Het familieweekend is een jaarlijkse traditie. We zijn momenteel al aan de 17de editie toe. Ononderbroken. Voor mij is het niet alleen een mooie gelegenheid om de familieleden (na meestal een vol jaar) weer eens allemaal samen te zien. Het is een kans om op plaatsen te gaan fietsen waar ik anders niet onmiddellijk zou komen.
Dit jaar huren we een omgebouwd oud cafe in Westouter, een van de dorpjes in de gemeente Heuvelland. Andere notoire dorpjes zijn Loker, Kemmel (van de berg) en vast het bekendst: Dranouter. De Franse grens en de taalgrens liggen letterlijk op een boogscheut verwijderd. Het landschap is niet direct wat ik van West-Vlaanderen verwacht, maar dat laat de naam van de streek dan ook vermoeden. De dorpjes liggen immers idyllisch verspreid tussen de heuvels. Voor de rest: veel groene weilanden, kleine weggetjes en heerlijk weer.
Ik kies voor twee tochten. Zaterdag doe ik op mijn eentje een wegrit van een uurtje of twee. Zondag zal ik dan met Gust de rode mountainbike route rijden die aan ons gehuurde verblijf passeert.
Zaterdagochtend doet nog veel meer pijn dan gewoonlijk. Ik ben om 2u30 gaan slapen met een overdosis gin, martini en wijn in mijn lichaam. 7u30 lijkt nog beestachtiger dan anders . Maar ik ben echt te nieuwsgierig naar de fietsmogelijkheden hier om te blijven liggen. Het is één van de eerste keren dat een ferme kater mij in zijn greep houdt. Hoofdpijn, keelpijn (door Saskias overgesprongen verkoudheid) en duizeligheid doen me nog even twijfelen aan mijn plannen, maar een zeldzame koppigheid haalt me uit mijn halfslaap en even later sta ik buiten met de Granville. Gps gemonteerd en nog even dag zeggen tegen Wynke en mijn mams die op weg zijn naar de bakker.
Het is warm voor half oktober, maar koud genoeg om de eerste minuten op de fiets niet echt aangenaam te laten voelen. Dat betert al na de eerste beklimming. Het wordt me snel duidelijk dat er vandaag weinig vlakke kilometers bij zullen zitten. Ik volg de Westvlaamse Bergenroute van 45 kilometer. Een tocht die slingert door het Heuvelland, van Dranouter tot Wijtschate. De tocht is perfect bepijld en ik heb mijn gps dan ook niet vaak nodig. Af en toe eens dubbelchecken volstaat. Door mijn getreuzel van deze ochtend ben ik een half uur later vertrokken dan gepland. Ik besluit de tocht in te korten tot een goeie 38 kilometer. Dat moet me normaal op tijd voor het ontbijt en de volgende (gezamelijke) activiteit terug aan De Zevende Hemel brengen.
Eens opgewarmd voelen de benen heel goed en de kilometers vliegen voorbij. Zo snel dat ik voor ik het weet al een stuk voorbij de Kemmelberg ben. Ik wou hem graag oprijden door een afwijking van de tocht, maar ik hou het dan maar voor morgen tijdens het mountainbiken. De tocht wordt iets vlakker richting Ieper, dus dat stuk snij ik af. In Kemmel zelf stuurt de tocht me langs een aardewegje waar ik serieus moeite heb om recht te blijven op de slicks. De rest van de weg ligt er echter goed droog bij, dus ook daar verlies ik geen tijd door.
Uiteindelijk rij ik ongeveer 100 minuten op 38 kilometer. De eieren met spek staan te dampen en de helft van de familie ligt nog in bed. Had ik toch de 45 kilometer kunnen doen.
Zaterdagavond is het ook al 1u30 voor ik in mijn bed kruip. Gelukkig deze keer met een heel pak minder promilles in mijn bloed. 7u30 (weeral) voelt er echter niet minder heroisch door. Vandaag geen kater dus zitten we wel op tijd op de fiets. Het lijkt nog kouder te zijn dan gisteren, en door het gezapigere tempo van mijn medefietser duurt het iets langer voor ik wat warmer ben. Ik had beter de tenuetjes van vandaag en gisteren omgewisseld. EN mijn armstukken aan gedaan.
De mountainbikeroute heeft niet zo'n hoog off-road gehalte. Op vele plaatsen rij ik hetzelfde traject als de Bergenroute van zaterdag. De veldwegen zijn traktorsporen tussen de akkers, met veel steenpuin (steenpijn tot gevolg) en half opgedroogde modder. Nergens moet er echt technische kunde boven gehaald worden. Gelukkig mis ik deze keer de Kemmelberg niet. Een steile kasseiklim, maar geen probleem voor een beetje geoefend biker. Het laatste stukje ga ik recht op de trappers en laat een hijgende Gust een twintigtal meters achter. Hij had me al gewaarschuwd dat zijn conditie ronduit slecht was. Ik heb totaal niet de behoefte om er een uitputtingsslag van te maken, dus hou ik rustig in op de meeste beklimmingen.
Na de Kemmelberg volgt nog de off-road beklimming van de Rodeberg, veruit het leukste stukje van de hele rit. Gust besluit om het laatste stukje dat nog een lus rond Westouter maakt, af te snijden, en met het oog op een nog drukke dag volg ik hem maar. 130 minuten op 35 kilometer. Ik dacht sneller terug te zijn.
Conclusie: een prachtige fietsstreek om zeker eens naar terug te komen (ondanks de 240 kilometer rijden), maar niet voor het mountainbiken.
15-10-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
11-10-2006
De challenge - week 4
Ik vermoedde al dat het niet zo makkelijk zou blijven gaan als de voorbije weken. Met 79,5kg bedraagt het verschil met een week geleden amper 300gr. Maar ik hou mezelf een aantal dingen voor: mijn manier van eten is momenteel veel gezonder dan wat ik daarvoor gewend was. In combinatie met een continue fietstraining (die zeer goed loopt) moet er op de duur wel vet beginnen af gaan. Kan niet anders.
Gisterenavond ook weer 90 minuten op de fiets gezeten. Eigenlijk wou ik een intervaltraining doen. 5 keer 6 minuten in D2 en 4 minuten in D1. Het enige probleem was de invallende duisternis. Ik zag op de duur niet meer of ik wel in het juiste blok zat en hoe lang ik al bezig was. Omdat ik nog in de voorbereidende weken (base) zit, dan maar overgeschakeld op een D1 training door het alarm van de hartslagmeter in te stellen tussen 123 en 134.
Daarbij viel me wel iets op dat ik ook zaterdag tijdens mijn lange (OK, 136 minuten is niet zooo heel lang) duurtraining merkte. Tussen de 4 en de 5 achteraan is er net iets te veel verschil om mooi rond Hf 127 te blijven in een aangename trapfrequentie. Dat is dan de 16 en 18 neem ik aan. Of de 18 en de 21, want daar zitten ineens 3 tandjes verschil op. Misschien eens kijken voor een wegcassette.
11-10-2006 om 09:10
geschreven door jon snow
09-10-2006
Heusden-Zolder TT
8 oktober is verkiezingsdag. Vandaag kiezen we een nieuwe gemeenteraad en vandaag rij ik samen met Robby de TT van Heusden-Zolder. Robby gaat eerst zijn burgerplicht vervullen. Ik ga pas later op de dag samen met Saskia. Van aan het stemlokaal rijden we enkele honderden meters naar het parcours van de TT. Een parcours dat 95% over de vaste Meylandt-route gaat. Een weerkerend zeer bij de TTs in mijn thuisgemeente, want blijkbaar is de overheid van mening dat met een vaste route in de gemeente deze ook maar gebruikt moet worden voor elke mountainbike tocht. Of ligt het toch aan de gebrekkige creativiteit van de inrichtende verenigingen? Misschien moet ik in het vervolg maar eens een signaal proberen geven door deze TTs niet meer te rijden, of door een weloverwogen stem straks in het kieshokje?
Er loopt wel vanalles mis met de metingen tijdens het fietsen. Eerst vergeet ik mijn tellertje te resetten. Dat zou geen probleem zijn als ik mijn hartslagmeter niet te laat op zet en te laat ook weer afzet. Maar ik heb geen tellertje of meter nodig om te voelen dat dit een supersnelle rit is. Op de rechte stukken flirten we af en toe met de 30km/h, en dat vertaalt zich naar mijn hartslag. Het leukste stukje in de eerste helft blijft toch het crossparcours tussen circuit en kanaal. We stoppen halverwege even in Viversel om ons inschrijvingsgeld te betalen. Het enige leuke daarna is de lange singletrack in het bos in Eversel. Door het hoge tempo en de training van gisteren begin ik toch stilaan mijn beentjes te voelen. Vooral de verzuring dan. Toch kan ik het niet laten om weg te springen uit het wiel van enkele bikers die er eigenlijk al een mooi tempo op nahouden. Wat zei ik ook alweer over dat inhalen verslavend is? We rijden tot aan de bevoorrading voor een soepje en vijf minuten later staan we weer thuis. Goed op tijd, dus ik spendeer wat langer aan het kuisen van de fietsen en vooral kettingen.
De gegevens (bij benadering dus): Afstand : 42,8km Rijtijd : 113 minuten Gemiddelde : circa 23,7km/h (vorig jaar op deze TT nog 22,5) Hartslag : 145, 10% in D1, 37% in D2, 34% in D3
. Maar ik ben echt te nieuwsgierig naar de fietsmogelijkheden hier om te blijven liggen. Het is één van de eerste keren dat een ferme kater mij in zijn greep houdt. Hoofdpijn, keelpijn (door Saskias overgesprongen verkoudheid) en duizeligheid doen me nog even twijfelen aan mijn plannen, maar een zeldzame koppigheid haalt me uit mijn halfslaap en even later sta ik buiten met de Granville. Gps gemonteerd en nog even dag zeggen tegen Wynke en mijn mams die op weg zijn naar de bakker. 
