Twee weken verder en twee weken beterschap. Het trainingsprogramma blijft vlot verlopen. Ik zit nu in mijn laatste week van het eerste trainingsblok. Dat wil zeggen consolidatie en rust dus. De knie blijft zich zeer goed gedragen. Ook onder zwaardere belasting. De laatste maal dat ik echt iets voelde was door een slecht afgestelde schoen vorige week dinsdag. Een inlegzool en een andere afstelling van het schoenplaatje hebben sindsdien zowat 95% val alle pijn en ongemak weg genomen.
Ik heb sinds mijn laatste post veel duurtraining en enkele intervals gedaan. Deze zondag was dan de kers op de taart: de eerste maal sinds oktober vorig jaar dat ik de tocht naar Peer opnieuw deed. Ik heb zelfs een fotootje getrokken van de plaats waar ik 10 maanden geleden de basis voor al mijn gesukkel legde. Deze maal zonder problemen de volledige afstand afgehaspeld (buiten dan die snakebite op de toeristische weg). De gegevens: Afstand : 77.3km Rijtijd : 190 minuten Gemiddelde : 24.0km/h Hartslag : 126, 68% in D1, 12% in D2 Fietsknooppunten : Meylandt-308-309-05-78-03-04-33-39-75-74-79-300.
Ik vind het nu bijzonder grappig om de post over mijn 'ongelukje' vorig jaar te herlezen:
"In het midden van de tocht - op weg tussen 04 en 33 rijd ik op een
asfaltpaadje door het bos. Het ligt nat en vooral glad door de regen en
de gevallen bladeren. Opeens zie ik het knooppunt 33 voor me. Een
T-splitsing. Ik rem, maar gebruik vooral de achterrem. Niet doen op een
spekgladde weg met slicks natuurlijk.
Mijn achterwiel slipt en de fiets gaat erbij liggen. Ik geraak
uitgeklikt, maar daardoor sleept mijn voet over de grond waardoor dan
weer mijn knie in een heel vreemde hoek komt te staan. Een pijnlijke
bedoening. Ik blijf even zitten op het lege fietspad en neem de schade
op. Mijn rechterknie voelt geforceerd, maar er valt nog mee te fietsen.
Verder hou ik er alleen een gaatje in mijn overschoen en een wat scheve
achterderailleur aan over. De derailleur plooi ik na enkele honderden
meters weer recht. Ook mijn knie voelt weer zo goed als normaal na
enkele minuten fietsen. Gelukkig maar, want het is nog een eindje (nog
35km om exact te zijn).
Verder geen ongelukken meer en na drie
uur fietsen zie ik de Boekterheide weer. Het is pas bij het afstappen
dat ik voel dat mijn dijbeen en knie niet echt normaal aanvoelen. De
even lange duurtocht die voor morgen gepland staat zou wel eens in
gevaar kunnen komen."
Zaterdag heb ik de referentietijden gereden op mijn parcours aan de Zolderse kluis. Een toertje van ongeveer 5km waar ik zo hard mag gaan als ik kan. Na vier ronden stond mijn beste tijd op 20'37" met een gemiddelde van 15,8km/h. Nu kan ik om de twee weken gaan controleren hoe mijn tijden (en andere waarden) erop verbeteren.
Mijn conditie gaat ook de goeie kant op. Voor het eerst weer onder de 80kg, en dat bij een toegenomen spiermassa. Mijn benen zijn nog lang niet symmetrisch (en zullen dat misschien nooit meer worden), maar de kracht begint terug te komen. Mijn Polar heeft ook niks dan goed nieuws voor mij: een merkelijk gedaalde rustpols en een iets gestegen OwnIndex (VO2max). Tijdens mijn slaap worden er minimale waarden van 42 a 43 hartslagen geregistreerd. In de zetel zittend, stijgt dat tot amper 50, en overdag op het werk is een waarde tussen de 58 en 62 zowat de meest voorkomende. De Polar OwnIndex die enkele weken geleden nog op 52-53 stond is geklommen naar 56.
Maar de echte test komt volgende week woensdag. Dan heb ik een afspraak bij dokter Boonen voor een inspanningstest. September wordt een belangrijke maand in het trainingsprogramma. Veel vrije tijd en bij de duurtrainingen gaat meer en meer tempotraining komen. En deze maal zal ik met bijna exact de juiste zones kunnen trainen.
Mijn achterwiel slipt en de fiets gaat erbij liggen. Ik geraak
uitgeklikt, maar daardoor sleept mijn voet over de grond waardoor dan
weer mijn knie in een heel vreemde hoek komt te staan. Een pijnlijke
bedoening. Ik blijf even zitten op het lege fietspad en neem de schade
op. Mijn rechterknie voelt geforceerd, maar er valt nog mee te fietsen.
Verder hou ik er alleen een gaatje in mijn overschoen en een wat scheve
achterderailleur aan over. De derailleur plooi ik na enkele honderden
meters weer recht. Ook mijn knie voelt weer zo goed als normaal na
enkele minuten fietsen. Gelukkig maar, want het is nog een eindje (nog
35km om exact te zijn).
