(dit bericht staat chronologisch fout, zoals jullie al hadden gesnapt, blog laat niet toe om berichten in te voegen)

Om 9u waren we weeral op pad, richting Royal Botanic Gardens en Sydney Opera. Voor mij is de Sydney Opera vergelijkbaar met het nieuwe justitiepaleis in Antwerpen. Het is even omstreden en volgens sommigen (oa ik) misplaatst in de stad. Maar een mens moet het toch gezien hebben. Daarna nog een havenrondvaart gedaan met een kleine ferry, die hier functioneren zoals bussen. Je ‘rijdt’ er dus gewoon mee naar de andere kant van de stad, zij het over water. Je stapt gewoon af op de halte die je wenst. Het aan- en afmeren duurt ongeveer even lang als het stoppen van een bus bij ons. We kwamen zo in de rijkere suburbs van Sydney via een paar mooie baaien, ik kon me daar wel een huis kiezen.

Via tram en trein zijn we dan vlot terug naar onze auto gekeerd en doorgereden naar Katoomba, ideale uitvalbasis om de adembenemende Blue Mountains & bijhorende Three Sisters te verkennen. Bij aankomst baadde het ongetwijfeld prachtige geheel echter in een dikke mist en was er niks te zien. Gelukkig blijven we hier 2 nachten, dus morgen beter. We hebben alvast geïnformeerd naar de mooiste wandeling. Het wordt tijd om de beentjes es te strekken.

Aangezien we vanavond terug in een Motor Inn logeren konden we niet zelf koken. Er bleek een leuk grieks restaurant te zijn in’t dorp. Deze keer lieten we ons niet vangen, er stond duidelijk dat BYO toegelaten was, dus we hadden ons fleske wijn bij (ne goeie Jacob’s Creek). En we zijn niet in afronten gevallen, marcheerde perfect. Ze rekenen enkel een paar $ corchage/persoon aan voor het afvoeren van uw fles naar een glascontainer.

Wat ons hier ook opvalt is dat de australiërs het precies best wel goed weer vinden. De enige mensen die je hier met trui (of 2 boven elkaar zoals wij) ziet rondlopen zijn de toeristen. De aussies zelf lopen vlot in korte broek en teensletsen, tot ’s avonds laat. Misschien omdat zij net uit de winter komen en wij uit de zomer? Hoewel de exotische vegetatie niet doet veronderstellen dat het hier echt koud wordt. In elk geval, het is zeker nog geen kampeerweer. De korte broeken zijn nog niet uit de rugzakken geweest.

We zijn geen tv-kenners maar het valt ons ook op dat een gemiddelde film hier 4u duurt wegens meer commercial brakes dan film.

08-11-2009 om 10:18 geschreven door Mike-Ruth  

Wauw, stralend weer vandaag. Het lijkt wel een doorsnee hittegolfdag in België.  We trekken verder naar het noorden maar we rijden niet al te ver. Zo’n 2 uur verder komen we toe in  Myall’s Natural Park, gelegen in de regio Mid North Coast New South Wales (jongens kies eens). Voor het eerst rijden we met  ons stalen ros op een stukje  ‘unsealed road’  = alles wat geen makkadam is. Voor het eerst raken we ook met de bodemplaat de grond. Geen erg op het eerste zicht maar in ’t vervolg toch maar beter uitkijken. We komen toe aan Treachery Camp, bedankt voor de tip Marjan. Een campside vlak aan de Pacific Ocean midden in een natuurpark. We kunnen nauwelijks wachten om onze stappers aan te trekken. Nu is de zon echter nog te fel, we gaan eerst even shoppen zodat we vanavond kunnen koken in deze toch wel erg comfortabele cabin. Spijtig genoeg is de dichtstbijzijnde winkel terug de unsealed road over. Hopla, heen en weer, zonder bijkomende schade deze keer. De zon is ondertussen verder gezakt, we smeren ons in met maximale beschermingsfactor en we vertrekken met onze zwemkledij onderaan richting beach. Het water is aangenaam genoeg om pootjes in te baden maar toch wat te fris aan de vis voor de full monty. Wandelen dan maar. Wat dacht je van het uitkijkpunt  bij uitstek op de Seal Rocks. De verwachting zijn hoog, wat wil je met zo’n naam en reputatie. Na een tocht van zo’n uurtje door de duinen met opmerkelijk veel meer geritsel van hagedissen (stellen we ons gerust) komen we aan de vuurtoren met het bewuste uitkijkpunt. Mooi, al liggen de Seal Rocks ongeveer drie kilometer verder de zee in en kan je noch met het blote oog noch door de cameralens opmaken of er al dan niet één seal te zien is. Wel zien we ‘ There she blows ‘ echte walvissen, al valt het moeilijk op te maken welk model. Ook deze zijn te ver voor een mooie foto.

Weer flink een uurtje later zijn we terug op de campsite  en laat ik me verleiden om de gemeenschappelijke gasBBQ te testen. Ok, ik zet de gazonsprinklerkraan weer dicht en ga op zoek naar de gaskraan. Een foutje dat iedereen kon overkomen lijkt me. Onze buur antwoordt anders wel gevat ‘ Puttin’ on the Barbie, aren’t ya ?’ waarna het toestel feilloos onze lamsdinges gaar bruint . Voor het eerst ook buiten  gegeten, leuk, al blijft dat steeds met één waakzaam oog om alle luchtaanvallen van insecten en grondaanvallen van een loerende dingo op afstand te houden.

11-11-2009 om 07:17 geschreven door Mike-Ruth  

Onder een stralende zon rijden we weer wat verder naar het noorden. In Kempsey stoppen we om voor Mike een authentieke Akubra-hoed te kopen. Kempsey is de enige plaats in AU waar ze die maken. In het Visitor Centre laten we ons informeren om de beste winkel te vinden en we krijgen daar meer info dan gevraagd. Enthousiast wordt ons ook aangeraden om naar South West Rocks te gaan en daar de gevangenis voor duitsers te bezoeken, en de vuurtoren en de picknickplaats en… Terug naar de hoed. De Akubra-hoeden zijn fantastisch maar niet opvouwbaar en dus niet transporteerbaar voor ons. Het zou zonde zijn van het vakmanschap. Een paar deuren verder is er een kampeerwinkel en daar vindt Mike zijn goesting wel.

En dan naar South West Rocks. We beginnen aan de picknickplaats en wat blijkt? Onze kangeroe-count gaat hier pijlsnel de hoogte in wat er zitten er hier zeker wel 20 (en niet plat)! Het info-bord leert ons dat het Eastern Grey Kangeroos zijn en dat we ons bij een kangeroe-aanval als een egel moeten oprollen. Ok, tijd voor een close-up dus. De beestjes zijn echter goedaardig en laten zich vlot fotograferen.

De gevangenis voor duitsers laten we uiteindelijk voor wat het is, en we gaan nog even een kijkje nemen aan de riviermonding in de zee. Volgens onze enthousiasteling zouden we hier haaien moeten kunnen zien die na de recente overstromingen liggen te wachten op verdronken vee dat via de rivier vanuit het binnenland wordt meegesleurd. Geen haai te zien natuurlijk, ’t was hoog water en het zeewater liep het land terug in. In de richting van onze parkeerplaats beseften we opeens, dus snel snel terug. Oef net op tijd, 1 wiel stond al in het water (stress van Ruth).

Volgende halte, een tankstation want het lampke begint te pinken en ons meterke staat op nul. Oef,  net op tijd (nieuwe stress van Ruth).

Onderweg zien we hele weilanden onder water staan tot aan de baan, hoewel het hier ondertussen al 2 dagen mooi weer is. ’t Moet hier wreed gedaan hebben.

Uiteindelijk installeren we ons tegen de zessen in een cabin in Awawarra of zoiets onuitspreekbaars. We vermoeden dat alle dorpsnamen hier door dezelfde doddelaar bedacht zijn (nog een goeie: Kurri Kurri). Het avondeten is maar pover, een pot Chicken Tonight volstaat om lekkere stukjes gebakken kip om zeep te helpen. De rijst is hier geweldig, ge koopt een zakje, ge boetseert dat grondig, dan zet ge dat integraal in de microgolf, en 2 minuten later is uw rijst klaar (misschien een tip voor de minder culinair aangelegden onder ons, hint hint heldenhuldelaan)

En wat passeert er ondertussen al grazend aan onze cabin? Weer een serie kangeroes. Echt super om te zien, hoe die wandelen en springen, er zijn er zelfs met kleintjes in de buidel!

Foto’s: vooral kangeroes en de vogel van de dag

11-11-2009 om 07:20 geschreven door Mike-Ruth  

Yep weer een stukje verder gereden want we willen wat krediet opbouwen om boven Brisbane enkele dagen op hetzelfde stekje te kunnen blijven. We vermoeden dat daar ons nog het beste van de oostkust te wachten staat. Great Barriere Reef , Withsunday Islands, Fraser Island. Allé dat alles is voor binnen enkele dagen. Dat hopen we toch want een High-, Free- of Motorway is niets te vergelijken met wat wij een snelweg noemen. Een gemiddelde snelheid van 70 km/h haal je hier maximaal. ’t Is zoals naar Algarve rijden maar dan enkel via de Routes Nationales. Ook hier herinneren ze hun oud-strijders ten gronde, om 11h werden de radioprogramma’s onderbroken om de ‘Last Post’ ten beste te brengen. Terwijl ik dacht dat dat enkel nog Ieperse nostalgie was. Soit, ondertussen is het landschap weer wat warmer en rijden we tussen de bananen- en suikerrietplantages door tot aan Kingscliff.

Kingscliff ligt aan het begin van de Goldkust en dat merk je. De dorpen worden meer en meer vakantiedorpen met alle bijhorende commerce. Onze verblijfplaats is in orde, meteen even het zwembad testen nadat we de ‘waterdragons’ verjagen waar we de pool mee delen. NICE. Ruth wordt door een local aan de waterkant onmiddellijk herkend als Kevin Rudd, de prime minister (het kapsel was zeer gelijkend zogezegd). Morgen weer verder, dan hopen we boven Brisbane te stranden. Potje koken, blog schrijven en we call it a day. Tot morgen.

Het blijft een grappig idee dat jullie onze avonturen van deze dag al kunnen lezen terwijl die dag er bij jullie  nog quasi staat aan te komen.

Foto’s: Geel kieken met kleintjes, waterdragon, onze cabin, antenne & Kevin Rudd

11-11-2009 om 10:36 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag voorbij Brisbane gereden tot in Noosa.Dit ging verbazend vlot. Waarschijnlijk omdat ik gisteren schreef dat het rijden als bonenknopen vorderde. Het weer blijft schitterend, op de middag iets te fel voor ons Belgisch velleke. In het weerpraatje spreken ze van een UV-index van elf wat zelfs voor hier ‘extreme’ is. Ik vermoed dat de schaal van 1 tot 10 gaat en dus zijn we genoodzaakt een kleine pauze (lees een dutje) in te lassen.  We laten ons in de lokale visitorcenter een verblijfplaats aanmeten die aan onze wensen en budget voldoet en we gaan ons daar meteen installeren. Te gek, dit is veruit de beste accommodatie die we deze reis al hadden, zowaar een villa met twee verdiepingen met volledig ingerichte open keuken met vaatwasser, wasmachine, TV, DVD, Airco’s,Stereo,privé palmtuin met terras (daar zit ik dit nu te typen), balkon, gararage,…. Het kan niet op, en dat voor nauwelijks enkele dollars meer dan de YHA. Top. Het uur is hier inmiddels veranderd, ’t is te zeggen, in Queensland doen ze niet mee aan Daylight saving time dus de klok moeten we een uurtje  terugdraaien. Verschil met België is nu 9 uur.

16h,  we trekken het surfersdorp in op verkenning. We wandelen door het woud langs de kust en zoeken daarna een lokaal visrestaurant waar we prima eten ( De camera laat ik even thuis dus hier hebben we allemaal geen foto’s van). Na de maaltijd laten ik me verleiden door enkele Stella parasols die zachtjes maar overtuigd  mijn naam roepen . Warempel, geen rook zonder vuur , het Leuvense gerstennat vloeit ook hier in deze cultuurmetropool. Ik bestel aan de bar en breng de bartender op de hoogte dat dit onze nationale trots is. Voor ik het weet wordt de manger erbij geroepen want die zou ook Flemish spreken, wat zeg ik, volgens het personeel spreekt hij wel drie talen, het wonderkind. De man is er ondertussen bij komen staan en de items gaan razendsnel van  Nederlands, ja, Vlaams, Antwerpen,Wilrijk. Deze Australiër heeft 13 jaar in Wilrijk gewoond. Ni moeilijk dat je dan Stella tapt. Respect !

Weinig foto’s,  de villa, en nog enkele vreemde vogels van uit het zuiden die ik voor Marc had opgespaard

12-11-2009 om 22:29 geschreven door Mike-Ruth  

14-11-2009 om 11:48 geschreven door Mike-Ruth  

14-11-2009 om 11:54 geschreven door Mike-Ruth  

16-11-2009 om 13:18 geschreven door Mike-Ruth  

18-11-2009 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag een slow day. Gisteren flink gereden dus dat hebben we wel verdiend. Na ons ontbijt op het terras naar Yeppoon vertrokken op zoek naar internet . Ruth heeft immers een prepaid telcard te herladen en er zijn nog wat mails te versturen. Het Visitor Center heeft een prima internetverbinding, een beetje vergelijkbaar met onze reutelende inbelmodems uit de jaren 90. Hier heet dat ‘Broadband’. Soit, het ding doet zijn ding zij het langzaam maar zeker maar zeker langzaam. (Krijg dat meer eens op je bord tijdens de les Nederlands als je aan toets zinsontleding staat te beginnen). Inmiddels zijn we de Steenbokskeerkring net gepasseerd en daardoor hebben we een tattoo verdiend.

Daarna stoppen we even in Rosslynn harbour. Wauw wat een boten liggen hier. Vreemde vogel van de dag geschoten en een stukje dagverse makreel gekocht om vanavond te bakken.

De volgende uren wordt het warmer en worden we genoodzaakt tot een middagdutje (Ruth: ik doe dus 2 machienen was en de Mike een dutje, belangrijk). Ja klopt de machine doet de was tijdens het dutje. (maar ik moet daar wel telkens 200m door de blakke zon voor lopen eh).

Zo vullen we dus onze avonden.

Waar was ik?  Ja, dutjes, na het dutje bereiden we ons voor op een verfrissende duik in de oceaan. Er is echter geen enkele andere zwemmer in het water. We willen  de haaien of stingers (dodelijke kwallen) hun dieet niet verstoren met Europese import dus blijven ook wij wijselijk aan wal. (ook zonder dank voor de alliteratie).

Morgen weer een flinke trip voor de boeg. Volgende doel is Airlie Beach. om een uitstapje te doen naar het Great Barrier Reef en de Withsunday Islands. Daar wil ik wel eens gaan duiken tussen het koraal. Wil weer lukken, volgens de gids in het Visitor Center is het water nu niet helemaal geschikt om te zwemmen omdat eens per jaar het GBR zich op natuurlijke wijze reinigt en dan alle bruine smurie de oceaan instuurt. Moet dat persé nu ?!

We zien wel.

Foto’s: tuinhoningdrinker (of zoiets), Abbey Road impressie met ibis, Rosslynn Harbour, Singing Ship (gedenkteken voor captain Cook dat zingt in de wind), kleine krabbetjes die het strand volgooien met zandbolletjes, steltloper

19-11-2009 om 11:59 geschreven door Mike-Ruth  

Op straffe van stokslagen zijn we vandaag zo’n 500 km noordwaarts getrokken tot, jawel, hoe raadt u het, Airlie Beach. Om het zekere voor het onzekere te nemen heeft de organisatorische dienst ervoor gezorgd dat we reeds om 8h45 on the road waren. Daarvoor moet je dus wel om 6h30 opstaan hé. (commentaar organisatrice: we zijn hier elke morgen om 6u wakker wegens enthousiaste vogels en veel licht). Hoezo, Wij?

Soit, een mooie aangename rit brengt ons om 15h op onze bestemming. Ailrie Beach is, zoals de naam laat vermoeden, het vakantieresort bij uitstek in Queensland. Leuk toeristendorpje maar toch zal zwemmen in de azuurblauwe oceaan er ook hier niet inzitten. Stingers in alle kleuren en formaten. Als bedroevend  lapmiddel hebben ze een kunstmatig Lilse-Bergen achtige Laguna uit de grond geschupt. Hiermee kunnen de Schoolies  wellicht tevredenheid nemen. Deze net afgestudeerde 17-jarigen worden zaterdag in grote getalen verwacht om zich silly te drinken on the beach (en dit gedurende een week, wel wat anders dan onze chrisostomos).

De Visitor Center, altijd een gegarandeerde stopplaats. Hier ontmoeten we de eerste norse Australiër achter de balie. Hij helpt nauwelijks en is dan nog pissed omdat we niet via zijn kantoor boeken. We laten de gorilla voor wat hij is en trekken zelfstandig naar onze geplande camping. Hier worden op de vertrouwelijke supervriendelijke Australische manier onthaald. We boeken voor morgen meteen een snorkeltrip naar de Whitsunday Islands. Ik ben benieuwd.

We zitten ondertussen echt in tropisch klimaat, het zwembad verfrist nauwelijks nog maar is het geweldig om daar om 18.30u ’s avonds nog gewoon te kunnen inplonsen zonder kou te lijden.

Foto’s: trein met suikerriet, stinger warning, vogels van de dag: kangoevogel en witte vogel en onze camping

19-11-2009 om 12:02 geschreven door Mike-Ruth  

Om halfacht worden we door een busje opgehaald en van de ene (flauwe) mop in de andere brengt ons dat naadloos naar de haven voor onze one day tour in de Withsundays. Leuk bootje, de crew is zoals altijd hier laaiend enthousiast en super vriendelijk. We kunnen er nog iets van leren.

Met z’n 35en vertrekken we naar onze eerste stop, Whiteheaven beach. We verankeren in de zee en worden met een rode gummy-boot naar het eiland gevaren. Fantastisch, helemaal paradijs, net zoals in de boekses. Helderwitte zandstranden lopen in vreemdvormige tongen langzaam over in de zee. Het zand is van het zuiverste en fijnste soort. Nergens ter wereld vind je puurder silicium, zonder zonnebril kan je nauwelijks naar het strand kijken. NASA is de enige organisatie die de voorbije jaren officiële toestemming heeft gekregen om te exporteren van dit werelderfgoed. 5 Ton van het zuiverste silicium voor de bouw van de lenzen voor de Humble ruimte-telescoop. Zeg nu nog dat je niets opsteekt van deze blog. 2 uur tijd om dit beroemde filmdecor te fotograferen, in te zwemmen en in te verschroeien.

In de namiddag bereiken we onze tweede stop, een stukje koraalrif van het Great Barrier Reef, ideaal om te snorkelen en te duiken. Iedereen wringt zich in een stinger suit (of eigenlijk gewoon een wet suit) en dan hop het water in. We snorkelen eerst even en daarna schrijven we ons, samen met nog 1 koppel, in voor een duikinitiatie. Waar anders ter wereld heb je een beter decor dan hier?  We zien de ganse familie uit  ‘Finding Nemo’  vlak voor onze neus in het koraal. Indrukwekkend. We hebben een onderwatercamera gekocht zodat jullie dit stukje jaloezie niet moeten missen. Die foto’s moeten echter nog op oude manier ontwikkeld worden. Je ziet ze weldra in één van de volgende afleveringen, don’t go away now. Sorry, de invloed van de lokale tv.

Eindbeschouwing , duiken vinden we best wel vermoeiend, zeker als je na een 5min basiscursus voor de vissen gegooid wordt. Ik had trouwens wat veel lood aan, en had alle moeite van de wereld om niet te zinken. Voorlopig houden we het bij het snorkelen, je ziet  bijna evenveel en bent wat dichter bij het oppervlak.

Ik, Ruth, vond ook dat het allemaal wat snel ging. 3 oefeningen en weg waren we. Ik voelde al direct dat ik de druk op mijn oren niet onder controle kreeg. Dikwijls teken gedaan naar de instructeur, hij deed me wel voor hoe ik het moest oplossen, maar het lukte niet goed. Op zo’n 5 meter diepte was ik ook het ritme van mijn ademhaling kwijt en toen was de goesting over. Je begint al gauw totaal verkeerd te ademen en dan raak je in paniek, je kan nl niet zomaar even naar boven en op adem komen zoals bij snorkelen. Teken gedaan dat ik naar boven wou en dat was het dan voor mij. Een unieke ervaring, ben blij dat ik het gedaan heb, maar ik had liever eerst zo’n half uur op mijn gemak met die flessen rondgedreven zodat ik er wat meer feeling mee kreeg. En uiteindelijk, eens je onder water bent, ben je zo druk bezig met na te denken over je ademhaling en blazen etc, dat je vergeet rond te kijken. De mannen zijn uiteindelijk tot zo’n 10 meter gegaan, het andere meisje is afgehaakt na de eerste keer haar hoofd onder water te hebben gestoken.

Moe maar voldaan terug naar Airlie Beach, het is al laat, geen zin om te koken dus we kopen ons een diepvriespizza. Blijkt dat we hier enkel een microgolf hebben, ’t zal dus ne platte worden, McCain moest het weten.

Morgen een nieuwe locatie.

20-11-2009 om 12:30 geschreven door Mike-Ruth  

Gezien we vandaag maar zo’n 300 km moeten rijden, wordt alles op het gemak ingepakt. Op de camping kunnen we nog gratis onze auto afspoelen in de ‘car wash’, ’t was nodig want ge zag al even niet meer dat het een witte was.

Met een propere auto vertrekken we richting Townsville. Dit is de uitvalbasis voor een bezoek aan Magnetic Island. We twijfelen echter om dit eiland te bezoeken, volgens locals zitten alle schoolies daar…De naam van het eiland klinkt speciaal maar is een verzinsel van Captain Cook. Zijn kompas begon ineens vreemd te doen toen hij in 17xx langs het eiland kwam, maar achteraf bleek dat vnl aan zijn kompas te liggen en is er weinig magnetisch aan het eiland aan.

Onderweg passeren we Bowen, een nietszeggend dorp dat in 2007 ineens omgedoopt werd tot Bowenwood toen daar de hele cast van de film Australia (met oa Nicole Kidman) neerstreek. Grote stukken van de film zijn daar in de omgeving opgenomen. We hebben die film nog net voor ons vertrek thuis gezien kwestie van al wat in de sfeer te komen. Bowenwood kan je dan ook van kilometers afstand in grote witte letters tegen de rotswand lezen als je het gehucht nadert. Van grootheidswaanzin gesproken.

Via de Tourist Info boeken we een kamer bij particulieren. Er wordt ons verzekerd dat de kamer spotless clean is. Bij aankomst blijkt dat toch niet helemaal te kloppen. Het is een zeer verouderd gebouw, niet echt proper te noemen, ons deel loopt eigenlijk scheef waardoor je constant het gevoel hebt dat je je evenwicht kwijt bent en dat er een stuk van het huis gaat afbreken. De eigenaar is wel weer de vriendelijkheid zelve en toont ons direct de shortcut naar het centrum. We mogen onze was gewoon op zijn waslijnen in de tuin draperen waardoor die op 2u tijd droog is.

Na de standaard siësta vertrekken we naar het stadje, er zou hier een hele ‘Meir’ zijn met winkels en veel ambiance. De ‘Meir’ blijkt uiteindelijk zo goed als volledig falliet, er is een heropwaarderingsproject gestart dat tegen einde 2010 rond zal zijn. Geen enkele winkel open en eigenlijk ook niemand te zien. Het ontwikkelingen van de onderwaterfoto’s zal dus nog niet voor nu zijn.

Uiteindelijk komen we aan The Strand, een esplanade die langs, juist ja, het strand loopt. Daar is iets meer leven te bespeuren, er is hier een groot waterpark voor kinderen, gewoon op het voetpad eigenlijk, super leuk gedaan. Vooral de papa’s voelden zich geroepen om hun kroost te bewaken en bijgevolg mee in het water te gaan spelen. Het strand is hier eindeloos maar verboden te zwemmen omwille van de stingers. Overal bij de verbodsborden hangen flessen azijn, voor de hardhorigen die toch in het water gaan en gestoken worden. Hiermee kan je dan de eerste zorgen toedienen, de azijn verzacht de pijn. Een ambulance bellen blijft echter wel noodzakelijk. Een eindje verder is er een klein stukje afgemaakt met stingernetten waardoor je dan wel veilig kan gaan zwemmen. Hoe veilig, vragen we ons af, want de golven komen soms gewoon over de netten, dus volgens ons kan daar best wel zo’n stinger mee over wippen. Er zitten hier echter andere mensen in het water dus we wagen het erop.

’s Avonds zoeken we ons hier een restaurant uit en drinken we nog een pintje, het is tenslotte zaterdagavond.

We zijn hier ondertussen ook al goed op weg om echte Australiërs te worden. De laatste stap in het toetredingsproces is momenteel de aankoop van het verplichte paar ‘thongs’ (bij ons beter gekend onder de naam flipflops of teensletsen). Iedereen loopt er hier altijd mee rond, eens ge dat aan uw voeten hebt valt ge nimmer op.

We besluiten niet naar Magnetic Island te gaan en de reis verder te zetten.

Foto’s: De vogel, wegenwerken, stinger-warning en stingernet en waterpretpark

22-11-2009 om 12:58 geschreven door Mike-Ruth  

Het is zondag dus we slapen uit (tot 8u jawel!). Pistolekes kennen ze hier niet en die beginnen we wel te missen. Dus weer getoast pingpongbrood. Het enige goeie aan dat brood is dat het niet ouwbakken wordt en dat ge dat dágen kunt meezeulen in een warme auto. En ge moogt da zo plat drukken als ge wilt, het hervindt altijd zijn oorspronkelijke vorm. Het komt duidelijk Mike zijn strot al uit, morgenvroeg gaat hij pancakes bakken.

Terwijl we naar het Noorden rijden, verandert het landschap. Er verschijnt meer groen aan de kant van de weg. De vegetatie doet nu echt tropisch aan en de temperatuur ook. Onderweg krijgen we een paar plaatselijke buien over ons, we passeren dan ook het dorp dat, volgens mijn Lonely Planet, de meeste neerslag van heel Australië krijgt. De kreken staan hier echter even droog als elders, dus echt onder de indruk zijn we niet. Als die mannen ooit een week in België doorbrengen zijn ze verroest, denken wij.

Tegen de middag zijn we in Mission Beach. Dit is een super rustig en toch toeristisch dorpje vlak aan zee en midden in een Cassowaries-reservaat (helmcasuarissen of zoiets, beesten die enkel hier in het Noorden van Queensland en in Guinea voorkomen). Het bevalt ons wel. De palmbomen komen tot op het strand en de kokosnoten vallen gewoon op uw hoofd.

We besluiten hier minstens 2 nachten te blijven en informeren ons in de Visitor Center voor een overzet naar Dunk Island, dat 20 min zee-inwaarts ligt. Daar kan je op 3,5u tijd volledig rondwandelen en het is prachtig om te snorkelen. Auto’s mogen er niet op. Ons alternatief voor Magnetic Island. De dame spendeert veel tijd aan ons, geeft massa’s informatie mee en zorgt er ook voor dat we morgen nog met de eerste boot om 8.10u meekunnen. We bedanken haar uitvoerig en krijgen het standaard ‘no worries mate’ als antwoord. Het Australische equivalent  voor ‘you’re welcome’.

Voor de rest kan je hier een paar mooie wandelingen doen, alleen spijtig dat diegene die wij net wilden uitproberen afgesloten is wegens een cycloon die hier eerder dit jaar gepasseerd is.

Gisteren hebben we op het nieuws voor het eerst gehoord ivm Herman Van Rompuy zijn nieuw jobken. Ze kunnen er hier (en precies ook in de rest van Europa) echt nie van over. Vooral zijn reactie dat hij benieuwd was naar het eerste telefoontje van Obama vonden de journalisten hier echt de max.

Voor de rest wordt het nieuws gedomineerd door de bosbranden en de hitte in het zuiden van Australië, daar zitten we ver van en hebben we dus geen last van.

Jullie vragen je waarschijnlijk af of we hier nog geen mensen hebben leren kennen. Vooral op de georganiseerde trips leg je inderdaad snel contacten. Het overgrote deel zijn Duitsers , die zijn hier en masse aanwezig. Aangevuld met wat Engelsen, US en Canadezen en Zwitsers.

Belgen hebben we nog niet gezien, de meesten zijn ook redelijk verbaasd als ze horen dat we uit dat kleine landje komen. ’t Grappige is dat wij dan in België zoveel mensen kennen die al in Australië zijn geweest...maar ’t is een groot land natuurlijk.

Om 17u besluiten we nog een wandeling te gaan doen, de temperatuur is ondertussen voldoende gezakt. We volgen een pad dat al snel redelijk dichtbegroeid is en voelen ons al niet meer zo op ons gemak met onze thongs en korte broek en zonder hoed. We besluiten terug te keren. Als we ons omdraaien ziet Mike ineens een gigantisch web over de weg gespannen met daarin natuurlijk een gigantische spin. En daar zijn wij net onder of doorgelopen, want ze is nl vollop bezig de schade te herstellen. Een Australiër kruist ons pad, we waarschuwen hem voor het gevaar. Terwijl hij rustig vlak onder de spin doorloopt zegt hij ‘these take birds out, you know. Well, at least the big one’s, this is just a small one’.

A small one?! De grapflurk. A small one kan je met een tandenborstel door de afvoer werken, deze verstropt de ganse afvoer mocht je dat proberen!! Enfin, met een klein hartje en een grote aanloop spurten we onder het beest door en besluiten dan maar via het weidse strand terug te keren.
We wandelen uiteindelijk nog een heel stuk over het strand omdat het avondlicht zo mooi is. Als we terug willen keren blijken we wel wat uit de richting geraakt te zijn. Het is ondertussen donker en het struikgewas rondom ons ritselt, kraakt, piept en knispert aan 1 stuk door. We zetten ons beste beentje voor en geraken veilig aan onze cabin. We snappen toch weer waarom hier, eens het donker is, geen kat meer te voet buitenkomt.

Foto’s spin, paniek, Dunk Island, palmboom,cassowaries-warning

22-11-2009 om 13:10 geschreven door Mike-Ruth  

23/11 Dunk Island

Hoera, geen pingpongtoastjes maar pancakes. Fantastisch idee, je koopt gewoon een bus die voor de helft gevuld is met magisch poeder. Aanvullen met water, shaken en baken. Ik veronderstel dat je bij ons allang gelijkaardige spullen kopen kan maar voor mij is dit nieuw. Ik zweer immers bij de kookboek van de boerinnenbond en daar begint het recept gans anders. ( Men neme een kip en schudde er twee eiers uit…) Enfin, ik vermoed niet dat jullie deze blog lezen om alle details van pannekoekvariaties te weten te komen.

Ze waren toch lekker. Al kan dat normvervaging zijn.

Dunk Island. Na een korte maar helse rit want we waren al laat, en net dan kies je natuurlijk de verkeerde afslag, komen we net op het afgesproken uur 8h10 aan bij de check-in van onze water-taxi. Wij zijn de eerste. We stappen in door het water, een stijger is er niet, het bootje ligt gewoon voor anker. Dit overpowerde motorbootje vertrekt om 8h45 richting Dunk Island. De muziek wordt smadend harder gezet ‘ So I don’t hear you screaming’ . De pancakes worden nogmaals stevig geschud. Mocht er nog een boertje wringen dan was dat bij deze wel opgelost. 9h55, de 500PK wordt getemd, de boot zet zich terug horizontaal en we stappen alle 6 in het water uit. Eén ding is zeker, ik ga vandaag niet op zo’n banaan zitten die achter een raceboot slingert.

We gaan wandelen en daarna mss nog snorkelen. Voor de 10km lange wandeling rond het eiland schrijven we ons in bij de receptie van de resort. Uit dit logboek kunnen we opmaken dat we de eerste zijn die vandaag vertrekken. Gisteren zijn er drie personen die de wandeling deden. Ach ja, soms moet je het platgetreden pad verlaten. Al na een kwartiertje zien we terug zo’n joekel van een spin vlak naast ons pad. De rest van de wandeling doen we met argusogen om te vermijden om door zo’n web te lopen. We zien spotten nog drie spin-exemplaren, een wegschietend slangetje, hopen kikkers, hagedissen en  enkele zwarte boskalkoenen. Naar boven kijken om vogels te spotten doen we niet.  Al is het concert dat je in zo’n regenwoud te horen krijgt altijd best indrukwekkend. Zo’n drie uur later zijn we terug. We informeren waar de beste snorkelplaats is, blijkt dat we die een uur geleden voorbij gewandeld zijn.  We gaan niet terug, temeer om dat daar niemand anders aan het zwemmen was en dan kan dat snel gevaarlijk worden.  We lunchen en pakken onze crazywatertaxi terug naar Mission Beach. We gaan daar naar het strand en zwemmen in een afgebakende zone tussen de stingernetten.

Foto’s:  Coconut Beach, Coconut on the Beach, water taxi, volgens Ruth het eiland waar Hagar al es op strandt.

25-11-2009 om 12:08 geschreven door Mike-Ruth  

24/11/09 Banana Benders

Diepblauwe zee, parelwitte stranden, idyllische eilandjes, tropische warmte… je wordt dat toch wel beu na 3 weken. We kiezen voor een alternatieve route, het binnenland in. Zo komen we in de Atherton Tablelands, het heuvelachtige achterland van Cairns.

We rijden van groene valleien over nog groenere heuvels, prachtige landschappen krijgen we te zien. Het doet ons aan de Alpen denken, zij het met dat kleine verschil dat er hier palmbomen groeien.

Onderweg maken we een klein ommetje om de Waterfall Circuit te volgen, waarlangs we 3 schitterende watervallen bezoeken.

We zien ook kilometers bananenplantages langs de weg. Daar hebben de inwoners van Queensland meteen hun bijnaam ‘banana benders’ aan verdiend. Ze zijn er zelf dan nog behoorlijk fier op, want als je Queensland binnenrijdt word je verwelkomd door een gigantische plastieke banaan langs de kant van de weg.

Het is echt een verademing om hierdoor te rijden, ook letterlijk. Doordat we hoger zitten is het een stuk minder vochtig en een pak koeler, zo’n 25° halen we hier nog. Een goede beslissing dus.

We passeren het dorpje Yungaburra, waar een platypus-lookout (platypus=vogelbekdier) is. We installeren ons daar gedurende een half uur maar kunnen er geen spotten. Zoals de meeste dieren hier komen ze eigenlijk pas tot leven bij zondsondergang. We zien wel wat eenden en een uiteindelijk toch een Platypus die als bij wonder in een waterschildpad verandert toen hij de oever beklom.

Tegen 13u bereiken we het einddoel van deze dag, Lake Tinaroo. De camping is super rustig en ligt vlak aan het meer, we installeren ons in een  nette zij het wat ouderwetse studio/cabin. Dat is best ok voor 45 €.  In de bar kunnen we nog net lunchen, onze voorraad eten is op en de dichtstbijzijnde supermarkt is een half uur rijden. We bestellen allebei een ‘Burger on the lot’. Dat belooft. Er wordt gerommeld en gebakken in de keuken en 10 min later verschijnen er 2 reusachtige dingen. Zo groot, je krijgt hem niet in je mond en moet dus eerst een stukje vanboven en dan een stukje vanonder eten. Echt alles ligt daartussen, ei, burger, spek, rodebiet, komkommer, tomaat, sla, ananas, ajuin, sauzen, en ga zo maar door. Het is al een ware kunst om dit alles tss twee broodhelften gewrongen te krijgen. ’t Was geweldig lekker.

Uiteindelijk rijden we toch naar de supermarkt voor ons avondeten. Kwestie van geportioneerde groenten slaat het hier echt alles. Je kan hier 1selderstengel kopen, of 2 broccoli-roosjes. Zelfs gedroogde kruiden schep je naar believen in een plastiek zakje dat dan aan de kassa gewogen wordt.

Nog snel een avondwandeling voor het avondeten om die calorieën van de mega-burger terug weg te krijgen en de dag zit er weer op. Voor het eerst sinds lang eten we binnen, het koelt hier danig af op deze hoogte.

Foto’s: Millaa Millaa falls, wachten op een platypus, een platypus gevonden, wonderlijke transformatie in een schildpad

25-11-2009 om 12:10 geschreven door Mike-Ruth  

We trekken naar Daintree, dat ligt nog noordelijk dan Cairns waar we dinsdag onze vlucht naar The Alice op moeten. Veel verder kan hier echter niet. Morgen gaan we nog de ferry op over de Daintree river richting Cape Tribulation en daar stopt het voor de 2WD-voertuigen. Maar zoals gezegd, da’s voor morgen. Tegen de middag zijn we op lokatie. We besluiten de rest van de dag nuttig in te vullen met Crocodile Cruises op de Daintree. Ik neem me voor op deze blog geen flauwe woordspelingen te maken met sommige achternamen. Want denk nu niet dat je in de rivieren veiliger zwemmen kan dan in zee. We leren dat er twee soorten Crocks zijn in de Daintree, de agressievere zoutwaterkrokodillen die tot zo’n 6m lang kunnen worden en de kleinere spitsigere zoetwaterkrokodil die iets hoger op de rivier huist. Voor het gemak worden ze hier als Salties en Sweeties benoemd. Ik vraag me dan ook af wat er net door manlief zijn hoofd gaat als hij ‘Sweety, I’m home’ door de gang roept na zijn dagtaak.

Eerste cruise in het zoutwatergedeelte, 6m lang, dat belooft. Zonder iets op voorhand te boeken kunnen we mee op de cruise van 13u, er is maar 1 ander koppel. Op het gemak tuffen we over de Daintree, waarbij we uitgebreide uitleg krijgen over fauna en flora, zoals altijd met de nodige ludieke opmerkingen. Via CB-zenders praten de verschillende cruise-organisatoren met elkaar en geven door waar er iets te zien valt. Uiteindelijk krijgen we 2 salties te zien, indrukwekkend om ze zo in hun eigen biotoop te bekijken. De oudste van de 2 is bijna zo groot als ik en wordt geschat op 3,5 jaar. Ze kunnen tot 100 jaar worden en  blijven groeien tot hun 40^ste. Dat is zoals bij sommige mensen.

Met hetzelfde ticket kunnen we 12km hogerop aan een nieuwe watersafari beginnen, speurend naar sweeties. Dit bootje zit halfvol en heeft minstens een even ludieke gids. “You may keep your arms overboard, it might actually help to see some sweeties. However, if you’re planning on keeping those parts you might reconsider”

We zien een Phyton en een boomslang want onze gids is meer into snakespotting dan in crockfinding. Deze tijd van het jaar ligt dat sowieso een beetje moeilijk, het is te warm en de krokodillen zoeken dan de koudere diepere lagen op. Geen Sweeties vandaag. De gids raadt ons aan in de winter terug te komen. De tocht gaat langs mangrove-wouden en geeft spectaculaire uitzichten.

Terug op onze camping nemen we nog even een duik in het zwembad, zalig. Ik type ook meteen de blog hier. Voor Ruth eindelijk een zwembad waar ze niet binnen de 15 min kou lijdt. Vervelend dat dit aan de andere kant van de wereld ligt.

Het terras van onze cabin (deze keer een ‘luxe-villa-model’) heeft voor de verandering eens geen uitzicht op zee. We eten ons avondeten met zicht op de jungle op 2 meter afstand. 2 Gecko’s proberen ons te vrijwaren van alle insecten die de buitenverlichting aantrekt, eten genoeg. We zitten terug op zee-niveau = iets te warm en zéér vochtig.

Foto’s: Krokodillen, Koeien, slangen, de ferry  en Ruth Dillen in ons nieuwe tuinontwerp.

25-11-2009 om 12:14 geschreven door Mike-Ruth  

Vannacht voor de eerste keer kennis gemaakt met wat ze hier ‘The Wet’ noemen (hier in’t uiterste noorden hebben ze maar 2 seizoenen, the Wet en the Dry, the Wet begint einde november). Om 23u is het beginnen stortregenen en dat is zo wat blijven doorgaan tot 4u ’s nachts met tussenpauzen van een half uur. Een lichte slaper als ik ben kon ik alles volledig volgen. Des te meer omdat de regen op het golfplaten dak van onze cabin eens zo indrukwekkend klinkt.

Dat neemt niet weg dat we weeral om 8.30u fris op pad waren voor de attractie van de dag: Cape Tribulation. Met de ferry worden we over de Daintree rivier gebracht en daar begint een smal baantje recht door het tropische regenwoud.

Onze eerste stop is het Discovery Center. Een volledig aangelegd educatief parcours voert je door een stuk van het oudste regenwoud op aarde, vergezeld van de uitgebreide commentaar van de Audio Mate. Om de 3 stappen stoppen we voor een nieuw verhaal over beesten en planten. We beklimmen oa de Canopy Tower (27m hoog) waarbij we de verschillende lagen van een regenwoud te zien krijgen. Onze digitale gids vertelt ons trots dat bij de cycloon van een aantal jaren geleden grote stukken regenwoud verwoest waren, maar dat hun ijzeren uitkijktoren de storm overleefd had. Echt iets om trots op te zijn in een ecologisch park. We proberen nog maar es een casuarius te zien, tevergeefs.
Na 2u rondslenteren hebben we het wel gehad en komen we terug aan de receptie, waar een grote tafel koffie, thee en koeken op ons staan te wachten. Gewend aan de gastvrijheid van de australiërs zetten we ons daar neer en willen ons bedienen, wanneer er plots een ranger naar ons komt en vraagt om te verhuizen. De morning tea was bedoeld voor een bus Duitse toeristen. ‘Ach So, macht du nichts an mein freund.’  Maar we vallen genadeloos door de mand. Verplekken dus.

We rijden verder en het baantje wordt alsmaar smaller, de natuur is wederom prachtig. De Blue Mountains vonden wij prachtig, maar dit is toch nog van een ander kaliber.

We rijden tot de weg overgaat in grind en volgens ons ook het einde van de wereld begint. We trekken nog een paar foto’s van het uitzicht.
Op de terugweg stoppen we even bij een lookout en hoor ik ineens een man achter mij zeggen: ‘Allé, da beest da kruipt hier gewoon in mijn broek’. Aha, eindelijk, toch nog vlamingen in Australië, we begonnen al te wanhopen. We doen een hele babbel met dit sympathieke gepensioneerde koppel uit Zoersel. Hun ervaringen zijn zeer gelijklopend als de onze, gaande van het verkeerd inschatten van transfertijd over grote afstanden tot het volledig voorbereid zijn met netbook en skype om dan te beseffen dat het internet hier nauwelijks de snelheid van een telegraaf evenaart en bijgevolg skype dus meestal hopeloos is.

Morgen blijven we hier nog een dag om te relaxen, ’t zit er bijna op aan de oostkust, niet te geloven dat er al een maand voorbij is.

Ondertussen hebben we tijdens de lange ritten onze faunawoordenschat gevoelig uitgebreid. We onderscheiden nu vlot:

De Plat : bijzonder dunne kikker of pad, leeft ontzettend dicht tegen het baanoppervlak.

De Platabi: Een Walabi herleid tot een wegtapijtje

De Plattepoes : spreekt voor zich

De Platypus: Grapje van God. Eend met een identiteitscrisis die hardnekkig probeert te evolueren tot een zoogdier. Kan zich verdomd goed als schildpad vermommen. Ziet  er uit alsof er al eens met de auto over gereden werd.

De Platte Mus : a) elk klein dood vogelke. b) een iets te flauwe française op een uitstap.

27-11-2009 om 02:32 geschreven door Mike-Ruth  

Onze eerste echte nietsdoe-dag sinds we vertrokken zijn, beetje op internet gezeten, boek gelezen aan het zwembad  tot de verveling toesloeg, even omgedraaid en hardnekkig volgehouden tot het gevoel van verveling weer weg was. In de namiddag nog even een omweg gemaakt tijdens het inkopen doen naar de Mossman Gorge.

29-11-2009 om 10:59 geschreven door Mike-Ruth  

We installeren ons in de jeugdherberg van Port Douglas en schrijven ons ineens in voor een snorkeltrip voor zondag. We zitten hier nl heel dicht bij het Great Barrier Reef en er is de mogelijkheid om naar het Outer Reef te gaan snorkelen, wat toch weer uniek is.

Na de middag wandelen we wat rond in Port Douglas en zoeken ons een restaurant voor ’s avonds.

Het wordt ‘2Fish’. Met zicht op het strand bestellen we eerst een bord sashimi, wat verrukkelijk klaargemaakt is en ongelooflijk smaakt. Als hoofdgerecht waagt Mike zich aan Moreton Bay bugs. We hebben hier al dikwijls ‘bugs’ op de kaart zien staan maar geen idee wat het is. We waren al wel zo ver dat het hier niet gaat over insecten maar over één of ander zeebeest.

De bugs laten op zich wachten omdat ze eerst met een risotto aangedraafd kwamen. Volgens mij met opzet gedaan om de spanning wat op te drijven. Uiteindelijk verschijnt er een goed gevuld bord met iets wat lijkt op een lelijke kruising tussen krab en kreeft, maar in een minder definieerbare vorm. Het blijkt er ook naar te smaken. Weeral een beetje wijzer op culinair vlak!

29-11-2009 om 11:01 geschreven door Mike-Ruth