De Houffamarathon. Meer dan tweeduizend bikers die zich urenlang een weg banen door een van de mooiste bike-streken van ons landje. Het toneel voor deze fijnproeverij is Houffalize. Vaak omschreven als het mekka van het Belgische mountainbiken organiseert deze stad al het derde jaar op rij een marathon. Er is aan iedereen gedacht met 4 afstanden: 40 km voor de toertocht, en 60, 90 of 120 km voor de marathon.
Na de geslaagde 40km versie van vorig jaar wil ik dit jaar mijn tanden eens in de 60km zetten. Een betere voorbereiding en een verkenning van het parcours in mei van dit jaar moeten me helpen om niet te belabberd in de resultaten voor de dag te komen. De 60 km is immers - in tegenstelling tot de 40 - gechronometreerd. Ik reken op een evenaring van mijn gemiddelde van vorig jaar. Toen haspelden we onder een stralend blauwe hemel de toertocht af met een gemiddelde van net boven de 12km/h. Dit jaar was augustus echter een natte maand. Op de mtb fora wordt de toestand van het parcours dan ook als modderig beschreven.
De dag voordien toch nog maar snel een regenjasje gekocht. De Specialized wordt ook voorbereid op het modderballet door een extra beschermhoes rond de demper. En in de camelbak gaat een setje reserve remblokken. Modder en schijfremmen zijn geen vriendjes.
7u30, samen met de schoonbroer fietskes op de auto tasten en hopla... weg richting Ardennen. In Houffalize parkeren we ons weer aan het kerkhof. Voldoende parkeerplaats dit jaar en na de rit kunnen we er beschikken over stromend water. Geen overbodige luxe, zo zal blijken.
Om op te warmen fietsen we kalmpjes aan naar de inschrijving. Na wat zoeken naar mijn startnummer en een sanitaire pitstop kunnen we terug naar de auto waar we ons ontdoen van overbodige jasjes en de startnummers bevestigen. -- Mental note voor volgend jaar: zelf colsonbandjes meenemen -- Vijf minuten later staan we weer beneden in het dorp en zoeken we achteraan de massa een plaatsje. Om 9u45 zetten we ons in beweging, al is dat relatief als je met meer dan 600 door de smalle straatjes moet. Even verderop is het dan ook schouder aan schouder klimmen in de granny gear. Niet omdat het zo steil is, dan wel door de drukte. Pas als we de eerste chronomat passeren kunnen we even doorfietsen. De drukte lijkt af te nemen tot we op de eerste single-trail botsen. Bijna letterlijk, want er staat een file waar de Kennedytunnel op maandagmorgen een puntje aan kan zuigen. Gelukkig is het de enige file van de dag en na 10 minuutjes slakkengang lijken we dan echt vertrokken.
Met 60km en 1500 hoogtemeters voor de boeg is het vooral zaak in het begin de motor niet te hoog in de toeren te jagen. Ik ben er voorlopig nog gerust in: mijn hartslagmeter jojoot tussen de 140 en de 150 en ik haal af en toe al eens een deelnemer in. Op de echt technische klimmetjes gaat het zelfs nog beter en ik prijs me gelukkig met mijn fully als ik de ene na de andere 'afstapper' achterlaat.
Een goeie acht kilomer onderweg en we krijgen het eerste recuperatiestukje op asfalt. Ik maak me in een bocht de bedenking dat de modder aan mijn banden de stuureigenschappen wel heel erg beinvloedt. Of is het de Reba die druk verliest? Het zwabberende gevoel van voor is nu onmiskenbaar. Even leunen op het stuur brengt de schuldige aan het licht. De Nobby Nic wordt stilletjes een Nobby Niks... Samen met Robby aan de kant. Enkele vloeken, 15 minuten en een reserveband later kunnen we weer weg. De eerste 40'ers beginnen door te komen. Een goeie tijd kunnen we vergeten. We komen als laatste van de 60'ers door aan de eerste controlpost.
Gelukkig blijven we beide de rest van de tocht gespaard van technische problemen. Door de staat van het parcours zijn we wel verplicht om de snelheid (en het verwachte gemiddelde) drastisch naar beneden aan te passen. Downhills worden meer gegleden dan gereden, en naar het einde toe lijkt een afdaling langs een holle wegel meer op rafting dan biking. Robby besluit om op dezelfde plaats als hij vorig jaar overkop ging, dit nog eens dunnetjes over te doen in het snel stromende water. Ikzelf wacht strategisch tot de afdaling voor het bruggetje over de Ourthe om de toeschouwers te vermaken met een leuke schuiver. Maar weer wil Robby niet onderdoen en maakt op dezelfde plaats een koprol.
Na een dikke 62km en een beetje geblutst en geschaafd hoor ik de verlossende piep van de aankomstmat. Mijn resultaat valt tegen. 566ste van de 650 finishers. Zonder lekke band zaten we rond de 500... nog geen prachtprestatie. Nu wordt het kiezen voor volgend jaar: een betere 60 of de tanden in de 90...
