitmaakt van werelderfgoed of multiple award winning is. Daar tegenover staat dat sommige stukjes echt wel indrukwekkend en uniek zijn.

Het land zit vol contrasten. Je hebt hier de mooiste zee en stranden, maar je mag er meestal niet in (in de zomer) omwille van haaien, krokodillen of dodelijke kwallen. Je hebt hier prachtige natuur, maar als je je erin begeeft word je geconfronteerd met een massa stekende en angstaanjagende insecten. Het weer is hier gewoon super, maar overal waarschuwen ze je voor de gevaren van de zon en raden ze aan om binnen te blijven tussen 11 en 16u.

Op elk product dat je hier vinden kan wordt Australian quality gegarandeerd. Er staat  in grote letters op vermeld dat het in Australië geproduceerd is. Is dat niet het geval dan zal er op z’n minst op staan dat het in Australië samengesteld is. Is dat ook niet geval dan zal er op z’n minst duidelijk gemaakt worden dat de company ‘Australian owned‘ is. Is zelfs dat niet het geval dan kan er prat op gaan dat het in opdracht van Australië is geproduceerd. Combinaties blijven mogelijk.

Op alle nummerplaten wordt hier ook de staat vermeld, dat is op zich niet zo bijzonder maar elke staat heeft ook zijn baseline. Dat geeft volgende combinaties

Victoria,  678 CFR, the smart state

Queensland, 567EDT, the sunshine state

N.T.,  378 GHT, the australian outback

In schril contrast met de supervriendelijk en behulpzame inwoners staan de oneindige waarschuwingen op elke deur met de respectievelijke maximale boetes mocht  je het toch wagen deze wetten uit te dagen. Deze regeldrang is vaak lakoniek en schiet volledig zijn doel voobij. In Noosa zaten we in een bar waar je mogelijk kon  buitengezet worden omdat je een snor had, thongs of een hoed droeg. Mocht je je daarbij verzetten, stond ook daarvoor duidelijk aangegeven wat het je gaat kosten.

Verassend is het hoge aantal aziaten in dit land. Sydney spant hier de kroon. Je waant je eerder in een Aziatische grootstad dan in een Westerse. De weinge Aboriginals die je hier nog ontmoet vind je spijtig genoeg al te vaak in een marginal biotoop gecentreerd rond de liquor stores.

Kik je enkel op cultuur of oude stenen dan kan je hier niet zo bijzonder veel komen doen. Pas sinds 1800 zijn de eerste steden ontwikkeld. De weinige steden zijn volgens Amerikaans model in blocks opgedeeld. Als fauna en flora je ding zijn dan zit je hier wel gebeiteld. De aanwezige  variëteiten zijn enorm. Een  bos hier zijn eigenlijk drie bossen boven elkaar, in elkaar geweven met elk hun eigen specifieke vegetatie.

Op ecologisch gebied hebben ze nog heel wat te leren. Hoewel alles hier eco-certified is, zijn de normen net iets anders dan bij ons. Een eco-certified koelkast zet je gewoon naast je kookvuur. Verwarmen doen ze hier bijna altijd met elektriciteit, zonne-energie is nauwelijks ingeburgerd. Op een eco-certified excursie naar Fraser Island word je op het einde bedankt omdat je niet meer dan een voetafdruk hebt achtergelaten. Wat ze wel vergeten is dat je 2 dagen met een bulderende 4x4 bus door de natuur hebt gestoven, waarbij donkere wolken diesel de lucht in gestuurd worden om los te geraken uit het zand en elk beestje volledig in de stress geraakt. Dan nog te zwijgen over de afval die je achterlaat in het resort dat er trouwens speciaal voor jou uitgebaad wordt. Het valt allemaal met een korrel Australian Qualty Salt te nemen.

Conclusie: De voorbije maand hebben we zo’n 5500 km gesleten aan de oostkust. Dit deel van Australië is prachtig en zeker een aanrader. Once. Ik kan me niet inbeelden als je deze trip gedaan hebt dat je die snel zal herhalen. Ik heb hier de allermooiste dingen gezien maar mijn hart heb ik hier niet verloren. Daarvoor is het me te Amerikaans.

03-12-2009 om 09:14 geschreven door Mike-Ruth  

Nadat de ingenieurs het probleem met de toiletten op ons vliegtuig hebben opgelost (ze hebben niet verteld wat het probleem juist was), stijgen we met zo’n 40min vertraging op richting Alice Springs. Zoals we ondertussen al gewend zijn van Qantas worden we weer in de watten gelegd. Op de 2.30 h durende vlucht krijgen we een versnapering en frisdrank én een hele lunch. Er is zelfs geen tijd om een boek te lezen.

Vanuit de lucht zien we het landschap veranderen, de groene bossen van de kust moeten al snel plaats ruimen voor dorre, woestijnachtige landschappen.

In Alice Springs blijkt het 35° te zijn. We zijn niet onder de indruk. De lucht is hier veel droger en het voelt bijna aangenaam aan. We pikken de bagage van de band en laten ons naar het Apollo-verhuurkantoor brengen.

Onze eerste indruk van Alice Springs bevestigt wat we erover gehoord hadden. Overal in de stad hangen er groepjes aboriginals rond (eigenlijk is ‘liggen’ hier een beter woord, die mensen lijken nauwelijks op hun benen te staan). Ze doen niets, zijn een last voor de omgeving en hebben vaak een zwaar drankprobleem. De bottle shop gaat hier pas open om 14u om het probleem wat in te dijken. Je kan max 2 flessen alcohol per persoon per dag kopen, en je identiteitskaart wordt ingescand om dit te controlleren. Vatjes wijn worden pas verkocht na 18u. Vreemd allemaal.

Nadat we uitgebreid gebriefd zijn over de werking van ons nieuw vervoermiddel, starten we onze ‘boot’. De man van het verhuurkantoor raadt ons aan om toch wat voorraad in te slaan, gezien er in de outback niet veel te krijgen is. We rijden naar de supermarkt en voorzien ons van wat ingeblikt voedsel, een vat drinkwater van 10 liter en vers fruit.

Alles wordt ingeladen en weg zijn we. De eerste minuten is het weer temmen van het voertuig geblazen maar Mike is het hier duidelijk al gewoon en heeft onze traktor snel onder de knie. Na 5 min rijden zijn we de enige auto op de weg en komen we terecht in ‘le grand néant’ ofte het grote niets.

Onze eerste bestemming zijn de West MacDonnell Ranges. Dit is een bergketen die zo’n 320 milj jaar geleden ontstaan is, volledig afgevlakt door erosie en indrukwekkend om te zien. De rotsen kleuren helemaal rood en in het avondlicht, tegen de staalblauwe hemel geeft dat een geweldig effect. We nemen onderweg af en toe een zijbaantje om wat dieper in de ranges te kunnen gaan kijken, en tegen 18.30u komen we aan de Glen Helen Gorge, met bijhorende overnachtingsplaats. Het is de enige en eerste accomodatiemogelijkheid die je na Alice Springs tegenkomt. Dat weten ze zelf ook en de prijzen zijn buitensporig.

Onze motelkamer is primitief maar wel proper. Het eerste dat je te lezen krijgt in de kamer is dat er ‘uninvited guests’ kunnen zitten en dat je de receptie altijd informeren om daar iets aan te doen. We voelen het al overal kriebelen. De spleet onder de deur helpt niet om ons beter te voelen, daar kan een olifant onderdoor, vorige gasten hebben duidelijk al geprobeerd om dat af te plakken. We horen ook vanalles ritselen, blijkt dat het plafond bestaat uit houten planken met daartussen spleten van 2 cm en daarboven zwarte plastiek die met elke windvlaag naar boven getild wordt en dus ritselt. Hoe kómen ze er toch op, is dat om te pesten?? We inspecteren alle hoeken en kanten maar kunnen geen angstaanjagende gasten vinden. Oef.

We nuttigen ons avondmaal in het restaurant en drinken dan nog maar een extra glas wijn buiten op het terras, kwestie van goed te slapen en niet te veel geritsel te horen.

1 voordeel, het koelt hier ’s nachts goed af én eens de zon weg is, zijn ook alle vliegen en muggen verdwenen, dus buitenzitten is hier ’s avonds een stuk aangenamer dan in de tropen.

03-12-2009 om 09:15 geschreven door Mike-Ruth  

De wijn heeft zijn werk gedaan en na een goede nachtrust staan we om 6u op. Te vroeg om hier ontbijt te kunnen krijgen blijkt, dus we spreken onze voorraad aan en eten allebei een doosje ontbijtgranen uit een plastieke beker (borden vergeten te kopen).

Tegen 7.30u staan we aan het beginpunt van onze wandeling in de Ormiston Gorge. Het is verdorie toch al warm aan’t worden.

Gedurende 3u wandelen we langs rotspaden door de gorge, helemaal alleen op de wereld lijkt het wel. De zon is genadeloos en onze voorraad water gaat er goed door. De uitzichten zijn onvergetelijk, en de vliegen agressief irritant. Ze komen in volle snelheid op je gezicht af en hebben het vooral op de neus en de mond gemunt. Zolang we in beweging blijven is het nog enigszins te doen.

Als we terug aan de auto zijn, zijn we blij dat we de raad van vrienden hebben opgevolgd om hier vroeg aan je dagactiviteit te beginnen. Het is gewoon snikheet. Tegen vrijdag verwachten ze hier 39°. De rest van de dag gebeurt er niets meer, behalve 2 wasjes doen, maar zelfs om die op te hangen is het bijna te heet. Een uur later kon Mike de droge kleren al droog van de draad halen. Ze voelen warmer aan dan wanneer ze uit een droogkast komen.

Eens het 17u is schieten we terug in actie.

Foto’s: Ormiston Gorge & landschapsfoto’s, onze resort Glen Helen

03-12-2009 om 09:18 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag beginnen we met het echte werk. We transformeren onze boot in een 4x4 voertuig en hobbelen, botsen, sjokkelen gedurende 4 uur over een rode zandweg richting Kings Canyon. In totaal kruisen we 3 auto’s.

Langs de kant van de weg zien we kamelen, dingo’s, paarden en xxl-koeien. Geen van hen ziet er echt gelukkig uit. Wat wil je, veel mals gras is hier niet te bespeuren.

Onderweg stoppen we in een krater van een komeet die 142 miljoen jaar geleden is neergestort en daarmee een cirkelvormige bergketen heeft achtergelaten van zo’n 5 km doorsnede. We stappen uit en bekijken het even kort, je weet maar nooit of er nog zo’n steen volgen gaat.

De weg die we hier volgen, de Mereenie Loop Road, loopt door aboriginal grondgebied. Je moet dan ook op voorhand een permit kopen om hierdoor te mogen rijden. Stoppen mag niet, buiten op 1 aangeduide rustplaats, die op 30 km van het einddoel ligt. Tegen dan waren we stevig geschud. Lang konden we daar echter niet blijven, er was geen schaduw. Iets wat hier op de middag trouwens altijd moeilijk te vinden is omdat de zon dan gewoon pal boven je hoofd staat. Er is gewoon geen enkel object te vinden dat dan schaduw geeft.

We installeren ons in het Kings Canyon resort, een prima uitvalbasis om morgenvroeg voor dag en dauw een wandeling te gaan doen. Voor de rest van de namiddag zoeken we de beschutting en de airco van onze kamer op, dank god voor deze geweldige uitvinding. Als extra zetten we onze ijskast nog mee open.

Foto’s: holderdebolderweg en kamelen

03-12-2009 om 09:21 geschreven door Mike-Ruth  

De wekker loopt om 5.45 u af. We pakken snel in en rijden zo’n 10 min tot aan Kings Canyon, waar we de Rim Walk, een 6 km lange rondwandeling, gaan doen. In de brochure staat dat dit niet voor doetjes is en waar tot 4u wandeltijd moeten voorzien. En dat voor 6 km? Onze nieuwsgierigheid is gewekt.

Om 6.45u beginnen we eraan. We zijn deze keer niet alleen, er worden nog zo’n 3 bussen gelost om dezelfde tocht onder deskundige begeleiding te doen.

Tijdens de eerste 500m gaat het gestaag naar boven en ondanks het vroege uur komen we gestoofd aan op de top van de canyon. Onze watervoorraad is al flink geslonken. We worden echter onmiddellijk beloond met indrukwekkende rotsformaties in oranje steen die oplichten in de ochtendzon. De rest van de wandeling slingert over de toppen van de canyon, door landschappen die omschreven worden als de ‘Garden of Eden’ of de ‘Lost City’. Als dat niet tot de verbeelding spreekt...

Om 9u staan we terug aan onze auto, dus toch geen 4u… We zijn toch weeral blij dat we zo vroeg zijn begonnen en hebben medelijden met de mensen die we nog zien vertrekken. Het was wederom een prachtig stukje natuur om door te wandelen.

We rijden zo’n 240 km verder en komen dan aan het Uluru (Ayers Rock) & Kata Tjuta (The Olgas) National Park. Initieel wilden we niet tot hier rijden maar hoe meer we erover nadachten leek het ons hetzelfde als België bezoeken en het Atomium links laten liggen.

Onderweg krijgen we al een eerste blik op de Ayers Rock. Ik vind hem er minder gestroomlijnd uitzien als op de commerciële foto’s. Ook de kleuren zijn niet zo fel. Duidelijk getruckeerd! Maar, goeie toerist als we zijn, stoppen we bij een lookout en nemen alvast een paar foto’s. Fantastisch dat je deze monoliet van op zo’n afstand kan bewonderen.

Zo’n 130 km verder begint er iets te dagen, vreemd dat we de Ayers Rock al die tijd niet meer gezien hebben terwijl hij toch zo dichtbij leek. Een extra aandachtige blik op de kaart doet mij beseffen dat we de verkeerde rots hebben zitten fotograferen… Mount Conner…niet verder vertellen…  Het duurt dan ook niet lang meer of we zien de echte Ayers Rock verschijnen, net zoals in de boekskes. Oef. Toch niet voor niks naar hier gereden.

 We checken in in het Ayers Rock Resort, niet dat we hier de keuze hebben. Er werd ons op voorhand gezegd dat de prijzen hier astronomisch waren maar dat valt uiteindelijk wel mee. We nemen een basis kamer met eigen douche in het Lost Camel hotel en die is super. Pas opnieuw ingericht, met flatscreen, spotjes in’t plafond, alles hypermodern en kraakproper. Er staat zelfs een moderne surround stereo-keten. Alleen spijtig dat je in deze woestijn geen enkele zender ontvangen kan.

Tegen 17u nemen we een duik in het zwembad en maken ons dan klaar om naar het het ultieme spectakel van de zonsondergang op Ayers Rock te gaan kijken. We installeren ons mee op de sunset viewing parking en dan is het wachten tot de zon ondergaat. Het wil weer lukken. Dagen geen wolkje kunnen spotten en nu pakken ze samen in ..juist het westen. Al bij al komt de zon er vlak voor  het ondergaan nog even flink door. Je ziet inderdaad de kleuren van de rots langzaam veranderen. Ik vind het prachtig. Midden in een plat landschap staat daar ineens zo’n vuurrode rots te blinken. Mike vindt het matig en zet de kleurversterking van de camera maximaal.

Bij het terugrijden besluiten we hier een extra nacht te boeken, dan kunnen we morgen met onze 3-dagen geldige pas voor het natuurpark nog de Olga’s en het Visitor Centre bezoeken. Dit gaat wel ten koste van mijn Flying Doctor’s museum in Alice Springs, maar ‘k zal daar thuis dan nog wel es een aflevering van zien. Een mens moet keuzes maken en Dr Geoff en Kate zijn waarschijnlijk toch al op brugpensioen.

Foto’s: wandelen door de Kings Canyon, wild life dat voor je auto springt, de berg die niet de Ayers Rock was, onze ‘boot’

05-12-2009 om 11:30 geschreven door Mike-Ruth  

’t Is ondertussen ons ritme geworden en om 6u worden we vanzelf wakker. Perfect, dan kunnen we de Valley Of the Winds wandeling op de Olga’s doen. Die is nl vandaag vanaf 10am afgesloten wegens extreme hitte (41° voorspellen ze, in de schaduw, jakkes).

Het eerste stuk van de wandeling is veelbelovend, we klauteren over losliggende stenen tussen de steile wanden van de Olga’s omhoog. De vallei doet zijn naam eer aan en er staat een stevige wind, goed tegen de mozzies. Halverwege de wandeling komen we echter in een desolaat woestijnachtig landschap terecht, met geen enkel schaduwplekje tegen de genadeloze zon. Dit vinden we minder. Bij momenten zitten er 20 vliegen tegelijk in je oren en neus. Op zo’n moment zouden de muskietennetten om over een hoed te plaatsen bijzonder goed van pas komen, zoals het model dat we gekregen hebben op ons afscheidsfeest. Spijtig genoeg zijn die niet door de zware selectie geraakt van wat we al dan niet konden meenemen. We hebben wel een muskietennet bij voor over een tweepersoonsbed voor in Azië. We zouden dat over onze hoeden kunnen spannen maar dat wandelt dan weer erg oncomfortabel. Het verknippen is een andere optie die we in overweging hebben genomen maar dan zitten we in Azië weer met een probleem. De gewone muskietennetjes verkopen ze hier overal maar altijd op het moment dat je er geen last van hebt en er dus ook niet aan denkt. We gaan er zoals steeds vanuit dat we het ergste gehad hebben en kopen er weeral geen.

Enfin, de wandeling was dus minder indrukwekkend dan we verwacht hadden maar ’t kan natuurlijk niet altijd fantastisch zijn. Of waarschijnlijk ook door het feit dat we er al 2 geweldige achter de rug hebben.

We bezoeken nog even snel het Visitor Centre van Ayers Rock maar de temperatuur begint echt op te lopen en we verlangen naar de koelte van de kamer.

Pas tegen 16u wagen we ons weer buiten al is het maar tot aan het zwembad. Gezien de hoge temperaturen gaat mijn lectuur er zeer snel door. Geen enkel probleem, op elke overnachtingsplaats heb je een book exchange. Je zet daar gewoon je gelezen boek in en neemt een ander mee. Voor de kenners, heb vandaag een niet zo’n geweldig boek van Stefan Brijs (Arend) geruild voor een nieuwe (misschien wel meest recente?) Nicci French in’t Engels (Complicit). Werkt perfect. Andere die ik al gelezen heb is Daglicht van Marion Pauw, ook wel goed.

Morgen rijden we terug naar Alice Springs en maandag vliegtuig op naar Perth, voor deel 3 van de reis.

05-12-2009 om 11:32 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag wacht ons enkel de terugrit naar Alice Springs. Het rijden gaat vlot en dus kunnen we nog net binnen de openingsuren het Royal Flying Doctors museum bezoeken. De dame aan de balie blijkt toch wel een uitgeweken Deurnese te zijn… haar Engels is de moeite, wij verstaan haar amper en vermoeden dat de engelstaligen hetzelfde probleem hebben.

Het museum is redelijk beperkt, maar we komen toch een aantal dingen te weten. Zo blijkt dat er op 22 locaties in Australië een basis van de Flying Doctors is, en niet enkel in Alice Springs. De basis in Alice geeft medische ondersteuning in een gebied met een diameter van 600km rond de stad. 90% Van de mensen die hier wonen zouden aboriginals zijn. Het lijkt ons veel en we kunnen ons niet herinneren dat dit zo in de serie aan bod kwam. Het kan ook zijn dat we de dame fout begrepen hebben. Gezien veel van die aboriginals beperkt Engels spreken, hangt er op elke post een foto van het menselijk lichaam, opgedeeld in A, B, C etc. Dus als de dokter vraagt waar het pijn doet, moeten ze enkel een letter aangeven.

In de namiddag zien we dat er iets staat te gebeuren op het voetbalveld. Het blijkt een kerst sing-a-long te zijn in de stijl van A’pen zingt. Het zicht is hilarisch. we zien aboriginals in shorts in rode kerststof met een wit pelske, een kudde met eland-oren, honderden kerstmutsen, oma’s met lichtgevende oorbellen. Iedereen krijgt bij het binnenkomen een veiligheidslichtje in de vorm van een kaars en een krantje met de teksten in van oa silent night & oh come let us adore Him. Het verschil met A’pen is vnl dat het hier om religieuze kerstliederen gaat en er in’t groot uithangt dat er geen druppel alcohol te verkrijgen is of genuttigd mag worden. Het terrein zit stampvol maar ze krijgen er niet echt de ambiance in, wat wil je. Er is welgeteld 1 kraam waar 1 persoon softdrinks verkoopt en 1 andere broodjes. De file is dan ook enorm. Zie je het bij ons al gebeuren? Burgeroorlog. Allemaal heel apart. Spijtig genoeg hebben we ons fototoestel net niet bij…

Foto’s: een cadeautje van de sint voor de vogelliefhebbers. Bleef eerst gewoon op de weg zitten toen we aangereden kwamen en vloog dan met prooi en al weg.

06-12-2009 om 13:02 geschreven door Mike-Ruth  

6h of 5h30? De wekker om 6 natuurlijk! We zitten ocharme  op 10 min van de luchthaven en we gaan past pas om 10h de lucht in. Toch blijkt dat vreemd genoeg niet overdreven . We moeten immers onze villatank nog terugbrengen naar het verhuurkantoor en dat opent pas om 8. Volgens Qantas moeten we 1,5h vooraf op de luchthaven zijn dus ga maar na.. Ruim op tijd  staan voor het verhuurkantoor en nadat de paperassen geregeld zijn brengt de psycho-taxi ons naar de luchthaven. Na een 30 sec weten we dat de gescheiden taxichauffeur zijn 5 kinderen alleen opvoedde en 15 jaar geleden gescheiden is. We krijgen de  familiefoto’s te zien en moeten raden welke van zijn 5 kinderen net als hij psychisch hoogbegaafd is en een rechtstreekse lijn heeft met de Almachtige. Na een korte rit  zijn we bij de luchthaven en komt de spraakwaterval tot een stop. Niet moeilijk dat zijn vrouw is gaan lopen met iemand met grote voeten voor wie daarvoor interesse mocht hebben. We betalen de rit, het advies was gratis, en we krijgen nog een adreskaartje mee zodat we kunnen uitkijken naar zijn eerste boek waar hij momenteel aan schrijft. Natuurlijk, verzekeren we de man.

We gaan op tijd de lucht in en zo’n 3 uur later landen we in Perth, de hoofdstad van de westkust. We weten dat de controles in de luchthavens bijzonder streng zijn. Ik word in Alice Springs nog even apart genomen en afgestoft met een speciaal vodje dat dan onmiddellijk in een analysetoestel wordt gestoken en scant op sporen van drugs of explosieven, vermoed ik. Eerst vroegen ze wel of ik akkoord was dat ik daarvoor fysisch zou aangeraakt worden. Het leek me geen goed idee dat te weigeren. Het was immers een dame waarnaast zelfs  Helga van Herr Flik van de Gestapo in het niets zou verbleken.  De resutaten zijn gerustellend en ik mag verder. Als grapje wil ik nog even vragen of ze mss ook nog even mijn tanden wil flossen maar ik houd me in. Het lijkt me geen goed idee het lot verder te tarten. Een verkeerde woordkeuze zou ongetwijfeld voldoende zijn voor een goed gesprek en dan zou ik de vlucht missen en ben ik voor niets zo vroeg opgestaan.

We weten dat ze in Australië ook erg streng op alle products, soil, vegetables, plants wat van buiten wordt ingevoerd. Wat we niet wisten is dat zo minstens even streng zijn op hun binnenlandse vluchten.  Op de luchthaven van Perth loopt een goed opgeleide hond alle bagage rond te snuffelen. Zo ook de handbage van Ruth. De hond ruikt verdachte goederen en de bagage wordt grondig onder handen genomen. Het bezwarend materiaal wordt tevoorschijn gegraven door twee officers. Een appel. Die gaat onverbiddellijk in quarantaine, verder wordt er geen zaak van gemaakt. De rest van onze handbagage wordt doorzocht  alles is ok. Ze trainen hier dus honden om appels te vinden ? Allemaal heel erg vreemd.

Een uurtje later staan we in een concurrerend verhuurkantoor om onze campervan op te halen. Birgitte, een Nederlandse wiens stiefmoeder in Mortsel in de Consiencelaan woont legt in detail alles wat ze weet uit over de camper. De uitleg is beknopt.

Nog even langs TNT, daar ligt een nieuwe creditcard op me te wachten. De vorige is onverwacht  herroepen door BCC omdat ze fraude vermoeden. Dankzij de goeie service van KBC is mijn nieuwe kaart tot hier geraakt, en kunnen we daarmee verder.

We shoppen, laden onz 90l grote ijskast en installeren ons in een naburige camping. Morgen trekken we de stad in.

09-12-2009 om 02:41 geschreven door Mike-Ruth  

De bus naar Perth Centrum stopt voor onze camping en zo’n 45min later staan we aan de eindhalte.

Het meest prestigieuze gebouw van de stad is een glazen hypermoderne toren  met bovenin een aantal echte kerkklokken die ze van Engeland gekregen hebben. Het genre dat je bij ons overal hoort luiden en hier nergens. We kuieren wat door de gezellige straten, de kerstgekte begint hier op gang te komen en overal zie je versiering. We kunnen er niet aan wennen. Kerstmis hoort samen te gaan met koude en donkere dagen, met mensen dik ingepakt en glühwein. Het beeld klopt van geen kanten. Het gaat dan ook allemaal een beetje aan ons voorbij. Half december begint hier de grote vakantie en je merkt het aan de drukte, de winkelstraten puilen al uit van het volk.

Het Belgian Beer Café laten we niet links liggen en hoewel het nog maar 14u is drinken we daar ne goeie Stella en Hoegaarden van’t vat. Hun collectie is uitgebreid, veel trappist- en abdijbieren. Een koppel zit binnen foto’s te nemen, wat al direct onze aandacht trekt. Als dan blijkt dat de man een T-shirt aanheeft van Pukkelpop ’09…

Foto’s: ons huis voor de komende 3 weken (merk het mooie paarse gordijn dat Mike professioneel voor de uitgang heeft gehangen tegen de vliegen),    rare vogel, regeldrang in Australië, skyline Perth, kerst in de zomer, Belgian Beer Café

09-12-2009 om 02:43 geschreven door Mike-Ruth  

Gisteren hebben we in Perth een boekje gekocht dat de 390 ! kampeerplaatsen in de nationale parken van West Australia in kaart brengt en kort de aanwezige faciliteiten symboolsgewijs toelicht. Nu is het een regel hoe meer informatie je bezit, hoe moeilijker het kiezen wordt. Zoals in een restaurant met een te uitgebreide menu. Gezien de zuidelijke richting die we uitwillen en gezien we minder lange dagtrips willen doen, kiezen we voor de campground ‘Baden Powell’ in Lane Pool Reserve. Een topper aangeraden door het boek.

Naarmate we verder van Perth en van de kust rijden wordt het al snel veel stiller op de wegen, de bebouwing neemt af . Enkele km voor we aan ons park komen stoppen we nog in de visitorcenter van het stadje Dwellingup (450 inw). Ervaring leert ons dat je steeds het beste af bent met het advies van de inboorlingen. We vertellen onze intentie te overnachten in Baden Powell, de robuuste dame vertelt ons vriendelijk dat er beter campgrounds te vinden zijn in Lane Pool Reserve. Daarvoor moeten we over unsealed roads. Dat mag niet met onze campervan. Ze verzekert ons dat de wegen in goede staat zijn. Ach ja, vloeken mag ook niet gvd.  Het heeft iets, het bestek en de ijskast rammelen van jewelste. Alles blijft heel en we komen op de nieuw geadviseerde campground toe. Veel stelt dat echter niet voor. Enkele open plekjes in het woud, 1 toilet, wat houten picknicktafels en enkele betonnen kuipjes waarmee je een BBQ kan improviseren. We lunchen hier. We zijn al snel het mikpunt van allerlei vreemdsoortige vliegende insecten die ook net aan hun lunch willen beginnen, en dat lijken wij te zijn. We happen snel door en duiken de campervan terug in.  We hebben nog steeds gn netjes voor over onze hoeden gekocht. De tocht van 18 km door het woud die we voor morgen hier gepland hadden kan dan ook onmogelijk doorgaan in deze omstandigheden. Changemant de decor besluiten we. We bekijken het natuurpark van achter glas en rijden terug richting civilisatie en bijgevolg kust. Hoe langer hoe meer beseffen we dat we niet zo’n helden zijn met massa’s onbekende insecten rondom ons. We stoppen aan de eerste general store, kopen twee mosquitonetjes en een nieuwe insect repellent. De vorige ‘ bushman’ was ongetwijfeld op basis van honing. We camperen op een powered site van een caravan park in Bunbury. Hier blijven we twee dagen. Er staat echter een stevige wind waardoor we in onze camper moeten eten. Al bij al bleek dat nogal redelijk comfortabel te gaan, dat weten we dan ook weeral.  

Foto’s: Lane Pool Reserve & Mike met zijn zelfgemaakt muskietennet

10-12-2009 om 12:10 geschreven door Mike-Ruth  

Tijdens het ontbijt besluiten we dat het toch wel es tijd wordt om een beetje echte vakantie te nemen ook. Vlakbij de camping is er een aangelegde wandeling van de volle 200m door een oud mangrovewoud. Na 50m zijn we al zotgedraaid want het wemelt van de vliegen. Niet een paar, er zwermen er gemiddeld zo’n 150 rond u. De muskietennetten brengen soelaas voor het gezicht maar dan nog zitten je armen en benen vol. Echt niet aangenaam. Om de één of andere reden lijken wij er ook meer last van te hebben dan andere mensen. We weten niet waarom. Dapper wandelen we de resterende 150m verder.

We lopen door naar het centrum van Bunbury, kijken er wat winkels en lunchen. We kopen nog maar es een ander type insectrepellent, in de ijdele veronderstelling dat deze samenstelling wél werkt op vliegen.

Gewapend met diethyltoluamide, octyl-bicycloheptene dicarboximide, melaleuca oil, leptospermum petersoni leaf oil & citronella wandelen we nog een uurtje langs de kust. Weeral een illusie minder, geen enkel van die producten blijkt enig afschrikwekkend effect op gewone vliegen te hebben.

Een mens kan geen 6 maand aan 1 stuk door cultureel verantwoorde dingen doen, dus in de namiddag gaan we naar de cinema. Ze spelen 2012 en die wilden we wel zien.

Morgen rijden we verder naar het Zuidwesten, waar er grotten en wijngaarden etc zijn.

Foto’s: Australische jeugd op schoolreis en leerkrachten die ondertussen de barbie bedienen

10-12-2009 om 12:12 geschreven door Mike-Ruth