De dokter had redelijk geruststellend nieuws voor mij. Na de nodige manipulaties en wringbewegingen kon hij me vertellen dat het hoogstwaaarschijnlijk niet mijn meniscus was. Wel een peesontsteking die zeven tot tien dagen kon aanslepen. Ibuprofen en Voltaren gel staan dus de komende dagen op het menu. Hij raadde me ook aan om elke dag een half uurtje op de rollen los te rijden. Dit helpt de genezing door een betere spier- en peesdoorbloeding.
Het doemscenario van een week binnenzitten in Houffalize, en een meniscusoperatie is voorlopig afgewend. Vanavond toch nog eens een tweede opinie vragen.
31-10-2006 om 09:01
geschreven door jon snow
30-10-2006
Knie [2]
De 'laterale' pijn in mijn knie is zo goed als verdwenen. Geen pijn meer bij het naar buiten duwen van mijn voet (i.e. laterale belasting van de knie). Maar in de plaats is nu een moeilijker te localiseren pijn. Nu lijkt het meer de spier aan de buitenkant te zijn, net onder de knie. Ik twijfel of ik straks een 10-tal minuutjes op de rollen ga. Morgen mijn 'geval' eens voorleggen aan de kinesist...
30-10-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
29-10-2006
Bierbeek
Ondanks de goed meegevallen rollentest van donderdag was ik er niet helemaal gerust in de vrijdag en zaterdag. Toen ik vrijdag op de rollen kroop voelde ik trouwens dat mijn knie helemaal niet meer soepel draaide. Het was bij elke omwenteling alsof er druk werd opgebouwd die dan na enkele malen resulteerde in een knak. Ik kreeg ook last in de bovenkant van mijn dij en aan de achterkant van mijn knie.
De geplande zaterdagtraining schrapte ik maar. Het lot niet tarten. Wel in de namiddag met de Specialized de remblokken gaan inremmen. En dat ging eigenlijk zonder noemenswaardig probleem. Zolang ik niet op de trappers zou gaan staan, zou de toertocht van zondag wel lukken.
De zondag zelf dan. Door het winteruur krijg ik een extra goeie nachtrust. Het mooie aan de tt van vandaag is dat ik zelfs Saskia heb kunnen overtuigen om mee te gaan. De rit naar Bierbeek is dezelfde die ik elke dag naar het werk doe, alleen veel rustiger qua verkeer natuurlijk. Op zondagochtend om 8u30 is er niet zo heel veel volk gek genoeg om al uit bed te zijn. Na een sanitaire pitstop bij ARM komen we tegen 10u15 bij de start aan. Een overrompeling van wagens, want we moeten een heel eind rijden voor we een plekje vinden. Snel de fietsen en onszelf 'optuigen' en naar de inschrijving. Daar staan Stef, Sven en Iris al te wachten. De laatste twee zelfs in T-shirt. Het zorgt voor een raar contrast met ons in onze lange broek en windvest.
We betalen 3,5euro voor de 45km (waarvan we er maar 37 gaan doen, door twee goed uitgekiende shortcuts te nemen) en enkele minuutjes later schuiven de herfstvelden onder onze noppenbanden door. Na een eerste klim over kasseien duiken we al snel het Meerdaelbos in. Daar blijven we zowat 30 kilometer in rond toeren. We doen de meeste leuke stukjes van de Bloso-route aan. De klim en technische afdaling aan de Kluis, een singletrack in Sint-Joris-Weert, de dolle afdaling (aka de Stef-afdaling) in de holle weg.
Saskia doet het verbazend goed die eerste helft in het bos. Op de klimmen is het duidelijk dat ze power tekort komt. Een typisch fenomeen voor wie begint met fietsen na een lange rustperiode. Op het vlakke is het geen probleem de snelheid erin te houden, maar bij de minste hoogtemeter moet ze naar het kleine blad. En dat vreet zowel aan de 'moral' als aan de energiereserves. Op de koop toe besluit ze niet te eten aan de bevoorrading omwille van haar beugel. Not smart.
Na 30 kilometer verlaten we het bos en nemen we de eerste short-cut. Bij Saskia is het beste er ondertussen af en het wordt alleen maar erger door de lange stroken vals plat door de open velden van Hamme-Mille. De tweede bevoorrading staat niet waar we ze verwachten (het is ondertussen wel al 12:15) dus bollen we gewoon verder. Mijn knie is al een kilometer of tien aan het protesteren. Geen (voelbaar) geknak vandaag, maar de spieren in mijn knieholte en bovenaan mijn dij doen pijn. Soms verdwijnt het weer even, maar ik heb nooit het gevoel volledig pijnvrij te kunnen rijden. Ik ben blij dat ik op de klimmetjes bij Saskia kan blijven hangen, want een hoger tempo zou mijn knie al veel vroeger belast hebben.
De laatste hellinkjes worstelen we ons samen omhoog en daar is eindelijk de weg naar de auto. Ik laat een compleet lege Saskia opwarmen in de auto terwijl ik de fietsen op de auto zet. Straks frietjes en een dikke Karmeliet. Als nu die knie maar goed komt...
De gegevens : (geen Hf gegevens door per ongeluk de meter te resetten zonder gekeken te hebben) Afstand : 38,9km Gemiddelde : 12,5km/h
29-10-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
27-10-2006
Knie
Mijn knieblessure van zaterdag is langzaamaan gebeterd deze week. Waar ik zondag en maandag nog moeite had om vanuit een zittende positie recht te komen, kan ik dat nu zonder problem of pijn. Maar er blijft toch iets 'niet just' voelen. Gisteren op de rollen duurde het een minuutje of vijf voor ik soepel kon ronddraaien. En na een dikke drie kwartier ben ik er maar mee opgehouden toen ik voelde dat de knie begon te trekken. Ik voelde daarenboven ook nog wat pijn aan de bovenste aanhechting van mijn quadriceps (de rectus femoris zeker?).
Al bij al toch een goed meegevallen eerste rollen-ervaring. Vanavond nog eens proberen van een 40-tal minuten recup te doen. Afhankelijk van de ontwikkeling kan ik dan zaterdag een D1 tocht overwegen. Zondag staat de TT van Bierbeek al op het programma, dus ik moet overbelasting in de volgende dagen kost wat kost vermijden. Ik mag er niet aan denken wat een iet of wat serieuze en/of aanslepende blessure aan mijn knie met zich mee zou brengen.
27-10-2006 om 16:35
geschreven door jon snow
25-10-2006
De challenge - week 6
De aanhouder wint. Deze morgen 78,8kg op de weegschaal . Dit zonder sport op dinsdag! Ook na de lichte terugval van vorige week heb ik niet echt iets speciaal gedaan. Zaterdag slaagde ik er zelfs in vier stukken taart en spek met eieren naar binnen te werken. Wel die dag ook een lange duurtraining gedaan van 3+ uren. Mijn eetpatroon is zeker lng vol te houden. 's Ochtends eet ik enkele boterhammen, en dat mag gerust met serieus vettige slaatjes zijn. Dan door de (werk)dag beginnen met een stuk fruit, daarna Lu ontbijtkoeken en meestal nog in de voormiddag een soepje. Tijdens de lunch dan rijstpap of pudding, kellogg's, één of twee stukken fruit en een petit gervais. In de namiddag nog een sultana en een stuk fruit als ik dat tijdens de lunch al niet opgegeten heb. Als ik dan 's avonds thuis kom kan ik (meestal) goed aan de verleiding weerstaan om me nog vol te proppen. En echt honger heb ik op geen enkel moment van de dag.
Mijn vetpercentage is momenteel tot 14,8% gezakt bij een waterpercentage van 59%. Ik ben zeer optimistisch over het vervolg van de challenge, want eens mijn knie hersteld is, kan ik weer een aantal vetverbrandende duurtrainingen inlassen.
25-10-2006 om 14:55
geschreven door jon snow
22-10-2006
Zondag flopdag
Na de schuiver van gisteren heb ik er niet echt goeie hoop op. En ja hoor. De eerste 10 minuten lukken nog wel, maar al gauw krijg ik zeer pijnlijke steken in de knie. Mijn hartslag is ook weer zeer lui. Amper boven de 100 te krijgen. Alsof dat nog niet genoeg is, heb ik de derailleur op de Cleveland verkeerd afgesteld met veel geratel tot gevolg. Ik heb geen gepast gereedschap bij (is nog met een moertje) en ik hou het dan ook niet lang vol. We houden het maar op een recup training.
De gegevens:
Afstand : 15km Rijtijd : 45' Gemiddelde : 19,6km/h Hartslag : 96, waarvan 8% in D1, de rest onder de 100...
22-10-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
21-10-2006
Herfst op het fietspad
Zaterdag, dat betekent dat ik weer op de fiets kan. Met de vroege duisternis zijn de weekends oases van fietsplezier in de woestijn van de werkweek. Vandaag gaan we eens kijken hoe ver het staat met mijn duur-uithouding. Een ritje van 75km in D1. Ik ga het fietsroutenetwerk naar het Noorden eens verkennen. Tot in Peer zou de tocht mij moeten brengen. Daarna terug over Opglabbeek, Winterslag en de Zonhovense Teut.
Met een proper gewassen en goed ingevette Granville vertrek ik rond half negen 's ochtends. Na een kilometer of 10 merk ik dat mijn voorband sponzig aanvoelt. Even stoppen dus. Voorband eruit, inspecteren, nog eens inspecteren, ... niks te vinden. Ik besluit het erop te wagen en de band gaat 'as-is' terug in de buitenband. Met het handpompje pomp ik zo goed en kwaad als het kan de band weer zo hard mogelijk op. Blijkbaar had ik hem 's vrijdags niet goed op druk gezet, want ik ondervind de rest van de rit geen problemen meer. Of toch niet met de band.
Eerst begint mijn knie te zeuren. Een gevolg van de overbelasting op de squash woensdag. Ik zet mijn zadel wat hoger en de pijn verdwijnt volledig. Na een 'koude' eerste 20 minuten hou ik mijn Hf gemakkelijk rond de 128. De snelheid ligt ook hoog, maar dan realiseer ik me dat mijn wielomtrek in het computertje nog altijd op noppenbanden ingesteld staat. Iets waar ik naar moet kijken als ik terug thuis ben. Maar verkeerde instelling of niet, het loopt allemaal zeer lekker. Het is mooi weer en ik geniet van de herfstkleuren die stillaan maar zeker het zomergroen beginnen te verdringen.
In het midden van de tocht - op weg tussen 04 en 33 rijd ik op een asfaltpaadje door het bos. Het ligt nat en vooral glad door de regen en de gevallen bladeren. Opeens zie ik het knooppunt 33 voor me. Een T-splitsing. Ik rem, maar gebruik vooral de achterrem. Niet doen op een spekgladde weg met slicks natuurlijk. Mijn achterwiel slipt en de fiets gaat erbij liggen. Ik geraak uitgeklikt, maar daardoor sleept mijn voet over de grond waardoor dan weer mijn knie in een heel vreemde hoek komt te staan. Een pijnlijke bedoening. Ik blijf even zitten op het lege fietspad en neem de schade op. Mijn rechterknie voelt geforceerd, maar er valt nog mee te fietsen. Verder hou ik er alleen een gaatje in mijn overschoen en een wat scheve achterderailleur aan over. De derailleur plooi ik na enkele honderden meters weer recht. Ook mijn knie voelt weer zo goed als normaal na enkele minuten fietsen. Gelukkig maar, want het is nog een eindje (nog 35km om exact te zijn).
Verder geen ongelukken meer en na drie uur fietsen zie ik de Boekterheide weer. Het is pas bij het afstappen dat ik voel dat mijn dijbeen en knie niet echt normaal aanvoelen. De even lange duurtocht die voor morgen gepland staat zou wel eens in gevaar kunnen komen.
De gegevens: Afstand : 73km (gecorrigeerd van 75,6) Rijtijd : 185 minuten Gemiddelde : 23,7km/h (gecorrigeerd van 24,5) Hartslag : 125, 74% in D1, 13% in D2
Het zat er vorige week al een beetje aan te komen. En het familieweekend met het vele snoepen en drinken heeft er niet aan geholpen. Deze week voor het eerst niet afgevallen ten opzichte van vorige week. Misschien ook omdat ik dinsdag geen fietstraining gedaan heb. Maar ik maak me absoluut nog geen zorgen hoor. Langzaam aan dan breekt het lijntje niet.
Deze ochtend dus 79,8kg op de weegschaal. Ik sukkel ook wat met een heel lichte verkoudheid en wat resterende vermoeidheid van het weekend. Een hoge rustpols met andere woorden, tussen de 56 en de 60.
Edit: Donderdag, na een zware squash-sessie gisterenavond blijkbaar niet genoeg gedronken. Resultaat : 78,9 kg. Ik ben eens benieuwd hoeveel ik daar terug van ge "bijdrinken". Mijn grafiekje ziet er in elk geval iets positiever door uit.
18-10-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
15-10-2006
Heuvelland
Het familieweekend is een jaarlijkse traditie. We zijn momenteel al aan de 17de editie toe. Ononderbroken. Voor mij is het niet alleen een mooie gelegenheid om de familieleden (na meestal een vol jaar) weer eens allemaal samen te zien. Het is een kans om op plaatsen te gaan fietsen waar ik anders niet onmiddellijk zou komen.
Dit jaar huren we een omgebouwd oud cafe in Westouter, een van de dorpjes in de gemeente Heuvelland. Andere notoire dorpjes zijn Loker, Kemmel (van de berg) en vast het bekendst: Dranouter. De Franse grens en de taalgrens liggen letterlijk op een boogscheut verwijderd. Het landschap is niet direct wat ik van West-Vlaanderen verwacht, maar dat laat de naam van de streek dan ook vermoeden. De dorpjes liggen immers idyllisch verspreid tussen de heuvels. Voor de rest: veel groene weilanden, kleine weggetjes en heerlijk weer.
Ik kies voor twee tochten. Zaterdag doe ik op mijn eentje een wegrit van een uurtje of twee. Zondag zal ik dan met Gust de rode mountainbike route rijden die aan ons gehuurde verblijf passeert.
Zaterdagochtend doet nog veel meer pijn dan gewoonlijk. Ik ben om 2u30 gaan slapen met een overdosis gin, martini en wijn in mijn lichaam. 7u30 lijkt nog beestachtiger dan anders . Maar ik ben echt te nieuwsgierig naar de fietsmogelijkheden hier om te blijven liggen. Het is één van de eerste keren dat een ferme kater mij in zijn greep houdt. Hoofdpijn, keelpijn (door Saskias overgesprongen verkoudheid) en duizeligheid doen me nog even twijfelen aan mijn plannen, maar een zeldzame koppigheid haalt me uit mijn halfslaap en even later sta ik buiten met de Granville. Gps gemonteerd en nog even dag zeggen tegen Wynke en mijn mams die op weg zijn naar de bakker.
Het is warm voor half oktober, maar koud genoeg om de eerste minuten op de fiets niet echt aangenaam te laten voelen. Dat betert al na de eerste beklimming. Het wordt me snel duidelijk dat er vandaag weinig vlakke kilometers bij zullen zitten. Ik volg de Westvlaamse Bergenroute van 45 kilometer. Een tocht die slingert door het Heuvelland, van Dranouter tot Wijtschate. De tocht is perfect bepijld en ik heb mijn gps dan ook niet vaak nodig. Af en toe eens dubbelchecken volstaat. Door mijn getreuzel van deze ochtend ben ik een half uur later vertrokken dan gepland. Ik besluit de tocht in te korten tot een goeie 38 kilometer. Dat moet me normaal op tijd voor het ontbijt en de volgende (gezamelijke) activiteit terug aan De Zevende Hemel brengen.
Eens opgewarmd voelen de benen heel goed en de kilometers vliegen voorbij. Zo snel dat ik voor ik het weet al een stuk voorbij de Kemmelberg ben. Ik wou hem graag oprijden door een afwijking van de tocht, maar ik hou het dan maar voor morgen tijdens het mountainbiken. De tocht wordt iets vlakker richting Ieper, dus dat stuk snij ik af. In Kemmel zelf stuurt de tocht me langs een aardewegje waar ik serieus moeite heb om recht te blijven op de slicks. De rest van de weg ligt er echter goed droog bij, dus ook daar verlies ik geen tijd door.
Uiteindelijk rij ik ongeveer 100 minuten op 38 kilometer. De eieren met spek staan te dampen en de helft van de familie ligt nog in bed. Had ik toch de 45 kilometer kunnen doen.
Zaterdagavond is het ook al 1u30 voor ik in mijn bed kruip. Gelukkig deze keer met een heel pak minder promilles in mijn bloed. 7u30 (weeral) voelt er echter niet minder heroisch door. Vandaag geen kater dus zitten we wel op tijd op de fiets. Het lijkt nog kouder te zijn dan gisteren, en door het gezapigere tempo van mijn medefietser duurt het iets langer voor ik wat warmer ben. Ik had beter de tenuetjes van vandaag en gisteren omgewisseld. EN mijn armstukken aan gedaan.
De mountainbikeroute heeft niet zo'n hoog off-road gehalte. Op vele plaatsen rij ik hetzelfde traject als de Bergenroute van zaterdag. De veldwegen zijn traktorsporen tussen de akkers, met veel steenpuin (steenpijn tot gevolg) en half opgedroogde modder. Nergens moet er echt technische kunde boven gehaald worden. Gelukkig mis ik deze keer de Kemmelberg niet. Een steile kasseiklim, maar geen probleem voor een beetje geoefend biker. Het laatste stukje ga ik recht op de trappers en laat een hijgende Gust een twintigtal meters achter. Hij had me al gewaarschuwd dat zijn conditie ronduit slecht was. Ik heb totaal niet de behoefte om er een uitputtingsslag van te maken, dus hou ik rustig in op de meeste beklimmingen.
Na de Kemmelberg volgt nog de off-road beklimming van de Rodeberg, veruit het leukste stukje van de hele rit. Gust besluit om het laatste stukje dat nog een lus rond Westouter maakt, af te snijden, en met het oog op een nog drukke dag volg ik hem maar. 130 minuten op 35 kilometer. Ik dacht sneller terug te zijn.
Conclusie: een prachtige fietsstreek om zeker eens naar terug te komen (ondanks de 240 kilometer rijden), maar niet voor het mountainbiken.
15-10-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
11-10-2006
De challenge - week 4
Ik vermoedde al dat het niet zo makkelijk zou blijven gaan als de voorbije weken. Met 79,5kg bedraagt het verschil met een week geleden amper 300gr. Maar ik hou mezelf een aantal dingen voor: mijn manier van eten is momenteel veel gezonder dan wat ik daarvoor gewend was. In combinatie met een continue fietstraining (die zeer goed loopt) moet er op de duur wel vet beginnen af gaan. Kan niet anders.
Gisterenavond ook weer 90 minuten op de fiets gezeten. Eigenlijk wou ik een intervaltraining doen. 5 keer 6 minuten in D2 en 4 minuten in D1. Het enige probleem was de invallende duisternis. Ik zag op de duur niet meer of ik wel in het juiste blok zat en hoe lang ik al bezig was. Omdat ik nog in de voorbereidende weken (base) zit, dan maar overgeschakeld op een D1 training door het alarm van de hartslagmeter in te stellen tussen 123 en 134.
Daarbij viel me wel iets op dat ik ook zaterdag tijdens mijn lange (OK, 136 minuten is niet zooo heel lang) duurtraining merkte. Tussen de 4 en de 5 achteraan is er net iets te veel verschil om mooi rond Hf 127 te blijven in een aangename trapfrequentie. Dat is dan de 16 en 18 neem ik aan. Of de 18 en de 21, want daar zitten ineens 3 tandjes verschil op. Misschien eens kijken voor een wegcassette.
11-10-2006 om 09:10
geschreven door jon snow
09-10-2006
Heusden-Zolder TT
8 oktober is verkiezingsdag. Vandaag kiezen we een nieuwe gemeenteraad en vandaag rij ik samen met Robby de TT van Heusden-Zolder. Robby gaat eerst zijn burgerplicht vervullen. Ik ga pas later op de dag samen met Saskia. Van aan het stemlokaal rijden we enkele honderden meters naar het parcours van de TT. Een parcours dat 95% over de vaste Meylandt-route gaat. Een weerkerend zeer bij de TTs in mijn thuisgemeente, want blijkbaar is de overheid van mening dat met een vaste route in de gemeente deze ook maar gebruikt moet worden voor elke mountainbike tocht. Of ligt het toch aan de gebrekkige creativiteit van de inrichtende verenigingen? Misschien moet ik in het vervolg maar eens een signaal proberen geven door deze TTs niet meer te rijden, of door een weloverwogen stem straks in het kieshokje?
Er loopt wel vanalles mis met de metingen tijdens het fietsen. Eerst vergeet ik mijn tellertje te resetten. Dat zou geen probleem zijn als ik mijn hartslagmeter niet te laat op zet en te laat ook weer afzet. Maar ik heb geen tellertje of meter nodig om te voelen dat dit een supersnelle rit is. Op de rechte stukken flirten we af en toe met de 30km/h, en dat vertaalt zich naar mijn hartslag. Het leukste stukje in de eerste helft blijft toch het crossparcours tussen circuit en kanaal. We stoppen halverwege even in Viversel om ons inschrijvingsgeld te betalen. Het enige leuke daarna is de lange singletrack in het bos in Eversel. Door het hoge tempo en de training van gisteren begin ik toch stilaan mijn beentjes te voelen. Vooral de verzuring dan. Toch kan ik het niet laten om weg te springen uit het wiel van enkele bikers die er eigenlijk al een mooi tempo op nahouden. Wat zei ik ook alweer over dat inhalen verslavend is? We rijden tot aan de bevoorrading voor een soepje en vijf minuten later staan we weer thuis. Goed op tijd, dus ik spendeer wat langer aan het kuisen van de fietsen en vooral kettingen.
De gegevens (bij benadering dus): Afstand : 42,8km Rijtijd : 113 minuten Gemiddelde : circa 23,7km/h (vorig jaar op deze TT nog 22,5) Hartslag : 145, 10% in D1, 37% in D2, 34% in D3
09-10-2006 om 12:13
geschreven door jon snow
06-10-2006
Spek & eieren
Na het goeie nieuws van woensdagochtend, nog beter nieuws op donderdag. Met 79,5kg nog 300 gram lichter. Maar vandaag toch weer netjes op 80,7kg. Het uitgebreide eten van gisteren (veel brood en spek & eieren en nog meer brood) heeft dus zijn effect niet gemist. Nu moet ik wel zeggen dat het hele afvalproces van de laatste weken een golfbeweging vertoont. Ondertussen heb ik toch al meer vertrouwen in het gevolgde dieet. En wie kan/moet er nu nee zeggen tegen af en toe eieren met spek?
06-10-2006 om 17:16
geschreven door jon snow
04-10-2006
De challenge - week 3
De derde week van de 7kg-challenge. Na een aantal moeilijke dagen na vorige week woensdag, toch maar een beetje beter opgelet tijdens het weekend en de eerste weekdagen. Niet zonder succes zo blijkt. Deze morgen klokte de weegschaal af op 79,8kg voor een vetpercentage van 15,6 en een vochtpercentage van 58,3. De magische grens van de 80kg weer doorbroken.
Ik heb het vochtverlies tijdens de D1 training gisteren tot een minimum proberen beperken, dus ik hoop dat ik me de volgende dagen rond dit gewicht kan blijven stabiliseren. Op lange termijn is deze gewichtssprong eigenlijk iets te groot. Ik mik immers op een halve kilo per week. Als er meer af gaat, vrees ik vooral voor mijn spiermassa. Hoewel de fietstrainingen vlotter en vlotter lopen. Alleen maar hopen dat het geen overtrainings-symptomen zijn. Mijn rustpols was deze morgen aan de hoge kant: 56. Maar daar moet ik ook bij vermelden dat ik een hele volle blaas had en me dus niet echt kon ontspannen. Ik ga morgen een update geven over de evolutie van de pols.
04-10-2006 om 09:59
geschreven door jon snow
01-10-2006
Vlam rond de plas
De ridus interruptus van deze morgen laat me niet helemaal bevredigd achter. Hoe gaat dat met dingus interruptus he... Ik heb mijn fietskleren nog aan en heb nog niet gezweet. Misschien een ideale gelegenheid om die nieuwe Michelin slicks eens te testen. Een half uurtje later zit ik op de Granville. Amai, die slicks zijn nog wel andere tortellini dan noppenbandjes... Mijn traditioneel toerke naar de Paalse Plas kost me een kleine twee uur en een half. Geen overdreven hartslag en toch snel binnen. Het ziet er naar uit dat ik mijn toerkes langer moet gaan maken om nog aan genoeg trainingstijd te komen. Hiermee komt de teller voor het weekend toch op een mooie 134 kilometer te staan.
De gegevens: Afstand : 59,4km Rijtijd : 139 minuten Gemiddelde : 25,6km/h Hartslag : 131, 70% in D1, 29% in D2
01-10-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
Freewheelen tussen Kluis en Terlaemen
Na lang aandringen had Stef toegezegd om te komen crossen in de Zolderse bossen. En aanvankelijk ging ook Saskia het 30km lange tochtje mee doen. Een ideale test voor haar om te kijken hoe ze het na al die tijd er 'in the field' van af brengt. En een maiden voyage voor haar nieuwe Cube. Helaas, haar darmtoestand de avond en nacht voordien, doen haar voor een verlengd verblijf in bed kiezen in plaats van de frisse ochtendstond op te gaan snuiven.
Stef is er op het afgesproken uur, en we rijden dan maar met twee in plaats van drie richting Vogelsanck bos. Het parcours ligt er voorlopig heerlijk bij. Net droog genoeg en veel grip dus. Die grip hebben we nodig als we aan de oostkant van de Bolderberg aan de 'wortelklim' beginnen. Met mijn terreinkennis is het een makkie voor me om boven te geraken. Daar gaat het richting de Kluis langs de singletrack. Aan de holle weg weer naar beneden en onmiddellijk links op het paardenpadje. Het is te merken dat hier al een jaar geen paarden en fietsers meer mogen komen.
We draaien terug links omhoog het kluisklimmetje op en genieten boven even van het mooiste uitzicht van Zolder [zie foto]. What goes up must come down. Het kluisklimmetje wordt nu een kluisdownhilletje. Aan de barriere naar links en dan langs het vals plat omhoog. Hier is de ondergrond wel redelijk zanderig, maar nog lang niet zo erg als boven aan de Kluis zelf. Via de snelle singletrack en de asfaltklim naar de Kluistaverne komen we in Bolderberg aan. Het eerste technische gedeelte zit erop.
Eventjes volgen we de Bolderberglaan en ik geniet telkens weer van dat zicht tussen de vijvers. Een stukje Zweden op enkele kilometers van thuis. Maar aan de manege wacht het betere fietswerk. Op de singletrack langs de vijvers is het opletten voor uitstekende boomwortels. Gelukkig ligt het tempo erg laag en vangt de fuly alle klappen op. Via het greppelbrugje komen we voor de eerste keer langs het circuit, maar dankzij het pas gevonden paadje kunnen we weer heel snel van het asfalt af. Mijn route leidt ons over het bruggetje op de vaste MTB route die ons tot in het centrum van Viversel brengt. Daar wacht ons wel een stukje asfalt.
Maar het loont de moeite, want het zanderige cross-parcours aan het kanaal betekent altijd dikke fun op de fiets. Daarna even recuperen langs het kanaal en ons weer opwarmen voor het echte werk door de asfaltklim aan de Sterrenwacht. We rijden even op het circuit om naar de kever-race te kijken, maar de donkergroene roep van het bos trekt me vandaag meer aan dan het zwarte gegil van racebanden. Aan de Pits rijden we mijn favoriete stukje bos binnen voor anderhalve ronde klim-, daal- en bochtenwerk.
Maar aan de Sasklim loopt het mis. Stef zijn body draait zot. Zijn freewheel bedoel ik dan. We proberen nog even, maar de zaak wordt er alleen maar erger op. Met een 17 kilometer op de teller moeten we de tocht afbreken en in de laatste kilometers neem ik Stef nog even op sleeptouw. Eindelijk komt mijn hartslag eens boven de 140 ;-)... Een vaststelling : volgende keer de ingeschatte rijduur voor de volle 30 kilometer iets ruimer nemen. Drie uur zou accurater geweest zijn dan twee-en-een-half.
Ik reken erop dat Stef nog eens terugkomt voor een revanche op het Terlaemenbos en voor die Leffe aan Bovy.
Ik maak gebruik van een bezoekje aan mijn ouders om wat kilometers te malen in het vlakke Waasland. Het is zaterdagochtend 8u20 wanneer ik op de fiets kruip. Ze voorspellen warm weer voor vandaag, maar in de ochtendkilte is daar nog niet veel van te merken. Ik ben mezelf dankbaar dat ik mijn armstukken draag. Op het programma staat de Tybeertroute, gedownload van het internet.
Ik had op voorhand de tocht wat aangepast met het programma van het NGI. Start- en eindpunt lagen natuurlijk in Burcht, maar ook de richting van de tocht was omgekeerd. Met de GPS op het stuur gemonteerd verwacht ik geen noemenswaardige problemen. Alleen moet ik zorgen dat ik niet langer dan 4u weg ben. Zonder batterijen werkt zo'n ding niet.
Ik vertrek thuis en na enkele honderden meters duik ik aan de kazerne het veld in. Tenminste, wat vroeger verlaten veldwegen waren, worden de laatste jaren meer en meer gebruikt als sluiproutes om de Krijgsbaan te vermijden. Het is dus steeds opletten. Eerst gaat het richting Melsele en Beveren. Mijn hartslag is zoals eerder deze week moeilijk aan de gang te krijgen. 115-120, en de snelheid ligt al redelijk hoog voor een LSD training. Ik forceer echter niks en laat de inspanning zijn werk doen. Na een half uurtje stabiliseer ik op een 125.
Aan kasteel Cortewalle en in het centrum van Beveren is het eventjes zoeken, maar al gauw zit ik terug in het veld en rij richting Vrasene. Zo gaat het naar Nieuwkerken, Haasdonk, Bazel en Kruibeke. Na 143 minuten sta ik weer thuis voor de deur. Een leuke toch al bij al , maar ik kan me niet helemaal van de indruk ontdoen dat er betere mogelijkheden zijn. Vooral het centrum van Beveren moet te vermijden zijn. Ik maak wel een mooi alternatiefje op de pc.
Wat gegevens: Rijtijd : 143 minuten Afstand : 51,7km Gemiddelde : 21,8 km/h AHB : 125 Tijd in zones : 81% D1, 12% D2
30-09-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
27-09-2006
De challenge - week 2
Twee weken geleden ben ik samen met Stef een challenge aan gegaan. We moeten allebei tegen de kerstvakantie (eigenlijk tegen 22 december) zeven kilogram afvallen. Dat zou mijn gewicht tussen de 75 en 76 kilogram moeten brengen. Mijn all-time streefgewicht.... Dat ik de 75 ga halen betwijfel ik ten zeerste. Door mijn trainingsprogramma verwacht ik nog wel wat spiermassa bij te kweken. Ik zal dus extra veel vet moeten kwijtspelen om dat te compenseren. Maar natuurlijk is die 75 ook geen absolute alleen-zaligmaker. Met onder de 79 te raken en daarbij veel van het overtollige vet kwijt te raken, zal ik al blij zijn. Ik hoop immers eens met een stevig gestel aan 2007 te kunnen beginnen. Dat het geen herhaling van dit jaar wordt.
Maar goed, de challenge loopt nu dus twee weken en er is 1,8kg af. Op een verantwoorde manier durf ik zeggen. Geen uithongering en geen vet-trainingen. Als ik de komende weken de duurtrainingen ga opvoeren zal ik ook wat meer moeten gaan eten. Het is dan enkel een kwestie van het juiste 'onevenwicht' te vinden. Genoeg energie, maar toch iets minder dan ik eigenlijk nodig heb.
Na de 22ste december volgt dan de consolidatie. Een manier vinden om op dat ideale gewicht te blijven. Misschien is het vermijden van wekenlange inactiviteit door vanalle kwaaltjes al een goed begin.
O ja... als het me lukt, heb ik wel een Polar S725x verdiend...
27-09-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
26-09-2006
Darkness darkness
De eerste trainingsrit die eindigt in het duister. Uitgerust met flikkerlichten voor en achter, en mijn 5 Watts Sigma op het stuur. Toch slaagt een automobilist er nog in me bijna van de weg te rijden. En 90% van mijn traject loopt dan al langs autovrije fietspaden. Assss-hoooole! Volgende keer mijn fluo vestje uithalen.
26-09-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
25-09-2006
Luie hartslag
Twee uren in weerstand rijden heeft zo zijn gevolgen voor the day after. Ik wil vandaag een uurtje of twee gaan losrijden en mik op een Hf van 125-130. Maar mijn hart is met geen stokken boven de 110-115 te krijgen. Ik vlam over het fietsroutenetwerk naar de Lindeman, Houthalen en Zonhoven met snelheden over de 30km/h en pas wanneer ik 34 rij, kruipt mijn toerenteller langzaam over de 130. De benen voelen goed, maar ik besluit niet teveel risico te nemen en hou het na iets meer dan een uur voor bekeken. 23,6km, ASp : 26km/u, AHf : 108(!!)
Morgen om 5u30: zaterdagochtend. De wekker zal pijnlijk vroeg klinken. Op het programma staan de 12 uren van Wégimont (Soumagne), een endurance race die ik ga rijden samen met Rob, echtgenoot van een collega en nog gekkere biker dan ikzelf. In een team van acht moeten we zo veel mogelijk rondjes draaien op een parcours in het park van Wegimont.
Op het vroege vertrekuur in Zolder na kijk ik best wel uit naar dit evenement. Alleen nog hopen dat de teamgasten wat meevallen (allemaal Luikenaars), en dat mijn lies niet verder blijft opspelen. Anders zou elke minuut in en uit het zadel wel eens een marteling kunnen worden.
Gisterenavond de Granville al in orde gezet. Semi-slick vooraan, lampjes gemonteerd en opgeladen en wat TLC (tender loving care). Vanavond werkt Saskia toch laat, dus krijgt hij nog een sponsbeurt en enkele drupjes teflonolie op de ketting.
. Dit zonder sport op dinsdag! Ook na de lichte terugval van vorige week heb ik niet echt iets speciaal gedaan. Zaterdag slaagde ik er zelfs in vier stukken taart en spek met eieren naar binnen te werken. Wel die dag ook een lange duurtraining gedaan van 3+ uren. Mijn eetpatroon is zeker lng vol te houden. 's Ochtends eet ik enkele boterhammen, en dat mag gerust met serieus vettige slaatjes zijn. Dan door de (werk)dag beginnen met een stuk fruit, daarna Lu ontbijtkoeken en meestal nog in de voormiddag een soepje. Tijdens de lunch dan rijstpap of pudding, kellogg's, één of twee stukken fruit en een petit gervais. In de namiddag nog een sultana en een stuk fruit als ik dat tijdens de lunch al niet opgegeten heb. Als ik dan 's avonds thuis kom kan ik (meestal) goed aan de verleiding weerstaan om me nog vol te proppen. En echt honger heb ik op geen enkel moment van de dag.
Mijn achterwiel slipt en de fiets gaat erbij liggen. Ik geraak uitgeklikt, maar daardoor sleept mijn voet over de grond waardoor dan weer mijn knie in een heel vreemde hoek komt te staan. Een pijnlijke bedoening. Ik blijf even zitten op het lege fietspad en neem de schade op. Mijn rechterknie voelt geforceerd, maar er valt nog mee te fietsen. Verder hou ik er alleen een gaatje in mijn overschoen en een wat scheve achterderailleur aan over. De derailleur plooi ik na enkele honderden meters weer recht. Ook mijn knie voelt weer zo goed als normaal na enkele minuten fietsen. Gelukkig maar, want het is nog een eindje (nog 35km om exact te zijn).
. Maar ik ben echt te nieuwsgierig naar de fietsmogelijkheden hier om te blijven liggen. Het is één van de eerste keren dat een ferme kater mij in zijn greep houdt. Hoofdpijn, keelpijn (door Saskias overgesprongen verkoudheid) en duizeligheid doen me nog even twijfelen aan mijn plannen, maar een zeldzame koppigheid haalt me uit mijn halfslaap en even later sta ik buiten met de Granville. Gps gemonteerd en nog even dag zeggen tegen Wynke en mijn mams die op weg zijn naar de bakker. 
