Whaaa!... Na twee maanden van sukkelen, proberen, afstellen, bijvijzen, demonteren, adjusteren, mobiliseren, manipuleren en ijsberen ('k heb het niet over mijn fiets, maar over mijn lijf) is het dan eindelijk gelukt. Gisteren in de namiddag (zon en veel oostenwind waren mijn reismakkers) voor de eerste keer sinds 21 oktober 2006 een 50+ km tochtje gedaan zonder noemenswaardige pijnscheuten of steken in de ondertussen beruchte zones. De knie en de lies bleven allebei braafjes hun ding doen. Na 55 kilometer kon ik het moeilijk geloven, maar de enige pijn die ik voelde was afkomstig van het fietsen.
Door de serieuze wind en de onstuitbare drang om de pijnlimieten op te zoeken was het nochtans geen toeristentempo. 55km aan 2u22 minuten, da's een respectabele 23.2 km/h. Mijn gemiddelde hartslag zal dan ook rond de 135 liggen en daarom kan ik dit bezwaarlijk als een D1 training beschouwen. Vandaag voelt de kuit wat stijf aan, maar van pijn of een trekkend gevoel is vooralsnog geen sprake.
En wie of wat was het nu, als deze goeie evolutie zich handhaaft? Na mijn bezoek aan dokter Boonen vorige week had ik wel al gevoeld dat het met de iliopsoas de betere kant leek op te gaan. Zijn triggerpoint therapie op mijn adductor magnus was pijnlijk, maar zeer effectief. Zaterdag mocht ik dan nog eens mijn aangepaste zolen gaan halen bij Patrick. Of was het het wekenlange stretchen tot ik me een elastiekje voelde? Het doet er weinig toe natuurlijk.
So what's next? Vooral niet forceren. Dat wil zeggen dat de zaterdagse en zondagse fietstochtjes blijven, en er mag er eentje of twee op weekdagen bij komen. De eerstvolgende is dinsdag, zodat ik bij mijn volgende bezoek aan Boonen op woensdag een zo accuraat mogelijk beeld heb van mijn toestand.
Het is niet makkelijk na 5 maanden opnieuw te hopen, maar voor een keertje ga ik me toch laten gaan.
