Na mijn verblijf bij de familie was ik behoorlijk blij om een hostel te vinden met veel sociale mensen. Al de eerste avond zijn we met een internationaal gezelschap de stad gaan verkennen en ik moet toegeven dat de naam “Salta la linda” niet gelogen is. Een zeer mooie stad, me heel wat interessante uitstappen.

De eerste uitstap begon met een verrassende stop na 5 minuten om cocbladeren te kopen. We gaan naar meer dan 4000 meter boven zeeniveau en cocabladeren helpen tegen de hoogteziekte. Het werkte; ik werd niet ziek. De uitstap bracht ons langs ruïnes, een oud mijndorpje, zoutvlaktes (foto 1) en de berg met zeven kleuren. Een vermoeiende dag, maar zeer de moeite waard.

Op amper een half uur van Salta gingen we wandelen in een natuurpark, dat mij sterk aan het regenwoud deed denken (foto 2). Dolle pret en goedkoop: een prima combinatie.

Een derde uitstap ging richting Cafayate, een wijndorp in de bergen. De weg naar daar was werkelijk adembenemend. Uitgestrekte berglandschappen (foto 3)  en vreemde rotsformaties (foto 4: het amfitheater) volgeden elkaar in een snel tempo op.

Tussendoor was er tijd om af te spreken met een vriendin die hier woont en samen enkele gebouwen en musea te bezoeken, uiteraard afgesloten met een frisse “Salta negra”, het plaatselijke bier (foto 5).

Nieuwjaar werd in heet hostel gevierd met een traditionele asado. Massa’s vlees! Tegen twaalf uur trokken we de stad in en hier kwam het gedeelte dat ik mij iets anders had voorgesteld. Het regende spreekwoordelijke oude wijven en we waren quasi alleen op de Plaza, op 20 politieagenten (die massaal vuurwerk afstaken) en een dakloze na. Neemt niet weg dat we goed vierden in de patio (foto 6) en nadien in een plaatselijke discotheek. We eindigden in het hostel en zoals het hoort was iedereen op het einde voldaan.

Voor de eerste keer in mijn reis moest ik hier mijn plannen gedwongen aanpassen. De eerstvolgende bus met vrije plaatsen naar San Pedro de Atacama was op 8 januari en een hele week wachten lijkt mij net iets te veel. Bijgevolg besliste ik om op 1 januari samen met enkele anderen naar het noorden te reizen. Christine en Jack (USA, maar momenteel vrijwilligers in Paraguay), Damian (geboren in Argentinië, maar woonachtig in Israel), Elaine (USA) en ik reisden met een lichte nieuwjaarskater langs Jujuy naar Tilcara.

In Tilcara hebben we twee dagen gewandeld in een gezonde 35 graden en brandende zon. Prachtie wandelingen langs grotten (foto 7), een cactusbos (foto 8), kloven (foto 9), opnieuw prachtige berglandschappen (foto 10) en een plaatselijk schooltje met speeltuintje (foto 11: laat het kind in je los!). Niet evident, wandelen op een hoogte van meer dan 3000 meter boven zeeniveau, maar we hebben ons rot geamuseerd!

Uiteraard werd ook hier maté gedronken (foto 12), een voornamelijk Argentijnse traditie. Aangezien we hierna naar Bolivia gaan, genieten we van onze laatste maté en een superlekkere asado in het hostel. We leren een Argentijn kennen die een hotel heeft in Tilcara en worden pompt uitgenodigd om de volgende morgen gratis in het hotel te komen ontbijten. Een ontbijt met vers brood, verse croisants, fruit, ontbijtgranen, vers appelsiensap en thee. Een verademing na weken met “brood” met confituur.

We nemen afscheid van Christine en Jake, en daarenboven ook van Argentinië. Goedkoop Bolivia, here we come!

Alvast een gelukkig nieuwjaar voor iedereen!

Door de vele festiviteiten en uitstappen en de beperkte internettoeang van de laatste week, krijgen jullie nu pas verslag van mijn verblijf in Tucuman en weldra Salta en Tilcara.

In Tucuman werd ik (op mijn verjaardag) opgewacht door Lourdes en Andrea (foto 1), twee meisjes die ik in BA leerde kennen. Lourdes had mij uitgenodigd bij haar thuis en haar ouders waren zo vriendelijk om mij uit te nodigen om te blijven tot na Kerstmis. 10 dagen bij een Argentijnse familie dus. Veel tijd om het leven hier te leren kennen en dingen mee te maken die in geen enkel reishandboek staan.

Mijn verjaardag vierde ik met een aantal mensen die ik al kende van in BA en een hoop nieuwe mensen. Een stevig Zuid-Amerikaans feestje (foto 2). De tweede dag ging ik met de vader mee naar een veteranenvoetbalmatch. Volksvertier zoals veteranenvoetbal in België ook kan zijn. Vooral het vieren van de overwinning met veel bier in de straten van een ontieglijk klein dorpje was op zijn minst gezegd amusant te noemen (foto 3). Ik werd prompt uitgenodigd om mee verjaardagen te vieren, BBQ te eten of op uitstap te gaan. Dolle pret. ‘s Avond ben ik met Maxi (mijn 20-jarige “broer”) naar een verjaardagsfeest geweest. Eerst drinken met de papa en daarna met de zoon. Prima dag. De komende dagen waren eerder rustig. De Argentijnse manier van leven in de zomer is niet heel inspannend. Opstaan rond 9 uur, ontbijten, rustig niks doen, lunchen om 13 uur, nog een beetje niks doen en dan een siesta (het is dan ook te warm om iets te doen; ca. 35 graden). Tegen een uur of vijf in de namiddag kan er dan gestart worden met de activiteiten. In mijn geval was dat de stad bezoeken, wat oude gebouwen bekijken en musea bezoeken om de geschiedenis van de stad en het land te leren kennen.

Ik maakte een daguitstap met Lourdes en July naar een dorpje met een indrukwekkende dierentuin. Leeuwen, beren, tijgers, toekans, apen, … Nen dierentuin dus. (foto 4)

Een andere topper was de tweedaagse met Lourdes en Maxi naar oude incaruïnes van Quilmes (foto 5 en 6), een incamuseum en Amaicha (foto 7),  een dorpje waar we met de mountainbike een lagune bezochten in een kloof (foto 8). Zeer aangenaam en mooi.

Kerstavond in Argentinië. Ik had gehoopt om dit samen met een familie te vieren en dat is dus gelukt. Na een hele dag koken, kon er om 11 uur ‘s avonds (wat hier een normaal uur is om te eten ‘s avonds)begonnen worden. Een tafel vol empenadas, kip, boterhammen met kaas en hesp en mayonaise, een soort van ambachtelijke bitterballen en fruitsla stond in de tuin op ons te wachten (foto 10). Na een overdadige maaltijd werd het twaalf uur en kerstmis worrdt hier gevierd zoals nieuwjaar bij ons. Champagne en gelukwensen om twaalf uur en vooral heel veel vuurwerk. Gedurende een half uur dacht ik dat ik in de betere wijk van Bagdad zat, ten tijde van de golfoorlog. Nadien moesten we de buren gaan groeten. Een tocht van een uur of drie langs zes verschillende huizen, telkens met gelukwensen en vooral veel eten en drinken. Een nachtelijke discussie met een dronken, oude nationalist en veel eten en drinken later, belandden we bij wat vrienden, waar we tot een uur of zes gebleven zijn. Kerstmis in Argentinië is meer dan alleen een familiefeest.

Op kerstdag kwam er meer familie en ‘s avonds hebben we een stapje in de wereld gezet. Tussen de tijd dat we vertrokken en effectief de discotheek binnengingen, zat meer dan twee uur. Ik zou dus van het landelijke Rotselaar gemakkelijk naar een discotheek in Londen kunnen gaan in die tijd, maar hier vinden de mensen dat niet abnormaal. Uiteindelijk toch goed gevierd.

De 26ste was er nog een grote “asado” (BBQ) ‘s middags om mij uit te wuiven. Weerom tijd om afscheid te nemen. Dit keer van een familie waar ik toch 10 dagen verbleef, wat het niet gemakkelijk maakte.

Mijn verblijf bij de familie was een zeer verrijkende ervaring en ik hoop nog meer bij mensen thuis te kunnen blijven (foto 9 en 11: de familie en het huis). Nu heb ik echter even nood aan de vrijheid van een hostel. Eten wanneer je wilt, gaan en staan waar je wilt, opstaan en vertrekken als jij klaar bent,…

4 uur op de bus naar Salta, om daar weer de draad op te pakken en een hostel te zoeken. En ook Salta was de moeite. Verslag volgt na onze trip door de zoutvlakte.

Groeten uit Bolivia!

Jan

De foto's volgen als ik beter internet heb ('t Is wa ziekskes). Hier lukt het niet.

Hola, que tal?
Jawel, ik leef nog steeds!
Het was dringend tijd om nog eens wat fotootjes en verhalen te delen, dus bij deze het relaas van Santiago, Valparaiso, Vina del Mar en Mendoza.
Na een goeie maand natuurschoon in Patagonië, was het tijd om meer noordwaarts te keren, richting de hitte dus.
In Santiago ben ik 10 dagen bij Emma gebleven, in eenhuis met een 15-tal mensen van overal ter wereld.
Saniago was voor mij vooral een goede rustplek om eens wat langer te verblijven. Als stad is Santiago minder interessant dan Bueno Aires, maar het gezelschap maakte veel goed. Na de afgelegen dorpjes inhet zuiden, deed het deugd om (op bijna dagelijkse basis) feest te vieren met veel volk, te dansen, te drinken, te eten en niks te doen in de zon.
Naast het gerust en gefeest, heb ik de tijd genomen om het Museo de la Memoria te bezoeken, over de staatsgreep, het militaire regime van Pinochet (met bijhorende horrorverhalen over vervolginen, uitwijzingen en folteringen) en het einde ervan. Zeer interessant en best wel een stevige brok geschiedenis die niet lichtverteerbaar te noemen is. Zowel in Santiago als in Valparaiso heb ik het huis van Pablo Neruda bezocht (foto 4). Een Chileense dichter die voor zijn werk in '71 de nobelprijs kreeg. Zijn huizen waren uitzonderlijk mooi en zijn werk (zelfs voor mijn Spaans) heel mooi (zie verder).
Barbequeën op de Cerro San Cristobal, met zicht over de stad, is uiteraard een unieke ervaring. Tijdens de dag is de stad amper zichtbaar door de smog, maar 's avonds kan je zien hoe groot Santiago wel is (foto 1). Ndien nog een rustig terrasje om af te sluiten (foto 2).
Een bezoek aan de salsatheek (bar waar salsa gedanst wordt) maakte duidelijk dat Zuid-Amerikanen toch nog net dat tikkeltje meer gevoel voor ritme hebben en blijkbaar heupbewegingen kunnen maken waar wij Europeanen nog niet aan moeten denken. Dit neemt niet weg dat er toch ook door mij lekker gedanst kon worden en met Zuid-Amerikaanse dames is dat een zeer aangeneem tijdverdrijf.
Een flitsbezoek van twee dagen aan Valparaiso (een havenstad op twee uur rijden van Santiago), was een aangename afwisseling voor de grote stad. In Valparaiso zijn de huizen en de straten op zich kunst (foto 3)!
Hou u vast, ik ben in Santiago naar het ballet geweest (foto 5). Eerste keer ooit, maar ik moet zeggen dat het de moeite was. De dansers en danseressen zijn niet uitgemergeld zoals bij Europees ballet (werd mij verteld) en ik moet toegeven dat de controle die deze mensen over hun lichaam hebben bewonderenswaardig is. Ik denk nu niet dat ik een frequent balletbezoeker ga worden, maar het was toch weer een niuewe ervaring.
Een dagje paardrijden in de Andes, uiteraard met hoed, afgerond met een traditionele "pastel de choclo", bracht mij weer even in de mooie natuur van Zuid-Amerika (foto 6 en 7).
Een andere topper in Santiago was zwemmen op het dak van een 30 verdiepingen hoog gebouw (foto 9). Prachtig zicht over de stad, een fleske champagne en een zwembad; wat kan een mens meer willen...
Enkele feestjes (foto 8, 10 en 11) later was het dan tijd om te gaan. Na 10 dagen was het jammer om de mensen en het huis achter te laten, maar the show must go on en ik wil graag een dagje Mendoza bezoeken alvorens mijn verjaardag te vieren in Tucuman.
Mendoza was een flitsbezoek meer dan waard. Toekomen om 4 uur 's nachts, een hostel zoeken in een donkere en onbekende stad, busticket kopen voor 's avonds en een wijntoer doen. Samen met een Hollandse en twee Australiërs huurde ik een fiets bij de befaamde "Mister Hugo" (foto 12) en fietsten we van bodega naar bodega. Heel wat wijntjes en een emmertje zweet later, nam ik de bus naar Tucuman. Wijn trouwens is een prima plan om goed te slapen op een bus!
In Tucuman wacht mij een verblijf bij de familie van Lourdes (die ik in BA leerde kennen).
Reizen, rusten, feesten, cultuur, natuur, veel zon, eten en drinken: Santiago heeft me het mij allemaal kunnen bieden.
Met veel dank aan Emma om mij uit te nodigen in Housing Horizonte.
Groeten uit het foorhete Salta! Geniet van de sneeuw,
Jan

Voor de liefhebber, die een woordje Spaans verstaan: een gedicht van Neruda:

Pido silencio
Ahora me dejen tranquilo.
Ahora se acostumbren sin mi.
Yo voy a cerrar los ojos.
Y solo quiero cinco cosas,
cinco raices preferidas.
Uno es el amor sin fin.
Lo secundo es ver el otoño.
No puedo ser sin que las hojas
vuelen y vuelvan a la tierra.
Lo tercero es el grave invierno,
la lluvia que ame, la caricia
del fuego en el frio silvestre.
En cuarto lugar el verano
redondo como una sandia.
La quinta cosa son tus ojos.
Matilda mia, bienamada,
no quiero dormir, sin tus ojos,
no quiero ser sin que me mires.
Yo cambio la primavera
porque tu me sigas mirando.
Amigos, eso es cuanto quiero.
Es casi nada y casi todo.
Ahora quieren se vayan.